Εάν εξαιρέσετε το γεγονός ότι δεν προλαβαίνετε καθημερινά και τρέχετε να ντύσετε τα παιδιά σας, ώστε να είναι στην ώρα τους στο σχολείο, να τους ετοιμάσετε το σνακ που επιθυμούν, και να παίξετε λίγο ακόμα μαζί τους, ενώ είστε κουρασμένες και έχετε πολλές δουλειές ακόμα να κάνετε, τα παιδιά στην ηλικία των δυο με τριών χρόνων είναι αξιαγάπητα και μας κάνουν να περνάμε υπέροχα μαζί τους.
Είναι αξιολάτρευτα γιατί δε σταματούν να μας εκπλήσσουν αλλά και γιατί:
Τους αρέσουν οι αγκαλίτσες.
«Θα με κάνεις μία αγκαλίτσα μαμά;» είναι η έκφραση που μπορεί να κάνει κάθε μαμά να σταματήσει οποιαδήποτε ασχολία εκείνης της στιγμής και να πάρει αγκαλιά το μικρό της παιδί. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από μία αγνή και γεμάτη αγάπη αγκαλιά και τα παιδιά πολλές φορές μέσα στους φρενήρης ρυθμούς της ημέρας το θυμίζουν σε εμάς τους μεγάλους και γι αυτό τα αγαπάμε περισσότερο!
Κάνουν κοπλιμέντα.
Ακόμα και όταν έχουμε μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, ακόμη κι όταν είμαστε άγρυπνες, άβαφες και ντυμένες σαν να σηκωθήκαμε μόλις από το κρεβάτι, εκείνα πιστεύουν ότι είμαστε οι πιο όμορφες μαμάδες του πλανήτη! Μπορεί να μην έχουν πολύ χρόνο στη διάθεσή τους οι μαμάδες για να περιποιηθούν τον εαυτό τους αλλά, όταν γίνει αυτό τα παιδιά είναι τα πρώτα που θα παρατηρήσουν την αλλαγή και θα τα τρέξουν να πουν «Μαμά είσαι πολύ όμορφη».
Μας θαυμάζουν.
Τα παιδιά μας θαυμάζουν και θεωρούν ότι οι μαμάδες τα καταφέρνουν όλα και τα μπορούν όλα. Χαζεύουν ο,τι και να κάνουμε και στο τέλος ρωτούν «Μαμά πως το έκανες αυτό;». Ο υπέρμετρος θαυμασμός είναι αυτός που τα κάνει πολλές φορές να μη σταματούν να μας ζητούν να παίξουμε και άλλο, καθώς πιστεύουν πως οι μαμάδες δε κουράζονται ποτέ και με μία αγκαλιά φεύγει η κούρασή τους.
Η σκέψη τους είναι αθώα.
Τα παιδιά δεν ειρωνεύονται. Καταλαβαίνουν τα πάντα έτσι όπως είναι. Δε θα κάνουν ποτέ υπόγεια σχόλια ούτε θα χρησιμοποιήσουν την ειρωνεία για να πληγώσουν. Αγαπούν χωρίς να περιμένουν κάποια ανταπόδοση και ακόμα και αν δε τους κάνουμε το χατίρι ή μερικές φορές είμαστε άδικες μαζί τους ξέρουν να συγχωρούν. Μακάρι να ήμασταν και εμείς, οι μεγάλοι τόσο αθώοι και καλόψυχοι, όπως τα παιδιά μας.
Θέλουν να δοκιμάζουν τα πράγματά μας.
Τους αρέσει να δοκιμάζουν τα πράγματα μας και να τα μοιράζονται. Μερικές φορές μπορεί να μας είναι ενοχλητικό, όταν φτιάχνουμε το αγαπημένο μας σάντουιτς και θέλουμε μέσα σε ήσυχο περιβάλλον να το απολαύσουμε να θυμούνται εκείνη της στιγμή πως και αυτά θέλουν το ίδιο σάντουιτς με αυτό που τρώμε εμείς. Είναι ενοχλητικό άλλα, όταν το μοιραζόμαστε είναι το καλύτερο συναίσθημα.
Είναι πολύ γλυκό, όταν το παιδί μας θέλει το γιαούρτι μας ακόμα και αν δεν είναι γεύση φράουλα μόνο και μόνο, επειδή είναι δικό μας και για αντάλλαγμα μας δίνει λίγα από τα δικά του τσίπς. Είναι ακόμα πιο όμορφο, όταν η μικρή μας κόρη ζητά το βραχιόλι μας να το φορέσει και για να τις το επιτρέψουμε μας δίνει την αγαπημένη της κούκλα.
Διαβάζουν φωναχτά, γράφουν και ζωγραφίζουν.
Η υπερηφάνεια και η συγκίνηση δεν μπορεί να μετρηθεί, όταν μία μαμά ακούει το παιδί της να συλλαβίζει ή να γράφει τα πρώτα γράμματα της αλφαβήτα. Τα παιδιά είναι απολαυστικά όταν επιχειρούν να διαβάσουν το αγαπημένο τους παραμύθι ακόμα και αν δεν ξέρουν ανάγνωση.
Ξέρουν να δίνουν ζωή στις λέξεις και να δίνουν στο πιο βαρετό κείμενο μια αρμονία και μια πρωτόγνωρη ένταση! Οι ζωγραφιές τους είναι πραγματικά αριστουργήματα και αποκτούν μεγαλύτερη αξία, όταν το παιδί προσφέρει τη ζωγραφιά που έκανε και λέει «Μαμά, αυτή είναι για εσένα».
Για όλους τους παραπάνω λόγους και για ακόμα περισσότερους τα παιδιά μας είναι αξιολάτρευτα. Εσείς τι λέτε;
