Προτεραιότητα. Ανοίγω το λεξικό και μοιράζομαι ευθύς αμέσως τον ορισμό. Προτεραιότητα που λέτε είναι αυτό που προηγείται κάποιος ή κάτι έναντι άλλων, χρονικά ή σε σειρά, το να πρέπει ή να δικαιούται να αντιμετωπιστεί ή να εξυπηρετηθεί πρώτος. Είναι επίσης το να αξιολογείται κάποιος ή κάτι ως επείγον ή μεγαλύτερης σημασίας έναντι άλλων.
Τα όρια είναι αισθητά κι εύκολα μπορείς να συνειδητοποιήσεις ποια θέση καταλαμβάνεις στην κατάταξη. Αρκεί να αναλογιστείς εκείνον που βρίσκει πάντα χρόνο για να μοιραστεί μαζί σου.
Εκείνον που δε θα χρειαστεί να περιμένεις στην αναμονή για μια απάντηση, εκείνον που ξεκανονίζει ό,τι κι αν είχε να κάνει μόνο και μόνο γιατί θέλησες εσύ να τον δεις. Με απλά λόγια προτεραιότητα είσαι για εκείνον που δε βάζει κανέναν και τίποτα πάνω από εσένα. Πρώτα εσύ και μετά το χάος.
Στον αντίποδα, είναι πάλι ευκόλως εννοούμενα τα δεδομένα. Όταν μονίμως καθυστερεί να απαντήσει στις κλήσεις ή στα μηνύματά σου, όταν πνίγεται στη δουλειά κι αδυνατεί να συντάξει 8 γράμματα για να στείλει μια καλημέρα καθώς είναι γνωστό πως η σύνταξη ενός μηνύματος απαιτεί σχολαστική μελέτη κι είναι χρονοβόρα διαδικασία, μάντεψε τι δεν είσαι.
Όταν πάντα κάτι έχει να κάνει, όταν προτιμά να συναντήσει οποιονδήποτε άλλο κι όταν σε θυμάται ως έσχατη λύση όταν δεν του κάτσει κάτι άλλο, κυρίως αυτό το τελευταίο. Παρουσιάζεται συχνά ως «σήμερα θέλω οπωσδήποτε να σε δω, μόνο εσένα» ενώ η αλήθεια ήταν κάπως «σήμερα δε βρήκα τίποτα καλύτερο να κάνω και θυμήθηκα εσένα».
Κι εσύ συχνά ακυρώνεις ανθρώπους που σε έθεταν προτεραιότητά τους για να συναντήσεις αυτούς που τυχαία σε διαλέγουν απ’ τις δυνατές επιλογές τους. Παίζουν κυνηγητό οι προτεραιότητες κι εμείς τρέχουμε προς τη λάθος κατεύθυνση.
Οι προτεραιότητες θα έπρεπε βάσει προεδρικού διατάγματος να είναι αυστηρώς αμοιβαίες. Να απαγορεύεται να θέτεις ως προτεραιότητα σου κάποιον όταν αυτός σε αντιμετωπίζει ως ένα τυχαίο νούμερο στη λίστα των επιλογών του. Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, καλό θα ήταν να το απαγορεύουμε μόνοι μας.
Δεν είναι λίγες οι φορές που πιστεύουμε κι ελπίζουμε στην αλλαγή. Θέλουμε να θεωρούμε πως με τον καιρό ή με στρατηγική θα καταφέρουμε να κερδίσουμε τη θέση που μας αναλογεί. Είναι όμορφη σκέψη αρκεί να περιορίζεται στα επαγγελματικά.
Στα προσωπικά η αλήθεια είναι πως οι προτεραιότητες δεν ανακατανέμονται κι οι σχέσεις δεν αλλάζουν ταυτότητα.
Εκεί οι άνθρωποι είναι πεισματάρηδες κι επίμονοι, τη θέση που θα σου δώσουν απ’ την πρώτη στιγμή, σπάνια ως ποτέ δεν είναι διατεθειμένοι να την αποποιηθούν, άλλωστε τίποτα δεν επιλέγεται τυχαία. Κι αν μπήκες στη ζωή τους σοβαρά, έχει καλώς, αν πάλι όχι, το παιχνίδι είναι θέμα χρόνου να λήξει.
Αν δεν κατακτήσεις απ’ την αρχή τη θέση που θέλεις να κατέχεις στη ζωή κάποιου, αν δεν εκθρονίσει τις προτεραιότητες και δε στέψει εσένα ως νούμερο ένα, μια ζωή θα σέρνεσαι και θα κουτρουβαλάς στην κατάταξη προσπαθώντας μάταια να ανέβεις.
Αν δε σε θεωρήσει απ’ την αρχή προτεραιότητα, δε θα γίνεις ποτέ! Γιατί οι άνθρωποι παίρνουν θέση στη ζωή των άλλων απ’ τα πρώτα βλέμματα κι όσο κι αν γύρω όλα αλλάζουν, αυτή μένει σταθερή.
Αν μπήκες στη ζωή κάποιου ως κάτι ελεύθερο και φλου πάντα σε αυτό το πεδίο θα τριγυρνάς κι ας σου πετάει αραιά και πού μικρές ποσότητες «ενδιαφέροντος» και τεράστια αποθέματα δικαιολογιών για να γλυκάνει λίγο τη γεύση σου.
Το «δε θέλω σχέση τώρα» είναι πάντα «δε θέλω σχέση μαζί σου», σκληρό αλλά αληθινό. Το χαλαρό θα παραμείνει χαλαρό κι η καβάτζα, καβάτζα, όσο κι αν περιμένεις.
Αν απ’ την αρχή ανάμεσα σε εσένα και τους φίλους ή τη δουλεία επέλεγε κάτι άλλο, μην εθελοτυφλείς περιμένοντας να αλλάξει η ιεραρχία. Είναι αυστηρή κι εσύ αδύναμος να την αναδιοργανώσεις. Την προτεραιότητα δεν την απαιτείς, δεν έχει και νόημα έτσι. Αξίζει μόνο όταν χαρίζεται αυθόρμητα κι ακραία.
Πωλίνα Πανέρη για το pillowfights.gr
