Που ακούστηκε, μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού ένα τσούρμο παιδιά να αφήνουν στην άκρη τον ύπνο, τη θάλασσα, τις βόλτες, το χασομέρι και όλα τα παιγνίδια τους, για να τρέξουν στο σχολείο;
«Κι όμως δεν είναι ψέμα, διανύουμε ήδη την τρίτη εβδομάδα, υπάρχει σφιχτό πρόγραμμα και στην αίθουσα δεν πέφτει καρφίτσα, δεν χωράνε άλλοι μαθητές»!
-Είναι παλαβοί, δεν υπάρχει εξήγηση. Παρατάνε τη διασκέδαση και την καλοκαιρινή τεμπελιά για να πάνε στο… σχολείο.
Το πρώην δημοτικό σχολείο στις Πυλές Καρπάθου γεμίζει ασφυκτικά από μικρούς μαθητές και από ξεχωριστούς δασκάλους, που διδάσκουν τα πιο ιδιαίτερα μαθήματα!
Ξαναχτύπησε λοιπόν ένας παπάς σκέτος αντάρτης! Μα τα δικά του όπλα είναι τα μόνα που χτίζουν συνειδήσεις κι αυτά είναι τα γράμματα.
Μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω τον παπα-Καλλίνικο, τον Αρχιμανδρίτη-δάσκαλο που παλεύει και αρκετές φορές καταφέρνει, χωρίς υπερβολή, να ανάψει το φως στις ψυχές των ανθρώπων!
Ο άνθρωπος αυτός είναι ο ορισμός της πρωτοπορίας, ότι κάνει, όπου κι αν βρεθεί, θα βάλει το δικό του λιθαράκι στην εξέλιξη, αφήνει στην άκρη τις λέξεις όταν αυτές μοιάζουν με ακίνητες πέτρες, όταν ορίζουν επιθυμίες και χάνονται μέσα σε ρεβασμούς ονείρων. Εκείνος σηκώνει τα μανίκια από τα ράσα και πιάνει δουλειά.
Το πιο σημαντικό, καταφέρνει να μεταδώσει τη φωτιά που δεν έσβησε ποτέ μέσα στη δική του υπάρξη. Χαμογελάει πονετικά, όταν ακούει για την κρίση, για τις δυσκολίες και τις κατηφόρες. Αυτές πρώτα από όλα είναι μέσα μας, αν δεν τις πετάξουμε, αν δεν τις ξεριζώσουμε, θα ζούμε δεμένοι και μόνιμα δυστυχισμένοι.
Το θερινό σχολείο είναι μια ιδέα που μπήκε στο μυαλό του από το περασμένο καλοκαίρι, μα δεν έμεινε για να αραχνιάσει μέσα του, αμέσως έγιναν οι απαραίτητες ζυμώσεις με τους παλιούς μαθητές του και εκείνοι άφησαν στην άκρη τις δουλειές τους, πίστεψαν στην ιδέα και έγιναν δάσκαλοι.
Ο κάθε ένας στον τομέα και την ειδικότητα του!
Τρεις φορές την εβδομάδα, Δεύτερα-Τετάρτη-Παρασκευή, από τις 10.00 μέχρι τις 13.00 η μεγάλη αίθουσα δεν είναι αρκετή! Γεμίζει από παιδιά που τρέχουν με όρεξη στο…σχολείο!
Μοιάζει με όνειρο κι όμως είναι είναι αλήθεια, τα παιδιά βιάζονται να πάνε σε ετούτα τα μαθήματα, διψούν και ρουφούν τη γνώση που μετουσιώνει το εγώ τους, γεμίζουν από ουσιαστικές γνώσεις και πλάθει το χαρακτήρα τους.
Η Μαρία Λαχανά, έκανε μάθημα το Σύνταγμα! Μίλησε για τα δικαιώματα μου και τις υποχρεώσεις που έχουν οι πολίτες.
Η Μαρία Κωνσταντινίδη, δίδαξε οικονομικά και έδωσε με απλές έννοιες τις καθημερινές πράξεις που γίνονται με το πορτοφόλι μας.
Ο Μιχάλης Φράγκος παρουσίασε τα μαθηματικά με έναν διαφορετικό τρόπο, μέσα από σπαζοκεφαλιές, γρίφους και ένα σωρό παιγνίδια κι έτσι κέρδισε τα παιδιά, τα έφερε πιο κοντά την επιστήμη του.
