Ο Καναδός φωτογράφος Dennis Fast κατέγραψε με την κάμερά του ένα μοναδικό και σπάνιο στιγμιότυπο. Δύο πολικές αρκούδες παίζουν ανέμελες σε ένα ανθισμένο λιβάδι στον Καναδά.
Αυτά τα ξεχωριστά ζώα, που συνήθως ο φακός τα συλλαμβάνει να κολυμπούν σε παγωμένα νερά ή να περπατούν σε αχανείς χιονισμένες εκτάσεις, φαίνεται πως μπορούν να ευχαριστηθούν εξίσου και το καλοκαίρι.
Ένα απρόσμενο περιστατικό συνέβη κατά τη διάρκεια συνέντευξης γνωστού παρουσιαστή του BBC σε μια ειδικό φαλαινών. Ξαφνικά και ενώ το γύρισμα του τηλεοπτικού συνεργείου προχωρούσε κανονικά, έκανε την εμφάνιση της μία γαλάζια φάλαινα και τους διέκοψε.
Όπως ήταν αναμενόμενο τα φώτα του τηλεοπτικού συνεργείου έπεσαν στη συνέχεια πάνω στο εντυπωσιακό θηλαστικό.
Δείτε το βίντεο
Ο Ρώσος πρόεδρος, Βλάντιμιρ Πούτιν, έχει καλλιεργήσει εδώ και χρόνια μια «macho», ανδροπρεπή εικόνα, με «action» δραστηριότητες όπως οι καταδύσεις, η ιππασία, το τζούντο κ.ο.κ.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και νέο βίντεο που κάνει τον γύρο του Διαδικτύου, στο οποίο ο Ρώσος πρόεδρος φαίνεται να γυμνάζεται, με τη συντροφιά του πρωθυπουργού Ντμίτρι Μεντβέντεφ, σε γυμναστήριο στο Σόιτσι- στον οποίο φαίνεται να δίνει και συμβουλές σχετικά, ενώ τρώνε πρωινό.
Το βίντεο σχολιάζεται έντονα στο Διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με τα περισσότερα σχόλια να έχουν…ειρωνικό χαρακτήρα.
Δείτε το βίντεο
Αν θέλετε να έχετε μια ευτυχισμένη και αρμονική οικογενειακή ζωή, φροντίστε να αποκτήσετε κόρες. Όχι όμως πολλές: δύο είναι όσες χρειάζεται η «συνταγή» της ευτυχίας. Αυτό μας λένε οι επιστήμονες!
Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας βρετανικής δημοσκόπησης, στην οποία συμμετείχαν 2.116 γονείς, οι οποίοι είχαν διάφορους συνδυασμούς παιδιών ηλικίας 16 ετών και άνω.
Οι γονείς μίλησαν για τη ζωή με τα παιδιά τους – και τα όσα είπαν, οδήγησαν τους ερευνητές στην κατάρτιση μιας λίστας με τους πιο αρμονικούς και πιο δυσαρμονικούς συνδυασμούς παιδιών.
Η δημοσκόπηση έδειξε πως απ’ όλους τους συνδυασμούς παιδιών, ο καλύτερος είναι οι δύο κόρες, γιατί δεν τσακώνονται τόσο συχνά όσο τα αγόρια και γενικώς είναι ευχάριστες ως παρουσία. Επιπλέον, σπανίως ενοχλούν τους γονείς τους, δεν κάνουν πολλή φασαρία, εμπιστεύονται τους γονείς τους και τους λένε τα μυστικά τους, ενώ είναι απίθανο να θυμώσουν ή να αγνοήσουν η μία την άλλη.
Αντιθέτως, οι τέσσερις κόρες είναι… εγγύηση καταστροφής μέσα στο σπίτι. Οι μπαμπάδες και οι μαμάδες με τέσσερις κόρες απεδείχθησαν οι λιγότερο ευτυχισμένοι απ’ όλους, με τον ένα στους τρεις να δηλώνουν πως η συμβίωση με τόσα κορίτσια αποτελεί καθημερινή μάχη – και τον ένα στους τέσσερις να λένε πως δεν είναι και πολύ ευτυχισμένοι με την οικογένειά τους. Κύρια αιτία γι’ αυτό οι συχνοί καυγάδες μεταξύ των κοριτσιών.
Σύμφωνα με τους ερευνητές τα τέσσερα κορίτσια είναι πιο επικίνδυνος συνδυασμός από τα τέσσερα αγόρια επειδή είναι πιο υπερκινητικές και θορυβώδεις προσωπικότητες.
Οι γονείς που συμμετείχαν στη μελέτη βαθμολόγησαν τη συμπεριφορά των παιδιών τους, βάση κατηγοριών όπως «ευκολία στην φροντίδα», «ταίριασμα» και «γενική συμπεριφορά». Τα δύο κορίτσια πήραν υψηλή βαθμολογία σε όλες τις κατηγορίες, αλλά οι γονείς των τεσσάρων κοριτσιών τους έδωσαν την πιο χαμηλή βαθμολογία στους περισσότερους τομείς.
Για προφανείς λόγους, οι γονείς με τέσσερα παιδιά (ανεξαρτήτως φύλου) είπαν πως αντιμετωπίζουν τις μεγαλύτερες δυσκολίες στην καθημερινότητά τους, με τις ώρες των γευμάτων, του πρωινού ξυπνήματος και του βραδινού ύπνου.
Άλλοι «δύσκολοι» συνδυασμοί παιδιών είναι δύο αγόρια και δύο κορίτσια, τρία κορίτσια και ένα αγόρια, καθώς και τρία αγόρια και ένα κορίτσι – αν και το 62% των γονέων με τον τελευταίο συνδυασμοί είπαν πως θα έκαναν ακριβώς τον ίδιο, εάν ξανάρχιζαν από την αρχή.
