Συζητήσεις επί συζητήσεων, γνωριμίες, φλερτ, σχέσεις, παράπονα, γκρίνιες, καβγάδες, χωρισμοί. Οι άνθρωποι ερωτεύονται, έρχονται κοντά, κάνουν όνειρα σε β’ πληθυντικό και μετά χωρίζουν ή και κάποιες φορές παραλείπουν εντελώς το στάδιο του έρωτα.

Έτσι πάνε οι κύκλοι πια· ανοίγουν για να κλείσουν, μόνο στη διάρκεια διαφέρουν. Το τέλος πάντα προδικασμένο. Εξελιχθήκαμε κι αλλάξαμε σε όλα. Φτιάξαμε νέα είδη σχέσεων, βρήκαμε κι ονόματα για να έχουμε κάπως να τα αποκαλούμε κι όλα καλά.

Friends with benefits, ελεύθερη σχέση, περίπλοκη σχέση, σχεδόν σχέση. Βάλαμε τον έρωτα σε έκπτωση, «κατεδάφιση τιμών», σχέση 70% κάτω. Σύμφωνα όμως με τους κανόνες τις αγοράς στις εκπτώσεις, οι ευκαιρίες αποτελούν εξαίρεση κι η σχεδόν σχέση – ο σχεδόν έρωτας με το σχεδόν συναίσθημα– συνήθως αποτελεί ελαττωματικό κομμάτι.

Και μένεις να αναρωτιέσαι πότε έγιναν τόσο περίπλοκες οι ανθρώπινες σχέσεις. Για την ακρίβεια πάντα οι άνθρωποι καθορίζουν τις σχέσεις τους, άρα δεν έγιναν αυτές περίπλοκες αλλά εμείς.

Κοιτάξτε να δείτε πώς είναι οι σχέσεις στις μέρες μας. Πεθύμησες σοκολάτα, θα έκανες τα πάντα για να είχες μία γάλακτος αυτή τη στιγμή. Ντύνεσαι, τρέχεις στο πλησιέστερο σούπερ μάρκετ και σταματάς μπροστά απ’ το ράφι. Βλέπεις τη γάλακτος αλλά κάτι σε σταματά, γύρω σου υπάρχουν άλλες 30.

Το ξανασκέφτεσαι, τόσα χρώματα, τόσες γεύσεις· με μπισκότο, με ξηρούς καρπούς, με φρούτα, με κράκερ (ναι, με κράκερ), δεν ξέρεις ποια να διαλέξεις. Ξεχνάς τη γάλακτος, εστιάζεις στην πιο φιγουρατζίδικη συσκευασία, παίρνεις μία με smarties και καραμελάκια απ’ αυτά που σκάνε στη γλώσσα και νομίζεις πως έπαθες εγκεφαλικό.

Την ανοίγεις ενθουσιασμένος στο δρόμο (δεν περιμένεις καν να πας σπίτι), δοκιμάζεις· δεν είναι άσχημη, αλλά να δεν είναι σαν τη γάλακτος. Έτσι και με τις σχέσεις, στις πολλές επιλογές, τη βιασύνη και το περιτύλιγμα, χάσαμε το νόημα.

Στα απλά κρύβεται πάντα η ομορφιά. Αν το καλοσκεφτείς εξάλλου, όλοι τα ίδια ψάχνουμε. Έναν άνθρωπο να μας ανέχεται, να μας κάνει να γελάμε και να μας μαγειρεύει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη αγάπης απ’ το να αντέχεις κάποιον σε καθημερινή βάση. Να φτιάχνεις μια ρουτίνα κοινή, μια ρουτίνα για δύο που παύει να μοιάζει με ρουτίνα και γίνεται γλυκιά συνήθεια.

Η ευτυχία βρίσκεται στα μικρά. Σε ένα πιάτο ζεστό φαγητό, μαγειρεμένο με αγάπη απ’ τον άνθρωπό σου κι ας μην είναι και το πιο νόστιμο. Μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα φιλί, μια «καλημέρα» και μια «καληνύχτα»· τόσο απλό.

Όσο κι αν διατυμπανίζουμε πως τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας, πως είμαστε καλά και μόνοι, όλοι έχουμε ανάγκη έναν άνθρωπο να αποκαλούμε «δικό μας» εκεί έξω. Κάποιον να μας προσέχει κι ας τα καταφέρνουμε και μόνοι μας, να μας σκεπάζει τα βράδια όταν στριφογυρνάμε, να μας κρατάει το χέρι και να μας σηκώνει όταν πέφτουμε. Να μας καθησυχάζει όταν φοβόμαστε, να μας λέει πως «όλα θα πάνε καλά» κι εμείς να τον πιστεύουμε, γιατί το έχουμε ανάγκη!

