Αίσθηση προκάλεσε ο Ιταλός άλτης Gianmarco Tamberi, το περασμένο Σαββατοκύριακο, λόγω της εμφάνισής του κατά τη διάρκεια των αγώνων Olympic Anniversary Games, στη Βρετανία.
Μπορεί ο 23χρονος να κατάκτησε το ασημένιο μετάλλιο στους αγώνες του Λονδίνου στο άλμα εις ύψος ωστόσο κανείς δε μιλούσε γι’ αυτό καθώς εμφανίστηκε στο ταρτάν έχοντας το μισό του πρόσωπο ξυρισμένο και το άλλο μισό με γενειάδα.
Ο 23χρονος δεν πάσχει από κάποια δερματοπάθεια όπως πολλοί πιστεύουν όταν τον βλέπουν, απλά ο ίδιος θεωρεί πως πρέπει να προσφέρει θέαμα στον κόσμο και έτσι αποφάσισε να λανσάρει αυτό το περίεργο λουκ.
“Έχει γίνει κάτι σαν το σήμα κατατεθέν μου. Μου αρέσει να είμαι στο στάδιο και να διασκεδάζω το κοινό”, αναφέρει χαρακτηριστικά.
Βήμα βήμα την κατασκευή ενός σπαθιού κατάνα μας δείχνει βίντεο των Man at arms reforced.
Με τη βοήθεια των Matt Stragmen, Kerry Stagmer και των βοηθών τους βλέπουμε μέσα από ένα 18λεπτο βίντεο, που έχει γυριστεί μέσα σε ένα σιδηρουργείο πως κατασκευάζεται ένα αυθεντικό κατάνα.
Το εν λόγω σπαθί έχει γίνει συνώνυμο των σαμουράι, καθώς το Μπουσίντο, ο ηθικός κώδικας των αριστοκρατών της φεουδαρχικής Ιαπωνίας, δίδασκε ότι η κατάνα είναι η ψυχή του σαμουράι.
Η αυθεντική κατάνα φτιαχνόταν από χάλυβα. Πιο συγκεκριμένα χρησιμοποιούνταν το λεγόμενο Ταμαχαγκάνε, δηλαδή πολλά στρώματα χάλυβα, άλλα με υψηλή και άλλα με χαμηλή περιεκτικότητα σε άνθρακα.
Η μεγάλη ποσότητα άνθρακα κάνει τη λεπίδα της κατάνα πιο σκληρή και αιχμηρή, αλλά ταυτόχρονα πιο εύθραυστη στη μάχη. Απ’ την άλλη, ο χάλυβας με μικρή ποσότητα άνθρακα, είναι πιο εύκολα σφυρηλατήσιμος, απορροφά τα χτυπήματα, αλλά δεν είναι τόσο κοφτερός. Οι κατασκευαστές κατάνα κράτησαν τα θετικά και των δύο ειδών χάλυβα.
Η εικόνα που έχουν οι «κοινοί θνητοί» για την απογείωση ενός αεροπλάνου, ιδίως μαχητικού, είναι συνήθως μια επιβλητική εικόνα δύναμης – ακόμα και αν, από τεχνικής πλευράς (για τα δεδομένα των πιλότων, πάντα), η απογείωση δεν απαιτεί τρομερές ικανότητας από τον χειριστή του.
Ωστόσο, ο πιλότος ενός πολωνικού MiG-29 και ενός πακιστανικού F-16 μάλλον…διαφωνούν με την εν λόγω αντίληψη: και χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα βίντεο με τις εντυπωσιακές απογειώσεις των αεροσκαφών τους, στις οποίες δεν είναι υπερβολή να πουν ότι μετατρέπουν τα μαχητικά τους σε… διαστημόπλοια, καθώς, ελάχιστα μετά τη στιγμή που οι τροχοί τους αφήνουν τον διάδρομο, τα ανυψώνουν κάθετα, λες και πρόκειται για εκτόξευση…διαστημικού λεωφορείου.
Μπάλος. Πασίγνωστη, διάσημη, πολυφωτογραφημένη, ονειρική, παραδεισένια, είναι μερικοί από τους χαρακτηριστικούς προσδιορισμούς της λιμνοθάλασσας του Μπάλου στην Κρήτη.
