Το μυστικό του πλούτου ή της φτώχειας κρύβεται στην παλάμη του χεριού μας
Τι είναι η Χειρομαντεία: Η Χειρομαντεία, γνωστή και σαν ‘διάβασμα της παλάμης’, είναι η πρακτική της ερμηνείας των γραμμών, των σχημάτων και των σημαδιών στα χέρια για την πρόβλεψη του χαρακτήρα ή της τύχης κάποιου. Η ιδέα των συγκεκριμένων γραμμών στην παλάμη που υποδηλώνουν πλούτο, τύχη ή άλλα χαρακτηριστικά είναι μια μακροχρόνια πεποίθηση σε πολλούς πολιτισμούς.
Το πάνω μισό της εικόνας δείχνει μια κλειστή παλάμη με μια σταυρωτή γραμμή κοντά στον αντίχειρα, με την ένδειξη “Φτώχεια”. Αυτή υποδηλώνει ότι, ορισμένα σημάδια στο χέρι συσχετίζονται με την έλλειψη οικονομικού πλούτου.
Το κάτω μισό δείχνει μια διαφορετική διαμόρφωση διασταυρωμένων γραμμών, με την ένδειξη “Πλούτος”. Ο βαθύτερος και πιο ευδιάκριτος σταυρός σε αυτήν την παλάμη δείχνει ότι αυτό το σχέδιο συνδέεται με το f.
Πολιτιστική σημασία:
Οι γραμμές της παλάμης έχουν ερμηνευτεί διαφορετικά σε διάφορους πολιτισμούς και πιστεύω. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ορισμένα σχήματα γραμμών, όπως διασταυρώσεις ή συγκεκριμένες διασταυρώσεις, μπορεί να αντικατοπτρίζουν το πεπρωμένο ενός ατόμου, συμπεριλαμβανομένου του οικονομικού του μέλλοντος.
Σε αυτή την περίπτωση, η εικόνα υποδηλώνει χιουμοριστικά ή συμβολικά ότι η οικονομική κατάσταση κάποιου είναι γραμμένη στις γραμμές του χεριού του, μια έννοια που απαντάται συνήθως στη λαϊκή σοφία.
Σκεπτικισμός και σύγχρονη ερμηνεία:
Αν και η χειρομαντεία έχει ιστορικές ρίζες, αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό από την επιστήμη. Πολλοί σύγχρονοι στοχαστές τη θεωρούν ψευδοεπιστήμη ή μορφή ψυχαγωγίας, παρά σαν πραγματικό τρόπο για να προβλέψουμε το οικονομικό μέλλον κάποιου.
Χρωμοπαγίδες: Θεωρείτε πως είναι δύσκολο να καθαρίσετε τα λευκά ρούχα σας; Τα ρούχα σας πααμένουν κίτρινα παρά την όποια προσπάθεια καταβάλλετε; Μάλλον, τα καθαριστικά σας δεν έχουν αποτέλεσμα και καλύτερο θα ήταν για εσάς να ακολουθήσετε τις παρακάτω οδηγίες.
Αναλυτικά:
Μαγειρική σόδα: Δεν είναι δύσκολο να βρει κανείς μαγειρική σόδα. Αυτό, συμβαίνει διότι υπάρχει σε κάθε σπίτι. Τοποθετήστε λίγη μαγειρική σκόνη στο πλυντήριο μαζί με το απορρυπαντικό. Το βέβαιο είναι πως τα ρούχα σας θα απαλλαγούν από τους λεκέδες και θα γίνουν καθαρά και λευκά.
Ασπιρίνη: Προσπαθήστε να διαλύσετε έξι ασπιρίνες σε ένα μπολ από νερό. Στη συνέχεια βάλτε μέσα σε αυτό τα λερωμένα ρούχα για να τα πλύνετε. Προχωρήστε σε αυτό πριν από κάθε πλύση. Το βέβαιο είναι πως τα ρούχα σας θα είναι σαν να τα αγοράσατε χθες από το κατάστημα.
Ξύδι και λεμόνι: Πρόκειται για δύο πολύ δυνατά υλικά. Με αυτά μπορεί κάποιος να αφαιρέσει τους λεκέδες από τα ρούχα του. Ανακατέψτε σε ένα μπολ λεμόνι και ξύδι και αφήστε μέσα τα ρούχα σας να μουλιάσουν για περίπου τριάντα λεπτά. Όταν τα πλύνετε, τα ρούχα σας θα μοιάζουν σαν να είναι καινούρια.
Βόρακας: Μπορείτε να αναμίξετε το βόρακα με απορρυπαντικό ή με ξίδι. Έτσι, θα μπορέσετε να δημιουργήσετε μία πάστα, την οποία θα πρέπει να βάλετε επάνω στο λεκέ. Έπειτα, αφήστε το ρούχο να ξεκουραστεί, ενώ μετά το τοποθετήστε το στο πλυντήριο.
Απορρυπαντικό πλυντηρίου πιάτων: Ρίξτε το στον κάδο με τα ρούχα σας. Δεν χρειάζεται να φοβάστε. Οι λεκέδες θα αποτελέσουν παρελθόν.
Υπεροξείδιο του υδρογόνου: Πρόκειται για ένα απολύτως φυσικό υλικό. Με αυτό μπορείτε να αφαιρέσετε οποιοδήποτε λεκέ από τα ρούχα σας. Τοποθετήστε λίγο υπεροξείδιο του υδρογόνου επάνω στα ρούχα σας και βάλτε το στο πλυντήριο για σίγουρα αποτελέσματα.
Ολοι οι κάτοικοι έχουν δωρεάν βίλες, αυτοκίνητα και από 250.000 δολάρια στην τράπεζα, αλλά δουλεύουν 7 μέρες την εβδομάδα και είναι φυλακισμένοι μέσα στο χωριό.
Πώς θα σας φαινόταν αν σας πρότειναν να μετακομίσετε σε ένα χωριό όπου θα είχατε πολυτελές σπίτι, αυτοκίνητο, περίθαλψη και… 250.000 δολάρια στον λογαριασμό σας; Φαντάζει ειδυλλιακό αλλά εδώ ισχύει απολύτως η φράση: «είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό».
Το Huaxi, γνωστό και ως «το πλουσιότερο χωριό στην Κίνα», ιδρύθηκε πριν από πολλά χρόνια από τον Wu Renbao, τον πρώην Γραμματέα του κομμουνιστικού κόμματος του χωριού.
Reuters
Αυτός πήρε στα χέρια του ένα μικρό αγροτικό χωριό και το μετέτρεψε σε μια κομμουνιστική ουτοπία.
Αν και ελάχιστα είναι γνωστά για αυτό το περίεργο χωριό αφού οι κάτοικοί του απαγορεύεται να μιλήσουν για τη ζωή τους σε ξένους ή στον τύπο, όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας προκαλούν εντύπωση.
Reuters
Εδώ οι κάτοικοι έχουν ασύλληπτες παροχές όπως δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση, πολυτελή σπίτια, αυτοκίνητα, και τουλάχιστον 250.000 δολάρια ο καθένας στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους.
Μέσα στο χωριό, υπάρχει ένα πάρκο αναψυχής γεμάτο από αντίγραφα των πιο εμβληματικών μνημείων του κόσμου, από το Άγαλμα της Ελευθερίας μέχρι την Αψίδα του Θριάμβου, καθώς και ένας γυαλιστερός ουρανοξύστης που είναι ένα από τα ψηλότερα κτίρια στην Κίνα.
Ετσι, οι κάτοικοι δεν χρειάζεται να ταξιδέψουν για να θαυμάσουν τα μεγαλύτερα αξιοθέατα του κόσμου. Αν και για να είμαστε ειλικρινείς, και να ήθελαν δεν θα μπορούσαν αφού απαγορεύεται η έξοδος από το χωριό αν θέλουν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους.
Αυτοί οι φαινομενικά υπερτυχεροί άνθρωποι ζουν μέσα σε μια χρυσή φυλακή, αφού είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται 7 μέρες την εβδομάδα, δεν έχουν κοινωνική ζωή και αν αποφασίσουν να φύγουν, χάνουν όλη την περιουσία τους.
shutterstock
Οχι, η ζωή εκεί δεν είναι όσο ειδυλλιακή όσο οι ιθύνοντες του Huaxi θα ήθελαν να πιστεύουμε.
Στο Huaxi οι κάτοικοι εργάζονται επτά ημέρες την εβδομάδα, οι περισσότεροι στις βιομηχανικές εγκαταστάσεις του χωριού, και υπάρχει μια άκαμπτη ιεραρχία μεταξύ των 2.000 «καταχωρημένων κατοίκων» του χωριού, οι οικογένειες των οποίων χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1950 και τους νεοεισερχόμενους. Οι δεύτεροι οποίοι πληρώνονται με τον βασικό μισθό και δεν μοιράζονται τον ίδιο πλούτο και τις παροχές με τους παλιούς.
Η έκταση του Huaxi είναι μόλις 240 στρέμματα, δηλαδή έχει μόλις το διπλάσιο μέγεθος του Βατικανού και όλοι οι κάτοικοι ζουν σε πανομοιότυπα σπίτια, μάλιστα είναι απορίας άξιο πώς αναγνωρίζουν το δικό τους σπίτι.
shutterstock
Η ιστορία του
Το 1950 το Huaxi ήταν ένα αγροτικό χωριουδάκι με 600 άτομα, το οποίο μεταλλάχθηκε σε μια περιοχή που παρήγαγε από κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα μέχρι χάλυβα και έφτασε να εισαχθεί στο χρηματιστήριο της Κίνας το 1998.
Reuters
Μετά τον θάνατο του ιδρυτή του το 2013, το χωριό συνέχισε να ζει στους ίδιους ρυθμούς με ηγέτη τον γιο του εκλιπόντος ηγέτη, Wu Xie’en.
Reuters
Σήμερα, υπάρχουν περίπου 2.000 «καταχωρημένοι κάτοικοι» στην πόλη, οι οποίοι απολαμβάνουν μοναδικά προνόμια όπως το να ζουν σε βίλες, να κατέχουν πολυτελή αυτοκίνητα, να λαμβάνουν πλήρη υγειονομική περίθαλψη και εκπαίδευση, καθώς και δωρεάν μαγειρικό λάδι. Και όλα αυτά εκτός από τα 250.000 δολάρια που έχει ο καθένας στον τραπεζικό λογαριασμό του.
Reuters
Ωστόσο, δεν είναι όλα ρόδινα εκεί, καθώς όλοι πρέπει να συμμορφώνονται με τις αυστηρές κοινωνικές κατευθυντήριες γραμμές.
