Εκνευρισμένος ο Άρης Σοϊλέδης, μετά από όλα όσα είπε σε τηλεοπτική εκπομπή η Ασημίνα Χατζηανδρέου για εκείνον.

Πιο συγκεκριμένα η πρώην παίκτρια του Survivor, σχολίασε τον χωρισμό του Άρης Σοϊλέδη από τη Μαρία Αντωνά, ενώ αποκάλυψε ότι έχει κάνει unfollow τον δεύτερο στα social media.

Ο Άρης Σοϊλέδης με μια ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram, απάντησε στην Ασημίνα Χατζηανδρέου, τονίζοντας πως θα έπρεπε να να ντρέπεται.

«Είναι τουλάχιστον ντροπή να βγαίνει κάποιος και να μιλάει με τέτοιο χυδαίο τρόπο δημόσια τη δική μου ζωή με ανακρίβειές και να αφήνει αιχμές για την προσωπικότητά μου, δίχως να γνωρίζει… Πραγματικά απορώ που βρίσκεις αυτό το θράσος, ντροπή σου. Δεν το ξέραμε ότι έπρεπε να ρωτήσουμε για το τι θα κάνουμε στη ζωή μας. Ρε είστε καθόλου καλά;», έγραψε ο ίδιος, εμφανώς ενοχλημένος.

Δείτε την ανάρτηση του:

Φρένο βάζει το Συμβούλιο της Επικρατείας στο κυριακάτικο άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων καθώς έκανε δεκτό το αίτημα των μικρομεσαίων εμπόρων για την ακύρωση της υπουργικής απόφασης που επέτρεπε τη λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων και τις Κυριακές.

Να σημειωθεί πως η απόφαση του ΣτΕ κρίνει αντισυνταγματικό το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων και τις 52 Κυριακές του χρόνου.

Ειδικότερα, το ΣτΕ με την απόφαση του έκρινε αντισυνταγματική την από το 2014 απόφαση του τότε υφυπουργού Ανάπτυξης Γεράσιμου Γιακουμάτου, σύμφωνα με την οποία επέτρεπε τη λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές σε 3 περιοχές (και σε 8 υποπεριοχές) της χώρας. 

Η απόφαση αυτή είχε παρθεί στο πλαίσιο των πιέσεων των Θεσμών για πλήρη απελευθέρωση της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές θέση στην οποία επιμένει έως και σήμερα.

Ειδικότερα τον Ιούλιο του 2014 η τότε κυβέρνηση είχε προχωρήσει σε πιλοτική εφαρμογή του μέτρου της προαιρετικής λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές στις νομαρχίες:

– Αττικής: Ιστορικό κέντρο Αθηνών και Δήμος Ραφήνας-Πικερμίου.

– Νότιο Αιγαίο: Οι Δήμοι Ρόδου, Κω, Σύρου Ερμούπολης, Μυκόνου και Θήρας.

– Κεντρική Μακεδονία: Ιστορικό κέντρο Θεσσαλονίκης και Χαλκιδική.

Μετά την έκδοση της υπουργικής απόφασης αυτής οι εκπρόσωποι των εμπορικών ενώσεων προσέφυγαν στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο. Συγκεκριμένα στο ΣτΕ έχουν προσφύγει  η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου, η Γενική  Συνομοσπονδία Επαγγελματιών – Βιοτεχνών – Εμπόρων Ελλάδος, η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος, ο Εμπορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης και 20 καταστηματάρχες και έμποροι και ζήτησαν να ακυρωθεί ως αντισυνταγματική και παράνομη η υπουργική απόφαση.

[insider] [newsit]

Σε μία άκρως ανατριχιαστική αποκάλυψη προχώρησε η εκπομπή «Το Πρωινό» μέσω του Γιώργου Λιάγκα. Παράληλα, διαβάστε εδώ την πρώτη δήλωση του 53χρονου μέσα από τη ΓΑΔΑ!

Όπως αποκάλυψε ο παρουσιαστής, ο θείος της 12χρονης που βιάστηκε κατά συρροή, εντόπισε μηνύματα στο κινητό από ένα ζευγάρι. Μάλιστα δέχθηκε και μία κλήση στο messenger από έναν παντρεμένο που βρισκόταν μαζί με τη γυναίκα του. Όταν κατάλαβαν ότι ήταν άνδρας έκλεισαν το τηλέφωνο.

«Για να φουντώσει την ερωτική επιθυμία με τον άνδρα της, θα βίαζαν το κορίτσι μας» είπε ο θείος της 12χρονης.

Τα μηνύματα και το παντρεμένο ζευγάρι

Ερωτηθείς για τα μηνύματα που βρήκε ο ίδιος στο κινητό τηλέφωνο της 12χρονης, απάντησε πως μεταξύ όσων είδε, είναι εκείνα που έγραφαν «“-Ποτέ θα έρθεις μωρό μου; -Αγάπη μου…”, ότι στέλνουν σε μια μεγάλη γυναίκα… “κανείς καλό σeξ;”. Μετά έστελνε ένας παντρεμένος και μίλαγε και η γυναίκα του μαζί! Το σηκώνω εγώ στο messenger, ακούω μια γυναίκα. Λέει, “έλα, κορίτσι μου…”. Μόλις ακούν εμένα, το έκλεισε κατευθείαν. Τους απείλησα και αλλάξανε κατευθείαν… ανώμαλοι όλοι».

Τις τρεις εβδομάδες που η αστυνομία παρακολουθούσε τον 53χρονο, είχε ζητήσει από την οικογένεια να μην εμφανίζεται πουθενά. Το παιδί δεν πήγαινε στο μαγαζί του και όταν ο κατηγορούμενος τηλεφωνούσε στη 12χρονη, το κινητό απαντούσε μια αστυνομικός.

«Απάνταγε η αστυνομία σε ό,τι στέλνανε αυτοί. Δεν είχε πλέον το κινητό, μας το πήρε η αστυνομία και παρακολουθούσε το κύκλωμα», αποκάλυψε ο θείος τη; 12χρονης.

«Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα». Αυτό ήταν το μότο του 38χρονου αριστούχου των Πανελληνίων 2024 Μανώλη Βρέζα, πατέρα δυο ανήλικων παιδιών που με 18.450 μόρια κατάφερε να εισαχθεί στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών στο ΕΛΜΠΕΠΑ Ηρακλείου.

Αποφάσισε να φοιτήσει στο νυχτερινό ΕΠΑΛ και το τελικό αποτέλεσμα τον δικαίωσε και με το παραπάνω.

«Είχα παρακολουθήσει το τμήμα Ηλεκτρολογίας και το Τμήμα Ηλεκτρονικών. Διακαής πόθος μου ήταν να λάβω την άδεια των Συστημάτων Ασφαλείας, κάτι που απαιτείται να έχεις όταν εργάζεσαι σε επιχειρήσεις με συστήματα ασφαλείας. Ένα εφόδιο το οποίο συμβάλλει σε ένα καλύτερο επαγγελματικό μέλλον. Αποτελούσε μεγάλο απωθημένο μου, οπότε και με την παρότρυνση και των καθηγητών μου έλαβα την απόφαση να επιστρέψω στα σχολικά θρανία. Γενικότερα όμως μου αρέσει να διαβάζω και να διευρύνω συνεχώς τις γνώσεις μου» δηλωσε μιλώντας στο neakriti.gr.

Ως πατέρας δυο ανήλικων κοριτσιών, το δύσκολο κομμάτι, όπως είπε ήταν το ότι αναγκάστηκε όλο αυτό το διάστημα να θυσιάσει τον πολύτιμο χρόνο που περνούσε με τα παιδιά του προκειμένου να τους προσφέρει ένα καλύτερο αύριο. Ειδικά εκείνες οι απογευματινές ώρες που εκείνος έπρεπε να αποχωριστεί για κάποιες ώρες την οικογένεια του για να παρακολουθήσει τα μαθήματά του και τα παιδιά του λέγανε: «μπαμπά μην φύγεις», οι στιγμές αυτές ήταν ένα μεγάλο βάρος στην καρδιά. Όμως, όπως είπε «αναγκάζεσαι να θυσιάσεις πάρα πολλά πράγματα όπως στη δική μου περίπτωση την οικογένεια. Πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω ακόμα πώς βρήκα την δύναμη να το κάνω όλο αυτό, αλλά το αποτέλεσμα μας δικαίωσε όλους. Και εμένα και την οικογένειά μου».

