Οταν η Μέγκαν Αμπελ αποφάσισε να κάνει μία βόλτα σε κατάστημα με μεταχειρισμένα είδη, δεν περίμενε ότι θα βάλει ανθρώπους από όλο τον κόσμο να ψάχνουν για να λύσουν μία απορία της.
«Ποιες είναι οι δύο γυναίκες στην παραλία;». Μία απάντηση σε αυτό το ερώτημα προσπαθούν να βρουν χιλιάδες άνθρωποι, μέσω διαδικτύου. Ολα ξεκίνησαν όταν η Αμπελ, μία φωτογράφος στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια, πήγε σε ένα μαγαζί με μεταχειρισμένα είδη.
Εκεί βρήκε ένα φιλμ που της κίνησε την περιέργεια, γιατί ήταν σε ένα κουτί με παλιές φωτογραφίες. Υποθέτοντας ότι επρόκειτο για δουλειά του ’40 ή του ’50, αποφάσισε να το αγοράσει.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, η Αμπελ εμφάνισε το φιλμ και αντίκρισε μία σειρά από πανέμορφες φωτογραφίες δύο γυναικών στην παραλία. Ηταν τόσο ατμοσφαιρικές, που θα μπορούσαν να είναι πίνακες. Αποφάσισε λοιπόν να τις δημοσιοποιήσει στο λογαριασμό της στο Facebook, ζητώντας τη βοήθεια του διαδικτύου για να ανακαλύψει ποιος ήταν ο φωτογράφος ή τα μοντέλα του. Η ανταπόκριση την άφησε άφωνη.
Η ανάρτησή της στο facebook έχει αναδημοσιευθεί ήδη 17.000 φορές, ενώ ανάλογη είναι και η αναζήτηση στο Twitter, μέσω του hashtag #FindTheGirlsOnTheNegatives (βρείτε τα κορίτσια στα αρνητικά).
Αν και το μυστήριο δεν έχει λυθεί ακόμη, η Αμπελ κατάφερε ήδη να έρθει σε επαφή με τη γυναίκα που πήγε τις φωτογραφίες στο κατάστημα, η οποία όμως της είπε ότι δεν είχε άλλες πληροφορίες πέρα από το ότι το φιλμ είχε βρεθεί στο Σίναντοχ Βάλεϊ.
Οι λίμνες Ζερέλια ή Ζηρέλια είναι δύο λίμνες κυκλικού σχήματος, που βρίσκονται 4 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της πόλης του Αλμυρού, σε υψόμετρο 130 μέτρων από τη θάλασσα, στους βόρειους πρόποδες της Όθρυος.
Ανατολικά της μεγάλης λίμνης υπάρχει μικρός γήλοφος. Εκεί έχει εντοπιστεί προϊστορικός οικισμός ο οποίος κατοικήθηκε για πρώτη φορά κατά τις αρχές της Μέσης Νεολιθικής 5.800-5.300 π.Χ. και συνέχισε να κατοικείται κατά την Εποχή του Χαλκού και τα ιστορικά χρόνια.
Η ιδιαιτερότητα των λιμνών αυτών οφείλεται στην πιθανολογούμενη μετεωριτική τους προέλευση, λίμνες μάαρ, οι μόνες αυτού του τύπου που απαντώνται στην Ελλάδα, και στο αρχαιολογικό ενδιαφέρον του χώρου.
Η απόσταση μεταξύ των δύο λιμνών είναι περίπου 250 μ. Η μεγαλύτερη λίμνη έχει διάμετρο 250 μ. και βάθος περίπου 8 μ., ενώ η μικρότερη έχει διάμετρο 150 μ. και βάθος περίπου 6 μ. Ο πυθμένας τους έχει σχήμα πιάτου.
Όι λίμνες αποτελούν υδροβιότοπο όπου συχνάζουν λευκοί πελαργοί και διάφορα είδη υδρόβιων πτηνών και πουλιων που ζουν κοντά στο νερό
Οι λίμνες αρχικά θεωρούνταν πως είναι καρστικές δολίνες ή πως έχουν ηφαιστειογενή προέλευση.
