Δοκιμάστε το, δεν θα το πιστεύετε…

Όσο και να προσπαθήσετε δεν θα καταφέρετε να αλλάξετε το αποτέλεσμα.
Ακολουθήστε τα παρακάτω απλά βήματα.

1. Όπως κάθεστε στο γραφείο σας, σηκώστε το δεξί σας πόδι από το πάτωμα και κάντε κύκλους δεξιόστροφα, όπως οι δείχτες ενός ρολογιού.

2. Ενώ κάνετε τους κύκλους με το δεξί πόδι (στην φορά των δειχτών του ρολογιού), γράψτε τον αριθμό 6 στον αέρα με το δεξί χέρι σας.

Το πόδι σας τότε θα αλλάξει κατεύθυνση!

-Οι Έλληνες εδώ και αιώνες έχουν πάθος με τον καφέ. Τίποτα δεν έχει αλλάξει στις μέρες μας.

-Σύμφωνα με έρευνες, πίνουν -κατά μέσο όρο- περισσότερο καφέ από τους Γάλλους και τους Ιταλούς και περίπου το ίδιο με τους Αμερικανούς.

-Το σίγουρο είναι ότι περνούν πολλές ώρες από τη ζωή τους στις καφετέριες.

Το αμερικανικό Npr αναδεικνύει το εγγενές πάθος των Ελλήνων για όλες τις μορφές καφέ – πέραν του παραδοσιακού ελληνικού, που αν τους τον πεις «τούρκικο», σημειώνει το άρθρο, τότε αυτό μπορεί να αποτελέσει αιτία… πολέμου.

Μπορεί η παθολογική αγάπη για τον καφέ να μην έχει φύγει από την Ελλάδα, ωστόσο αλλάζει δραστικά η προτίμησή τους. Η επέλαση του εσπρέσο σε όλες τις εκδοχές του ενδεχομένως να «πιέζει» όλους τους άλλους καφέδες, που πλέον δεν έχουν πέραση.

Το άρθρο φέρνει το παράδειγμα της αλυσίδας Mikel που έχει απλωθεί σε όλη τη χώρα, προσφέροντας κυρίως εσπρέσο, και σημειώνει πως είναι πλέον μέρος της καθημερινής κουλτούρας να σταματήσεις σε ένα Mikel (και σε άλλα μαγαζιά που προσφέρουν καφέ) για ένα μικρό διάλειμμα από την ασφυκτική καθημερινότητα.

Σημειώνει ακόμη πως η άνοδος του τουρισμού ώθησε πολλές ξενοδοχειακές μονάδες να βελτιώσουν τον εξοπλισμό τους ως προς την παροχή καφέ για τους πελάτες τους. Ο αρχιτέκτονας Γιάννης Γιαννόπουλος σημειώνει πως κάτι τέτοιο πριν από πέντε χρόνια δεν θα συνέβαινε -τώρα θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ.

Η γενική διευθύντρια της Mikel, Χρύσα Γερολυμάτου, σημειώνει από την πλευρά της: «Μέχρι τις αρχές του ’90 είχαμε δύο επιλογές για καφέ: τον ελληνικό και τον στιγμιαίο. Αν και ο εσπρέσο έχει έρθει στην Ελλάδα εδώ και δύο δεκαετίες, μόλις τα τελευταία 10 χρόνια άρχισε να ανεβαίνει η ζήτηση».

Η κοινωνιολογική διάσταση του καφέ είναι προφανής για όποιον ζει ή έχει επισκεφθεί την Ελλάδα, σημειώνει η Μαριάνθη Μυλωνά, συγγραφέας βιβλίων μαγειρικής

Σημειώνει στο άρθρο πως ακόμη και τα δύσκολα χρόνια της κρίσης οι Έλληνες πήγαιναν στην καφετέρια και παράγγελναν τον αγαπημένο τους εσπρέσο: «Μπορείς να κάνεις οικονομία στο φαγητό και τα ρούχα, αλλά στον καφέ ποτέ. Έτσι σκέφτονται οι Έλληνες. Ακόμα και στα σπίτια βλέπεις πως υπάρχουν πλέον μηχανές εσπρέσο».

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Euromonitor International, οι οικιακές μηχανές παραγωγής εσπρέσο έχουν αυξηθεί στη χώρα μας κατά 40% από το 2008 έως το 2013 -δηλαδή, μέσα στα χρόνια της κρίσης. Μάλιστα, η μελέτη αναφέρει πως οι αριθμοί θα αυξάνονται για τα επόμενα έξι χρόνια.

Από τον στιγμιαίο καφέ, που ήταν μια χροιά μοντερνισμού κατά τη δεκαετία του ’90, οι Έλληνες έχουν περάσει σε μια νεωτερική φάση, όπου η επαφή τους με την ευρωπαϊκή κουλτούρα περνάει μέσω του εσπρέσο.

Και μπορεί ο φραπές να ήταν συνώνυμο της ελληνικής πατέντας και να έκανε όλους τους ξένους να παραληρούν, τώρα όμως έχει αποχωρήσει και στη θέση του έχει μπει ο ιταλικός καφές. Αυτό σημαίνει ότι χάνεται σιγά-σιγά και η επαφή με τον ελληνικό καφέ;

Η κ. Μυλωνά σημειώνει: «Ποτέ! Το λέω κατηγορηματικά. Οι Έλληνες δεν παρατούν έτσι τα πράγματα της παράδοσής τους». Στην πραγματικότητα, ο ελληνικός καφές καταναλώνεται πλέον στα σπίτια και ελάχιστα στις καφετέριες. Είναι κομμάτι των οικογενειακών σχέσεων εντός της οικίας και σίγουρα παραμένει δημοφιλής στις μεγαλύτερες ηλικίες.

Amy Luan: Η κυρία της ενέργειας.

Επτακόσια άτομα εργάζονται για εκείνη. Τα πεντακόσια στην ενέργεια και τα διακόσια στις υπόλοιπες δραστηριότητές της.

«Η συνταγή της επιτυχίας μου είναι ότι κατάφερα να συνδυάσω όλα τα ταλέντα μου και να ενορχηστρώσω όλες τις γνώσεις μου. Αυτό μου επέτρεψε να φτάσω μόνη μου εκεί που βρίσκομαι, χωρίς την παρέμβαση της κυβέρνησης», δηλώνει η ίδια.

Αυτή η μηχανικός, 40 ετών, έκανε αμύθητη περιουσία στην αγορά ενέργειας. Προωθεί επίσης στην αγορά πρωτοποριακές λύσεις εναντίον της μόλυνσης και στην οικονομία ενέργειας.

«Οταν αρχίζεις να κάνεις μπίζνες στην Κίνα, πρέπει να έχεις τα μέσα. Βρήκα, λοιπόν, μια δουλειά στη Σανγκάη σε έναν επαγγελματία του είδους. Εμαθα και κέρδισα αρκετά ώστε να ανοίξω τη δική μου επιχείρηση», λέει.

Στον τομέα της συνεργάζεται τώρα με τεχνικούς και μεγάλους μηχανικούς από τη Γερμανία. «Τους καλύτερους», αναφέρει η ίδια. Η επιτυχία της και η μόρφωσή της τής επέτρεψαν να επενδύσει στο κρασί, στη μόδα και στα μίντια. Συλλέκτρια έργων τέχνης, στηρίζει και πολλούς καλλιτέχνες. Η μητέρα της ήταν ράφτρα και γεννήθηκε στην ηπειρωτική Μογγολία. Εκείνη της έδωσε το πάθος για τα υφάσματα, τη χειρωνακτική εργασία και τη δημιουργία.
«Ηθελα να γίνω σχεδιάστρια, αλλά έπρεπε πρώτα να κερδίσω χρήματα, να κάνω μπίζνες», δηλώνει.

Σήμερα η περιουσία της τής επιτρέπει να βοηθάει δημιουργούς. Η κόρη της σπουδάζει στην Αμερική και η ίδια λατρεύει την ιππασία και αγαπάει ιδιαίτερα τη Γαλλία.

Zhang Xin: Η βασίλισσα των ακινήτων

Ο κατασκευαστής Pan Shiyi και η πανέξυπνη σύντροφός του Zhang Xin, η οποία έζησε πολλά χρόνια στο εξωτερικό, κατόρθωσαν μέσα σε είκοσι χρόνια να χτίσουν μια αυτοκρατορία στην κατασκευή γραφείων, σχεδιάζοντας και χτίζοντας ολόκληρες συνοικίες στο Πεκίνο και στη Σανγκάη.

