H ιστορία πίσω από την πιο διάσημη φωτογραφία ταυρομαχίας που σόκαρε τον πλανήτη και σάρωσε τα βραβεία.
(H πολύ σκληρή φωτογραφία και το video είναι στην συνέχεια του κειμένου)
O Julio Aparicio, δεν είναι κάποιος τυχαίος ταυρομάχος. Στα 41 του και στα είκοσι και πλέον χρόνια της καριέρας του έχει σκοτώσει εκατοντάδες ταύρους μέσα στην αρένα. Ο παππούς του ταυρομάχος. Ο πατέρας του το ίδιο. Ο τελευταίος είχε παντρευτεί μία πανέμορφη χορεύτρια του φλαμέγκο και είχαν λατρευτεί στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 από τα λαϊκά στρώματα της Ισπανίας.
Στην σύγκριση με τον πατέρα του ο Julio έχανε κατά κράτος. Δεν ήταν κάποιος θεαματικός ταυρομάχος και δεν ήταν λίγες οι φορές που τα γιουχαΐσματα από την κερκίδα απειλούσαν να βάλουν ένα ντροπιαστικό τέλος στην καριέρα του.
Αυτός ήταν και ο λόγος που μέχρι τον Μάιο του 2010 είχε κληθεί μόνο σε τέσσερις ταυρομαχίες, τρεις τον Μάρτιο και μία τον Απρίλιο. Στην τελευταία, στην γαλλική πόλη Nimes, οι αποδοκιμασίες από τους ντόπιους ήταν ότι πιο αποκαρδιωτικό μπορούσε να συμβεί.
Σκεφτείτε το, οι Γάλλοι να αποδοκιμάζουν έναν Ισπανό ταυρομάχο, κάποιον που θεωρείτε εξπέρ στο είδος και που είχε κληθεί για να προσφέρει το καλύτερο δυνατό θέαμα.
21 Μαϊου 2010. Στην Ελλάδα Κωνσταντίνου και Ελένης, στην Μαδρίτη όμως κρατούσαν καλά οι εορτασμοί του Αγίου Ισίδωρου, του πολιούχου της πόλης. Στην αρένα της πόλης, την Las Ventas, o κόσμος ήταν αρκετός αν και η ισπανική πρωτεύουσα ζούσε στους ρυθμούς του τελικού του Champions League.
Στο Santiago Bernabeu η Μπάγιερν θα αντιμετώπιζε την Ίντερ προς μεγάλη ανακούφιση τον Μαδριλένων που είδαν τους Ιταλούς να αποκλείουν την Μπαρτσελόνα. Όπως και να έχει ποδόσφαιρο και ταυρομαχίες μπορούν να συνυπάρχουν άνετα.
Το πρώτο είναι το αγαπημένο άθλημα των Ισπανών και το δεύτερο μία γιορτή, ένα στοιχείο της παράδοσης της Ισπανίας που μέσα από τις κατακρίσεις και τις πιέσεις των οργανώσεων για τα δικαιώματα των ζώων καταφέρνει να επιβιώσει.
Πίσω στην αρένα Las Ventas όπου η μεγάλη ξύλινη πόρτα ανοίγει για να εισβάλει ο Opiparo, o 530 κιλών ταύρος που επιλέχθηκε για να ταλαιπωρηθεί μέχρι θανάτου από τον Aparicio.
O ταυρομάχος κρατά στο δεξί του χέρι την κάπα και με το αριστερό όπου έχει το έμβολο προσπαθεί να πετύχει τα πρώτα πλήγματα στον ταύρο. Μπορεί το θέαμα που πρόσφεραν να μην ήταν κάτι που θα ξεσήκωνε το κοινό όμως η «διαδικασία» προχωρούσε. Ο ταυρομάχος χωρίς να παίρνει μεγάλα ρίσκα είχε καταφέρει να έχει τον ταύρο υπό έλεγχο.
Σε μία στροφή του Aparicio μία επιθετική κίνηση του Opiparo ήταν αρκετή να ανατρέψει την έως τότε εικόνα αλλά και τον ίδιο τον ταυρομάχο. Τα κέρατα μπλέχτηκαν μέσα στην κάπα και στην προσπάθεια του Julio να κάνει ένα βήμα πίσω το πόδι του μπλέχτηκε με αυτό του ταύρου με αποτέλεσμα να πεδικλωθεί και να πέσει κάτω.
Εκεί έκανε ένα ολέθριο λάθος που δεν δικαιολογούσαν τα 41 χρόνια του, η εμπειρία που είχε απο τα 18 στις αρένες της Βαλένθια, και η οικογενειακή παράδοση στο «άθλημα»: προσπάθησε να σηκωθεί αμέσως από το έδαφος. Αν κάτι μαθαίνουν πρώτα στους νεαρούς ταυρομάχους είναι ότι αν βρεθείς κάτω θα πρέπει να μείνεις εκεί ελαχιστοποιώντας τις πιθανότητες να σε σκοτώσει ή να σε τραυματίσει ο ταύρος.
