Συμπληρώνονται, Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2025, εννέα χρόνια από την ημέρα που ο Παντελής Παντελίδης έφυγε από τη ζωή.
Ο αγαπημένος τραγουδιστής, που κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να αποκτήσει εκατομμύρια θαυμαστές και να αφήσει το στίγμα του στη μουσική με τα τραγούδια του, τα οποία συνεχίζουν να γνωρίζουν τεράστια επιτυχία, έφυγε τα ξημερώματα της 18ης Φεβρουαρίου 2016, σε ένα τραγικό τροχαίο δυστύχημα.
Ο θάνατός του σκόρπισε βαθιά θλίψη στην οικογένειά του, στους φίλους του, αλλά και στο πολυάριθμο κοινό που τον λάτρεψε και συνεχίζει να τον θυμάται μέσα από το έργο του.
Με αφορμή τη συμπλήρωση των 9 χρόνων από τον θάνατό του, η μητέρα του, Αθηνά Παντελίδου δημοσίευσε μια φωτογραφία του στον λογαριασμό της στο Instagram και έγραψε: «9 χρόνια… Πόσο σπουδαίος είσαι αγόρι μου. Ήλιε μου, φως μου, παιδί μου».
Στις φυλακές Βελγίου παραμένει η Εύα Καϊλή. Η εισαγγελία της χώρας αποφάσισε την προφυλάκιση της πρώην αντιπροέδρου του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου μετά την απολογία της για το σκάνδαλο «Qatargate».
Ο Λάκης Λαζόπουλος σχολίασε με τον δικό του μοναδικό τρόπο το σκάνδαλο με πρωταγωνίστρια την Εύα Καϊλή.
Ο ηθοποιός μέσα από τη σάτιρα που κάνει στην ιστοσελίδα newsbreak «έσφαξε με το γάντι» την ευρωβουλευτή.
«83 ευρώ είχε η κοπέλα στο πορτοφόλι της και έψαχνε 2 ευρώ να πάρει λαχανάκια Βρυξελλών και βρήκε κάτι 500ευρα στο χαρτί υγείας. Και ο πατέρας της έκανε ντελίβερι στο άγνωστο Βέλγιο μία τσάντα με λεφτά. Αυτός ο Ιταλός δεν είχε πατέρα κι έβαλε τον δικό σου;
Είναι πολλά τα λεφτά Εύα. Πόσες μαλ@@ιες θα ακούσουμε, πόσο μαλ@@ες θα γίνουμε, πόσο αστόχαστοι γίναμε; Πώς έχει μετατραπεί ένας λαός σε τόσο μαλ@@α; Απαγορεύεται οποιαδήποτε αλήθεια, οποιαδήποτε σάτιρα.
Συμπτωματικά μιλούσε υπέρ του Κατάρ, συμπωματικά συναντούσε το Κατάρ, αλλά το καταραμένο το χρήμα το έπαιρνε ο άνδρας της. Συμπτωματικά…», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Λάκης Λαζόπουλος.
Ο σεισμολόγος Γεράσιμος Παπαδόπουλος αποκάλυψε ότι η περιοχή με τον σημερινό (21/7) σεισμό στην Κρήτη, είχε δώσει 8,5 Ρίχτερ το 365 μ.Χ.
Συγκεκριμένα ο σεισμολόγος σε ανάρτησή του στο Facebook αναφέρει ότι σαν σήμερα στις 21 Ιουλίου του 365 μ.Χ., στην ίδια περιοχή, σημειώθηκε ο μεγαλύτερος σεισμός που έχει αναφερθεί στη Μεσόγειο.
Μάλιστα, από την ισχυρή δόνηση το δυτικό μέρος της Κρήτης ανυψώθηκε έως εννέα μέτρα, ενώ προκλήθηκε τσουνάμι που έφτασε μέχρι την Αίγυπτο, την Πελοπόννησο και τη Σικελία.
Αναλυτικά η ανάρτηση του Γεράσιμου Παπαδόπουλου: «Πρωινός σεισμός στη θάλασσα της Παλαιόχωρας Χανίων. Λεπτομέρειες έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση. Εκείνο που δεν θυμούνται οι πολλοί είναι ότι στην ίδια ακριβώς περιοχή σαν σήμερα στις 21.7.365 μ.Χ. έγινε ο μεγαλύτερος σεισμός που έχει ποτέ αναφερθεί στη Μεσόγειο.
Εκτιμώμενο μέγεθος 8,5. Καταστράφηκαν μεγάλο μέρος της Κρήτης και άλλες περιοχές. Η δυτική Κρήτη ανυψώθηκε αιφνίδια έως 9 μέτρα!
Τεράστιο τσουνάμι κατέκλυσε τη λεκάνη της Αν. Μεσογείου προκαλόντας ναυάγια και χιλιάδες θυμάτων στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, στην Πελοπόννησο, στη Σικελία και αλλού.
Το μεγάλο ερώτημα είναι κάθε πότε επαναλαμβάνονται τέτοιοι μεγάλοι σεισμοί και τσουνάμι στο ελληνικό τόξο. Που θα πάει, θα το απαντήσουμε κι’ αυτό…!».
Προειδοποίηση για ισχυρό σεισμό στη χώρα – Πότε θα χτυπήσει ο “Εγκέλαδος”
Εφιαλτική πρόβλεψη λίγες μέρες μετά την ισχυρή δόνηση στην Τουρκία, που “ταρακούνησε” τη Βόρεια Ελλάδα
Μια εφιαλτική πρόβλεψη έρχεται από τον Ολλανδό σεισμολόγο Φρανκ Χούγκερμπετς, ο οποίος είχε προβλέψει τον σεισμό στο Τσανάκαλε της Τουρκίας. Προειδοποίηση για ισχυρή δόνηση στην Ελλάδα.
Τα «πάνω κάτω» έφερε ο σεισμός στο Τσανάκαλε της Τουρκίας που αν και 4,7 Ρίχτερ, έγινε αισθητός σε περιοχές της Ελλάδας, άνοιξε και πάλι η συζήτηση για το ενδεχόμενο ενός μεγάλου σεισμού στον ελλαδικό χώρο.