Ο Sarantos Nikos δημιούργησε ένα βίντεο όπου βλέπουμε την ομορφία της περιοχής. Αυτό προσφέρει τη δυνατότητα να δούμε τον Μπάλο… διαφορετικά: Από ψηλά με τη βοήθεια ενός drone.
Από τις ομορφότερες παραλίες του κόσμου. Για πολλούς η ομορφότερη! Ένα απίστευτο σεληνιακό τοπίο, που σε σε μαγεύει και σε αιχμαλωτίζει για πάντα, μόλις το αντικρίσεις.
Το μεγαλείο της φύσης, μπροστά μας….
Εκπληκτικές φωτογραφίες νέων μαμάδων, που κρατούν τρυφερά στην αγκαλιά τους τα μόλις 24 ωρών μωρά τους!
Το «One Day Young» είναι μια υπέροχη συλλογή από τη φωτογράφο Jenny Lewis η οποία αποτυπώνει την ευτυχία στο πρόσωπο των γυναικών που πριν από λίγες ώρες βίωσαν το θαύμα της μητρότητας.
Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες στο Λονδίνο, στα σπίτια των νέων μαμάδων, που κρατούν στην αγκαλιά τους τα νεογέννητα αγγελούδια τους τις πρώτες ώρες της ζωής τους. Τίποτα δεν είναι στημένο, ρετουσαρισμένο, φτιαχτό ή στιλιζαρισμένο… τα πάντα είναι φυσικά, και μοναδικό σκοπό έχουν να συλλάβουν την ομορφιά των συναισθημάτων που νιώθει κάθε νέα μαμά.
Το συγκεκριμένο project, που διήρκεσε 4 ολόκληρα χρόνια, ξεκίνησε σαν μια γιορτή αφιερωμένη στη μητρότητα, με επίκεντρο το μοναδικό δεσμό που αναπτύσσεται ανάμεσα στη μαμά και το παιδί της. Η Jenny Lewis, που είναι και η ίδια μαμά δύο παιδιών, απαθανάτισε περισσότερες από 100 Λονδρέζες σε αυτά τα απίστευτα πορτρέτα με τα μωράκια τους.
«Φτάνοντας στο Γαλαξίδι, το πρώτο που συναντάς είναι η… ησυχία του. Ο δρόμος σε οδηγεί από μόνος του στην πλατεία Νικολάου Μάμα και στο κυρίως λιμάνι. Φρέσκο θαλασσινό αεράκι, καφενεία και ταβέρνες στη σειρά, δεμένα καΐκια και ιστιοφόρα να θυμίζουν παλιές δόξες, κόσμος να βολτάρει και απέναντι η πευκόφυτη πλαγιά, η Πέρα Πάντα. Διατηρητέα καπετανόσπιτα συνθέτουν ένα σκηνικό που θυμίζει Ναύπλιο, με έναν πολύ πιο ήπιο, ελάχιστα εμπορικό, χαρακτήρα.
Ανεβαίνοντας την οδό Ηρώων, ρίχνω κλεφτές ματιές μέσα από αυλόπορτες σε ωραία βοτσαλωτά, ενώ από ανοιχτά παράθυρα νεοκλασικών βγαίνει απαλή μουσική. Ζηλεύω… Πολύ θα ήθελα να μένω σε μια τέτοια μονοκατοικία, αλλά προσπερνώ τη σκέψη και προχωρώ προς το Ναυτικό Μουσείο.
Εδώ συναντάμε τον Γαλαξιδιώτη στην καταγωγή Γιώργο Κουρεντή, ο οποίος, ενώ γνώρισε τον κόσμο ταξιδεύοντας ως ναυτικός και έχοντας βάση το κοσμοπολίτικο Λονδίνο, επέστρεψε για να συναντηθεί με τις ρίζες του και έχει μεταλλαχθεί σε παθιασμένο ξεναγό, που σε ταξιδεύει στην ιστορία του Γαλαξιδίου με αφοσίωση.
