Η διασημότερη ίσως «τελευταία λέξη» που ψιθύρισε ένας ετοιμοθάνατος είναι «ρόουζμπαντ»…Και έγινε γνωστή χάρη στο αριστούργημα του Orson Welles, την κινηματογραφική ταινία «Πολίτης Κέιν». Είναι η λέξη που ψιθυρίζει λίγο πριν ξεψυχήσει ο κεντρικός όσο και εκκεντρικός ήρωας Charles Kane, ο μεγιστάνας των μέσων ενημέρωσης (ο χαρακτήρας βασίζεται σε πραγματικό πρόσωπο) και αποτελεί ένα μυστήριο για τους γύρω του αλλά και για έναν δημοσιογράφο που ξεκινά έρευνα για να αποκαλύψει το κρυφό νόημα της λέξης. Ο θεατής ανακαλύπτει στο τέλος τι σημαίνει για τον ήρωα το «ρόουζμπαντ» και φυσικά έχει τη βαρύτητα που και εμείς μέχρι σήμερα συνηθίζουμε να αποδίδουμε στα τελευταία λόγια ενός ετοιμοθάνατου.

Βέβαια κάποιοι ετοιμοθάνατοι διατήρησαν το ιδιαίτερο χιούμορ, φλέγμα ή γενικότερα…ταμπεραμέντο τους μέχρι την τελευταία τους ανάσα γι αυτό και τα τελευταία τους λόγια, ξεχωρίζουν…

1. «Go on, get out. Last words are for fools who haven’t said enough» (Εμπρός, φύγετε. Τα τελευταία λόγια είναι για τους ανόητους που δεν έχουν πει ήδη αρκετά) επέμεινε ο Karl Marx
2. «I have just had eighteen whiskeys in a row. I do believe that is a record»(Μόλις ήπια 18 ουίσκι το ένα μετά το άλλο. Πιστεύω πως αυτό είναι ρεκόρ) περηφανεύτηκε ο Dylan Thomas
3. «Don’t let it end like this. Tell them I said something» (Μην επιτρέψετε να τελειώσει έτσι. Πείτε πως είπα κάτι) η περίεργη επιθυμία του Pancho Villa
4. «Mozart», ήταν η τελευταία λέξη του διάσημου συνθέτη Gustav Mahler τη στιγμή που διεύθυνε την ορχήστρα
5. «One of us must go» (Ένας από του δύο μας πρέπει να φύγει), ήταν η αινιγματική φράση του Oscar Wilde
6. «What the devil do you mean to sing to me, priest? You are out of tune» (Τι διάολο θέλεις να τραγουδήσεις παπά; Δεν πατάς στις νότες), φώναξε στον ιερέα που θα του έδινε άφεση αμαρτιών ο συνθέτης Jean-Philippe Rameau
7. «Good dog» (καλό σκυλί). Ίσως να περιμένατε κάτι πιο επαναστατικό αλλά αυτές ήταν οι τελευταίες λέξεις του Vladimir Lenin
8. «I’m bored with it all» (Βαρέθηκα με όλο αυτό). O Winston Churchill…αποστομωτικός μέχρι τέλους
9. «Damn it! Don’t you dare ask God to help me» (Ανάθεμά σε! Μην τολμήσεις να ζητήσεις από τον Θεό να με βοηθήσει), φώναξε στην καμαριέρα της η θρυλική ηθοποιός Joan Crawford
10. «I should never have switched from Scotch to Martinis» (Δεν έπρεπε ποτέ να το γυρίσω από το ουίσκι στα Μαρτίνι), μονολόγησε ο Humphrey Bogart αν και η σύζυγός του επιμένει πως της είπε «Μην αργήσεις»
11. «Ι ‘m loosing it» (Το χάνω) είπε ο τραγουδιστής Frank Sinatra
12. «I did not get my Spaghetti. I got spaghetti. I want the press to know this»(Δεν μου έδωσαν την μακαρονάδα. Μου έδωσαν την μακαρονάδα μου. Θέλω ο Τύπος να το γνωρίζει αυτό). Με αυτό τον τρόπο αποχαιρέτησε ο διαβόητος κακοποιός Thomas J. Grasso, πριν την εκτέλεσή του
13. «At fifty, everyone has the face he deserves» (Στα 50, ο καθένας έχει το πρόσωπο που του αξίζει), ήταν οι τελευταίες λέξεις που έγραψε ο συγγραφέαςGeorge Orwell της «Φάρμας των Ζώων» και του «1984»
14. «This dying is boring» (Αυτός ο θάνατος είναι βαρετός), παρατήρησε ο φυσικός και συγγραφέας, Richard Feynman
15. «I knew it! I knew it! Born in a hotel room and, goddamn it, dying in a hotel room» (Το ξερα, το ξερα. Γεννήθηκα στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου και γαμώτο, πεθαίνω στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου), διαμαρτυρήθηκε ο συγγραφέας Eugene O’ Neil
16. «Remember, honey, don’t forget what I told you. Put in my coffin a deck of cards and a pretty blond» (Θυμήσου γλυκιά μου να μην ξεχάσεις αυτό που σου είπα. Βάλε στο φέρετρό μου μια τράπουλα, και μια όμορφη ξανθιά° ήταν η τελευταία επιθυμία του Chico Marx την οποία εξέφρασε στη σύζυγό του
17. «One never knows the ending. One has to die to know exactly what happens after death, although Catholics have their hopes» (Ποτέ κανείς δεν ξέρει το τέλος. Κάποιος πρέπει να πεθάνει για να μάθει ακριβώς τι συμβαίνει μετά το θάνατο, αν και οι Καθολικοί έχουν ελπίδες) ήταν η τελευταία ατάκα του φλεγματικού Alfred Hitchcock
18. «I do not believe in my death» (Δεν πιστεύω στον θάνατό μου) ήταν η τελευταία ατάκα του φλεγματικού Salvador Dali
19. «I hope I haven’t bored you» (Ελπίζω να μας μην σας έκανα να βαρεθείτε) είπε προς το τέλος ο Elvis Presley

via

Μια πάρα πολύ καλή εισαγωγή στον ανθρωπισμό.

