Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να διαπιστώσει κανείς τις ανισότητες στις συνθήκες ζωής που υπάρχουν ανάμεσα σε διάφορα μέρη του πλανήτη. Μία ματιά σε μία σχολική αίθουσα, είναι ένα από αυτά.
Σε κάποιες χώρες, τα παιδιά κάθονται οκλαδόν σε πάρκα, ή σε αγρούς και κοιτάζουν έναν μαυροπίνακα, αν υπάρχει κι αυτός. Αλλού, πιτσιρικάδες πιάνουν από νωρίς στα χέρια τους tablet και διδάσκονται με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Η Deutche Welle έκανε ένα φωτογραφικό αφιέρωμα από σχολικές αίθουσες σε όλο τον κόσμο, που αποκαλύπτει αυτές τις διαφορές.
Η Νότια Κορέα βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στα ψηφιακά μέσα για την εκπαίδευση. Υπολογιστές και διαδίκτυο υπάρχουν σε κάθε τάξη και η κυβέρνηση σκοπεύει να αντικαταστήσει όλα τα βιβλία με ηλεκτρονικά. Στις φτωχότερες οικογένειες, το κράτος δίνει δωρεάν tablet στα παιδιά.
Αλλού, μία τάξη αποτελείται απλά από έναν πίνακα και πάγκους για τους μαθητές. Σε σύγκριση με τους γείτονές της, η Γκάνα έχει χαμηλό ποσοστό αναλφαβητισμού, καθώς τα έξι πρώτα χρόνια του σχολείου είναι δωρεάν.
Επίσημα, οι μαθητές πρέπει να πάνε στο σχολείο για εννιά χρόνια, αλλά τα περισσότερα παιδιά στο ύπαιθρο συχνά δεν μπορούν να μιλήσουν την επίσημη γλώσσα διδασκαλίας, τα αγγλικά.
Οι μαθητές σε αυτό το σχολείο στη Γερμανία δεν χρησιμοποιούν ποτέ μολύβια και τετράδια, αλλά netbook και smartboard. Στόχος είναι να ενισχυθεί η κατανόηση και χρήση των ψηφιακών μέσων.
Στις βιομηχανικές χώρες σχολείο σημαίνει κάτι παραπάνω από τη βασική εκπαίδευση. Στις χώρες με υψηλό εισόδημα δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στη μάθηση στα πρώτα χρόνια και περίπου το 70% των παιδιών αρχίζουν την τυπική μάθηση πριν από το δημοτικό σχολείο. Σε χώρες χαμηλού εισοδήματος, μόλις 3 στα 20 παιδιά έχουν προσχολική εκπαίδευση.
Στην Κένυα, όλα τα παιδιά μπορούν να πάνε στο σχολείο δωρεάν για 8 χρόνια. Τα περισσότερα όμως σταματούν νωρίτερα. Οι απαιτούμενες σχολικές στολές, τα παπούτσια, τα βιβλία, τα τετράδια και τα μολύβια είναι πράγματα που δεν μπορούν να αγοράσουν οι γονείς.
Οι δημόσιες σχολικές τάξεις έχουν φτωχό εξοπλισμό και ξεχειλίζουν από μαθητές. Οι οικογένειες που μπορούν, στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία.
Στη Μ. Βρετανία, οι περισσότεροι μαθητές πηγαίνουν στο σχολείο με στολή. Αυτό θεωρείται ότι τους βοηθά περισσότερο να επικεντρωθούν στη μάθηση.
Σε αντίθεση με τις αναπτυσσόμενες χώρες, εκεί οι οικογένειες που δεν μπορούν να πληρώσουν τις στολές μπορούν και πάλι να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, καθώς υπάρχει δημόσια δαπάνη για να καλυφθεί αυτό το πρόβλημα.
Οταν δεν υπάρχουν σχολεία, απαιτούνται αυτοσχεδιασμοί. Οπως στο Πακιστάν, όπου τα παιδιά παρακολουθούν μαθήματα σε πάρκα. Η χώρα έχει μειώσει τον προϋπολογισμό της για την Παιδεία και ξοδεύει περισσότερα σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς.
Στο Αφγανιστάν, σημαντικά τμήματα του πληθυσμού μεγάλωσαν χωρίς πρόσβαση στην εκπαίδευση, εξαιτίας του εμφυλίου και του καθεστώτος των Ταλιμπάν. Μόλις μία στις τέσσερις γυναίκες μπορεί να διαβάσει ή να γράψει, ενώ το 52% των ανδρών έχει αυτή την ικανότητα. Στη χώρα υπάρχει έλλειψη σχολείων, εκπαιδευτικών και εκπαιδευτικού υλικού.
Παρόμοια είναι η κατάσταση στο Νότιο Σουδάν, όπου μόλις το 16% των γυναικών ξέρουν ανάγνωση και γραφή. Η εκπαίδευση των κοριτσιών αποτελεί ένα μεγάλο στόχο για τους οργανισμούς βοήθειας από το εξωτερικό.
Ο πολύχρονος εμφύλιος πόλεμος έχει αφήσει πίσω του ένα καταρρακωμένο εκπαιδευτικό σύστημα. Στα λίγα σχολεία της χώρας, δεν υπάρχουν καρέκλες και θρανία, ενώ βιβλία υπάρχουν μόνο στα μισά.
Μαθητές στις αγροτικές περιοχές της Βραζιλίας πηγαίνουν συνήθως σε υποτυπώδη σχολεία.
ief/dw
Πληροφορίες στο: