Αυτοπυροβολήθηκε κατά λάθος στον λαιμό, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του
Η μόδα των selfie αποδείχτηκε μια επικίνδυνη… συνήθεια για έναν νεαρό από το Τέξας των Ηνωμένων Πολιτειών, αφού τον οδήγησε στον θάνατο και βύθισε στη θλίψη την οικογένεια και τους φίλους του.
Σε ένα τραγικό -σχεδόν απίστευτο- δυστύχημα, ο 19χρονος Ντάλεον Αλόνσο Σμιθ έχασε τη ζωή του, ενώ πόζαρε με ένα όπλο για να τραβήξει μια selfie, την οποία ήθελε να «ανεβάσει» στο Instagram.
Σύμφωνα με την Αστυνομία, ο Σμιθ, πατέρας δύο μικρών κοριτσιών, διασκέδαζε
μαζί με έναν ξάδερφό του σε ένα διαμέρισμα στο Χιούστον και τραβούσε φωτογραφίες με ένα όπλο το οποίο είχε βρει λίγες ώρες νωρίτερα.
Ωστόσο, στη προσπάθεια να τραβήξει την… τέλεια selfie με το όπλο, αυτοπυροβολήθηκε κατά λάθος στον λαιμό, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του.
Η αλεπού εμφανίστηκε στη Γη πριν από 400.000 χρόνια και πιθανώς να υπήρξε και θήραμα για τους προϊστορικούς κυνηγούς. Σήμερα συναντάται σε όλες σχεδόν τις ηπείρους, εκτός από την Ανταρκτική.
Το μεγαλύτερο σε διαστάσεις είδος είναι η κόκκινη αλεπού, η οποία φτάνει σε μήκος έως και τα 90 εκατοστά και ζυγίζει 7 – 10 κιλά. Το εντυπωσιακό είναι ότι η ουρά της φτάνει σε μήκος έως και τα 60 εκατοστά, δηλαδή είναι αρκετά μεγάλη συγκριτικά με το σώμα της. Στα περισσότερα είδη, τα πόδια της είναι κοντά και λεπτά και έτσι η ουρά της χρησιμεύει και σαν μέσο ισορροπίας.
Αν και έχει μια ενστικτώδη δυσπιστία και φόβο απέναντι στον άνθρωπο, ωστόσο είναι εξαιρετικά σπάνιο να συμβεί απρόκλητη επίθεση αλεπούς σε άνθρωπο. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η αλεπού όταν εξοικειωθεί με τον άνθρωπο, αρχίζει να του δείχνει εμπιστοσύνη και φιλική παιχνιδιάρικη συμπεριφορά, όπως αυτή του σκύλου.
Σε αυτή την φωτογραφική συλλογή θα δούμε 26 αλεπούδες που πραγματικά μας δείχνουν ότι είναι ένα πανέμορφο άγριο ζώο.
Μπορεί το ποσό των 200.000 ευρώ να φαντάζει μεγάλο, ωστόσο γίνεται πολύ μικρό αν σκεφτεί κανείς πως με αυτά τα χρήματα δεν θα αγοράσει ένα μεγάλο σπίτι αλλά ένα ολόκληρο χωριό!
Ο λόγος για το O Penso στην Ισπανία που είναι ακατοίκητο εδώ και 10 χρόνια, όταν πέθανε και ο τελευταίος του κάτοικος, και τώρα βγαίνει στο σφυρί αναζητώντας αγοραστή.
Το χωριό καταλαμβάνει 100 στρέμματα και περιλαμβάνει έναν αχυρώνα και στάβλο για αγελάδες, αλλά και πολλά σπίτια που ωστόσο ωστόσο χρειάζονται αρκετή δουλειά για να γίνουν κατοικήσιμα. Το τοπίο είναι υπέροχο με πολλά δέντρα και μια κοιλάδα με ένα μικρό ποτάμι γεμάτο πέστροφες.
Στα πλεονεκτήματά του ας σημειωθεί ότι βρίσκεται μόλις 10 χιλιόμετρα μακριά από υπέροχες αμμώδεις παραλίες, που αποτελούν ένα από τα καλύτερα σημεία για σερφ στην Ευρώπη.
Το χωριό, διαθέτει επίσης δωρεάν παροχή νερού από πηγάδι και ένα αρτοποιείο με πέτρινο φούρνο. Στους υποψήφιους αγοραστές συγκαταλέγονται Βρετανοί συνταξιούχοι ενώ ένας Ινδός έχει επίσης εκδηλώσει ενδιαφέρον να μετατρέψει το χωριουδάκι σε ένα κέντρο γιόγκα.
Για πολλούς, η μονογαμία είναι υπερεκτιμημένη και ότι είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνίας μας. Αλλά αυτό δεν φαίνεται να ισχύει για μια πόλη όπου η υπερπροσφορά σε γυναίκες, επιτρέπει σε κάποιον άντρα να έχει παραπάνω από δυο φιλενάδες.
Η Dongguan, στην νότια επαρχία Guangdong της Κίνας, είναι γνωστή για την παραγωγή δημοφιλών ηλεκτρονικών συσκευών, όπως τα iPhones και iPads –αλλά φημίζεται κυρίως ως η «πρωτεύουσα του σεξ στην Κίνα».
Εξαιτίας της πολιτικής του ενός παιδιού στην Κίνα που λειτουργούσε για πολλά χρόνια, η χώρα έχει μια τεράστια ανισορροπία μεταξύ των δυο φύλων με εκατομμύρια περισσότερους άντρες από ότι γυναίκες.
Στην Dongguan, τα τοπικά εργοστάσια συναρμολόγησης δεν προτιμούν να χρησιμοποιούν άνδρες γιατί τους θεωρούν αναξιόπιστους και αντ’ αυτού, προσφέρουν εργασία, κυρίως σε γυναίκες. Αυτό σημαίνει ότι η πόλη έχει πολλές περισσότερες γυναίκες από ότι άνδρες, με τους άνδρες να κάνουν δουλειές του ποδαριού, αφήνοντας τους με άφθονο χρόνο στη διάθεσή τους.
