Ο φωτογράφος Henry Jun Wah Lee δημιούργησε ένα εξαιρετικό βίντεο με εικόνες που απαθανάτισε από το Βόρειο Σέλας σε διάφορα σημεία του κόσμου τον περασμένο Μάρτιο.
Ο ίδιος κατέγραψε τον πολύχρωμο ουρανό σε όλο του το μεγαλείο και μας μεταφέρει νοερά σε ένα ταξίδι στα μαγικά χρώματα που αλλάζουν με ταχύτητα, δημιουργώντας ένα μαγευτικό σκηνικό. Η δραστηριότητα του ήλιου είναι εντυπωσιακή και το σόου που εμφανίζεται στον ουρανό απίστευτης ομορφιάς!
Δείτε το βίντεο
Της Θένιας Παφραλίδου
Οι στρατιώτες θέτουν τη ζωής τους σε κίνδυνο για να προστατεύσουν αυτούς που αγαπάνε. Όμως ορισμένες φορές οι πιο αξιότιμες πράξεις προκύπτουν όταν δεν βρίσκονται στο πεδίο της μάχης.
Η ιστορία που θα διαβάσετε αφορά έναν Αξιωματικό της Πολεμικής Αεροπορίας, του οποίου η σύζυγος βίωσε μια φρικτή τραγωδία. Το γεγονός επηρέασε και τους δύο πάρα πολύ και θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο για το γάμο τους. Όμως, χάρη στη δύναμη, στο σεβασμό και στην αγάπη που είχε ο ένας για τον άλλο, κατάφεραν να βρουν τον τρόπο για να ξεπεράσουν το εμπόδιο αυτό και να συνεχίσουν τη ζωή τους παρέα.
Η συγκεκριμένη ιστορία έχει να μας διδάξει πολλά για τη δύναμη της πραγματικής αγάπης και πως πρέπει να επιλέγουμε με σύνεση τον άνθρωπο που πρόκειται να παντρευτούμε. Σίγουρα η έλξη που προκαλεί η εξωτερική εμφάνιση, όταν συναντάς κάποιον για πρώτη φορά, είναι πολύ δυνατή, όμως η ομορφιά που πηγάζει μέσα μας είναι αυτή που θα βοηθήσει ένα ζευγάρι να βγει σώο από τις δυσκολίες που θα κληθεί να αντιμετωπίσει.
Θα μας διδάξει επίσης πως η αγάπη μπορεί ειλικρινά να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και με αυτήν μπορείς να αντιμετωπίσεις τα πάντα…
«Οι επιβάτες του λεωφορείου κοίταζαν με συμπάθεια καθώς η όμορφη νεαρή γυναίκα με το λευκό μπαστούνι προσπαθούσε να ανέβει προσεκτικά τις σκάλες. Πλήρωσε τον οδηγό και χρησιμοποιώντας τα χέρια της, για να νιώσει που βρίσκονταν οι θέσεις, διέσχισε το διάδρομο και βρήκε το κάθισμα που της είχε πει πως ήταν κενό. Έπειτα κάθισε, τοποθέτησε το χαρτοφύλακα στην αγκαλιά της και ακούμπησε το μπαστούνι δίπλα στο πόδι της.»
«Είχε περάσει ένας χρόνος από την ημέρα που, η 34 ετών Susan, έμεινε τυφλή. Λόγω μιας λανθασμένης ιατρικής διάγνωσης έχασε το φως της και έπεσε ξαφνικά στον κόσμο του σκότους, του θυμού, της απογοήτευσης και της μεμψιμοιρίας.
Όντας μια ανεξάρτητη γυναίκα, η Susan ένιωσε καταδικασμένη από αυτή τη τρομακτική στροφή της μοίρας που θα την ανάγκαζε να γίνει αδύναμη, ανήμπορη και έτσι να βασανίζει τον εαυτό της και οποιονδήποτε βρισκόταν γύρω της. ‘Πως μπόρεσε να συμβεί αυτό σε μένα;’ λέει, ενώ η καρδιά της χτυπά δυνατά από θυμό.
Όμως όσο και αν έκλαψε, όσο και αν θύμωσε ή προσευχήθηκε, ήξερε μέσα της την πικρή αλήθεια. Η όρασή της δεν θα επέστρεφε ποτέ ξανά. Ένα σύννεφο κατάθλιψης βρισκόταν πάνω από την άλλοτε αισιόδοξη Susan. Κάθε μέρα που περνούσε ήταν για αυτήν ένα τεστ, μέσα στην απογοήτευση και την εξάντληση που ένιωθε. Και το μόνο της στήριγμα ήταν ο σύζυγός της, ο Mark.
Ο Mark ήταν Αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας και αγαπούσε τη Susan με όλη του την καρδιά. Όταν έχασε την όρασή της, την έβλεπε να βυθίζεται στην απόγνωση και αποφάσισε να βοηθήσει τη γυναίκα του να αποκτήσει τη δύναμη και την αυτοπεποίθηση που χρειαζόταν για να γίνει ανεξάρτητη ξανά. Το στρατιωτικό υπόβαθρο του Mark τον βοήθησε να αντιμετωπίσει την τόσο ευαίσθητη κατάσταση της γυναίκας του, παρόλο που γνώριζε πως αυτή είναι η πιο δύσκολη μάχη που θα έδινε ποτέ στη ζωή του.»
«Τελικά, η Susan ένιωσε έτοιμη να επιστρέψει στη δουλειά της, όμως πως θα πήγαινε εκεί; Συνήθιζε να παίρνει το λεωφορείο, όμως τώρα ήταν πολύ τρομακτικό να τριγυρνά στην πόλη μόνη της. Ο Mark προσφέρθηκε να την πηγαίνει στη δουλειά της κάθε μέρα, παρόλο που η δική τους δουλειά βρισκόταν στην απέναντι πλευρά της πόλης.
