Δεν τον ξέρεις. Δε σε ξέρει ούτε αυτός. Δεν τον ψάχνεις, ούτε βιάζεται να σε βρει. Δε σε φαντάζεται, δεν ξέρεις αν είναι όμορφος ή άσχημος, δε γνωρίζεις αν μοιάζει με όσα έχεις ονειρευτεί. Ούτε σε νοιάζει να μάθεις ακόμα. Φτάνει που ξέρεις πως είναι κάπου εκεί έξω.

Ο άνθρωπος που θα σε αγαπήσει βγαίνει, πίνει, περνάει καλά και τραβάει τα ζόρια του, όπως όλοι. Γυρίζει εδώ κι εκεί, γελάει πολύ και δεν έχει ιδέα τι τον περιμένει. Δεν ξέρεις αν θα τον βρεις ή αν θα σε βρει αυτός. Πάντως θα βρεθείτε, και η σκέψη αυτή σε ησυχάζει και σε κάνει να χαμογελάς.

Όταν τον πρωτοδείς όλα θα βγάλουν νόημα· θα καταλάβεις, θα καταλάβει κι αυτός. Δε θα σταματήσει η καρδιά σου, ούτε θα κοπούν τα γόνατά σου όπως στις ταινίες. Ο κόσμος όμως για λίγα λεπτά θα χάσει το ρυθμό του, κι εκεί, στο «Χαίρω πολύ», θα καταλάβεις γιατί δεν ένιωσες έτσι με κανέναν άλλον. Γιατί το βλέμμα του θα σου τα πει όλα, πριν καν ανταλλάξετε ονόματα.

Ο άνθρωπος αυτός δε θα σε ερωτευτεί επειδή δεν έχεις ψεγάδια. Θα σε ερωτευτεί ακριβώς γι αυτά. Δε θα λέει μεγάλα λόγια, θα κάνει όμως μεγάλες πράξεις. Κι όσο δύσπιστα κι αν τον κοιτάζεις στην αρχή, αυτός θα βρίσκει πάντα τρόπους να σε εκπλήσσει ευχάριστα, ακόμα κι όταν η αρχή σας θα αποτελεί πια μακρινό παρελθόν.

Μπορεί να μην είναι τελικά όσο ρομαντικός τον φαντάστηκες, μπορεί ακόμα και να δυσκολεύεται να καταλάβει τον τρόπο που σκέφτεσαι, αλλά θα προσπαθεί. Και θα σου δείξει όσα απέτυχαν να σου δείξουν οι άλλοι. Θα σε κάνει να πιστέψεις πως ο κόσμος είναι τυχερός που σ’ έχει, κι αυτό θα είναι το σημαντικότερό του επίτευγμα.

Θα πηγαίνετε βόλτες στη θάλασσα, θα σου γκρινιάζει για τη δουλειά του, θα τον νευριάζεις, θα βλέπετε ταινίες, θα τρώτε παγωτό μέχρι να πονέσει η κοιλιά σας, θα γελάτε μέχρι δακρύων, θα μαλώνετε και θα τα ξαναβρίσκετε με την ίδια ένταση. Θα του πεις πράγματα που δεν έχεις πει σε κανέναν, θα χαίρεται με τον ενθουσιασμό σου, δε θα σε ανταγωνίζεται. Δε θα κοροϊδεύει τα παράλογα όνειρά σου αλλά θα επιδιώκει να αποτελεί μέρος τους. Θα είσαστε κολλητοί, εραστές και σύντροφοι και θα σου μάθει πως τα δύσκολα είναι πιο εύκολα όταν στο τιμόνι της σχέσης βρίσκονται δύο.

Θα σε αγκαλιάσει όταν ο εγωισμός σου θα είναι πληγωμένος και παρόλα αυτά θα καταφέρει να σου δείξει πως τα σπασμένα κομμάτια κολλάνε με λίγη υπομονή, κόντρα σε όσα σου έχει διδάξει η κοινή λογική. Όταν σε γνωρίσει ίσως κοιτάζεις τον κόσμο με φόβο, ίσως ο κυνισμός σου δε σε αφήνει να αφεθείς, όμως τίποτα από αυτά δε θα τον κάνει να φύγει.  Ο άνθρωπος αυτός θα σου αλλάξει την κοσμοθεωρία, γιατί θα ξέρει να παλεύει.

