Παίρνοντας ώθηση από τη βάναυση επίθεση που δέχθηκε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, ο Καρανίκας ανέβασε μία φωτογραφία στο λογαριασμό του, θέτοντας το ερώτημα προς… δημόσια διαβούλευση.
Πρώτα έβαλε όλο του το «είναι», για να προωθήσει τη νομιμοποίηση της κάνναβης. Στη συνέχεια ανέβασε μία selfie στο λογαριασμό του στο Facebook, παρέα με μία drag queen, η οποία δηλώνει «τον γουστάρω, ακουμπάει την ψυχή μου».
Ο λόγος για τον Νίκο Καρανίκα, τον γνωστό αρνητή στράτευσης, μέλος της ΚΝΕ, ιδρυτικό μέλος του Συνασπισμού, αδελφό πρώην βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αποφάσισε να στήσει «λαϊκό δικαστήριο» από το λογαριασμό του στο Facebook.
Στη λεζάντα ο Καρανίκας σχολιάζει: «Δεν φτάνει να καταδικάσουμε τον φασισμό. Δεν φτάνει να καταδικαστεί ο φασίστας. Πρέπει παράλληλα να απαντήσουμε αν επιτρέπεται να μεγαλώνει παιδί αυτός ο φασίστας γονέας που επιτίθεται στον δήμαρχο;».
Παίρνοντας ώθηση από τη βάναυση επίθεση που δέχθηκε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης, το Σάββατο, σε εκδήλωση για τη μαύρη επέτειο της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, όπου τον ξυλοκόπησαν, με γροθιές και κλωτσιές σε όλο του το σώμα, πριν τον φυγαδεύσει άρον άρον η ασφάλειά του, ο Καρανίκας ανέβασε φωτογραφία στον προσωπικό του λογαριασμό.
Στη φωτογραφία διακρίνεται ο Μπουτάρης, που προσπαθεί να αποφύγει τον όχλο που τον ακολουθεί, ενώ στο πλάι είναι ένας άντρας με ένα κοριτσάκι στα χέρια του, που δείχνει προς τον δήμαρχο με μία απαξιωτική έκφραση.
Τα τελευταία χρόνια ζούσε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι και με σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα
Ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης, ο αγαπημένος καλλιτέχνης Χάρρυ Κλυνν, άφησε την τελευταία του πνοή στα 78 του χρόνια. Ο ηθοποιός τα τελευταία χρόνια ζούσε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι και με σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα.
Ο Χάρρυ Κλυνν αντιμετώπιζε εδώ και καιρό προβλήματα με την υγεία του. Το τελευταίο διάστημα ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Ο θάνατος του γιού του, Νίκου Τριανταφυλλίδη τον Ιούνιο του 2016, τον κατέβαλε ακόμη περισσότερο.
Το βράδυ της Κυριακής (20.05.2018) όταν έγινε γνωστό, υπέστη κρίση ενώ βρισκόταν στο σπίτι του, στην αγαπημένη του Καλαμαριά. Μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο αλλά ήταν αργά.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, η κηδεία του θα γίνει την Πέμπτη. Πριν δύο χρόνια είχε χάσει τον γιο του Νίκο Τριανταφυλλίδη, γνωστό σκηνοθέτη, από καρκίνο.
Ο Χάρρυ Κλυνν γεννήθηκε στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης στις 7 Μαΐου του 1940 από φτωχή οικογένεια Πόντιων προσφύγων, τον Νίκο και την Κυριακή Τρανταφυλλίδη. Εξαιτίας δυσμενών οικονομικών συνθηκών, ωθήθηκε στην εργασία από την ηλικία των 5 χρόνων. Παράλληλα φοιτούσε στο Δημοτικό Σχολείο και στο Γυμνάσιο Kαλαμαριάς και αργότερα στο Πέμπτο Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης. Η συμμετοχή του σε μια βραδιά ταλέντων του Γιώργου Οικονομίδη αλλάζει τη ζωή του, καθώς, εκτός από το πρώτο βραβείο, “κερδίζει” την πρόταση του Οικονομίδη να τον ακολουθήσει στην Αθήνα.