Οταν ήταν παιδί, η  Zhang Xin μισούσε το Πεκίνο, αυτή την γκρίζα πόλη: «Τα κτίρια ήταν γκρι, όπως και ο ουρανός. Ολοι οι άνθρωποι φορούσαν τα ίδια γκρι ρούχα». Στη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης οι γονείς της, οι οποίοι ήταν πανεπιστημιακοί, εστάλησαν σε στρατόπεδο επανεκπαίδευσης. Εκείνη έμεινε με τους παππούδες στο σπίτι.

«Οταν ήμουν 8 ετών, η μητέρα μου μπόρεσε να επιστρέψει στο Πεκίνο. Για να ζήσουμε έκανε μεταφράσεις. Κοιμόμασταν στο γραφείο της με τα λεξικά για μαξιλάρια», λέει.

Στα 14 της η Zhang Xin μετακομίζει στο Χονγκ Κονγκ και πιάνει δουλειά σε ένα εργοστάσιο. Κάνει οικονομία σε κάθε δολάριο που κερδίζει. Πηγαίνει σε νυχτερινό σχολείο και μαθαίνει τη δουλειά της γραμματέως. Στα 19 της, με ένα εισιτήριο στην τσέπη, φθάνει στη Μεγάλη Βρετανία για να σπουδάσει οικονομία στο Κέμπριτζ: «Αυτό ήταν σοκ για μένα. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα δει τόσους πολλούς ανθρώπους λευκής ράτσας. Δεν καταλάβαινα τίποτα από τη γλώσσα τους. Κάθισα στη βαλίτσα μου και έκλαψα».

Ωστόσο, πήρε το πτυχίο της και προσελήφθη από την τράπεζα Goldman Sachs. Το αστέρι της μόλις ανέτειλλε. Σε ένα ταξίδι της στην πατρίδα γνωρίζει στο αεροπλάνο τον κατασκευαστή Pan Shiyi, τον οποίο παντρεύεται.

Σήμερα, η εταιρεία του ζεύγους (με την ονομασία Soho) αύξησε τα κέρδη της κατά 170%. Εχτισαν 5,5 εκατομμύρια τ.μ. γραφεία και εμπορικά, καθώς και εμβληματικά κτίρια σε Πεκίνο και Σανγκάη.

Yan Ping: Η καλλιτέχνις

Ηταν 10 ετών όταν ξεκίνησε η Πολιτιστική Επανάσταση της Κίνας. «Μια περίοδος βίαιη, η οποία με σημάδεψε για πάντα», λέει η ίδια. Ηταν ένα δειλό και εσωστρεφές παιδί και βρήκε στη ζωγραφική την ιδανική διέξοδο. Σε ηλικία 21 ετών γίνεται δεκτή στη Σχολή Καλών Τεχνών στην πόλη Σαντόγκ και γνωρίζει τον σύζυγό της Wang Keju, έναν ζωγράφο παγκόσμιας εμβέλειας σήμερα.

Σπάζοντας την κινεζική παράδοση, άρχισε να ζωγραφίζει τεράστιους πίνακες με ζωηρά χρώματα, σε μια Κίνα που ήταν συνηθισμένη στα βαριά και σκούρα χρώματα. Εγινε καθηγήτρια καλών τεχνών στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο της Κίνας και πολλοί μιμούνται την τεχνοτροπία της. Από το 1990 σπάει κάθε ρεκόρ πωλήσεων. Οι πλούσιοι Κινέζοι θεωρούν must να έχουν έργα τέχνης σπίτι τους, ως απόδειξη κοινωνικής ανόδου, και η Yan Ping γίνεται ανάρπαστη.

Το 2012, ένας από τους πίνακές της πωλείται στον οίκο Christie’s για 250.000 δολάρια. Σήμερα οι πόρτες των συλλεκτών είναι ανοιχτές για εκείνη, όπως και τα μουσεία σε όλο τον κόσμο. Η ίδια παραμένει συνεσταλμένη. «Αυτό μου επέτρεψε να περνάω καλά με την οικογένειά μου και να έχω περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Τίποτε άλλο», δηλώνει.

iefimerida.gr