Η νέα διαφήμιση της Aegean Airlines με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, είναι υπέροχη. Συγκινητική.

Είναι πραγματικά πολύ όμορφη. Ο Greek Freak γυρίζει στα σοκάκια της Σαντορίνης, πίνει ελληνικό καφέ σε ένα φλιτζάνι που μοιάζει (και είναι) μικροσκοπικό στις τεράστιες παλάμες του και συνεχίζει να δείχνει σε κάθε γωνιά της Γης πως αυτή η χώρα είναι ένας πραγματικός παράδεισος που αξίζει να προσέξουμε λίγο περισσότερο.

Με το σλόγκαν: «Πώς γίνεται μια τόσο μικρή χώρα να χωράει τόσο μεγάλη ομορφιά;», η γνωστή αεροπορική εταιρεία «Aegean» γύρισε μια διαφήμιση με πρωταγωνιστή τον δικό μας Γιάννη.

Σε αυτήν ο διάσημος σούπερ σταρ του NBA παίζει με παιδάκια, φωτογραφίζεται στη Σαντορίνη, δοκιμάζει παραδοσιακά φαγητά, χορεύει, χαμογελάει και εντυπωσιάζεται από τις ομορφιές του τόπου μας.

Δείτε το βίντεο

Ο Λάμπρος Λιάπης, είναι νοσηλευτής σε δημόσιο νοσοκομείο. Η ανάρτηση του του στο facebook, προκάλεσε πολλά θετικά σχόλια αλλά και αντιδράσεις στο διαδίκτυο . «Πολλές φόρες ξυπνάω από τα ουρλιαχτά αυτών που πεθάναν στα χεριά μου. Κάθομαι ξαπλωτός και προσπαθώ να θυμηθώ αν μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι ακόμη.

Αυτό το ‘’και κάτι ακόμη’’ στοιχειώνει γιατρούς και νοσηλευτές όταν έρχεται η στιγμή να σκεπάσουν με το νεκρικό σεντόνι τους αγαπημένους σας», γράφει μεταξύ άλλων στην ανάρτησή του.

Η ανάρτηση του Λάμπρου Λιάπη:

« Ναι, είμαι ένας βολεμένος.
Έχω δουλειά.
Έχω μισθό.
Έχω ασφάλεια.
Μα, για ένα λεπτό.
Αυτό το προνόμιο το έχουν πολλοί εκεί έξω.
Κάτσε να σου εξηγήσω, εν τάχει, τι σημαίνει ‘’βολεμένος’’ στο νοσοκομείο.
Πολλές φόρες ξυπνάω από τα ουρλιαχτά αυτών που πεθάναν στα χεριά μου. Κάθομαι ξαπλωτός και προσπαθώ να θυμηθώ αν μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι ακόμη. Αυτό το ‘’και κάτι ακόμη’’ στοιχειώνει γιατρούς και νοσηλευτές όταν έρχεται η στιγμή να σκεπάσουν με το νεκρικό σεντόνι τους αγαπημένους σας
Μια συνάδελφος νοσηλεύεται με έμφραγμα του μυοκαρδίου. Δεν άντεξε την πίεση του ‘’βολέματος’’.
Μια άλλη έπαθε διάστρεμμα. Στην προσπάθεια της να προλάβει δυο τραυματίες τροχαίου, παραπάτησε και…
Ένας συνάδελφος χειρουργείται αύριο. Είναι τα παράσημα της επίθεσης μεθυσμένων στα ΤΕΠ.

Αυτοί οι ‘’βολεμένοι’’ θα λείψουν κάποιο διάστημα αναγκαστικά.
Σ’ αυτό το σύστημα υγείας που έχει τα νοσοκομεία υποστελεχωμένα, ποιος θα καλύψει τις βάρδιες;
Α, δεν το ήξερες; Ναι. Στα νοσοκομεία κάνουν βάρδιες οι συνάδελφοι. Πρωί, απόγευμα, νύχτα. Ο,τι να ‘ναι. Αρκεί να μην μείνει ακάλυπτο το νοσοκομείο. Γι αυτό όποτε έρχεσαι, πάντα κάποιος είναι εδώ. ‘’Βολεμένος’’ έστω, άλλα είναι εδώ.
Και, κάποιοι ‘’βολεμένοι’’ μπήκαν σ’ αυτή την αίθουσα που βλέπεις.

