Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα. Η 27η Οκτωβρίου και η 29η Οκτωβρίου δεν λένε και πάρα πολλά πράγματα. Η 26η Οκτωβρίου κάτι λέει άμα σε λένε Δημήτρη. Ο Δημήτρης Καλπακλής που τον λένε Δημήτρη και πάει Δευτέρα, χαίρεται πάρα πολύ που τον λένε Δημήτρη γιατί γιορτάζει και παίρνει πάρα πολλά παιχνίδια και είναι πάρα πολύ τυχερός.

Ενώ άμα σε λένε Νεκτάριο δεν είσαι και πολύ τυχερός, γιατί κανένας δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι. Κάποτε πρέπει να γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, γιατί ένα παιδί που το λένε Νεκτάριο μού είπε ότι κάποτε γιορτάζουν ακόμα και οι Νεκτάριοι, αλλά επειδή κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, αυτό το παιδί είναι πολύ στενοχωρημένο και τρέχουν και οι μύξες του.

Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα άμα πέφτει Δευτέρα, γιατί έχουμε τριήμερο και πάμε εκδρομή στο χωριό του μπαμπά μου. Εκτός αν δεν πάμε, γιατί η μαμά μου δεν χωνεύει τη μαμά του μπαμπά μου, ενώ χωνεύει πάρα πολύ τη δική της μαμά που δεν τη χωνεύει ο μπαμπάς μου, οπότε μπορεί να μείνουμε και σπίτι.

Εμείς τα παιδιά είμαστε πάρα πολύ περήφανα που έχουμε την 28η Οκτωβρίου. Γιατί πριν γίνει η 28η Οκτωβρίου, είχανε να γιορτάζουνε μόνο την 25η Μαρτίου. Την 28η Οκτωβρίου πηγαίνανε σχολείο κανονικά γιατί δεν υπήρχε 28η Οκτωβρίου. Δηλαδή υπήρχε 28η Οκτωβρίου, αλλά κανένας δεν το έκανε θέμα γιατί δεν είχανε μπει οι Γερμανοί. Έπρεπε πρώτα να μπουν οι Γερμανοί και μετά να γίνει μια μέρα της προκοπής.

Εγώ είμαι πολύ περήφανη Ελληνοπούλα. Νιώθω ένα ρίγος. Και μόλις το είπα στη μαμά μου μού έβαλε θερμόμετρο και είχα 37,4 και μου έδωσε σιρόπι και μου πέρασε το ρίγος. Η γιαγιά μου νιώθει ένα ρίγος από μόνη της, γιατί εκείνη την έζησε την 28η Οκτωβρίου και πρέπει να την πέρασε πάρα πολύ ωραία.

Η κυρία Χρυσάνθη, η δασκάλα μας, μας είπε ότι την 28η Οκτωβρίου ήρθε ο Ιταλός πρέσβης στο σπίτι του Ιωάννη Μεταξά, νύχτα, χωρίς να τηλεφωνήσει πρώτα και τον ρώτησε αν μπορούν να πάρουνε την Ελλάδα και να την έχουνε για δικιά τους σ” όλη του τη ζωή. Και ο Ιωάννης

Μεταξάς τσαντίστηκε που τον ξυπνήσανε και είπε «ΟΧΙ». Κι αυτό το «ΟΧΙ» το είπε πολύ ηρωικά γι” αυτό κι εμείς το λέμε «το ηρωικό ΟΧΙ».

Κι εμένα όταν ήρθε η Χαρούλα σπίτι μου, μου ζήτησε όλες μου τις Μπάρμπι και τη Σίντι αστροναύτη, της είπα ηρωικά «ΟΧΙ» γιατί δεν είναι καθόλου ευγενικό αυτό που έκανε ο

Ιταλός πρέσβης και η Χαρούλα. Αμα θέλεις να χαρίσεις κάτι το κάνεις από μόνος σου. Κι ο κύριος Μεταξάς δεν ήθελε να χαρίσει την Ελλάδα ούτε εγώ τη Σίντι αστροναύτη.