Αρχικά, αυτό ανακούφισε τη Susan και ικανοποίησε την ανάγκη του Mark να προστατεύει την τυφλή γυναίκα του, η οποία ήταν τόσο ανασφαλής για να εκτελέσει το παραμικρό. Σύντομα όμως, ο Mark συνειδητοποίησε πως αυτή η λύση δεν λειτουργούσε καλά, ήταν κουραστική και δαπανηρή. Η Susan έπρεπε να αρχίσει να παίρνει το λεωφορείο, παραδέχτηκε στον εαυτό του. Όμως μόνο στη σκέψη πως θα έπρεπε να της πει κάτι τέτοιο, έκανε πίσω. Ήταν ακόμη τόσο εύθραυστη, τόσο θυμωμένη. Πως θα αντιδρούσε;
‘Όπως ακριβώς το είχε προβλέψει ο Mark, η Susan τρομοκρατήθηκε στην ιδέα του να πάρει το λεωφορεία ξανά. ‘Είμαι τυφλή!’ του απάντησε με πικρία. ‘Πως υποτίθεται πως θα ξέρω που πηγαίνω; Νιώθω πως με εγκαταλείπεις.’
Η καρδιά του Mark έγινε χίλια κομμάτια με αυτά τα λόγια, όμως ήξερε τι έπρεπε να γίνει. Της υποσχέθηκε πως κάθε πρωί και απόγευμα θα πήγαινε μαζί της στο λεωφορείο, για όσο χρειαζόταν, μέχρι να νιώσει πως μπορεί να το κάνει μόνη της. Και αυτό ακριβώς έγινε. Για δυο ολόκληρες εβδομάδες, ο Mark, φορώντας την στολή και τον εξοπλισμό του, συνόδευε τη Susan από και προς τη δουλειά της κάθε μέρα. Της έμαθε πώς να στηρίζεται στις υπόλοιπες αισθήσεις της, ειδικά στην ακοή της, για να προσδιορίζει που ακριβώς βρίσκεται και πώς να προσαρμοστεί στο νέο της περιβάλλον. Τη βοήθησε να γίνει φίλη με τους οδηγούς των λεωφορείων οι οποίοι θα την πρόσεχαν και της κρατούσαν μια κενή θέση. Την έκανε να γελάει, ακόμη και στις όχι και τόσο καλές μέρες, όταν σκόνταφτε στην έξοδο ή της έπεφτε ο χαρτοφύλακας.
Κάθε μέρα έκαναν τη διαδρομή παρέα, και ο Mark πήγαινε με ταξί πίσω στο γραφείο του. Παρόλο που αυτός ο τρόπος ήταν πιο δαπανηρός και κουραστικός από τον προηγούμενο, ο Mark ήξερε πως ήταν θέμα χρόνου, να καταφέρει η Susan να πάει μόνη της στη δουλειά με το λεωφορείο. Πίστευε σε αυτήν, στη Susan που γνώριζε πριν χάσει το φως της, η οποία δεν φοβόταν καμία πρόκληση και δεν το έβαζε ποτέ κάτω.»
«Τελικά, η Susan αποφάσισε πως ήταν έτοιμη να δοκιμάσει τη διαδρομή μόνη της. Το πρωί της Δευτέρας έφτασε, και πριν φύγει από το σπίτι, αγκάλιασε το Mark, την προσωρινή της συντροφιά στη διαδρομή με το λεωφορείο, τον σύζυγό και τον καλύτερο φίλο της.
Τα μάτια της γέμισαν με δάκρυα ευγνωμοσύνης για την πίστη, την υπομονή και την αγάπη του. Τον χαιρέτησε, και για πρώτη φορά πήραν ξεχωριστούς δρόμους. Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη… Κάθε μέρα που περνούσε τα πήγαινε περίφημα και η Susan δεν είχε νιώσει ποτέ καλύτερα. Τα είχε καταφέρει! Πήγαινε στη δουλειά εντελώς μόνης της!
Το πρωί της Παρασκευής, η Susan πήρε το λεωφορείο για τη δουλειά ως συνήθως. Καθώς πλήρωνε για το εισιτήριο της, ο οδηγός είπε, ‘Εντάξει, σίγουρα σε ζηλεύω.’ Η Susan δεν ήταν σίγουρη αν ο οδηγός απευθυνόταν σε αυτήν ή όχι. Και στην τελική, ποιος θα ζήλευε μια τυφλή γυναίκα η οποία πάλευε να βρει το κουράγιο για να ζήσει τη ζωή της τα επόμενα χρόνια;
Από περιέργεια ρώτησε τον οδηγό, ‘Γιατί λέτε πως με ζηλεύετε;’ Ο οδηγός της απάντησε, ‘Πρέπει να είναι πολύ όμορφο συναίσθημα να νιώθεις πως σε φροντίζουν και σε προστατεύουν όπως εσένα.’ Η Susan δεν είχε ιδέα για ποιο πράγμα μιλούσε και τον ρώτησε ξανά, ‘Τι εννοείτε;’
Ο οδηγός της απάντησε, ‘Ξέρεις, κάθε πρωί, τις τελευταίες ημέρες, ένας εμφανίσιμος κύριος με στρατιωτική στολή στέκεται στην άκρη του δρόμου κοιτώντας σε να κατεβαίνεις το λεωφορείο. Περιμένει να σιγουρευτεί πως πέρασες με ασφάλεια το δρόμο και σε κοιτάζει μέχρι να μπεις στο κτίριο του γραφείου σου. Τέλος σου στέλνει ένα πεταχτό φιλί, σε χαιρετάει και φεύγει. Είσαι μια πολύ τυχερή γυναίκα.’
Δάκρυα χαράς γέμισαν τα μάτια της Susan. Παρόλο που δεν μπορούσε να τον δει φυσικά, πάντα ένιωθε την παρουσία του Mark. Ήταν τυχερή, πολύ τυχερή, που της έδωσε ένα δώρο πολύ πιο δυνατό από την όραση, ένα δώρο που δεν χρειάζεται να το δει για να το πιστέψει, το δώρο της αγάπης που μπορεί να φέρει φως εκεί που υπάρχει σκοτάδι.»
Παρακαλούμε κοινοποιήστε την όμορφη αυτή ιστορία, αν σας άρεσε! Και μην ξεχνάτε πως μόνο με την αγάπη μπορούμε να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία στη ζωή μας.
Σε ένα σχολείο κάπου στην Αθήνα, την πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς η δασκάλα παίρνει παρουσίες.
– Μεχμέτ Αλί Αρκαντάν;
– Παρών.
– Μουχτάρ Αλ Σαρουί ;
– Παρών.
– Γιόν Κιμ Λι Γκονγκ ;
– Παρών.
– Χατζή Λαζά Ρουμίχ Αλής;
Τίποτα! Ησυχία…
– Χατζή Λαζά Ρουμίχ Αλής, επαναλαμβάνει η δασκάλα.
Πάλι τίποτα. Κι εκεί που ετοιμάζεται να σημειώσει απουσία η δασκάλα, ένα παιδάκι δειλά-δειλά σηκώνει το χέρι του από την τελευταία σειρά και λέει:
– Κυρία, μάλλον εγώ είμαι αυτός, αλλά το όνομά μου δεν διαβάζεται έτσι, Χατζηλαζάρου Μιχάλη με λένε!
Πηγή: twitter.com/harryklynn
Η συμπαράσταση στην Ελλάδα από διάσημες προσωπικότητες του εξωτερικού καλά κρατεί και τώρα ήρθε η σειρά ενός «ογκόλιθου» των περιοδικών εκδόσεων και της μόδας να προσφέρει μια χείρα βοηθείας -έστω και με συμβουλευτικό χαρακτήρα.
Η αμερικάνικη Vogue δημοσίευσε τη Δευτέρα ένα άρθρο στη διαδικτυακή της έκδοση, το οποίο παροτρύνει τον κόσμο να υποστηρίξει την οικονομία της Ελλάδας. Όχι με φιλανθρωπίες και δωρεές αλλά επενδύοντας σε μερικά εξαιρετικά προϊόντα που παράγει η χώρα μας.
«Ένας τρόπος για να στηρίξουμε την Ελλάδα είναι να επενδύσουμε στην εγχώριο βιομηχανία της, στην ελληνική μόδα, στα ελληνικά τρόφιμα, στα ελληνικά κοσμήματα. Ευτυχώς, σε αυτούς τους τομείς, οι επιλογές είναι τόσες που σε κακομαθαίνουν» γράφει η Jessie Heyman στο άρθρο της. «Ρίξτε μια ματιά στις αγαπημένες μας ελληνικές εξαγωγές -από σανδάλια σε στυλ gladiator μέχρι ελιές Καλαμών- για να προμηθευτείτε σε αυτή την κρίσιμη ώρα για τη χώρα».
Αναλυτικά τα ελληνικά brand names που προτείνει η Heyman είναι τα εξής:
Δείτε εδώ ολόκληρο το άρθρο της Vogue και την λίστα με τα ελληνικά προϊόντα που υποστηρίζει.
Πηγή: huffingtonpost.gr
Πετρέλαιο και φυσικό αέριο για…100 χρόνια έχει η Ελλάδα! Αυτή την απίστευτη ρήση είπαν οι Νορβηγοί ολοκληρώνοντας την έρευνά τους για τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες! Οχι μόνο δε χρωστάμε συνέλληνες, αλλά αν φύγουμε απ το γιούρο και μέσα στα επόμενα 5 χρόνια όταν πέσει και η πρώτη γεωτρυπανιά, η Ελλάδα θα είναι η …νέα Σαουδική Αραβία του 21ου Αιώνα!
Τέσσερις περιοχές καταδεικνύουν μεγάλες δυνατότητες και σημαντική δυναμική σε κοιτάσματα υδρογονανθράκων (φυσικού αερίου και πετρελαίου).
Αυτό ανέφερε ο υπουργός Γιάννης Μανιάτης, ο οποίος ταυτόχρονα ανακοίνωσε πως από σήμερα η νορβηγική εταιρεία PGS, που συνέλεξε στοιχεία μήκους 12.500 χλμ., θα πουλάει τα δεδομένα σε πετρελαϊκές εταιρείες.
Το πρόγραμμα καταγραφής, επεξεργασίας και ερμηνείας των δεδομένων, που ελήφθησαν με τη χρήση Geostreamer GS, μια καινοτόμο τεχνολογία της PGS, η οποία ελαχιστοποιεί θορύβους στα δεδομένα και διευκολύνει την πιο ευκρινή και σε βάθος αναζήτηση.
Η επεξεργασία των δεδομένων είναι σε εξέλιξη και ολοκληρωθεί τον Δεκέμβριο του 2013, καθώς το αρχικό πρόγραμμα της συλλογής των δεδομένων επεκτάθηκε από τα 8.500 χιλιόμετρα στα 12.500 χιλιόμετρα. Από τότε το θέμα το απέκρυψαν!
Η πρώτη περιοχή ξεκινά από τα βορειοδυτικά της Κέρκυρας, στα όρια με την Αλβανία, και εκτείνεται προς τα κάτω, στους Παξούς και στους Αντίπαξους, μέχρι και τη θαλάσσια περιοχή του Ιονίου απέναντι από τον Αμβρακικό Κόλπο.