Απαγορεύονται αυστηρά τα τυχερά παιχνίδια και τα ναρκωτικά, δεν υπάρχουν μπαρ, κλαμπ, καφετέριες, Internet. Στην πραγματικότητα, το χωριό έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε οι άνθρωποι να εργάζονται και στη συνέχεια να πηγαίνουν στο σπίτι τους, χωρίς να έχουν κοινωνική ζωή.
Reuters
Λέγεται ότι όποιος αποφασίσει να φύγει από το Huaxi, χάνει τα πάντα. Ακόμα όταν γίνουν πολύ πλούσιοι, οι χωρικοί δεν μπορούν να πάρουν την προσωπική τους περιουσία φεύγοντας από το χωριό.
Reuters
Για όσους μένουν εκεί, η ζωή δεν είναι εύκολη. Κάθε κάτοικος εργάζεται ακατάπαυστα για το γενικότερο καλό του χωριού, κυρίως σε βιομηχανικά εργοστάσια της πόλης.
Reuters
Περίπου το ένα τρίτο των εσόδων του χωριού προέρχεται από τη βιομηχανία σιδήρου και χάλυβα. Το Huaxi εισάγει πρώτες ύλες από την Ινδία και τη Βραζιλία, και στη συνέχεια εξάγει τα προϊόντα του σε περισσότερες από 40 χώρες.
Reuters
Αυτό το μικρό χωριό κατέχει συνολικά 80 εργοστάσια, ενώ ένα μεγάλο μέρος των εσόδων του προέρχεται από το εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας, όπου κατά κύριο λόγο οι γυναίκες του χωριού εργάζονται σε ραπτομηχανές.
Reuters
Στα εργοστάσια του Huaxi δεν εργάζονται μόνο κάτοικοί του αλλά και άνθρωποι που ζουν σε γειτονικές περιοχές. Φυσικά εκείνοι δεν συμμερίζονται τις πολυτέλειες που το χωριό παρέχει στους κατοίκους του.
Κάθε χρόνο 2 εκατομμύρια τουρίστες φτάνουν σε αυτό το περίεργο χωριό για να δουν από κοντά τον τρόπο ζωής μέσα σε αυτό το μυστηριώδες χωριό, ενώ το Huaxi ποντάρει πολύ στην τουριστική του εξέλιξη που θα του εξασφαλίσει ακόμα περισσότερα έσοδα.
Αν σας φαίνεται ότι το καλοκαίρι περνάει πολύ γρήγορα, ίσως έχετε δίκιο κατά κάποιο τρόπο
Αυτό το καλοκαίρι, η Γη βιώνει μια περίοδο πιο σύντομων ημερών, καθώς η περιστροφή του πλανήτη επιταχύνεται μυστηριωδώς.
Οι πιο σύντομες, στις 9 και 10 Ιουλίου, ήταν 1,3 χιλιοστά του δευτερολέπτου μικρότερες από την τυπική ημέρα των 24 ωρών, η οποία έχει ακριβώς 86.400 δευτερόλεπτα. Το φαινόμενο που προκαλεί απορία επαναλήφθηκε στις 22 Ιουλίου και οι ειδικοί αναμένουν να επαναληφθεί στις 5 Αυγούστου.
Ενώ οι επιστήμονες έχουν προβληματιστεί από την αύξηση της ταχύτητας, ορισμένοι την αποδίδουν σε φυσιολογικές διακυμάνσεις της περιστροφής της Γης, που διέπονται από τη βαρυτική έλξη της Σελήνης, τις επιδράσεις της ατμόσφαιρας και τον πυρήνα του πλανήτη μας.
Ένας αστρονόμος, ωστόσο, έχει μια άλλη θεωρία.
The EARTHS ROTATION IS SPEEDING UP, and atomic clocks are recording it with disturbing accuracy—here’s how it could affect you.https://t.co/6vAFpdWCSq#EarthsNewPhase
— E Willa Simpson, Scientist (@DrEWillaSimpson) August 1, 2025
Η θεωρία για την μάζα της γης
Μιλώντας στην Daily Mail, ο καθηγητής David Jewitt, αστρονόμος στο UCLA, εξήγησε ότι η κοσμική τάση μπορεί να οφείλεται σε μια αρχή που ονομάζεται διατήρηση της γωνιακής ορμής, ένας φυσικός νόμος που διέπει τη συμπεριφορά των περιστρεφόμενων σωμάτων όταν μεταβάλλεται η μάζα τους.
Με λίγα λόγια, λέει, καθώς αλλάζει η κατανομή της μάζας της Γης – είτε από το λιώσιμο των παγετώνων, τη μετατόπιση των τεκτονικών πλακών ή ακόμη και από την ατμοσφαιρική δυναμική – μπορεί να προκαλέσει την ελαφρώς ταχύτερη περιστροφή του πλανήτη.
Αν και οι μικρές αλλαγές είναι μόνο κλάσματα του χιλιοστού του δευτερολέπτου, η συσσώρευσή τους θα μπορούσε να είναι αρκετή για να διαταράξει υπολογιστές και δορυφόρους, και ακόμη και να θέσει σε κίνδυνο τα συστήματα μέτρησης του χρόνου σε όλο τον κόσμο.
Οι επιστήμονες λένε ότι η αυξανόμενη ταχύτητα περιστροφής της Γης θα μπορούσε να έχει καταστροφικές συνέπειες, εντείνοντας τους τυφώνες, αυξάνοντας τη στάθμη της θάλασσας και προκαλώντας καταστροφικές πλημμύρες.
Παρακολουθώντας την αλλαγή του χρόνου
Οι αστρονόμοι χρησιμοποιούν επίσης μια ποικιλία εργαλείων, όπως δορυφόρους, για να εντοπίσουν αποκλίσεις μεταξύ των ατομικών ρολογιών και της περιστροφής της Γης.
«Είναι σαν να παρακολουθείς το χρηματιστήριο, πραγματικά», δήλωσε ο Duncan Agnew, ερευνητής γεωφυσικός στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο, στο CNN. «Υπάρχουν μακροπρόθεσμες τάσεις και, στη συνέχεια, υπάρχουν κορυφές και πτώσεις».
Τα τελευταία χρόνια έχουν σημειωθεί αρκετές ημέρες με μικρότερη διάρκεια.
Η 19η Ιουλίου 2020 ήταν 1,47 χιλιοστά του δευτερολέπτου μικρότερη από το συνηθισμένο, ενώ η 30η Ιουνίου 2022 έχασε 1,59 χιλιοστά του δευτερολέπτου.
Πέρυσι, στις 5 Ιουλίου 2024, η Γη βίωσε την πιο σύντομη ημέρα που έχει καταγραφεί από τη δημιουργία του ατομικού ρολογιού το 1949, η οποία ήταν 1,66 χιλιοστά του δευτερολέπτου συντομότερη από την τυπική ημέρα.
Mysterious forces are speeding up our planet's rotation, causing the shortest days ever recorded.
And scientists don't know what's causing it.
In a puzzling twist for timekeepers and planetary scientists alike, Earth is spinning faster than usual, producing Earth's… pic.twitter.com/cJr7MEdM2M
Ο Jewitt δήλωσε στην Daily Mail ότι η Γη περιστρέφεται σε ένα κλειστό σύστημα – το διάστημα – καθιστώντας την περιστροφή της σχετικά σταθερή.
Ωστόσο, οι αλλαγές μπορούν να επηρεαστούν από τη βαρυτική έλξη της Σελήνης, τα ωκεάνια ρεύματα και τα ρεύματα αέρα, ή ακόμη και από το εσωτερικό του πλανήτη.
Το εσωτερικό της Γης, δηλαδή ο λιωμένος πυρήνας της, μπορεί να επηρεάσει την περιστροφή του πλανήτη, και ο Agnew είχε δηλώσει προηγουμένως στο CBS News ότι η απρόβλεπτη συμπεριφορά του έχει προκαλέσει επιτάχυνση για σχεδόν μισό αιώνα.
Ωστόσο, αυτό αντισταθμίστηκε από το λιώσιμο των πάγων στους πόλους της Γης, το οποίο επιβράδυνε την περιστροφή του πλανήτη μετατοπίζοντας τη μάζα από τους πόλους προς το κέντρο.
Πέρυσι, πολλές μελέτες που χρηματοδοτήθηκαν από τη NASA υποδείκνυαν ότι το λιώσιμο των παγετώνων, το οποίο αναδιανέμει το νερό, προκάλεσε αλλαγή στον άξονα της Γης, επηρεάζοντας έτσι την περιστροφή.
Το φαινόμενο έχει παρομοιαστεί με τον τρόπο που στροβιλίζεται ένας πατινέρ: επιβραδύνει όταν τα χέρια του είναι απλωμένα προς τα έξω, αλλά επιταχύνει όταν τα άκρα του βρίσκονται πάνω από το κεφάλι του.
This summer, Earth is spinning faster than usual—so fast, in fact, that it’s producing some of the shortest days since modern timekeeping began. On July 9, the planet completed its rotation 1.34 milliseconds quicker than the standard 24-hour day. https://t.co/EdCOccobb3
— Jose Rodrigo Umaña Martinez (JR) (@JRUmanaCram) August 1, 2025
Τα δέντρα και τα φυτά
Άλλα φαινόμενα επιφανειακού επιπέδου, όπως η ανάπτυξη των δέντρων, μπορούν επίσης να επηρεάσουν την περιστροφή της Γης, πρόσθεσε.
Καθώς τα φύλλα των δέντρων πέφτουν, η μάζα της Γης πλησιάζει τον άξονα περιστροφής, με αποτέλεσμα, θεωρητικά, να περιστρέφεται πιο γρήγορα.
Ωστόσο, σε αντίθεση με το τελευταίο φαινόμενο, η ταχύτητα περιστροφής της Γης έχει στην πραγματικότητα επιβραδυνθεί στο μεγάλο κοσμικό σχέδιο – και οι ερευνητές λένε ότι αυτή η τάση θα συνεχιστεί.
Τα «δευτερόλεπτα άλματος»
Πριν από εκατομμύρια χρόνια, κατά τη διάρκεια της Προτεροζωικής εποχής, πιστεύεται ότι μια μέρα στη Γη είχε διάρκεια περίπου 19 ώρες – μόλις πέντε ώρες λιγότερο από το σύγχρονο πρότυπο.
Καθώς η περιστροφή του πλανήτη επιβραδύνθηκε σταδιακά κατά κλάσματα του δευτερολέπτου, οι χρονομέτρες εισήγαγαν το 1972 τα «δευτερόλεπτα άλματος».