Τον Δεκέμβριο του 2010, οι γεωλόγοι ερευνητές Ευάγγελος Λάγιος και Dietrich Volker J. βρήκαν εκεί μερικώς τετηγμένο ζιρκόνιο, για την τήξη του οποίου απαιτούνται θερμοκρασίες μεγαλύτερες των 1.400 – 1.800 °C.
Επειδή όμως τόσο υψηλές θερμοκρασίες δεν απαντώνται σε διαδικασίες μαγματισμού ή σε φαινόμενα μεταμόρφωσης στον γήινο φλοιό και τον ανώτερο μανδύα, οι ερευνητές πρότειναν, ως πιθανότερη εξήγηση, ότι πρόκειται για κρατήρες που δημιουργήθηκαν από πρόσκρουση μετεωρίτη.
Κατά τους Λάγιο και Volker, η πρόσκρουση αυτή θα έλαβε χώρα κατά την εποχή του Ολόκαινου, πριν από 12.500 με 8.000 χρόνια, το πιθανό μέγεθος των θραυσμάτων που προσέκρουσαν εκτιμάται από 10 έως 30μ και το φαινόμενο αυτό είναι μοναδικό στην Ελλάδα.
Σε ολόκληρη την Ευρώπη οι αντίστοιχες περιπτώσεις δεν ξεπερνούν τις 40 και σε ολόκληρο τον πλανήτη τις 178
Ο γήλοφος Μαγούλα Ζερέλια έχει ανασκαφεί στις αρχές του 20ού αιώνα. Λίγο αργότερα οι Βρεταννοί αρχαιολόγοι ανέσκαψαν συστηματικά την τοποθεσία και χρονολόγησαν τον οικισμό (αναγνωρίστηκαν οκτώ αρχαιολογικά στρώματα), βρίσκοντας ίχνη κατοίκησης μέχρι τον 4ο αι. μ.Χ.
Το 1992, η Ολλανδική Αρχαιολογική Σχολή διεξήγαγε επιφανειακή έρευνα κατά την οποία εντοπίστηκαν κεραμικά θραύσματα της εποχής του Χαλκού, καθώς και λίγα βυζαντινά του 12ου αι. μ.Χ. Τελικά
Το 2005, ξεκίνησε συστηματική έρευνα, από το Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Κατά τον πρώτο χρόνο της έρευνας αυτής, βρέθηκαν ίχνη από πασσαλότρυπες και πήλινο δάπεδο, στοιχεία που συνηγορούν στην ύπαρξη πασσαλόπηκτης οικίας της πρώιμης Εποχής του Χαλκού.
Τα κοντέινερ από την Αυστραλία και οι αυξημένες πωλήσεις της συγκεκριμένης μάρκας στο Ιράκ δίνουν άλλες διαστάσεις στην ήδη περίεργη υπόθεση
Πυκνό μυστήριο και έντονο παρασκήνιο καλύπτει την είδηση που κάνει τον γύρο του κόσμου τα τελευταία 24ωρα σχετικά με τα φορτηγάκια της Toyota που χρησιμοποιούν οι τζιχαντιστές όπως φαίνεται στα καλά σκηνοθετημένα βίντεο που δίνουν στη δημοσιότητα.
Σε κάθε προπαγανδιστικό βίντεο που θυμίζει διαφήμιση με τον κατάλληλο φωτισμό, τη μουσική υπόκρουση και τους μαχητές, τα ολοκαίνουρια Τοyota Hilux και Land Cruiser πρωταγωνιστούν, συνήθως σε λευκό χρώμα και φορτωμένα με τα ανάλογα όπλα. Άλλωστε η εικόνα για τους τζιχαντιστές είναι μέρος του αποτρόπαιου έργου τους.
Χρησιμοποιούν σκηνοθέτες, δίνουν μεγάλη έμφαση, στην εικόνα, κάνουν ακόμη και πρόβες εκτελέσεων πριν ανεβάσουν το υλικό τους στο διαδίκτυο. Για την εικόνα και το κλίμα τρομοκρατίας που περνούν στη Δύση μπορούν να κάνουν τα πάντα.
Για παράδειγμα στο βίντεο που προκάλεσε ανατριχίλα με την εκτέλεση του Τζέιμς Φόλει αποκαλύφθηκε ότι έγιναν πρόβες και ο άτυχος Φόλει έζησε δύο φορές το θάνατό του. Πριν λίγους μήνες αποκαλύφθηκε ότι χρησιμοποιούσαν έναν Τούρκο σκηνοθέτη και είναι ξεκάθαρο ότι η επιλογή των Toyota δεν είναι τυχαία.