Επιπλέον, είναι επιτρεπτό να έχει κάποιος, περισσότερες από μια συντρόφους. «Είναι πιο εύκολο να βρεις φιλενάδα, παρά δουλειά», παραδέχεται ένας ντόπιος σε τοπικό κανάλι. Ένας άλλος, ο Li Bin αναφέρει χαρακτηριστικά: «Έχω τρεις κοπέλες και όλες τους γνωρίζουν η μια για την άλλη. Πολλοί φίλοι μου επίσης έχουν πολλές συντρόφους. Υπάρχουν τόσο πολλά κορίτσια και τόσα αφελή θηλυκά στην πόλη, οπότε γιατί να μην έχεις περισσότερες από μια αν μπορείς;», λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Το ισχυρότερο όχημα που δεν καταλαβαίνει ούτε από τοίχους αλλά ούτε και από νάρκες
Δεν φαίνεται να αστειεύεται στο θέμα του στρατιωτικού εξοπλισμού η Νότια Αφρική. Απόδειξη, το θωρακισμένο Marauder, που κατασκευάστηκε από το Paramount Group στο Γιοχάνεσμπουργκ, το οποίο δεν καταλαβαίνει ούτε από τοίχους αλλά ούτε και από νάρκες.
Το Marauder μπορεί να μεταφέρει δέκα άτομα και έχει ειδικά κανόνια καθώς και εκτοξευτήρες πυραύλων. Κάτω από το καπό του βρίσκεται ένας εξακύλινδρος diesel turbo κινητήρας που του παρέχει τελική ταχύτητα έως 120 χλμ/ώρα.
Το βάρος του φτάνει ακόμα και τους 20 τόνους, όταν είναι πλήρως εξοπλισμένο και με προστατευτικό περίβλημα, ενώ κάθε κομμάτι του οχήματος είναι κατασκευασμένο για να αντέχει και στις πιο σκληρές συνθήκες. Δεν είναι τυχαίο που ακόμα και τα παράθυρα του έχουν πάχος 8.9 εκατοστά. Επιπλέον, τα μεγάλα παράθυρα παρέχουν στο όχημα εξαιρετική ορατότητα, ενώ το Marauder διαθέτει το προστατευμένο πακέτο κινητήρα diesel στο μπροστινό μέρος, αφήνοντας τον υπόλοιπο χώρο του οχήματος ελεύθερο για το πλήρωμα και τους στρατιώτες.
Το 2011, ο Richard Hammond του «Top Gear» οδήγησε την… πολιτική έκδοση του μάχιμου Marauder, το οποίο παρουσιάστηκε πρώτη φόρα από το Paramount Group το 2008. Σύμφωνα με το Business Insider, σήμερα το Marauder χρησιμοποιείται από τις ένοπλες δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν, της Νοτίου Αφρικής, της Ιορδανίας και του Κονγκό.
Το junk food, παρότι είναι γνωστό σε όλους ότι κάνει κακό, εξακολουθεί να παραμένει θελκτικό.
Ο σκηνοθέτης Μόργκαν Σπούρλοκ το 2004 για ένα μήνα έτρωγε μόνο junk food για το ντοκιμαντέρ του Super Size Me. Μεταξύ άλλων είχε παρατηρήσει αύξηση σωματικού βάρος, εναλλαγές στη διάθεση, σεξουαλικές δυσλειτουργίες.
Και μπορεί από το 2004 μέχρι σήμερα να πέρασαν αρκετά χρόνια και στον κατάλογο των junk food να έχουν προστεθεί και πιο υγιεινές επιλογές, αυτές δεν υπολείπονται σε θερμίδες, ζάχαρη και λιπαρά.
Η νεαρή, 24χρονη, Φοίβη Τζάκσον Εντγουαρντς, αποφάσισε να τρώει για μια εβδομάδα μόνο junk food θέλοντας να καταγράψει εκ νέου της επιπτώσεις στον οργανισμό του γρήγορου, ανθυγιεινού φαγητού.
Τι κατάλαβε; Οτι επτά ημέρες είναι αρκετές για να γίνει το δέρμα λιπαρό και να διπλασσιαστεί το λίπος στους μηρούς.
Προτού ξεκινήσει το πείραμά της επισκέφθηκε γιατρούς προκειμένου να… τσεκάρει κάποια πράγματα όπως την κατάσταση του δέρματός της και τα ποσοστά του λίπους στο σώμα της. Με τις εξετάσεις που έκανε διαπιστώθηκε ότι η επιδερμίδα της είναι πλήρως ενυδατωμένη και ότι το ποσοστό στο σώμα της και συγκεκριμένα στους μηρούς της φθάνει το 23%, ποσοστό φυσιολογικό για την ηλικία της.
1η ημέρα του πειράματος
2η ημέρα του πειράματος
Η νεαρή τρεφόταν καθημερινά από γνωστά φαστ φουντ, ξεκινώντας μάλιστα την ημέρα της με τέτοια γεύματα. Οπως η ίδια περιγράφει ήδη στη δεύτερη ημέρα είχε αρχίσει να νιώθει αηδία, αλλά συνέχισε. Την τέταρτη, όμως, άρχισε να διαπιστώνει αλλαγές στη διάθεσή της, αλλά και στις αντοχές της. Σερνόταν, ένιωθε εξαντλημένη ανεξάρτητα με το πόσο κοιμόταν και αισθανόταν βαρεμάρα.Την
ίδια ώρα η διάθεσή της είχε διάφορες εναλλαγές, ενώ το δέρμα της είχε γίνει τελείως λιπαρό.
Την έκτη ημέρα, όπως η ίδια εξομολογείται , τα επίπεδα της ενέργειάς της είχαν πέσει στα τάρταρα. Αναφέρει μάλιστα, ότι από τα φαστ φουντ που έτρωγε επιδίωκε να παίρνει και σαλάτες, ωστόσο τίποτα δεν μπορούσε να την αναζωογονήσει.
3η ημέρα του πειράματος
Στο τέλος της εβδομάδας, η Φοίβη αναφέρει, ότι δεν μπορούσε να αναγνωρίσει ούτε τον ίδιο της τον εαυτό. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί και η κούρασή της ήταν ανυπέρβλητη. «Κατέβαλλα πραγματικά προσπάθεια, για να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, ενώ ήμουν οξύθυμη και ανυπόμονη».
4η ημέρα του πειράματος
Επίσης, παρατήρησε ότι πέρα από το δέρμα της που είχε γίνει ιδιαίτερα λιπαρό, τα μαλλιά της πλέον χρειάζονταν λούσιμο πιο συχνά.
Στις εξετάσεις που έκανε στη μία εβδομάδα, διαπιστώθηκε ότι το λίπος του σώματός της είχε αυξηθεί κατά 2%, από το 23% στο 25%. Και αν σαν αύξηση μοιάζει μικρή, αξίζει να σημειωθεί ότι για να χαθεί αυτό το 2% του λίπους χρειάζεται τουλάχιστον ένας μήνας ειδικής διατροφής και άσκησης.
Οσον αφορά το δέρμα της, το οποίο ναι μεν οι εξετάσεις έδειχναν ότι είναι πιο ενυδατωμένο (κάτι που οφείλεται στα ποσοστά του λίπους), για να επιστρέψει στην παλιά του κατάσταση, θα χρειαστούν πάνω από δυο μήνες. Με απλά λόγια χρειαζόταν οκτώ φορές περισσότερη προσπάθεια για να επαναφέρει το δέρμα της από ότι χρειάστηκε για να το… καταστρέψει.
5η ημέρα του πειράματος
6η ημέρα του πειράματος
7η ημέρα του πειράματος
Το δέρμα της πριν:
Το δέρμα της μετά την 7η ημέρα διατροφής μόνο με junk food:
Το γουρουνάκι από τη Βρετανία που κατέκτησε τον κόσμο των παιδιών και μετρά σήμερα κέρδη που ξεπερνούν το 1 δις εκατ. ευρώ, έχει καταφέρει κάτι που δύσκολα το κατορθώνουν οι ίδιοι οι γονείς. Ηρεμεί και βάζει σε τάξη κάθε μικρό παιδί από 0 έως 7 ετών. Ποιο είναι όμως το μυστικό της;
Δύσκολο να είσαι γονιός. Ένα μικρό παιδί έχει την υπερφυσική ικανότητα να παραμένει ακούραστο, όταν ένας ενήλικος τα έχει “φτύσει”, μπορεί να επαναλάβει μια λατρεμένη του συνήθεια ένα εκατομμύριο φορές, χωρίς να νιώσει ότι βαριέται και φυσικά απαιτεί να έχει κάποιον που του αφιερώνει χρόνο και ενδιαφέρον, συνέχεια απίκο.
Όσοι έχουν παιδιά, ανίψια, βαφτιστήρια κάτω των έξι ετών αυτή την περίοδο, έχουν συστηθεί αναμφίβολα με το καρτούν σταρ της εποχής, που δεν είναι άλλη από την Πέπα το γουρουνάκι.
Τα μικρά την παρακολουθούν μετά μανίας και οι μεγαλύτεροι νιώθουν πως έχουν ένα “δυνατό” χαρτί όταν τα πράγματα δυσκολέψουν με τους μικρούς “δυνάστες” τους. Ένα κλικ στο ίντερνετ και θα βρουν πεντάλεπτα ηρεμίας για εκείνους και ευτυχίας για τα παιδιά τους.
Η εκδίκηση ενός ευφυούς τετράποδου
Το γουρούνι λένε είναι το πιο έξυπνο τετράποδο. Η νοημοσύνη του ξεπερνά με χαρακτηριστική άνεση, τόσο εκείνη του σκύλου, όσο και καθενός άλλου ζώου που έχουμε συνηθίσει να υιοθετούμε για παρέα.
Κι όμως, το άτυχο ροζ θηλαστικό, συμβαίνει να είναι και εξαιρετικά νόστιμο και έτσι με περισσό θράσος ο άνθρωπος το κατέταξε στα οικόσιτα. Φρόντισε μάλιστα να του κολλήσει ρετσινιές πως είναι τάχα μου βρόμικο, αγενές (“είσαι γουρούνι” δεν λέμε;) και άξεστο (Μην ξεχνάτε πως στο αλληγορικό μυθιστόρημα του Τζ. Όργουελ “Η φάρμα των ζώων”, το γουρούνι είναι εκείνο με δικτατορικό τρόπο παίρνει την εξουσία, όταν τα ζώα επαναστατούν και διώχνουν το δυνάστη άνθρωπο). Όλα αυτά, μέχρι πριν από μερικά χρόνια, όταν και εμφανίστηκε η Πέπα!!
“Είμαι η Πέπα το γουρουνάκι” λέει το εξαιρετικά φλατ, δυσδιάστατο κοριτσάκι-γουρούνι πριν από κάθε πεντάλεπτο επεισόδιο, όπου εκείνη και η οικογένειά της πρωταγωνιστούν σε απλές καθημερινές ιστορίες οικογενειακής ευτυχίας.
Και παρά τα φτωχά “γραφικά”, στην εποχή της τρισδιάστατης απεικόνισης, την υποτυπώδη κίνηση που μοιάζει με ξεφύλλισμα σκίτσου στο κάτω μέρος σχολικού βιβλίου, η βρετανική παιδική σειρά είναι ό, τι πιο πετυχημένο έχει να επιδείξει ο κόσμος του θεάματος για παιδιά από 0 έως 8 χρόνων.
“Πρόκειται για πολύ πετυχημένη παιδική σειρά προσχολικής ηλικίας. Η μικρή διάρκεια των επεισοδίων, ακόμη και η απλοϊκή σχεδίαση παίζουν κάποιο ρόλο. Πέραν όλων αυτών των παραγόντων ένα αρκετά σημαντικό στοιχείο της σειράς είναι η θεματολογία της” μας εξηγεί ο παιδοψυχολόγος Χρήστος Κοροβίλας.