Μετά τα δύο κορίτσια, ο πιο αρμονικός συνδυασμός απεδείχθη το ένα κορίτσι και ένα αγόρι.
Το 86% των γονέων με παιδιά αυτού του συνδυασμού δήλωσαν πως ειλικρινά πιστεύουν ότι τα παιδιά τους είναι φίλοι, ενώ σπανίως τσακώνονται για τα παιχνίδια ή τα υπάρχοντά τους.
Επιπλέον, ένα αγόρι και ένα κορίτσι είναι ένας συνδυασμός της λογικής, με αποτέλεσμα να μπορούν εύκολα οι γονείς τους να λύσουν τυχόν προβλήματα αναμεταξύ τους.
Τι χάνουν λοιπόν τα παιδιά όταν ο πατέρας τους είναι απών, απόμακρος ή μονίμως απασχολημένος;
Κάποιες έρευνες σχετικές με την ανάπτυξη του παιδιού μας πληροφορούν ότι αυτό που τα παιδιά χάνουν είναι κάτι περισσότερο από μια «βοηθητική μητέρα». Ο πατέρας δημιουργεί με το παιδί του μια σχέση τελείως διαφορετική από την αντίστοιχη με τη μητέρα, πράγμα που σημαίνει ότι η συμμετοχή και η εμπλοκή του συμβάλλουν στην ανάπτυξη διαφορετικών ικανοτήτων, ιδιαίτερα στον τομέα των κοινωνικών σχέσεων.
Η επίδραση του πατέρα φαίνεται ακόμη και σε παιδιά πολύ μικρής ηλικίας. Μια έρευνα έδειξε ότι αγοράκια μόλις πέντε μηνών, τα οποία είχαν πολλές επαφές με τους πατέρες τους, ένιωθαν πιο άνετα όταν περιβάλλονταν από άγνωστα ενήλικα άτομα.
Τα μωρά έβγαζαν περισσότερους ήχους και δυσανασχετούσαν λιγότερο όταν οι άγνωστοι τα έπαιρναν αγκαλιά – πάντοτε σε σύγκριση με βρέφη των οποίων οι πατέρες δεν συμμετείχαν στην ανατροφή τους. Μια άλλη μελέτη έδειξε ότι τα μωρά ενός έτους που είχαν περισσότερη επαφή με τον πατέρα τους έκλαιγαν λιγότερο όταν τα άφηναν με άγνωστα πρόσωπα.
Πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι η επίδραση του πατέρα συντελείται κυρίως μέσα από το παιχνίδι. Όχι μόνο γιατί οι μπαμπάδες αφιερώνουν χαρακτηριστικά μεγαλύτερο μέρος του χρόνου που διαθέτουν για τα παιδιά τους σε δραστηριότητες παιχνιδιού, αλλά και γιατί το στιλ του παιχνιδιού που υιοθετούν είναι πιο πολύ σωματικό και περισσότερο συναρπαστικό από την αντίστοιχη αλληλεπίδραση των μητέρων.
Παρατηρώντας κάποιους γονείς με τα νεογέννητα παιδιά τους, οι Michael Yogman και Τ. Berry Brazelton διαπίστωσαν ότι οι πατέρες μιλούσαν λιγότερο αλλά άγγιζαν τα παιδιά τους περισσότερο.
Ακόμη, δημιουργούσαν περισσότερους ρυθμικούς ήχους και χτύπους για να προσελκύσουν την προσοχή των μωρών. Το παιχνίδι τους μπορούσε να προκαλέσει στα παιδιά ένα απίστευτο εύρος διαφορετικών συναισθημάτων, ξεκινώντας από δραστηριότητες που παρουσίαζαν ελάχιστο ενδιαφέρον μέχρι δραστηριότητες που συνάρπαζαν τα μωρά. Οι μητέρες, αντίθετα, κρατούσαν το παιχνίδι και τα συναισθήματα των παιδιών τους σε ισορροπία, χωρίς «σκαμπανεβάσματα».
Οι διαφορές αυτές εμφανίζονται και στην παιδική ηλικία, με τον πατέρα να εισάγει τα παιδιά του σε «τραχιά», γεμάτα ανατροπές και χωρίς κανόνες παιχνίδια, στα οποία περιλαμβάνονται οι ανυψώσεις, τα πηδήματα και τα γαργαλητά.
Οι μπαμπάδες επιδίδονται συχνά σε ιδιόρρυθμα και ασυνήθιστα παιχνίδια, σε αντίθεση με τις μαμάδες που είναι πολύ πιθανό να παραμείνουν προσκολλημένες σε δοκιμασμένες συνταγές, όπως το «κρυφτούλι», το «πλάθω κουλουράκια», το «έλα να διαβάσουμε ένα βιβλίο» ή το «ας παίξουμε με τα παιχνίδια και τα παζλ σου».
Πολλοί ψυχολόγοι πιστεύουν ότι το τραχύ πατρικό στιλ του θορυβώδους παιχνιδιού χαράσσει μια σημαντική δίοδο που διευκολύνει τη μάθηση των συναισθημάτων από τα παιδιά. Φανταστείτε τον μπαμπά σαν μια «κακιά αρκούδα» να κυνηγά ένα καταγοητευμένο μικρό παιδάκι στην αυλή του σπιτιού.
Ή φανταστείτε έναν άλλο μπαμπά που σηκώνει ψηλά το παιδί και το φέρνει γύρω-γύρω σαν αεροπλανάκι. Τα παιχνίδια αυτά επιτρέπουν στο παιδί να βιώσει τη συγκίνηση του μικρού, ελεγχόμενου φόβου, ενώ ταυτόχρονα το διασκεδάζουν και το ευχαριστούν.