Ήδη οι αμερικανικές αρχές ξεκίνησαν έρευνα για να διαπιστώσουν τον λόγο που οι τζιχαντιστές μαχητές του ISIS εμφανίζονται στα περισσότερα βίντεο που αναρτούνται στο διαδίκτυο για το ισλαμικό κράτος με φορτηγάκια Toyota, ενώ η Ιαπωνική εταιρεία κλήθηκε να δώσει τις ανάλογες εξηγήσεις αλλά δεν κατάφερε να απαντήσει πώς φτάνουν τα αυτοκίνητά τους στα χέρα του ISIS.
Οι θεωρίες για τα Toyota των τζιχαντιστών
Όπως είναι φυσικό υπάρχουν θεωρίες που έχουν αναπτυχθεί είναι ουσιαστικά σχετικά με τους λόγους για τους οποίους οι τζιχαντιστές έχουν μια προτίμηση προς την ιαπωνική μάρκα, αλλά και για το πως έφτασαν στα χέρια τους, αφού η εταιρεία δηλώνει ότι δεν πουλάει σε τρομοκρατικές οργανώσεις.
Οι πρώτες υποψίες έχουν πέσει στην Αυστραλία. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα 834 ολοκαίνουρια φορτηγάκια της Toyota εξαφανίστηκαν… Τα αυτοκίνητα χάθηκαν από περιοχές του Σίδνεϊ. Πού κατέληξαν αυτά τα αυτοκίνητα δεν γνωρίζει κανείς, ωστόσο υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι έφτασαν στα χέρια των τζιχαντιστών μέσα σε κοντέινερ που πέρασαν από την Τουρκία.
Ο Καθηγητής Greg Barton που ειδικεύεται σε θέματα τρομοκρατίας εκτίμησε ότι τα τετρακίνητα αυτοκίνητα φτάνουν στους τζιχαντιστές μέσω της Τουρκίας ολόκληρα, ενώ η αστυνομία του Σίδνεϊ εκτιμά ότι αποσυναρμολογούνται μπαίνουν σε κοντέϊνερ και συναρμολογούνται στο τόπο παράδοσής τους.
Ο Lukman Faily, Ιρακινός πρέσβης στις ΗΠΑ ανέφερε μιλώντας στο ABC, ότι τα τελευταία χρόνια που το ISIS έχει αναπτυχθεί σε επαρχίες του Ιράκ και της Συρίας, όλο και περισσότερα φορτηγάκια Toyota έχουν κάνει την εμφάνισή τους.
«Αυτό που ρωτάμε τους γείτονές μας είναι πως μπορεί να έχουν καταλήξει εκατοντάδες ολοκαίνουργιου φορτηγάκια Hilux Τοyota στους τρομοκράτες», σημειώνει.
Ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη και επικεφαλής του Counter Extremism Project ανέφερε στο ABC News: «Ατυχώς, τα Toyota Land Cruiser και Hilux, έχουν μετατραπεί σε μέρος του “σήματος κατατεθέν” της οργάνωσης».
Εκτός από την περίπτωση της Αυστραλίας εξετάζεται και η εκτίναξη των πωλήσεων της Toyota στο Ιράκ. Για παράδειγμα τα Toyota Land Cruiser και Hilux τριπλασίασαν τις πωλήσεις τους στο Ιράκ. Από 6.000 κομμάτια που πουλήθηκαν το 2011, έφτασαν τα 18.000 κομμάτια το 2013 και έπεσαν σε 13.000 το 2014. Έτσι εξετάζεται αν αυτά τα αυτοκίνητα κατέληξαν στα χέρια των τζιχαντιστών.