Κι εσύ θα τον αγαπήσεις πιο πολύ απ’ όλους, γιατί θα σε κάνει να βιώσεις πράγματα που δεν έχεις ξαναζήσει. Θα τον αφήνεις να είναι ένα βήμα μπροστά σου και θα καμαρώνεις που είναι δικός σου. Θα τον αγαπήσεις περισσότερο απ’ όλους, επειδή θα ξέρεις πως οι προηγούμενοι αγάπησαν σε σένα έναν εαυτό ολόκληρο, ρομαντικό κι αυθόρμητο· αυτός όμως θα σε αγαπήσει για τις γρατσουνιές σου, σε μια περίοδο που ίσως δεν θα χαρακτήριζες τον ψυχισμό σου αξιαγάπητο.

Κι όταν μαλώνετε δε θα σε αφήνει να φεύγεις, ούτε θα τον τρομάζουν τα αψυχολόγητα ξεσπάσματά σου. Θα σε βάζει στη θέση σου και θα σε κρατάει τυρρανικά δίπλα του μέχρι να το λύσετε, επειδή θα θεωρεί λογικό πως οι άνθρωποι δεν συναντιούνται για να τα παρατάνε στην πρώτη δυσκολία. Επειδή θα ξέρει πως όταν κάτι χαλάει δεν το πετάς, αλλά το φτιάχνεις· ακριβώς όπως μας έμαθαν οι γιαγιάδες μας.

Θα σου μάθει πως ασφάλεια δε σημαίνει απαραίτητα βαρεμάρα, πως το πάθος αλλάζει μορφές, αλλά δεν εξαφανίζεται, πως οι αγάπες δεν πονάνε μόνο, αλλά δίνουν και φτερά. Κι όταν δεν είσαι εκεί, θα φέρεται λες και είσαι. Επειδή δε θα χρειάζεται να κρυφτεί, ούτε θα φοβάται να είναι ο εαυτός του. Όλα θα έρθουν τόσο φυσικά που δε θα έχει αναγκαστεί να προσποιηθεί στιγμή.

Ο άνθρωπος που θα σε αγαπήσει δε θα σε αντιμετωπίζει σαν εναλλακτική, αλλά σαν τη μόνη επιλογή· να μη σε επιλέξει μόνο την ημέρα που θα σε ερωτευτεί, αλλά να σε επιλέγει κάθε μέρα. Να του δίνεις φτερά για να πετάει μακριά σου, κι αυτός να μένει δίπλα σου επειδή γι’ αυτόν η λέξη «σπίτι» δεν θα αναφέρεται πια σε τοίχους, αλλά στον άνθρωπο που τον αγαπάει, σε σένα. Ο άνθρωπος αυτός φρόντισε να μη μοιάζει σε κανέναν.

Επιμέλεια Κειμένου Φρόσως Μαγκαφοπούλου: Κατερίνα Κεχαγιά

pillowfights

Θυμάσαι την τελευταία φορά που έζησες; Και όχι δεν αναφέρομαι σε κάποια προηγούμενη ζωή ή κάτι τέτοιο. Λέγε, ξέρεις πότε ήταν; Τότε που είχες αφεθεί και ζούσες στο έπακρο με όλο σου το είναι εκείνον τον έρωτα.

Τότε που χρησιμοποιούσες και τις πέντε αισθήσεις σου ταυτόχρονα. Που άγγιζες το χέρι του, μύριζες το άρωμά του, τον κοιτούσες στα μάτια, κρεμόσουν από τα χείλη του να ακούσεις τι θα σου πει και γευόσουν το φιλί του.

Εκείνον τον έρωτα που σε έκανε να χάσεις εκτός από τον μπούσουλα και κάποια κιλά, και την εμπιστοσύνη σου στο αντίθετο φύλο. Και μετά από εκεί το χάος. Το τίποτα. Άνοιξε πέτρα για να μπω, και να μην ξαναβγώ.

Έκτοτε δε θέλεις να ακούς για έρωτες ούτε με σφαίρες. Κοντά στο χυλό, φυσάς και το γιαούρτι. Οτιδήποτε κινείται γύρω σου είναι εχθρός. Σκέφτεσαι πως όλοι είναι το ίδιο και τους τσουβαλιάζεις με σιγουριά που σκοτώνει.