Του μαθαίνουν τον τρόπο να παρατηρεί και να αντιδρά στα επικοινωνιακά σήματα του πατέρα του για να βιώσει μια θετική εμπειρία. Διαπιστώνει, για παράδειγμα, ότι το στρίγκλισμα και το γαργάλημα κάνουν τον μπαμπά να γελά και να παρατείνει το παιχνίδι.
Παρατηρεί επίσης τον πατέρα του αναζητώντας ενδείξεις ότι το παιχνίδι πλησιάζει στο τέλος του («εντάξει, φτάνει για την ώρα») και μαθαίνει πώς, μετά τη διέγερση του παιχνιδιού, να επανέρχεται στη φυσιολογική του κατάσταση και να ηρεμεί.
Οι δεξιότητες αυτές είναι εξαιρετικά χρήσιμες καθώς το παιδί αποτολμά να βγει έξω στον κόσμο των συνομηλίκων του. Από την εμπειρία των παιχνιδιών του με τον μπαμπά έχει μάθει να διαβάζει τα μηνύματα των άλλων και ξέρει πότε η κατάσταση οξύνεται.
Γνωρίζει πώς να αναπτύξει το δικό του συναρπαστικό παιχνίδι και ανταποκρίνεται στους άλλους με τρόπο που δεν είναι ούτε πολύ νωθρός ούτε υπερβολικά παρορμητικός. Γνωρίζει πώς να ρυθμίζει τα συναισθήματά του έτσι ώστε να συμβάλλει σε ένα διασκεδαστικό παιχνίδι.
Οι μελέτες σε τρίχρονα και πεντάχρονα παιδιά, τις οποίες πραγματοποίησαν οι Ross Parke και Kevin MacDonald, κατέδειξαν τη σχέση ανάμεσα στο φυσικό παιχνίδι με τον πατέρα και στον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά αντιμετωπίζουν τους συνομηλίκους τους.
Παρατηρώντας, τα παιδιά πατά τη διάρκεια ενός εικοσάλεπτου παιχνιδιού με τον πατέρα τους οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι εκείνα στα οποία οι πατέρες τους πρόσφεραν ένα υψηλού επιπέδου φυσικό παιχνίδι ήταν περισσότερο δημοφιλή μεταξύ των συνομηλίκων τους.
Παράλληλα εντοπίστηκε η ύπαρξη ενός σημαντικού ποιοτικού χαρακτηριστικού: τα παιδιά των οποίων ο πατέρας έπαιζε ιδιαίτερα φυσικά ήταν δημοφιλή, μόνο όμως εφόσον ο πατέρας τους δεν τα κατηύθυνε και δεν τα πίεζε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Λιγότερο δημοφιλή ήταν τα παιδιά των οποίων ο πατέρας έπαιζε μεν φυσικά, αλλά ήταν και εξαιρετικά εξουσιαστικός.
Παρόμοιες ενδείξεις έχουν αναφερθεί και από άλλες μελέτες. Αρκετοί ερευνητές από πολλούς τομείς καταλήγουν στη διαπίστωση ότι οι βέλτιστες κοινωνικές δεξιότητες των παιδιών αναπτύσσονται όταν οι πατέρες τους διατηρούν τις θετικές τους αλληλεπιδράσεις και επιτρέπουν στα παιδιά να λάβουν μέρος και να κατευθύνουν την πορεία του παιχνιδιού.
Αυτά τα δεδομένα ταιριάζουν απόλυτα με τα ευρήματα του καθηγητή ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον και σημαντικού ερευνητή στον τομέα των οικογενειακών σχέσεων, John Gottman, o οποίος δηλώνει στο βιβλίο του «Η συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών» ότι έχει επισημάνει πόσο σημαντικό είναι να αποφεύγει ο πατέρας τις επικρίσεις, την ταπείνωση, τον εξευτελισμό, την όχληση και την αδιακρισία με τα παιδιά του.
«Στις έρευνές μας τα παιδιά που τα πήγαιναν καλύτερα στις σχέσεις με τους συνομηλίκους τους και στις σχολικές τους επιδόσεις ήταν εκείνα των οποίων οι πατέρες αναγνώριζαν τα συναισθήματά τους και επικροτούσαν τα επιτεύγματά τους.
Αναφέρομαι σε πατέρες που λειτουργούσαν ως «συναισθηματικοί μέντορες», οι οποίοι δεν απέρριπταν ούτε και κατέκριναν τα αρνητικά συναισθήματα των παιδιών τους. Αντίθετα, έδειχναν ενσυναίσθηση και πρόσφεραν καθοδήγηση για να βοηθήσουν τα παιδιά τους να αντιμετωπίσουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα».
Κατά τη διάρκεια μιας άσκησης όπου οι γονείς δίδασκαν στο παιδί τους να παίζει ένα βιντεοπαιχνίδι, οι πατέρες – «συναισθηματικοί μέντορες» ενθάρρυναν τα παιδιά προσφέροντας ακριβώς τον απαραίτητο βαθμό καθοδήγησης, χωρίς να είναι ιδιαίτερα παρεμβατικοί. Εφάρμοζαν συχνά τη διδακτική τεχνική της «κλιμάκωσης», για την οποία έχω ήδη μιλήσει.
Έβλεπαν δηλαδή την κάθε επιτυχία του παιδιού ως μια επιπλέον απόδειξη των ικανοτήτων του. Με απλά λόγια, όπως «Αυτός είσαι!» ή «Το ήξερα πως μπορούσες να το κάνεις», οι πατέρες αυτοί μετέτρεπαν κάθε μικρή νίκη σε θεμέλιο λίθο πάνω στον οποίο οικοδομούνταν η καλύτερη αυτοαντίληψη του παιδιού. Η ενθάρρυνση και οι έπαινοι έδιναν στα παιδιά την απαιτούμενη σιγουριά ώστε να προχωρήσουν και να συνεχίσουν να μαθαίνουν.