Στο προσκήνιο, μάλιστα, ήρθε και πάλι ο Φρανκ Χούγκερμπετς, Ολλανδός ερευνητής, ο οποίος πριν από ένα χρόνο είχε προβλέψει την φονική σεισμική δόνηση στην Τουρκία, που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 50.000 ανθρώπους. Αυτή τη φορά με δύο αναρτήσεις του προειδοποιεί την Ελλάδα να είναι σε επιφυλακή…
Ο αμφιλεγόμενος Ολλανδός ερευνητής από το ολλανδικό ινστιτούτο «Solar System Geometry Survey» δύο ημέρες πριν από τα 7,8 Ρίχτερ στην Τουρκία είχε κάνει μία ανάρτηση πως «αργά ή γρήγορα θα γίνει ένας σεισμός περίπου 7,5 Ρίχτερ σε αυτή την περιοχή (Νότια-Κεντρική Τουρκία, Ιορδανία, Συρία, Λίβανος)». Δύο ημέρες μετά επιβεβαιώθηκε…
Χθες, ο ερευνητής χτύπησε καμπανάκι για μεγάλο σεισμό στην Ελλάδα και ειδικά στην περιοχή των Δωδεκανήσων.
Κάθε δύο χρόνια κάνει σεισμό άνω των 6 Ρίχτερ στην Ελλάδα
«Η Ελλάδα και τα Δωδεκάνησα βρίσκονται σε υψηλό κίνδυνο. Ενώ στην Ελλάδα γίνονται σεισμοί άνω των 6 Ρίχτερ ανά 2 χρόνια, δεν έχει σημειωθεί τέτοια δόνηση από το 2021. Τελευταία φορά που τα Δωδεκάνησα είχαν μεγάλο σεισμό ήταν πριν από τέσσερα χρόνια», σημειώνει ο Χούγκερμπερτς.
Σε δεύτερη ανάρτησή του μάλιστα καλεί τους Έλληνες να είναι προσεκτικοί. «Να είσαι προσεκτικοί. Ένας ισχυρότερος σεισμός στην περιοχή είναι πιθανός», έγραψε.
Ο Ολλανδός ερευνητής ασχολείται με τις κινήσεις των πλανητών και σύμφωνα με αυτές εκφράζει τις εκτιμήσεις του για το εάν πρόκειται να υπάρξει σε κάποιο μέρος του πλανήτη ένα ισχυρό σεισμικό γεγονός.
Συγκλονιστική εξομολόγηση μητέρας για τις συνθήκες που επικρατούν σ’ ένα ψυχιατρείο, στο οποίο νοσηλεύεται η 8χρονη κόρη της.
“Έχεις μπει ποτέ σε ψυχιατρείο; Αν όχι, κάτσε ένα λεπτό να σου περιγράψω πώς είναι τα πράγματα εκεί μέσα.
Οι τοίχοι είναι βαμμένοι με ένα θαμπό, υπόλευκο χρώμα, κάτι ανάμεσα σε λευκό και γκρι. Δεν υπάρχει τίποτα γύρω που μπορείς να χρησιμοποιήσεις σαν όπλο, κάτι δηλαδή με το οποίο μπορείς να βλάψεις τον εαυτό σου, ούτε καλώδια, ούτε παπούτσια (κάποιος μπορεί να κρεμαστεί με τα κορδόνια), ούτε μολύβια/στυλό, τίποτα. Ψηλά σε μία γωνιά θα βρεις στερεωμένο στον τοίχο ένα πράγμα σαν μεταλλικό κουτί ενισχυμένο με ένα παχύ στρώμα πλαστικού πάνω στο οποίο είναι τοποθετημένη η τηλεόραση, τόσο ψηλά που δεν φτάνεις ακόμα και στο κρεβάτι σου να ανέβεις. Τα στρώματα είναι παλιά, λεπτά και βρώμικα και οι ασθενείς φορούν κάτι λερωμένες, νοσοκομειακές ρόμπες.
Τώρα φαντάσου σε ένα μέρος σαν αυτό που σου περιέγραψα ένα παιδί 8 ετών, το παιδί σου, αυτό που κουβαλούσες 9 μήνες στην κοιλιά σου, το παιδί αυτό που σε έκανε μάνα. Ξύπνησα ένα βράδυ και στεκόταν από πάνω μου κρατώντας ένα κουζινομάχαιρο, έτοιμο να με σκοτώσει.
Όλοι πιστεύουν ότι το παιδί μου είχε δεχτεί κάποιου είδους κακοποίηση γι’ αυτό και τρελάθηκε και το κλείσαμε στο ψυχιατρείο! Ούτε κακοποιήθηκε ποτέ, ούτε τρελάθηκε, ούτε το κλείσαμε στο ψυχιατρείο. Αντιμετωπίζει κάποια σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και οι ειδικοί έκριναν ότι στο ψυχιατρείο θα μπορούν να το παρακολουθούν από κοντά για να το βοηθήσουν να επανέλθει πιο γρήγορα.
Ήταν ένα φυσιολογικό μωρό και ακόμα πιο φυσιολογικό παιδάκι. Και εγώ και ο μπαμπάς της την αγαπούσαμε πολύ και της το δείχναμε. Μέχρι τα 8 της, μέχρι δηλαδή να παρουσιάσει κάποια ανησυχητικά σημάδια που μας έβαλαν σε σκέψεις ήταν ένα παιδάκι σαν όλα τα άλλα, ζωηρό, έξυπνο, μελετηρό, με όρεξη και διάθεση για παιχνίδι και συζήτηση και όλα γενικά όσα κάνει ένα παιδί.
Κάθε φορά που πήγαινα στο σχολείο, η δασκάλα μου έλεγε τα καλύτερα. Ήταν ένα παιδί που μας άκουγε, ένα παιδί τρυφερό που του άρεσε να βοήθα τους πάντες, ένα παιδί με ενσυναίσθηση και ωριμότητα, που δεν συναντάς σε άλλα παιδιά της ηλικίας του.