Η Ανθή Σισαμή, δούλεψε την παράδοση και το μάθημα της ήταν «Μαντινάδες και καρπάθικοι χοροί».
Η Ζίνα Παπαγιάννη τους δίδαξε την τέχνη της φωτογραφίας, ενώ ο γυμναστής Βασίλης Σκούλος δούλεψε με τα παιδιά πάνω σε αθλητικές δραστηριότητες.
Η Σοφία Φούντα, παρουσίασε τις Ιστορικές σελίδες και » την μάχη του Μαραθώνα», ενώ η Πόπη Σισαμή, «Το πολίτευμα της χώρας μας» και ο ίδιος π.Καλλίνικος έκανε μάθημα για την επεξεργασία κειμένου στον υπολογιστή και ενώ είχαν προγραμματιστεί κάποιες ώρες για την πίστη και τη θρησκεία, έμειναν πίσω αφού βρέθηκαν αρκετοί νέοι «δάσκαλοι» που ήθελαν να παρουσιάσουν τις γνώσεις και τη δουλειά τους στα παιδιά.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι σημαντικό, το σχολείο δεν έχει καμιά σχέση με το γνωστό μας κατηχητικό, εδώ τα μαθήματα τα διαλέγουν οι ίδιοι οι μαθητές! Μάλιστα, οι μαθητές δηλώνουν αρχικά το ενδιαφέρον τους και στη συνέχεια δίχως απουσίες και φορτικές πιέσεις, η αίθουσα γεμίζει παιδιά.
Μερικά ακόμη ξεχωριστά μαθήματα που έγιναν στο σχολείο, αυτά σίγουρα θα έπρεπε να τα παρακολουθήσουν υποχρεωτικά και οι μεγάλοι, είναι εκείνο του σεβασμού στην διαφορετικότητα, από την κοινωνιολόγο Μαρία Οικονομίδη. Αλλά και μια παρουσίαση των εμπειριών της ακτιβίστριας βιολόγου-κτηνιάτρου Άννας Κατωγυρίτη, από το ταξίδι της στην Αφρική και την εκεί συνεργασία της με το ίδρυμα Goodall, στο κέντρο Αποκατάστασης Χιμπατζήδων Tchimpounga στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό. Το μάθημα είχε να κάνει με τα ζώα, αυτά που θεωρούμε θηρία!
Από το σχολείο πέρασε και άφησε λίγο από το πάθος του και ο αριστούχος τελειόφοιτος φοιτητής της φιλοσοφικής Παναγιώτης Αλεξιάδης.
Ο Παναγιώτης δεν χρειάστηκε χρόνο για να συνεπάρει τα παιδιά, τους έδειξε το λευκό του μπαστούνι, διάβασε στην μέθοδο Μπράιγ. Η αγάπη και ο αδιάκοπος αγώνας της ζωής του, που δεν περιορίζεται από τα προβλήματα όρασης, ίσως να ήταν το καλύτερο μάθημα.
Ο χώρος που πραγματοποιούνται τα καλοκαιρινά μαθήματα είναι οι αίθουσες από το φημισμένο πρώην Δημοτικό σχολείο Πυλών Καρπάθου, γνωστό για την πρωτοπορία σε μαθήματα ηλ. Υπολογιστών και τη συνεργασία των μαθητών σε διάφορα προγράμματα, εδώ οι μικροί μαθητές άγγιξαν ακόμη και τη ΝΑΣΑ!
Ενδεικτικά αξίζει να αναφέρουμε ότι στις επιτυχίες του παπα-Καλλίνικου καταγράφεται η ίδρυση του μαθητικού Συνεταιρισμού, το 1989, που σήμερα περιλαμβάνει 6000 βιβλία και ένα τεράστιο οπτιακουστικό αρχείο.
Το σχολείο συμμετείχε στα περισσότερα από τα πρωτοποριακά προγράμματα του υπ. Παιδείας. Όπως το πρόγραμμα «Τηλέμαχος», το 1995, αλλά και από το 1996 μέχρι το 2000, πήρε μέρος στο παγκόσμιο περιβαλλοντικό πρόγραμμα «Globe-Αλέξανδρος». Επίσης από το 2004 το σχολείο συνδέθηκε δορυφορικά με ακόμη 10 ολιγοθέσια σχολεία της υπόλοιπης Ελλάδας στο πλαίσιο του δορυφορικού προγράμματος «Δίας».