Μένεις κάτω και σε ελάχιστο χρόνο θα εισβάλουν στην αρένα οι βοηθοί για να αποσπάσουν την προσοχή του ζώου. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι καλοί ματαντόρ δίνουν την μάχης τους στο κέντρο της αρένας ώστε να απέχουν αρκετά από τους βοηθούς. Για τους θεατές είναι ένα ακόμη δείγμα ανδρείας.
Πιθανόν, ο Aparicio σε κλάσματα δευτερολέπτου έκανε την λάθος σκέψη. Πίστεψε ότι έχει τον χρόνο να σταθεί ξανά στα πόδια και να δώσει την μάχη του. Καθήμενος στο χώμα προσπάθησε να αποφύγει τον ταύρο οπισθοχωρώντας λίγο ακόμη.
Ο Opiparo, o οποίος είχε δεχθεί αρκετά πλήγματα για περίπου ένα τέταρτο, γύρισε και επιτέθηκε στον ταυρομάχο. Χαμήλωσε το κεφάλι του, εισέπνευσε και σε μία στιγμή ήταν σε απόσταση αναπνοής από τον Aparicio.
To δεξί του κέρατο του διαπέρασε τον λαιμό του ταυρομάχου ακριβώς κάτω από το σαγόνι και βγήκε από το στόμα του. Η φωτογραφία του Gustavo Cuevas, που φιλοξενήθηκε στα εξώφυλλα των μεγαλύτερων εφημερίδων του πλανήτη και έγινε viral στα κοινωνικά δίκτυα, θυμίζει περισσότερο ζωγραφικό πίνακα από ταυρομαχίες παρά απαθανάτιση της στιγμής.
Το θαύμα, όπως το απεκάλεσαν αργότερα, ήταν ότι ο ταύρος σε αντίθεση με ότι αναμένονταν δεν άρχισε να περιφέρει το κεφάλι του κάτι που θα είχε σαν αποτέλεσμα να διαλύσει το κρανίο του Aparicio. Έκανε ελάχιστα μπροστά με τον ταυρομάχο να κρέμεται σαν σφαχτάρι στον γάντζο, από το κέρατο του, και στην συνέχεια με μία κίνηση τον «αποδέσμευσε».
Οι έντρομοι βοηθοί, που δεν χάνουν δευτερόλεπτο από την δράση, μπήκαν μέσα, πραγματικά σε κλάσματα δευτερολέπτου, και ανέλαβαν την βρώμικη δουλειά. Όλα όμως συνέβησαν τόσο γρήγορα που αρκετοί από το κοινό δεν κατάλαβαν τι ακριβώς έγινε. Οι περισσότεροι είχαν μείνει με την εντύπωση ότι ο ταύρος σήκωσε τον Aparicio από την στολή του. Μόνο δύο από τους θεατές που βρίσκονταν στις θέσεις κοντά στην αρένα – εκεί που οι τιμές ξεπερνούν τα 100 ευρώ – λιποθύμησαν από αυτό που αντίκρισαν.
«Έπρεπε να δράσουμε άμεσα» ανέφερε ο Maximo Garcia Padros, ο επικεφαλής χειρούργος της αρένας. «Είχαν τοποθετήσει ένα κομμάτι ύφασμα στον λαιμό του, και όταν το αφαίρεσα, το αίμα με πήρε από πάνω έως κάτω».
Στα 62 του o Padros και με μια προϋπηρεσία 34 χρόνων στην αρένα Las Ventas (σ.σ. ο πατέρας του επίσης ήταν γιατρός της αρένας) είχε αντιμετωπίσει ουκ ολίγα αντίστοιχα περιστατικά. Εδώ όμως είχε να κάνει με πραγματικό βομβαρδισμό. Ο ταυρομάχος έχανε πολύ αίμα.
Όλο το στόμα του ήταν τεμαχισμένο. Το κέρατο που είχε διεισδύσει από την κάτω αριστερή πλευρά του προσώπου είχε κόψει την γλώσσα στα δύο, είχε σμπαραλιάσει όλη την κάτω γνάθο, προκαλέσει σημαντικές φθορές στον ουρανίσκο ενώ πέντε δόντια ήταν σε κάθετη θέση χαλαρά πάνω στα ούλα.