Η δεύτερη περιοχή είναι δυτικά της Κεφαλονιάς και φτάνει μέχρι την τρίτη θαλάσσια περιοχή ανοιχτά του Κατάκολου.
Η τέταρτη είναι η πολλά υποσχόμενη περιοχή νότια της Κρήτης, που εκτείνεται μέχρι τα όρια με τη Λιβύη και δυτικά της Ιταλίας.
Παράλληλα, τα προσεχή 24ωρα η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΚΑ, κατόπιν γνωμοδότησης της ειδικής επιτροπής, θα ανακοινώσει τις εταιρείες αναδόχους των τριών πρώτων “οικοπέδων” που θα ξεκινήσουν τις έρευνες με γεωτρύπανα. Πρόκειται για τα Ιωάννινα, τον Πατραϊκό Κόλπο και το δυτικό Κατάκολο.
Γύρω στα τέλη του επόμενου χρόνου αναμένεται να πέσουν και τα πρώτα γεωτρύπανα που θα δείξουν και το τελικό μέγεθος των κοιτασμάτων.
Οι εκτιμήσεις αξιωματούχων του ΥΠΕΚΑ κάνουν λόγο για τη δυνατότητα από την ύπαρξη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στον ελληνικό χώρο να εισπράττει το Δημόσιο περί τα 150 δισ. ευρώ σε βάθος 30 ετών.
Στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα είναι αφιερωμένο το πρωτοσέλιδο της γαλλικής εφημερίδας Charlie Hebdo.
Η γαλλική σατιρική εφημερίδα παρουσιάζει τον χορό του καλοκαιριού. Ο νέος χορός για φέτος είναι το συρτάκι αλλά η εφημερίδα με το λογοπαίγνιο στον τίτλο της το μετατρέπει σε καυστικό σχόλιο για την Άνγκελα Μέρκελ και τον Φρανσουά Ολάντ. Το πρωτοσέλιδο της Charlie Hebdo λέει: «Ο χορός του καλοκαιριού: Οι συρτακομαλάκες»
Όσο και αν μοιάζει πλέον δημοσιογραφικό «κλισέ», οι μέρες που μεσολαβούν μέχρι την Κυριακή, είναι πιθανότατα οι… κρισιμότερες για την Ελλάδα. Μετά το Eurogroup και την Σύνοδο Κορυφής της Τρίτης, το χρονοδιάγραμμα είναι λίγο-πολύ σαφές.
Το πρωί της Τετάρτης, η κυβέρνηση θα κάνει το αίτημα για βοήθεια από τον ESM. Με τις ελληνικές τράπεζες μετά από μια βδομάδα με «ρολά» και capital controls, να ξεμένουν σιγά-σιγά από χρήμα, η ελληνική κυβέρνηση ζητά βραχυπρόθεσμη συμφωνία που θα δώσει ρευστότητα στο τραπεζικό σύστημα και μια συμφωνία 2 ετών (σύμφωνα με τον Αλέξη Τσίπρα), 2 ως 3 ετών, σύμφωνα με την Γερμανίδα Καγκελάριο.
Μέχρι την Πέμπτη σύμφωνα με την Ανγκέλα Μέρκελ, μέχρι την Παρασκευή το πρωί σύμφωνα με τον Γιούνκερ, η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να έχει παραδώσει τις προτάσεις της στον δρόμο προς μια νέα συμφωνία.
Με βάση τα όσα είπε η Γερμανίδα Καγκελάριος, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της Συνόδου Κορυφής, η βασική συζήτηση γίνεται για την μακροπρόθεση συμφωνία και αν τελικώς αυτή προκύψει τότε –και μόνο τότε- θα δοθεί βοήθεια στην Ελλάδα και το τραπεζικό της σύστημα, με μια συμφωνία-γέφυρα, η οποία όπως σημείωσε θα συνοδεύεται με προαπαιτούμενα.
Σύμφωνα μάλιστα με τις πληροφορίες από τις Βρυξέλλες, η συμφωνία που θα κληθεί να υπογράψει η Ελλάδα, παρά την ετυμηγορία του ελληνικού λαού, μέσω του δημοψηφίσματος, είναι ακόμα πιο βαριά από την πρόταση Γιούνκερ που μπήκε στο ερώτημα του δημοψηφίσματος.
Παρά μάλιστα τις δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού, ότι η όποια συμφωνία για να υπογραφεί από την ελληνική κυβέρνηση, θα πρέπει να περιλαμβάνει και πρόβλεψη συζήτησης αναδιάρθρωσης του χρέους, Τουσκ και Μέρκελ δεν μίλησαν γι αυτό το θέμα, ενώ η αναφορά του Γιουνκέρ μετέθεσε οποιαδήποτε τέτοια κουβέντα για τον Οκτώβρη.
Επόμενο βήμα –μετά την κατάθεση των ελληνικών προτάσεων- θα είναι η Σύνοδος Κορυφής της Κυριακής, σε δύο σκέλη. Μια άτυπη συνεδρίαση με συμμετοχή των 19 ηγετών των κρατών-μελών της Ευρωζώνης και μια επίσημη με την συμμετοχή και των 28 ηγετών των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σε κάθε περίπτωση, οι δηλώσεις των Ευρωπαίων, έδωσαν το στίγμα για τη συμπλήρωση του διλήμματος «Συμφωνία ή…». Σύμφωνα λοιπόν με το πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κομισιόν, Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ «Έχουμε πλήρες σχέδιο για Grexit», ενώ σύμφωνα με τον Ντόναλντ Τουσκ «χωρίς προτάσεις την Κυριακή, τελειώνουν όλα».