O Γιάννης Ρίτσος ανήκει στους ποιητές που έχουν εκφράσει μια σπάνια ευαισθησία απέναντι στα παιδιά, μέσω των έργων τους. Η συλλογή πολύστιχων ποιημάτων Υδρία, κυκλοφόρησε το 1957 και ήταν αφιερωμένη στη Φωτεινούλα Φιλιακού που έφυγε από τη ζωή όταν ήταν 2 χρονών. Ο θάνατός της, συγκλόνισε τον ποιητή.

Το παρακάτω, είναι απόσπασμα από το ποίημα Σχήμα της απουσίας.

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα

σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα απ’ την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.

Κάποτε, μες στο βράδυ της άνοιξης, ένα παιδί σηκώνεται και φεύγει ανεξήγητα
χωρίς κανείς να το μαλώσει’ σηκώνεται αργά, απροειδοποίητα,
εκεί που καθόταν ήσυχα στο χώμα
κι η θέση του στο χώμα μένει ζεστή
και το σχήμα της στάσης του αχνίζει ακόμη στο δροσερόν αέρα
σχηματίζοντας ένα άλλο παιδί από υπόλευκη ζέστα. Τότε ολόγυρα
μαζεύονται, σα γύρω από μιαν άσπρη φωτιά, τα μικρά πρόβατα
να ζεσταθούνε’ και λίγο πιο πέρα
ένα ψηλό, ολομόναχο, άσπρο άλογο
φέγγοντας όλο κάτω απ΄ την αστροφεγγιά
κλαίει με μεγάλα, κατάφωτα δάκρυα, κρατώντας ολόρθο το κεφάλι του.

Τα βράδια του καλοκαιριού, την ώρα που κλείνουν τα δημόσια πάρκα
και τα μικρά κορίτσια με τις παραμάνες τους γυρίζουν στα σπίτια τους
κι άλλα μικρότερα μες στα καρότσια τους, κοιμισμένα κιόλας,
πίσω τους έρχονται σε μια βουβή, αόρατη ακολουθία, τα πεθαμένα κορίτσια,
ωχρά, με μαραμένα μαλλιά, κρατώντας στα δεμένα χέρια τους
τις ξερές ανθοδέσμες τους, σα μικρά ποιήματα
που δεν πρόφτασαν να τα μάθουν απ’ έξω.

Στέκουν από μακριά και κοιτάζουν τις κορδέλες και τα παιχνίδια κρεμασμένα στα περίπτερα,
τη φωτισμένη, ταπεινή βιτρίνα του γειτονικού ψιλικατζίδικου
αφήνοντας σε κάθε βήμα τους ένα χώρο εσωτερικό που τον γεμίζει αμέσως
μια σκιά μενεξεδένια και ρόδινη. Φτάνουν ως έξω απ’ το σπίτι τους,
κοιτούν το κλεισμένο παιδικό τους παράθυρο,
υψώνουν μια στιγμή το χέρι, μα δε χτυπούν τη γρίλια. Από μέσα
ακούνε οι γονείς το χτύπημα’ αφήνουν την πετσέτα να πέσει στο τραπέζι
σα να πέφτει ένα μεγάλο ξερό φύλλο πάνω στο χρόνο. Ανοίγουν την πόρτα.

Δεν είναι τίποτα. Βλέπουν μονάχα
τα μαραμένα αστέρια, τον άδειο ουρανό, τον άδειο κόσμο
και ξανακλείνουν την πόρτα σα να μπαίνουν μέσα τα παιδιά τους.

Ζει η απουσία λοιπόν, μαζί μας ή και μόνη της, τη ζωή της,
χειρονομεί αδιόρατα, σωπαίνει, φθείρεται, γερνάει
σαν ύπαρξη σωστή, με το βουβό χαμόγελο που ρυτιδώνει λίγο λίγο
το στόμα και τα μάτια, με το χρόνο το δικό μας μετρημένη,
χάνοντας χρώματα, πληθαίνοντας τη σκιά της –
ζει και γερνάει μαζί μας και χάνεται μαζί μας, κι απομένει σε ό,τι αφήνουμε.

Και πρέπει να προσέχουμε την κάθε κίνηση και σκέψη μας και λέξη
γιατί, για ό,τι γίνεται ‘κείνο που λείπει,
φέρουμε τώρα, εμείς μονάχα, ακέρια την ευθύνη.