Η συγκλονιστική εξομολόγηση μητέρας που δεν μπορεί να βοηθήσει την κόρη της από τη ψυχική ασθένεια που πάσχει
Αισθάνομαι απίστευτες τύψεις που δεν μπορώ να προσφέρω στο παιδί μου τη φροντίδα και την υποστήριξη που έχει ανάγκη. Αν είχε ανεμοβλογιά ή πνευμονία θα μπορούσα να το βοηθήσω. Τώρα όμως που πάσχει από μία ασθένεια που δεν μπορώ ούτε καν να δω;
Καμιά μάνα δεν είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο. Αντιβαίνει στη φυσική μας επιθυμία να διορθώσουμε αυτό που προκαλεί κακό στο παιδί μας. Κάθε μέρα κοιτάζω το ρολόι και ανυπομονώ να περάσει η ώρα για να πάω να τη δω, αν και δεν είναι πάντα σε θέση να μου μιλήσει. Δεν μπορώ να ησυχάσω, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, να κάνω δουλειές ή να προσέξω το άλλο μου παιδί. Κάθε φορά που πηγαίνω να τη δω (όταν δηλαδή είναι σε θέση να τη δω) φοβάμαι γι’ αυτό που θα αντιμετωπίσω. Κάθε φορά αντιδρά διαφορετικά. Άλλες φορές είναι θυμωμένη μαζί μου και άλλες φορές κλαίει και με παρακαλά να την πάρω σπίτι.
Μπορεί κανείς να φανταστεί πώς νιώθω όταν πρέπει να πω στο παιδί μου ότι δεν μπορεί να επιστρέψει σπίτι μαζί μου; Ζω σε μία μόνιμη αναταραχή, σε ένα μόνιμο άγχος και δεν μπορώ να επικεντρωθώ σε τίποτα παρά μόνο στο παιδί μου που δεν μπορώ να βοηθήσω. Πώς περνάει εκεί μέσα μακριά από τους γονείς της και την αδερφή της; Τρώει καλά; Οι νοσοκόμες την προσέχουν, τη φροντίζουν όπως θα τη φρόντιζα εγώ;
Αναγκάστηκα να την αποχωριστώ. Πηγαίνω κάθε μέρα δύο φορές την ημέρα αλλά τις περισσότερες φορές δεν με αφήνουν καν να τη δω.
Νιώθω τέτοια πίεση που απορώ πώς αναπνέω ακόμα. Το μόνο που με βοηθάει κάπως είναι το γράψιμο. Ξεσπάω στο χαρτί και γράφω όλες τις μύχιες σκέψεις μου και τα συναισθήματα που με πλημμυρίζουν εκείνη τη στιγμή.
Η ελπίδα επιστρέφει – στιγμιαία στην καλύτερη περίπτωση – για να γλυκάνει τον πόνο ενός παιδιού στην άλλη άκρη του τηλεφώνου που φαίνεται ότι είναι χαμένο στις σκέψεις του. Της υπενθυμίζω πόσο πολύ την αγαπώ και ότι η μόνη μας επιθυμία είναι να τη βοηθήσουμε με το μπαμπά της να ηρεμήσει απ’ αυτή την αδιάκοπη καταιγίδα που μαίνεται μέσα της.
Το σόι το δικό μου και του άντρα μου δείχνουν έντονο ενδιαφέρον μεν και μας αγαπάνε αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν. Μας ρωτάνε συνέχεια πόσο θα μείνει εκεί, τι φάρμακα παίρνει, τι κάνουν οι γιατροί για να τη βοηθήσουν και διάφορες άλλες ερωτήσεις που όχι μόνο με φέρνουν σε δύσκολη θέση αλλά με κάνουν να νιώθω και πιο άχρηστη μάνα απ’ ότι είμαι.
Η ψυχική ασθένεια δεν είναι κάτι ξεκάθαρο ούτε υπάρχει κάτι που την πυροδοτεί. Μία σωστή διάγνωση και η κατάλληλη θεραπεία βοήθα αλλά τα φάρμακα δεν κάνουν την ίδια δουλειά σε όλους. Ακόμα κι αν βρεθεί κάτι να καταπραΰνει τα συμπτώματα, δεν πάει να πει ότι βρέθηκε και η θεραπεία.
Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και πολύ φοβάμαι ότι μία μέρα το παιδί μου δεν θα είναι το μοναδικό που θα έχει παρασυρθεί μέσα σε αυτόν τον τυφώνα. Θα είμαι και εγώ”.
Το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου συμπληρώνονται επτά χρόνια από το μοιραίο τροχαίο που ο Παντελής Παντελίδης έχασε τη ζωή του σε ένα φρικτό τροχαίο δυστύχημα, στο απόγειο της καριέρας του.
Στο πολυτελές αυτοκίνητο του τραγουδιστή επέβαιναν και δύο γυναίκες φίλες του, η Μίνα Αρναούτη και η Φρόσω Κυριάκου, οι οποίες σώθηκαν από θαύμα. Η πρώτη, η οποία όλα αυτά τα χρόνια βιώνει τον δικό της Γολγοθά με την υγεία της, έκανε μια ανάρτηση στο προσωπικό της προφίλ στο Facebook για τα επτά χρόνια από τη μέρα που πέθανε ο Παντελής Παντελίδης.
Η Μίνα Αρναούτη έγραψε: «7 χρόνια περάσανε ψυχή μου…».
Η Κατερίνα, μίλησε στο protothema.gr για την περιπέτεια της κόρης της αλλά και την υποστήριξη που έλαβε η οικογένεια από το «Make-A-Wish». Η ίδια, περιέγραψε τον γολγοθά που πέρασε η κόρη της και η οικογένειά της από την αρχή της περιπέτειας μέχρι σήμερα που η μικρή Ηλιάνα καταφέρει να βγει νικήτρια από τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής της.
Η ιστορία της μικρής Ηλιάνας που κέρδισε τον καρκίνο
Κάτι δεν πάει καλά
Η Ηλιάνα, ήταν πάντα ένα ήσυχο παιδί, όχι και πολύ δραστήριο. Μα όπως κάθε παιδί έπαιζε, έτρεχε, κολυμπούσε… ώσπου ξαφνικά στα 8 της σταμάτησε να θέλει να κάνει οποιαδήποτε δραστηριότητα, εκφράζοντας φόβο ότι θα χτυπήσει ή θα πέσει. Υποπτευθήκαμε ότι ίσως να ήθελε να τραβήξει τη προσοχή που έχασε με τον ερχομό του νέου μέλους της οικογένειάς μας.