“Δεν είναι ένα πρόγραμμα που αφορά σούπερ ήρωες, μάχες με καλούς και κακούς, μαγικά πλάσματα κτλ. Η θεματολογία περιστρέφεται γύρω από την οικογένεια και από το πως το παιδί υπάρχει μέσα στην οικογένεια και αυτό είναι πολύ σημαντικό”.
Όταν η οικογένεια είναι όλος του ο κόσμος
Το μυστικό της επιτυχίας της μικρής γουρουνίτσας είναι λοιπόν η απλότητα. Μια μέρα στο σπίτι, με τους γονείς, τα αδέρφια και τους φίλους που για ένα μικρό παιδί αποτελεί το απέραντο σύμπαν του.
“Φανταστείτε ότι για ένα παιδί αυτών των ηλικιών, ουσιαστικά ο οικογενειακός χώρος συνοψίζει ολόκληρο τον κόσμο του. Άρα ένα παιδικό πρόγραμμα που παρουσιάζει την οικογένεια, δηλαδή ένα τόσο οικείο θέμα για τα παιδιά, είναι πολύ πιθανό να αρέσει. Διότι το παιδί είναι πολύ πιθανό να δει στις ιστορίες των ηρώων αναφορές της δικής του οικογένειας και της δικής του καθημερινότητας” σημειώνει ο παιδοψυχολόγος.
Η Πέπα και η διεθνής καριέρα
H Βρετανή Πέπα συμπληρώνει πλέον σχεδόν 10 χρόνια τηλεοπτικής επιτυχίας στην τηλεόραση και καταφέρνει να καθηλώνει πιτσιρίκια χωρίς να χρειάζεται να κουνήσει καν την γυριστή ουρά της. Και τη γνωρίζουν όλοι, τα παιδιά όλου του κόσμου. Μικροσκοπικά παιδάκια που παλεύουν να πουν τις πρώτες τους λέξεις, μαθαίνουν το “μαμά” και στη συνέχεια συναγωνίζονται οι λέξεις “μπαμπά” και “πέπα”.
Βρέθηκα πρόσφατα στο Μιλάνο, όπου και εκεί το γουρουνάκι φιγούραρε σε γιγαντοαφίσες στους δρόμους της πόλης. Λίγο αργότερα, συνάντησα στις κούνιες ένα μικρό κοριτσάκι από τη Γαλλία.
Η μαμά της ήταν ενθουσιασμένη που γνωρίζω γαλλικά και έτσι με έβαλε να καθίσω μαζί της. Κι επειδή δεν ήξερα με τι να αρχίσω σκέφτηκα να τη ρωτήσω αν γνωρίζει την Πέπα. Φυσικά και τη γνώριζε και έτσι έκανα μαθήματα γαλλικών, σχολιάζοντας τον Τζορτζ, τον μικρό αδερφό της Πέπας, τον Μπαμπά της με την πελώρια κοιλιά και τη Σούζι την προβατίνα.
Η σειρά προβάλλεται σε περισσότερες από 170 χώρες και όπως διαβάζουμε στη βρετανική εφημερίδα mirror, πλέον “καθαρίζει” 1 δις δολάρια από δικαιώματα, παιχνίδια και άλλα προϊόντα στα οποία μπαίνει για να προσελκύσει τη θάλασσα των μικρών παιδιών που την λατρεύουν άνευ όρων.
Η ιστορία ενός καρτούν
Το success story της Πέπα λίγο έλειψε να μην εκκινήσει ποτέ, αφού οι δημιουργοί της έδωσαν κυριολεκτικά αγώνα μέχρι τελικής πτώσης για να πείσουν κάποιον να ενδιαφερθεί για το δημιούργημά τους.
Η ιδέα της γεννήθηκε το 2000, όταν οι animators, Neville Astley και Mark Baker, άνεργοι και οι δύο, αποφάσισαν να ενώσουν το ταλέντο τους και μαζί με τον παραγωγό Phil Davies να φτιάξουν ένα χαρακτήρα που θα λατρέψουν τα μικρά παιδιά.
Όσο όμως προσπαθούσαν να πουλήσουν την ιδέα της γουρουνοοικογένειας, έπεφταν σε τοίχο, με αποτέλεσμα να βρίσκονται ένα βήμα πριν τοποθετήσουν μια για πάντα το πόνημά τους στο αρχείο.
Οι Neville Astley και Mark Baker, δημιουργοί του καρτούν
“Φτάσαμε στο σημείο να πρέπει να χωρίσουμε τα τσανάκια μας και να βρούμε δουλειά” σημειώνει ο Davies με τον Astley να εξηγεί πως επί ένα χρόνο είχε βγάλει μόλις 400 αγγλικές λίρες, πράγμα που σήμαινε πως για να πουλήσουν την ιδέα τους, αναγκάστηκαν να “βάλουν χέρι” στις αποταμιεύσεις τους.
Τελικά, η ενασχόλησή τους με κάποιο διαφημιστικό τους επέτρεψε να εξασφαλίσουν ένα χρηματικό ποσό και έτσι να βάλουν μπροστά το project Πέπα. Τον Μάιο του 2004, το πρώτο επεισόδιο της Πέπα κάνει πρεμιέρα στο Channel 4 και ο θρύλος της αρχίζει να χτίζεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Και μπορεί οι παραγωγοί να δυσπιστούσαν αρχικά για το “άστρο” της Πέπας, τα μικρά παιδιά όμως δεν αμφέβαλαν ποτέ. Άλλα θα γελάσουν με το χαρακτηριστικό γουρούνισμα της οικογένειας της Πέπας μετά από κάθε φράση ή τον αντίστοιχο ήχο ζώου που κάνει κάθε ήρωας της σειράς. Πολλά θα νιώσουν πιο ξεκούραστα με τα απλά, αλλά ζωντανά χρώματα που τους θυμίζουν παιδική ζωγραφιά.