Οπότε πριν βγάλουν το όπλο τους και στοχεύσουν κατευθείαν στην καρδιά, φροντίζεις να το κάνεις εσύ πρώτος. Εξ’ επαφής. Άσχετα αν απέναντί σου βρίσκεται ο εν δυνάμει άνθρωπος της ζωής σου. «Καλύτερα να πληγώνεις, παρά να πληγώνεσαι» λες με ύφος επτά καρδιναλίων.

Συγχαρητήρια, κερδίζεις το πρώτο βραβείο ανωριμότητας και γαϊδουριάς. Δύο σε ένα στα δίνω γιατί είμαι large.
Και έτσι αναλώνεσαι στο να χτίζεις άμυνες μην αφήνοντας τον εαυτό σου ελεύθερο να τo ζήσει. Και αντί να κλείσεις τα μάτια, να δείξεις εμπιστοσύνη και όπου σε πάει, προτιμάς να ζεις σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, σε μια γυάλα, εξαιτίας του φόβου του να ξαναπληγωθείς και των τεράστιων ανασφαλειών σου.

Τώρα αν νομίζεις ότι ζεις με αυτόν τον τρόπο, με ‘γειά σου και χαρά σου.

Εκτός από την ήδη καμμένη γούνα σου, μου μυρίζει δειλία ή είναι ιδέα μου;

O έρωτας είναι σαν ένα φλιτζάνι καφέ. Ή θα τον μισοπιείς στο ένα πόδι παριστάνοντας τον πελεκάνο και δε θα τον ευχαριστηθείς ή θα καθίσεις αναπαυτικά και θα τον απολαύσεις έστω κι αν σου έρθει και κατακάθι.

Και σ’ αυτό το φλιτζάνι, εκτός από ζάχαρη θα βάλεις ακόμη ένα βασικό συστατικό. Την αγάπη. Όχι την επιφανειακή, την ψεύτικη. Την άλλη. Εκείνη που δε γνωρίζει περιορισμούς και δε χωρά εγωισμούς, που δε δανείζεται και ξαναπαίρνεται πίσω, που υπομένει και επιμένει. Εκείνη που δίνει ευκαιρίες και συγχωρεί. Όποιος την εκτιμήσει καλώς, αλλιώς από εδώ πάνε και οι άλλοι. Αυτή την αγάπη να δίνεις με όλη σου την ψυχή και να την δείχνεις με χίλιους δυο τρόπους.

Μέχρι και εκείνη ακριβώς την στιγμή που υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να συνειδητοποιήσεις πως ο θησαυρός τελικά ήταν άνθρακες. Που θα καταρρεύσει η εικόνα που είχες για εκείνον. Που θα τον απομυθοποιήσεις. Που θα καταλάβεις ότι δεν ήταν αντάξιος της αγάπης σου. Ότι ζητούσε μόνο, χωρίς να είναι διατεθειμένος να δώσει το παραμικρό.

Πόνταρες σε κουτσό άλογο και μην περιμένεις να βγάλει την κούρσα. Είναι αδύνατο.

Δεν μπορείς λοιπόν, να σπαταλάς τον χρόνο σου με συναισθηματικά κενούς ανθρώπους. Και εδώ δεν τίθεται θέμα εγωισμού αλλά αξιοπρέπειας. Γι΄αυτό σου λέω. Όταν βλέπεις πως ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου είναι ένα κράμα τύπου σφυρίζω αδιάφορα-δεν ξέρω τι μου γίνεται-όπου φυσάει ο άνεμος-καραβάκια αρμενίζουν στο Αιγαίο, μάλλον ήρθε η ώρα να του κουνήσεις το μαντήλι και ώρα καλή στην πρύμνη του και αέρα στα πανιά του. Τόσο απλά. Χωρίς φωνές και υστερίες. Άλλωστε εκείνος χάνει και όχι εσύ.