Για τρία χρόνια ο Οικονομίδης υπήρξε δάσκαλος και οδηγός του. Παράλληλα με τις δραματικές του σπουδές στη σχολή του Π. Kατσέλη, εμφανίζεται περιστασιακά σε κοσμικά κέντρα, όπως το «Kάστρο», ο «Bράχος», το «Tροκαντερό», το «Άλσος», και το «Γκρην Παρκ».
Στη συνέχεια άρχισε να δουλεύει σε διάφορες ταβέρνες, αναψυκτήρια και καμπαρέ, που ανθούσαν εκείνη την εποχή, για μια τριετία ως πρώτος νουμερίστας και παρουσιαστής προγράμματος. Μετά τη συμμετοχή του σε δύο ταινίες («Γάμος αλά Ελληνικά» και «Τα 201 Καναρίνια») στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και τις πρώτες του θεατρικές εμφανίσεις στα θέατρα Ακροπόλ και Χατζηχρήστου, άρχισε να γίνεται πιο γνωστός.
Το 1964 ταξιδεύει για μερικές εμφανίσεις στο Μόντρεαλ. Αυτή η περίοδος της ζωής του κράτησε 10 χρόνια όπου δούλεψε στις HΠA και στον Kαναδά, σε κέντρα τις ελληνικής διασποράς, σε καφεθέατρα ως stand up comedian (νέο τότε είδος, που μετέπειτα το εισήγαγε στην Ελλάδα), ως ηθοποιός σε underground παραστάσεις και παράλληλα ως συγγραφέας σατιρικών κειμένων.
Συνεργάζεται επίσης για πολλά χρόνια με το περιοδικό «Playboy», την εφημερίδα «Daily Worker», το «Village» και το «On the double». Στο Σικάγο παντρεύεται τη γυναίκα του, Χαρίκλεια και εκεί αποκτά το πρώτο από τα 3 του παιδιά, τον Νίκο. Την περίοδο αυτή του προτάθηκε να παίξει και στη γνωστή ταινία «Καμπαρέ», την οποία προσφορά τελικά δεν δέχτηκε. Αργότερα στο Μόντρεαλ απέκτησε τον δεύτερο του γιο Αποστόλη, ενώ η κόρη του Κορίνα γεννήθηκε στην Αθήνα.
Γυρίζει στην Ελλάδα το χειμώνα του 1974 και πρωτοεμφανίζεται στις μπουάτ της Πλάκας, στον «Aιγόκερω» και μετά στο «Zυγό» και τη «Διαγώνιο». Ύστερα δούλεψε στα νυχτερινά κέντρα «Διογένης», «Δειλινά» και «Στορκ». Άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστός με την κυκλοφορία του πρώτου του δίσκου «Για δέσιμο», που κυκλοφόρησε από τη δισκογραφική εταιρεία Columbia το φθινόπωρο του 1978. Αυτός και οι υπόλοιποι δίσκοι του κρατάνε για χρόνια τις πρώτες θέσεις στα δισκογραφικά charts και οι ταινίες του σπάνε όλα τα ρεκόρ των εισιτηρίων.
Οι εμφανίσεις του στην τηλεόραση του χαρίζουν τον τίτλο του εμπορικότερου καλλιτέχνη της χιλιετίας σύμφωνα με την AGB και οι παραστάσεις του στα θέατρα Ορφέας, Άλσος, Δελφινάριο και Μινώα κ.ά. καταρρίπτουν κάθε προηγούμενο εισπρακτικό ρεκόρ. Το 1998 παρουσιάζεται η πρώτη του ζωγραφική έκθεση στον «Εικαστικό Κύκλο».
Από το 2006 έμενε μόνιμα στη γενέτειρά του Καλαμαριά, έγραφε βιβλία (κυκλοφορούν 12 βιβλία του), έπαιζε θέατρο, ζωγράφιζε (8 ατομικές εκθέσεις) και ηγούνταν της μείζονος αντιπολίτευσης στο Δήμο Καλαμαριάς.
Ο Βασίλης Καραποστόλης θυμάται πώς κάποτε, σε μια άλλη Ελλάδα, οι άνθρωποι έδιωχναν τις μαύρες σκέψεις απ’ το τραπέζι τους κι άφηναν χώρο μόνο για τη χαρά. Ένα ευφρόσυνο μάθημα ζωής από το εξαίρετο –και πολύ διδακτικό– βιβλίο του «Η εποχή της όρεξης», 5 χρόνια φέτος από την έκδοσή του.