Έκτοτε, έχουν προστεθεί 27 δευτερόλεπτα άλματος στο UTC, αλλά ο ρυθμός με τον οποίο προστίθενται έχει επιβραδυνθεί με την πάροδο των ετών λόγω της επιτάχυνσης της Γης. Από το 2016 δεν έχει προστεθεί κανένα δευτερόλεπτο άλματος.
Ωστόσο, εάν η περιστροφή του πλανήτη μας συνεχίσει να αυξάνεται, οι ειδικοί προειδοποιούν ότι μπορεί να χρειαστεί να αφαιρεθεί ένα δευτερόλεπτο από το UTC, το οποίο θα ονομάζεται «αρνητικό δευτερόλεπτο άλματος».
Σε αυτή την περίπτωση, θα σημαίνει ότι έχουμε χάσει αρκετά συσσωρευμένα χιλιοστά του δευτερολέπτου, ώστε να χρειαστεί να ρυθμιστούν τα ρολόγια για να συμβαδίσουν με την περιστροφή της Γης.
Ενα νησί τόσο μεγάλο όσο χρειάζεται για να μπορεί να προσγειωθεί και να απογειωθεί ένα αεροπλάνο χτίζει η Κίνα καταμεσής μιας θαλάσσιας περιοχής αμφισβητούμενων υδάτων στη Νότια Κινεζική Θάλασσα.
Δορυφορικές εικόνες αποδεικνύουν ότι από τη στιγμή της ανακατάληψης των νήσων Σπράτλεϊ, τον Αύγουστο, οι εργαζόμενοι έχουν… επεκτείνει το νησί και μάλιστα αρκετά. Τόσο ο διάδρομος προσγείωσης, όσο και το λιμάνι στα ανατολικά του υφάλου είναι ορατά από τις δορυφορικές φωτογραφίες. Το τελευταίο, μάλιστα, είναι τόσο μεγάλο που, όπως φαίνεται με ευκολία, θα μπορούν να το προσεγγίζουν δεξαμενόπλοια και πολεμικά πλοία.
Οπως προκύπτει από τις φωτογραφίες αυτές, το νησί που έχει κατασκευαστεί έχει μήκος 3.000 μέτρα και πλάτος 200 με 300 μέτρα και έχει χτιστεί πάνω σε ύφαλο που προηγουμένως βρισκόταν ολόκληρος κάτω από το νερό.
Ο ύφαλος πάνω στον οποίο έχτισε το νησί η Κίνα αποτελεί μέρος του αρχιπελάγους που ήταν επί χρόνια στο επίκεντρο εδαφικών διαφορών, καθώς βρίσκεται ανάμεσα στις Φιλιππίνες, το Βιετνάμ και τη Μαλαισία, αλλά στα νησιά του οποίου φιλοξενείται στρατιωτικός εξοπλισμός που ανήκει στην Κίνα.
Οι φόβοι ότι οι Κίνα σκοπεύει να χρησιμοποιήσει το αρχιπέλαγος για την εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων άρχισαν να φουντώνουν από τον Αύγουστο, όταν άρχισε την ανάκτηση των εγκαταλελειμμένων νησιών του Αρχιπελάγους.
Ο συνταγματάρχης της κινεζικής αεροπορίας Τζιν Τζιχρούι δεν επιβεβαίωσε τα σχέδια για την κατασκευή ενός αεροδρομίου επί του υφάλου, αλλά είπε ότι η Κίνα χρειάζεται να κατασκευάσει εγκαταστάσεις στην περιοχή για στρατηγικούς λόγους. «Πρέπει να βγούμε έξω, να συμβάλουμε στην περιφερειακή και την παγκόσμια ειρήνη», είπε.
Είναι ένας από τους πλέον αγαπημένους τόπους καλοκαιρινών διακοπών καθώς χιλιάδες επισκέπτες, οι οποίοι χρόνο με το χρόνο αυξάνονται, βρίσκονται στην Αστυπάλαια για να θαυμάσουν ένα νησί που μπορεί να προσφέρει τις απαραίτητης δόσεις ηρεμίας, χαλάρωσης, περιπέτειας και διασκέδασης.
Όπως έχω διαπιστώσει και ο ίδιος μέσα στις επισκέψεις μου στο νησί τα τελευταία 12 χρόνια αλλά και από διηγήσεις ανθρώπων που έρχονται στην «Πεταλούδα του Αιγαίου» ανελλιπώς εδώ και δύο δεκαετίες, μιλάμε για ένα νησί πολύ έντονων αντιθέσεων. Αντιθέσεις μεταξύ της ανθρωπογεωγραφίας του νησιού, της μορφολογίας, της αρχιτεκτονικής αλλά και της αρχαιολογικής και ιστορικής υπόστασης.
Κάτω από τη μύτη μας (κυριολεκτικά) βρίσκεται ένα από τα πιο σημαντικά ευρήματα αρχαιολογικής, ανθρωπολογικής και ιστορικής αξίας στον κόσμο. Ένα πραγματικό μυστήριο για τους επιστήμονες και την ανθρωπότητα. Οι βρεφικοί τάφοι της Αστυπάλαιας εκτός όλων των άλλων είναι και η απόδειξη για το πόσο μεγάλο είναι το έλλειμμα που δείχνουμε όταν επισκεπτόμαστε έναν τόπο χωρίς να έχουμε ψάξει πιο πριν στοιχειωδώς για την ιστορία του. Αν σκεφτεί κανείς ότι έμεινα σχεδόν στα 100 μέτρα μακριά από έναν τέτοιο αρχαιολογικό χώρο και δεν είχα ιδέα για την ύπαρξή του.
Ο χώρος ταφής των βρεφών και τα χιλιάδες αγγεία που βρέθηκαν εντός του μαρτυρούν την πλούσια και ιδιαίτερη κληρονομιά του ελλαδικού χώρου.
Ιστορική αναδρομή και η σύνδεση με την ανακάλυψη
Η εικόνα των ανασκαφών στους τάφους το 2013
Το νησί της Αστυπάλαιας βρίσκεται σχεδόν στη μέση του Αιγαίου. Διοικητικά ανήκει στα Δωδεκάνησα, μορφολογικά και (ίσως) πολιτισμικά στις Κυκλάδες. Χτυπιέται λυσσαλέα από τους ανέμους και την απόσταση που έχει από τα μεγάλα εμπορικά κέντρα. Η σύνδεσή της, ακτοπλοϊκά, με τον Πειραιά και τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα, τους καλοκαιρινούς μήνες μπορεί να έχει βελτιωθεί αλλά θεωρείται ακόμα ένας σχετικά απομακρυσμένος προορισμός.
Αντίθετα λοιπόν με το τι μπορεί να συμβαίνει τώρα στην αρχαιότητα το νησί ήταν στο επίκεντρο των θαλάσσιων εμπορικών δρόμων μεταξύ της Φοινίκης, της Κύπρου, της Κρήτης, της Ρόδου, και της Κω. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά. Βρισκόταν στο επίκεντρο των συγκοινωνιών μεταξύ ηπειρωτικής Ελλάδας με την Ευρώπη και την Αίγυπτο. Ένας από τους πλέον σημαντικούς σταθμούς πλοίων.
Από το 1995 όταν και ανακαλύφθηκαν τα πρώτα ευρήματα του ταφικού χώρου βρεφών σε πλαγιά στη βορειοανατολική πλευρά της Χώρας που κοιτάζει προς τον κόλπο στο Λιβάδι, ονόματι Κυλίνδρα, οι έρευνες συνεχίζουν (με τα πάνω τους και τα κάτω) βγάζοντας στην επιφάνεια σπουδαία ευρήματα. Δεν μπορούσε κανείς ωστόσο να φανταστεί το μέγεθος της ανακάλυψης και ακόμα και τώρα η πραγματική ταυτότητα του αρχαιολογικού ευρήματος παραμένει ένα μεγάλο μυστήριο.
Η εικόνα το 2018
Τα περισσότερα από τα επιστημονικά και ιστορικά στοιχεία αυτού του κειμένου βασίζονται σε ένα πολυσέλιδο άρθρο της αρχαιολόγου Μαρίας Μιχαλάκη-Κόλλια από την ομιλία της για το θέμα των βρεφικών εγχυτρισμών της Αστυπάλαιας σε συνέδριο το 2013. Το συγκεκριμένο άρθρο βρέθηκε στην κατοχή μου με την συνδρομή μιας εκ των πλέον συμπαθητικών φυσιογνωμιών της Αστυπάλαιας, της κα. Στέλλας, εκπαιδευτικού αλλά και υπεύθυνης λειτουργίας της δανειστικής βιβλιοθήκης στη Χώρα του νησιού.
Η αρχή μιας σπουδαίας ανακάλυψης
Το βρεφικό νεκροταφείο της Αστυπάλαιας αποκαλύφθηκε το 1995, όταν ένας ντόπιος μηχανικός υπέβαλε αίτηση για ανοικοδόμηση οικισμού οικοτουριστικού χαρακτήρα και κάλεσε την ΚΒ΄ Εφορία Αρχαιοτήτων Ρόδου να επέμβει μιας και υπήρχε υπόνοια, λόγω του αρχαίου νεκροταφείου ενηλίκων του Κάτσαλου που βρίσκεται απέναντι, ότι κάπου εκεί υπήρχαν αρχαιότητες.
Και δεν λάθεψε. Όπως ανέφερε σε παλαιότερο άρθρο της η «Καθημερινή» οι πρώτες κιόλας τομές στο χώρο έδειξαν την ύπαρξη αγγείων με εγχυτρισμένα μωρά. Η λέξη προέρχεται από την «χύτρα», το ανοικτό πήλινο αγγείο για το μαγείρεμα.
Η ταφή μέσα σε τέτοια πήλινα αγγεία ήταν ένας από τους πλέον συνηθισμένους τρόπους ταφής των μωρών κατά τους αρχαίους χρόνους καθώς πιθανότατα συμβόλιζε τη μήτρα της μητέρας τους. Άρα και την επιστροφή σε αυτή μετά το θάνατό τους.
Σύμφωνα με τα ιστορικά ευρήματα όλη η πλαγιά στο σημείο του λόφου του Κάτσαλου και της Κυλίνδρας ενδέχεται να αποτελούν τη νεκρόπολη του νησιού, καθώς από τη μία πλευρά υπήρχαν ευρήματα ταφής ενηλίκων και από την άλλη το βρεφικό νεκροταφείο.
Τα ευρήματα χρονολογούνται από το 850 π. Χ. και τη Μέση και Ύστερη Γεωμετρική περίοδο έως και τους ελληνιστικούς χρόνους. Μέχρι αυτή τη στιγμή έχουν καταγραφεί πάνω από 3.000 αγγεία με εγχυτρισμένα βρέφη και σκελετούς αρχαίων μωρών. Κάποιες προβλέψεις κάνουν λόγο ακόμα και για 3.500 πήλινα που βρίσκονται στο χώρο της νεκρόπολης.
