Πολλές φορές oι διαφορές ανάμεσα σε δύο χαρακτήρες, οδηγούν σε μια παράξενη αίσθηση,  όταν ένας ηθοποιός υποδύεται πχ ένα σημαντικό ιστορικό πρόσωπο. Αυτό ισχύει για την εμφάνιση, τον χαρακτήρα αλλά και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ήρωα.

Στις παρακάτω περιπτώσεις, οι παραγωγοί δεν προσπάθησαν πολύ για να αναδημιουργήσουν την πραγματικότητα. Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις, το ταλέντο των ηθοποιών επισκιάζει οποιεσδήποτε ανακρίβειες στους χαρακτήρες. Στην πραγματικότητα αυτό γίνεται στις περισσότερες ταινίες.

Ξέρξης / «300»
Τον υποδύθηκε ο Ροντρίγκο Σαντόρο

© Atmosphere Entertainment MM LLC

Η ιστορική εικόνα του Πέρση βασιλιά είναι ασαφής. Μερικοί τον αποκαλούν στενόμυαλο και ασπόνδυλο, όμως είχε αυτοπεποίθηση και ήταν ένας αλαζόνας κυβερνήτης, ενώ κάποιοι τον αποκαλούν σοφό και έμπειρο πολεμιστή. Στην ταινία, προφανώς, αποφάσισαν να συνδυάσουν και τις δύο εικόνες, βάζοντας του όμως μια αρκετά παράξενη ένδυση.

Μέγας Αλέξανδρος / «Μέγας Αλέξανδρος»
Τον υποδύθηκε ο Κόλιν Φάρελ

©Egmond Film & Television

Η ταινία είναι γεμάτη ιστορικές ανακρίβειες, ακόμα και η εξωτερική εμφάνιση του Μέγα Αλεξάνδρου διαφέρει πάρα πολύ με τα ιστορικά στοιχεία.

Ο νεαρός Σαλβαντόρ Νταλί / «Ισχυρή έλξη»
Τον υποδύθηκε ο Ρόμπερτ Πάτινσον

©APT Films

Δεν υπάρχει καθόλου ομοιότητα στην εξωτερική εμφάνιση του Νταλί και του Πάτισον, παρόλα αυτά ο ηθοποιός στην ταινία καταφέρνει να αποκαλύψει προσεκτικά την προσωπικότητα του μεγάλου καλλιτέχνη, δείχνοντας εκκεντρικός, απρόβλεπτος και γεμάτος από αυτήν την τρέλα του καλλιτέχνη.

Ο Λεωνίδας Α / «300»
Τον υποδύθηκε ο Τζεράρντ Μπάτλερ

© Atmosphere Entertainment MM LLC

Η ταινία είναι γεμάτη ιστορικές ανακρίβειες και είναι περισσότερο σαν ταινία επιστημονική φαντασίας. Ο Ξέρξης ποτέ δεν έστειλε αγγελιοφόρους στο Λεωνίδα, ζητώντας την παράδοσή του και επιπλέον, ο Λεωνίδας δε διέπραξε φόνο, ρίχνοντας τον αγγελιοφόρο σε ένα γιγαντιαίο λάκκο. Επίσης σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Ξέρξης δεν συζήτησε ποτέ με τον Λεωνίδα.

Κόμμοδος / «Μονομάχος»
Τον υποδύθηκε ο Χοακίν Φίνιξ

© C & L

Εξωτερικά, ο Φίνιξ δεν μοιάζει καθόλου με τον χαρακτήρα του, επιπροσθέτως υπάρχουν και πολλές ιστορικές ανακρίβειες στην ταινία. Ο αληθινός Κόμμοδος κυβέρνησε την Ρώμη για σχεδόν 13 χρόνια, ενώ στην ταινία δεν βασίλευσε ούτε δύο χρόνια. Επιπλέον, είναι αλήθεια πως ο Κόμμοδος συμμετείχε σε μάχες των μονομάχων, αλλά πάντα χωρίς κανένα κίνδυνο για την υγεία του.