[…] Σε μια αυλή έξω από την οποία περνώ ετοιμάζεται τσιμπούσι. Όλα τα πρόσωπα είναι στραμμένα προς το τηγάνι που έρχεται από το εσωτερικό του σπιτιού, κρατημένο σαν κάνιστρο σε αρχαία πομπή από το χέρι της αρχιέρειας νοικοκυράς. Μόλις τα συκωτάκια ρίχνονται στην πιατέλα, οι καθήμενοι τα υποδέχονται με ελαφρά επιφωνήματα, πολύ διαφορετικά από εκείνες τις φιλοφρονήσεις προς την οικοδέσποινα και τη μαστοριά της που δέκα χρόνια αργότερα θα θεωρούνταν ένδειξη κοσμιότητας στα μικροαστικά τραπέζια. Είναι πρώιμο έως και άτοπο να λέγονται διάφορα κομπλιμεντάκια μόνο με το που σερβίρεται το έδεσμα. Αυτό φρονούσαν τότε οι ομοτράπεζοι. Και περίμεναν να αποφανθεί πρώτα ο οισοφάγος τους και μετά να μιλήσουν.
Με μαγνήτιζε ιδιαίτερα η σοβαρότητα με την οποία δοκίμαζαν τις πρώτες μπουκιές. Και τα επόμενα, όμως, στάδια της διαδικασίας ήταν αξιοπρόσεχτα. Η προσήλωσή τους σε ό,τι βρισκόταν μέσα στο στόμα τους, το άλεσμα της τροφής στον μύλο, η συνδυασμένη δράση για μερικά δευτερόλεπτα των τραπεζιτών και των κοπτήρων, κι έπειτα εκείνο το «μμμ…» εκ βαθέων, με το οποίο επικυρωνόταν η απόλαυση. Έφθαναν πλέον κοντά στη γευστική πλησμονή: σε λίγο δεν θα τους έλειπε το παραμικρό, όλη η φύση κι όλος ο πολιτισμός της κουζίνας θα βρίσκονταν πάνω στις θηλές της γλώσσας τους.
Ξεχείλιζαν από μια μεστωμένη ευχαρίστηση που τη χάζευα και που, παρότι ήμουν συνηθισμένος αρκετά με το θέαμα, μ’ άφηνε κάπως απ’ έξω: δυσκολευόμουν να την καταλάβω καλά, να μπω στο εσωτερικό της. Ένας νέος δεν μπορεί να ευχαριστιέται έτσι. Του λείπει η πείρα, του λείπουν ακόμη πολλοί πόνοι ώστε να μπορεί να εκτιμήσει, όταν έχει πια ξεφύγει απ’ αυτούς, την αξία μιας ηδονής που μοιάζει απλή. Τίποτε όμως δεν είναι απλό όταν έχεις προηγουμένως υποφέρει.
Τότε το κάθε τι που ξεφεύγει από την τανάλια του πόνου γίνεται τόσο πολύτιμο όσο εκείνα που θεωρούμε εκλεκτά επειδή σπανίζουν. Απορούσα βλέποντας την εύθυμη ομήγυρη. Πώς μπορούσαν κι έδειχναν τόσο ευχαριστημένοι με τόσο λίγα; Μερικές μερίδες συκωτάκια και δυο κιλά κοκκινέλι τούς είχαν ανεβάσει στους γαλαξίες, αν ήταν δυνατόν. Το σφάλμα στη σκέψη μου βρισκόταν ήδη στην αφετηρία: χαρακτήριζα λίγο αυτό που οι ίδιοι, τις στιγμές εκείνες, δεν το μετρούσαν καθόλου με όρους ποσότητας.
«Τίποτε δεν είναι απλό όταν έχεις προηγουμένως υποφέρει. Τότε το κάθε τι που ξεφεύγει από την τανάλια του πόνου γίνεται τόσο πολύτιμο όσο εκείνα που θεωρούμε εκλεκτά επειδή σπανίζουν».