Σύμφωνα με την κα. Μιχελάκη-Κόλλια τα αγγεία αρχικά τοποθετούνταν σε αβαθείς λάκκους σκαμμένους στο βράχο της περιοχής. Έπειτα περικλείονταν και καλύπτονταν με λίθους δημιουργώντας μικρούς τάφους. Η πυκνότητα των αγγείων ήταν τέτοια που βρέθηκαν εκατοντάδες ακόμα και το ένα πάνω στο άλλο μέσα στους τάφους.
Οι ερμηνείες και το μυστήριο της ανακάλυψης
Μεγάλο πλήθος αγγείων που χρησιμοποιήθηκαν για τις ταφές των μωρών είναι αμφορείς ποικίλων προελεύσεων, όπως μεταξύ άλλων από τη Σάμο, τη Χίο, τη Θάσο, την Αλόννησο, την Κω, Τη Ρόδο, ακόμα και ένας τύπος από την Παλαιστίνη. Από τη μελέτη των αμφορέων τα συμπεράσματα συνέκλιναν ότι τα αγγεία έφτασαν μέχρι τον 1ο και 2ο αιώνα μ. Χ.
Από τη μελέτη του οστεολογικού υλικού, που πραγματοποιείται από το Ανθρωπολογικό Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (UCL), προκύπτει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των μωρών, περίπου το 77%, πέθανε μεταξύ 37 έως 42 εβδομάδων, δηλαδή κατά τη στιγμή της γέννησής τους ή λίγο μετά. Ένα ποσοστό 9% ήταν έμβρυα ή πρόωρα, που πέθαναν μεταξύ 24 και 37 εβδομάδων. Και ένα ποσοστό 14% περιλαμβάνει τις κατηγορίες βρεφών και μωρών που έζησαν γύρω στους έξι μήνες, 4-5 μικρά παιδιά που έζησαν από ένα έως τρία έτη, και άλλες τόσες περιπτώσεις με δίδυμα, ποσοστά ωστόσο που αλλάζουν με την πορεία των αποτελεσμάτων της έρευνας.
Μάλιστα όπως μας ενημέρωσαν και κάποιοι ντόπιοι τα ευρήματα έχουν μετακινηθεί όλα σε κτίριο του παλιού σχολείου όπου εκεί συνεχίζεται η μελέτη τους. Δυστυχώς η φετινή χρονιά ήταν η πρώτη μετά από χρόνια που δεν ήταν ανοικτά για το κοινό κάποια από τα αγγεία και έτσι δεν καταφέραμε να δούμε από κοντά κάποια από αυτά.
Τα ερωτήματα που έχουν γεννηθεί στους επιστήμονες μετά από αυτό το σπάνιο εύρημα είναι πολλά. Το μεγαλύτερο ωστόσο από αυτά είναι εάν οι ανασκαφές έφεραν στο φως ένα νεκροταφείο βρεφών ή ένα ταφικό ιερό. Τρεις επιγραφές που προέρχονται από τον οικισμό της Χώρας της Αστυπάλαιας και αναφέρονται στις θεότητες του τοκετού και της γέννησης, η μία στην Αρτέμιδα Λοχία και οι άλλες δύο στην Ειλείθυια έχουν οδηγήσει τους επιστήμονες σε αυτό το δρόμο.
Οι επιστήμονες ωστόσο αφήνουν ανοικτό το ενδεχόμενο να πρόκειται για ένα ταφικό ιερό στο οποίο θυσιάζονταν κάποια βρέφη για χάρη των δύο θεοτήτων. Σε κάθε περίπτωση όσο η έρευνα συνεχίζεται αναφέρουν ότι είναι πρόωρο να γίνει ένας τέτοιος συσχετισμός. Οι ενδείξεις από τις πρώτες μελέτες δείχνουν ότι ο χώρος που βρέθηκαν τα εγχυτρισμένα βρέφη μπορεί να αποτελούσε ένα πανελλήνιο τόπο συνάντησης (και όχι μόνο) που να αφορούσε τη μητρότητα αλλά και τον χώρο όπου, μεταξύ άλλων, οι Καρχηδόνιοι για παράδειγμα μπορεί να θυσίαζαν το πρωτότοκο αγόρι τους στη θεά Τανίτ και στον Βαάλ.
Η εικόνα που δείχνει σήμερα
Ψάχνοντας φωτογραφικό υλικό για να μπορέσω να δω το μέγεθος της ανασκαφής στην πλαγιά της Κυλίνδρας διαπίστωσα ότι με την πάροδο των ετών ο χώρος του νεκροταφείου παρουσιάζει μία εικόνα εγκατάλειψης.
Καθώς περπάτησα στο στενό δρομάκι πάνω από την ανασκαφή φαίνονται πλέον λίγοι από τους λάκκους από τους οποίους έχουν αφαιρεθεί τα αγγεία (όπως είναι φυσιολογικό) αλλά αντί να έχει γίνει μία κατασκευή για την προστασία του χώρου οι αβαθείς λάκκοι είναι καλυμμένοι με μουσαμάδες ενώ σκουριασμένα μισοπεσμένα κάγκελα βρίσκονται ακριβώς από πάνω.
Ακριβώς κάτω από το νεκροταφείο βρίσκεται μία από τις πιο ήσυχες και όμορφες παραλίες του νησιού, το «Μαγαζάκι». Για να καταφέρεις να έχεις πρόσβαση στο μονοπάτι που σε οδηγεί στην παραλία περνούσες δίπλα από το μνημείο. Ίσως και από πάνω του, μιας και οι επιστήμονες επιμένουν ότι ο χώρος του νεκροταφείου ίσως εκτείνεται σε όλη την πλαγιά. Κανείς δεν ξέρει.
Εκτός όμως από την όλη εικόνα που δεν θυμίζει έναν αρχαιολογικό χώρο, λίγα μέτρα μακριά, τα τελευταία χρόνια ξεπήδησε και μία τσιμεντένια μεγάλη οικοδομή η οποία παραμένει… στα τσιμέντα. Άγνωστο τι μπορεί να υπήρχε δίπλα της ή από κάτω της.
Οι “κύκλοι των νεράιδων” (FCs – Fairy circles) είναι συναρπαστικά κανονικά μοτίβα βλάστησης που εντοπίστηκαν αρχικά σε ξηρές περιοχές της Ναμίμπια και της Δυτικής Αυστραλίας.
Διάφορες εξηγήσεις έχουν προταθεί όλα αυτά τα χρόνια για τους σχηματισμούς αυτούς περιλαμβάνοντας ακόμη και τους τερμίτες.
Περιπλέκοντας το μυστήριο, ομάδα ερευνητών ανακάλυψε πρόσφατα εκατοντάδες ακόμη τοποθεσίες που εμφανίζονται οι κύκλοι αυτοί.
Χρησιμοποιώντας δορυφορικές εικόνες και μοντέλα που βασίζονται σε τεχνητή νοημοσύνη για να εξετάσουν 574.799 οικόπεδα ξηράς, οι ερευνητές βρήκαν μοτίβα που μοιάζουν με τους “κύκλους των νεράιδων”
σε 263 τοποθεσίες σε 15 χώρες και τρεις ηπείρους.
Περιλαμβάνονται εκτός τη Ναμίμπια και τη Δυτική Αυστραλία, το Σαχέλ, τη Δυτική Σαχάρα, το Κέρας της Αφρικής, τη Μαδαγασκάρη, τη Νοτιοδυτική Ασία και την Κεντρική Αυστραλία.
Η ομάδα διαπίστωσε ότι οι “κύκλοι των νεράιδων” εμφανίστηκαν σε αρκετά παρόμοιες συνθήκες, σε έδαφος με χαμηλή περιεκτικότητα σε άζωτο και σε περιοχές με μέση βροχόπτωση μικρότερη από 200 χιλιοστά ετησίως.
Εκτός από αυτούς τους παράγοντες, η παρουσία συγκεκριμένων βιολογικών στοιχείων (φωλιές τερμιτών) σε ορισμένες περιοχές παίζει επίσης ρόλο στην παρουσία αυτών των μοτίβων.
Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι η ομάδα ανακάλυψε ότι η παραγωγή βλάστησης σε αυτές τις περιοχές ήταν μεγαλύτερη και πιο σταθερή από ό,τι σε περιοχές χωρίς τους κύκλους.
“Αυτά τα αποτελέσματα παρέχουν την πρώτη εμπειρική απόδειξη της αυξημένης σταθερότητας της παραγωγικότητας του “νεραϊδοκύκλου”, μια βασική ιδιότητα των οικοσυστημάτων που σχετίζεται με τη σταθερή παροχή υπηρεσιών οικοσυστήματος όπως η ποσότητα της χορτονομής”, ανέφερε ο Fernando T. Maestre, καθηγητής και διευθυντής του Εργαστηρίου της Ξηρής Ζώνης Οικολογίας και Παγκόσμιας Κλιματικής Αλλαγής στο Πανεπιστήμιο του Αλικάντε.
Η ερευνητική ομάδα κατέληξε στο ότι απαιτείται περαιτέρω μελέτη σε τοπικό επίπεδο για να προσδιοριστεί η αιτία δημιουργίας τους.
Ένας πιλότος υδροπλάνου, με ζωγραφισμένα δόντια καρχαρία στη… μούρη, δερμάτινο τζάκετ, γλυκύτατο αμόρε, ψιλογκαφατζήδες φίλους και μια τάση να σώζει την ανθρωπότητα της δεκαετίας του ’30 (πολλές φορές χωρίς καν να το επιδιώκει), αντιμετωπίζοντας κάθε λογής κακούς.
Αυτό ήταν το βασικό κόνσεπτ στο Μυστήριο του Χρυσού Πιθήκου. Μια σειρά που βρήκε το δρόμο της προς τη χώρα μας το 1983. Όταν εμείς, λοιπόν, μαθαίναμε για τις περιπέτειες του Τζέικ Κάτερ (στον οποίο είχε δανείσει τη φωνή του ο δικός μας Ντίνος Καρύδης στη μεταγλώττιση) το σίριαλ είχε ήδη κοπεί από το τηλεοπτικό δίκτυο ABC στην Αμερική…
Σε μια εποχή, όμως, που τα νέα ταξίδευαν πιο αργά από την Χήνα (όπως λεγόταν το υδροπλάνο) του ήρωά μας, το κοινό στην Ελλάδα ταυτίστηκε με τις περιπέτειες του γοητευτικού τυχοδιώκτη. Ενός τύπου που θύμιζε κάτι από Ιντιάνα Τζόουνς και φαίνεται ότι έφερε… προβληματομαγνήτη. Τραβούσε πάνω του τα… πάντα! Και πώς να μην συμβεί αυτό βέβαια, όταν ζεις σε ένα νησί του Ειρηνικού Ωκεανού (το φανταστικό Μπόρα Γκόρα) και κινείσαι ανάμεσα σε πράκτορες των Ναζί, Γιαπωνέζες πριγκίπισσες και πληρωμένους δολοφόνους;
Απέναντι σε όλα αυτά, ο Τζέικ Κάτερ είχε να αντιτάξει μια ομάδα που δεν την αποκαλούσες και… dream team.