Ένα μικρό κορίτσι, ανύποπτα, νυχτώθηκε άξαφνα μέσα στη λύπη.
Τι ‘ταν λοιπόν η ζωή; Κι αυτός ο πόνος; Κι η κραυγή τούτη;
Ήταν δικά του αυτά; Και περίμεναν πίσω απ΄ το γέλιο του
πανέτοιμα κι επίβουλα; Κι αυτά τ’ αγαπημένα πρόσωπα
που έσκυβαν πάνω του, μακρινά κιόλας; Άνοιξε ήσυχα, λοιπόν,
την πόρτα ενός άστρου, μπήκε μέσα προφυλακτικά να μην ακούσουμε,
μα όλες τις νύχτες ‘κείνη η πόρτα ανοιχτή
χτυπάει απ’ τον αγέρα του μικρού λυγμού του. Κι ούτε μπόρεσε να σηκωθεί πια να την κλείσει.
Ούτε μπορούμε (είναι μακριά) να την κλείσουμε.

Δε μας γνωρίζει τίποτα. Μα εσύ επιμένεις αόρατη
να μας γνωρίσεις πάλι με τη ζωή – να συμμαχήσουμε. Αν είναι
το βλέμμα σου μέσα στο βλέμμα μας, δε θ’ αρνηθούμε
να δούμε, να μιλήσουμε, να κινηθούμε. Αυτός ο νέος
ίσως μια μέρα και να σ’ αγαπούσε. Ετούτα τα κορίτσια
ίσως και θα ΄ταν φιλενάδες σου. Σε τούτο το σχολείο
θα πήγαινες μεθαύριο. Κι έτσι μέσα στη νύχτα
που φεύγουμε ξένοι, μπρος σε δυο σειρές ακατοίκητα σπίτια,
κάτω από γλόμπους χωρίς αχτίνες σαν κλεισμένα χέρια,
μια γλάστρα ποτισμένη που στάζει απ’ το παλιό μπαλκόνι
εμπιστεύεται πάλι τον ήχο της σ’ εμάς’ μια πόρτα
μισανοιγμένη, ξαγρυπνάει για ΄μας κι αυτός ο ξύλινος πάγκος
παρατημένος καταμεσής στην ερημιά, εμάς περίμενε να καθίσουμε, ξέροντας
πως κάπου εκεί, σ’ ένα μοναχικό παράθυρο, κρεμασμένο
ψηλά στη νύχτα, εσύ, πίσω απ’ το δαντελένιο κουρτινάκι,
περιμένεις να σου χαμογελάσουμε».

Για τη γνωριμία και τη συνεργασία του με την Αλίκη Βουγιουκλάκη μίλησε ο Κώστας Πρέκας.

Ο ηθοποιός υποστήριξε ότι η μεγάλη ντίβα του ελληνικού κινηματογράφου ήθελε να γίνει μια σταρ Χολιγουντιανών προδιαγραφών της εποχής και επειδή δεν το κατάφερε, έμεινε για πάντα δυστυχισμένη.

«Η Αλίκη ήταν δυστυχισμένη γιατί θέλησε να παρουσιάσει μια γυναίκα που δεν είχε γνωρίσει ποτέ. Είχε φτιάξει μέσα της ένα μοντέλο ιδανικής γυναίκας που δεν κατάφερε να τη φτάσει.

Και προχωρώντας σκαλί-σκαλί προσπάθησε να γίνει κάτι το απλησίαστο. Ίσως μια Ελληνίδα Γκρέτα Γκάρμπο, μια Μέριλιν Μονρό. Και αυτά που διαβάζω για «φίλες» και «φίλους» είναι ένα μεγάλο ψέμα. Η Αλίκη ζούσε μια τραγωδία», επεσήμανε στην «Espresso».

Κώστας Πρέκας: Οι αποκαλύψεις για τη σχέση με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ

«Είναι το πλέον μυθικό πρόσωπο του ελληνικού πολιτισμού. Η Αλίκη είχε τεράστιο ταλέντο αλλά δεν της δόθηκε η ευκαιρία. Η Αλίκη δεν ήταν ευτυχισμένη και συνέβησαν πολλά τότε με τον Δημήτρη. Τα γνωρίζαμε όλοι οι ηθοποιοί εκείνης της εποχής. Άλλωστε, η Αλίκη κρατούσε στην επιφάνεια τον Δημήτρη γιατί εκείνη ήταν η εθνική σταρ.

Η Αλίκη ακόμα και σήμερα κρατάει όρθιο τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, ακόμα και το ελληνικό θέατρο. Δεν θα ξαναπεράσει τέτοιο αστέρι», τόνισε στο τέλος ο Κώστας Πρέκας.