Το μικρό αυτό μουσείο, με τον σφαιρικό αμφορέα της 3ης χιλιετίας π.Χ., νομίσματα, όπλα, ακρόπρωρα και την εξαιρετική συλλογή γραμματοσήμων, είναι μια πολύ καλή εισαγωγή στο Γαλαξίδι.
Στην ίδια γειτονιά, το «Παληο-Γαλάξειδο» του 1655, το ολόγλυπτο ξύλινο τέμπλο του προστάτη των θαλασσινών Αη Νικόλα, θα μας αφήσει πραγματικά άφωνους, ιδιαίτερα παρατηρώντας κάθε του λεπτομέρεια.
Στις αρχές του 20ού αιώνα, οι Γαλαξιδιώτες δεν κατάφεραν να περάσουν από τα πανιά στον ατμό. Το πιο εμπορικό και ακμαίο λιμάνι της Ελλάδας, μαζί με αυτό της Σύρου, την εποχή των ιστιοφόρων έχασε το στοίχημα του εκσυγχρονισμού, αλλά κατάφερε να διασώσει την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του, παραμένοντας ένας τόπος ποτισμένος με ιστορία και την αρχοντιά της ναυτικής του παράδοσης.
Το Γαλαξίδι χαρακτηρίστηκε διατηρητέο το 1978. Μια παλιά, ένδοξη ναυτική πολιτεία μετατράπηκε έτσι σε σύγχρονο παραδοσιακό οικισμό, προσανατολισμένο στον ήπιο τουρισμό. Σύνδεσμός τους, τα αρχοντικά και τα καντούνια, που διατηρήθηκαν σε μεγάλο βαθμό αναλλοίωτα στο πέρασμα δεκαετιών και αιώνων, γύρω από τα δύο λιμανάκια του.
ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ ΑΡΧΟΝΤΙΚΑ
Η Αυστραλή γιατρός Νικόλ έρχεται για τέταρτη φορά στο Γαλαξίδι. «Σε αιχμαλωτίζει με την αισθητική και την ησυχία του», μας λέει. Μαζί της μοιάζουν να συμφωνούν Γάλλοι κυρίως και κάποιοι Γερμανοί τουρίστες, που βρίσκονται εδώ εκτός τουριστικής σεζόν.
Η κοσμοπολίτικη αυλή του παλιού ξενοδοχείου «Γανυμήδης» είναι γεμάτη ακόμη και εκτός εποχής, με Ευρωπαίους κατά κύριο λόγο, που αναζητούν την ιστορία και την αισθητική της χώρας μας συνδυάζοντας Δελφούς και Γαλαξίδι.
Επιστροφή στο λιμανάκι για φαγητό, κατηφορίζοντας το καντούνι του Αη Νικόλα, ενώ σαν θαύμα προκύπτει απογευματινός καφές στο νεοκλασικό που ζήλευα το πρωί.
Μαζί του γλυκό του κουταλιού από τη Ρωξάνη Λημνιού, φωτογραφίες προγόνων, όμορφα πλεκτά με βελονάκι, ζωγραφισμένες από τον σύζυγό της Αρη καμάρες παραθύρων, πέρασμα στην αρχοντιά και στη γοητεία μιας άλλης εποχής.
Το κέικ πορτοκαλιού της Στέλλας Σεντούκα θα μας φέρει απέναντι σε ένα άλλο, εξαιρετικά αναπαλαιωμένο αρχοντικό. Δεν συνιστώ να αρχίσετε να χτυπάτε κουδούνια ή ρόπτρα στις εξώπορτες, αλλά πραγματικά αξίζει να βρεθεί κανείς στο εσωτερικό διατηρητέων αρχοντικών.
Οι Γαλαξιδιώτες ναυτικοί έβαφαν τα πατώματά τους πάντα με χρώμα πλαστικό, αυτό που είχε περισσέψει από τα καράβια, ενώ το «αβέρτο», ο επάνω όροφος στα σπίτια, ήταν ενιαίο, χωρίς τοίχους, για να απλώνουν και να ράβουν τα πανιά· στοιχεία της γαλαξιδιώτικης αισθητικής, που κάθε προσεκτική αναπαλαίωση συντηρεί και διαιωνίζει.