Πηγές: Ημερησία, Ποντίκι
Ο εξαθλιωμένος επαίτης Αλέξης Τσίπρας κάθεται στην Ακρόπολη σκεπασμένος με μια μπαλωμένη ελληνική σημαία. Την ίδια ώρα όμως το μεσαίο του δάχτυλο είναι υψωμένο…
Με την εικόνα αυτή, ο Πίτερ Μπρουκς αποτυπώνει στο σκίτσο του για τους Times τη διαπραγματευτική θέση του έλληνα πρωθυπουργού.
My cartoon Tuesday @TheTimes on #Greece‘s negotiating postion #Tsipras #Grexit pic.twitter.com/0dUJs9GAPX
— Peter Brookes (@BrookesTimes) July 7, 2015
Ενας ευτραφής και καλοζωισμένος μεσήλικας, με μεγάλη κοιλιά και χυδαία εμφάνιση, φοράει σαγιονάρες γιατί είναι διακοπές και έχει απλωμένο το ένα χέρι ζητώντας λεφτά.
Αυτόν τον Ελληνα εμφανίζει η ολλανδική εφημερίδα De Volksrant ότι ψήφισε «Οχι» στο τελευταίο δημοψήφισμα και απέρριψε την πρόταση των δανειστών για συνέχιση του προγράμματος.
Το σκίτσο είναι προσβλητικό για τους Ελληνες.
Το μεσαίο δάχτυλο του εν λόγω «Ελληνα» είναι υψωμένο, εννοεί πιθανόν προς τους Ευρωπαίους εταίρους.
Πηγή: iefimerida
Μια ιστορία με πρωταγωνιστές τη ματαιοδοξία και την ασέβεια.
Μια φορά και έναν καιρό, ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί ενός πλοίου έγιναν τόσο ματαιόδοξοι από την ικανότητά τους στην ναυτική τέχνη, τόσο ανόητα ασεβείς και τόσο εντυπωσιασμένοι με τους εαυτούς τους που οδηγήθηκαν στην τρέλα.
Έστρεψαν το πλοίο βόρεια και προχώρησαν μέχρι που συνάντησαν παγόβουνα και επικίνδυνους ογκόπαγους. Συνέχισαν να πηγαίνουν βόρεια σε όλο και περισσότερο επικίνδυνα νερά με μόνο σκοπό να δώσουν στους εαυτούς τους ευκαιρίες να πραγματοποιήσουν ακόμα περισσότερα λαμπρά κατορθώματα στην ναυσιπλοΐα.
Καθώς το πλοίο έφτανε σε όλο και υψηλότερα γεωγραφικά πλάτη, οι επιβάτες και το πλήρωμα γίνονταν όλο και περισσότερο δυσαρεστημένοι.
Άρχισαν καυγάδες μεταξύ τους και παράπονα για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσαν.
«Τρέμω από το κρύο», είπε ένας ρωμαλέος ναυτικός. «Αυτό είναι το χειρότερο ταξίδι που έχω βρεθεί. Το κατάστρωμα είναι γλιστερό από τον πάγο. Όταν είμαι στο παρατηρητήριο ο αέρας περνά το πανωφόρι μου σαν μαχαίρι.Κάθε φορά που δένω το πανί της πλώρης τα δάχτυλά μου πάνε να παγώσουν. Και γι’ όλα αυτά παίρνω μόνο πέντε πενιχρά σελίνια το μήνα».
«Νομίζεις ότι εσύ μόνον την έχεις άσχημα;», είπε μια γυναίκα επιβάτης. «Εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ από το κρύο. Οι κυρίες σε αυτό το πλοίο δεν παίρνουν όσες κουβέρτες παίρνουν οι άντρες. Αυτό δεν είναι δίκαιο».
Ένας μεξικανός ναύτης παρεμβαίνει στην συζήτηση. «Εγώ παίρνω μόνο τον μισό μισθό από ότι παίρνουν οι άγγλοι ναύτες.
Χρειαζόμαστε αρκετή ποσότητα φαγητού για να είμαστε ζεστοί σε αυτό το κλίμα και δεν παίρνω το μερίδιό μου. Οι Άγγλοι παίρνουν περισσότερο. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι οι αξιωματικοί μου δίνουν διαταγές στα αγγλικά αντί στα ισπανικά».
«Εγώ έχω περισσότερους λόγους να διαμαρτύρομαι από οποιονδήποτε άλλο», είπε ένας Ινδιάνος ναύτης. «Αν τα χλωμά πρόσωπα δεν μου είχαν κλέψει την προγονική μου γη, δε θα ήμουν καν σε αυτό το πλοίο μέσα στα παγόβουνα και τους αρκτικούς ανέμους. Θα ήμουν σε ένα κανό και θα κωπηλατούσα σε μια ωραία γαλήνια λίμνη. Μου αξίζει αποζημίωση. Τουλάχιστον ο καπετάνιος πρέπει να με αφήσει να παίζω ζάρια για να βγάζω μερικά λεφτά».
Ο λοστρόμος τότε φώναξε: «Χτες ο πρώτος αξιωματικός με αποκάλεσε «πούστη» μόνο και μόνο επειδή παίρνω πίπες. Έχω το δικαίωμα να παίρνω πίπες χωρίς να μου αποδίδουν τέτοιους χαρακτηρισμούς».
«Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που έχουν κακή μεταχείριση σ’ αυτό το πλοίο…», παρενέβη μια φιλόζωη από τους επιβάτες, με φωνή τρεμάμενη από αγανάκτηση, «…γιατί την τελευταία εβδομάδα είδα τον δεύτερο αξιωματικό να κλοτσά τον σκύλο του πλοίου δύο φορές».
