Σοκ προκαλούν στους πολίτες οι εικόνες που καταδεικνύουν τη μεγάλη οικολογική κατατροφή στον Σαρωνικό.
Το δεξαμενόπλοιο «Αγία Ζώνη ΙΙ» ανήκει στη μικρή οικογενειακή επιχείρηση του Θεόδωρου Κουντούρη που υπογράφει ως πρόεδρος με αντιπρόεδρο τον γιο του, Φίλιππο, Member οf Board Directors την Ευαγγελία Κουντούρη, και γραμματέα την Ασπασία Κουντούρη. Το πλοίο που έχει γεμίσει μαζούτ τη Σαλαμίνα και όλο το παραλιακό μέτωπο από τον Περαιά μέχρι τη Γλυφάδα ήταν το ένα από τα τρία του μικρού στόλου της εταιρείας FOS, και ήταν του 1972, τα άλλα δύο είναι του 1970 και 1976.
Τι ισχυρίστηκε ο ιδιοκτήτης του δεξαμενόπλοιου που «μαύρισε» τον Σαρωνικό
Ο Θεόδωρος Κουντούρης σε δηλώσεις του στον τηλεοπτικό σταθμό «Ε» ισχυρίστηκε ότι για την πετρελαιοκηλίδα φταίει το Blue Star Patmos, το οποίο είχε προσαράξει ανοιχτά της Ίου, και την Παρασκευή ρυμουλκήθηκε στο λιμάνι του Περάματος για επισκευές. «Όχι, το καύσιμο αν είχε φύγει, θα είχε πλημμυρίσει όλη η Ελλάδα. Έχει γίνει πάρα πολλή μεγάλη ζημιά, λυπούμαστε γι’ αυτό που έχει γίνει. Από την πρώτη στιγμή δεν σηκώσαμε τα χέρια ψηλά. Αναθέσαμε στα δυο μεγαλύτερα συνεργεία της Ελλάδας να κάνουν αυτή τη δουλειά, που είναι για τις απορρυπάνσεις», ήταν η απάντηση του κ. Κουντούρη σε ερώτηση για το εάν το πλοίο απώλεσε όλα τα καύσιμα. Ταυτόχρονα, ο πλοιοκτήτης υποστήριξε ότι το απέραντο «μαύρο» στην Πειραϊκή και σχεδόν σε όλη την παραλιακή ζώνη δεν οφείλονται στο «Αγ. Ζώνη II».
«Δεν μπορεί τώρα το πετρέλαιο που έχει πάει Σαλαμίνα να φύγει να πάει Πειραϊκή μετά, το πλοίο είναι στεγανοποιημένο από χθες το μεσημέρι», είπε και πρόσθεσε: «Την Παρασκευή ήρθε άλλο πλοίο που είχε πάθει ρήγμα και ήρθε στο Πέραμα. Ήδη έγινε ρύπανση στο λιμάνι του Περάματος από το συγκεκριμένο πλοίο. Τώρα έχουν… φορτώσει όλη τη ρύπανση σε μας. Το «Blue Star Πάτμος», πέρασε ρυμουλκούμενο, το οποίο ήρθε στο Πέραμα για επισκευές. Είχε διαρροή κατά την διάρκεια της μεθόρμισής του από το νησί (σ.σ. εννοεί την Ίο) εδώ».
«Το δικό σας δηλαδή δεν το παρέσυρε ο αέρας;», διερωτήθηκε και έσπευσε να υποστηρίξει: «Όταν αλλάζει ο καιρός… Εδώ στο λιμάνι του Πειραιά γίνονται. Υπάρχουν και άλλα πλοία που έχουν υποστεί κάποιες ζημιές και μπορεί κάποια κομμάτια ρυπάνσεως να είναι και από άλλα πλοία, δεν είναι ότι όλα είναι δικά μας. Δεν βρήκαμε τώρα έναν και τα φορτώνουμε όλα…». Ο κ. Κουντούρης, τέλος, διέψευσε την πληροφορία πως στο πλοίο δεν υπήρχε το πλήρωμα που θα έπρεπε για να… προλάβει το κακό.
Το σλόγκαν της εταιρείας
Σύμφωνα με το «βιογραφικό» της εταιρείας, που επίσης βρίσκουμε στην ιστοσελίδα της, η FOS Petroleum «είναι μια ελληνική ανώνυμη εταιρεία που δραστηριοποιείται στην επιχείρηση ανεφοδιασμού ναυτιλιακών καυσίμων. Ενεργούμε ως o φυσικός προμηθευτής καυσίμων πλοίων και σε πλήρη συντονισμό με τις τρεις πλοιοκτήτριες εταιρίες υπό την επωνυμία «ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ», αποτελούμε ένα ολοκληρωμένο πάροχο ποιοτικών υπηρεσιών που καλύπτει όλες τις ανάγκες των πελατών μας. Η πλούσια εμπειρία μας ξεκινά από το 1990, όταν μέσω των πλοιοκτητριών εταιρειών μας, ενεργούσαμε ως μεταφορείς για την προμήθεια ναυτιλιακών καυσίμων και εξυπηρετούσαμε κυρίως τη δυτική ακτή της Αττικής και την Κρήτη».