Εξίσου όμως λαθεμένο θα ήταν να νομίσει κανείς ότι μπροστά μου φανερωνόταν τότε η συνετή στάση κάποιων ολιγαρκών. Σχεδόν ανύπαρκτη η αρετή αυτή σε τούτο τον τόπο. Απρόθυμοι όλοι να αρκεστούν στα λίγα και να μην προσδοκούν διακαώς τα περισσότερα. Ωσότου έρθει όμως η ώρα της δαψίλειας, το κάθε τερπνό που προέκυπτε ήταν για κείνους τους καλοφαγάδες, τους ανεκπαίδευτους στην επιτήδευση, ευπρόσδεκτο όσο και το πολλαπλάσιο και καλύτερό του· ήταν ικανοί να το νιώθουν αυτό.
Να απολαμβάνουν ό,τι βρισκόταν στο πιάτο τους, αναγνωρίζοντας εκεί μέσα τους κόπους των προηγούμενων ωρών. Δικαιωματικά το πιρούνι λάμβανε την ανταμοιβή τους σε μορφή ριγανάτου νεφρού ή σπλήνας. Είχαν δώσει ζωή με τον μόχθο τους και τώρα την έπαιρναν πίσω. Και θα την ξανάδιναν, το επόμενο πρωί, ήταν αναπόφευκτο αυτό.
Χαίρονταν λοιπόν με κάτι τόσο πρόσκαιρο; Ήμουν πολύ μικρός για να καταλάβω ότι όπως κάρφωναν το νεφρό έτσι ακινητοποιούσαν κι εκείνες τις στιγμές· επρόκειτο για αγκυροβόλημα μέσα στο παρόν. Άφηναν κατά μέρος τα περασμένα και τα μελλούμενα για να μην εισχωρήσουν στην αυλή τους, με το τραπέζι στο κέντρο, ούτε ο φόβος ούτε η θλίψη, ούτε κι η ελπίδα. Χώρος διαθέσιμος υπήρχε μόνο για τη χαρά.
Την τάιζαν με μερικές πιρουνιές, την πότιζαν με δυο-τρία ποτηράκια, κι εκείνη ξεπεταγόταν για να βάψει τα πρόσωπα των οπαδών της με τα χρώματα του ροδάκινου και του βερίκοκου. Ακτινοβολούσαν. Και χωρίς να έχουν ιδέα, δάνειζαν σ’ εμένα που στεκόμουν απ’ έξω και τους έβλεπα ένα αίσθημα με τη βοήθεια του οποίου θα αποτιμούσα αργότερα την αξία που έχουν τα γαρνιρίσματα της ζωής. […]
[…] //Απόσπασμα από το βιβλίο «Η εποχή της όρεξης – Ακολουθώντας τα ίχνη του ’60» του συγγραφέα και καθηγητή Πολιτισμού και Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Βασίλη Καραποστόλη, εκδόσεις Πατάκη, 2012.
Ένα ορφανό αγόρι από το Λεσότο στην Αφρική ήταν ένας από τους πρώτους καλεσμένους που χαιρέτησε τον Πρίγκιπα Χάρι μετά τον γάμο του, αφού εκείνος είχε καλέσει τον 18χρονο στον βασιλικό γάμο.
Ο Μούτσου Ποτσάνε γνώρισε τον Δούκα του Σάσεξ όταν ήταν 4 ετών και ο νεαρός Πρίγκιπας έμεινε για έναν χρόνο στην νότια Αφρική.
Πολύ σύντομα δημιουργήθηκε μεταξύ μια πολύ δυνατή φιλία και δεν κράτησαν επικοινωνία για τα επόμενα χρόνια. Ο Πρίγκιπας Χάρι γύρισε στο Λεσότο το 2016 για να συνεχίσει την φιλανθρωπική του δράση σε αυτή την χώρα.
Ο Μούτσου ήταν ένας από τους 10 εκπροσώπους του φιλανθρωπικού ιδρύματος Sentebale του πρίγκιπα Χάρι.
Ο πρίγκιπας Χάρι ίδρυσε το φιλανθρωπικό ίδρυμα Sentebale που σημαίνει “μην με ξεχνάς” μαζί με τον πρίγκιπα Σεΐσο του Λεσότο το 2006 για να βελτιώσουν τις προοπτικές για χιλιάδες παιδιά και νεαρούς ανθρώπους που έχουν προσβληθεί από τον ιό HIV.
“Ο νεαρός Χάρι που έφτασε στο Λεσότο το 2004 είναι τώρα ένας ώριμος άντρας που παντρεύεται. Έχω έρθει εδώ με όλες τις ευχές από το Λεσότο. Σήμερα, δεν εκπροσωπών μόνο τον εαυτό μου, αλλά μια ολόκληρη χώρα που είναι πολύ χαρούμενη”, ανέφερε ο πρίγκιπαςΣεΐσο που παρευρέθηκε στον βασιλικό γάμο.