Έλα πες μου, εύκολο δεν είναι;
Βλέπεις το ποτάμι αίματος; Είναι κάποιου ανθρώπου. Βλέπεις το πεδίο της μάχης; Σε τι διαφέρει από ένα πραγματικό πεδίο μάχης;
Α, ναι. Ε μεις είμαστε ‘’βολεμένοι’’.

Την επόμενη φορά που θα με πεις ‘’βολεμένο’’ θα σε πάρω από το χεράκι και θα σε πάω σε μια τέτοια αίθουσα.
Αλλά θα έχει και τον ασθενή πάνω. Και θα σου φορέσω μάσκα. Να μην μυρίζεις έντονα τον σίδηρο από το αίμα και το κάψιμο της διαθερμίας. Θα σου φορέσω πράσινα να μην γεμίσεις με αίματα τα ρούχα σου. Και θα σε βάλω να βλέπεις μόνο. Να βλέπεις τους ‘’βολεμένους’’ να γλιστράνε μέσα στα αίματα, προσπαθώντας να σώσουν μια ζωή. Έναν άνθρωπο. Μπορεί τον δικο σου.
Μπορείς ακόμα; Μπορείς άπλα να κάτσεις και να κοιτάς; Να μυρίζεις; Να ιδρώνεις; Να κοιτάς γκριμάτσες αγωνίας;
Και όλα αυτά να γίνονται γρήγορα. Πολύ γρήγορα. Χάνεται ο άνθρωπος. Μην αγγίξεις κανένα από τα μηχανήματα που βλέπεις. Τα χειρίζονται οι ‘’βολεμένοι’’. Τι λες; Είναι εύκολο;

Άσε, μην πεις τίποτα. Τα λένε όλα τα γουρλωμένα μάτια σου και η ανάγωγη που σου έρχεται αυθόρμητα στην όψη του αίματος.
Όλοι αυτοί οι ‘’βολεμένοι’’ αύριο θα ξανακάνουν αυτά που είδες. Και μερικές φορές θα χάνουν ζωές. Αλλά τις περισσότερες θα σώζουν ζωές.
Το μόνο ‘’βόλεμα’’ που βλέπω εγώ είναι ότι είμαστε οι υγιείς εργάτες υγείας που κάθε μέρα κολυμπάμε σε κόκκινες θάλασσες ανθρωπίνου πόνου.

Και ακριβός επειδή ξέρουμε τι θα πει πόνος, δεν σε παρεξηγούμε.
Ίσως όμως, τώρα που είδες με τα μάτια σου, ίσως λέω, αρχίσεις να αναθεωρείς κάποια πράγματα.
Αν ναι, μοιράσου την εμπειρία.
Αν όχι, αύριο έλα πάλι στην ίδια αίθουσα.
Λάμπρος Λιάπης (εχθρός της πραγματικότητας).»

Η αρχική ανάρτηση:

Έξαλλη έγινε η ηθοποιός Δώρα Χρυσικού με μια κοπέλα από τη Θεσσαλονίκη, η οποία έτυχε να κάθεται δίπλα της καθώς έπινε το ποτό της στην Ιθάκη.

Η ηθοποιός, η οποία έγινε γνωστή από τη συμμετοχή της σε καθημερινές σειρές και από την κίνησή της να φιλοξενήσει στο σπίτι της δύο πρόσφυγες, δημοσιοποίησε στη σελίδα της στο Facebook τον χαρακτηριστικό διάλογο που είχε με μια κοπέλα από τη Θεσσαλονίκη. Εμπλουτισμένο, όμως, με πολλά δικά της σχόλια, από καυστικά έως οξύτατα.