Το να πλαισιώσεις έναν γυναικά, τζογαδόρο τυχοδιώκτη με έναν αλκοολικό μηχανικό και ένα μονόφθαλμο Τζακ Ράσελ, δεν είναι και η καλύτερη ιδέα. Ακόμη κι αν το συμπαθές τετράποδο έχει ως κορυφαίο asset του την ικανότητα να απαντά με «ναι ή όχι» γαυγίζοντας ανάλογα μία ή δύο φορές.
Στην Αμερική άρχισε να προβάλλεται τον Σεπτέμβρη του 1982 και οι κριτικές που συγκέντρωσε ήταν θετικές.
Τα νούμερα τηλεθέασης ήταν ενθαρρυντικά, χωρίς όμως να συνεπάρουν ακριβώς το κοινό, που την ίδια περίοδο προτιμούσε πιο… οικογενειακές καταστάσεις, όπως –ας πούμε- Το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Ακόμη κι έτσι, η είδηση για τη μη ανανέωση για άλλη μία σεζόν έμοιαζε ακατανόητη.
Το αμερικανικό κανάλι θεώρησε (και είχε δίκιο εδώ που τα λέμε) υψηλό το κόστος παραγωγής, που έφτανε τις 900.000 δολάρια ανά επεισόδιο. Νούμερο μεγάλο ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα. Έτσι, απροειδοποίητα, ενημέρωσε τους παραγωγούς για το τέλος. Εκείνοι με τη σειρά τους, έφτιαξαν (παίρνοντας έτοιμο υλικό από άλλες σειρές και ταινίες) ένα… εκρηκτικό φινάλε που έκλεισε όπως-όπως την ιστορία, αφήνοντας μια αίσθηση ανικανοποίητου στους οπαδούς της σειράς.
Το τελευταίο επεισόδιο παίχτηκε την 1η Ιουνίου 1983, αλλά μερικούς μήνες αργότερα ξεκινά στην Ελλάδα η προβολή του από την ΕΡΤ.
Οι φωνές ηθοποιών-μύθων στη μεταγλώττιση (και όχι μόνο), όπως ο Ντίνος Καρύδης ή η Χρυσούλα Διαβάτη συνέβαλαν στην εκτόξευση της δημοφιλίας της. Κάθε βδομάδα το κοινό ήταν εκεί με την ελπίδα πως η Χήνα θα έσωζε την ανθρωπότητα, ο Τζέικ θα έριχνε στο κρεβάτι την Σάρα, την τύπισσα που τραγουδούσε στο μπαρ της περιοχής αλλά στην πραγματικότητα ήταν πράκτορας των Αμερικανών ή ότι ο Τζακ (ο σκύλος καλέ) θα εμπλούτιζε το λεξιλόγιό του με κάτι παραπάνω με ναι (ένα γαβ) και όχι (δύο γαβ).
Παρά το γεγονός ότι η σειρά κόπηκε μετά από ένα χρόνο στην Αμερική, την επόμενη τα δικαιώματά του πουλήθηκαν από πολλά ευρωπαϊκά κανάλια. Οι ήρωες βρήκαν δικαίωση στην εδώ όχθη του Ατλαντικού που τους αγκάλιασε και τους αγάπησε, δημιουργώντας μια… καλτ μανία που κρατά μέχρι σήμερα.
Το Μυστήριο του Χρυσού Πιθήκου (που ουσιαστικά ήταν το στόρι του πιλοτικού επεισοδίου) προβλήθηκε σε όλο τον κόσμο πολλές φορές σε επανάληψη. Στα μέρη μας από ΕΡΤ1, ΕΡΤ3 και Mega Channel. Αγαπήθηκε όσο λίγες και κόπηκε ξαφνικά και αναπάντεχα, αφήνοντας τον κόσμο να αναρωτιέται το γιατί. Ποιος θα έσωζε τον κόσμο τώρα αν δεν το έκανε ο Τζέικ, ο Τζακ και η… Χήνα τους;
Το περιστατικό με την ονομασία «Πέρασμα Dyatlov» είναι ένα σπάνιο και μυστηριώδες μυστήριο στην ιστορία της Ρωσίας.
Εννέα έμπειροι πεζοπόροι πέθαναν στο βουνό κάτω απο ανεξήγητες αιτίες.
Είναι μια ιστορία για την οποία υπάρχουν άπειρες θεωρίες συνομοσίας ως προς το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί στους εννέα νεαρούς μαθητές που έκαναν τις διακοπές του για σκι στα Ουράλια Όρη της Ρωσίας.
Ποτέ δεν επέστρεψαν και όταν τα σώματά τους βρέθηκαν ημέρες αργότερα, πέντε από αυτούς είχαν παγώσει μέχρι θανάτου και τέσσερις είχαν μυστηριώδη τραυματισμούς. Απο τον ένα νεαρό έλειπε η γλώσσα, ενώ άλλος βρέθηκε με σπασμένο το κεφάλι. Όλοι φαινεται ότι αντιμετώπισαν τον τρόμο στη μέση της νύχτας λίγο εξω απο την κατασκήνωση τους αφού άφησαν πίσω τους τα τρόφιμα, τα σκι τους τα ζεστά παλτά τους και έτρεξαν προς ένα πυκνό δάσος κάτω από μια χιονισμένη πλαγιά. Εκεί οι πιθανότητες επιβίωσής τους ήταν ελάχιστες με τις θερμοκρασίες να αγγίζουν τους -30 ° C . Οι ερευνητές για την υπόθεση που κατενόμασαν την η αιτία του θανάτου ως «μια συναρπαστική άγνωστη δύναμη». Η υπόθεση κατεχωρήθηκε ως άκρως απόρρητη και έκλεισε.
» Αν είχα την ευκαιρία να ζητήσω κάτι από τον Θεό θα ήταν να μπορώ να του θέσω μόνο ένα ερώτημα, το οποίο θα ήταν: «Τι πραγματικά συνέβει στους φίλους μου εκείνο το βράδυ» », λέει ο μόνος επιζών της εκστρατείας αυτής, ο Yury Yudin. Ο Yudin γύρισε τελικά πίσω λόγω έντονων πόνων στην πλάτη λίγες ημέρες πριν φτάσουν στην περιοχή κατασκήνωσης. Τι συνέβη με τους φίλους του, παραμένει ένα μυστήριο οδυνηρο ακομα και σήμερα γι “αυτόν.
Ο Yudin και οι φίλοι του ξεκίνησαν το ταξίδι στις 23 Ιανουαρίου 1959. Το βουνό Ortoten στα Βόρεια Ουράλια ήταν ο προορισμός τους, . Ο Yury και οκτώ από τους φίλους του ήταν φοιτητές στην πόλη Ekaterinburg, στο Πολυτεχνείο Ural Polytechnic Institute βρίσκεται στην περιοχή Sverdlovsk. Οδηγήθηκαν από τον Igor Dyatlov (23ετών), ο οποίος ήταν εμπειρος στην ορειβασία, στην κατασκήνωση και στο σκι.
Η ομάδα αποτελούνταν από τους Dyatlov ,Yury Yudin, Alexander Krivonischenko (24ετών), Ζina Kolmogorova (22ετών), Yury Doroshenko (24ετών), Rustem Slobodin ( 23ετών), Ludmila Dubinina (21ετών), Alexander Kolevatov (25ετών) Nicolas Thibeaux-Brignollel (24ετών) και απο τον 37χρονο Alexander ο οποίος ήταν ο μόνος μη-σπουδαστής.
Οι μαθητές ταξιδέψαν με τρένο, αυτοκίνητο και με τα πόδια για να φτάσουν στον προορισμό τους. Ο Yudin αρρώστησε στο δρόμο και γύρισε πίσω και αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδε ποτέ τους φίλους του στη ζωή. Το υπόλοιπο της διαδρομής τεκμηριώθηκε στα ημερολόγια και φωτογραφίες που άφησαν στον τελικό τους στρατόπεδο.
Η ομάδα πέρασε πολλές ακατοίκητες περιοχές, παγωμένες λίμνες και έφτασε στο ποτάμι Auspia όπου έστησαν την βάση. Εκεί άφησαν τα τρόφιμα και τον εξοπλισμό για το ταξίδι της επιστροφής τους. Από εκεί και πέρα, άρχισαν την αναρρίχηση προς το βουνό Otorten. Πιθανότατα λόγω κακών καιρικών συνθηκών κατέληξαν στις πλαγιές του βουνού Kholat Syakhl, στα 3,600 μέτρα υψόμετρο . Έστησαν τη σκηνή για τη νύχτα.
Μια ομάδα διάσωσης εστάλη όταν οι μαθητές απέτυχαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Οι εθελοντές βρήκαν το στρατόπεδο, αλλά η σκηνή τους ήταν μισόσκισμένη και καλυμμένη με χιόνι. Όλα τα υπάρχοντά τους ήταν εκεί, αλλά η σκηνή είχε σκιστεί απο μέσα, και είχε καθέτες τομές αρκετά μεγάλες για να περάσει ένας άνθρωπος. Έξω απο την σκηνή οι διασώστες βρήκαν ίχνη που ταιριάζαν με τα ίχνη των μαθητών.
Τα δύο πρώτα πτώματα του Yury Doroshenko και του Georgy Krivonischenko βρέθηκαν ενάμισι χιλιόμετρα από τη σκηνή. Ήταν ντυμένοι μόνο με τα εσώρουχα τους και ξυπόλητοι κάτω από ένα πεύκο κοντά στην άκρη του δάσους. Τα χέρια τους ήταν καμένα και απανθρακωμένα.
300 μέτρα πιο κάτω, βρήκαν το πτώμα του Dyatlov με την πλάτη στο έδαφος όπου κρατούσε ένα κλαδί στο ένα χέρι το οποιο έδειχνε προ την κατεύθυνση της κατασκήνωσης. 180 μέτρα περαιτέρω προς τη σκηνή, βρέθηκαν ο Rustem Slobodin ενώ η Zina Kolmogorova ήταν 150m μετά από αυτόν. Φαίνονταν να έχουν προσπαθήσει να συρθούν πίσω από τη σκηνή. Η αιτία του θανάτου, σύμφωνα με τους γιατρούς για τα πέντε θύματα ήταν ηυποθερμία. Ο Slobodin είχε ένα κάταγμα κρανίου, αλλά αυτό δεν ήταν η τελική αιτία του θανάτου.