Γιατί διαλέγουν Toyota Land Cruiser και Hilux στο ISIS
Ανεξάρτητα από τον τρόπο που τα αυτοκίνητα αυτά φτάνουν στα χέρια τους, οι τζιχαντιστές φαίνεται ότι τα προτιμούν λόγω της αντοχής τους και της επιβλητικής εικόνας τους που βοηθάει στα σκηνοθετημένα βίντεο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2006, στο βρετανικό Top Gear, οι παραγωγοί του σόου αυτοκινήτου αγόρασαν ένα diesel Hilux με 300.000 χλμ για μόλις 1.500 δολάρια. Πήραν το παλιό αυτοκίνητο και ξεκίνησαν ένα ιδιόμορφο τεστ αντοχής… Το τράκαραν σε δέντρο, έριξαν πάνω του ένα τροχόσπιτο, το έβαλαν για πέντε ώρες μέσα στη θάλασσα, το πέρασαν μέσα από ένα προκάτ σπίτι, το χτύπησαν με μπάλα κατεδαφίσεων και του έβαλαν φωτιά…
Τελικά το έβαλαν σε ένα κτίριο προς κατεδάφιση, το κατεδάφισαν, μετά ανέσυραν από τα ερείπια το φορτηγάκι της Toyοta, και διαπίστωσαν ότι πάλι μπορούσε να πάρει μπροστά με λίγη… βοήθεια.
«Το Hilux Toyota είναι παντού», λέει ο Andrew Exum, πρώην στρατονόμος και νυν αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας, υπεύθυνος για την Μέση Ανατολή.
«Είναι το καλάσνικοφ των οχημάτων, βάζοντας κάτω ακόμα και Humve», αναφέρουν ειδικοί. Το Hilux είναι ιδανικό στη μάχη κατά τακτικού στρατού, αφού είναι γρήγορο, ευέλικτο, δυνατό και μπορεί να μεταφέρει εκτός από στρατιώτες και 50αρι οπλοπολυβόλο, έλεγε στο Newsweek ο Alastair Finlan, ειδικός σε στρατηγικές μάχης.
Γενικά οι μαχητές ή αντάρτες δείχνουν προτίμηση στη χρήση αυτοκινήτων Toyota. Η «ανακάλυψη» έγινε πριν χρόνια από τρομοκράτες στην Σομαλί. Εκεί οι Σομαλοί υποστηρικτές της al Qaeda είχαν βάλει πυροβόλα στην καρότσα των φορτηγών των ιαπωνικών αυτοκινήτων και πολεμούσαν με αυτά στην μάχη.
Έρευνα από τις ΗΠΑ
Ειδικό τμήμα του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, ξεκίνησε ερευνά προκειμένου να εξακριβωθεί γιατί η ISIS έχει αποκτήσει τόσο μεγάλο αριθμό φορτηγών Toyota.
Η ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία από την πλευρά της υποστηρίζει ότι δεν γνωρίζει πώς το Ισλαμικό Κράτος προμηθεύτηκε τα οχήματα.
«Η Toyota έχει αυστηρή πολιτική να μην πουλά αυτοκίνητα σε αγοραστές που ενδεχομένως θα μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν για παραστρατιωτικές ή εξτρεμιστικές ενέργειες, και έχουμε τη σχετική τεχνογνωσία ώστε να βοηθήσουμε να αποτραπεί το ενδεχόμενο προϊόντα κατασκευασμένα από εμάς να παραδοθούν προς παράνομη παραστρατιωτική χρήση», δήλωσε ο Ed Lewis, εκπρόσωπος της Toyota εταιρείας, στο CNN.
Όπως δήλωσε στο CBS News, εκπρόσωπος της Toyota, η εταιρεία συνεργάζεται με Αμερικανούς τελωνειακούς για να διαπιστώσουν ποια είναι η αλυσίδα τροφοδοσίας των ισλαμιστών με οχήματα και άλλα αγαθά.
«Η Toyota έχει αυστηρή πολιτική να μην πουλά αυτοκίνητά της σε όσους ευθύνονται οι κατηγορούνται για τρομοκρατικές ενέργειες», αναφέρει σε δήλωσή της η εταιρεία.
Πάντως η ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία σημειώνει στην ανακοίνωσή της πως επί της ουσίας είναι αδύνατο να γνωρίζει που θα διοχετευτούν τα αυτοκίνητά της τα οποία μπορεί να έχουν πουληθεί σε τρίτους ή να έχουν κλαπεί.
Οι αμερικανικές αρχές στο μεταξύ δεν θέλησαν να σχολιάσουν την πιθανότητα μία ιδιωτική εταιρεία να έχει πουλήσει αυτοκίνητα σε τρομοκράτες ακόμη και για διαφημιστικούς λόγους.