Πολύ πριν την ιδέα του ολοήμερου σχολείου και ο παιδαγωγός παπα-Καλλίνικος κρατούσε ανοιχτό όλη μέρα το σχολείο του. Δεν ήταν μόνος, τα παιδιά διάβαζαν, έπαιζαν και μάθαιναν να λειτουργούν συνεργατικά, ήταν μια ανοιχτή αγκαλιά, μια οικογένεια που έδινε ζωή στο μικρό χωριό. Εκείνοι οι μαθητές είναι οι σημερινοί δάσκαλοι!
Πριν από λίγα χρόνια με απόφαση του υπουργείου Παιδείας το μονοθέσιο εξατάξιο σχολείο Πυλών έκλεισε.
Η λέξη που διάλεξε το υπουργείο είναι πιο κομψή, μίλησαν και έγραψαν για την αναγκαία «συγχώνευση», , όμως για κείνους που ζουν χρόνο-καιρό μακριά από την Αθήνα, μακριά από τα «μεγαλεία» και τις «ευκαιρίες» της, νιώθουν πόσο βαριά είναι η λέξη «λουκέτο» σε ένα σχολείο. Όσο για τους μικρούς μαθητές, εκείνοι τράβηξαν στα σχολεία των γειτονικών χωριών, όμως από τότε ο παπα-Καλλίνικος δίνει σταθερή μάχη για να συνεχίσει να ανάβει το φως της γνώσης μέσα στο κτήριο και τις αίθουσες του κτηρίου.
Οι μαθητές του παπα-Καλλίνικου σήμερα έγιναν οι καλύτεροι δάσκαλοι
Σχολείο δωρεάν, μακριά από κανονισμούς υπουργείων, δίχως λογαριασμούς και βαθμολογίες, χωρίς απουσιολόγια και περισπούδαστες διδακτικές επιστήμες κι όμως γεμάτο παιδιά και με μαθήματα ζωής που δεν θα μπορούσαν να γίνουν πιο χρήσιμα!
Μήπως είναι ώρα να αφήσουμε στην άκρη τις ντροπές και να αντιγράψουμε αυτό το μικρό και μακρινό μάθημα;
Blogger, ενεργότατος στο διαδίκτυο, παρόν και στο Facebook, ο παπα-Καλλίνικος ανέβασε πρόσφατα την πιο πάνω φωτογραφία που κλείνει μέσα της ολάκερη τη φιλοσοφία της ζωής του.
Προς το τέλος της κουβέντας παρουσίασε με απλότητα και αφοπλιστική ειλικρίνια μια επιθυμία που είναι το όνειρο κάθε αληθινού δασκάλου!
«Αν υπάρχει κάτι που ενοχλεί, με στεναχωρεί λιγάκι, είναι που όταν χτυπά το διάλειμμα τα παιδιά, ακόμη και σε αυτό, το καλοκαιρινό σχολείο, πετάγονται και φεύγουν γρήγορα από τη τάξη. Θα ήθελα να τους συνεπαίρνει το μάθημα, να χάνονται τόσο μέσα σ΄αυτό που να ξεχνούν ακόμη και το διάλειμμα!
Μα που θα πάει, όλοι μαζί, μαθητές και δάσκαλοι, θα το καταφέρουμε κι αυτό»! π.Κ.
Μια καινούρια ιδέα ανάβει μέσα στον ακούραστο παπά, τον χειμώνα το σχολείο θα συνεχίσει να λειτουργεί! Όμως αυτή τη φορά θα γίνει σχολείο δεύτερης ευκαιρίας.
Απευθύνεται σε πιο μεγάλους που θέλουν να μάθουν κάτι παραπάνω και τώρα θα έχουν αυτή την ευκαιρία.
Τελικά τίποτε δεν κλείνει, τίποτε δεν χάνεται αν υπάρχει η βούληση και το πάθος, γίνονται θαύματα.
Πηγή: huffingtonpost
Πελάτες ήταν, αρχικά, οι Σαντορινιοί, αλλά από στόμα σε στόμα η φήμη του διαδόθηκε και οι τουρίστες άρχισαν να καταφτάνουν. Επίσης, κάθε χρόνο πραγματοποιούνται φεστιβάλ με συζητήσεις και εκδηλώσεις.