Οπότε δεν αξίζει να διαταράσσεις την ψυχική σου ηρεμία ούτε το κάρμα σου. Μεγάλη η χάρη του! Αν πάλι θέλεις να ξεσπάσεις βρε παιδί μου έτσι για το γαμώτο και γιατί το έντονο ταπεραμέντο σου χτύπησε κόκκινο και κοντεύεις να εκραγείς, κατέβασε του τη μούρη και ρίξε και κάνα δυο μπινελίκια. Αν αυτό σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, τι να σου πω;

Επιμέλεια Κειμένου Ειρήνης Τρίγκα: Σοφία Καλπαζίδου – pillowfights.gr

Όλα στη ζωή είναι υποκειμενικά τελικά. Και ιδίως όταν πρόκειται για την επιλογή συντρόφου. Μην ακούω ανοησίες τύπου εμένα μ’αρέσουν οι μελαχρινοί, μουσάτοι με τατουάζ.

Εντάξει αυτή είναι η πρώτη εικόνα, αυτό που θα δεις στον άλλο και θα σε τραβήξει, αλλά ας μη κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, δεν είναι αυτό που θα ερωτευθείς στον άλλο. Πρέπει να σου κάνει κλικ, η εξωτερική εμφάνιση βοηθάει ναι μεν αλλά αν ο άλλος μόλις ανοίξει το στόμα του βγάλει βατράχια από μέσα, μην τον είδατε το Παναή!

Είναι που εμείς οι γυναίκες είμαστε εγκεφαλικές. Αν ο άλλος έχει τον τρόπο με αυτά που θα πει να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό, τότε κυρίες μου δώσατε μια δαγκωνιά στη λαμαρίνα τόσο γερή που σπάσατε άνω και κάτω γνάθο ταυτόχρονα.

Και δεν εννοώ να ξεκινήσει να σας λέει επιστημονικές εξηγήσεις για την εξέλιξη του ανθρώπου και να σας αναλύει τη θεωρία της σχετικότητας, τους ξερόλες δεν τους θέλουμε-βαριόμαστε, μιλάω για την απλή και δοκιμασμένη συνταγή που λέγεται χιούμορ. Αν ο άλλος δεν έχει χιούμορ τι να τον κάνεις μωρέ; Και ας έχει πακέτα τους κοιλιακούς , για τρίλιζες είμαστε τώρα;

Εδώ μιλάμε να κρατάς τη κοιλιά σου από τα γέλια, να φεύγουν δάκρυα και ενίοτε και τσισάκια. Το γέλιο ενώνει τους ανθρώπους , είναι μεταδοτικό και αφροδισιακό νόσημα. Σε μια εποχή που τα ΜΜΕ μόνο πόνο και μαυρίλα σου μεταφέρουν, έχεις ανάγκη να γελάσει και λίγο το χειλάκι σου και γιατί όχι να είναι και επιλογή σου μάλιστα που θα την έχεις κάθε μέρα μες τα πόδια σου.

Δεν λέμε να βρεις κάποιον  να τον έχεις καραγκιόζη και αρλεκίνο, προς Θεού δεν εκμεταλλευόμαστε ανθρώπους, αλλά κάποιον που θα σε κάνει να χαμογελάς και να βλέπεις την αισιόδοξη πλευρά της ζωής. Τα πάντα είναι πιο όμορφα αν γελάς. Το ποτήρι είναι μισογεμάτο και ο άντρας με χιούμορ θα φροντίζει να στο θυμίζει αυτό κάθε μέρα.

Δεν είναι ότι αυτόν τον άντρα δε θα μπορείς να τον πάρεις στα σοβαρά, ή ότι θα είναι απαραίτητα ανώριμος. Απλά έχει τη δικιά του φιλοσοφία, έχει βρει το μυστικό της ευτυχίας. Έχει το δικό του τρόπο να αντιμετωπίζει δύσκολες και άβολες καταστάσεις. Θα μπορεί να σπάσει το πάγο όποτε χρειαστεί και θα μπορεί να σου φτιάξει το κέφι όταν θα έχεις τις μαύρες σου.

Τους άντρες με χιούμορ τους λες και λαχείο. Πέραν των άλλων είναι αποδεδειγμένο ότι όσοι  γελάνε όταν όλα τα άλλα πάνε στραβά είναι ψυχούλες. Άνθρωποι που κάποια στιγμή πόνεσαν τόσο στη ζωή τους που την είδαν αλλιώς, αποφάσισαν να βγάλουν άμυνες  και αυτό το έκαναν με το να «αναγκάζουν»  τους άλλους να βγάζουν ρυτίδες γύρω από το στόμα. Πείτε μου λοιπόν πώς είναι δυνατόν ένας τέτοιος τύπος να έχει πάνω του μια στάλα εγωισμό.