Το πραγματικό όνομα του Μούτσου είναι Ρελεμποχίλ.
Οι 2 φίλοι ξανασυναντήθηκαν όταν ο Χάρι πήγε στο Λεσότο πριν από 2 χρόνια για ένα ντοκιμαντέρ. Αγκαλιάστηκαν σφιχτά και πέρασαν αρκετή ώρα λέγοντας τα νέα τους.
Μέλη του ιδρύματος Sentebale στον βασιλικό γάμο.
Ο πρίγκιπαςΣεΐσο.
Συνολικά παρευρέθηκαν στον βασιλικό γάμο 200 εκπρόσωποι από διαφορετικά φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Το νιόπαντρο ζευγάρι είχε πάει προηγουμένως στην Αφρική για να βοηθήσουν τα παιδιά που είχαν προσβληθεί από τον ιό HIV.
Η Εύβοια είναι από τους πιο κοντινούς προορισμούς από την Αθήνα, ιδανική για σύντομες εκδρομές.
Επιφυλάσσει πολλές… θαλασσινές εκπλήξεις για εκείνους που έχουν τη διάθεση να την εξερευνήσουν είτε σε μια απόδραση του Σαββατοκύριακου είτε στις καλοκαιρινές διακοπές τους.
Παραλίες ειδυλλιακές, γνωστές στους ντόπιους αλλά λιγότερο γνωστές στους πολλούς.
Ζαστάνι
Κοντά στο Μαρμάρι με γαλαζοπράσινα νερά, βότσαλα και άμμο. Το ιδανικό σκηνικό για απόλυτη χαλάρωση και κολύμπι!
Σουτσίνι
Λίγα λεπτά μακριά από την Κύμη, μια παραλία που συνδυάζει γαλήνια το πράσινο και το γαλάζιο. Ιδιαίτερα πυκνή βλάστηση και αρκετές σκιές για τους επισκέπτες.
Χερόμυλος
Ίσως από τις πιο γνωστές παραλίες της Εύβοιας, πέντε μόλις χιλιόμετρα από τις Πετριές. Παραλία με ψιλό βότσαλο και κρυστάλλινα νερά που βαθαίνουν απότομα.
Χρυσή άμμος
Ιδανική για τους λάτρεις των θαλλάσιων σπορ καθώς είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένη στους ανέμους. Φημίζεται για τα κύματα και τα ισχυρά ρεύματα αλλά αν την πετύχετε με καλό καιρό, η θέα θα σας συναρπάσει…
Κορασίδα
Η τεράστια παραλία, που βρέχεται από το Αιγαίο, κοντά στο χωριό Αχλαδερή. Αμμουδιά που μπορεί να φιλοξενήσει πάρα πολύ κόσμο, εβδομήντα μόλις χιλιόμετρα από την Χαλκίδα.
Μπορεί να μην είμαστε φανατικές τηλεθεάτριες του Power of Love και μπορεί ο Δώρος και η Αθηνά να αποτελούν παρελθόν πια από το παιχνίδι –ναι αυτό μας κόστισε κάπως γιατί τα έλεγε ωραία η Αθηνούλα- όμως το story που ανέβασε η Στέλλα Μιζεράκη στο προφίλ της στο Instagram, δεν μας πέρασε καθόλου απαρατήρητο.
Την Στέλλα την ξέρεις σίγουρα, είναι αυτό το όμορφο ξανθό κορίτσι από την Κρήτη που έχει δημιουργήσει τον δικό της χαμό στο παιχνίδι, τόσο για την εξωτερική της εμφάνιση και το απίστευτο κορμί της, όσο και για την σχέση της με τον Πάνο –ένα από τα αγόρια του Power of love-. Είναι ένα από τα πιο αγαπητά ζευγάρια του τηλεπαιχνιδιού και αυτό μόνο σε καλό τους έχει βγει μέχρι στιγμής.