“Ούτως ή άλλως στις περισσότερες σειρές και παιδικά προγράμματα θα δεις στοιχεία που τραβούν την προσοχή του παιδιού. Τα χρώματα, οι ήχοι, στοιχεία τα οποία δεν χρησιμοποιούνται μόνο στις σειρές, θα χρησιμοποιηθούν στα παιχνίδια, στα βιβλία, ακόμη και σε μια τάξη” αναφέρει ο κ. Κοροβίλας.
Ένα παιδί που δεν πάει σχολείο ή βρίσκεται στο νηπιαγωγείο και τις πρώτες τάξεις του δημοτικού έχει ανάγκη από σύντομες, καλοδουλεμένες ιστορίες. “Είναι μικρές αυτοτελείς ιστορίες, με μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος με ένα πολύ απλό τρόπο. Προσφέρει μια απλή δομή, βοηθά στο να μη χάνεται το παιδί και να βγάζει νόημα αυτό που βλέπει”.
Σήμερα το γουρουνάκι έχει πρωταγωνιστήσει σε περισσότερα από 200 επεισόδια, ενώ φιγουράρει σε πάνω από 12.000 προϊόντα – από μπαλόνια, βιβλία, κούκλες, κουκλόσπιτα, τρόφιμα για παιδιά κα.
Οι εταιρίες κάνουν ουρά για να αποκτήσουν τα δικαιώματα να αποτυπώσουν το πρόσωπο της πάνω στα προϊόντα τους. Στην Αμερική η Fischer Price έχει την αποκλειστική διάθεση των παιχνιδιών με την Πέπα σε συγκεκριμένα μεγάλα καταστήματα παιχνιδιών. Όταν λήξει αυτό το συμβόλαιο, σειρά θα πάρει η εταιρία Jazwares που περιμένει πως και πως να γεμίσει τα 4.200 καταστήματά της με αξεσουάρ της.
Μια βόλτα σε κάθε παιχνιδάδικο της χώρας θα πείσει και τον πιο δύσπιστο πως ένα παιχνίδι με την Πέπα είναι το “σιγουράκι” για ένα παιδί αυτής της ηλικίας. Τσάντες, κούκλες, κουκλόσπιτα, μολύβια, παιχνίδια, μινιατούρες και ολόκληρα ράφια γεμάτα με την Πέπα και την παρέα της. Και τα μικρά παιδιά να αναφωνούν όλο χαρά άμα τη εμφανίση, “Πέπα”!!!
Είναι η Πέπα κακή επιρροή;
Όπως όμως συμβαίνει με κάθε επιτυχημένο ήρωα, υπάρχουν και εκείνοι που θα διαμαρτυρηθούν, θα αμφισβητήσουν την επιτυχία του. Η πιο παρανοϊκή υπόθεση ανθρώπου εναντίον καρτούν συνέβη τον περασμένο Νοέμβριο στην Ιταλία. Ένα από τα επεισόδια της Πέπας, έδειχνε την οικογένεια στο ταξίδι της στην Ιταλία.
Εκεί συνάντησαν την Γκαμπριέλα την κατσίκα, η οποία στα ιταλικά μεταφράστηκε Gabriella Grapa (Grapa είναι η κατσίκα στα ιταλικά). Αυτό όμως τυγχάνει να είναι και το όνομα μιας 40χρονης Ιταλίδας, η οποία και έκανε μήνυση στους Βρετανούς παραγωγούς, αφού μετά την προβολή του επεισοδίου έγινε αποδέκτης περιπαικτικών σχολιασμών και χλευασμού.
Η Γκαμπριέλα η κατσίκα έβαλε φωτιές στην Ιταλίδα με το ίδιο όνομα που έκανε μήνυση στους δημιουργούς
Πέρα όμως από τις τραβηγμένες υποθέσεις, δεν είναι λίγοι οι γονείς που σημειώνουν πως παρατηρούν τα παιδιά τους να αντιγράφουν αρνητικές συμπεριφορές από το πρόγραμμα. Για παράδειγμα το γεγονός πως ο μικρός Τζορτζ δεν τρώει λαχανικά και προτιμά τη σοκολατίνα (ποιος δεν θα την προτιμούσε;) λένε οι γονείς πως ενθαρρύνει τα παιδιά τους να μην τρέφονται σωστά.
“Είναι γονείς που ανησυχούν ότι είναι πολύ εθιστικό, ότι τα παιδιά αντιγράφουν συγκεκριμένες αρνητικές συμπεριφορές που βλέπουν. Αν και το συγκεκριμένο πρόγραμμα αρέσει πραγματικά σε πολλά παιδιά, δεν περιμένουμε ότι όλα θα μιμηθούν τις αρνητικές συμπεριφορές της Πέπας” εξηγεί ο παιδοψυχολόγος.
Άλλα επεισόδια που δείχνουν σύσσωμη τη γουρουνοοικογένεια να πλατσουρίζει στα λασπόνερα της βροχής και να το διασκεδάζει, κάνουν λένε πολλοί τα παιδιά ατίθασα και άτακτα. Ο ειδικός πάντως φαίνεται πιο καθησυχαστικός:
“Νομίζω ότι ο λόγος για τον οποίο ένα παιδί μπορεί να επιμείνει στη μίμηση κάποιας αρνητικής συμπεριφοράς είναι ότι η συγκεκριμένη συμπεριφορά του είναι μάλλον οικεία. Ίσως η συγκεκριμένη συμπεριφορά του καρτούν να του θυμίζει κάτι από τον τρόπο με τον οποίο έχει ήδη μάθει να εκφράζει τις επιθυμίες του”.
Είναι οι αταξίες της Πέπα κακή επιρροή για τα παιδιά;
Στο δια ταύτα εκείνο που έχει σημασία είναι τι κάνει ο γονιός και όχι τι κάνει η Πέπα. “Αυτό που είναι σημαντικό σε κάθε περίπτωση είναι η επαφή του γονιού με το παιδί. Αυτά τα πρώτα χρόνια της ζωής είναι πολύ σημαντικά για την ανάπτυξη του παιδικού εγκεφάλου και οι γονείς παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο εκεί.