«H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε…
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή, περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να…μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».
Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά..
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει.
Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.
Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.
Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstation, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε..
Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο!
Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη.
Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας « ; ) : D : P ».
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια!
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε…
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή…
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί… Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».
Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους..
Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας : ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…
«H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε…
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή, περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να…μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».
Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά..
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει.
Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.
Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.
Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstation, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε..
Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο!
Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη.
Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας « ; ) : D : P ».
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια!
Στις 17 Απριλίου του 1955 ο μεγαλύτερος των επιστημόνων της σύγχρονης εποχής εισήχθη στο νοσοκομείο του Princeton με πόνους στο στήθος. Το επόμενο πρωί ήταν νεκρός από ανεύρυσμα αορτής.
Την ώρα που γίνονταν γνωστή η είδηση του θανάτου του Dr Einstein, επιστήμονες έβγαζαν τον εγκέφαλό του και τον έκλεβαν.
O Dr. Thomas Stolz Harvey ήταν ο παθολόγος που είχε βάρδια την ημέρα του θανάτου του Einstein και ήταν αυτός που επιβεβαίωσε τον θάνατο του διάσημου επιστήμονα. Επτά ώρες μετά τον θάνατο του Einstein, στις 13:00, ο Harvey ξεκίνησε αυτοψία, για να γίνουν γνωστά τα αίτια του θανάτου του. Όπως υποστήριξε, είχε πάρει την απαραίτητη άδεια.
Αφού επιβεβαιώθηκε ότι ο θάνατος του Einstein προήλθε από ανεύρυσμα αορτής, ο Harvey έβγαλε, μέτρησε και ζύγισε τον εγκέφαλο του επιστήμονα.
Όπως υποστήριξε αργότερα ο Harvey, είχε άδεια για την αυτοψία, ενώ όπως σημείωσε θεώρησε ότι είχε και την άδεια να κάνει μελέτες για τον εγκέφαλο του Einstein.
Μετά την αφαίρεση, ο Dr. Harvey διατήρησε τον εγκέφαλο σε φορμόλη.
Μάλιστα εκτός από τον εγκέφαλο του Einstein, ο γιατρός αφαίρεσε και τα μάτια του, τα οποία δόθηκαν αργότερα στον οφθαλμίατρο του Einstein, Henry Adams. Σύμφωνα με τον businessinsider τα μάτια του επιστήμονα διατηρούνται σε χρηματοκιβώτιο κάπου στη Νέα Υόρκη.
Η αφαίρεση του εγκεφάλου και των ματιών του Einstein ήταν κάτι αντίθετο στην θέληση του επιστήμονα, ο οποίος είχε αφήσει σαφείς οδηγίες για το τι ήθελε να συμβεί μετά τον θάνατό του. Ήθελε να αποτεφρωθεί και η στάχτη του να σκορπιστεί σε άγνωστη τοποθεσία, ώστε να αποφευχθούν οι εκδηλώσεις λατρείας προς αυτόν.
Όπως αναφέρεται, η αφαίρεση και η διατήρηση του εγκεφάλου του Einstein, όχι μόνο ήταν ενάντια στην θέλησή του αλλά και αντίθετη στην ιατρική δεοντολογία. Ο Harvey εκτός των άλλων ήταν παθολόγος και όχι νευροχειρούργος, όπως θα έπρεπε, για να γίνει η αφαίρεση και οι μελέτη του εγκεφάλου.
Το πιο πιθανό σενάριο, για τον λόγο που ο γιατρός αποφάσισε να αφαιρέσει τον εγκέφαλο του Einstein, είναι επειδή πήρε εντολή από τον Harry Zimmerman, προσωπικό γιατρό του Einstein και μέντρορα του Harvey.
Ο Zimmerman δεν παραδέχτηκε ποτέ εμπλοκή του, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι ο Harvey εμπνεύστηκε από την αντίστοιχη πρακτική με τον εγκέφαλο του Lenin, ο οποίος έγινε επίσης αντικείμενο μελέτης.
Χαρακτηριστικό είναι ότι ο γιατρός ζήτησε και πήρε την άδεια για μελέτες στον εγκέφαλο του Einstein από τον γιο του επιστήμονα, αφού… τις είχε κάνει.