Αλλο γοητευτικό στοιχείο, το τμήμα βράχου που βρίσκεται ενσωματωμένο στο κατώι αρκετών παλιών αρχοντικών. Σύγχρονες ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις άλλοτε τον εντάσσουν στο μπάνιο και άλλες φορές στο διάκοσμο του ξενώνα, στον οποίο διαμορφώνονται πλέον πολλά παλιά κατώγια.
ΒΟΛΤΕΣ ΣΤΟΝ ΧΗΡΟΛΑΚΑ
Απογευματινή βόλτα με ποδήλατο και γνωριμία με τον Χηρόλακα, το δεύτερο λιμανάκι της Ακτής Οιάνθης. Στο αρχοντικό της λαογράφου Ροδούλας Σταθάκη-Κούμαρη νιώθεις σαν σε ταινία εποχής, χάνεσαι στα λόγια της για το Γαλαξίδι, αλλά και στην όλη ατμόσφαιρα ενός σπιτιού που αγαπάει τα βιβλία και τις γάτες.
Παρατηρούμε απέναντι τα διαφορετικά δείγματα γαλαξιδιώτικης αρχιτεκτονικής, όπως το παλιό «Σιδηροπουλέικο» και ένα σπίτι θεμελιωμένο πάνω στα τείχη του αρχαίου «Χαλείου». Ετσι ονομαζόταν το Γαλαξίδι στην αρχαιότητα και η ναυτική του ταυτότητα χάνεται πίσω στα βάθη της Ιστορίας.
Σημείο αναφοράς για τον ταξιδιώτη στον Χηρόλακα, το παλιό διατηρητέο Λιοτρίβι. Το μπαλκόνι του, πραγματικά πάνω στη θάλασσα, προσφέρει καφέ, φαγητό και μια πολύ νησιώτικη αίσθηση. Δεν είναι τυχαίο, καθώς όλο το Γαλαξίδι, «μέχρι το 1963 που τελείωσε ο δρόμος Ιτέας – Ναυπάκτου, έμεινε ήσυχο και γραφικό, γιατί η κύρια σύνδεσή του ήταν οι θαλάσσιοι δρόμοι.
Ετσι, χωρίς να είναι νησί, δημιούργησε μια ατμόσφαιρα νησιώτικη και έναν χαρακτήρα δικό του», γράφει η Ροδούλα Σταθάκη. Ενας τόπος ζεστός, ακόμη και το χειμώνα κάθεσαι άνετα έξω μόλις ξεπροβάλει για λίγο ο ήλιος, γι’ αυτό άλλωστε ενδείκνυται για απόδραση χειμερινή δίπλα στη θάλασσα.
Το Λιοτρίβι στεγάζει και τα έργα του ιδιοκτήτη του και ζωγράφου Γιώργου Μηνά. «Εχουμε αφήσει τις δουλειές μας στην Αθήνα και κάνουμε εδώ τους θεματοφύλακες! Να μην έρθουν οι Γερμανοί και μας τα πάρουν για ένα κομμάτι ψωμί», λέει η αδελφή του τελευταίου, Μίνα, δίνοντας μια άλλη διάσταση της τουριστικής ενασχόλησης με τον τόπο και τις ιδιοκτησίες του.
ΚΑΘΑΡΟΣ ΑΕΡΑΣ ΚΑΙ ΣΠΙΤΙΚΟ ΠΡΩΙΝΟ
Η νυχτερινή ζωή του Γαλαξιδίου ενδείκνυται για φαγητό και χαλαρό ποτάκι σε ένα από τα μαγαζιά του πρώτου λιμανιού. Αν ξαφνικά θελήσετε κάτι πιο έντονο, θυμίζουμε πως η Αράχωβα βρίσκεται μισή ώρα μακριά. Απλώς το ξέφρενο ξενύχτι δεν ταιριάζει με την ηρεμία του Γαλαξιδίου.