Ο Θέοδωρος Κουντούρης ήταν παράγοντας της τοπικής κοινωνίας του Περάματος – που βρίσκεται και η εταιρεία του. Μάλιστα είχε διατελέσει και πρόεδρος της τοπικής ομάδας ποδοσφαίρου του Περαμαϊκού από την οποία αποχώρησε εκτοξεύοντας κατηγορίες προς πάσα κατεύθυνση για την κατάσταση και το μέλλον της ομάδας.
Στο παρακάτω βίντεο του 2012 μπορείτε να δείτε τον επικεφαλής της FOS Petroleum, Θεόδωρο Κουντούρη, που τύγχανε τότε και πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας του Περαμαϊκού, να δίνει συγχαρητήρια μετά από μία νίκη επί του Άρη Αμφιάλης:
Συνέχισε λοιπόν την επιχειρηματική του δράση με την δική του ομάδα, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στην ιστοσελίδα της εταιρείας του.
Αν μια φωτογραφία που θέλετε να κρεμάσετε δεν έχει σύρμα στο πίσω μέρος, δεν είναι πρόβλημα. Απλά χρησιμοποιήστε αυτήν την λαβή από ένα κουτάκι αναψυκτικού.
13. Ένας καλός τρόπος να κρατήσετε δροσερό το νερό σας
Δημιουργήστε ένα κουτί αποθήκευσης καρουλιών νήματος, χρησιμοποιώντας ένα κουτί παπουτσιών και μερικά μικρά καρφιά. Δεν θα χρειαστεί να ψάξετε ξανά τα μασουράκια σας!
Όσο παράξενο και αν ακούγεται, το στοματικό διάλυμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως θεραπεία για τους μύκητες των ποδιών.
1. Απίστευτη χρήση του αποσμητικού
Το αποσμητικό μπορεί να αποτρέψει την εφίδρωση κάτω από το στήθος σας και να απαλύνει τον ερεθισμό που προκαλούν τα ξυραφάκια. Απλά θυμηθείτε να χρησιμοποιήσετε αποσμητικά χωρίς αλουμίνιο.
Στον όμιλο της Intrakat, με σκοπό τη δημιουργία boutique ξενοδοχείου, καταλήγει, σύμφωνα με πληροφορίες, το ακίνητο επί της οδού Κολοκοτρώνη 3-5 και Βουλής, από τα πιο γνωστά διατηρητέα ιδιοκτησίας του Μετοχικού Ταμείου Στρατού στην περιοχή του Συντάγματος.
Η εταιρεία του ομίλου Κόκκαλη αναδείχθηκε πλειοδότης στο διαγωνισμό, τον οποίο πραγματοποίησε μέσα στον Αύγουστο η Υπηρεσία Αξιοποίησης Ακίνητης Περιουσίας Ενόπλων Δυνάμεων (ΥΠΑΑΠΕΔ) με «ανοικτή» στον επενδυτή την επιλογή της χρήσης του ακινήτου.
Σημειωτέον ότι κατά το παρελθόν το ακίνητο στέγαζε κατάστημα της σουηδικής H&M, της αλυσίδας αξεσουάρ της Ferrari κ.α., ενώ τα τελευταία χρόνια έμενε στο μεγαλύτερο μέρος του, κενό. Τώρα, δεδομένης της θέσης του στην «καρδιά» της τουριστικής Αθήνας, η χρήση που επιλέγεται είναι η ξενοδοχειακή και δή για τη δημιουργία boutique ξενοδοχείου.
Το διατηρητέο, επί της οδού Κολοκοτρώνη 3-5 και Βουλής, συνολικής επιφάνειας 4.160 τ.μ., πρόκειται να μισθωθεί, εφόσον φυσικά δοθεί το ”πράσινο φώς” από το Συμβούλιο Αμυνας, με μηνιαίο μίσθωμα στα 40.000 ευρώ για 20 χρόνια, με δυνατότητα παράτασης για άλλα 20, με ελάχιστη αναπροσαρμογή 1% το χρόνο, ενώ το συνολικό οικονομικό όφελος για την ΥΠΑΑΠΕΔ από τη συγκεκριμένη σύμβαση μισθώσεως, τα 20 πρώτα χρόνια θα είναι κατ΄ ελάχιστον 10,35 εκατ. ευρώ.
Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά ακίνητα ιδιοκτησίας του Μετοχικού Ταμείου Στρατού, στο οποίο ανήκει, ως γνωστόν και το Μέγαρο Citylink, όπου στεγάζεται το πολυκατάστημα attica του Συντάγματος. Το ΜΤΣ είχε κάνει την τελευταία πενταετία αρκετές προσπάθειες κατά το πρόσφατο παρελθόν για την αξιοποίησή του, χωρίς ωστόσο αποτέλεσμα λόγω της πτώσης στο εγχώριο λιανεμπόριο.
Από την πλευρά του, ο όμιλος Κόκκαλη πραγματοποιεί το τελευταίο διάστημα σημαντικό «άνοιγμα» στο κομμάτι του τουρισμού σε δημοφιλείς προορισμούς με έμφαση τόσο στην αγορά της Αθήνας όσο και της Μυκόνου μέσω και της θυγατρικής που έχει συσταθεί για τον σκοπό αυτό, με την επωνυμία Inestia. Για την ανάπτυξη στο κομμάτι του τουρισμού, ο όμιλος αναζητεί κι επιλέγει, κατά κύριο λόγο, τις μισθώσεις, έναντι των αγορών προνομιακών ακινήτων, κυρίως στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας αλλά και στη Μύκονο, όπου ήδη από το περασμένο καλοκαίρι λειτουργεί το νέο ξενοδοχείο «Branco».
