Θα ξεκινήσω με ένα κλισέ. Ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.
Μη με παρεξηγείτε, είμαι και γατόφιλη! Βασικά αγαπάω όλα τα ζωντανά και για καλή μου τύχη μεγάλωσα σε μια οικογένεια που δε μου στέρησαν την χαρά ούτε μου εμπότισαν την φοβία που συναντώ μέχρι και σήμερα από γονείς «θα σε δαγκώσει το σκυλάκι», «θα σου ορμήσει το γατάκι» και άλλα τέτοια που δηλώνουν σαφέστατα δικές τους προσωπικές φοβίες.
Μεγαλώνοντας έμαθα ότι το πιο σημαντικό στο να έχεις ένα κατοικίδιο, είναι αυτή η μοναδική σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ σας. Μια σχέση που όταν έρχεται στο τέλος της, πονάει.
Προς αποφυγήν μιας επανάληψης, και όποιος έχει νιώσει την απώλεια αυτή θα με καταλάβει, είχα αφήσει την σκέψη να αποκτήσω ένα κατοικίδιο στην άκρη για πολλά χρόνια.
Αν δεν έχεις φροντίσει ένα ζωντανό θα σκέφτεσαι ότι είμαι υπερβολική. Και όμως αυτό το άρθρο το γράφω απομακρυσμένη από συναισθηματισμούς και με τον μικρό Αττίλα να τριγυρνάει στο σαλόνι.
Αυτό το πλασματάκι, το γατόσκυλο μου, τον τελευταίο χρόνο με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο. Μου έχει δώσει χαρά, αγάπη, ζεστασιά κι έναν καθρέφτη να κοιτάξω κατάματα τον εαυτό μου.
Γιατί κακά τα ψέματα, έχει πάρει όλα τα κουλά μου, κι έχω και αρκετά από δαύτα κι ενίοτε με ανέχεται όπως και εγώ αυτόν, γιατί ας μη γελιόμαστε δεν είναι όλα ονειρικά πλασμένα στη σχέση μας… Έχουμε κι εμείς τις στιγμές μας.
Από την ημέρα που έκανε είσοδο στη ζωή μου το μικρό μου τέρας, εκτός από όλα τα χαριτωμένα και τα όχι τόσο χαριτωμένα – ναι, έχω τρίψει χαλί κι εγώ και δεν ντρέπομαι – προστέθηκε ένα δυνατό κριτήριο για τους ανθρώπους, ένας δείκτης για το κατά πόσο μπορώ να τους εμπιστευτώ.
Για να αποφύγουμε τυχόν παρεξηγήσεις, ο Αττίλας είναι ίσως από τα πιο κοινωνικά σκυλιά κι εκεί που θέλει είναι κάτι περισσότερο από κοινωνικός.
Μυρίζεται το καλό. Θέλει βεβαίως το χρόνο του με τους ανθρώπους και κάθε νέο περιβάλλον και σπάνια εμπιστεύεται κι αφήνεται με την πρώτη. Νιώθει επίσης στο μέγιστο ποιοι πραγματικά τον αγαπούν και δεν τον βλέπουν από μακριά σαν ένα ακόμη χαριτωμένο σκυλάκι. Τώρα από όλα το παραπάνω, βγάλε τον Αττίλα και βάλε εμένα.
Όταν λοιπόν κυκλοφορώ με τον Αττίλα είναι κάτι σαν case study. Μου αρέσει να παρατηρώ τις επιλογές του, το πώς συμπεριφέρεται και πού αφήνεται. Και πίστεψέ με μέχρι σήμερα ό,τι συμπάθειες έχει συνάψει δεν είναι τυχαίες.
Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι το πώς συμπεριφέρονται όσοι τον συναντούν. Ενδόμυχα έχω αποφύγει περαιτέρω συναναστροφή, με ανθρώπους που έγραφε στο πρόσωπό τους έστω και αν λέγανε «τι γλυκούλι» η αμηχανία τους ή και ο φόβος τους ακόμη, «γιατί είναι μικρόσωμος, και ξέρεις τι λένε για τα μικρόσωμα σκυλιά, ότι είναι κακά και νευρικά και μουλωχτά και δεν ξέρεις από που θα στη φέρουν».
Μόνο που ο σκύλος μου, όπως και όλα τα σκυλιά με τους κηδεμόνες τους, δε διαφέρει και πολύ από εμένα. Κι εγώ όπως και αυτός όταν συναντάμε κάτι τέτοιους ομόφωνα αποφασίζουμε να μην τους συναναστραφούμε.
Γιατί πολύ απλά ένας τέτοιος άνθρωπος είναι μονίμως φοβισμένος, σε άμυνα κι επίσης ικανός να πράξει όπως ακριβώς σου περιγράφει.
Είναι διαφορετικό πράμα να μην είσαι εξοικειωμένος και σε αυτό δείχνω κατανόηση τόσο εγώ όπως και ο σκύλος μου. Η αδερφή μου για παράδειγμα, δεν το είχε με τα σκυλιά μέσα στο σπίτι, όμως είναι τόσο καλόψυχη και τον αγάπησε από την πρώτη στιγμή. Ο Αττίλας το ένιωσε και την έλιωσε στα τσαλίμια και στις χαρές. Σήμερα μου τηλεφωνεί για να ρωτήσει τι κάνει ο μικρός.
Για εμένα ο Αττίλας δεν είναι απλά ένας σκύλος. Δεν είναι ακόμη μια ευθύνη ή ένας τρόπος για να δοκιμάσω τον εαυτό μου και το κατά πόσο υπεύθυνη μπορώ να γίνω. Είναι το παρεάκι μου, το μικρό μου, ο σαχλαμάρας μου και το παλαβό μου.
Είναι πολλές φορές ο λόγος που είμαι κακόκεφη το πρωί, γιατί με έχει ξυπνήσει μέσα στο βράδυ με τη μουσούδα του κολλημένη στη δική μου με love attack. Και άλλες τόσες φορές που ξενυχτάω βυθισμένη σε σκέψεις και τα deadline και τον έχω να κοιμάται στην αγκαλιά μου και την παλεύω. Έχουμε μια σχέση εμπιστοσύνης και φυσικά αγάπης.
Θα μπορούσα να σου παραθέσω χιλιάδες λόγους, να σου αναλύσω και να επιχειρηματολογήσω γιατί εμπιστεύομαι όσους συμπαθεί το κατοικίδιό μου και το ένστικτό του είναι για εμένα δείκτης. Αλλά δε θα είχε καμία σημασία… αν δεν το ζήσεις, δε θα μπορέσεις να το καταλάβεις αν δεν πεις κι εσύ «ο σκύλος μου ξέρει!»
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Κωφίδου: Κατερίνα Κεχαγιά