«Αντίθετα, διαπιστώσαμε ότι τα παιδιά που είχαν ψυχρούς, αυταρχικούς, χλευαστικούς και υπερβολικά αδιάκριτους και παρεμβατικούς πατέρες ήταν εκείνα που δοκιμάζονταν σκληρότερα στις σχολικές τους επιδόσεις και στις κοινωνικές τους σχέσεις.
Κατά τη διάρκεια της ίδιας άσκησης με το βιντεοπαιχνίδι, οι πατέρες αυτοί έκαναν υποτιμητικές παρατηρήσεις στα παιδιά τους, τα κορόιδευαν και τα επέκριναν για τα λάθη τους. Όταν μάλιστα το παιχνίδι δεν πήγαινε καλά, αναλάμβαναν να το συνεχίσουν οι ίδιοι, δίνοντας έτσι στο παιδί μια «απόδειξη» της ανικανότητάς του.
Τρία χρόνια αργότερα, όταν ήρθαμε εκ νέου σε επαφή με αυτές τις οικογένειες και τους δασκάλους των παιδιών, διαπιστώσαμε ότι εκείνα που είχαν επικριτικούς, μη υποστηρικτικούς πατέρες ήταν πολύ πιθανό να αντιμετωπίσουν προβλήματα.
Εκδήλωναν επιθετική συμπεριφορά απέναντι στους φίλους τους, αντιμετώπιζαν τις περισσότερες δυσκολίες στο σχολείο και είχαν επίσης προβλήματα που συνδέονταν με παραβατική συμπεριφορά και νεανική βία.
Παρόλο που στις έρευνες μας καταλήξαμε ότι οι αλληλεπιδράσεις μητέρας-παιδιού είναι εξίσου σημαντικές, διαπιστώσαμε ότι, συγκρινόμενες με τις αντιδράσεις του πατέρα, η ποιότητα της σχέσης με τη μητέρα δεν αποτελούσε ισχυρό δείκτη πρόβλεψης της μελλοντικής επιτυχίας ή αποτυχίας του παιδιού στο σχολείο και στις σχέσεις με τους φίλους του.
Η ανακάλυψη αυτή είναι αναμφίβολα εκπληκτική, αφού μάλιστα είναι γνωστό ότι οι μητέρες περνούν περισσότερο χρόνο με τα παιδιά τους απ’ ό,τι οι πατέρες. Πιστεύουμε ότι ο λόγος αυτής της ακραίας επιρροής του πατέρα στα παιδιά του είναι το γεγονός ότι η σχέση του μαζί τους τούς προκαλεί τόσο έντονα συναισθήματα»
Aπό το βιβλίο «Η συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών» του John Gottman
Όταν είσαι μικρή, ανυπομονείς να μπεις στη δεκαετία των 20 προκειμένου να απολαύσεις ακόμα περισσότερες ελευθερίες, ως μία νεότατη, όμορφη και δροσερή κοπέλα, στην ακμή της ζωής της.
Στην πραγματικότητα, όμως, είναι στα 30 που απολαμβάνεις πλήρως όχι μόνο την ελευθερία σου ως ενήλικας, αλλά και την χαλαρότητα που σου προσφέρει η ολοκληρωμένη πλέον αυτογνωσία σου. Από τα 30 και μετά, ξέρεις πολύ καλά ποια είσαι, τι θέλεις και πώς να λες «όχι» χωρίς να αισθάνεσαι καμία ενοχή –αντίθετα, απολαμβάνοντάς το.
Ποια είναι αυτά, λοιπόν, τα οποία σταματούν να σε απασχολούν μετά τα 30;
Οι ζωές των άλλων
Οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί σου έχουν δουλειές, συζούν ή είναι παντρεμένοι, έχουν ή δεν έχουν παιδιά, και τέλος πάντων ο καθένας έχει πλέον πάρει τον δρόμο του. Όπως και εσύ. Και όλοι προχωράτε μπροστά.
Να πας στο πιο trendy μέρος για ποτό ή φαγητό
Διόλου δεν σε απασχολεί πλέον αν αυτό το καινούργιο μπεργκεράδικο της πόλης έχει το πιο αφράτο ψωμάκι ή την καλύτερη onion relish από καταβολής κόσμου. Δεν θα περιμένεις 2 ώρες όρθια για να φας ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ!
Να βγεις γενικότερα
Ακούς νεώτερους συναδέλφους στη δουλειά που βγήκαν και τα ήπιαν και ξενύχτησαν το προηγούμενο βράδυ και… χαίρεσαι γι’αυτούς! Εσύ φόρεσες πυτζάμες από τις 20.00, έβαλες για ύπνο το παιδί στις 21.00, έβλεπες την αγαπημένη σου σειρά με τον άντρα σου στον καναπέ μέχρι τις 23.00 και… ήταν σούπερ!
Να κάνεις κάτι «ουάου» στα γενέθλιά σου
Είναι απλά μία ακόμα μέρα του χρόνου και την έχεις ήδη γιορτάσει με πολλούς διαφορετικούς «ουάου» τρόπους στο παρελθόν. Η αλήθεια είναι ότι πλέον, προτιμάς να… ξεχνάς ότι έχεις γενέθλια.
Να είσαι φίλος με άτομα που δεν συμπαθείς
Στο παρελθόν μπορεί να είχες τους λόγους σου να διατηρείς ορισμένες ανούσιες φιλίες. Ίσως τα άτομα αυτά σε βόλευαν, επειδή π.χ. είχαν αυτοκίνητο. Μετά τα 30, όμως, μειώνεις σημαντικά τους φίλους σου, αποκλειστικά στα άτομα που α) θες πραγματικά να βρίσκονται κοντά σου, β) ζουν σε απόσταση ελάχιστων χιλιομέτρων από το σπίτι σου και που επίσης θέλεις να βρίσκονται κοντά σου. Και δεν έχεις κανένα απολύτως πρόβλημα να αποκλείσεις όλους τους άλλους.
Το δράμα
Το δράμα στις σχέσεις, το δράμα στις φιλίες, τα οικογενειακά δράματα, τα δράματα στη δουλειά κ.λ.π. Πλέον ξέρεις πολύ καλά τι σημαίνει πραγματικό ανθρώπινο δράμα, έχεις δει τι γίνεται στον κόσμο έξω από τον δικό σου, και παρόλο που συνεχίζεις να ακούς με ενδιαφέρον τα διάφορα κουτσομπολιά, δεν σπαταλάς την παραμικρή ενέργεια για να ασχοληθείς παραπάνω.
Η μόδα
Δεν είναι ότι δεν σε ενδιαφέρει να ντύνεσαι κομψά, με στιλ και σύμφωνα με την εποχή, αλλά το να ξέρεις γενικώς τι είναι «στη μόδα» δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει και να το αγοράσεις. Γιατί έχεις ένα αγαπημένο τζιν που δεν αλλάζεις με τίποτα, όσες μόδες κι αν παρέλθουν, και έχεις καταλάβει ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό και σέξι σε μία γυναίκα από το να νιώθει άνετη με αυτά που φοράει.
Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας
Όταν πρωτοβγήκαν τα κινητά, ήθελες να έχεις το καλύτερο. Όταν πρωτοβγήκαν τα iPhone, ήθελες να πάρεις ένα πρώτη. Πλέον είναι πιθανό ότι έχεις απομείνει με αυτό το πρώτο iPhone, του οποίου την οθόνη έχεις αλλάξει 3 φορές και, όσα νέα μοντέλα κι αν έχουν βγει από τότε, εσύ επιμένεις ότι… σαν τη μπαταρία του Nokia, δεν υπάρχει άλλη! (και ποιος να σε κατηγορήσει;)
Το Facebook
Δεν θυμάσαι από πότε έχεις να ποστάρεις κάτι καινούργιο στον «τοίχο» σου και δεν έχεις ιδέα τι είναι επιτέλους αυτό το Candy Crash. Πραγματικά, ποιος έχει χρόνο γι’αυτά;
Τι σκέφτονται οι άλλοι για εσένα
Έχεις αφιερώσει υπερβολικά πολλή φαιά ουσία στο παρελθόν για να σε προβληματίζει μήπως κάτι που είπες ή έκανες ενόχλησε κάποιον, τι πρέπει να φορέσεις στο τάδε πάρτι και αν θα πάρεις τηλέφωνο τον πρώην σου για χρόνια πολλά. Πλέον δεν σε απασχολεί τι σκέφτονται οι άλλοι ούτε όταν δηλώνεις ευθαρσώς ότι συνεχίζεις να λιώνεις με τον Ρουβά, ούτε όταν φοράς φούστα με μισο-αξύριστες γάμπες. Ξέρεις ποια είσαι και πόσα αξίζεις. Τι σημασία έχει τι λένε οι άλλοι;
Πηγή: popsugar.com
Μια μαμά γράφει στον άντρα της το πιο αληθινό και τρυφερό γράμμα που θα μπορούσε να γράψει ποτέ μια γυναίκα στον άνθρωπο με τον οποίον είναι ζευγάρι εδώ και 16 χρόνια, εξηγώντας τους λόγους που η αγάπη της, όσο περνούν τα χρόνια δεν είναι πια η ίδια. Είμαστε βέβαιοι ότι θα σας αγγίξει και θα σας συγκινήσει βαθιά…
«Κάποτε με τρέλαινε. Ήμασταν νιόπαντροι και ο καθένας είχε να δώσει τη συμβουλή του. Κάποιοι άνθρωποι πίστευαν ότι απλά το να είναι παντρεμένοι σήμαινε ότι είχαν γίνει ειδικοί στον γάμο, και δεν μπορούσαν να μην μοιραστούν μαζί μας τη σοφία τους. Σχεδόν ό,τι κι αν μας είπαν ήταν άχρηστο. Υπήρξε, όμως, μία εξαίρεση.
Τους γνωρίσαμε στον μήνα του μέλιτος. Κοιτάζοντας πίσω, η συνάντησή μας μοιάζει καρμική. Λες και μας είδαν και ήξεραν αμέσως το μέλλον μας. Συναντηθήκαμε τυχαία, ένα απόγευμα ενώ πίναμε κοκτέιλ. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι ήταν ένα μίζερο, ηλικιωμένο ζευγάρι με μία τρομερά καταθλιπτική συμβουλή.
Στην πραγματικότητα, δεν είμαι σίγουρη αν επρόκειτο καν για συμβουλή ή απλά για μία δήλωση. Χαμογελώντας γλυκά στην εδώ και 50 χρόνια σύζυγό του, ο άντρας μας είπε «δεν ξέρω πόσο νομίζετε ότι αγαπάτε ο ένας τον άλλον, όμως απλά περιμένετε. Κάποτε θα αναπολείτε το παρελθόν και θα συνειδητοποιείτε ότι δεν αγαπάτε πια ο ένας τον άλλον όπως παλιά.» Στη συνέχεια μας συνεχάρησαν και έφυγαν.