Αντίστοιχα, στην Αθήνα, πέραν του νέου ξενοδοχείου του Συντάγματος, ο όμιλος «κυνηγάει» από τις αρχές του έτους ένα ακόμη εγχείρημα, στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας για την αναβίωση ενός από τα πρώτα, αν όχι το πρώτο ξενοδοχείο της ελληνικής πρωτεύουσας από το …1835, ιδιοκτησίας του γνωστού επιχειρηματία του Μοναστηρακίου κ. Σπύρου Μπαϊρακτάρη: Μόλις πριν από λίγες ημέρες ο τελευταίος έλαβε το «πράσινο φως» από το υπουργείο Πολιτισμού για τη μελέτη αποκατάστασης του χαρακτηρισμένου ως ιστορικού διατηρητέου μνημείου ξενοδοχείου Αίολος, επί της οδού Αιόλου 3 – 5 και Αδριανού στην Αθήνα και τη μετατροπή του σε ξενοδοχείου.
Το ποσοστό υποχώρησε στο 4,3%, με αυξήσεις χαμηλότερες του πληθωρισμού.
Σε χαμηλό 40 ετών υποχώρησε η ανεργία στη Βρετανία το τρίμηνο που έληξε τον Ιούλιο, παραμένοντας αμετάβλητο από το προηγούμενο. Αυτό δεν στάθηκε ωστόσο ικανό να διασφαλίσει στους Βρετανούς τη διατήρηση των στάνταρντ διαβίωσης.
Συγκεκριμένα, το ποσοστό ανεργίας υποχώρησε στο 4,3% που είναι και το χαμηλότερο από το 1975.
Ο βασικός μισθός αυξήθηκε σε ετήσια βάση κατά 2,1% , κάτω από τις προβλέψεις της αγοράς, σύμφωνα με τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας. Προσαρμοσμένοι σε όρους πληθωρισμού που τώρα «τρέχει» με 3%, οι μισθοί υποχώρησαν κατά 0,4%
Τα νούμερα αυτά υπογραμμίζουν το δίλημμα που αντιμετωπίζει η Τράπεζα της Αγγλίας για το πότε θα αυξήσουν τα επιτόκια. Όσοι επιχειρηματολογούν υπέρ της διατήρησης του βασικού επιτοκίου στο ιστορικό χαμηλό, στηρίζουν τη θέση τους στο ότι υπάρχει αυξανόμενη πίεση τους Βρετανούς καταναλωτές από την αύξηση των τιμών λόγω της ανόδου της στερλίνας.
Πάντως, μετά τη δημοσιοποίηση των στοιχείων η στερλίνα διέγραψε τα προηγούμενα κέρδη της έναντι του δολαρίου και υποχώρησε για πρώτη φορά εδώ και τέσσερις ημέρες έναντι του ευρώ.
Έχετε ακούσει πιθανώς τη φράση “σαν τον σκύλο με την γάτα”, έτσι; Παρόλο που υπάρχει σίγουρα κάποια αλήθεια στο στερεότυπο για τις γάτες και τους σκύλους που δεν αγαπιούνται ιδιαίτερα (έχουν απ’ την φύση τους αντικρουόμενες ιδιοσυγκρασίες, τα σκυλιά είναι πιο κοινωνικά και παιχνιδιάρικα, ενώ οι γάτες προτιμούν την ανεξαρτησία τους), με λίγη τύχη και μερικές πολύ προσεκτικές παρουσιάσεις μπορούν και ζουν μαζί σε σχετική αρμονία.
Διότι ποιος λέει ότι πρέπει να επιλέξεις αν προτιμάς τους σκύλους ή τις γάτες, όταν μπορείς να έχεις το καλύτερο και από τα δύο; Ακόμα κι έτσι, όταν οι γάτες και οι σκύλοι είναι συγκάτοικοι πάντα θα υπάρχει κάποιο δράμα.
Παρακάτω θα δείτε μια σειρά φωτογραφιών εκείνων των ημερών, που οι χνουδωτοί φίλοι μας δεν τα πήγαν τόσο καλά μεταξύ τους, τα φυσικά τους ένστικτα ήρθαν στην επιφάνεια και μάλωσαν σαν “τον σκύλο με τη γάτα”. Ποιο είναι το αγαπημένο σας; Έχετε γάτες και σκυλιά μαζί ως κατοικίδια ζώα; Ενημερώστε μας στα σχόλια!
#15 “Η αρραβωνιαστικιά μου μετακόμισε μαζί μου και έφερε το σκυλί της. Ανησυχήσαμε ότι ο σκύλος θα εκφοβίζει τις γάτες. Γρήγορα διαπιστώσαμε το αντίθετο.”
Ο Γιώργος Μητσικώστας και το Mhtsi Show του επιστρέφουν στο Menshouse.gr με το βίντεο που ζητήσατε. Ο αγαπημένος μίμος όπως είναι λογικό, δεν θα μπορούσε να μην ασχοληθεί με το δίδυμο που έχει γίνει viral τον τελευταίο καιρό.