Κάποιον να μας γουστάρει για το κακομαθημένο κι εγωιστικό καθικάκι που κρύβουμε μέσα μας, που να μας ανέχεται όταν δεν ανεχόμαστε ούτε εμείς οι ίδιοι τον σκατοχαρακτήρα μας.

Κάποιον να μοιραζόμαστε τα γέλια και τα χαχανητά μας, να χαμογελάμε μυστικά και να συνεννοούμαστε. Να αλληλοπειραζόμαστε σαν πεντάχρονα.

Έναν άνθρωπο να διαβάζει τη σιωπή μας, να αγνοεί τις φωνές μας. Να ξέρει τι θέλουμε πριν το ζητήσουμε, πριν μιλήσουμε, πριν γκρινιάξουμε. Να κλείνει τα αυτιά στις φλύαρες λέξεις μας, να τις αγνοεί, να μάθει να διαβάζει πίσω απ’ αυτές. Οι ωραιότερες συζητήσεις που έγιναν ποτέ δεν είχαν λέξεις, μόνο βλέμματα και χαμόγελα.

Στην τελική όλοι τα ίδια ζητάμε, έναν άνθρωπο να μας αγαπάει, να μας θυμίζει πως δεν είμαστε μόνοι!

Πωλίνα Πανέρη για το pillowfights.gr

Το καλό με τις περιστάσεις που συμβαίνουν μία-δύο φορές το χρόνο είναι ότι έχεις άφθονο καιρό να σκεφτείς πώς θα τις περάσεις. Θυμάμαι ακόμη περιγραφές από την καταγραφή εσώψυχων, δικών μου ανθρώπων γύρω από «ρεβεγιόν» που άφησαν εποχή. Τι είναι πια αυτό το ρεβεγιόν; Μια δανεική λέξη για να περιγράφεις το καθιερωμένο γλέντι, σε κάποιο κέντρο διασκέδασης ή σε κάποιο σπίτι, αναμένοντας τη μέρα των Χριστουγέννων ή της Πρωτοχρονιάς.

Είναι βλέπεις βασικό το πώς ξεκινάς και το πώς τελειώνεις μια σημαντική περίοδο, όπως είναι η πρώτη μέρα του χρόνου και η τελευταία. Μπορεί να έχεις ξεχάσει τι έφαγες χτες ή το πόσο λυπήθηκες για κάτι προχτές, όμως στάνταρ θυμάσαι πώς άρχισε η χρονιά που μόλις πέρασε. Ή το πώς τελείωσε. Η επιλεκτικότητα της μνήμης μας είναι τόσο γελοία μερικές φορές! Είναι σαν να έχεις φωτογραφίες μπροστά σου από ένα συμβάν και να μπορείς να δεις τα πάντα μέσα από λίγα πίξελ.

Και να ‘σαι εδώ, λοιπόν, παραμονή πρωτοχρονιάς του χρόνου μόλις τελείωσε. Ένας χρόνος πριν. Σε «έψησαν» να κάνεις κι εσύ επιτέλους ρεβεγιόν με παρέα μεγάλη στο σπίτι ενός φίλου φίλης. Και την ώρα που έλεγες το «ναι» ζοριζόσουν και τώρα που ετοιμάζεσαι. Δε βαριέσαι, μουρμουράς. Ας κοινωνικοποιηθείς και λιγάκι βρε αδελφέ!  Κι έτσι βρίσκεσαι φτιασιδωμένος και με μόνιμο χαμόγελο διαφήμισης οδοντόκρεμας, να τριγυρνάς με το ποτό σου μέσα σ’ ένα ξένο σπίτι με πλήθος τριγύρω που διαφημίζει τη δική του οδοντόκρεμα.