Όμως, μετά τον φόβο, ήρθαν οι έντονοι πονοκέφαλοι, η σωματική αστάθεια και, τέλος, ο τρόμος στα χέρια. Οι πονοκέφαλοι εξηγήθηκαν από τους γιατρούς ως «πίεση» από το σχολείο, αλλά εμάς κάτι μας έτρωγε. Με πείσμα, μέρα τη μέρα, γιατρό το γιατρό, καταλήξαμε να παραλάβουμε τα αποτελέσματα της πρώτης μας μαγνητικής: όγκος εγκεφάλου και υδροκεφαλία.
Περιμένοντας τη μαγνητική
Παρατηρούσα τον κόσμο στο θάλαμο αναμονής, χαμένη στις σκέψεις μου. Κάθε μισή ώρα, κάποιος σηκωνόταν με μηχανικές κινήσεις, έπαιρνε τα αποτελέσματα από τη γραμματεία και έφευγε. Έγινε κάμποσες φορές μέχρι να έρθει η δική μας μισή ώρα. Σε αντίθεση με όσους προηγήθηκαν, ακούσαμε τον ακτινολόγο να λέει «μόνο η μητέρα να περάσει». Δεν θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα που βίωσα. Σκοτείνιασαν όλα, και έμειναν ο διάδρομος, η πόρτα του ακτινολόγου κι εγώ. Και η απορία του τι συμβαίνει, αφού σαφή απάντηση δεν πήρα την ίδια ημέρα.
Φέρνω στο μυαλό μου εκείνο το βράδυ. Είχα πάρει αγκαλιά την Ηλιάνα για να κοιμηθούμε και τη χάζευα. Έκανα σενάρια στο μυαλό μου για το τι θα ακούσουμε στα αποτελέσματα. Την κοιτούσα και έκλαιγα. Ο λίγο πιο ψύχραιμος μπαμπάς μας, προσπαθούσε να με «κρατήσει» για να μην καταρρεύσω.
Η επόμενη ημέρα έφτασε, και μαζί και η απάντηση: ΟΓΚΟΣ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ και ΥΔΡΟΚΕΦΑΛΙΑ, με έναν γιατρό απέναντί μας, να μας κοιτά και να μας «μαλώνει» που δεν το ψάξαμε νωρίτερα. Που να ξέραμε…
Η ανάσα του ουρλιαχτού
Πριν φτάσουμε στο κατώφλι του νευροχειρουργού, θυμάμαι να κάνω παράκαμψη σαν ναρκωμένη, να βγαίνω από την πόρτα του νοσοκομείου του Αγία Σοφία, και να αρχίζω να ουρλιάζω. Σε εκείνο το ουρλιαχτό, άφησα όλα τα γιατί μου. Όλα όσα έπρεπε για να συνεχίσω για το παιδί μου.
Η πρώτη ματιά στη μαγνητική, έδινε ενδείξεις καλοήθειας, κάτι το οποίο μας καθησύχασε σε πρώτη φάση. Μέχρι το άκουσμα των χειρουργείων. Ήταν η σειρά του μπαμπά μας να καταρρεύσει και η σειρά μου να τον «κρατήσω». Εξαφανιστήκαμε σχεδόν όλη την ημέρα από το σπίτι. Έπρεπε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας για να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε και να το ανακοινώσουμε στην υπόλοιπη οικογένεια και κυρίως στο παιδί. Μα πως το λες… και κυρίως τι ΤΟΥ λες;;;;
«Θα πρέπει οι γιατροί να σου ξυρίσουν το κεφάλι και να κάνουν ένα χειρουργείο αγάπη μου, για να δουν τι συμβαίνει πιο καλά» της είπαμε μέσα σε όλα με σύμμαχο και στήριγμά μας την αγαπημένη της νονά. Σάστισε όταν άκουσε για τα μαλλιά της. «Να κοίτα σαν την Άννα Βίσση στο βίντεοκλιπ» σκεφτήκαμε και της δείχναμε με χαμόγελο.
Ατελείωτη μου φάνηκε η ώρα της αναμονής για το χειρουργείο. Αιώνες ολόκληροι. Αφού μπήκε στο χειρουργείο, σκεφτόμουν μόνο ότι το δυνατό μου το κορίτσι μπήκε με χαμόγελο. Αυτό με έκανε να αντέξω. Το χαμόγελό της. Όλα πήγαν καλά μέχρι που βγήκε η βιοψία: ΚΑΛΟΣ ΚΑΚΟΗΘΗΣ ΟΓΚΟΣ σε σημείο …. Δεν άκουσα τα υπόλοιπα. Πως συνδυάζονται αυτές οι τρεις λέξεις; Τι σημαίνει αυτό;
Πραγματικό δίλημμα ΖΩΗΣ!
Ενστάσεις, ιατρικά συμβούλια, συζητήσεις, πιθανότητα να τη χάσουμε σε νέο χειρουργείο και εμείς να πρέπει να πάρουμε την πιο σοβαρή απόφαση: νέο χειρουργείο βιοψίας διακινδυνεύοντας τη ζωή της σε μεγάλο βαθμό όπως μας ενημέρωσαν ή μαγνητική και μη στοχευμένη θεραπεία με αυξημένο το ποσοστό αποτυχίας;
Με βαριά καρδιά αποφασίσαμε την ειδική μαγνητική και μη στοχευμένη, η απόφαση. Ξεκινήσαμε ακτινοβολία, με την Ηλιάνα να είναι πιο δυνατή από ποτέ και εμείς παίρνουμε δύναμη από την ίδια.