Άρα, αν το παιδί περνά περισσότερο χρόνο μπροστά στην τηλεόραση και το λάπτοπ και λιγότερο ουσιαστικό χρόνο με τους γονείς και τα αδέρφια του, είναι αναμενόμενο ότι οι τρόποι που επικοινωνεί και συμπεριφέρεται, όλα αυτά θα επηρεαστούν ανάλογα και αυτό ανεξαρτήτως παιδικού προγράμματος”.
Τα όρια της… εξάρτησης
Είναι ωραίο να γνωρίζει κανείς πως μπορεί να βάλει σε τάξη ένα παιδί, απλά και μόνο με το πάτημα ενός κουμπιού. Κάπου εκεί όμως ξεκινούν οι τύψεις για το “βραβείο καλύτερου γονιού” που μοιάζει να ξεθωριάζει. Μήπως βολεύονται στην αγάπη των μικρών για την Πέπα και αφήνουν το παιδί να βλέπει με τις ώρες τις περιπέτειές της; Πρέπει να αποκλείσουν για το καλό του παιδιού τους την Πέπα από το οπτικό του πεδίο;
Ο κ. Κοροβίλας επιμένει πως το αποτέλεσμα δεν θα το δώσει το ίδιο το πρόγραμμα, αλλά ο τρόπος που θα διαχειριστεί το θέμα ο γονιός: “Από τη στιγμή που το συγκεκριμένο πρόγραμμα δεν προβάλει βίαιες σκηνές ή ακατάλληλο πρόγραμμα για το παιδί νομίζω ότι δεν υπάρχει μια απάντηση ναι ή όχι. Νομίζω ότι η απάντηση είναι εξαρτάται.
Εξαρτάται τον τρόπο και αυτό δεν αφορά μόνο την Πέπα, αφορά γενικά τον τρόπο που ένα παιδί ασχολείται με τα αγαπημένα του ενδιαφέροντα και επικοινωνεί με τους γονείς του” και συμπληρώνει: “Έχουν λιγότερη σημασία τα μηνύματα που θα περάσει η Πέπα, πιο σημαντικά είναι τα μηνύματα που θα μεταφέρει ο γονιός”.
“Σίγουρα οι γονείς είναι κουρασμένοι, δεν είναι υπερήωες και δεν μπορούν να κάνουν τα πάντα με το σωστό τρόπο” εξηγεί ο παιδοψυχολόγος για να απαλύνει τις ενοχές των απανταχού γονιών που έχουν μπει στον πειρασμό να βάλουν στα παιδιά τους 10 επεισόδια Πέπα το γουρουνάκι back to back.
“Το θέμα είναι με τι συχνότητα γίνεται αυτό και πόσο ποιοτικός είναι ο χρόνος που περνά ο γονιός με το παιδί. Το θέμα είναι να κάτσεις τελικά και να αξιοποιήσεις αυτό το κομμάτι, το ενδιαφέρον του παιδιού. Είναι η Πέπα, είναι κάποιο άλλο παραμύθι; Τι κεντρίζει το ενδιαφέρον του παιδιού; Γιατί; Τι αναφορές έχει στο ίδιο το παιδί; Σημαντικό είναι κάποια στιγμή ο γονιός να επιστρέψει, να κάνει αυτή την επικοινωνία”.
* Ο Χρήστος Κοροβίλας είναι Κλινικός Ψυχολόγος και Παιδοψυχολόγος. Σπούδασε ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα και στο Durham University στην Αγγλία, όπου ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στον τομέα της αναπτυξιακής ψυχοπαθολογίας. Εργάζεται με παιδιά, εφήβους και οικογένειες, ενώ παράλληλα είναι ειδικευόμενος Ψυχοθεραπευτής στο μοντέλο της συστημικής – οικογενειακής ψυχοθεραπείας και συμβουλευτικής.
Όσο δύσκολο και αν είναι πλέον να το φανταστεί κανείς, στην εποχή της απόλυτης κυριαρχίας του «Game of Thrones», κάποτε το fantasy και ο χώρος της «ηρωικής φαντασίας» ήταν πραγματικά για τους «λίγους».
Εάν έχει αλλάξει αυτό εδώ και αρκετά χρόνια, αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη δουλειά και τα έργα ενός συγγραφέα ο οποίος, πέραν της απήχησης που έχει στο ευρύ κοινό (από τους φίλους της λογοτεχνίας μέχρι τους gamers κ.ο.κ) θεωρείται δικαίως μία από τις σημαντικότερες μορφές της αγγλόφωνης λογοτεχνίας: ο λόγος φυσικά για τον Τζον Ρόναλντ Ρούελ Τόλκιν, ο οποίος, μαζί με τον Ρόμπερτ Χάουαρντ, δημιουργό του «Κόναν», αποτελούν τους «πατέρες» του οικοδομήματος που σήμερα είναι ο χώρος του fantasy, με τα σπαθιά, τους δράκους και τα άλλα φανταστικά του όντα, τις μαγείες και όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά τα οποία μαγεύουν το κοινό παγκοσμίως.
Χωρίς τον Τόλκιν πιθανότατα δεν θα υπήρχε το «Game of Thrones» (ακόμα και αν το συγκεκριμένο setting θεωρείται περισσότερο low fantasy, με πολύ λιγότερα «φανταστικά» στοιχεία από τη «Μέση Γη» του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών»). Το έργο του έχει επεκταθεί πέρα και πάνω από τη λογοτεχνία, εμπνέοντας από ταινίες μέχρι βιντεοπαιχνίδια αλλά και μουσική (με ιδιαίτερη έμφαση στον χώρο του metal).