Σε σφίγγουν τα ρούχα, σε «χτύπησαν» και τα παπούτσια, όλα σε ψιλοενοχλούν, φυσάς και ξεφυσάς κι απλά ανανεώνεις το ποτό σου κάθε είκοσι λεπτά. Ωραίο το περιβάλλον, δεν αντιλέγεις, μα πολύ βαβούρα! Η κολλητή σου κάπου έχει χαθεί μέσα στο πλήθος μα ενίοτε ξεπροβάλει από κάποιο πηγαδάκι να σου υψώνει το ποτήρι στέλνοντας παρηγορητικές εβίβες. Της χαμογελάς κι εσύ ενώ της ψιθυρίζεις «άμα σε ξανακούσω τρύπα μου τη μύτη!». Εκείνη μάλλον διαβάζει στα χείλη σου «γιούχου! Πόσο τέλεια όλα!». Δεν εξηγείται αλλιώς, μάλλον γι’ αυτό σου ξανασηκώνει το ποτήρι της με μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Δεν έχει νόημα η γκρίνια, σκέφτεσαι και της ξαναστέλνεις εβίβες.

Και κάπως έτσι άρχισε η χρονιά που πέρασε. Η αντίστροφη μέτρηση σε βρήκε να κρύβεσαι στο μπαλκόνι για να στρίψεις τσιγάρο. Τους χαζεύεις όλους από το τζάμι να έχουν πάρει θέση αντίστροφης μέτρησης. Τρία, δύο, ένα! Και μετά οι ντουντούκες που ακούς στα γήπεδα και φουλ οδοντόκρεμες πάνω σε χαμόγελα κι ευχές και φιλιά αγνώστων με τις γνωστές γλυκανάλατες ευχές. Ή εσύ παρα-σοβάρεψες ή έγινες αλλεργική στο προσποιητό που φορέθηκε τόσο απόψε σαν ακριβό άρωμα. Κάτι θα τρέχει με σένα, σκέφτεσαι, δεν μπορεί!

Ένας ολόκληρος χρόνος πέρασε και σήμερα γελάς που το θυμάσαι. Απόψε πάλι παραμονή και πάλι αναρωτιέσαι πώς θα την περάσεις. Ή, μάλλον, δεν αναρωτιέσαι.  Έχεις μια γλυκιά διάθεση, λίγο νοσταλγική. Περιφέρεσαι στο σπίτι μ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί απ’ το μπουκάλι που αγόρασες γι’ απόψε. Χαζεύεις και τη ντουλάπα σου και χαμηλά βλέπεις εκείνες τις γόβες που φόρεσες πέρυσι να σου κλείνουν το μάτι. «Όχι, μανάρια μου, απόψε δε θα γίνει το δικό σας!». Κλείνεις την πόρτα της ντουλάπας κι ετοιμάζεσαι για το ρεβεγιόν που ένα χρόνο ήθελες. Εκείνο που είχες λαχταρήσει ένα χρόνο πριν, έξω από εκείνη τη τζαμαρία.

Έστειλες δυο-τρία ευχητήρια μηνύματα και τέλος και το κινητό απόψε. Απενεργοποίηση. Αύριο μεσημέρι θα είναι όλα εκεί. Οι αγαπημένοι φίλοι και τα ζεστά χαμόγελά τους. Ή οι λίγοι συγγενείς που ξεχώρισες και κράτησες με τα χρόνια. Μα απόψε θα τελειώσει η χρονιά με εκείνο το φίλο που στάθηκε βράχος δίπλα σου. Σε όλα. Του χρωστάς μια πριβέ εορταστική ατμόσφαιρα. Μια τετ α τετ συζήτηση για ό,τι πέρασε και ό,τι θα φροντίσεις να έρθει. Του χρωστάς και λίγα μπράβο και κανένα χτύπημα στην πλάτη.

Χνουδωτές κάλτσες, το ψηλό αγαπημένο σου ποτήρι του κρασιού και το εορταστικό μπουκάλι στο τραπεζάκι του σαλονιού, δίπλα στο dvd που είχες ξεχωρίσει για απόψε. Τα λαμπάκια που αναβοσβήνουν ομορφαίνουν το σκοτάδι και το κρασί σου ζεσταίνει τα μέσα σου όλα. Μα ποιος είπε ότι είναι μοναξιά το να περνάς μόνος κάποιες στιγμές; Μοναξιά είναι η ένταξη στην προσποίηση του «εθίμου». Εκείνου που σε θέλει να περιφέρεσαι άσκοπα ανάμεσα σε κοινότυπες ευχές και χαμόγελα που δεν σε αφορούν. Εκείνου που δεν σου επιτρέπει ούτε για ένα λεπτό να αναλογιστείς πώς ήταν αυτό που πέρασε και πώς θέλεις να είναι αυτό που θα έρθει.