Η βαλβίδα και η παραίτηση
Από τον Σεπτέμβρη του 2018 μέχρι τον Νοέμβρη του 2020, δεν μας έλειψαν τα χειρουργεία. Η βαλβίδα που τοποθέτησαν στο κεφαλάκι της στο πρώτο χειρουργείο, δεν μας έκανε τη χάρη, όπως οι ακτινοβολίες που πήγαν πολύ καλά. Άρχισε ξανά να πέφτει, σωματικά και ψυχικά. Συχνές βόλτες στο νοσοκομείο, αξονικές, μαγνητικές, διόρθωση θέσης βαλβίδας, αλλαγή βαλβίδας. ΕΞΙ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΑ σε ένα χρόνο στο ΚΕΦΑΛΙ της 8χρονης κόρης μας.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, η Ηλιάνα ήταν πια σε άσχημη ψυχική και σωματική κατάσταση, και εγώ ανήμπορη να παρακολουθώ μέρα – μέρα την επιδείνωση της. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα απόγευμα, που φεύγοντας για το σπίτι να δω τα αδέρφια της για λίγο και να επιστρέψω, την άκουσα να λέει στον πατέρα της «Ευτυχώς που είναι κλειστή η μπαλκονόπορτα». «Γιατί αγάπη μου θες να δεις έξω» απαντά ο μπαμπάς μας. «Όχι. Ήθελα να βγω για να πέσω. Έχω κουραστεί. Διαλύθηκα» του απαντά και εκείνος πάγωσε… Συνέβη αυτό που δεν έπρεπε να γίνει. Τα είχε παρατήσει…
Προετοιμασία για την… τελική ευθεία
Οι γιατροί διαπίστωσαν ταχεία πρόοδο της νόσου, και έτσι όπως όφειλαν, άρχισαν να μας προετοιμάζουν με τον δικό τους τρόπο… για την τελική ευθεία.
Τη χάνουμε. Δεν ήξερα τι να κάνω, τι να πω, εμείς στο νοσοκομείο, η υπόλοιπη οικογένεια στο σπίτι… έπρεπε να τους το ανακοινώσουμε… δεν ξέραμε πόσος καιρός μας έμενε… Από το νοσοκομείο, μας πρότειναν να φέρουμε τα αδέλφια της να την δουν. Κατά τη μεταφορά μας σε μονόκλινο, τα μηχανήματα πίεσης και οξυγόνου, κυριολεκτικά τρελάθηκαν. Νοσηλευτές και γιατροί, έτρεχαν να δουν τι συμβαίνει. Μέσα σε μία κρίση πανικού και πιστεύοντας ότι δεν θα ξημερώσουμε, μαζεύεται όλη η οικογένεια άρον – άρον στο πλευρό της. Κι εκεί ζήσαμε ένα πρώτο μικρό θαύμα: ηρέμησε, χαμογέλασε, πίεση και οξυγόνο σταθεροποιήθηκαν. Στην επιστροφή για το σπίτι και μέχρι να γυρίσω στο νοσοκομείο ξανά, έλαβα φωτογραφία από τον μπαμπά μας, με την Ηλιάνα να είναι καθιστή στο κρεβάτι και να ζωγραφίζει.
Χριστούγεννα στο Παιδο-ογκολογικό
Η οικογένεια έπρεπε να είναι μαζί λόγω της ημέρας και της …τελικής ευθείας που λέγαμε παραπάνω. Φόρεσε το πιο φανταχτερό της φόρεμα και όλοι ντυμένοι με τα καλά μας, υποδεχτήκαμε τους γιατρούς να μας πουν τα κάλαντα. Αντί να μας εκπλήξουν εκείνοι όμως, τους σοκάραμε εμείς: η Ηλιάνα τους περίμενε όρθια, έτοιμη να τραγουδήσει. Δεν το πίστευε κανείς!
Όσο και αν αναζήτησα ιατρική εξήγηση, δεν βρήκα. Έτσι, κατέληξα ότι η επιδείνωση της κατάστασής της, είχε προκληθεί από την κακή ψυχολογική της κατάσταση και την παραίτησή της. Από την κούρασή της και την εξάντληση της υπομονής της.
Συγκινεί η ιστορία της μικρής Ηλιάνας που καταφέρε να κερδίσει τον καρκίνο
Η σοβαρότητα μίας… νεράιδας!
Το δεύτερο μικρό μας θαύμα ήταν ότι εκείνη την περίοδο που η Ηλιάνα αναθάρρευε ψυχικά σιγά – σιγά, μπήκαν στη ζωή μας οι καλές νεράιδες του Make-A-Wish! Πόσο πιο κατάλληλη η στιγμή; Ήταν αυτό που χρειαζόταν για να συνεχίσει να παλεύει με τη ψυχή της. Η Ηλιάνα άκουσε προσεκτικά τις νεράιδες και πήρε πολύ σοβαρά τη διαδικασία. Έπρεπε να πει την πιο δυνατή ευχή της… Μέσα σε πολλά που δήλωσε ότι της αρέσουν, πήρε την απόφαση να τους πει το πιο μεγάλο της όνειρο: να ζήσει την εμπειρία του Master Chef, να νιώσει λίγη από τη μαγεία της κουζίνας, του να είναι σεφ! Οι αγαπημένοι μας έκαναν τα αδύνατα – δυνατά, και τον Ιούνιο του 2021 βρεθήκαμε στο πλατό του τελικού. Το όνειρο της Hλιάνας έγινε πραγματικότητα! Έζησε την εμπειρία του Master Chef, γνώρισε από κοντά τους κριτές, τους μαγείρεψε, την βαθμολόγησαν με το απόλυτο 10αρι και πήρε το βραβείο της. Αλλά το μεγαλύτερο βραβείο απ’ όλα, ήταν η χαρά στο πρόσωπο της! Η πραγματοποίηση της ευχής της έδωσε δύναμη… δύναμη να συνεχίσει… ότι όλα μπορούν να περάσουν και όλα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα! Από τα πιο μικρά μέχρι και τα άπιαστα όνειρα!
Το μεγάλο θαύμα
Φέτος κλείνουμε 3 χρόνια… χωρίς θεραπεία πλέον, με επανέλεγχο κάθε τρεις μήνες, αλλά είμαστε εδώ, είμαστε όλοι μαζί και ζούμε την κάθε μας στιγμή σαν να μην υπάρχει το αύριο!