Η «έκρηξη» της βιομηχανίας του fantasy, επήλθε μετά την τεράστια επιτυχία της κινηματογραφικής τριλογίας του «Lord of the Rings», ενώ, πολύ νωρίτερα, η ίδια η λογοτεχνία του φανταστικού είχε από δεκαετίες διαμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό βάσει των προτύπων που είχαν τεθεί από τα έργα του Τόλκιν, με τα ξωτικά, τους νάνους και τα κάθε λογής φανταστικά πλάσματα, αλλά και την όλη αίσθηση της αέναης, ξεκάθαρης μάχης ανάμεσα στο καλό και το κακό- μακριά από μετέπειτα προσεγγίσεις του fantasy όπως τις «γκρίζες» καταστάσεις και χαρακτήρες του «Game of Thrones», τους αντιήρωες τύπου Έλρικ του Μελνιμπονέ (Μάικλ Μούρκοκ), εξαιρετικά πολύπλοκους κόσμους όπως στο «Malazan Book of the Fallen» και άλλα πολλά έργα που κατέληξαν να αποτελούν ορόσημα της φανταστικής λογοτεχνίας.
Η ζωή του Τόλκιν
O Τζον Ρόναλντ Ρούελ Τόλκιν γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1892 και πέθανε σε ηλικία 81 ετών, στις 2 Σεπτεμβρίου 1973. Πέρα από συγγραφέας- εμβληματική μορφή του fantasy, ήταν ένας απο΄τους πλέον εξέχοντες Άγγλους φιλολόγους, με ιδιαίτερα σημαντικό ακαδημαϊκό, αλλά και ποιητικό έργο.
Με βαθύτατη γνώση της αγγλικής γλώσσας και λογοτεχνίας – έχοντας διδάξει και στην Οξφόρδη- τιμήθηκε με τον τίτλο του Διοικητή του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από τη βασίλισσα Ελισάβετ, και θεωρείται ένας εκ των κορυφαίων Βρετανών συγγραφέων από το 1945 και μετά, αλλά και σημαντικότατος γλωσσολόγος (άλλωστε οι γλώσσες που δημιούργησε χάριν του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» αποτελούν θρυλικών διαστάσεων επίτευγμα για τα δεδομένα της fantasy λογοτεχνίας).
Οι ρίζες της οικογένειάς του ήταν από τη Γερμανία, αλλά ζούσε στην Αγγλία από τον 18ο αιώνα. Γεννήθηκε στο Μπλουμφοντέιν (Νότια Αφρική) και βρέθηκε στην Αγγλία σε ηλικία τριών ετών, σε ένα ταξίδι που εξελίχθηκε σε μακρά παραμονή, λόγω του θανάτου του πατέρα του από ρευματικό πυρετό. Η οικογένεια πήγε στους γονείς της μητέρας του στο Μπέρμιγχαμ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Μέιμπελ Τόλκιν δίδαξε η ίδια και τα δύο της παιδιά, οπότε ο Ρόναλντ ήταν σε θέση να διαβάζει σε ηλικία τεσσάρων ετών και να γράφει λίγο μετά. Ο θάνατός της το 1904 από οξύ διαβήτη είχε ως αποτέλεσμα η κηδεμονία των γιων της να περιέλθει στον στενό φίλο και πνευματικό της, Φράνσις Μόργκαν, αλλά τελικά τα παιδιά κατέληξαν στον θείο τους, Λόρενς Τόλκιν, μέχρι που ο Μόργκαν έδωσε τα αδέλφια στην Μπία, που είχε μείνει άτεκνη και χήρα απο τον αδελφό της Μέιμπελ, Γουίλ.
Ο Τόλκιν μεγάλωσε στο Ετζμπάστον του Μπέρμιγχαν και ήρθε σε επαφή με την δημιουργία γλωσσών κατά τα προεφηβικά του χρόνια, χάρη σε γλώσσες που είχαν εφεύρει τα ξαδέλφια του και ο ίδιος. Η έφεσή του στην ποίηση προέκυψε λόγω λέσχης που είχε ιδρύσει ο ίδιος και κάποιοι φίλοι του (Tea Club and Barrovian Society).
Το 1911 άρχισε να φοιτεί στο Exeter College της Οξφόρδης, αρχίζοντας με Κλασικές Σπουδές και αλλάζοντας σε Αγγλική Φιλολογία και Λογοτεχνία. Αποφοίτησε το 1915. Σημειώνεται ότι το 1914 αρραβωνιάστηκε την Ήντιθ Μέρι Μπραντ, την οποία είχε γνωρίσει στα 16 του, τρία χρόνια μεγαλύτερή του, και παντρεύτηκαν το 1916 (ο έρωτάς τους ενέπνευσε την ιστορία του Μπέρεν και της Λούθιεν).
Την ίδια χρονιά ο Τόλκιν βρέθηκε στη Γαλλία, ενώ μαινόταν ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο ίδιος υπηρέτησε ως αξιωματικός σημάτων στο 11ο Τάγμα Τυφεκιοφόρων του Λάνκασαϊρ- αξίζει να σημειωθεί ότι είχε εφεύρει έναν ειδικό κώδικα επικοινωνίας με τη γυναίκα του, για να παρακάμπτει τη λογοκρισία και να την ενημερώνει για τα σημεία όπου βρισκόταν.
Βρέθηκε στη μάχη του Σομ και αρρώστησε, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί πίσω στην Αγγλία, ενώ πολλοί φίλοι του από το Tea Club and Barrovian Society σκοτώθηκαν κατά τον πόλεμο. Πέρασε το υπολοιπο της θητείας του στα νοσοκομεία, καθώς η υγεία του είχε επιβαρυνθεί πολύ. Είχε αναρρώσει επαρκώς το 1918, ώστε να μπορεί να κάνει την υπηρεσία του στο σπίτι- ενώ την ίδια εποχή απέκτησε και το πρώτο του παιδί, τον Τζον Φράνσις Ρόιελ Τόλκιν.
Μετά το τέλος του πολέμου, η πρώτη του δουλειά ήταν στο Αγγλικό Λεξικό της Οξφόρδης, ενώ το 1920 έγινε ο πιο νέος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λιντς- όπου και συνέγραψε ο ίδιος «Ένα Λεξικό της Μέσης Αγγλικής» αλλά και μια έκδοση του «Ο Σερ Γκαγουέιν και ο Πράσινος Ιππότης», με τον Ε.Β Γκόρντον.