Τον Δημήτρη Χατζηγεωργίου και τον Βαγγέλη Ιωάννου. Πώς περιέγραψαν οι δυο τους το ματς της Εθνικής με τη Ρωσία και ποιον έβγαλαν απ’ τα ρούχα του με τις φωνές και τις ατάκες τους;
Ο Γιώργος Μητσικώστας έχει την απάντηση! Δείτε το νέο απολαυστικό του βίντεο και κλείστε πρώτη θέση για να βλέπετε πρώτοι όλα τα νέα Mhtsi Show με ένα like στη σελίδα του Menshouse.gr στο Facebook.
Ο «Μήτσι» είναι και πάλι εδώ και οι εκπλήξεις μόλις αρχίζουν
Μπορεί ο Παναθηναϊκός, ως σύλλογος, να μην περνά την καλύτερή του φάση, όμως οι φίλοι του βρίσκουν πάντα τρόπους να πρωτοπορούν, αποδεικνύοντας την αγάπη που τρέφουν για την ομάδα της Αθήνας. Τις τελευταίες μέρες, λοιπόν, επισημοποιήθηκε μια εξαιρετικά σημαντική -για τα ελληνικά δεδομένα- κίνηση.
Μιλάμε για τη δημιουργία του πρώτου εγχώριου συνδέσμου Α.με.Α (Ατόμων με Αναπηρία). Το όνομα αυτού είναι Green Rolling Rebels και παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε τη προκήρυξη της ίδρυσής του:
Γεια σας, είμαστε μια ομάδα ατόμων με αναπηρία και μετά από αρκετά προβλήματα που έχουμε αντιμετωπίσει σε όλα τα γήπεδα της ομάδας μας, ξεκινάμε μια προσπάθεια τελείως αυτόνομη από διοικήσεις και συνδέσμους, έτσι ώστε να μπορέσει η φωνή μας να ακουστεί.
Ζητάμε λοιπόν την συμπαράστασή σας (Α.με Α. και Μη), να μας βοηθήσετε στην ενδυνάμωση της φωνής μας με τη στήριξή σας. Όσοι περισσότεροι, τόσο πιο δυνατοί»
Η αλήθεια είναι πως ζούμε σε μια χώρα που δεν είναι καθόλου φιλική για τα άτομα με κινητικά προβλήματα. Τα γήπεδα που έχουν ειδικούς χώρους πρόσβασης ή ράμπες είναι ελάχιστα, ενώ ακόμα και οι απλές μετακινήσεις με αμαξίδιο σε οποιαδήποτε πόλη αποτελεί «Οδύσσεια» για τη συγκεκριμένη μερίδα συμπολιτών μας, που είναι σκληρά καρύδια και δεν τα παρατάνε. Με κάποιες από αυτές τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στα γήπεδα θα ασχοληθούν οι «Green Rolling Rebels», πέραν των οπαδικών ζητημάτων, και καλό θα ήταν να δούμε παρόμοιες κινήσεις και από οπαδούς άλλων ομάδων. Αξίζει τον κόπο.
Περισσότερες πληροφορίες και νέα για αυτήν τη δράση, θα βρείτε εδώ.
Ο Βασίλης Κούρτης έγινε δωρητής μοσχεύματος και πριν λίγo καιρό και χάρισε σε έναν συνάνθρωπό μας, το δώρο της ζωής.
Την εμπειρία του αυτή, μας μεταφέρει με ανάρτησή του στο facebook.com:
«Αγαπητοί δότες και μη, θα ήθελα με δυο λόγια να σας πω και εγώ με την σειρά μου για την εμπειρία που έζησα δίνοντας το μόσχευμα!
Όταν δέχτηκα το τηλεφώνημα ομολογώ πως πάγωσα και σκεφτόμουν συνεχώς τι να κάνω και πως καθώς δεν ήμουν πλήρως ενημερωμένος για την διαδικασία που έπρεπε να ακολουθήσω για να δώσω το μόσχευμα. Και σε αυτό ευθύνεται δυστυχώς η μη παιδεία που έχουμε και σε αυτόν τον τομέα όπως και σε πολλούς άλλους σήμερα! Είχα γίνει δότης σε μια μικρή ενημέρωση που είχα δεχτεί ενάμιση χρόνο πριν περίπου σε μια συνάντηση αιμοδοτών, καθώς δίνω και αίμα για χρόνια.
Όταν λοιπόν δέχτηκα το τηλεφώνημα είπα αμέσως το ναι και πήγα να κάνω κάποιες εξετάσεις για να σιγουρέψουμε ότι είμαι απόλυτα ταιριαστός με τον ασθενή τον οποίο φυσικά και δεν γνωρίζω! Έγιναν λοιπόν οι εξετάσεις και αφού ενημερώθηκα πλήρως για την διαδικασία προχωρήσαμε στην αγωγή και δώσαμε το μόσχευμα!
Με μια απλή διαδικασία πιστεύω πως μπορούμε όλοι μας καθώς δεν έχουμε να χάσουμε κάτι εκείνες τις μέρες από την καθημερινότητα μας να σώσουμε μια ζωή! Τόσο απλά!
Το μόνο που θα πρέπει να σας ανησυχεί είναι οι 3-4 ώρες, ανάλογα τον ασθενή, που θα πρέπει να είσαστε ξάπλα σε μια πολυθρόνα για να μαζευτούν τα κύτταρα. Φυσικά και αστειεύομαι όμως, καθώς ένα μικρό πιάσιμο της στιγμής δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό το μικρό θαύμα που γίνεται από την επιστήμη και έτσι σώζεται μια ανθρώπινη ζωή που παλεύει για αυτά που εμείς ήδη έχουμε!