Καθώς απομακρύνονταν εσύ γέλασες και μου είπες «Τι βλακεία συμβουλή ήταν αυτή;». Συμφωνήσαμε ότι ερχόταν πρώτη στη λίστα των πιο αλλόκοτων και άχρηστων συμβουλών περί γάμου. Τουλάχιστον, αυτό πιστεύαμε εκείνη τη στιγμή. Κάνοντας μια ανασκόπηση, συνειδητοποιώ ότι ήταν παραπάνω από συμβουλή.
Ήταν μία υπέροχα αληθινή δήλωση αναφορικά με την πορεία του γάμου. Αλλά ήμασταν νέοι, τρελά ερωτευμένοι και νιόπαντροι. Δεν ξέραμε πόσο δίκιο είχαν. Και όπως περνούσαν τα χρόνια και ερχόταν η ζωή, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι εκείνη ήταν η πιο προφητική δήλωση περί σχέσεων που μας έχει δώσει ποτέ οποιοσδήποτε.
Καθώς καθόμαστε στα επείγοντα του νοσοκομείου, και σε κοιτάζω να κρατάς το χέρι του γιου μας, έρχεται στο μυαλό μου εκείνη η κουβέντα. Αυτή την εβδομάδα έχουμε επέτειο και αναπόφευκτα ανατρέχω στη δεκαετία που πέρασε. Κοιτώντας σε να κρατάς το άρρωστο αγοράκι μας, επιτέλους καταλαβαίνω.
Έχει διπλώσει το έντερό του και πονάει τρομερά. Έχει ακουμπήσει το κεφάλι του στο στήθος σου και τα χέρια σου είναι τυλιγμένα γύρω του. Σε ακούω να του τραγουδάς χαμηλόφωνα του τραγούδι από τη «Λέσχη του Μίκυ Μάους», προσπαθώντας να ελαφρύνεις κάπως το κλίμα. Αν δεν ήταν ο ορός και το νοσοκομειακό κρεβάτι, κανείς δεν θα καταλάβαινε ότι είμαστε στα επείγοντα.
Αγκαλιασμένοι και οι δύο, περιμένοντας τον γιατρό, δείχνετε τόσο ήρεμοι, τόσο φυσιολογικοί που είναι αδύνατο να πιστέψω ότι ο γιος μας έχει κάποιο πρόβλημα υγείας. Αυτή τη στιγμή, καταλαβαίνω τι προσπαθούσε να μας πει εκείνο το ηλικιωμένο ζευγάρι… δεν σε αγαπώ πια όπως παλιά.
Κοίτα, όμως, ποιο είναι το θέμα: Παρανόησα. Δεν είπαν ποτέ «θα αγαπάτε ο ένας τον άλλον λιγότερο» ούτε «το ίδιο», είπαν «όπως παλιά». Δηλαδή «όπως κάποτε», «όπως συνηθίζατε», «όπως είχατε μάθει».
Το ότι τώρα μαθαίνουμε σε κάτι άλλο, δεν είναι λιγότερο σπουδαίο. Η αγάπη αλλάζει με τον χρόνο, γιατί αλλάζει η ζωή και αλλάζουν οι συνθήκες. Όταν αγαπάς κάποιον για όλη σου τη ζωή, η αγάπη σου αναπόφευκτα θα προσαρμοστεί και θα αλλάξει, αλλιώς κινδυνεύει να σβήσει. Παράδειγμα, τα 16 χρόνια που έχουμε περάσει μαζί. Έχουμε αλλάξει. Η αγάπη μας έχει αλλάξει. Οι συνθήκες της ζωής μας οδήγησαν σε αυτή την αλλαγή.
Πρέπει να ξέρεις ότι σε αγαπώ εξίσου σήμερα όσο σε αγαπούσα και τη μέρα που παντρευτήκαμε. Αλλά τώρα σε αγαπώ για διαφορετικούς λόγους από αυτούς που σε αγαπούσα τότε.
Λόγους που δεν θα μπορούσα να έχω προβλέψει μία δεκαετία πριν, πολύ πριν εμφανιστούν τα προβλήματα (που έχουν οι περισσότεροι ενήλικες), άρρωστα μωρά και καριέρες γεμάτες στρες. Πράγματα που κάποτε με τρέλαιναν είναι σήμερα τα αγαπημένα μου χαρακτηριστικά σου και πράγματα που κάποτε έβρισκα αστεία και αξιολάτρευτα… δεν τα βρίσκω πια.
Καθώς σε βλέπω αγκαλιά με το παιδί μας, ζουληγμένοι και οι δύο σε ένα φορείο, καμία αλλαγή στο πώς σε αγαπάω δεν είναι πιο προφανής από το πώς νιώθω για την ψύχραιμη, ήρεμη, λογική σου συμπεριφορά.
Θεέ μου, πόσο με τρέλαινε κάποτε η ηρεμία σου! Μπορούσα να σου λέω ότι το σπίτι καίγεται και εσύ απλά θα ετοίμαζες σύντομα και ήσυχα μια αποτελεσματική στρατηγική τάχιστης απόδρασης, περιλαμβάνοντας τα απολύτως απαραίτητα που θα έπρεπε να πάρουμε.
Δεν θα έδειχνες κανένα συναίσθημα, παρά μόνο θα έσφιγγες λίγο το σαγόνι και τους ώμους σου. Αν ερχόμουν σπίτι και σου έλεγα «κερδίσαμε το λαχείο!», εσύ θα χαμογελούσες και θα έλεγες «α, ωραία!».
Δεν θα χοροπηδούσες πάνω-κάτω, ούτε θα ούρλιαζες. Όχι, αυτά τα κάνω εγώ. Εγώ είμαι η ενθουσιώδης. Η φασαριόζα. Η χαζοχαρούμενη. Η συναισθηματική. Στην πραγματικότητα, είμαι ό,τι αισθάνομαι την κάθε στιγμή. Δεν χρειάζεται ποτέ να με ρωτήσεις πώς αισθάνομαι. Είναι προφανές κοιτάζοντάς με.
