Στο σαλόνι περιμένουν γονείς με καρδιοχτύπι. Κάθε μέρα η ίδια αγωνία.
Όπως την πρώτη μέρα.
«Άλλαξε κάτι σήμερα; »
«Αναπνέει μόνο του;»
«Του έδωσαν γάλα;»
Η ώρα που επιτρέπονται οι επισκέψεις είναι πάντα η ίδια και ο χρόνος περιορισμένος.
«Δικαιούσαι» μίση ώρα χαράς. Μόλις μισή ώρα με το μωρό σου.
Η νοσηλεύτρια βγαίνει στο «αποστειρωμένο» σαλονάκι.
Παντού μυρίζει έντονα «αλκοολούχο αντισηπτικό».
Μαμάδες και μπαμπάδες στριμωγμένοι στο μικρό προθάλαμο.
Περιμένεις στην ουρά για να μπεις στη μονάδα. Ανυπομονείς τόσο πολύ που αν και έξω κάνει κρύο, εσύ έχεις αρχίσει να ιδρώνεις.
Φοράς την πράσινη αποστειρωμένη ρόμπα, μαζεύεις τα μαλλιά σου, φοράς μια μάσκα στο πρόσωπο για τα μικρόβια και υποπόδια (μπλε νάιλον σακουλάκια που φοράς στα πόδια, για όσους ευτυχώς δεν ξέρουν).
Φτάνεις με τη σειρά σου στο νιπτήρα. Σηκώνεις τα μανίκια μέχρι πάνω. Ποτέ δεν φανταζόσουν όλη αυτή τη διαδικασία. Ιεροτελεστία! Το πιο «ιερό» πλύσιμο χεριών για να αγγίξεις ίσα-ίσα το μικρό του ποδαράκι, το χέρι ή την πλατούλα του.
Εσύ όμως λαχταράς άλλα…
Αφού πλύνεις τα χέρια σου, βάζεις αντισηπτικό. Αυτή η μυρωδιά θα σε ακολουθεί για χρόνια.
Χωρίς να πιάσεις καν την πόρτα, σπρώχνεις με τον αγκώνα και μπαίνεις.
Πας στο σημείο που βρισκόταν η θερμοκοιτίδα την προηγούμενη μέρα. Παρακαλάς να είναι εκεί. Να μην έχει αλλάξει τίποτα ή αν έχει αλλάξει να είναι πιο κοντά στηνΕΞΟΔΟ.
Είναι όμως εκεί. Δεν κοιμάται. Κουνιέται.
Μικρά σχεδόν διάφανα χέρια και πόδια κουνιούνται. Δεν βολεύεται. Τα μηχανήματα που βρίσκονται πάνω από τη θερμοκοιτίδα, στο ειδικό ραφάκι κάνουν τον ίδιο με εχθές εκνευριστικό θόρυβο αλλά τίποτα το ανησυχητικό.«Κορεσμός σταθερός».
Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ακόμα «ιδιαίτερα». Χωρίς τη «σωστή» αναλογία. Εσένα όμως δεν σε νοιάζει.
Μετράς τα καλώδια που είναι συνδεδεμένα με το μωρό. Πρέπει να προσέξεις ιδιαίτερα πως θα το αγγίξεις. Δεν θες να τραβήξεις άθελα σου κανένα, ούτε φυσικά να το πονέσεις. Στο στόμα του είναι περασμένο ένα σωληνάκι. Στη μύτη του έχει ένα άλλο. Πάνω από το πόδι έχει μια τομή και του έχουν «περάσει» ένα τρίτο. Το μόνο χαριτωμένο πάνω του είναι ένα κόκκινο σκουφάκι που φοράει για να μην φαίνεται η «πεταλούδα» που είναι καρφωμένη στο κεφάλι του.
Το κοιτάς.
Έχει φτάσει την 29η εβδομάδα. Πέρασαν κιόλας 3εβδομάδες που είναι εκεί. Έπρεπε όμως να είναι στην κοιλιά σου. Μέσα σου…
Το σώμα σου το ζητάει. Τα βράδια σε πιάνουν κράμπες στην κοιλιά. Ξυπνάς και κλαις.
Είσαι λεχώνα και ταυτόχρονα δεν είσαι.
Είσαι μαμά και δεν είσαι.
Έχεις μωρό και δεν έχεις.
Είναι μωρό και δεν είναι.
Συνεχίζεις να το κοιτάς.
Και άλλες σκέψεις:
«Έτσι είναι το έμβρυο στην 29η εβδομάδα. Κανονικά θα έκανα υπέρηχο για να το δω. Έτσι το βλέπουν και οι μέλλουσες μαμάδες που κυοφορούν κανονικά σε αυτή την εβδομάδα.»
Έμβρυο.
Δάκρυα.
Δάκρυα στα μάτια σου ξανά και η κοιλιά σου να πονάει και ας είναι άδεια.
Ανοίγεις το μικρό στρογγυλό πορτάκι της θερμοκοιτίδας. Ακόμα δεν έχεις μάθει να κρατάς τα δάκρυα. Η φωνή σου τρέμει.
«Ψυχή μου ήρθα. Σ’ αγαπώ.»
Το μωρό σου ενοχλείται. Εσύ ανησυχείς αλλά το ένστικτο σου λέει να συνεχίσεις. Μετά από λίγο σαν να ηρεμεί. Μόλις αρχίζει να νιώθει την αγάπη από το χάδι σου ηρεμεί.
Είναι ακόμα απερίγραπτα μικρό για μωρό. Έχει όμως μεγαλώσει συγκριτικά με την πρώτη φορά που το είδες.
«Πότε θα φύγουμε από δω;»
«Πότε θα τελειώσουν όλα αυτά;»
«Τι θα γίνει μετά;»
Το επισκεπτήριο τελείωσε.
Η μισή ώρα χαράς σου τελείωσε.
Το σπίτι σου θα είναι πάλι άδειο…
Μέχρι να έρθει η πολυπόθητη μέρα να έρθει επιτέλους σπίτι!
Πηγή: tosodoulika.blogspot.gr