Μόνο οι πρώτες βοήθειες διήρκεσαν μία ώρα στην αρένα με τον Padros να αναγκάζεται να κάνει τραχειοτομή και να διασωληνώνει τον ταυρομάχο για να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Στο πλευρό του στο ιατρείο της αρένας είχε άλλους τέσσερις γιατρούς και δύο αναισθησιολόγους.
Κατά την διάρκεια της επέμβασης εντόπισε στο στόμα του Aparicio ένα κομμάτι από το κέρατο του ταύρου. Το τοποθέτησε σε ένα επίδεσμο γάζας και αποφάσισε να το κρατήσει ως αναμνηστικό καλής τύχης.
Γνώριζε ότι μία διαφορετική κίνηση από τον ταύρο ή μία διαφορετική τοποθέτηση του ταυρομάχου θα μπορούσε να οδηγήσει είτε σε ακαριαίο θάνατο είτε σε μία σοβαρή εγκεφαλική βλάβη.
Λίγα μέτρα πιο εκεί και λίγες στιγμές νωρίτερα, ο φωτογράφος Gustavo Guevas πατούσε παρατεταμένα το πλήκτρο που ανοιγοκλείνει το κλείστρο της μηχανής του ώστε να έχει όσο περισσότερα στιγμιότυπα κάθε φορά που ο ταύρος έρχονταν σε επαφή με τον βασανιστή του.
Για την στιγμή που του χάρισε ένα βραβείο στα World Press Photos του 2011 αναφέρει ότι ο ίδιος δεν είχε αντιληφθεί τι ακριβώς είχε συμβεί αλλά δεν πίστευε στα μάτια του όταν στην συνέχεια ξεκαθαρίζοντας τις λήψεις εντόπισε το συμβάν. «Είδα τον ταύρο να ορμά αλλά δεν κατάλαβα τι ακριβώς είχε συμβεί. Κανείς δεν είχε καταλάβει. Νομίζαμε ότι ήταν ένα χτύπημα στο μέτωπο.
Στην συνέχεια όταν κοίταζα τις εικόνες συνειδητοποίησα πόσο δυνατή εικόνα ήταν: Σαν ένας πύθωνας να βγαίνει από το στόμα του. Εκείνη την ώρα δεν σκέφτηκα τίποτα άλλο- ούτε οι άνθρωποι στην εφημερίδα μου την El Pais – παρά μόνο ότι είχαμε να κάνουμε με μία πολύ δυνατή δημοσιογραφική εικόνα».
Εδώ ανοίγει μία μικρή παρένθεση. Ο συντηρητικός Τύπος της Ισπανίας ακόμη και σήμερα διαθέτει αρκετό χώρο στην ύλη του για να φιλοξενήσει νέα ταυρομαχιών, με φωτογραφίες και αναλυτικές περιγραφές που αρκετές φορές φιλοξενούνται δίπλα στις κριτικές θεάτρου. Κλείνει η παρένθεση.
«Δεν υπήρχαν σκέψεις για την τύχη του ταυρομάχου, δεν γνωρίζαμε αν επιβίωσε ή όχι. Αυτό το έκανα αργότερα. Εκείνο που σκέφτηκα ήταν ότι πρόκειται για ένα ισχυρό ντοκουμέντο που έπρεπε να φύγει προς την εφημερίδα το συντομότερο δυνατό. Δεν είχα καθόλου την αυτολογοκρισία στο μυαλό μου. Ο ταυρομάχος όταν μπαίνει στην αρένα γνωρίζει ότι παίζει με τον θάνατο».
Για καλή τύχη για τον Aparicio το ενδεχόμενο θανάτου απομακρύνθηκε ανέλπιστα γρήγορα. Μετά από έξι ώρες στο χειρουργείο – και κάποιες μικρές επιπλοκές που παρουσιάστηκαν τις επόμενες ημέρες – ανάρρωσε σε χρόνο ρεκόρ και επέστρεψε θριαμβευτής της ζωής στις αρένες μόλις 10 εβδομάδες μετά το τραγικό ατύχημα. Πλέον πιο διάσημος από τον πατέρα του, με το κασέ του πολλαπλάσιο και τις συμφωνίες να έρχονται πλέον η μία μετά την άλλη.
Όταν κατάφερε να μιλήσει ξανά βρήκε και τα λόγια για να περιγράψει αυτό που έζησε:«Είναι σαν να περνάει από πάνω σου ένα αυτοκίνητο με την μόνη διαφορά ότι το αυτοκίνητο θα περάσει μόνο μία φορά από πάνω σου».
Η συγκεκριμένη μάχη ήταν μια από τις σημαντικότερες της Αμερικανικής επανάστασης, κατά την οποία ο νεαρός, Βρετανός αξιωματικός Banastre Tarleton έπρεπε να αντιμετωπίσει τον έμπειρο Αμερικανό αξιωματικό Daniel Morgan.