Πάντα ευχόμουν να είσαι πιο εκφραστικός. Πάντα προσπαθούσα να σε ξεσηκώσω και να σε χαλαρώσω. Αλλά οι προσπάθειές μου ήταν μάταιες. Δεν είσαι τέτοιος άνθρωπος. Είσαι -και πάντα θα είσαι- εκνευριστικά ήρεμος, ψύχραιμος και συγκεντρωμένος.
Σήμερα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποτε αυτό με θύμωνε. Δεν είμαι σίγουρη πότε ακριβώς, κατά τα 16 χρόνια μας μαζί, άλλαξε αυτό, όμως άλλαξε και πλέον είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου χαρακτηριστικά σου.
Για να είμαι ειλικρινής, μάλλον άρχισε να αλλάζει με τη γέννηση του πρώτου παιδιού μας. Ήξερα ότι το παιδί μας ήταν άρρωστο και υπέφερε και ήμουν τρομοκρατημένη. Εκεί που εγώ ήμουν πανικόβλητη και έκλαιγα, εσύ ήσουν σταθερός και συγκροτημένος. Έψαχνες να βρεις τους κατάλληλους γιατρούς.
Ενώ εγώ προσπαθούσα να μην φρικάρω με τις μη φυσιολογικές εξετάσεις, εσύ ήσουν προετοιμασμένος, στωικός και έκανες ερωτήσεις. Δεν φοβόσουν να προκαλέσεις το σύστημα και φρόντιζες να εξετάσουν οι γιατροί κάθε ενδεχόμενο.
Όταν τα μικρά αγοράκια μας ούρλιαζαν από τους πόνους και όλοι γύρω μας ήταν παγωμένοι, μη ξέροντας τι να κάνουν, εσύ ήσυχα εκτιμούσες την κατάσταση και ήξερες τι έπρεπε να γίνει. Όταν νιώθω καταβεβλημένη και στα πρόθυρα της κατάρρευσης, εσύ πάντα ξέρεις πώς να με ηρεμείς και να με επαναφέρεις.
Τώρα, καθώς προσπαθώ να συγκεντρώσω το μυαλό μου, περπατώντας πάνω-κάτω στα επείγοντα, δεν θα μπορούσε να μου είναι πιο σαφές το πόσο εκτιμώ αυτό το χάρισμά σου. Χρειάστηκε να «πάω για νερό» για να μη με δει ο γιος μας να κλαίω. Ο σωματικός του πόνος και ο φόβος του με έκαναν να καταρρεύσω.
Διαισθανόταν πώς ένιωθα και αυτό δεν τον βοηθούσε. Αλλά με την ήρεμη παρουσία σου έκρυβες απόλυτα τον δικό σου φόβο. Μπορούσε να διαισθανθεί την ενέργειά σου και αυτό τον ηρεμούσε, απομάκρυνε τον φόβο του και τον γαλήνευε.
Παρόλο που κάποτε ευχόμουν να είσαι πιο ενθουσιώδης, πλέον είμαι παραπάνω από ευγνώμων που δεν είσαι.
Είσαι ο βράχος της οικογένειάς μας. Η σταθερότητά μας. Το ήρεμο καταφύγιό μας εν μέσω καταιγίδας. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποτε ευχόμουν να είσαι περισσότερο σαν εμένα. Παρέχεις ισορροπία στην εξαντλητική, τρελή και γεμάτη στρες ζωή μας.
Δύο παιδιά με μία σπάνια διαταραχή ήταν αρκετά για να μας αλλάξουν. Ή, τουλάχιστον, για να αλλάξουν τον τρόπο που μας βλέπω. Τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο. Όλα αυτά που εκτιμώ και που χρειάζομαι. Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι ότι σε αγαπάω. Είμαι τόσο ευγνώμων που είσαι αυτός που είσαι. Είμαι ευγνώμων που είμαι εγώ αυτή που χρειάζεται να ηρεμείς.
Ανυπομονώ να ανακαλύψω ακόμα πιο υπέροχα χαρακτηριστικά σου που ποτέ δεν είχα προσέξει ή εκτιμήσει. Πράγματα που ήμουν υπερβολικά πολυάσχολη ή εκνευρισμένη για να καταλάβω τη σημασία τους.
Πράγματα που μπορεί να μου πήραν μέρες, χρόνια ή δεκαετίες για να δω και να αγαπήσω. Όμως, μέχρι τότε, ξέρω πως μάλλον δεν θα σε αγαπώ όπως σε αγαπώ τώρα. Γιατί τότε θα είναι διαφορετικά. Τα παιδιά μας θα είναι μεγαλύτερα. Η ζωή μας θα έχει εξελιχθεί. Μέχρι τότε δεν θα σε αγαπώ όπως συνήθιζα και… πραγματικά ανυπομονώ!»
Πηγή: scarymommy.com
Το να γίνει νονός ή νονά κάποιος δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πρόκειται για μια απόφαση ζωής μιας και ο τίτλος «νονά» ή αντίστοιχα «νονός» συνοδεύεται με πολλές υποχρεώσεις.
Η πρώτη υποχρέωση του ανθρώπου που θα αποφασίσει να γίνει πνευματικός γονιός του παιδιού είναι η βάφτιση. Πολλοί, είναι αυτοί που μη γνωρίζοντας το κόστος του «να γίνεις νονός», δέχονται να βαφτίσουν ένα παιδί και όταν φτάνει εκείνη η ώρα, βλέποντας τα έξοδα αποφασίζουν να αρνηθούν στους γονείς του μωρού, αφήνοντάς τους και πολλές φορές «κρεμασμένους».
