Εδώ και χρόνια ο γερμανικός τομέας των επαγγελμάτων υγείας αντιμετωπίζει σοβαρές ελλείψεις, ιδίως σε νοσηλευτικό προσωπικό. Μια εταιρεία από την Κολωνία φέρνει σε επαφή γερμανικά νοσοκομεία με νοσηλευτές από την Ελλάδα.

To γερμανικό σύστημα υγείας θεωρείται πρότυπο για πολλές άλλες χώρες. Tα χαρακτηριστικά του είναι υψηλού επιπέδου υπηρεσίες και ιατρικό προσωπικό, σύγχρονες υποδομές και εξοπλισμός. Υπάρχει όμως ένας τομέας, στον οποίο χωλαίνει κι αυτός δεν είναι άλλος από τον τομέα του νοσηλευτικού προσωπικού τόσο σε δημόσια όσο και σε ιδιωτικά νοσοκομεία, γηροκομεία ή άλλα εξειδικευμένα θεραπευτήρια. «Η τάση αυτή πράγματι ισχύει. Αποτελεί πραγματικότητα στη Γερμανία, διότι η νοσηλευτική δεν είναι περιζήτητη.

Η εικόνα του επαγγέλματος δεν είναι καλή παρά το ότι προσφέρει πολλά οικονομικά και όχι μόνο οφέλη», αναφέρει ο Γιόαχιμ Κον, διευθυντής του γηροκομείου του Ιδρύματος Γκραφ Ρέκερ στη μικρή πόλη Χίλντεν της Β. Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Οι ελλείψεις σε νοσηλευτικό προσωπικό στρέφουν πολλά γερμανικά νοσοκομεία σε αναζήτηση νοσηλευτών από όλο τον κόσμο, από τις Φιλιππίνες και τη Σρι Λάνκα μέχρι τη Ρωσία, τη Ρουμανία και τα τελευταία χρόνια την Ελλάδα. Οι επιτακτικές ανάγκες των γερμανικών νοσοκομείων σε συνδυασμό με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες πτυχιούχοι νοσηλευτές και φυσικά η οικονομική κρίση έδωσαν το απαραίτητο έναυσμα για τη δημιουργία της Euromedicals, μιας νεοφυούς συμβουλευτικής εταιρείας, που δρα διαμεσολαβητικά για Έλληνες νοσηλευτές, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια αναζητούν ολοένα περισσότερο διέξοδο στη γερμανική αγορά εργασίας.

Εργασία, ένταξη, συμβουλευτικές υπηρεσίες προς Έλληνες νοσηλευτές είναι οι στόχοι της Euromedicals του Δ. Αρσένη

Μια πρωτότυπη επιχειρηματική ιδέα που έγινε πράξη

Ιδρυτής της Euromedicals είναι ο Δημήτρης Αρσένης, ο οποίος μετά από πολλά χρόνια εργασίας στον τομέα της γερμανικής γλώσσας και γλωσσολογίας αποφάσισε το 2013 να κάνει αυτό το βήμα. Πώς όμως είχε την ιδέα να μεταπηδήσει στον κλάδο των «start up» και να εστιάσει στην ένταξη Ελλήνων νοσηλευτών στη γερμανική αγορά εργασίας; «Έβλεπα ότι Έλληνες γιατροί και νοσηλευτές που έρχονταν στη Γερμανία λόγω κρίσης δεν γνώριζαν τα βασικά στη Γερμανία: πώς να συντάξουν το βιογραφικό τους ή πώς θα μιλήσουν σε μια συνέντευξη σε γερμανικό νοσοκομείο. Παράλληλα άκουγα ιστορίες για εταιρείες διαμεσολάβησης που υπόσχονταν στους υποψηφίους πράγματα που δεν τηρούσαν. Παρακολουθώντας λοιπόν τα λάθη πολλών υποψηφίων, σκέφτηκα μαζί με την ομάδα μου, να προσφέρουμε τις γνώσεις και την εμπειρία μας», ανέφερε στη DW.