Και μετά τους πολεμήσαμε τους Ιταλούς. Δηλαδή, εγώ δεν τους πολέμησα γιατί δεν είχα γεννηθεί ακόμα. Ούτε ο μπαμπάς ούτε η μαμά. Η μαμά δεν ξέρω πότε γεννήθηκε γιατί όποτε τη ρωτάω «μαμά, πόσων χρόνων είσαι;» μου απαντάει «μήπως είδες το Βετέξ της κουζίνας;».

Και μετά πέρασε η 28η Οκτωβρίου και μπήκανε άλλοι μήνες άσχετοι και διώξαμε τους Ιταλούς και μπήκανε οι Τούρκοι. Όχι, λάθος, Θάνο, μου δίνεις τη γόμα σου; Μπήκανε οι Γερμανοί. Μπήκανε οι Γερμανοί και η γιαγιά μου έκλεισε τα παντζούρια για να μην τους βλέπει και τους έβλεπε κρυφά από τις γρίλιες και την έπιασε η μαμά της και την έδειρε. Κι άλλοι άνθρωποι κλείσανε τα παντζούρια γιατί τους σιχαίνονταν. Κι εγώ σιχαίνομαι το γάλα άμα κάνει πέτσα.

Και όλοι οι Γερμανοί ήτανε χάλια, αλλά ο πιο χάλια απ” όλους ήτανε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Αυτός ήτανε από μητέρα Πατρινιά, πατέρα Γερμανό και το μικρό του όνομα ήταν «Παλαιών» και δεν ξέρω πότε γιορτάζει ούτε αν του φέρνανε δώρα. Αυτός πήγαινε μπροστά μπροστά και είχε μια ελληνική σημαία και την έσκισε και την πέταξε και την πάτησε και την έφτυσε.

Και μετά πήρε μια γερμανικιά, πιο σιδερωμένη και μετά πήγε στην Ακρόπολη και την έβαλε στην Ακρόπολη. Και ένα παιδί θύμωσε πάρα πολύ και πήγε με ένα φίλο του και την έβγαλε και την πέταξε στο κεφάλι ενός περαστικού. Και τον φίλο του τον λέγανε Σάντσο και το παιδί Απόστολο Γκλέτσο και μετά επειδή ήτανε τόσο γενναίος, οι άνθρωποι θέλανε να τον κάνουνε υπερνομάρχη, αλλά κάνανε μια κυρία Φώφη.

Και μετά δεν ήτανε πια 28η Οκτωβρίου και όλοι πεινάγανε και τρώγανε γάτες. Εμείς έχουμε μια γάτα τη Λουλού, αλλά δεν την τρώμε γιατί την αγαπάμε, αλλά γιατί είναι πολύ νευρικιά και τη φοβόμαστε. Κι εκτός από γάτες σκοτώσανε και τον αδελφό της γιαγιάς μου πάνω σε ένα βουνό που νομίζω ότι ήτανε ο Παρνασσός χωρίς τις πίστες. Και μετά περάσανε τα χρόνια και οι Γερμανοί δεν θυμάμαι πώς φύγανε. Ή τους διώξαμε ή μας βαρέθηκαν.

Και τότε όλοι οι Έλληνες βγήκανε έξω και φιλιόντουσαν κι εμένα δεν μου αρέσει να με φιλάνε οι φίλες της μαμάς μου γιατί έχουνε σάλια. Αλλά εκείνη η μέρα ήτανε πολύ σπουδαία και δεν τους ένοιαζε τους ηρωικούς Έλληνες που σαλιώνανε ο ένας τον άλλον.

Και τώρα, από τη χαρά μας βάζουμε την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι. Όμως εμείς δεν βάζουμε την ελληνική σημαία, γιατί όταν μετακομίσαμε τη χάσαμε. Και κάθε 28 Οκτωβρίου ντρεπόμαστε πάρα πολύ, αλλά τον υπόλοιπο χρόνο το ξεχνάμε και δεν πάμε να αγοράσουμε μια καινούργια.

Αυτά και ελπίζω να μην ξανάρθουν οι Γερμανοί. Ελπίζω επίσης η έκθεση να είναι τρεις σελίδες και ελπίζω μετά να πάμε στο Βίλατζ Σέντερ, γιατί δεν έχω δει ακόμα το Σκούμπι Ντου.