Εγώ έφερα και μια καινούργια δότρια με την κίνηση μου αυτή και είμαι διπλά χαρούμενος! Ελπίζω με αυτό το κείμενο να καταφέρω να φέρω έστω ακόμα έναν δότη! Κάντε το ανεπιφύλαχτα γιατί με το να βοηθάς έναν άνθρωπο με ότι μπορείς θα σας γαληνέψει την ψυχή!
Πόσο μάλλον όταν αυτό είναι η ίδια του η ζωή! Κάτι το οποίο δεν μπορεί να αγοραστεί ούτε με όλα τα χρήματα του κόσμου! Τέλος, περιμένω τηλέφωνο να μάθω πως τελικά όλα πήγαν καλά !»
Μπορείτε να δείτε πως ένιωσαν και άλλοι δωρητές στο xarisezoi.gr
Ενα πρωινό στον ξενώνα βρεφών του Αναρρωτηρίου Πεντέλης. Δύο καναπέδες με ένα ξύλινο τραπεζάκι στη μέση. Πάνω του, παιχνίδια και βιβλία. Χαρούμενες ζωγραφιές στους κίτρινους τοίχους, λούτρινα αρκουδάκια, ξύλινα άλογα, λουλούδια στις γλάστρες. Κι ύστερα, θάλαμοι με παιδικές φωνές, στάλες ζωής που ξέφυγαν από το πουθενά για να καταλήξουν σε «δωμάτια αναμονής». Πενήντα πέντε παιδιά έως 6 ετών.
Τόσα φιλοξενούνται, εδώ, στο Αναρρωτήριο Πεντέλης, άθροισμα μιας αφιλόξενης ενήλικης στιγμής… Τα δεκαπέντε από αυτά δεν ξεπερνούν τους δέκα μήνες ζωής. Για τη μητέρα του ενός ήταν «ντροπή», η δεύτερη ήταν πόρνη, η τρίτη εξαρτημένη, η τέταρτη βυθισμένη σε ωκεανούς αλκοόλ. Καθένα από αυτά κουβαλά τη δική του σκληρή ιστορία, βαριά για να τη «σηκώσεις», σύντομη για να την αλλάξεις. Αν είσαι μητέρα, καταλαβαίνεις. Αν δεν είσαι, γίνεσαι έστω και για λίγο.
Τα έχεις ξανασυναντήσει αυτά τα μωρά. Σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων, σε δελτία ειδήσεων, σε κουβέντες με φίλους, σε αναρτήσεις στα social media που σε τυλίγουν με ενοχές, σε στιγμές που χαζεύεις τα δικά σου να ονειρεύονται ήσυχα και ο κρότος της παράλληλης ύπαρξής τους σε γεμίζει δάκρια και τύψεις. Σκουπίζω βιαστικά τα δικά μου. Κανείς δεν θέλω να με δει έτσι, ιδίως τα μωρά…
Ενα χέρι ακουμπά στον ώμο μου. Μυρίζει λεβάντα, γάλα και μωρό. Η ματιά μου συναντά τη δική της και μέσα από το βλέμμα της μαλακώνει. Την ξέρω αυτή τη ματιά. Αθώα, γλυκιά, μαμαδίστικη, παντοδύναμη. Μιλάει απαλά, σαν να μιλάει σε μωρό, από συνήθεια ή από «φτιαξιά»: «Καλημέρα. Είμαι η Ιφιγένεια Χαλάτση. Η προϊσταμένη και συντονίστρια βρεφονηπιοκόμος στον ξενώνα βρεφών. Είμαι μια πολύτεκνη μητέρα.
Εχω ένα παιδί στο σπίτι και πολλά στη δουλειά. Θέλετε να πάμε να δούμε;» Θέλω; Δεν ξέρω να της απαντήσω. Στα πρώτα βήματα νιώθω να σταματά η καρδιά μου, σαν να με χτύπησε σφαίρα στο στήθος. Πώς να δεις ένα μωρό χωρίς να το αγκαλιάσεις; Χωρίς να το σηκώσεις ψηλά στον αέρα και να το στροβιλίσεις τραγουδιστά; Χωρίς να του υποσχεθείς ότι το βράδυ θα είσαι εκεί για να το νανουρίσεις και το πρωί δίπλα του, οδηγός και συμπαραστάτρια στο παιχνίδι της ζωής;
Μου απλώνει το χέρι της. Την ακολουθώ. Περνάμε διαδρόμους, κατεβαίνουμε σκαλοπάτια, στεκόμαστε μπροστά στην πόρτα μιας μεγάλης αίθουσας. Σαπούνι στα χέρια, «προστατευτικά» στις σόλες των παπουτσιών, χαμόγελο στα χείλη, χαμόγελο και στη ματιά. Η ζωή αυτών των μωρών ξεκίνησε κάτω από λυπητερά βλέμματα. Δεν είναι ανάγκη να τα δουν ξανά. Η πόρτα ανοίγει. Η Ιφιγένεια μπροστά, εγώ πίσω της με βήμα δειλό. Βρίσκομαι σε ένα χώρο πάνω από 300 τ.μ. χωρισμένο σε τέσσερις θαλάμους. Η πρώτη εικόνα, μία πεντακάθαρη κουζίνα γεμάτη πιπίλες, μπιμπερό, αποστειρωτές, μία επιγραφή στον τοίχο με τη φράση «Σ’ αυτό το σπίτι αγαπάμε», μαγνητάκια στο ψυγείο που συνθέτουν τα ονόματα των μωρών και την αίσθηση της αγάπης.