H Εuromedicals έχει μόλις τέσσερα χρόνια ζωής, μέσα στα οποία πολλοί νοσηλευτές από την Ελλάδα έχουν καταφέρει να βρουν δουλειά σε κορυφαία γερμανικά νοσοκομεία. Η όλη διαδικασία ξεκινά από την Ελλάδα, είτε μέσα από τις ημερίδες ενημέρωσης που διοργανώνει η ελληνογερμανική εταιρεία στις νοσηλευτικές σχολές είτε μετά από προσωπική επικοινωνία του υποψηφίου που θέλει να έρθει στη Γερμανία. Έπειτα ακολουθεί η προετοιμασία του για το νέο ξεκίνημα και τις πρώτες συνεντεύξεις μαζί πάντα με τις απαραίτητες γραφειοκρατικές και νομικές συμβουλές. Το κόστος της όλης διαδικασίας, όπως επισημαίνει ο Δ. Αρσένης, αναλαμβάνει ο εκάστοτε εργοδότης.

Όπως ανέφερε ο Γιόαχιμ Κον, που συνεργάζεται με την Euromedicals, οι νοσηλεύτριες και νοσηλευτές που έρχονται από την Ελλάδα καταφέρνουν γρήγορα να ενταχθούν στο απαιτητικό εργασιακό περιβάλλον, έχουν υψηλό επίπεδο κατάρτισης και ξεχωρίζουν για την ευαισθησία και την αίσθηση ευθύνης απέναντι στους ασθενείς.

Αναζητώντας διέξοδο από τα ελληνικά κακώς κείμενα

Στο Γηροκομείο του Γκραφ Ρέκερ εργάζεται εδώ και λίγους μήνες και η  24χρονη Αλεξάνδρα Κούπε, η οποία γεννήθηκε στην Κορυτσά της Αλβανίας αλλά μεγάλωσε και σπούδασε νοσηλευτική στη Θεσσαλονίκη. Αμέσως μετά την αποφοίτησή της από το ΤΕΙ Θεσ/νίκης και μετά από παρότρυνση μιας καθηγήτριάς της αποφάσισε να έρθει τη Γερμανία. Αν και δεν μιλούσε γερμανικά η απόφασή της να φύγει ήταν συνειδητή, κυρίως επειδή στην Ελλάδα ως Αλβανίδα υπήκοος δεν θα μπορούσε να εργαστεί στον ελληνικό τομέα δημόσιας υγείας, όπως λέει. Τα γραφειοκρατικά εμπόδια σε συνδυασμό με το ξέσπασμα της κρίσης, την ώθησαν να έρθει σε επαφή με την Euromedicals.

«Βρήκα ενδιαφέρουσα την προοπτική να εργαστώ σε μια γεροντολογική κλινική στη Γερμανία, δεν το σκέφτηκα καθόλου, παρόλο που στο τμήμα που θα εντασσόμουν είχα να αντιμετωπίσω δύσκολες περιπτώσεις άνοιας, αλτσχάιμερ και ψυχιατρικών προβλημάτων», αναφέρει η Αλεξάνδρα. Ήδη μετά τις πρώτες δοκιμαστικές μέρες, ήρθε το «ναι» του γηροκομείου κι έτσι αμέσως εντάχθηκε στο νοσηλευτικό προσωπικό. «Παρά το ότι δεν γνώριζα καλά τη γλώσσα, οι συνάδελφοί μου με αγκάλιασαν», λέει η ίδια, δηλώνοντας απόλυτα ικανοποιημένη. Θέλει να μείνει στη Γερμανία, να συνεχίσει να δουλεύει με την ίδια αφοσίωση στον τομέα της νοσηλευτικής. Όσο για την επιστροφή στην Ελλάδα, λέει χαρακτηριστικά: «Μάλλον όχι. Οι περισσότεροι συμφοιτητές μου στην Ελλάδα ακόμη ψάχνονται!».