Ένας από τους επιβάτες ήταν καθηγητής κολεγίου. Σηκώνει τα χέρια και κραυγάζει: «Ρατσισμός, σεξισμός, ειδισμός, ομοφοβία και εκμετάλλευση της εργατικής τάξης!Είναι διακρίσεις! Πρέπει να έχουμε κοινωνική δικαιοσύνη: ίσους μισθούς για τους μεξικανούς ναύτες, υψηλότερους μισθούς για όλους τους ναύτες, αποζημίωση για τον Ινδιάνο, ίσο αριθμό κουβερτών για τις κυρίες, εγγυημένο δικαίωμα το να παίρνει πίπες κανείς και όχι άλλες κλωτσιές στον σκύλο».
«ΝΑΙ-ΝΑΙ», φωνάζουν οι επιβάτες. «ΝΑΙ-ΝΑΙ», φωνάζει και το πλήρωμα. «Είναι διακρίσεις πρέπει να απαιτήσουμε τα δικαιώματά μας».
Ο μικρός καμαρότος καθάρισε το λαιμό του:
«Χμ. Χμ. Όλοι έχετε καλούς λόγους για να παραπονιέστε. Αλλά εμένα μου φαίνεται ότι αυτό που πρέπει πραγματικά να κάνουμε είναι να γυρίσουμε αυτό το πλοίο προς τα πίσω και να πάμε νότια. Γιατί αν συνεχίσουμε να πηγαίνουμε βόρεια σίγουρα θα ναυαγήσουμε αργά ή γρήγορα και τότε οι μισθοί σας, οι κουβέρτες σας και το δικαίωμα να παίρνεται πίπες δε θα προσφέρουν τίποτα γιατί θα έχουμε πνιγεί όλοι».
Αλλά κανείς δεν του έδωσε σημασία γιατί ήταν ένας μικρός καμαρότος.
Ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί από την βάση τους στο πρυμναίο κατάστρωμα, έβλεπαν και άκουγαν.
Τώρα αυτοί χαμογελούν και κλείνουν το μάτι ο ένας στον άλλο. Με ένα νεύμα του καπετάνιου ο τρίτος αξιωματικός κατέβηκε από το πρυμναίο κατάστρωμα, σουλατσάρισε μέχρι εκεί που είχαν συγκεντρωθεί οι επιβάτες και το πλήρωμα και σπρώχνοντας με τον ώμο του μπήκε ανάμεσά τους.
Πήρε μια πολύ σοβαρή έκφραση στο πρόσωπό του και μίλησε έτσι: «Εμείς οι αξιωματικοί πρέπει να παραδεχτούμε ότι κάποια πραγματικά ασυγχώρητα πράγματα συμβαίνουν σε αυτό το πλοίο. Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα μέχρι που ακούσαμε τα παράπονά σας. Εμείς είμαστε άντρες με καλή θέληση και θέλουμε να είμαστε σωστοί μαζί σας.
Αλλά όμως ο καπετάνιος είναι σχετικά συντηρητικός και επιβάλει τους δικές του θέσεις, Μάλλον χρειάζεται ένα μικρό σκούντημα πριν κάνει οποιαδήποτε απτή αλλαγή. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αν διαμαρτύρεστε έντονα –αλλά πάντα ειρηνικά και χωρίς να παραβιάζετε τους κανόνες του πλοίου– θα ταρακουνήσετε τον καπετάνιο που αδρανεί και θα τον αναγκάσετε να καταπιαστεί με τα προβλήματα για τα οποία τόσο δίκαια διαμαρτύρεστε».
Αφού είπε αυτά ο τρίτος αξιωματικός γύρισε πίσω στο πρυμναίο κατάστρωμα. Καθώς πήγαινε, το πλήρωμα και οι επιβάτες του φώναζαν: «Μετριοπαθή! Ρεφορμιστή! Ψευτοπροοδευτικέ! Τσιράκι του καπετάνιου!»
Όμως, παρ’ όλα αυτά, έκαναν όπως αυτός τους είπε. Μαζεύτηκαν μπροστά από το πρυμναίο κατάστρωμα φωνάζοντας βρισιές προς τους αξιωματικούς και ζητώντας τα δικαιώματά τους. «Θέλω υψηλότερο μισθό και καλύτερες συνθήκες εργασίας», φώναξε ο ρωμαλέος θαλασσοπόρος.
«Ίσες κουβέρτες για τις γυναίκες», φώναξε η γυναίκα επιβάτης. «Θέλω να λαμβάνω τις διαταγές μου στα ισπανικά», κραύγασε ο μεξικάνος ναύτης. «Θέλω το δικαίωμα να παίζω ζάρια», φώναξε ο ινδιάνος ναύτης. «Δεν θέλω να με λένε πούστη», φώναξε ο λοστρόμος. «Όχι άλλες κλοτσιές στον σκύλο», φώναξε η φιλόζωη. «Επανάσταση τώρα», φώναξε ο καθηγητής.
Ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί μαζεύονται και συσκέπτονται για μερικά λεπτά, κλείνοντας το μάτι ο ένας στον άλλο, γνέφοντας καταφατικά και γελώντας. Τότε ο καπετάνιος στάθηκε μπροστά στο πρυμναίο κατάστρωμα και με μια σπουδαία προσποίηση καλοσύνης, ανακοίνωσε ότι:
– Ο μισθός του ρωμαλέου ναυτικού θα ανέβει στα έξι σελίνια το μήνα.
– Ο μισθός του μεξικανού ναυτικού θα ανέλθει στα δύο τρίτα του μισθού των άγγλων.
– Η διαταγή για δέσιμο του πανιού της πλώρης θα δίνεται στα ισπανικά.
– Οι γυναίκες επιβάτες θα πάρουν άλλη μια κουβέρτα.
– Ο ινδιάνος ναύτης θα έχει το δικαίωμα να στήνει ένα παιχνίδι ζάρια τα σαββατόβραδα.
– Ο λοστρόμος δε θα αποκαλείται πούστης όσο κρατά την πεολειχία αυστηρά ιδιωτική.