Γουίλιαμ Γουάλας / «Braveheart»
Τον υποδύθηκε ο Μελ Γκίμπσον

© B.H. Finance C.V.

Αυτή η υπέροχη ταινία του Μελ Γκίμπσον πήρε 5 «Όσκαρ». Αλλά δεν μπόρεσε να αποφύγει τις ιστορικές ανακρίβειες. Σε αντίθεση με τον ήρωα του Γκίμπσον, ο οποίος ήταν ένας απλό άνδρας, ο πραγματικός Γουίλιαμ Γουάλας προερχόταν από αριστοκρατική οικογένεια και ήταν ένας ιππότης. Ήταν ένας πραγματικός αριστοκράτης. Και οι διαφορές στην εμφάνιση αλλά και στην συμπεριφορά τους ήταν τεράστιες.

Ιωάννα της Λωραίνης / «Ιωάννα της Λωραίνης»
Την υποδύθηκε η Μίλα Γιόβοβιτς

© Gaumont

Παρά την αγάπη του Λικ Μπεσόν στη λεπτομέρεια, η εμφάνιση της Ιωάννας ήταν αρκετά ανακριβής. Ωστόσο, αυτό όμως δεν έκανε την ταινία λιγότερο απολαυστική. Η Γιόβοβιτς υποδύθηκε τον ρόλο υπέροχα.

Βασιλιάς Αρθούρος / «Βασιλιάς Αρθούρος»
Τον υποδύθηκε ο Κλάιβ Όουεν

© Green Hills Productions

Η εξωτερική εμφάνιση του Αρθούρου στην ταινία είναι εντελώς διαφορετική από την πραγματικότητα. Επιπλέον η ταινία είναι γεμάτη ιστορικές ανακρίβειες.

Ερρίκος Η΄ της Αγγλίας /  «The Tudors»
Τον υποδύθηκε ο Τζόναθαν Ρις Μέγιερς

© Bórd Scannán na hÉireann

Όπως μπορεί κανείς να δει από το πορτρέτο του βασιλιά της Αγγλίας, ήταν πολύ πιο παχουλός, από το «αντίγραφο» του στην τηλεοπτική σειρά «The Tudors».

Κλεοπάτρα / «Αστερίξ και Οβελίξ: Επιχείρηση Κλεοπάτρα»
Την υποδύθηκε η Μόνικα Μπελούτσι

© Centre National de la Cinématographie (CNC)

Η Αιγύπτια βασίλισσα Κλεοπάτρα, που κέρδισε την καρδιά του Ρωμαίου αυτοκράτορα Καίσαρα και του συνεργάτη του Μάρκου Αντώνιου με την ομορφιά της, στην πραγματικότητα, ήταν πολύ μικρού ύψους και δεν ήταν τόσο ελκυστική. Ωστόσο στον κινηματογράφο τον ρόλο της τον έπαιρναν πάντα πανέμορφες γυναίκες όπως η Βίβιαν Λι, Σοφία Λόρεν, Ελίζαμπεθ Τέιλορ και Μόνικα Μπελούτσι.

Δεν αποτελεί έμπνευση του Βρετανού συγγραφέα Τόλκιν η ιστορία με το δαχτυλίδι στον Αρχοντα των Δαχτυλιδιών. Πρόκειται για τον μύθο του Γύγη: O Πλάτωνας, στο Β΄ βιβλίο της «Πολιτείας» του και με το στόμα του Γλαύκωνα, επινοεί ένα μύθο.

Ένας βοσκός του βασιλιά της Λυδίας ονόματι Γύγης βρίσκει τυχαία ένα μαγικό δακτυλίδι μετά από δύο καταστρεπτικά φυσικά φαινόμενα.

Την ώρα που έβοσκε τα πρόβατα του άρχοντά του, έπιασε φοβερή καταιγίδα και έγινε τόσο δυνατός σεισμός, ώστε άνοιξε η γη κάτω απ’ τα πόδια του. Κατέβηκε στο χάσμα που δημιουργήθηκε και εκεί μέσα στα σπλάχνα της γης, είδε ένα μεγάλο χάλκινο κούφιο άλογο.