Και οι ευχές! Πόσο σου τη δίνουν αυτές οι τυποποιημένες ευχές! Δε λέω. Κάτι πρέπει να πουν οι άνθρωποι. Πρέπει! Αυτή τη λέξη θέλησες απόψε να αποφύγεις. Από αύριο ας πάμε πάλι στα πρέπει, μα απόψε είναι η νύχτα σου! Εσένα και του πιο πιστού σου φίλου. Σοκολατάκια, κόκκινο κρασί, ζεστές πιτζάμες, η μουσική του Hans Zimmer από την αγαπημένη σου ταινία. The Holiday. Και να η πρώτη σου ευχή. Να κάνουμε επιτέλους διακοπές φέτος. Διακοπές από την ατολμία! Να εργαστούμε με υπερωρίες στην αγάπη και να κάνουμε διακοπές στη θλίψη. Να αφήσουμε χώρο και χρόνο να μας μάθουν. Να δοκιμάσουμε αυτό που φοβόμαστε.

Σαν να σ’ ακούω να μονολογείς χαρούμενη. «Αυτά σου εύχομαι εαυτέ μου. Εβίβα. Καλή μας χρονιά!»

pillowfights

Την Τσεχία κυρίως την επισκέπτονται για έμπνευση. Τα πανέμορφα μέρη, οι πόλεις που είναι λες και βγήκαν από παραμύθια και τα αρχιτεκτονικά αριστουργήματα κάνουν αυτήν την χώρα ένα από τα πιο όμορφα μέρη της Ευρώπης. Είναι ένας παράδεισος για τους φωτογράφους.

Μπορείτε να κάνετε βόλτες στην Πράγα επί ημέρες, θαυμάζοντας την ομορφιά του Μεσαίωνα, τα παλιά κάστρα, οχυρά, τους ναούς, τις πλατείες, τις γέφυρες. Ειδικά τις γέφυρες! Αυτό που κάνει πραγματικά εντύπωση είναι κάτι άλλο όμως, ο κύριος αρχιτέκτονας της Πράγας η οποιασδήποτε άλλης πόλης της Τσεχίας θα πρέπει να είναι από κάποια φανταστική χώρα. Τα παλιά κτήρια και οι γέφυρες ταιριάζουν απίστευτα με τα σύγχρονα κτήρια, τις κεραμιδένιες στέγες, τα μαγαζιά και τα πάρκα, θα θελήσετε απλά έχετε αυτήν την απίστευτη θέα έξω από τα παράθυρό σας και να την θαυμάζετε μέρα νύχτα.

Όμως η Τσεχία δεν είναι μια χώρα μόνο Μεσαιωνικής ομορφιάς, αλλά και η μητέρα απίστευτα όμορφων τοπίων. Οι πεδιάδες της Μοραβίας και της Βοημικής Ελβετίας, τα φαράγγια, τα δάση, τα βουνά… θα σας κάνουν να ερωτευτείτε αυτήν την χώρα με την πρώτη ματιά. Εάν ακόμα δεν ξέρετε που θέλετε να περάσετε τις διακοπές σας τα χριστούγεννα, τότε σας προτείνουμε να επισκεφτείτε την Τσεχία. Λίγο παραμυθένιο πνεύμα δεν έκανε την ζωή κανενός χειρότερη!

Ο χειμώνας στην Πράγα.

Φθινόπωρο στην Πράγα.

Μοραβία, μια από τις πιο μαγευτικές περιοχές της Τσεχίας.

Οι διάσημες γέφυρες της Πράγας.

Φθινόπωρο στην Βοημία.

Το φαράγγι Adršpach-Teplice.

Γέφυρα του Καρόλου κατά το λυκόφως, Πράγα.

Βιαντούκ Ζαμπάκ.

Κάρλοβι Βάρι.

Aμπελώνας.

Δρόμος μέσα από το δάσος.

Πεδιάδες στην νότια Μοραβία.

Το σπίτι που χορεύει, Πράγα.

Εθνικό πάρκο Σουμαβά.

Τυπική θέα σπιτιού στην Πράγα.

Άσπρα Καρπάθια βουνά

Το μετρό της Πράγας, στάση «Μαλοστράνσκα».

Σπηλιά-πέρασμα στο τοπίο της Μοραβίας.

Το εθνικό πάρκο της Βοημικής Ελβετίας.