– Και το σκυλί δεν θα τρώει κλωτσιές εκτός αν κάνει κάποια αταξία, όπως το να κλέψει φαγητό από το μαγειρείο.
Οι επιβάτες και το πλήρωμα γιόρτασαν αυτές τις παραχωρήσεις σαν μεγάλη νίκη, αλλά το επόμενο πρωί αισθάνονταν πάλι δυσαρεστημένοι.
«Έξι σελίνια το μήνα είναι πενταροδεκάρες και ακόμα παγώνουν τα δάκτυλά μου όταν δένω το πανί της πλώρης», γκρίνιαξε ο ρωμαλέος ναυτικός.
«Ακόμα δεν παίρνω τον ίδιο μισθό με τους άγγλους ή αρκετά τρόφιμα γι’ αυτό το κλίμα», είπε ο μεξικανός ναύτης.
«Εμείς οι γυναίκες δεν έχουμε ακόμα αρκετές κουβέρτες, που να μας κρατάν ζεστές», είπε η γυναίκα επιβάτης. Οι υπόλοιποι εξέφρασαν παρόμοια παράπονα και ο καθηγητής τους παρότρυνε.
Όταν τελείωσαν, ο μικρός καμαρότος μίλησε αυτή τη φορά αρκετά δυνατά ώστε οι υπόλοιποι να μην μπορούν εύκολα να τον αγνοήσουν: «Είναι πραγματικά τρομερό που το σκυλί τρώει κλωτσιές επειδή κλέβει ένα κομμάτι ψωμί από το μαγειρείο, και ότι η γυναίκες δεν έχουν ίσο αριθμό κουβερτών και ότι παγώνουν τα δάχτυλα του ναύτη και δεν βλέπω τον λόγο ο λοστρόμος να μη παίρνει πίπες αν το θέλει.
Αλλά κοιτάτε πόσο χοντρά έχουν γίνει τα παγόβουνα και πόσο ο άνεμος φυσάει όλο και πιο άγρια. Πρέπει να γυρίσουμε το πλοίο προς τον νότο γιατί αν συνεχίσουμε να πηγαίνουμε βόρεια θα ναυαγήσουμε και θα πνιγούμε».
«Ω!, ναι», είπε ο λοστρόμος. «Είναι τόσο απαίσιο να συνεχίζουμε να πηγαίνουμε βόρεια, αλλά γιατί πρέπει εγώ να παίρνω πίπες κρυφά; Γιατί πρέπει να αποκαλούμαι πούστης; Δεν είμαι εγώ καλός όπως οι άλλοι;»
«Το να πλέουμε βόρεια είναι τρομερό», είπε η γυναίκα επιβάτης. «Αλλά δεν βλέπεις; Γι’ αυτό ακριβώς οι γυναίκες χρειάζονται περισσότερες κουβέρτες για να μένουν ζεστές. Απαιτώ ίσες κουβέρτες για τις γυναίκες τώρα».
«Είναι αλήθεια», είπε ο καθηγητής, «ότι το να πλέουμε προς τα βόρεια επιφέρει μεγάλες κακουχίες σε όλους μας. Αλλά το να αλλάξουμε πορεία προς το νότο είναι ουτοπικό. Δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω το ρολόι. Πρέπει να βρούμε έναν ώριμο τρόπο για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση».
«Κοιτάτε» είπε ο μικρός καμαρότος. «Αν αφήσουμε αυτούς τους τέσσερις παράφρονες στο κατάστρωμα την πρύμνης να έχουν τη δική τους πορεία θα πνιγούμε όλοι. Αν καταφέρουμε κάποια στιγμή να απομακρύνουμε το πλοίο από τον κίνδυνο, τότε μπορούμε να ανησυχούμε για τις εργατικές συνθήκες, της κουβέρτες για τις γυναίκες, και το δικαίωμα στην πεολειξία.
Αλλά πρώτα πρέπει να στρίψουμε προς τα πίσω το σκάφος. Αν κάποιοι από εμάς μαζευτούν, φτιάξουν ένα σχέδιο και δείξουν λίγο θάρρος, μπορούμε να σώσουμε τους εαυτούς μας. Δεν χρειάζονται πολλοί από εμάς, έξι με οχτώ φτάνουν. Μπορούμε να καταλάβουμε την πρύμνη, να πετάξουμε αυτούς τους τρελούς έξω από το πλοίο, και να πάμε προς το νότο».
Ο καθηγητής σήκωσε τη μύτη του και είπε αυστηρά: «Δεν πιστεύω στην βία. Είναι ανήθικο».
«Είναι αήθης η χρήση βίας πάντα», είπε ο λοστρόμος.
«Με τρομάζει η βία», είπε η γυναίκα επιβάτης.
Ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί έβλεπαν και άκουγαν όλη αυτή την ώρα. Με ένα σήμα από τον καπετάνιο ο τρίτος αξιωματικός κατέβηκε κάτω στο κυρίως κατάστρωμα. Μπήκε ανάμεσα στους επιβάτες και στο πλήρωμα, λέγοντάς τους ότι ακόμα υπάρχουν πολλά προβλήματα στο πλοίο.
«Έχουμε κάνει μεγάλη πρόοδο», είπε. «Αλλά, απομένουν ακόμα πολλά για να γίνουν. Οι συνθήκες εργασίας για τον ναύτη είναι ακόμα σκληρές, ο μεξικάνος δεν παίρνει ακόμα τα ίδια λεφτά με τον άγγλο, οι γυναίκες δεν έχουν ακόμα τις ίδιες κουβέρτες με τους άντρες, το παιχνίδι με ζάρια του ινδιάνου τα σαββατόβραδα είναι πενιχρή αποζημίωση για την χαμένη γη του, είναι άδικο για τον λοστρόμο να παίρνει πίπες στα κρυφά και ο σκύλος ακόμα να τρώει κλωτσιές πότε -πότε.