Από την ασφάλεια του ελληνικού δημοσίου

Στην Ελλάδα δεν σκέφτεται να επιστρέψει ούτε ο νοσηλευτής Μάριος Πετρόπουλος από τη Σάμο. Εδώ και έναν περίπου χρόνο εργάζεται στα χειρουργεία της Πανεπιστημιακής Κλινικής της Κολωνίας. Στην Ελλάδα κατείχε μόνιμη θέση νοσηλευτή σε δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας μέσω ΑΣΕΠ και εργάστηκε για δέκα χρόνια σε μαιευτική και ογκολογική κλινική των Αθηνών. Αποφάσισε ωστόσο να εγκαταλείψει την Ελλάδα αλλά και την ασφάλεια του δημοσίου υπαλλήλου. «Όχι εξαιτίας της κρίσης», όπως λέει χαρακτηριστικά, αλλά πολύ περισσότερο εξαιτίας των χρόνιων προβλημάτων του ελληνικού συστήματος υγείας: «Αδιαφάνεια, αναξιοκρατία, χρηματισμός, σοβαρές ελλείψεις σε ιατροφαρμακευτικά υλικά αλλά και απουσία εξέλιξης και προοπτικής». Κάπως έτσι αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα χωρίς να το βάλει κάτω ούτε στιγμή.

Μετά από μια πρώτη αρνητική εμπειρία με γερμανική εταιρεία διαμεσολάβησης και αφότου ξεκίνησε να δουλεύει αρχικά στην Πανεπιστημιακή Κλινική της Βόννης, αποφάσισε να έρθει στην Κολωνία για να βρει ένα νοσοκομείο που θα του προσέφερε εργασία ακριβώς πάνω στο αντικείμενο που είχε εξειδικευθεί, την χειρουργική. Σε όλη αυτή την προσπάθεια συμβουλεύθηκε επίσης την Euromedicals, που του προσέφερε την απαραίτητη υποστήριξη για να προετοιμαστεί για την κρίσιμη συνέντευξη και να υπογράψει το συμβόλαιό του. Πλέον εργάζεται στην Κολωνία με σύμβαση αορίστου χρόνου και όπως λέει ο ίδιος κάνει πλέον τη δουλειά που αγαπά «σε ένα εργασιακό περιβάλλον που σέβεται τον νοσηλευτή και του εγγυάται ένα πολύ καλό εισόδημα αλλά και τις σωστές συνθήκες για να εξασκήσει το λειτούργημά του.» Αυτό ακριβώς του έλειπε από την Ελλάδα. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι το βρήκε στη Γερμανία. Τα επόμενα βήματά του και αυτός τα βλέπει στη Γερμανία.

Οι περιπτώσεις του Μάριου και της Αλεξάνδρας δεν είναι μοναδικές. Πολλοί Έλληνες νοσηλευτές εγκαταλείπουν την Ελλάδα για ένα καλύτερο μέλλον. Σε προσωπικό επίπεδο πρόκειται δίχως αμφιβολία για δύο ιστορίες επιτυχίας και σε επιχειρηματικό επίπεδο ένα κερδισμένο στοίχημα για την Euromedicals.

Ο Μάριος Πετρόπουλος είχε θέση μόνιμου νοσηλευτή σε ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο πριν αποφασίσει να φύγει στη Γερμανία

Πηγή: Deutsche Welle

Έχουμε ακούσει για τους οδηγούς αυτοκινήτων και τους ποδηλάτες ακροβατικών τύπου Έβελ Κνίβελ, που δείχνουν τις τολμηρές ικανότητές τους στα μηχανοκίνητα οχήματα. Επιταχύνουν σε δύο τροχούς, και συχνά σε ένα, τρέχουν σε γκρεμούς, σε απότομες κλίσεις, μερικές φορές πετάνε ακόμη και στον αέρα.

Ένας άνθρωπος το πήγε ένα βήμα πιο μακριά και αξιοποίησε όλες τις φιλοδοξίες του για τα ακροβατικά στο όχημά της επιλογής του … που δεν είναι, τεχνικά, όχημα αλλά ένα κομμάτι του αγροτικού εξοπλισμού.

Αυτός ο νεαρός αγρότης κάνει σούζες με το τρακτέρ του!

 Caters News Agency

Όταν είστε ένας σχετικά νεαρός που ζει και εργάζεται στην αγροτική ύπαιθρο, μερικές φορές η πλήξη που σας διακατέχει μπορεί να βγει σε καλό.

Αυτό πιθανότατα συνέβη στην περίπτωση του Γκάτζι Μπάνσρα, ενός 21χρονου αγρότη που εργάζεται στα χωράφια του πατέρα του, στο Πουντζάμπ της Ινδίας.