Μάλιστα, καταλήγει, προς το τέλος της ανάρτησής της, να παροτρύνει τον δήμαρχο της συμπρωτεύουσας να τις… μαζέψει. «Κύριε Μπουτάρη, μαζέψτε τες. Εχετε μπόλικες ανάλογες εκεί πάνω. Θα πράξετε θεάρεστον έργο. ‘Η τουλάχιστον μαντρώστε τες στο Σάννυ. Αν γίνεται, δε, και φιμωμένες, ακόμα καλύτερα. Από μια πολλαπλώς παθούσα πρωτευουσιάνα. Ευχαριστώ!».

Ολόκληρη η ανάρτηση της Δώρας Χρυσικού:

Λοιπόν αυτό θα το μοιραστώ μαζί σας, όχι τίποτα άλλο για να έχω μάρτυρες υπεράσπισης στο δικαστήριο όπου θα συρθώ το πιθανότερο για ξυλοδαρμό. Είμαι στο ωραίο μου νησί την Ιθάκη κι έχω βγει η δόλια για ένα ποτό, αυτήν την υπέροχη νύχτα που δεν φυσάει και το λιμάνι είναι ένα ποίημα. Κάθομαι λοιπόν ήσυχα ήσυχα με μια παρέα που οι μισοί μιλάνε ελληνικά, οι άλλοι μισοί όμως είναι από την αλλοδαπή και μιλάνε αγγλικά. Δίπλα μας κάθεται άγνωστη ξανθιά (τι λέγαμε;;;) με την παρέα της. Θα σας παραθέσω μόνο το ακουστικό ντοκουμέντο, το οπτικό το αφήνω για αργότερα.

Για ευκολία ο διάλογος θα πάει ως εξής Δ = εγώ , Α = η άγνωστη ξανθιά. 

Δ: Κάτι λέω στα αγγλικά και μετά παραγγέλνω ελληνικά.
Α: Ελληνοαμερικάνα είσαι;
Δ: Οχι, από εδώ.
Α: Μπράβο το νησί φροντιστήρια αγγλικών.
Δ: Δεν μένω στο νησί, η καταγωγή μου είναι από εδώ (σ’ αυτό το σημείο έχω καταλάβει ότι έχω να κάνω με βούρλο ολκής, αλλά πανάθεμά με δεν το βουλώνω).
Α: Πού μένεις;
Δ: Στην Αθήνα
Α: Χα χα χα (γελάει), έπρεπε να το καταλάβω.
Δ: (αρχίζω και φορτώνω) Αλήθεια; Από τι;
Α: Από το στιλ φυσικά. Είναι πολύ αθηναϊκό. Απλό. Πολύ απλό (ως μομφή το είπε).
Δ: (ξέρω ότι θα γίνει μακελειό, αλλά συνεχίζω για κάποιο λόγο). Εσύ από πού είσαι;
Α: Από Θεσσαλονίκη.
Δ : (ω, ρε φίλε σκέφτομαι, πάω να πω φαίνεται από το στιλ λατέρνα, αλλά συγκρατούμαι) 

1. Στο σημείο αυτό πρέπει να κάνω δυο διευκρινίσεις. Το απλό στιλ που είπε η κυρία είναι ένα απλό φουστανάκι, σαγιονάρες και καθόλου μακιγιάζ εννοείται. Τώρα το στιλ βόρεια Ελλάδα απαρτίζεται από ξανθό μαλλί εξτένσιον το οποίο όμως δεν έστρωσε καλά στο ίσιωμα (τι να σου κάνω, μάνα μου, έχουμε υγρασία στο νησί), πλατφόρμα για στανταράκι διάστρεμμα με πολύχρωμη λιβελούλα (δεν κάνω πλάκα, ξέρω από έντομα, το ‘χα δει κάποτε σε φλατ, τον ίδιο τρόμο μου ‘χε προκαλέσει), τζην φούστα κολλητή στη λάλακα (φρίκη) και το καλύτερο, μπλουζάκι εφαρμοστό με παγέτα ανανά, χρυσουλοπρασινί (επίσης δεν κάνω πλάκα). Ασορτί κρίκος μέγεθος χουλα-χουπ χρυσός και μπορείτε να λιποθυμήσετε. Ολα αυτά δε στην Ιθάκη (no Myconos), Ιούνη μήνα που μόνο κάτι μελετητές του Ομήρου έρχονται και γενικά είναι πολύ χαλαρά και κουλ. Τώρα πώς βρέθηκε η όρκα εδώ δεν γνωρίζω. Ίσως πήγαινε για Αγρίνιο και μπερδεύτηκε και πέρασε απέναντι. Αλλωστε και κάτι άλλες Θεσσαλονικιές στην Κούβα το 2010 έψαχναν στην πλατεία της Επανάστασης τον Jon Bon Jovi. 