Ο ίδιος ο Dr. Harvey είπε ότι λειτούργησε με την άδεια του γιου του Einstein, μη λέγοντας ολόκληρη την αλήθεια.
Όταν μαθεύτηκε ότι ο Harvey είχε τον εγκέφαλο του μεγάλου επιστήμονα, όλοι ζητούσαν τα αποτελέσματα της έρευνας ενώ Zimmerman περίμενε στο νοσοκομείο του τον εγκέφαλο του Einstein που όμως δεν πήγε ποτέ.
Τεχνικά, το νοσοκομείο του Princeton δεν είχε ποτέ στην κατοχή του τον εγκέφαλο του επιστήμονα, αφού ο Dr. Harvey ήταν αυτός που είχε το πιο λαμπρό σύγχρονο μυαλό.
Ο Dr. Harvey κράτησε τον εγκέφαλο σε μία γυάλα στο γραφείο του και μάλιστα όταν απολύθηκε από το νοσοκομείο, το πήρε μαζί του.
Τελικά ο Harvey πήγε στο πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια, όπου με την βοήθεια τεχνικών, έκοψε τον εγκέφαλο σε εκατοντάδες λωρίδες, τις οποίες αφού κάποιες έδωσε στον Zimmerman, τις υπόλοιπες της κράτησε για τους μαθητές τους και τον ίδιο.
Όταν του ζητήθηκαν τα υπολείμματα του εγκεφάλου για να γίνουν μελέτες, αρνήθηκε να τα δώσει.
Η πρώην γυναίκα του Harvey τον απείλησε να πετάξει τον εγκέφαλο, έτσι ο Harvey τον πήρε μαζί του στο Κάνσας, στο βιολογικό εργαστήριο που εργάζονταν και διατήρησε τον εγκέφαλο κάτω από έναν ψύκτη μπύρας.
Τα επόμενα τρία χρόνια, ο Harvey, “κουβαλούσε” όπου πήγαινε τον εγκέφαλο, χωρίς να δημοσιεύσει ούτε μία μελέτη για αυτόν.
Το 1978 άρθρο τοπικό περιοδικό του Νιού Τζέρσεϊ, αναφέρθηκε στις περιπέτειες του μυαλού του Einstein και τελικά ο Harvey αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι ήταν αυτός ο κάτοχος του εγκεφάλου.
Όταν όταν Ιάπωνας καθηγητής ζήτησε από τον Harvey να μελετήσει τον διάσημο εγκέφαλο, αυτός του έφερε ένα κομμάτι σε ένα κύπελλο με φορμόλη.
Τελικά το 1985 , τρεις δεκαετίες μετά τον θάνατο του Einstein δημοσιεύτηκε η πρώτη μελέτη σχετικά με τον εγκέφαλο του Einstein, βασισμένη σε διαφάνειες του Harvey. Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο Experimental Neurology και αποδείκνυε ότι ο εγκέφαλος του Einstein είχε περισσότερα νευρογλοιακά κύτταρα από έναν φυσιολογικό εγκέφαλο
Ο Thomas Harvey πέθανε το 2007, όμως πριν τον θάνατό του δώρισε τον πολύτιμο εγκέφαλο στο πανεπιστήμιο του Princeton Hospital όπου και φυλάσσεται έχοντας γίνει αντικείμενο πολλών ερευνών.
Για ένα laptop το οποίο ο 45χρονος κατηγορούμενος έσπευσε να εξαφανίσει, κάνει λόγο το περιβάλλον της συζύγου του αστυνομικού της Bουλής που προφυλακίστηκε για σεξουαλική κακοποίηση και ενδοοικογενειακή βία εναντίον των τεσσάρων παιδιών του.
Μάλιστα σήμερα (05.12.2024) ο νομικός σύμβουλος της μητέρας, Γιάννης Μπαρκαγιάννης βρέθηκε στον ανακριτή που χειρίζεται την υπόθεση και κατέθεσε υπεύθυνη δήλωση συγγενικού προσώπου του κατηγορούμενου στην οποία αναφέρεται μεταξύ άλλων, ότι ο 14χρονος γιος του αστυνομικού της Βουλής μετά από υπόδειξη του πατέρα του, έβαλε σε μια μαύρη σακούλα ένα laptop κι άλλα πράγματα και τα έδωσε στη μητέρα του 45χρονου. Επίσης κατέθεσε αίτημα να διερευνηθούν τα σπίτια, τα αυτοκίνητα στενών συγγενικών του προσώπων καθώς κι άλλοι χώροι.