Δύο μήνες αργότερα, βρέθηκαν τα πτώματα ακομα τέσσερων φίλων. Τα πτώματά τους βρίσκονταν κάτω από 4μέτρα χιόνι σε χαράδρα 250 μέτρων μακριά από την τοποθεσία των πρώτων πτωμάτων. Οι θάνατοι των Nicolas Thibeaux-Brignollel, Alexander Kolevatov, Ludmila Dubinina και ο Alexander Zolotaryov είχαν πολλαπλά τραυματα. Το κρανίο του Thibeaux-Brignollel είχε συντριβεί, ενώ ο Zolotaryov και η Dubunina είχαν πολλά σπασμένα πλευρά. Το παράξενο όμως είναι ότι δεν βρέθηκαν εξωτερικές πληγές στα σώματα όμως περιέργως σε κομμάτια από τα ρούχα που φορούσαν υπήρχαν υψηλότερα από τα κανονικά επίπεδα ακτινοβολίας.
Ορισμένες άλλες ανωμαλίες ήταν ότι μερικοί ήταν ντυμένοι, ενώ άλλοι ήταν σχεδόν γυμνοί. Απο το σώμα της Dubinina έλειπαν τα μάτια και η γλώσσα της.
Η έρευνα έκλεισε μετά απο ένα μήνα και τα αρχεία που φυλάσσονται σε ένα μυστικό αρχείο. Η περιοχή για τρία χρόνια μετά το περιστατικό ήταν απαγορευμένοι προς άπαντες!
Μισό αιώνα μετά διαφορετικές θεωρίες έχουν βγεί στην δημοσιότητα συμπεριλαμβανομένης μιας επίθεσης από μια εχθρική φυλή ή απο κάποιους εγκληματίες, χιονάνθρωπους , εξωγήινους ακόμα και μιας μυστικής στρατιωτικής τεχνολογίας.
Εμείς μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ τι συνέβη σε αυτά τα βουνά και το μυστήριο σχετικά με το βουνό των νεκρών θα εξακολουθεί να υπάρχει να παραμένει άλυτο και τόσο ενδιαφέρον όσο ποτέ.
– See more at: http://entypwsiako.com/to-mistirio-tou-1959-me-to-thanato-9-pezoporon-roson-pou-akoma-ke-simera-parameni-anexigito/#sthash.b2RAYz8j.dpuf
Εννέα έμπειροι πεζοπόροι πέθαναν στο βουνό κάτω απο ανεξήγητες αιτίες.
Είναι μια ιστορία για την οποία υπάρχουν άπειρες θεωρίες συνομοσίας ως προς το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί στους εννέα νεαρούς μαθητές που έκαναν τις διακοπές του για σκι στα Ουράλια Όρη της Ρωσίας.
Ποτέ δεν επέστρεψαν και όταν τα σώματά τους βρέθηκαν ημέρες αργότερα, πέντε από αυτούς είχαν παγώσει μέχρι θανάτου και τέσσερις είχαν μυστηριώδη τραυματισμούς. Απο τον ένα νεαρό έλειπε η γλώσσα, ενώ άλλος βρέθηκε με σπασμένο το κεφάλι. Όλοι φαινεται ότι αντιμετώπισαν τον τρόμο στη μέση της νύχτας λίγο εξω απο την κατασκήνωση τους αφού άφησαν πίσω τους τα τρόφιμα, τα σκι τους τα ζεστά παλτά τους και έτρεξαν προς ένα πυκνό δάσος κάτω από μια χιονισμένη πλαγιά. Εκεί οι πιθανότητες επιβίωσής τους ήταν ελάχιστες με τις θερμοκρασίες να αγγίζουν τους -30 ° C . Οι ερευνητές για την υπόθεση που κατενόμασαν την η αιτία του θανάτου ως «μια συναρπαστική άγνωστη δύναμη». Η υπόθεση κατεχωρήθηκε ως άκρως απόρρητη και έκλεισε.
» Αν είχα την ευκαιρία να ζητήσω κάτι από τον Θεό θα ήταν να μπορώ να του θέσω μόνο ένα ερώτημα, το οποίο θα ήταν: «Τι πραγματικά συνέβει στους φίλους μου εκείνο το βράδυ» », λέει ο μόνος επιζών της εκστρατείας αυτής, ο Yury Yudin. Ο Yudin γύρισε τελικά πίσω λόγω έντονων πόνων στην πλάτη λίγες ημέρες πριν φτάσουν στην περιοχή κατασκήνωσης. Τι συνέβη με τους φίλους του, παραμένει ένα μυστήριο οδυνηρο ακομα και σήμερα γι “αυτόν.
Ο Yudin και οι φίλοι του ξεκίνησαν το ταξίδι στις 23 Ιανουαρίου 1959. Το βουνό Ortoten στα Βόρεια Ουράλια ήταν ο προορισμός τους, . Ο Yury και οκτώ από τους φίλους του ήταν φοιτητές στην πόλη Ekaterinburg, στο Πολυτεχνείο Ural Polytechnic Institute βρίσκεται στην περιοχή Sverdlovsk. Οδηγήθηκαν από τον Igor Dyatlov (23ετών), ο οποίος ήταν εμπειρος στην ορειβασία, στην κατασκήνωση και στο σκι.
Η ομάδα αποτελούνταν από τους Dyatlov ,Yury Yudin, Alexander Krivonischenko (24ετών), Ζina Kolmogorova (22ετών), Yury Doroshenko (24ετών), Rustem Slobodin ( 23ετών), Ludmila Dubinina (21ετών), Alexander Kolevatov (25ετών) Nicolas Thibeaux-Brignollel (24ετών) και απο τον 37χρονο Alexander ο οποίος ήταν ο μόνος μη-σπουδαστής.
Οι μαθητές ταξιδέψαν με τρένο, αυτοκίνητο και με τα πόδια για να φτάσουν στον προορισμό τους. Ο Yudin αρρώστησε στο δρόμο και γύρισε πίσω και αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδε ποτέ τους φίλους του στη ζωή. Το υπόλοιπο της διαδρομής τεκμηριώθηκε στα ημερολόγια και φωτογραφίες που άφησαν στον τελικό τους στρατόπεδο.
Η ομάδα πέρασε πολλές ακατοίκητες περιοχές, παγωμένες λίμνες και έφτασε στο ποτάμι Auspia όπου έστησαν την βάση. Εκεί άφησαν τα τρόφιμα και τον εξοπλισμό για το ταξίδι της επιστροφής τους. Από εκεί και πέρα, άρχισαν την αναρρίχηση προς το βουνό Otorten. Πιθανότατα λόγω κακών καιρικών συνθηκών κατέληξαν στις πλαγιές του βουνού Kholat Syakhl, στα 3,600 μέτρα υψόμετρο . Έστησαν τη σκηνή για τη νύχτα.
Μια ομάδα διάσωσης εστάλη όταν οι μαθητές απέτυχαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Οι εθελοντές βρήκαν το στρατόπεδο, αλλά η σκηνή τους ήταν μισόσκισμένη και καλυμμένη με χιόνι. Όλα τα υπάρχοντά τους ήταν εκεί, αλλά η σκηνή είχε σκιστεί απο μέσα, και είχε καθέτες τομές αρκετά μεγάλες για να περάσει ένας άνθρωπος. Έξω απο την σκηνή οι διασώστες βρήκαν ίχνη που ταιριάζαν με τα ίχνη των μαθητών.
Τα δύο πρώτα πτώματα του Yury Doroshenko και του Georgy Krivonischenko βρέθηκαν ενάμισι χιλιόμετρα από τη σκηνή. Ήταν ντυμένοι μόνο με τα εσώρουχα τους και ξυπόλητοι κάτω από ένα πεύκο κοντά στην άκρη του δάσους. Τα χέρια τους ήταν καμένα και απανθρακωμένα.
300 μέτρα πιο κάτω, βρήκαν το πτώμα του Dyatlov με την πλάτη στο έδαφος όπου κρατούσε ένα κλαδί στο ένα χέρι το οποιο έδειχνε προ την κατεύθυνση της κατασκήνωσης. 180 μέτρα περαιτέρω προς τη σκηνή, βρέθηκαν ο Rustem Slobodin ενώ η Zina Kolmogorova ήταν 150m μετά από αυτόν. Φαίνονταν να έχουν προσπαθήσει να συρθούν πίσω από τη σκηνή. Η αιτία του θανάτου, σύμφωνα με τους γιατρούς για τα πέντε θύματα ήταν ηυποθερμία. Ο Slobodin είχε ένα κάταγμα κρανίου, αλλά αυτό δεν ήταν η τελική αιτία του θανάτου.
Δύο μήνες αργότερα, βρέθηκαν τα πτώματα ακομα τέσσερων φίλων. Τα πτώματά τους βρίσκονταν κάτω από 4μέτρα χιόνι σε χαράδρα 250 μέτρων μακριά από την τοποθεσία των πρώτων πτωμάτων. Οι θάνατοι των Nicolas Thibeaux-Brignollel, Alexander Kolevatov, Ludmila Dubinina και ο Alexander Zolotaryov είχαν πολλαπλά τραυματα. Το κρανίο του Thibeaux-Brignollel είχε συντριβεί, ενώ ο Zolotaryov και η Dubunina είχαν πολλά σπασμένα πλευρά. Το παράξενο όμως είναι ότι δεν βρέθηκαν εξωτερικές πληγές στα σώματα όμως περιέργως σε κομμάτια από τα ρούχα που φορούσαν υπήρχαν υψηλότερα από τα κανονικά επίπεδα ακτινοβολίας.
Ορισμένες άλλες ανωμαλίες ήταν ότι μερικοί ήταν ντυμένοι, ενώ άλλοι ήταν σχεδόν γυμνοί. Απο το σώμα της Dubinina έλειπαν τα μάτια και η γλώσσα της.
Η έρευνα έκλεισε μετά απο ένα μήνα και τα αρχεία που φυλάσσονται σε ένα μυστικό αρχείο. Η περιοχή για τρία χρόνια μετά το περιστατικό ήταν απαγορευμένοι προς άπαντες!
Μισό αιώνα μετά διαφορετικές θεωρίες έχουν βγεί στην δημοσιότητα συμπεριλαμβανομένης μιας επίθεσης από μια εχθρική φυλή ή απο κάποιους εγκληματίες, χιονάνθρωπους , εξωγήινους ακόμα και μιας μυστικής στρατιωτικής τεχνολογίας.