Το βήμα μου ξεθαρρεύει, μαζί του και η βεβαιότητα πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι. Ο παιδίατρος του θαλάμου μου σφίγγει δυνατά το χέρι, κι άξαφνα, σχεδόν μαγικά, ξεσφίγγεται η καρδιά μου. Σε κάθε γωνιά, κι από ένα μωρό. Γύρω τους παιχνίδια, στράτες και ζωγραφιές με σπιτάκια και μεγάλες γέφυρες-περάσματα σε μία καλύτερη ζωή. Ολα καθαρά, όλα τακτοποιημένα, τα πάντα εικόνες που αρμόζουν στο σύμπαν ενός μωρού.
Κοιτάζω την Ιφιγένεια. Μιλάει ακατάπαυστα, γελάει σαν μικρό παιδί, κάνει χαρούμενα νεύματα στα μωρά που την κοιτάζουν μ’ ορθάνοιχτα μάτια: «Αυτή είναι η Κατερίνα μου. Η “κόρη” μου. Εδώ είμαστε με βάρδιες δώδεκα βρεφονηπιοκόμοι και η καθεμία από εμάς έχει επιλέξει ένα με δύο μωρά ώστε το καθένα να έχει τη “μαμά” του, ένα πρόσωπο αναφοράς που να το αναγνωρίζει και να το εμπιστεύεται. Φυσικά και ξέρουν ποια από εμάς είναι η “μαμά”. Στη “μαμά” χαμογελάνε περισσότερο, γκρινιάζουν περισσότερο, απαιτούν περισσότερα. Τους έχουμε δώσει ονόματα, τους κάνουμε δώρα, τους αγοράζουμε ρούχα, τα πηγαίνουμε βόλτα, τα χορεύουμε με μουσική, τους λέμε τραγούδια και παραμύθια και όλες μας προσπαθούμε να ισορροπήσουμε μέσα μας τη στιγμή του αποχωρισμού με την ελπίδα ότι θα βρεθεί γρήγορα μια καλή οικογένεια για καθένα από αυτά. Πριν από λίγες μέρες έφυγε ένα μωρό για υιοθεσία, ένα δεύτερο για αναδοχή και αύριο περιμένουμε άλλα δύο. Μακάρι όλα τους να έχουν καλή τύχη από εδώ και στο εξής…»
Η προσοχή μου αποσπάται από έναν κούκλο. Εναν ζωντανό κούκλο με γαλάζια μάτια και ξανθά μαλλιά, θα ’ναι δεν θα ’ναι δέκα μηνών. Θέλει αγκαλιά χωρίς να γκρινιάζει με τα χεράκια του προτεταμένα προς την πλευρά μου. Του μιλάω, μου χαμογελάει, του τραγουδάω, γελάει δυνατά. Σκέφτομαι πως ακόμη και λίγα λεπτά προσοχής αρκούν για να κάνουν ένα μωρό ευτυχισμένο και έναν άνθρωπο καλύτερο, πως όσο δύσκολα κι αν περνάμε σ’ αυτή τη χώρα τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την “πρώτη” μοίρα αυτών των παιδιών, πως είναι στο χέρι μας να την αλλάξουμε γλυκαίνοντας τη δική μας. Σκέφτομαι και ταξιδεύω. Στις πρώτες στιγμές αυτών και δεκάδων άλλων μωρών που εγκαταλείφθηκαν σε κάποιο δημόσιο μαιευτήριο της χώρας και στα πρόσωπα που νοιάστηκαν για την τύχη τους σαν αληθινοί γονείς.
Οι φύλακες-άγγελοι των εγκαταλελειμμένων μωρών
Ενα από αυτά τα πρόσωπα είναι η Μυρτώ Ξανθοπούλου, διαχειρίστρια δωρεών στο Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος με το έργο της απέναντι σ’ αυτά τα μωρά να ξεκινάει πριν από ένα χρόνο και συγκεκριμένα τον Φεβρουάριο του 2016: «Ολοι γνωρίζαμε ότι στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας υπήρχαν εγκαταλελειμμένα μωρά, κανείς ωστόσο δεν μπορούσε να διανοηθεί την τραγικότητα της κατάστασής τους.
Το πρώτο μου βήμα ήταν να πάω να τα επισκεφθώ στο “Αλεξάνδρα” κι αυτό που μπορώ να πω σήμερα είναι ότι εκείνη η εικόνα αποτελεί ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω δει στη ζωή μου: νεογέννητα και λίγο μεγαλύτερα μωράκια σε “πυρέξ”, μέσα σ’ ένα θάλαμο όπου υπήρχαν και μεγαλύτερα άρρωστα παιδιά. Οταν απευθύνθηκα στην κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου, πήρα την απάντηση ότι δεν υπάρχει προσωπικό να φροντίσει αυτά τα μωρά αλλά ούτε και διαθεσιμότητα θέσεων σε κάποιο ίδρυμα ώστε να φύγουν από εκεί.