Να βρείτε κάποιον να σας κάνει να γελάτε. Να ερωτευθείτε πάνω του αυτό ακριβώς το στοιχείο του χαρακτήρα του. Ούτε το σώμα του, ούτε τα λούσα του. Να ερωτευθείτε την ικανότητά του να σας κάνει χαρούμενη. Τα καλοστολισμένα κουτιά συνήθως κρύβουν μέσα τους φτηνό δώρο- true story.

Είναι πιο σημαντικό να βρεις έναν όμορφο άνθρωπο εσωτερικά που θα διαθέτει το χάρισμά του να σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι κάθε ώρα και στιγμή από το να κυκλοφορείς με το μοντέλο που θα κρύβει μέσα του κάθε λογής κόμπλεξ.

Όποιος γελάει αντέχει, όποιος σας κάνει να γελάτε είναι μοναδικός. Ανεκτίμητο προσόν σε έναν άνθρωπο να σκορπάει ελπίδα στους γύρω του και μάλιστα χωρίς να προσπαθεί γι’ αυτό. Να του βγαίνει αβίαστα.

Ξεκολλάτε το κεφάλι σας λοιπόν από τα πρότυπα που μας πλασάρουν. Υπάρχουν άντρες εκεί έξω που κάθε μέρα θα διώχνουν τα σύννεφα από τον ουρανό σας και θα κάνουν τον ήλιο να λάμπει μόνο για εσάς. Και όλα αυτά μόνο με ένα χαμόγελο.

Τζίνα Σακελλαρίου για το pillowfights.gr

Μπορεί να περάσεις μέρες, μήνες, ακόμα και χρόνια κυνηγώντας κάποιο στόχο· μπορεί να πρόκειται για κάτι τόσο απλό, όσο να πάρεις την προαγωγή που αναμφίβολα αξίζεις ή να χάσεις εκείνα τα δέκα κιλά που σ’ εμποδίζουν, τάχα μου, να αγαπήσεις τον εαυτό σου όπως του αξίζει.

Μπορεί ακόμα να είναι κάτι τόσο σύνθετο όσο να δεις τον/την πρώην σου να επιστρέφει μετανιωμένος. Εσύ ξέρεις. Κοιμάσαι και ξυπνάς ελπίζοντας να δεις το όνειρό σου να πραγματοποιείται και περιστρέφεις τη ζωή σου γύρω από αυτό. Ζεις με την αγωνία, με μια αίσθηση διόλου δημιουργική, αλλά καθόλα εξοντωτική, κι απλά περιμένεις. Τί; Ένας Θεός ξέρει.

Περιμένεις όμως πολύ. Ο χρόνος σε προσπερνάει προκλητικά, κι εσύ εκεί, απλώς να επιβιώνεις, προσδοκώντας αδιαμαρτύρητα τα καλύτερα, που πάντα είναι στο δρόμο. Ο επιμένων νικά δε λένε;

Ε, λοιπόν, εσύ βάλθηκες να δείξεις σε όλους τι σημαίνει «επιμένων». Λες και κάποιος σου έχει εγγυηθεί πως η ιώβεια υπομονή αποδίδει πάντα καρπούς. Δεν παραλείπεις να παρηγορείς τον εαυτό σου λέγοντάς του χαριτωμένες δικαιολογίες, τύπου «όλα για κάποιο λόγο γίνονται», και συνεχίζεις να αναμένεις αγόγγυστα.

Ώσπου, σταδιακά, αρχίζεις να εξαντλείσαι, να κουράζεσαι και να αγανακτείς. Άλλωστε δεν υπάρχει πόλεμος πιο εξουθενωτικός από την ασταμάτητη πάλη του μυαλού με υποθέσεις, προσδοκίες και σενάρια που οι άνθρωποι αυτοβούλως επιβάλουν στον ίδιο τους τον ψυχισμό.

Ξαφνικά, παρατηρείς το εγώ σου ταλαιπωρημένο κι αναρωτιέσαι αν το παράκανες. Συνειδητοποιείς πως ίσως το να θέτεις τον εαυτό σου προτεραιότητα δεν είναι απαραίτητα εγωιστικό, αλλά επιτακτικό για τη διατήρηση των ψυχικών σου ισορροπιών. Και ξαφνικά όλα μοιάζουν κάπως πιο εύκολα.