«Ο κατηγορούμενος διέθετε ένα laptop, αλλά το ηλεκτρονικό έγκλημα δεν έχει κάνει προσπάθειες να το διερευνήσει, δεν θα το έχει το δικαστήριο σαν τεκμήριο, σαν αποδεικτικό στοιχείο και μέσα σ’ αυτό το λάπτοπ μπορεί να είναι τα πάντα» λέει στο newsit.gr o δικηγόρος της συζύγου του αστυνομικού, Γιάννης Μπαρκαγιάννης.
Μάλιστα ο νομικός σύμβουλος της 35χρονης γυναίκας που είναι έγκυος στο έκτο της παιδί, ισχυρίζεται ότι ο 45χρονος αστυνομικός που προφυλακίστηκε για την σεξουαλική κακοποίηση και το βασανισμό των παιδιών του, αμέσως μετά την απόφαση του δικαστηρίου για την ενδοοικογενειακή βία έσπευσε να απομακρύνει από το σπίτι του, πράγματα τα οποία χρίζουν αστυνομικής έρευνας.
«Το πρώτο πράγμα που έκανε ο δράστης, μετά την απόφαση των ασφαλιστικών μέτρων, που του επέβαλαν την απομάκρυνση από την οικία, τη μετοίκηση και να μην πλησιάζει την εντολέα μου, ήταν να καλέσει το δεκατετράχρονο γιό του, στον οποίο λειτουργεί απόλυτα χειριστικά και μεθοδικά απέναντί του. Του είπε να πάρει μία μαύρη σακούλα, να βάλει μέσα το λάπτοπ του κι άλλα πράγματα, τα οποία ο μικρός, συνοδεία συγγενικών του προσώπων πρώτου βαθμού, τα μετέφεραν στο σπίτι των γονέων του δράστη» λέει ο κ. Μπαρκαγιάννης και συνεχίζοντας προσθέτει: «Δεν ξέρουμε πέρα από το λάπτοπ που είναι σε αυτή την μαύρη σακούλα τι άλλο υπάρχει εκεί μέσα και είναι ένα τεκμήριο ουσιαστικό που θα έπρεπε η εισαγγελία ήδη να έχει διερευνήσει, γιατί η εντολέας μου είχε αναφέρει ότι διέθετε και ένα laptop που πιθανότατα εκεί πέρα να είχε βίντεο και άλλα στοιχεία».
Σύμφωνα με το δικηγόρο της μητέρας το πολυτελές SUV ελέγχθηκε ωστόσο το λάπτοπ δεν εντοπίστηκε. «Το αυτοκίνητο ερευνήθηκε από όσο έχω πληροφορηθεί, μετά από δικό μας αίτημα στην ανακριτική αρχή και δεν προέκυψε κάτι. Συνεπώς το λάπτοπ και τα λοιπά έχουν κρυφτεί».
Σημειώνεται πως χθες, Τετάρτη έγινε έρευνα στο σπίτι της οικογένειας, από όπου κατασχέθηκαν όλα τα κινητά τηλέφωνα.
Οι συσκευές έχουν σταλεί για έλεγχο κι αναμένεται να ανασυρθούν από αυτές όλα τα αρχεία, τα οποία θα μπουν στο «μικροσκόπιο» των Αρχών.
Μάλιστα, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, χθες έλεγχος έγινε και στο αυτοκίνητο του αστυνομικού της Βουλής, όπου βρέθηκε και κατασχέθηκε στικάκι, που επίσης έχει σταλεί για περαιτέρω έρευνα.
Ο ηθοποιός, Γιώργος Σταυρόπουλος, μίλησε για τον αξέχαστο ηθοποιό
Ο Γιώργος Σταυρόπουλος, ο ηθοποιός που υπήρξε αδελφικός φίλος με τονΘανάση Βέγγο, μίλησε στην εφημερίδα «Espresso» και τον Νίκο Νικόλιζα, όπου και άφησε να εννοηθεί πως ο «καλός μας άνθρωπος» δεν ετάφη ποτέ, αλλά αποτεφρώθηκε.