Το μέρος Μάλα-Σκάλα.

Τα λουλούδια της Τσεχίας, ροζ παπαρούνες και τουλίπες.

Το μέρος Μπρντι (brdy).

Μοραβία.

Εγώ είμαι. Το «μωρό σου», η «φρεσκάδα σου», η «κοριτσάρα σου». Αυτή που μέχρι χθες έλιωνε για το γέλιο σου. Αυτή που κάθε φορά που δεν πήγαινε κάτι καλά, καθόταν κι έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Δε σου αρνήθηκε ποτέ κάτι.

Σε αγάπησε πιο πολύ απ’ όσο ήσουν σε θέση να δεχτείς. Στα χέρια της ηρεμούσες. Γελάω νευρωτικά όταν θυμάμαι πόσα βράδια αποκοιμήθηκα βαμμένη για να σε περιμένω. Πόσο χαρτί έχω σπαταλήσει για να σου γράψω όλα αυτά που με πειράζουν κι έτρεμα να σου πω από το φόβο μη σε χάσω. Αυτομουντζώνομαι, ναι. Τώρα όμως ας ξανασυστηθούμε λιγάκι απ’ την αρχή.

Σε περίπτωση που έχεις ξεχάσει όλα αυτά που περάσαμε μαζί, σε ενημερώνω πως δε θα είμαι εδώ για να στα θυμίσω. Στα τηλεφωνήματα σου, σου εγγυώμαι, πως δε θα βρεις κανέναν. Μπορώ να φωνάξω πλέον δυνατά πως δε μου καίγεται καρφάκι. Δε νοούμαι να σπαταλήσω άλλη ενέργεια για να σε αγαπώ. Δε γουστάρω. Μη με εμποδίσεις να σου φύγω. Άλλωστε πλέον είμαι πολύ «μακριά» για να με πιάσεις.

Όχι, δεν έχω σκοπό ούτε να ντυθώ, να βαφτώ και να μπεκροπιώ σε κάποιο μπαρ περιμένοντας τον επόμενο ούτε να σου κάψω το αμάξι. Αυτά είναι για τα γυναικάκια που κυκλοφορούν εκεί έξω. Ούτε πρόκειται να σε κατηγορήσω σε τρίτους με την ελπίδα πως αυτή τη φορά θα συνετιστείς και θα καταλάβεις.

Να γυρίσεις και πάλι κρυμμένος πίσω από δικαιολογίες του κώλου. Αυτή τη φορά λοιπόν δε θα υπάρξει άλλη φορά. Θα προσποιηθώ πως δεν υπήρξες ποτέ. Κι αυτή, αγάπη μου, θα είναι η τιμωρία σου.

Δε με συγκινεί ούτε η προαγωγή που πήρες στη δουλειά ούτε η γάτα σου που γέννησε. Μην επινοήσεις τίποτα προκειμένου να με πλησιάσεις. Τα νέα σου, καρδιά, μου με αφήνουν παντελώς αδιάφορη. Δε ζήτησα να μάθω τίποτα απ’ όλα αυτά. Μου αρκεί να ξέρω πως θα μείνεις μακριά μου.

Τα δικά μου ωστόσο νέα στα χαρίζω απλόχερα. Βλέπεις πάντοτε ήμουν πιο γενναιόδωρη από σένα, καλέ μου. Μάθε πως είμαι πιο ήρεμη από ποτέ. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη ούτε να σε βρίσω ούτε να σου φωνάξω.

Θα πείσω μάλιστα τον εαυτό μου πως το άρωμα σου μου φέρνει αναγούλα και θα πάψω να το αναζητάω παντού. Δε θα επιδιώξω ουδέποτε να σε ξαναδώ. Αν κάπως, κάπου, κάποιο βράδυ σε δω μπροστά μου τυχαία, δε θα κλείσω τα μάτια μου. Υπόσχομαι να φορέσω αυτό το εκνευριστικό τυπικό χαμόγελο.

Ξέρεις, σαν εκείνο το δικό σου κάθε φορά που ούρλιαζα να με ακούσεις κι εσύ τηρούσες σιγήν ιχθύος. Ήσουν πάντοτε τόσο μα τόσο απασχολημένος να μου δώσεις απαντήσεις. Τώρα όμως η καρδιά μου, καρδιά μου, άλλαξε την ερώτηση.