Γύρισε στην Οξφόρδη το 1925, ως καθηγητής της Αγγλοσαξονικής, στο Kολλέγιο Πέμπροκ, όπου και συνέγραψε το «Χόμπιτ» και τους δύο πρώτους τόμους του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Ήταν η εποχή που άρχιζε να γράφει ιστορίες για τα παιδιά του, με το «Χόμπιτ» να εκδίδεται το 1937.
Ο «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» χρειάστηκε 12 χρόνια να ολοκληρωθεί, καθώς μεσολάβησε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Λίγο μετά την έκδοσή του βιβλίου παραιτήθηκε απο το πανεπιστήμιο και έμεινε με τη γυναίκα του Ήντιθ στο Μπορνμάουθ.
Το 1971, μετά τον θάνατό της γύρισε στην Οξφόρδη, κοντά στα παιδιά του, και πέθανε μετά από δύο χρόνια. Ο τάφος του, δίπλα στης Ήντιθ, εκτός από τα κανονικά τους ονόματα, γράφει και τα ονόματα του Μπέρεν και της Λούθιεν.
Το ακαδημαϊκό του έργο στη φιλολογία και τη γλωσσολογία θεωρείται τεράστιο. Έμαθε Λατινικά, Γαλλικά και Γερμανικά από τη μητέρα του, και όσο βρισκόταν στο σχολείο έμαθε Μεσαιωνικά Αγγλικά, Αρχαία Αγγλικά, Φινλανδικά, Γοτθικά, Αρχαία Ελληνικά, Ιταλικά, Αρχαία Σκανδιναβικά, Ισπανικά. Ουαλικά και Μεσαιωνικά Ουαλικά.
Είχε επίσης γνώση Δανέζικων, Ολλανδικών, Λομβαρδικών, Νορβηγικών, Σερβικών, Ρωσικών, Σουηδικών και άλλες Αρχαίες και Νέες μορφές Γερμανικών και Σλαβικών γλωσσών. Όσον αφορά στις πεποιθήσεις και αντιλήψεις του, ο ίδιος ήταν πιστός ρωμαιοκαθολικός, και θεωρείται ότι πολιτικά ήταν μετριοπαθής συντηρητικός.
Δεν έβλεπε θετικά τη βιομηχανοποίηση, ενώ κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου είχε ασκήσει έντονη κριτική στον Ιωσήφ Στάλιν («αυτός ο αιμοβόρος γέρος δολοφόνος»- ωστόσο το 1961 απέρριψε σχόλια περί αντικομμουνιστικών νοημάτων στον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», λέγοντας ότι είχε συλλάβει το έργο πριν την επανάσταση στη Ρωσία), ενώ είχε ταχθεί ενάντια και στον εθνικοσοσιαλισμό και τον Αδόλφο Χίτλερ- με ιδιαίτερη απέχθεια στη ρατσιστική και αντισημτική ιδεολογία των Ναζί (την οποία χαρακτήριζε ολέθρια και αντιεπιστημονική, με τον ίδιο να έχει πολλούς Εβραίους φίλους), ασκώντας παράλληλα κριτική στις τακτικές ολοκληρωτικού πολέμου που χρησιμοποιήθηκαν από τους Συμμάχους κατά της Γερμανίας και της Ιαπωνίας, αλλά και στην αντιγερμανική προπαγάνδα κατά τον πόλεμο. Ιδιαίτερο σοκ του προκάλεσαν οι ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, με τον ίδιο να χαρακτηρίζει τους επιστήμονες του «Σχεδίου Μανχάταν» ως «παρανοϊκούς φυσικούς».
Το έργο του
Μπορεί να έγινε διάσημος για τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» και το «Χόμπιτ», ωστόσο το συγγραφικό του έργο είναι πραγματικά τεράστιο, περιλαμβάνοντας πάρα πολλά ποιήματα και ακαδημαϊκά συγγράμματα.
Τα μυθιστορήματα και οι νουβέλες/ διηγήματά του περιλαμβάνουν επίσης τα Leaf by Niggle, Τhe Lay of Aotrou and Itroun, Farmer Giles of Ham, The Homecoming of Beorhtnoth Beorhthelm’s Son, The Adventures of Tom Bombadil, Tree and Leaf, The Road Goes Ever On και Smith of Wooton Major.
Σε ακαδημαϊκό επίπεδο, ξεχωρίζουν, μεταξύ άλλων (με πολύ πλούσιο μεταφραστικό και δοκιμιακό έργο) τα A Middle English Vocabulary, Sir Gawain and the Green Knight (αξίζει να σημειωθεί ότι o εν λόγω θρύλος μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο, με τον Σον Κόνερι στον ρόλο του Πράσινου Ιππότη), The Devil’s Coach Horses, Beowulf: The Monsters and the Critics (το έπος του Μπέογουλφ αποτέλεσε μεγάλο αντικείμενο μελέτης του, όπως και τα έργα γύρω από τον θρύλο του βασιλιά Αρθούρου), Sir Orfeo, English and Welsh, συνεισφορά στο Jerusalem Bible αλλά και το αυτοβιογραφικό Tolkien on Tolkien.
Πάρα πολλές είναι και οι μετά θάνατον εκδόσεις, μεταξύ των οποίων δεσπόζει το επικό Silmarillion (prequel του «Χόμπιτ» και του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», που περιγράφει την ιστορία και τις προηγούμενες εποχές του κόσμου της Μέσης Γης), το Unfinished Tales of Numenor and Middle-Earth, The Letters of J.R.R. Tolkien, The Old English “Exodus” Text, Finn and Hengest: The Fragment and the Episode, Mr Bliss, The History of Middle-Earth, Roverandom, Beowulf and the Critics, The Children of Hurin, The Legend of Sigurd and Gudrun, The Fall of Arthur, The Story of Kullervo και πολλά άλλα.