Νομίζω ότι ο καπετάνιος χρειάζεται ακόμα ένα σκούντημα. Θα βοηθούσε αν όλοι εσείς πραγματοποιούσατε ακόμα μια διαμαρτυρία εφ’ όσον αυτή παραμένει μη βίαιη».
Καθώς ο τρίτος αξιωματικός πήγαινε πίσω στην πρύμνη, οι επιβάτες και το πλήρωμα του πλοίου τον έβριζαν αλλά μολαταύτα έκαναν αυτό που τους είπε και μαζεύτηκαν μπροστά στο πρυμναίο κατάστρωμα για ακόμα μια διαμαρτυρία. Φώναζαν με στόμφο και ενθουσιασμό κραδαίνοντας τη γροθιά τους και ακόμα πέταξαν ένα κλούβιο αυγό στον καπετάνιο (ο οποίος το απέφυγε με έναν επιδέξιο ελιγμό).
Αφού ακούσαν τα παράπονά τους, ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί, μαζεύτηκαν για μια κουβέντα κατά την οποία έκλειναν το μάτι ο ένας στον άλλο και γελούσαν πονηρά.
Μετά ο καπετάνιος στάθηκε μπροστά στο πρυμναίο κατάστρωμα και ανακοίνωσε ότι:
– Ο ρωμαλέος ναύτης θα πάρει γάντια για να κρατά τα δάκτυλά του ζεστά.
– Ο μεξικάνος ναύτης θα παίρνει μισθό ίσο με τα τρία τέταρτα του άγγλου ναυτικού.
– Οι γυναίκες θα πάρουν μια ακόμα κουβέρτα.
– Ο ινδιάνος ναύτης θα μπορεί να στήνει το παιχνίδι του και το Σάββατο και την Κυριακή το βράδυ.
– Ο λοστρόμος θα μπορεί να παίρνει πίπες δημοσίως αφού νυχτώσει
– Και κανείς δε θα κλωτσά τον σκύλο χωρίς ειδική εντολή από τον καπετάνιο.
Οι επιβάτες και το πλήρωμα έμειναν εκστασιασμένοι από αυτή τη μεγάλη επαναστατική νίκη, αλλά το επόμενο πρωί πάλι αισθάνονταν δυσαρεστημένοι και άρχισαν να γκρινιάζουν για τις ίδιες παλιές κακουχίες.
Ο μικρός καμαρότος αυτή τη φορά άρχισε να οργίζεται:
«Βρε ηλίθιοι», φώναξε, «δεν βλέπετε τι κάνουν ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί; Σας κρατούν απασχολημένους με τα ασήμαντα παράπονά σας για κουβέρτες, μισθούς, και κλωτσιές στο σκύλο ώστε να μη σκέφτεστε τι πραγματικά πάει στραβά σε αυτό το πλοίο, το ότι δηλαδή πάει όλο και περισσότερο προς τα βόρεια και όλοι θα πνιγούμε.
Αν κάποιοι από εσάς έρθετε στα συγκαλά σας, μαζευτούμε και καταλάβουμε το πρυμναίο κατάστρωμα, θα μπορούσαμε να στρέψουμε αυτό το πλοίο και να σώσουμε τις ζωές μας. Αλλά το μόνο που κάνετε είναι να κλαψουρίζετε για τόσο μικρά θέματα όπως οι συνθήκες εργασίας, παιχνίδια με ζάρια και το δικαίωμα να παίρνει κανείς πίπες».
Οι επιβάτες και το πλήρωμα εξαγριώθηκαν.
«Μικρό!!» φώναξε ο Μεξικανός. «Θεωρείς λογικό το να παίρνω μόνο τα τρία τέταρτα του μισθού του άγγλου; Είναι αυτό μικρό πράγμα;»
«Πώς μπορείς να λες το παράπονό μου ασήμαντο!!» φώναξε ο λοστρόμος. «Δεν ξέρεις πόσο υποτιμητικό είναι να σε φωνάζουν πούστη;»
«Το να κλωτσάς ένα σκύλο δεν είναι μικρό θέμα», φώναξε η φιλόζωη. «Είναι άκαρδο, αισχρό και κτηνώδες».
«Εντάξει τότε», απάντησε ο μικρός καμαρότος, «τα θέματα αυτά δεν είναι μικρά και ασήμαντα. το να κλωτσάς είναι αισχρό και κτηνώδες και υποτιμητικό να σε αποκαλούν πούστη. Αλλά σε σχέση με το πραγματικό μας πρόβλημα, σε σχέση με το ότι το πλοίο πηγαίνει ακόμα βόρεια, τα παράπονά σας είναι μικρά και επουσιώδη. Επειδή, αν δεν γυρίσουμε αυτό το πλοίο σύντομα, θα πνιγούμε όλοι».
«Φασίστα», είπε ο καθηγητής.
«Αντεπαναστάτη», είπε η γυναίκα επιβάτης.
Κι όλοι οι επιβάτες και το πλήρωμα μπαίνουν στην κουβέντα ο ένας μετά τον άλλο αποκαλώντας τον μικρό καμαρότο φασίστα και αντεπαναστάτη. Τον έσπρωξαν μακριά και συνέχισαν να γκρινιάζουν για μισθούς, κουβέρτες για τις γυναίκες, για το δικαίωμα στην πεολειχία και για τη συμπεριφορά στο σκύλο.
Το πλοίο συνέχισε να πλέει βόρεια και μετά από λίγο συντρίφτηκε ανάμεσα σε δύο παγόβουνα και πνίγηκαν όλοι.
(To κείμενο αυτό γράφτηκε το 1999 μέσα στην φυλακή από τον Ted Kaczynski γνωστότερο ως UNABOMBER και δημοσιεύτηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 9, Δεκέμβριος 2002).