Είμαι η Κατερίνα, μητέρα της Ηλιάνας, της Ελευθερίας και του Ορφέα. Με την προτροπή του Make-A-Wish Ελλάδος και με αφορμή τον Σεπτέμβρη, που είναι σημαντικός μήνας για την οικογένειά μας και αφιερωμένος στην ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση για τον ΚΑΡΚΙΝΟ της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τη δική μας ιστορία. Να θυμάστε πάντα ότι μόνο η θεϊκή παρέμβαση ξεπερνάει την ανθρώπινη θέληση και ότι το ένστικτο του γονιού δεν κάνει ποτέ λάθος.
Συμβολικό έργο αφιερωμένο στη μνήμη των θυμάτων στα Τέμπη. Είναι 500 μέτρα νοτιότερα από το σημείο της τραγωδίας.
Συμβολικό έργο αφιερωμένο στη μνήμη των θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη, όπου συγκρούστηκαν μετωπικά δύο τρένα και έχασαν τη ζωή τους 57 άνθρωποι, φιλοτέχνησε ο καλλιτέχνης Γιώργος Κόφτης.
Δείτε τις φωτογραφίες του έργου «58 καρφıά στα Τέμπη»:
Το συμβολικό έργο έχει τίτλο «58 καρφιά στα Τέμπη» και πρόκειται για 58 μεταλλικούς σωλήνες 2 – 2,5 μέτρων, με την εγκατάστασή τους να ανέρχεται στις εξής διαστάσεις: «15 x 4 x 2,5 μέτρα».
Στη σχετική του ανάρτηση, ο Γιώργος Κόφτης υπογραμμίζει πως το συμβολικό έργο βρίσκεται 500 μέτρα νοτιότερα από το σημείο του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη, ενώ προσθέτει πως «το έργο είναι αφιερωμένο στη μνήμη των θυμάτων, σ’ εσάς και τους τραυματίες που ζουν ακόμα με το τραύμα».
Τέμπη: Η ανάρτηση του Γιώργου Κόφτη
«58 καρφιά στα Τέμπη. 58 μεταλλικοί σωλήνες 2-2,5μετρων . Εγκατάσταση με διαστάσεις 15x5x2,5μετρα.
Παρέα με την ομάδα φίλων που με προθυμία βοήθησαν να την φέρουμε εις πέρας αναφέρουμε τα παρακάτω:
Καταρχάς θέλουμε να πούμε στα παιδιά και στους συγγενείς των θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών πως δεν υπάρχει κανείς που δεν θυμάται . Δεν σας ξέχασε κανείς. Είμαστε εδώ καθημερινά και θέλουμε να δηλώσουμε την στήριξή μας και την αλληλεγγύη μας σε σας και στους οικείους σας. Το έργο είναι αφιερωμένο στην μνήμη των θυμάτων ,σε εσάς και τους τραυματίες που ζούνε ακόμα με το τραύμα.
Πανω απ’ όλα ευχόμαστε ο Θεός να σας δίνει δύναμη, να γίνετε καλά και να μπορέσετε κάποια στιγμή απλά να αντέχετε την κάθε μέρα λίγο ευκολότερα. Είναι μάταιο κάνεις να επιχειρήσει να σας παρηγορήσει, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σας αγαπήσουμε, έστω εκ του μακρόθεν.
Η κίνηση αυτή σκοπό έχει απλά να δείξει σε σας και στον υπόλοιπο κόσμο πως κάπου, στην διάχυτη σιωπή που επικρατεί παντού στα ΜΜΕ, στην απόλυτη απουσία ενδοσκόπησης και αυτοκριτικής,ζει ακόμα η αλληλεγγύη και η αγάπη, τα καθαρά πνεύματα και όσο το δυνατόν η διαύγεια και η αλληλεγγύη.
Υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι με καρδιές καθάριες γεμάτες αγάπη και υποστήριξη και είμαστε βέβαιοι πως εκφράζονται μαζι με μας χιλιαδες. Δεν αποδεχόμαστε την σιωπή , δεν είμαστε οι κυνικοί και χυδαίοι όπως με μανία προσπαθούν να διαμορφώσουν την αυτοεικόνα μας τα media αλλά άνθρωποι απλοί με πολύ πιο υγιή αντανακλαστικά από τον διάχυτο κυνισμό που επικρατεί.
Το έργο αυτό πέρα από την λύπη και τον θυμό εκφράζει και μια διάθεση αυτοκριτικής.Είναι δυστυχώς αλήθεια και νιώθουμε πως σε αυτό το έγκλημα είμαστε συνυπεύθυνοι και συνένοχοι σε έναν βαθμό οι πάντες.
Κάθε φορά που κάναμε τα στραβά μάτια, είτε σε λαμογιες, είτε σε ρουσφέτια,είτε σε ανομία και σε παράβαση καθηκόντων ,είτε σε υπέρβαση καθηκόντων θρεψαμε αυτό το κτήνος. Τώρα πια, πληρώνουμε πολύ ακριβά όλην αυτήν την ολιγωρια και την ανοχή.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι μας έκανε τόσο δειλούς και ευθυνοφοβους αλλά αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να αλλάξουμε όλοι και όλες άμεσα. Αν θέλουμε κάποια στιγμή να αποτινάξουμε αυτά τα κατεστημένα από επάνω μας και να νιώσουμε έστω και λίγο ασφαλείς στην χώρα μας.
Πλέον η Ελλάδα έχει στην καρδιά της μια ανοιχτή πληγή. Με τα καρφιά μέσα στην καρδιά της καρφωμενα. Στεκόμαστε στο πλάι του συλλόγου θυμάτων των Τεμπών και είμαστε μαζί τους στο αίτημα αναθεώρησης του Συντάγματος προς άρση της βουλευτικής ασυλίας.
Ζητούμε εκ των προτέρων συγγνώμη σε όσους δεν καλύπτει αισθητικά η κίνηση αυτή, αλλά η τέχνη δεν έχει μόνο τον σκοπό να καλλωπιζει αλλά φορές χρειάζεται και να ενοχλεί . Σε κανέναν δεν είναι εύκολο ,ούτε και σε μας που μπήκαμε στην διαδικασία να το κανουμε.