Εμείς μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ τι συνέβη σε αυτά τα βουνά και το μυστήριο σχετικά με το βουνό των νεκρών θα εξακολουθεί να υπάρχει να παραμένει άλυτο και τόσο ενδιαφέρον όσο ποτέ.
Η Λίμνη της Βουλιαγμένης είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά φυσικά αξιοθέατα της Αθήνας. Πρόκειται για μια αλμυρή λίμνη της οποίας το βάθος ή η σύνδεση με την θάλασσα δεν έχουν ανακαλυφθεί ποτέ.
Μετά τη Σύμβαση για τη διατήρηση της παγκόσμιας βιοποικιλότητας του Ρίο, που υπογράφηκε από τουλάχιστον 150 κράτη-μέλη του ΟΗΕ, η ελληνική πολιτεία ανέλαβε τεράστιες ευθύνες για τη διατήρηση του φυσικού της περιβάλλοντος. Μια από τις ευθύνες της είναι και η περίπτωση της Λίμνης της Βουλιαγμένης, ένα κόσμημα των τεχνασμάτων της φύσης.
Σύμφωνα με τη Σύμβαση του Ρίο, «βιοποικιλότητα» ορίζεται η ποικιλομορφία που εμφανίζεται ανάμεσα στους ζωντανούς οργανισμούς όλων των ειδών, των χερσαίων, θαλάσσιων και άλλων υδάτινων οικοσυστημάτων και οικολογικών συμπλεγμάτων στα οποία οι οργανισμοί αυτοί ανήκουν.
Τα βασικά συστατικά της βιοποικιλότητας είναι η οικολογική, η γενετική και η οργανισμική βιοποικιλότητα. Η Λίμνη της Βουλιαγμένης εδώ και μία 15ετία αποτελεί ένα από τα κύρια επιστημονικά ενδιαφέροντα του Τμήματος Βιολογίας του ΑΠΘ. Από τις έρευνες αυτές έχουν προκύψει ως σήμερα αρκετά επιστημονικά δημοσιεύματα.
Σύμφωνα με την καθηγήτρια Γεωλογίας Αθηνά Ζαμάνη(1), η ύπαρξη της λίμνης δεν αναφέρεται από κανέναν αρχαίο συγγραφέα, ούτε και από τον Παυσανία ο οποίος περιέγραψε τη χερσόνησο της Βουλιαγμένης.
Τα κομμάτια των σταλακτιτών στα πρανή της λίμνης μαρτυρούν παράλληλα ότι δεν είχε πάντα τη σημερινή της μορφή. Στη θέση της υπήρχε τμήμα ενός μεγάλου σπηλαίου, του οποίου η οροφή κατέρρευσε εξαιτίας της διάβρωσης και των τεκτονικών φαινομένων που διαδραματίστηκαν περίπου πριν από 2000 χρόνια. Η είσοδος ενός πολυδαίδαλου υποβρύχιου σπηλαίου ανοίγεται στον πυθμένα της λίμνης. Το σπήλαιο εκτείνεται σε μήκος τουλάχιστον 3.123 μέτρων στα ασβεστολιθικά πετρώματα της περιοχής.
Ο πυθμένας της λίμνης αποτελείται από ένα λασπώδες υπόστρωμα πλούσιο σε θειούχες ενώσεις. Η παρουσία υδρόθειου στο ίζημα αποδίδεται στην αναγωγική δράση των οργανικών αλάτων που προέρχονται από την αποικοδόμηση φυτικών υπολειμμάτων. Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι στην ευρύτερη περιοχή η θερμοκρασία των υδάτων του υδροφόρου ορίζοντα είναι αυξημένη.
Πιθανόν ο υδροφόρος ορίζοντας να επηρεάζεται από κάποιο προσκείμενο παρακλάδι του γνωστού ηφαιστειακού τόξου (Σουσάκι – Αίγινα – Μέθανα)(2). Με τον υδροφόρο αυτόν ορίζοντα αλλά και με διηθητικές διεργασίες από τα χερσαία τοιχώματα της λίμνης επέρχεται η ανανέωση του νερού στο οικοσύστημα της λίμνης με θερμό θαλασσινό νερό (28Ψ-35Ψ C).
Η λίμνη τροφοδοτείται επίσης και με γλυκό νερό από μια πηγή που βρίσκεται σε βάθος 17 μ. Το γλυκό νερό που αναβλύζει από την πηγή είναι κατά κύριο λόγο υπεύθυνο για τον υφάλμυρο χαρακτήρα του νερού της.
Οι γεωμορφολογικές αυτές ιδιαιτερότητες όμως έχουν άμεση αντανάκλαση στη φυσικοχημεία των νερών της. Η θερμοκρασία δεν πέφτει κάτω από τους 18Ψ C, ενώ τους θερινούς μήνες μπορεί να φτάσει και τους 29Ψ C. Η αλατότητα του νερού κυμαίνεται γύρω στο 17â, το pH στο 7, ενώ το διαλυμένο οξυγόνο στο νερό βρίσκεται γύρω στο 6 ppm.
Πέρα όμως από το αβιοτικό σύστημα της λίμνης, εκείνο που παρουσιάζει άμεσο ενδιαφέρον είναι ο έμβιος κόσμος της. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 δημοσιεύθηκε ένα νέο για την επιστήμη είδος θαλάσσιας ανεμώνης, το Paranemonia vouliagmeniensis. Ακολούθησε η μελέτη της οικολογίας – βιολογίας του μοναδικού αυτού είδους σε σχέση με άλλους ζωικούς οργανισμούς.
Μπορεί η ποικιλότητα του έμβιου κόσμου της λίμνης να είναι σχετικά μικρή, όπως εξάλλου αναμενόταν, εν τούτοις οι προκαταρκτικές έρευνες έδειξαν ότι στα νερά της λίμνης υπάρχουν και άλλα νέα είδη για την επιστήμη.
Πάντως τα περισσότερα από τα είδη των οργανισμών που έχουν ως σήμερα προσδιοριστεί αποτελούν χαρακτηριστικούς κατοίκους της ανοιχτής θάλασσας παρόμοια εκείνων των υφάλμυρων οικοσυστημάτων. Οι οικολογικές μελέτες που ολοκληρώθηκαν συνολικά σε τρεις ζωικούς οργανισμούς της λίμνης αποκάλυψαν την ιδιαιτερότητά τους σε σχέση με εκείνους που ζουν σε οικοσυστήματα της ανοιχτής θάλασσας, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Οι έρευνες αυτές αποκάλυψαν επίσης ότι τα είδη αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως βιοδείκτες (=οργανισμοί μάρτυρες των συνθηκών του περιβάλλοντος στο οποίο διαβιούν) για τη βιοπαρακολούθηση του οικοσυστήματος της Λίμνης της Βουλιαγμένης.
Για παράδειγμα, το είδος Paranemonia vouliagmeniensis, που διατηρεί έναν αξιόλογο πληθυσμό πάνω σε διάφορα υποστρώματα, διαβιώνει στη λίμνη με διαφορετικό τρόπο από άλλα αντίστοιχα είδη του ανοιχτού θαλάσσιου συστήματος. Ωστόσο οι ανθρωπογενείς επιδράσεις φαίνεται να έχουν αρνητικές επιπτώσεις σε αρκετά σημεία στα παράλια της λίμνης. Η ανεμώνη αυτή είναι ζωοτόκος οργανισμός, ενώ η διατροφή του στηρίζεται σε μικροοργανισμούς αλλά και σε διαλυμένες οργανικές ουσίες που βρίσκονται στα νερά της λίμνης.
Για τα άλλα δύο είδη (Abra ovata και Cerastoderma glaucum) διαπιστώθηκε ότι η αναπαραγωγική τους στρατηγική είναι κατάλληλα προσαρμοσμένη στο περιβάλλον της λίμνης. Το πρώτο είδος φαίνεται να ζει περίπου 18 μήνες ενώ το δεύτερο περίπου 12. Το πρώτο βρίσκεται χωμένο στο ίζημα ως και 5 cm ενώ το δεύτερο μπορεί να ζει παραχωμένο στο ίζημα αλλά και πάνω στα φύκια που κοσμούν τους βράχους και τον πυθμένα της λίμνης.
Ο πληθυσμός ιδιαίτερα του C. glaucum παίζει καθοριστικό ρόλο στην οικολογική ισορροπία των νερών της, αφού σε ημερήσια βάση το κάθε άτομο μπορεί να διηθεί (φιλτράρει) 1-3 λίτρα νερού, καθαρίζοντάς το από διάφορα μικρόβια και περίσσειες οργανικές ενώσεις.
Φαίνεται λοιπόν ότι η οικολογική ισορροπία της λίμνης, που βρίσκεται κάτω από ένα ιδιαίτερο καθεστώς, χρειάζεται ιδιαίτερες και άμεσες μελέτες βιοπαρακολούθησης προκειμένου η Λίμνη της Βουλιαγμένης να τύχει μιας αειφόρου και βιώσιμης διαχείρισης.
Τα μνημεία της φύσης δεν αποτελούν κληρονομιά μόνο των κατοίκων μιας χώρας αλλά όλων των κατοίκων του πλανήτη. Η λίμνη την περίοδο του καλοκαιριού δέχεται πάνω από χίλιους κολυμβητές ημερησίως.
Με άλλα λόγια, σε ημερήσια βάση το καθένα από τα άτομα αυτά καταλαμβάνουν 3,5-4 τ.μ. της επιφάνειας της λίμνης. Αναρωτήθηκε όμως ποτέ κανείς αν το περιβάλλον της λίμνης μπορεί να επιδέχεται τέτοια φόρτιση ανθρωπογενούς όχλησης; Μήπως η διαχείριση της λίμνης χρειάζεται μια καλύτερη τύχη;
Μήπως θα πρέπει να αξιοποιηθεί η λίμνη με πολύπλευρες ενέργειες και βιώσιμες διαχειριστικές στρατηγικές; Δεν θα πρέπει κάποτε να δείξουμε στον κόσμο ότι το φυσικό περιβάλλον αξιοποιείται με σεβασμό;
Τα ερωτήματα αυτά, όπως και άλλα πολλά που δεν διατυπώνονται, φαίνεται ότι βασανίζουν πολλούς αλλά δυστυχώς δεν εισακούγονται. Αν ένα τέτοιο μοναδικό μνημείο της φύσης δεν αξιοποιηθεί κατάλληλα, φοβάμαι ότι οι κυρώσεις από την ΕΕ δεν θα καθυστερήσουν για πολύ ακόμη.
1) Α. Papapetrou-Zamanis, Ann. Geol. de Pays Hell., 21, 210-216, 1969. 2) V. Giannopoulos & Κ. Giotis, Γαιόραμα, Ιούλιος – Αύγουστος 2000.