Οτι δεν υπήρχε λύση και ότι κανείς δεν μπορούσε να προσδιορίσει με σιγουριά το διάστημα που θα παρέμεναν σ’ αυτό τον ακατάλληλο χώρο. Το μετά εκείνης της ημέρας είναι κάτι που επίσης δεν θα ξεχάσω ποτέ. Επέστρεψα στο γραφείο και έκλαιγα ασταμάτητα. Εκείνη τη στιγμή είπα ότι θα κάνουμε ό,τι μπορούμε. Οτι μπορεί να μας πάρει χρόνια αλλά αυτά τα μωρά, κι όσα έχουν την ίδια τύχη, πρέπει να βοηθηθούν».
Λίγες ημέρες αργότερα, η Μυρτώ τηλεφωνεί στον γενικό διευθυντή των Παιδικών Χωριών SOS, Γιώργο Πρωτόπαππα, και αποφασίζουν από κοινού να προσπαθήσουν να αλλάξουν τη μοίρα αυτών των παιδιών. Οι δυσκολίες αμέτρητες. Γραφειοκρατία, ψευδαισθήσεις, αγκυλώσεις, καχυποψία, έλλειψη εμπιστοσύνης κι ένα πεπαλαιωμένο νομοθετικό πλαίσιο αποτελούν τους κύριους αντιπάλους τους στον αγώνα τους για τη σωτηρία αυτών των παιδιών.
Εάν δεν βρισκόταν κάποιο είδος σύμπραξης με το Δημόσιο, τα μωρά αυτά δεν θα μπορούσαν ποτέ να βγούνε από τα νοσοκομεία και να πάνε σε κάποιον ιδιωτικό φορέα όπως στα παιδικά χωριά SOS, ακόμη κι αν τα τελευταία είχαν την πολύτιμη οικονομική στήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, το οποίο είχε εγκρίνει το ποσό των 850.000 ευρώ για το σκοπό αυτό: «Ευτυχώς σ’ αυτή την ιστορία ήμασταν πολύ τυχεροί διότι απέναντί μας είχαμε τη Σοφία Κωνσταντέλλια, πρόεδρο του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Περιφέρειας Αττικής (ΚΚΠΠΑ), η οποία κατανόησε το πρόβλημα και δέχτηκε να συνεργαστούμε. Αν δεν υπήρχε εκείνη δεν θα γινόταν τίποτα», λέει ο κ. Πρωτόπαππας και συνεχίζει: «Το “μνημόνιο” συνεργασίας ανάμεσα στον δημόσιο και τον ιδιωτικό φορέα -τα μωρά σήμερα φεύγουν από το νοσοκομείο και πηγαίνουν σε μία δομή, όπως ο ξενώνας του αναρρωτηρίου Πεντέλης, που συγκροτείται και χρηματοδοτείται από ιδιωτικούς φορείς- αποτελεί ένα τεράστιο άλμα για τα ελληνικά δεδομένα και την τύχη αυτών των μωρών».
Μία τύχη που το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος και τα Παιδικά Χωριά SOS θέλουν να έχει τα πάντα εκτός από ημερομηνία λήξεως. Οπως επισημαίνει η Μυρτώ, «το θέμα μας δεν ήταν μόνο η απομάκρυνση των μωρών αυτών από τα νοσοκομεία και η φιλοξενία τους σε ένα ευχάριστο περιβάλλον όπως ο ξενώνας βρεφών του Αναρρωτηρίου Πεντέλης, αλλά και το στήσιμο ενός δικτύου προκειμένου τα παιδιά αυτά να μπορέσουν να καταλήξουν σε οικογένειες μέσω του θεσμού της αναδοχής η οποία μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει και σε υιοθεσία. Σκοπός μας είναι αυτά τα παιδιά να μη μένουν πάνω από έξι με εννέα μήνες κοντά μας διότι δεν πρέπει να μείνουν. Αυτό που πρέπει είναι να βρουν μία οικογένεια έτοιμη να τα υποδεχθεί και να τα αγαπήσει.
Σήμερα εκπαιδεύουμε ήδη οικογένειες επάνω στο θεσμό της αναδοχής και είμαστε αισιόδοξοι ότι όσοι έχουν την ανάγκη ενός παιδιού, θα τον αγκαλιάσουν θερμά. Και κάτι ακόμα: δεν είναι μόνο τα μωρά που ψάχνουν για μία οικογένεια. Υπάρχουν παιδιά 3-4 ετών παρατημένα στο Παίδων και σε διάφορες παιδοπόλεις που μπορούμε να τα σώσουμε. Θέλουμε να δείξουμε στην ελληνική κοινωνία ότι αυτό που έχει σημασία δεν είναι να υιοθετήσεις ένα ψηλό, ξανθό, γαλανομάτικο, τριών μηνών μωρό, αλλά μέσα από την αναδοχή να σώσεις μια ζωή».