Ας επιστρέψουμε όμως στο story αυτό της Στέλλας, που μας «σόκαρε» κάπως, αφού δεν την καταλάβαμε αμέσως. Τι εννοούμε; Ήταν η πρώτη φορά που την είδαμε –εμείς τουλάχιστον- να ποζάρει χωρίς ίχνος μακιγιάζ και το «μας εξέπληξε» είναι ίσως μία πολύ μικρή φράση για να περιγράψει τα συναισθήματα μας.
Το μακιγιάζ πάντα σε κάνει να δείχνεις πολύ πιο ωραία αν το χρησιμοποιείς σωστά, η Στέλλα όμως και χωρίς αυτό είναι μία κούκλα και δεν μπορείς να το αμφισβητήσεις. Αν δεν μας πιστεύεις δες και μόνη σου το βίντεο παρακάτω για να πειστείς.
Μα πάνω απ’ όλα για το κενό που αισθάνομαι τόσα χρόνια μέσα μου. Κάτι μου λείπει. Δε μπορώ να το προσδιορίσω ακόμα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτό (ΤΟ ΚΕΝΟ) με κάνει πολύ δυστυχισμένη.
Πάλι έχω τάσεις για φυγή. Αν δεν είχα τις φοβίες μου , ίσως είχα εξαφανιστεί. Δεν ξέρω για που. Απλά μήπως έτσι νιώσω ελεύθερη.
«Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασε η ώρα. Δώδεκα και μισή. Πως πέρασαν τα χρόνια.» -ΚΑΒΑΦΗΣ
Η ζωή περνάει και χάνεται. Τα λεπτά, οι μέρες, τα χρόνια….
Από τη μια στιγμή στην άλλη. Και ‘συ μένεις εκεί. Στο ίδιο σημείο. Σαν να μην άλλαξε τίποτα. Σαν να μην πέρασε ούτε ένα λεπτό.
Εεεειι! ΞΥΠΝΑ!!! Ο χρόνος κυλάει, τρέχεις. Τι κάνεις;
Θα μείνει άπραγη, ακίνητη. Δε θα κάνεις κάτι;
Ότι κι αν έχει συμβεί, πάρε το χρόνο σου. Θρήνησε το όσο χρειαστεί. Αλλά, μετά σήκω και ζήσε. ΖΗΣΕ!!!
Εκμεταλλεύσου και το τελευταίο λεπτό , έτσι όπως εσύ θες. Και πιστεύω ότι με τον καιρό θα βρεις τη δύναμη να κλείσεις όλες σου τις πληγές.
Γίνε πρωταγωνιστής στην ταινία της ζωής σου, και όχι ένας απλός θεατής.
Γράφει η Σίλια Μπαμπίτσα (Το κείμενο επιμελήθηκε Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας)
Ένας πρώην παλαιστής έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από 6 νεαρούς άντρες ακριβώς έξω από το σπίτι του στην Καλιφόρνια για μια θέση πάρκινγκ.
Ο 59χρονος Τομ Μαγκί είχε ένα σπασμένο σαγόνι, σπασμένη κόγχη ματιού και διάσειση.
Το πεζοδρόμιο γέμισε με το αίμα του 59χρονου άντρα. “Ο Τομ πήγε και αντιμετώπισε του νεαρούς άντρες και κατέληξαν να πλακώνονται”, ανέφερε η Κένταλ Νοξέλ, φίλη του 59χρονου στο δίκτυο CBS.
“Ήταν μια διαμάχη για το ποιος επιτρεπόταν να παρκάρει σε ένα συγκεκριμένο σημείο”, πρόσθεσε.
Δείτε το βίντεο
“Τον κλωτσούσαν, του έριχναν μπουνιές στο πρόσωπο και στο κεφάλι”, ανέφερε ένας άλλος γείτονας.
“Για μένα ήταν απόπειρα δολοφονίας. Αν δεν είχαμε βγει έξω, δεν ξέρω αν θα ήταν ζωντανός τώρα. Αν δείτε το πρόσωπό του τώρα, θα καταλάβετε ότι είναι πολύ τυχερός που ζει”, ανέφερε ένας γείτονας.
Ο Τομ Μαγκί έγινε γνωστός την δεκαετία του 1980, όταν κατέκτησε την 2η θέση στον διαγωνισμό για τον πιο δυνατό άντρα του κόσμου το 1982.
Την περασμένη Πέμπτη η αστυνομία συνέλαβε δυο 20χρονους άντρες με την κατηγορία της επίθεσης με θανατηφόρο όπλο.