Για να αποφύγετε λοιπόν τέτοιες καταστάσεις εμείς θα σας παρουσιάσουμε τις υποχρεώσεις που έχει μια νονά σε μία βάφτιση.
1. Τα βαφτιστικά ρούχα.
2. Τα βαφτιστικά παπούτσια.
3. Τον βαφτιστικό σταυρό.
4. Τα μαρτυρικά.
5. Τα λαδόπανα.
6. Ένα μπουκαλάκι λάδι.
7. Ένα σαπουνάκι.
8. Πετσέτες (δυο μικρές και μια μεγάλη)
9. Μια λαμπάδα.
10. Τρία μικρότερα κεράκια.
11. Καλτσάκια.
12. Καπέλο.
13. Στολισμό εκκλησίας (αν το επιτρέπει η εκκλησία που θα τελεστεί το μυστήριο)
14. Πληρωμή του παπά.
Σε κάποιες περιοχές της βόρειας Ελλάδας η νονά αναλαμβάνει επίσης, τα προσκλητήρια και τις μπομπονιέρες.
Μία νονά θα πρέπει να θυμάται πώς η πιο σημαντική της υποχρέωση από όλες είναι να βρίσκεται πάντα κοντά στο παιδί.
Η 33χρονη φυσιοθεραπεύτρια από τα Ιωάννινα, Αλεξάνδρα Τσουκανέλη, έγινε η πρώτη Ελληνίδα η οποία τερμάτισε στη μεγάλη διαδρομή των 170 χιλιομέτρων στον κορυφαίο αγώνα ορεινού τρεξίματος, Ultra Trail du Mont-Blanc, μίας αθλητικής διοργάνωσης που θεωρείται η πλέον δημοφιλής στον πλανήτη.
«Η δοκιμασία είναι σωματική και ψυχική» αναφέρει η 33χρονη αθλήτρια στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και δηλώνει χαρούμενη για το τον τερματισμό της σε μία πολύ δύσκολη διαδρομή στις Άλπεις.
Για περίπου δύο εικοσιτετράωρα, 46 ώρες 13 λεπτά και 36 δευτερόλεπτα, η Αλ. Τσουκανέλη έτρεχε χωρίς να σταματήσει. Μάλιστα, λέει χαρακτηριστικά: «Δεν κοιμήθηκα. Σε κάτι τέτοιους αγώνες, το μοναδικό που σκέφτεσαι είναι ο τερματισμός. Μπορεί να σου συμβούν πολλά, όσο καλή προετοιμασία και εάν έχεις κάνει. Ανεβαίνεις και κατεβαίνεις βουνά. Τα περάσματα ήταν και στα 2.700 μέτρα, ενώ η συνολική υψομετρική διάφορα ήταν 10.000 μέτρα ανάβαση και άλλα τόσα, κατάβαση».
Οι καιρικές συνθήκες στις Άλπεις, ήταν καλές, καύσωνας, όπως σημειώνει η αθλήτρια και εξηγεί πως ο αγώνας, επί της ουσίας, είναι ο γύρος του ορεινού όγκου Mont Blanc, με τους αθλητές να περνούν από τρεις χώρες, τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ελβετία και αφετηρία το Chamonix. Μάλιστα, προσθέτει: «Είχα ατυχίες στον αγώνα. Τις ξεπέρασα. Είναι αγώνας που δοκιμάζεσαι σε πολλά πράγματα».
Είναι η τρίτη φορά που η Αλ. Τσουκανέλη συμμετέχει στην οργάνωση. Το 2012 είχε τερματίσει, με ακόμη μία Ελληνίδα, αλλά σε διαδρομή 110 χιλιόμετρων γιατί, όπως θυμάται, λόγω κακοκαιρίας, οι διοργανωτές είχαν κόψει τα ψηλά περάσματα.
Στην κορυφαία διοργάνωση UTMB, συμμετείχαν 12 Έλληνες αθλητές, σε σύνολο 2.523 από όλο τον κόσμο. Ενδεικτικό της δύσκολης διαδρομής τους είναι το γεγονός πως 900 δρομείς εγκατέλειψαν την προσπάθεια και δεν τερμάτισαν.
Την πρωτιά στον παγκόσμιο διαγωνισμό σύνθεσης Antonín Dvořák (Αντονίν Ντβόρζακ), στην κατηγορία νεαρών συνθετών, κατέκτησε ο φοιτητής του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) Ορέστης Παπαϊωάννου.
Στόχος του διαγωνισμού, που είναι αφιερωμένος στον μεγάλο Τσέχο συνθέτη Antonín Dvořák, είναι να προωθήσει νέους ταλαντούχους συνθέτες από όλο τον κόσμο.
Οι διαγωνιζόμενοι κλήθηκαν να γράψουν στην Πράγα δύο νέα έργα, κατά την περίοδο από τις 27 έως τις 31 Ιουλίου, βασισμένα σε μουσικά θέματα που δόθηκαν από την επιτροπή του διαγωνισμού.
Το πρώτο έργο αυστηρού στυλ, με το οποίο διακρίθηκε ο Ορέστης Παπαϊωάννου, λέγεται «Prague Canon» και είναι κανόνας για ορχήστρα εγχόρδων.
Ο Ορέστης Παπαϊωάννου γεννήθηκε το 1993. Ξεκίνησε τις σπουδές του στο Δημοτικό Ωδείο Έδεσσας, στην τάξη ανώτερων θεωρητικών του Γιάννη Γκουράνη και στην τάξη κλαρινέτου του Δημήτρη Παπαϊωακείμ.
Σήμερα, συνεχίζει τις σπουδές του στο ΑΠΘ, στην κατεύθυνση Σύνθεσης της τάξης του Καθηγητή του Τμήματος Μουσικών Σπουδών Χρήστου Σαμαρά.
Πηγή: auth.gr