«Μαμά μου, τώρα πια ο πύργος μας χτίστηκε…»
Μια τέτοια ζωή ανέλαβε να μεγαλώσει η Αποστολία Χριστακάκη, η οποία μετά από πέντε αποτυχημένες εξωσωματικές αποφάσισε να έχει για παιδί της την 7χρονη σήμερα Φανή: «Στην αρχή είχα στο μυαλό μου την περίπτωση της υιοθεσίας κι έτσι υποβάλαμε με τον σύζυγό μου τον Σεπτέμβριο του 2015 μια αίτηση υιοθεσίας στο Κέντρο Βρεφών “Μητέρα”. Οι υπεύθυνοι μας είπαν ότι η δυσκολία θα είναι τεράστια λόγω της μεγάλης ζήτησης και του μικρού αριθμού παιδιών που τελικά φτάνουν να δοθούν για υιοθεσία», λέει η Αποστολία και συνεχίζει: «Εντελώς συμπτωματικά, τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς γνώρισα μία κοινωνική λειτουργό από τον ξενώνα των Παιδικών Χωριών SOS και αποφάσισα να δω και την περίπτωση της αναδοχής. Αφού περάσαμε με τον σύζυγό μου από δύο συνεντεύξεις και παρακολουθήσαμε ένα τετράμηνο σεμινάριο με βιωματικές ασκήσεις στο χώρο της Βάρης, μας ενημέρωσαν ότι υπήρχε ένα κοριτσάκι 6 ετών που αναζητούσε οικογένεια. Η κόρη μας, η Φανή».
Τον Μάιο του 2016 η Αποστολία και ο σύζυγός της ο Σπύρος υποδέχονται στο σπίτι τους την 6χρονη τότε Φανή, ένα παιδί που στη βιολογική του οικογένεια είχε γνωρίσει μόνο την άσχημη πλευρά της ζωής. Το παιδί, μέχρι τα 4 χρόνια του, οπότε και οδηγήθηκε με εισαγγελική εντολή στον ξενώνα κακοποιημένων παιδιών των Παιδικών Χωριών SOS, ζούσε σε άθλιες συνθήκες που κανείς ανθρώπινος νους δεν μπορεί να χωρέσει.
Στην αρχή τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Το παιδί είχε παράπονο για τη βιολογική του μητέρα και διακατεχόταν από έντονη ανησυχία για το εάν η φράση της Αποστολίας «πετραδάκι-πετραδάκι θα χτίσουμε την οικογένειά μας» θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα: «Το πρώτο διάστημα ήταν μαζεμένη, διστακτική. Μας αποκαλούσε “κύριο Σπύρο” και “κυρία Αποστολία”, ύστερα έφυγε το “κύριος” και το “κυρία” και στο τέλος, σχεδόν μετά από τέσσερις μήνες μας αποκάλεσε “μαμά” και “μπαμπά”», λέει η Αποστολία. «Δεν μπορώ να σας περιγράψω τα συναισθήματά μας. Χαρά, αισιοδοξία, δύναμη, ζωή… Σήμερα, κάθε μέρα ζωγραφίζει ευτυχισμένες οικογένειες τις οποίες υπογράφει με το όνομά της και με τη φράση “μαμά, μπαμπά, σας αγαπώ πολύ”.
»Μετά από ένα χρόνο έχουμε βρει τους ρυθμούς μας, είμαστε οικογένεια, είμαστε ευτυχισμένοι. Με τη μητέρα της έχει τηλεφωνική επικοινωνία κάθε δύο μήνες και περίπου δύο φορές το χρόνο μπορεί να τη βλέπει πάντα υπό την επίβλεψη ανθρώπων των Χωριών SOS. Οι ιθύνοντες με έχουν διαβεβαιώσει ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, ότι η Φανή δεν θα γυρίσει στην οικογένειά της. Οχι. Δεν φοβάμαι μη μου την πάρουνε, δεν θέλω και δεν πρέπει να φοβάμαι τόσο για μένα όσο και για τη Φανή. Σήμερα είμαστε ακόμη σε καθεστώς αναδοχής καθώς ο νόμος δεν μας δίνει το δικαίωμα να προχωρήσουμε σε υιοθεσία πριν από την πάροδο δύο ετών. Ελπίζω να μη σκοντάψουμε κάπου. Ελπίζω όλα να πάνε καλά. Ποια είναι η στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ; Η μέρα που μας αποδέχτηκε σαν γονείς της. Καθόμασταν αγκαλιασμένοι στον καναπέ και χαζεύαμε κάποια ταινία στην τηλεόραση όταν η Φανούλα γύρισε και μας είπε:
Ο Στράτος Τζώρτζογλου γνώρισε πριν μερικούς μήνες την κατά 25 χρόνια νεότερη του δασκάλα μουσικής, Σοφία Μαριόλα και την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα.
Ο γνωστός ηθοποιός μαζί με την σύντροφό του μίλησαν στην κάμερα της εκπομπής Happy Day και την Φλορίντα Πετρουτσέλι για τον έρωτα που βιώνουν.
Μεταξύ άλλων ο Στράτος Τζώρτζογλου είπε πως δεν χορταίνει να βλέπει την αγαπημένη του.
«Με τη Σοφία γνωριστήκαμε όταν από το κοσμικό αβγό ξεπετάχτηκε ο έρωτας. Εν αρχή είναι ο έρωτας! Η γνωριμία μας ήταν ηλεκτρική εκκένωση. Η ενέργεια της Σοφίας είναι τόσο θεραπευτική που σκέφτομαι να ανοίξω ένα μεγάλο μαγαζί να έρχονται οι άνθρωποι, απλώς να την κοιτάνε, να παίρνουν την ενέργειά της και να θεραπεύονται».