Δ: (αντί βρισιδιού και σε έναν παροξυσμό ευγενείας και πολιτισμού λέω): Α πολύ ωραία. Την αγαπώ πολύ τη Θεσσαλονίκη.
Α: Λογικό. Ολοι οι Αθηναίοι το ίδιο λένε. Ξέρουμε να ζούμε εμείς. Εσείς στην Αθήνα, βρε παιδί μου, μες στο άγχος και την ξενερωσιά.
Δ: Ε, δεν είναι ακριβώς έτσι (η ψυχραιμία μου είναι μνημειώδης). Η Αθήνα έχει όντως πιο γρήγορους ρυθμούς, αλλά είναι ενδιαφέρουσα πόλη, με ιστορία, εναλλαγές… (τι το θελα για την ιστορία; Νόμιζα κι εγώ ότι μιλούσα στη Γλύκατζη Αρβελέρ).
Α: Ελα καλέ τώρα. Α, πώς σε λένε αλήθεια; Τέλος πάντων! (Συνεχίζει η λαίλαπα του Βορρά) Μια ακρόπολη έχετε και σιγά τ’ αυγά. Κι όλο χαλασμένη είναι.

Ε, εντάξει, παιδιά εκεί τερμάτισα. Προσποιήθηκα διάρροια κι έφυγα για να μην καταλήξω στο τμήμα. Ναι κούκλα μου, εντάξει σαν το Σάννυ τίποτα. Ας τα διάλα μαντάμ. Ηρθα εγώ στο σπίτι σου να σε βρίσω;
Αντε πήγαινε στο χωριό σου κούκλα μου, γιατί θα ξεχάσω την καλή (πώς το ‘πες;) αθηναϊκή μου καταγωγή και θα σου βγάλω το εξτέ τρίχα τρίχα. Ούτε στον χειρότερο εχθρό μου τόση βλακεία. Κύριε Μπουτάρη, μαζέψτε τες. Εχετε μπόλικες ανάλογες εκεί πάνω. Θα πράξετε θεάρεστον έργο. Ή τουλάχιστον μαντρώστε τες στο Σάννυ. Αν γίνεται, δε, και φιμωμένες, ακόμα καλύτερα. Από μια πολλαπλώς παθούσα πρωτευουσιάνα. Ευχαριστώ!

ΥΓ: Α, κορίτσια μην το ξεχάσω. Την μπιζουτιέρα και το βαλιτσάκι με το μακιγιάζ τα αφήνουμε σπίτι όταν πάμε:
1 για καφέ
2 στη θάλασσα
3 στο φούρνο, μπακάλη, χασάπη, περίπτερο. Ειδικά στη λαϊκή, μαργαριτάρι και λαϊκή δεν πάνε μαζί. Είναι ταξικό ατόπημα (θα σου εξηγήσω άλλη φορά τι σημαίνει ταξικό ατόπημα)
4 στη ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΟΠΥΥ, λοιπές δημόσιες υπηρεσίες
5 στο γιατρό, φαρμακείο, Γερμανός κ.λπ.

Βγάλε μια μέρα το διαμαντικό, την άλλη το Bulgari ρολόι, άφησε την τρίτη στο σπίτι τη μάσκαρα και την επόμενη το μπροντοροδοκόκκινο κραγιόν, να πώς γίνεται επανάσταση. Κορίτσια, απλές, λιτές κι απέριττες. Τσίτι, και ελαστικός επίδεσμος. Σαν τις φίλες σας στο Survivor!

[iefimerida][protothema]