«Είχε πάθει ανεύρυσμα. Τον χειρούργησε ένας από τους καλύτερους γιατρούς της Ελλάδας. Τον κράτησε για έναν μήνα στο σπίτι του, επειδή τον λάτρευε τον Θανάση και ήθελε να τον κουράρει προσωπικά, αλλά δυστυχώς δεν άντεξε», είπε ο Γιώργος Σταυρόπουλος για τον θάνατο του Θανάση Βέγγου.
Σε ερώτηση για το πού μπορεί να είχε ταφεί η σορός του Θανάση Βέγγου, ο Γιώργος Σταυρόπουλος απάντησε: «Είναι ένα μυστήριο το οποίο γνωρίζουμε μόνο εγώ και η οικογένειά του. Δεν ξέρω αν μπορώ να το αποκαλύψω αυτή τη στιγμή».
Στη συνέχεια, ο Νίκος Νικόλιζας τονίζει στο κείμενό του στην εφημερίδα «Espresso» πως, αφού ανέφερε αρκετές τοποθεσίες, χωρίς ο ίδιος να απαντά, του είπε για αποτέφρωση με την απάντησή του να είναι σχεδόν καταφατική. «Συ είπας», είπε ο Γιώργος Σταυρόπουλος στον Νίκο Νικόλιζα, κάνοντας έτσι γνωστό ότι αυτή ήταν η τελευταία επιθυμία του Θανάση Βέγγου. Όταν ο δημοσιογράφος ρώτησε τον ηθοποιό πού έριξαν την τέφρα του Θανάση Βέγγου, απάντησε: «Tην έχουν τα παιδιά του στο σπίτι του».
Όταν η Rosemere Fernanda de Andrade έφερε στον κόσμο το πρώτο της παιδί, ο άνδρας της και διάφοροι συγγενείς την κοίταξαν με μισό μάτι. Εκείνη ήταν μαύρη, ό άνδρας της το ίδιο, αλλά το μωράκι ήταν ολόλευκο σαν το χιόνι.
Η κορούλα τους, Ruth, είχε σχεδόν λευκά μαλλιά, λευκό δέρμα και γαλάζια μάτια. Οι γιατροί στη Βραζιλία στο Ρεσίφε αμέσως κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά. Η Ruth δεν ήταν καρπός κάποιου παράνομου έρωτα με έναν λευκό, αλλά είχε αλμπινισμό, μια σπάνια γενετική πάθηση κατά την οποία απουσιάζει από το δέρμα οποιαδήποτε χρωστική ουσία.
Η επόμενη προσπάθεια του ζεύγους για να κάνει παιδί ήταν επίσης επιτυχής. Γεννήθηκε άλλο ένα κοριτσάκι, αλλά ήταν πιο λευκό από την αδερφή του. Η Estefani ήταν και εκείνη αλμπίνα. Νέα προσπάθεια μετά από λίγο καιρό και ήρθε στον κόσμο ο Kauan.
Ένα γλυκύτατο αγοράκι, από μαύρη μητέρα Βραζιλιάνα και μαύρο πατέρα. Ο Kauan ήταν όμως και εκείνος αλμπίνος.
Στον καυτό ήλιο της Βραζιλίας τα 3 αδερφάκια μεγαλώνουν πολύ δύσκολα. Δεν πρέπει να εκτίθενται στον ήλιο γιατί κινδυνεύουν από εγκαύματα. Η φροντίδα της μητέρας τους είναι συνεχής. Αντηλιακά και άλλες αλοιφές που θα τα προστατεύουν. Απλά να σας πούμε ότι χρειάζονται κάθε 3 ώρες επαλείψεις με αντηλιακό τουλάχιστον 60+.
Οι γιατροί εξήγησαν το φαινόμενο ύστερα από γονιδιακό έλεγχο που έκαναν τόσο στη μητέρα όσο και στον πατέρα. Και οι δυο τους διαπιστώθηκε ότι έφεραν ένα γονίδιο που ευθύνεται για τον αλμπινισμό. Κάθε φορά που έκαναν παιδί, η 1 στις 4 ήταν να βγει αλμπίνο. Και τα τρια παιδιά τους «έσπασαν» τις πιθανότητες.