Από κάποια ανοίγματα στα πλευρά του κοίταξε μέσα του και διαπίστωσε ότι εκεί ήταν ξαπλωμένος ένας νεκρός με διαστάσεις σχεδόν γιγαντιαίες. Και το σημαντικότερο, φορούσε στο χέρι του ένα χρυσό δακτυλίδι.

Όταν ανέβηκε στην επιφάνεια διαπίστωσε ότι το εύρημά του είχε μία αξιοπερίεργη μαγική δυνατότητα. Περιστρέφοντας την πέτρα του («σφενδόνην» την ονομάζει ο Πλάτωνας) προς το εσωτερικό της παλάμης του, γινόταν αόρατος και εμφανιζόταν πάλι, γυρίζοντας το δακτυλίδι προς την αντίστροφη φορά.

Ο ταπεινός βοσκός είχε λοιπόν στα χέρια του ένα τεράστιο όπλο.

Μπορούσε να κάνει οτιδήποτε επιθυμούσε, χωρίς να γίνεται αντιληπτός και κυρίως, χωρίς να τιμωρείται ή έστω να επιπλήττεται.

Έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη φορέας μιας τουλάχιστον παράδοξης και απρόσμενης δύναμης, η οποία μπορούσε να λειτουργήσει προς όφελός του, πάντα όμως υπό το βάρος μιας έστω και λανθάνουσας αδικίας, που μπορούσε να φτάσει κι ως το έγκλημα. Και πραγματικά έτσι έγινε.

Ο ασήμαντος μέχρι τότε Γύγης έγινε εραστής της βασίλισσας και με τη βοήθειά της σκότωσε τον αφέντη του και πήρε ο ίδιος την εξουσία. Κατέλαβε λοιπόν μια θέση που του χάρισε η δύναμη ενός χρυσού κρίκου, χωρίς να υπολογίσει τα αθέμιτα μέσα που χρησιμοποίησε, αλλά με μοναδικά κίνητρα – συνηθισμένα στην ανθρώπινη φύση -τη δόξα και τον πλούτο.

Ο Γλαύκωνας, που διηγείται τη φανταστική αυτή ιστορία, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να αδικεί, όταν μάλιστα ξέρει εκ των προτέρων ότι δε θα υποστεί τις συνέπειες της αδικίας του. Και αυτό γιατί ο κοινός νους λέει ότι η δικαιοσύνη δεν είναι τελικά ένα αγαθό στη ζωή μας, αφού η εφαρμογή της προσκρούει στο προσωπικό μας συμφέρον.

Για όλους μας λοιπόν το βασανιστικό ερώτημα «αδικείν η αδικείσθαι;» γίνεται πολύ απλό. Και η απάντηση στη συνείδησή μας δεν είναι τουλάχιστον μία ανώδυνη ουδετερότητα, αλλά μία συνειδητή επιλογή συμφέροντος: «αδικείν» και μάλιστα αν είναι δυνατόν ατιμώρητα.Ένα δακτυλίδι λοιπόν έγινε η αιτία να διαφθαρεί ένας απονήρευτος βοσκός και να περάσει από το φως του ενάρετου στη σκιά του εγκληματία.

Διαπράχθηκε μια αμαρτία που ο Πλάτωνας ονομάζει αδικία, δηλαδή άρση της δικαιοσύνης. Ο άνθρωπος λοιπόν καλείται να αλλάξει νοοτροπία να παλέψει με το κακό να θεαθεί το φως δηλαδή το ωραίο, το δίκαιο, το αρμονικό,το αληθινό και τούτο γίνεται με ένα και μόνο όπλο σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ένα όπλο ανίκητο ακόμα και σήμερα: Την Ολοκληρωμένη Παιδεία.

Το άρθρο έγραψε η Ιωάννα Μπισκιτζή, Λέκτορας Κλασσικής φιλολογίας στο anogi.gr.