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!

Αυτός ο τσολιάς ξέρει από… μπάλα!

Έβαλε την στολή του και μας τρέλανε με τα ποδοσφαιρικά του κόπλα.

Δείτε το βίντεο:

 Ο Γκρέγκορι Κλοέν από τη Καλιφόρνια περνάει τις μέρες του ψάχνοντας τους κάδους με τα σκουπίδια.

Όχι όμως για τους λόγους που φαντάζεστε.

Ο Κλοέν δεν είναι άστεγος. Είναι ένας καλλιτέχνης από το Όκλαντ, που προσπαθεί να βοηθήσει τους άστεγους χρησιμοποιώντας το μοναδικό πράγμα που ξέρει να κάνει καλά. Την τέχνη του.

Αντί να κατασκευάζει όμορφα γλυπτά και να τα πουλάει στη συνέχεια σε πλούσιους ανθρώπους, αποφάσισε να εστιάσει τις προσπάθειές του στο να βοηθήσει τους άστεγους της περιοχής του.

Ο Γκρέγκορι ψάχνει με τις ώρες τους κάδους με τα σκουπίδια μέχρι να ανακαλύψει τα υλικά που χρειάζεται. Υλικά που στη συνέχεια θα χρησιμοποιήσει για να κατασκευάσει μικρά καταφύγια για τους άστεγους.

Οι προσπάθειες του δεν άργησαν να τραβήξουν την προσοχή. Όχι μόνο των μέσων μαζικής ενημέρωσης αλλά και ανθρώπων που τον πλησίασαν για να τον βοηθήσουν στο έργο του.

Τα «μικρά σπίτια για τους άστεγους» έχουν περίπου το μέγεθος ενός καναπέ και για την κατασκευή τους χρησιμοποιούνται ως επί το πλείστον ξύλινες παλέτες.

Όμως ακόμη και κάτι τόσο μικρό, σημαίνει πολλά για κάποιον που ζει άστεγος στους δρόμους.

Κάθε ένα από αυτά τα μικροσκοπικά σπίτια είναι κατασκευασμένα με διπλή στέγη, ώστε να μην μπορεί η βροχή να εισχωρήσει στο εσωτερικό τους.

Έχουν επίσης τροχούς, έτσι ώστε οι ιδιοκτήτες τους να μπορούν να τα μετακινήσουν όποτε θελήσουν.

Ο Κλοέν πριν ξεκινήσει να εργάζεται για τους άστεγους ήταν γλύπτης. Στη συνέχεια είχε την ιδέα να κατασκευάζει όμορφα μικρά σπιτάκια με σκοπό να τα πουλάει σε ανθρώπους που θα του πλήρωναν το ανάλογο αντίτιμο.

Όλα άλλαξαν όμως όταν μια μέρα, ένας άστεγος άνδρας μπήκε στο στούντιο του και του ζήτησε ένα μουσαμά για να προφυλαχθεί απ τη δυνατή βροχή.

Ο Κλοέν εκείνη τη μέρα δούλευε ένα μικρό σπιτάκι, εξοπλισμένο με εντοιχισμένη κουζίνα, δεξαμενή νερού και μια μικρή τρύπα για τα ανθρώπινα απόβλητα.

Βλέποντας τον άστεγο συνειδητοποίησε ότι το σπιτάκι του ήταν κάτι που θα έδινε χαρά σε αυτόν τον ταλαιπωρημένο άντρα. Του το χάρισε και από τότε δεν σταμάτησε να κάνει το ίδιο σε όσους περισσότερους άστεγους μπορεί.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορεί να κατασκευάσει σπίτια για όλους τους άστεγους του Όκλαντ.

Ωστόσο, ο ίδιος δεν προτίθεται να σταματήσει αυτό που κάνει. Ξέρει ότι κάνει λίγο καλύτερη τη ζωή σε κάποιους άτυχους συμπολίτες του και αυτό του δίνει κουράγιο και δύναμη για να συνεχίσει..

Ο Yizhou Hu (ή Zhouzhou όπως έγινε γνωστός) γεννήθηκε με σύνδρομο down το 1978 στο Wuhan (Hubei Province) στην Κίνα.