Έτσι όμως, πονάει μέσα μας έστω και σιωπηλά η καρδιά μας ακόμη από εκείνη την άθλια μέρα. Η αλήθεια είναι μία. Δεν είναι πλασματική. Γνωρίζουμε πως αυτό το χάλι που λέγεται ελληνικό κράτος έχει προκαλέσει ένα έγκλημα που κόστισε την ζωή άδικα εντελώς σε τόσους ανθρώπους. Είναι αδιανόητος ο πόνος.
Το μόνο που επιδιώκουμε να περάσουμε είναι πως όχι μόνο σε σας, αλλά και στους υπόλοιπους από εμάς ο χρόνος σταμάτησε εκείνη την καταραμένη ώρα. Νιώθουμε πως γύρω μας είμαστε πολλοί περισσότεροι από όσους θέλουν να δείχνουν στα media που νιώθουμε πως δεν έχουμε επίσημη φωνή.
Αν πρέπει να κάνουμε κάτι είναι απλά να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο με τα ίδια μας τα χέρια με γνώμονα την ελευθερία, την λεπτότητα, τον σεβασμό και την αλληλεγγύη. Πάνω απ’όλα δε την δικαιοσύνη. Το έργο βρίσκεται 500 μέτρα νοτιότερα από το σημείο του τραγικού συμβάντος της 28ης Φεβρουαρίου 2023. Ευχαριστώ όσους με προθυμία βοήθησαν.
Μεγάλες επιτυχίες, συγκινητικές ερμηνείες και ντουέτα – έκπληξη περιελάμβανε η συναυλία της Άννας Βίσση στην Κύπρο.
Μία συναυλία που τα είχε όλα ετοίμασε η Άννα Βίσση για τους δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που έσπευσαν από νωρίς το Σάββατο στη Λάρνακα για να δώσουν το “παρών” σε μία βραδιά αφιερωμένη στα 50 χρόνια της τραγουδίστριας στη δισκογραφία. Τα κυπριακά ΜΜΕ κάνουν λόγο για περίπου 70.000 θεατές που κατέκλυσαν το στάδιο.
Η Άννα Βίσση τραγούδησε όλες τις μεγάλες επιτυχίες της, χόρεψε, βραβεύτηκε και κάλεσε στη σκηνή αγαπημένους φίλους και συναδέλφους της: τον Κωνσταντίνο Αργυρό, την Καίτη Γαρμπή, την Έλενα Παπαρίζου, την Πάολα, τον Μπάμπη Στόκας και – φυσικά – την αδερφή της, Λία Βίσση.
Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί πως η συναυλία είχε φιλανθρωπικό χαρακτήρα και αφορούσε στη δημιουργία πέντε νέων δωματίων στον ξενώνα του Ronald McDonald House Λευκωσίας και στην κατασκευή πέντε κουζινών για το πρόγραμμα “Μαγειρεύω και Προσφέρω” του Sophia Foundation for Children.
Με κομμένη την ανάσα παρακολούθησαν οι τηλεθεατές το «Φως στο Τούνελ» που αποκάλυψε νέα στοιχεία στην υπόθεση εξαφάνισης του Άλεξ Μεσχισβίλι.
O Σάββας Θεοδωρίδης είναι ο παλαιότερος μηχανικός του δήμου Βέροιας και διατηρεί την ίδια θέση από την εποχή της εξαφάνισης και δολοφονίας του μικρού μαθητή. Μιλώντας στην κάμερα του «Τούνελ», αναφέρθηκε και στα κίτρινα γιλέκα των εργατών και στο πόσο εύκολο ήταν να τα προμηθευτεί κάποιος.
«Ήμουν η φαντασιόπληκτη!» – Ξεσπά η Αγγελική Νικολούλη για την υπόθεση του Άλεξ
Υπόθεση Άλεξ: Μια μαρτυρία που σοκάρει
Στην εκπομπή μίλησε ένας σημαντικός μάρτυρας, ο οποίος είχε καταθέσει στις Αρχές τα όσα σοκαριστικά είδε να διαδραματίζονται εκείνο το χειμερινό πρωινό.
Η μαρτυρία του έρχεται να «δέσει» με αυτά που είχαν ομολογήσει αρχικά τα παιδιά στην αστυνομία και είχαν αποκαλύψει στην εκπομπή.
«Τα παιδιά τότε με δυσκολέψανε, γιατί κατέβαινα με ένα φορτηγάκι και ο δρόμος είχε χιόνια. Kαι λέω τι κάνουνε τώρα, θα βγουν μπροστά μου, γιατί τέλειωνε το πεζοδρόμιο σ’ εκείνο το σημείο.
Σκέφτηκα “πώς θα σταματήσω το φορτηγάκι; Τι κάνουν τα παλιόπαιδα;” Οι τέσσερις κρατούσαν το καρότσι και ο πιο μικρός έτρεχε μπροστά τους. Από αυτό που είδα εγώ, φαινόταν ένα πόδι να εξέχει. “Ωχ” λέω, “ωραίο παιχνίδι διάλεξαν, άμα τους φύγει αυτός στο καρότσι, δε θα μείνει τίποτα”.
Το καρότσι δεν ήταν οικοδομικό όπως λέγανε. Ήταν από εκείνα τα παλιά του σουπερμάρκετ, χαλασμένο και δεμένο στις ρόδες με σανίδια», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Στην αρχή, ωστόσο, η μαρτυρία του για την υπόθεση εξαφάνισης του Άλεξ δεν φάνηκε να κινητοποιεί τις Αρχές.
«Αυτοί είπαν κάποια στιγμή “ναι, βρέθηκε ένα καρότσι σουπερμάρκετ”, αλλά ούτε που του δώσανε σημασία. Φαινόταν για παλιοσίδερο πεταμένο ξέρεις. Τελικά εκείνο ήταν, εγώ δεν είδα οικοδομικό καρότσι. Κατέβαιναν μετά το σπίτι των βλάχων, όπως λέγεται.
Είναι από πάνω από την πλατεία, που είναι ο πλάτανος. Μετά την στροφή ακριβώς πέτυχα εγώ τα παιδιά. Στο δρόμο για Μπαρμπούτα δηλαδή, εκεί έχει ένα πλακόστρωτο μονοπατάκι, που κατηφορίζει και μπαίνει μέσα στο ποτάμι», πρόσθεσε ο μάρτυρας.
Οι αναφορές στα κοινωνικά δίκτυα
Aπό την πλευρά της η Αγγελική Νικολούλη άφησε να εννοηθεί ότι γνωρίζει πού έχουν τον Άλεξ. Συζητήθηκε επίσης πολύ στο Twitter όσα ανέβαιναν σε κλειστή ομάδα του «Τούνελ» στο Facebook, με όνομα Aggeliki Nikolouli (fans group).
«Κάτι γίνεται εκεί τώρα να το τσεκάρουμε. Υπάρχει μια περίεργη κίνηση εκεί σε έναν χώρο στην παλιά εβραϊκή συνοικία. Να δούμε αν συμβαίνει εκεί κάτι, αυτό που μας ενημερώνουν, γιατί αν συμβαίνουν αυτά είναι περίεργα και παράξενα και μπορεί να χρειαστεί και η παρέμβαση εισαγγελέα αν συμβαίνουν τέτοια ώρα αυτά.»
«Έρχεται η μία πληροφορία μετά την άλλη», είπε μεταξύ άλλων η Αγγελική Νικολούλη που ζητούσε από τις αρχές να κάνουν ξανά έρευνα, έστω μετά από τόσα χρόνια.
Με κομμένη την ανάσα παρακολούθησαν στο πρόσφατο παρελθόν και επί χρόνια την Αγγελική Νικολούλη και την εκπομπή «Φως στο Τούνελ» που αποκάλυπτε συνεχώς νέα στοιχεία στην υπόθεση εξαφάνισης του Άλεξ Μεσχισβίλι από τη Βέροια.
O Σάββας Θεοδωρίδης είναι ο παλαιότερος μηχανικός του δήμου Βέροιας και διατηρεί την ίδια θέση από την εποχή της εξαφάνισης και δολοφονίας του μικρού μαθητή. Μιλώντας στην κάμερα του «Τούνελ», αναφέρθηκε και στα κίτρινα γιλέκα των εργατών και στο πόσο εύκολο ήταν να τα προμηθευτεί κάποιος.
Υπόθεση Άλεξ: Μια μαρτυρία που σοκάρει
Στην εκπομπή μίλησε ένας σημαντικός μάρτυρας, ο οποίος είχε καταθέσει στις Αρχές τα όσα σοκαριστικά είδε να διαδραματίζονται εκείνο το χειμερινό πρωινό.
Η μαρτυρία του έρχεται να «δέσει» με αυτά που είχαν ομολογήσει αρχικά τα παιδιά στην αστυνομία και είχαν αποκαλύψει στην εκπομπή.
«Τα παιδιά τότε με δυσκολέψανε, γιατί κατέβαινα με ένα φορτηγάκι και ο δρόμος είχε χιόνια. Kαι λέω τι κάνουνε τώρα, θα βγουν μπροστά μου, γιατί τέλειωνε το πεζοδρόμιο σ’ εκείνο το σημείο.
Σκέφτηκα “πώς θα σταματήσω το φορτηγάκι; Τι κάνουν τα παλιόπαιδα;” Οι τέσσερις κρατούσαν το καρότσι και ο πιο μικρός έτρεχε μπροστά τους. Από αυτό που είδα εγώ, φαινόταν ένα πόδι να εξέχει. “Ωχ” λέω, “ωραίο παιχνίδι διάλεξαν, άμα τους φύγει αυτός στο καρότσι, δε θα μείνει τίποτα”.
Το καρότσι δεν ήταν οικοδομικό όπως λέγανε. Ήταν από εκείνα τα παλιά του σουπερμάρκετ, χαλασμένο και δεμένο στις ρόδες με σανίδια», ανέφερε χαρακτηριστικά.
«Αυτοί είπαν κάποια στιγμή “ναι, βρέθηκε ένα καρότσι σουπερμάρκετ”, αλλά ούτε που του δώσανε σημασία. Φαινόταν για παλιοσίδερο πεταμένο ξέρεις. Τελικά εκείνο ήταν, εγώ δεν είδα οικοδομικό καρότσι. Κατέβαιναν μετά το σπίτι των βλάχων, όπως λέγεται.
Είναι από πάνω από την πλατεία, που είναι ο πλάτανος. Μετά την στροφή ακριβώς πέτυχα εγώ τα παιδιά. Στο δρόμο για Μπαρμπούτα δηλαδή, εκεί έχει ένα πλακόστρωτο μονοπατάκι, που κατηφορίζει και μπαίνει μέσα στο ποτάμι», πρόσθεσε ο μάρτυρας.
Υπόθεση Άλεξ: Οι αναφορές στα κοινωνικά δίκτυα
Aπό την πλευρά της η Αγγελική Νικολούλη άφησε να εννοηθεί ότι γνωρίζει πού έχουν τον Άλεξ. Συζητήθηκε επίσης πολύ στο Twitter όσα ανέβαιναν σε κλειστή ομάδα του «Τούνελ» στο Facebook, με όνομα AggelikiNikolouli (fans group).
«Κάτι γίνεται εκεί τώρα να το τσεκάρουμε. Υπάρχει μια περίεργη κίνηση εκεί σε έναν χώρο στην παλιά εβραϊκή συνοικία. Να δούμε αν συμβαίνει εκεί κάτι, αυτό που μας ενημερώνουν, γιατί αν συμβαίνουν αυτά είναι περίεργα και παράξενα και μπορεί να χρειαστεί και η παρέμβαση εισαγγελέα αν συμβαίνουν τέτοια ώρα αυτά.», είπε η παρουσιάστρια.
«Έρχεται η μία πληροφορία μετά την άλλη», είπε μεταξύ άλλων η Αγγελική Νικολούλη που ζητούσε από τις αρχές να κάνουν ξανά έρευνα, έστω και τώρα, μετά από τόσα χρόνια.
Στην αρχή, ωστόσο, η μαρτυρία του για την υπόθεση εξαφάνισης του Άλεξ δεν φάνηκε να κινητοποιεί τις Αρχές.
Έχουν πάει περιπολικά και κόσμος στο ποτάμι. Λένε ότι ξεθάβουν. Για να δούμε…#fosstotounel