Στις 31 Ιουλίου του 1944, έφυγε από τη ζωή ο Γάλλος συγγραφέας και «πατέρας» του «Μικρού Πρίγκιπα», Antoine de Saint-Exupery. Όσοι έχουν διαβάσει τα βιβλία του θα συμφωνήσουν ότι δεν επρόκειτο για έναν απλό μυθιστοριογράφο, αλλά για έναν φιλόσοφο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Γεννημένος την 29η Ιουνίου του 1900. Πιλότος ο ίδιος, εργάστηκε για χρόνια στην πολιτική αεροπορία και υπήρξε βασικός συντελεστής στη δημιουργία της πρώτης διεθνούς γαλλικής εμπορικής εταιρείας, από την οποία και ξεπήδησε η Air France. Ήταν δοκιμαστής αεροπλάνων, πολέμησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και παρασημοφορήθηκε γι’ αυτό πριν σκοτωθεί το 1944.

«Η Γη των ανθρώπων» και το «Ταχυδρομείο του Νότου» είναι από τα πιο γνωστά έργα του.

Μας γνώρισε το μικρό του Πρίγκιπα στις σελίδες του βιβλίου που έμελε να μεταφραστεί σε περίπου 60 γλώσσες και να αποτελέσει το τρίτο σε πωλήσεις βιβλίο στην παγκόσμια ιστορία μετά τη Βίβλο και το Κεφάλαιοτου Καρλ Μαρξ. «Ο μικρός Πρίγκιπας» βρίσκεται συνήθως στα ράφια με τα παιδικά βιβλία, πρόκειται όμως για ένα βαθιά φιλοσοφημένο κείμενο που έχει θέση σε κάθε βιβλιοθήκη.

Στις 31 Ιουλίου του 1944 κατέπεσε στην περιφέρεια της Μασσαλίας ένα αεροπλάνο τύπου Lightning P-38. Ο Exupery ήταν ο πιλότος του. Στις 8.45 το πρωί είχε απογειωθεί από το αεροδρόμιο Μπαστία της Κορσικής για επιχείρηση στα νότια της Γαλλία. Ήταν το τελευταίο του ταξίδι. Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1998 ο Ζαν Κλοντ Μπιανκό, ψαράς από τη Μασσαλία, βρήκε κατά τύχη στα δίχτυα του το βραχιόλι του συγγραφέα.

Το 2000 ο αρχαιολόγος Λυκ Βαρνέλ, ψάχνοντας την περιοχή όπου ψάρευε ο Μπιανκό, θα ταυτοποιήσει επισήμως τμήμα της μηχανής και της ουράς του αεροπλάνου του Exupery. Τα αίτια της πτώσης παρέμειναν άγνωστα, έως το Μάρτιο του 2008 όταν ο πρώην πιλότος της Λουφτβάφε Χορστ Ρίπερτ επιβεβαιώνει ότι στις 31 Ιουλίου του 1944 είχε καταρρίψει ένα αεροπλάνο τύπου Lightning P-38 στη ζώνη όπου βρισκόταν ο Exupery.

Ο Μικρός Πρίγκιπας… και τα αστέρια

«Τα αστέρια δεν είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους. Γι’αυτούς που ταξιδεύουν, τ’αστέρια είναι οδηγοί. Για άλλους δεν είναι παρά μόνο φωτάκια. Για άλλους – για τους σοφούς – είναι προβλήματα. Για κείνον τον επιχειρηματία, ήταν χρυσάφι. Μα όλα τα αστέρια είναι σιωπηλά. Εσύ θα έχεις αστέρια που δεν τα ‘χει κανείς…»

-Τι θέλεις να πεις;

«Όταν θα κοιτάζεις τον ουρανό τη νύχτα, κι αφού θα ζω σ’ένα απ’αυτά και θα γελώ σ’ ένα απ’αυτά, για σένα τότε θα’ναι σα να γελούν όλα τα αστέρια. Εσύ θα’χεις αστέρια που θα ξέρουν να γελούν!»

Και γέλασε…

«Και όταν πια θα σου περάσει η στενοχώρια (πάντα παρηγοριόμαστε), θα είσαι ευχαριστημένος που με γνώρισες. Θα είσαι πάντα φίλος μου. Θα έχεις πάντα διάθεση να γελάσεις μαζί μου. Και θ’ανοίγεις πότε-πότε το παράθυρο, έτσι, για γούστο… Και οι φίλοι σου θα παραξενεύονται που θα σε βλέπουν να γελάς κοιτάζοντας τον ουρανό. Κι εσύ τότε θα λες: “Ναι, τ’αστέρια με κάνουν πάντα να γελώ”. Και θα σε παίρνουν για τρελό. Θα σου ‘χω παίξει άσχημο παιχνίδι…»

Και γέλασε ξανά…

«Θα είναι σαν να σου’χα δώσει, αντί για αστέρια, ένα σωρό κουδουνάκια που ξέρουν να γελούν…»

via