Έρχεται, λοιπόν, εκείνη η μαγική στιγμή που καταλαβαίνεις τη διαφορά ανάμεσα στο «τα παρατάω» και το «ως εδώ», και τραντάζεται ευχάριστα το μουδιασμένο σου σύμπαν. Είναι εκείνη η καθηλωτική στιγμή του κεραυνοβόλου ξενερώματος, που ίσως είναι και η μοναδική αίσθηση που αξίζει να σε κάνει να ξαναπιστέψεις στα θαύματα.

Τα παρατάς. Ξυπνάς μια μέρα κι αποφασίζεις πως δε θέλεις πια να αισθάνεσαι ούτε σκατά, ούτε κομπάρσος στη ίδια σου τη ζωή, και το συννεφάκι πάνω από το κεφάλι σου, που μήνες τώρα σου έκρυβε τον ήλιο, διαλύεται μαγικά. Και τότε αλλάζεις, τόσο απλά και τόσο όμορφα. Επειδή διαπιστώνεις πως όσο χρόνο κι αν αφιερώσει κάποιος στη συναρμολόγηση ενός παζλ, ο κόπος του παραμένει άκαρπος αν του λείπει κάποιο από τα κομμάτια.

Κλείνεις, λοιπόν, το κεφάλαιο της άσκοπης αναμονής σου απλώς επειδή βαρέθηκες να ματαιοπονείς. Το ξενέρωμα δε σου προκαλεί θυμό, δε σε κάνει να μετανιώνεις που ξόδεψες άδικα τόσο χρόνο. Δεν αισθάνεσαι άδειος, δε λυπάσαι, ούτε νιώθεις κάποια απώλεια. Απλά λυτρώνεσαι κι αποδέχεσαι.

Βάζεις ακόμα μια εμπειρία στο σάκο σου και μεγαλώνεις. Θέλει αποφασιστικότητα και νεύρο για να τα παρατάς, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται. Γνωρίζεις τον εαυτό σου. Το ξενέρωμα σε κάνει να ωριμάζεις, σου μαθαίνει να ζεις με την αλλαγή και να τη βλέπεις σαν ευκαιρία προσωπικής εξέλιξης κι όχι σαν κατάρα. Διαπιστώνεις πως, τελικά, ίσως ο καλύτερος γιατρός δεν είναι ο χρόνος, αλλά ο ίδιος σου ο εαυτός.

Το ξενέρωμα σου δίνει δύναμη. Εκείνη τη μαγική στιγμή ξαναγεννιέσαι· δε γίνεσαι αναίσθητος, γίνεσαι απλώς εξυπνότερος. Καταλαβαίνεις πως δε χρειάζεσαι μια προαγωγή για να αποδείξεις στον περίγυρό σου πως αξίζεις, κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και δε του θυμώνεις πια για την πεταχτή του κοιλίτσα, βλέπεις τον/την πρώην σου να ξεπέφτει και συνειδητοποιείς πως δεν περιβάλλεται πλέον από την αχλή τελειότητας με την οποία αυθαίρετα τον/την έντυνες τόσα χρόνια. Μαθαίνεις να βασίζεις την ευτυχία σου στον εαυτό σου, κι έτσι δεν μπορεί να σου την πάρει κανένας.

Ξενερώνεις, και δεν υπάρχει συναίσθημα πιο απελευθερωτικό από αυτό. Επειδή τον άνθρωπο που κατανοεί πως αξίζει παραπάνω δεν τον σταματάει καμία δύναμη στη γη. Κι ακόμα κι αν διστάσεις λίγο πριν την απόφασή σου να παρατήσεις ένα όνειρο στη μέση, να θυμάσαι πως κανένας πόνος δε συγκρίνεται με τον πόνο που κρύβουν η αναμονή και η ανασφάλεια.

Να μάθεις να ξενερώνεις για να βλέπεις την προσωπική σου ευδαιμονία ως στόχο κι ως μέσο για το χτίσιμο της ζωής σου. Επειδή, ξέρεις, δεν υπάρχει μεγαλύτερη νίκη στον κόσμο από το να θριαμβεύεις ενάντια στον ίδιο σου τον εαυτό.

Φρόσω Μαγκαφοπούλου για το pillowfights.gr