Περισσότερο του πάει μια πρωινή βόλτα στην Πέρα Πάντα: από τη μια η θάλασσα, από την άλλη πεύκα και βαθιές τονωτικές εισπνοές καθαρού αέρα. Ποιος είπε, άλλωστε, πως το Γαλαξίδι δεν είναι μια ρομαντική, νοσταλγική πολίχνη; Με τους αργούς, ήρεμους ρυθμούς αλλοτινών εποχών;
Στα λιγοστά μαγαζιά θα βρείτε κάτι για ενθύμιο, αλλά αποκλείεται να παρασυρθείτε σε πάρτι καταναλωτισμού. Πιο πιθανό είναι να γυρίσετε πίσω με διαφορετικές γεύσεις σπιτικής μαρμελάδας. Μια πρώτη δοκιμή θα κάνετε σε όποιον ξενώνα κι αν μείνετε.
Το πλουσιοπάροχο ελληνικό πρωινό που καθιερώθηκε από τον «Γανυμήδη» και τον πρώτο Ιταλό ιδιοκτήτη του Βruno έχει πλέον γίνει κανόνας σε όλα τα καταλύματα, που είναι μικρές οικογενειακές προσπάθειες, με όλη τη φροντίδα που εμπεριέχουν. Αμφιβάλλω αν υπάρχει ξενοδοχείο ή ξενώνας χωρίς χειροποίητες μαρμελάδες, γλυκά του κουταλιού ή πίτες, σπιτικά αυγά και κέικ.
Ενα διήμερο είναι αρκετό για να σε κερδίσει το Γαλαξίδι, να σε χαλαρώσει και να σε βάλει στους ρυθμούς του. Ενας τόπος με έντονη αίσθηση ταυτότητας, που, ακριβώς όπως λένε οι Γαλαξιδιώτες, «μιλάει με τη σιωπή του».
Το καρπούζι (επιστημονική ονομασία.: Κίτρουλλος ο εριώδης, Citrullus lanatus) είναι ένα φρούτο το οποίο προέρχεται από τη νότια Αφρική. Οι ποικιλίες που καταναλώνονται σήμερα μπορούν να φτάσουν σε βάρος αρκετά κιλά.
Το καρπούζι είναι ένα καλοκαιρινό φρούτο που μας αρέσει να το τρώμε παγωμένο. Ωστόσο σε αυτό το βίντεο θα δείτε πώς μπορεί να γίνει και ένα εξαιρετικό φαγητό στον… φούρνο!
Ναι καλά ακούσατε υπάρχουν συνταγές οι οποίες μας προτείνουν μια πολύ διαφορετική εκδοχή του αγαπημένου καλοκαιρινού φρούτου… ψητό!
Δείτε το σχετικό βίντεο και είμαστε σίγουροι πώς θα εντυπωσιαστείτε με τα αποτελέσματα που μας προτείνει το κανάλι του Youtube Cooking Light.
Το γύρο του κόσμου κάνει το βίντεο με πρωταγωνιστή ένα νεαρό μαθητή που έπεσε θύμα bullying εν ώρα μαθήματος από άλλους συνομήλικούς του.
Ειδικότερα, όπως φαίνεται και στο βίντεο, δύο μαθητές χτυπούν το άτυχο αγόρι το οποίο σε πρώτη φάση τους αγνοεί θέλοντας να παρακολουθήσει το μάθημά του. Ωστόσο, τα χτυπήματα συνεχίζονται και ο νεαρός Τζαμαϊκανός δεν καταφέρνει να συγκρατήσει τα νεύρα του.
Διαφημιστική εταιρεία στο Ισραήλ στο πλαίσιο προώθησης ξυριστικής μηχανής έφτιαξε ένα βίντεο, στο οποίο ακολουθεί τις πραγματικές στιγμές που ζει ένας άνδρας όταν ξυρίζει το μούσι του μετά από 14 χρόνια.
Αρχικά πηγαίνει στο μαγαζί που δουλεύουν η μητέρα του και η δίδυμη αδελφή του, οι οποίες δυσκολεύονται να το αναγνωρίσουν και ακόμα πιο αστεία είναι η στιγμή με τον πατέρα του. Φυσικά καλύτερες όλων είναι οι καταγραφές με τα παιδιά και τη σύζυγο του, η οποία τον φιλάει και του λέει «αισθάνομαι ότι σε απατάω»…