Πριν από τέσσερα χρόνια, ο νεαρός Γκάτζι εγκατέλειψε το κολέγιο και επέστρεψε στο σπίτι για να βοηθήσει τον μπαμπά του στο πότισμα των χωραφιών. Αρκετά άφραγκος για να αγοράσει μια μοτοσυκλέτα αλλά γεμάτος όνειρα να οδηγήσει την δική του Χάρλεϊ, ο Γκάτζι χρησιμοποίησε το πιο κοντινό διαθέσιμο όχημα για να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του.

Το τρακτέρ του πατέρα του.

 YouTube screen grab image

Ο Γκάτζι δεν είχε ποτέ ακούσει ή δει βίντεο με ακροβατικά που εκτελούνται σε αγροτικά μηχανήματα, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να ακολουθήσει τα όνειρά του.

Μεγάλα όνειρα σε μεγάλες ρόδες.

CatersTV screen grab image

Ομολόγησε: “Θα είμαι ειλικρινής, δυστυχώς απέτυχα την πρώτη μέρα, καθώς το τρακτέρ ήταν βαρύ και δεν ξανά προσγειώθηκε στο έδαφος.”

Οι πρώτες του προσπάθειες ήταν πλήρεις αποτυχίες, αλλά ο Γκάτζι ήταν νέος και είχε τεράστια πράσινα χωράφια γύρω του. Συνέχισε να ασκεί το επάγγελμα και, μέσα σε τρεις μήνες, είχε τελειοποιήσει το πρώτο του ακροβατικό, σηκώνοντας το τεράστιο όχημα των 900 κιλών στις πίσω ρόδες.

Το οδηγούσε στις πίσω ρόδες επί 100 μέτρα!

 Caters News Agency

Σύντομα άρχισε να επιδεικνύει τις δεξιότητές του σε φίλους και αγρότες από γειτονικούς αγρούς. Δεν ήταν πολύ καιρό πριν οι άνθρωποι ξεκινήσουν να εμφανίζονται από άλλα χωριά, για να έρθουν να παρακολουθήσουν το συναρπαστικό τρακτέρ και τον δεξιοτέχνη οδηγό του.

Καταρχάς, ο πατέρας του ήταν ενάντια στη ιδέα του Γκάτζι. Τα τρακτέρ δεν είναι φθηνά στην Ινδία και αυτοί δεν ήταν πλούσιοι.

“Ο πατέρας μου είχε αντιταχθεί στο πάθος μου, γιατί φοβόταν ότι είναι επικίνδυνο και ότι τα ακροβατικά μπορεί να έβλαπταν το τρακτέρ.”

Αλλά η φήμη του Γκάτζι εξαπλώθηκε και οι διοργανωτές συνέχισαν να τον προσκαλούν για να εκτελεί τις ακροβατικές επιδείξεις του στις εκθεσιακές εγκαταστάσεις τους.

Οι άνθρωποι πλήρωσαν μέχρι και 200 ευρώ, για να τον παρακολουθήσουν να κάνει τα κόλπα του με αυτόν τον βαρύ αγροτικό εξοπλισμό.

Όταν άρχισαν να έρχονται τα χρήματα, ο πατέρας του συνέχισε τις διαμαρτυρίες του σιωπηλά.

Caters News Agency

«Είμαι χαρούμενος που μπόρεσα να αποδείξω τις ικανότητες μου και να τον κάνω υπερήφανο για μένα».

Ο Γκάτζι εκτελεί τα ακροβατικά του εδώ και τρία χρόνια. Ενώ το όνειρό του για μια μοτοσυκλέτα μπορεί να έχει υποχωρήσει, ένας νέος στόχος είναι να κρατήσει την φήμη του “ακροβάτη τρακτέρ” αθάνατη.

“Ο στόχος μου είναι να προσθέσω το όνομά μου στο βιβλίο Ρεκόρ Γκίνες. Θέλω να δείξω στον κόσμο τι μπορώ να κάνω με το μηχάνημα μου”.

Με αυτό το είδος φιλοδοξίας και την προσπάθεια να πετύχει, δεν θα περάσει πολύς καιρός πριν ο Γκάτζι επιτύχει την αποστολή του για αθάνατη φήμη ως ο πρώτος ακροβάτης τρακτέρ. Ειδικά με το ιδιαίτερο ταλέντο που χειρίζεται τον αγροτικό εξοπλισμό. 

Δείτε το βίντεο.