Φαντάζομαι από τώρα το «κουταβίσιο» σου το βλέμμα. Το ξέρω καλά αυτό το βλέμμα εγώ. Θα βάλεις τα χέρια στις τσέπες και θα πηγαίνεις δεξιά κι αριστερά, δήθεν προβληματισμένος. Εγώ θα χαθώ μέσα στο πλήθος και θα περιμένεις όλο σιγουριά να αναβοσβήσει το κινητό σου και να ακούσεις τους λυγμούς μου. Βλέπεις, πάντα εγώ έριχνα τα μούτρα μου πρώτη. Αυτή τη φορά δε θα σου τηλεφωνήσω όμως. Τζάμπα περιμένεις.

Δε μου κόβεις άλλο την ανάσα. Δε μου φέρνεις άλλο ταραχή. Δε με αναγνωρίζεις λες. Εγώ είμαι όμως. Η ίδια που έκανες ό,τι ήθελες μέχρι χθες. Όχι πια σήμερα όμως. Δεν είναι ότι άλλαξα εγώ. Είναι που εσύ παρέμεινες ίδιος.

Μην ακούς τους φίλους σου, μωρό μου. Δεν αποτελεί μέρος κάποιας στρατηγικής όλο αυτό. Ξέρεις πως ποτέ μου δεν έπαιξα αυτό το παιχνίδι. Δεν είμαι η γυναίκα η δήθεν καπάτσα εγώ. Εάν ήθελα στρατηγική, θα έπαιζα σκάκι. Δε θέλω να σε κερδίσω και πάλι. Αποδέξου την αδιαφορία μου και μην έχεις αυταπάτες.

Και για να τελειώνουμε, μην κάνεις το λάθος κι έρθεις να με βρεις γονυπετής, σε περίπτωση που πέσουν τα τείχη του εγωισμού σου. Δεν έχω καμία όρεξη να σε απομυθοποιήσω. Να σε «σκοτώσω» με ηρεμία θέλω. Έτσι θα ηρεμήσω εγώ. Άντε γεια ανεπιστρεπτί, «έρωτα μου».

Νατάσα Δόμβρου για το pillowfights.gr

Μια συνταρακτική αληθινή ιστορία, από αυτές που βιώνουν πολλές γυναίκες και άνδρες που οι αγαπημένοι τους πηγαίνουν στον πόλεμο.

Η γυναίκα που έγραψε αυτό το ποίημα, έχασε τον άνδρα της στον πόλεμο του Βιετνάμ, όταν εκείνος αναγκάστηκε να στρατολογηθεί. Είχαν μαζί μια 4χρονη κόρη. Η γυναίκα αυτή έμεινε μόνη της μαζί με την μικρή της κόρη και έγραψε αυτό το ποίημα με τον τίτλο “But you didn’t”, λέγοντας στον αγαπημένο της σύζυγο όσα μετάνοιωσε και δεν του είπε. Η γυναίκα αυτή πέθανε από φυσικά αίτια, χωρίς να ξαναπαντρευτεί. Η κόρη της βρήκε χρόνια μετά το ποίημα και το δημοσίευσε.

“Θυμάσαι εκείνη τη μέρα που δανείστηκα το νέο αυτοκίνητό σου και το τράκαρα;

Νόμιζα ότι θα με σκοτώσεις! Αλλά δεν το ‘κανες.

Θυμάσαι εκείνη τη φορά που έριξα καφέ πάνω στο χαλί σου;

Νόμιζα ότι θα με μισήσεις! Αλλά δεν το ‘κανες.

Θυμάσαι τότε που σε έσυρα στο πάρκο παρόλο που μου είπες ότι θα χιονίσει;

Νόμιζα ότι θα πεις, “στο ‘πα!”. Αλλά δεν το ‘κανες.

Θυμάσαι εκείνη το φορά που φλέρταρα με άλλους για να σε κάνω να ζηλέψεις;

Νόμιζα ότι θα με εγκαταλείψεις. Αλλά δεν το ‘κανες.

Θυμάσαι εκείνη το φορά που τσακωθήκαμε λίγο πριν πάμε για χορό;

Νόμιζα ότι θα με άφηνες μόνη. Αλλά δεν το ‘κανες.

Ναι, υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν έκανες.

Αλλά με ανέχτηκες.

Με αγάπησες.

Με φρόντισες.

Ήθελα να με συγχωρέσεις για πολλά πράγματα που έκανα.

Όταν θα γυρνούσες από το Βιετνάμ.

Αλλά δε γύρισες.