Ο κ. Χαρίτων Χιντήρογλου είναι αναπληρωτής καθηγητής του Τομέα Ζωολογίας στο Τμήμα Βιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Σπήλαιο Βουλιαγμένης
Αποτελεί ένα από τα εντυπωσιακότερα σπηλαιοβάραθρα της Αττικής. Είναι βέβαιο ότι έχουν χαθεί ανθρώπινες ζωές στα αχανή βάθη της λίμνης που λες και δεν θέλει κανείς, να ανακαλύψει τα μυστικά της.
Οι πληροφορίες λένε ότι το συγκεκριμένο σπηλαιοβάραθρο αποτέλεσε αντικείμενο έρευνας από τους κατακτητές την περίοδο του 1940. Μάλιστα την εξερεύνηση την είχε αναλάβει μια από τις πιο επίλεκτες ομάδες που διέθεταν οι γερμανοί και που αποτελείτο από ορειβάτες, επιστήμονες, κομάντο, ένα σύνολο ριψοκίνδυνων αλλά πολύ καλά εκπαιδευμένων ατόμων. Άλλωστε η ίδια η λίμνη της Βουλιαγμένης εξερευνήθηκε εντατικά από τους γερμανούς την περίοδο εκείνη.
Είναι βέβαια γνωστό στους περισσότερους ότι πλήρη και σαφή εικόνα για την λίμνη της Βουλιαγμένης δεν υπάρχει. Στις διάφορες κατά καιρούς προσπάθειες έρευνας που έχουν γίνει, έχουν χαθεί ανθρώπινες ζωές στα αχανή βάθη της λίμνης που λες και δεν θέλει κανείς, να ανακαλύψει τα μυστικά της.
Το συγκεκριμένο σπηλαιοβάραθρο μάλλον επικοινωνεί υπόγεια με την λίμνη μια και στα έγκατα του έχει μια λίμνη που ούτε λίγο ούτε πολύ το βάθος της φτάνει τα 100 μέτρα!!! Αν κρίνει κανείς και την μικρή απόσταση που βρίσκεται και η γνωστή λίμνη περίπου 600 μέτρα τότε από ότι φαίνεται οι δυο λίμνες είναι κάτι σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Δυο μικρά ανοίγματα πριν την κορυφή του μικρού λόφου πάνω από την λίμνη είναι η είσοδος του σπηλαιοβάραθρου. Από εκεί και μετά μέσα από στενά και δαιδαλώδη λαγούμια αρχίζει η κατάβαση.
Πανέμορφο το θέαμα που βλέπει κανείς από τους διάφορους σχηματισμούς που έχουν τα τοιχώματα , αλλά και αρκετά επικίνδυνη η κατάβαση που ούτε λίγο ούτε πολύ φτάνει συνολικά περίπου τα 110 μέτρα. Είναι άγνωστο το που μπορεί να φτάνει αυτό το σπήλαιο μιας και υπάρχουν λαγούμια που χρειάζονται ένα προς ένα έρευνα. Βουλιαγμένης καταλαμβάνει υπογείως 10 οικοδομικά τετράγωνα έκταση!!!
Ο «αυτοκράτορας»
To 1988 ξεκίνησε το πρόγραμμα εξερεύνησης και χαρτογράφησης του σπηλαίου της Βουλιαγμένης, υπό την αιγίδα του σπηλαιολογικού τομέα του υπουργείου Πολιτισμού, με χρηματοδότηση του Δήμο Βουλιαγμένης.
Οι έρευνες είναι σύνθετες και περιλαμβάνουν μελέτη της γεωλογίας του σπηλαίου, χημικές αναλύσεις του νερού και αεροφωτογραφίες της περιοχής. Οι σπηλαιοκαταδύσεις είναι ο πιο σημαντικός τομέας. Δεν είναι τυχαίο το ότι επικεφαλής τους τέθηκε ο Ελβετός Ζαν Ζακ Μπολάνζ, πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Σπηλαιοδυτών.
Η μακρόχρονη πείρα του στο συγκεκριμένο τομέα τον αντάμειψε με το χαρακτηριστικό παρατσούκλι «ο αυτοκράτορας», το οποίο του έδωσαν οι συνεργάτες του. Στην πρώτη του κιόλας κατάδυση ανακάλυψε σε βάθος τριάντα μέτρων ένα στενό πέρασμα το οποίο οδηγεί σε μια υποβρύχια αίθουσα χωρητικότητας 1.200.000 κυβικών μέτρων.
Οι έρευνες ξεκίνησαν στη σκιά ενός ατυχήματος, όταν δύο δύτες έχασαν τη ζωή τους κατά τη φάση της αποσυμπίεσης λίγα μόλις μέτρα πριν από την επιφάνεια. Τα πτώματά τους δε βρέθηκαν ποτέ. Αιτία του θανάτου τους δεν ήταν βέβαια τα φαντάσματα για τα οποία μιλούν οι παλιότεροι κάτοικοι της Βουλιαγμένης, αλλά ένα δυνατό ρεύμα που εμφανίζεται κατά καιρούς στο άνοιγμα του σπηλαίου και προκαλεί μικρές δίνες στο νερό.
Σταλαγμίτης-μνημείο
Η περιοχή άρχισε να αποκαλύπτει σταδιακά το αληθινό της πρόσωπο: ένα σύνθετο σύστημα καρστικών σπηλαίων με υπόγεια νερά που κυλούν διαμέσου του ορεινού όγκου του Υμηττού. Η φυσική θερμότητα των νερών αυτών προδίδει μία ακόμα σημαντική πληροφορία: σε πολύ μεγάλο βάθος τα σπήλαια συνδέονται με το ηφαιστειακό τόξο που διατρέχει τα Ελληνικά νησιά.
Οι οχτώ συνολικά αποστολές έχουν φέρει μέχρι σήμερα στο φως κι άλλες συναρπαστικές πληροφορίες. Από τη μελέτη των αεροφωτογραφιών διαπιστώθηκε μια σειρά από τέσσερα βυθίσματα ή δολίνες καθώς και δύο μεγάλα βάραθρα: το γερμανικό και το ανεξερεύνητο Πηγάδι του Διαβόλου. «Το σπήλαιο αναπτύσσεται μέσα από μεσοζωικούς κρυσταλλικούς ασβεστόλιθους, οι οποίοι έχουν αρκετά κενά εξαιτίας της χημικής διάλυσης του πετρώματος», διευκρινίζει ο Βασίλης Γιαννόπουλος από το υπουργείο Πολιτισμού.
Μάλιστα κατά τη διάρκεια της τελευταίας εξερευνητικής κατάδυσης ο Λουίτζι Καζάτι, στενός συνεργάτης του Μπουλάνζ, ανακάλυψε έναν τεράστιο σταλαγμίτη, ο οποίος αποτελεί το βαθύτερο καρστικό σχηματισμό στην Ελλάδα. Το γεωλογικό αυτό μνημείο βρίσκεται σε βάθος 105 μέτρων, περίπου 730 μέτρα από την είσοδο του σπηλαίου. Αυτή η ανακάλυψη άλλαξε ολοκληρωτικά τη θεωρία για τον πρόσφατο σχηματισμό της Μεσογείου. Ο λόγος; Οι σταλακτίτες δε δημιουργούνται ποτέ κάτω από την επιφάνεια του νερού.
Σήραγγα-ρεκόρ
Στην περιοχή υπάρχουν συνολικά 14 διαφορετικές υπόγειες σήραγγες. Η μία απ’ αυτές είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο. Έχει μήκος 800 μέτρα, πλάτος από 60 έως 150 μέτρα, ενώ το βάθος της είναι κατά μέσο όρο τα 80 μέτρα. Οι βυθισμένοι διάδρομοι έχουν συνολικό μήκος 4,3 χιλιόμετρα.
Οι ερευνητικές αποστολές και τα πρώτα επιστημονικά συμπεράσματα ήταν αρκετά για να εξάψουν τη φαντασία αρκετών ερασιτεχνών δυτών. Γύρω από τη Λίμνη της Βουλιαγμένης έχει πλεχτεί ένας μύθος που οφείλεται στην εξαιρετική ορατότητα, στο βάθος, στη θερμοκρασία του νερού και φυσικά στην ομορφιά της. Μέσα όμως σ’ έναν τέτοιο λαβύρινθο από σήραγγες ακόμα κι ένας πεπειραμένος δύτης κινδυνεύει να χάσει τον προσανατολισμό του. «Η σπηλαιοκατάδυση, σε σχέση με τις θαλάσσιες καταδύσεις, διαφέρει όπως η μέρα με τη νύχτα. Μπαίνοντας σ’ ένα σπήλαιο κάποιοι άπειροι δύτες χάνουν το δρόμο του γυρισμού, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν», επισημαίνει ο Βασίλης Γιαννόπουλος.
Αποτέλεσμα αυτής της απειρίας ήταν να χάσουν τη ζωή τους οχτώ δύτες. Θανάσιμα λάθη τους ήταν η μη εξοικείωση με το υποβρύχιο περιβάλλον των σπηλαίων και ο ελλιπής εξοπλισμός. Οι περισσότεροι δε διέθεταν ούτε καν το «μίτο της Αριάδνης», ένα νάιλον σκοινί που δένουν οι σπηλαιοδύτες στην είσοδο του σπηλαίου για να μη χάνονται στους υπόγειους λαβυρίνθους. Το 1995 τα σπήλαια έκλεισαν για το κοινό, προς αποφυγή ατυχημάτων. Από τότε επιτρέπονται μόνο οι καταδύσεις για επιστημονικούς σκοπούς.
Ακόμα και οι έμπειροι σπηλαιοδύτες δε διέφυγαν αυτό τον κίνδυνο. Ο Ελβετός Αρν Ονταλίκ, μέλος της αποστολής, εγκλωβίστηκε στη σήραγγα αφού «χτυπήθηκε» από τη μέθη των δυτών, η οποία προκαλείται από το άζωτο. «Ξαφνικά αισθάνθηκα ότι ήμουν δεμένος με αόρατα σκοινιά, παγιδευμένος σ’ ένα κρυστάλλινο κενό. Τότε κατάλαβα γιατί οι άτυχοι δύτες δε βγήκαν ποτέ από εκεί μέσα». Και συνεχίζει:
«Η βαθιά νάρκωση και το αχανές τούνελ μου δημιούργησαν σύγχυση. Αμέσως έχασα την αίσθηση του βάθους και της απόστασης κι έπεσα σε ζάλη». Ο Ονταλίκ σώθηκε χάρη στην πείρα του αλλά και γιατί χρησιμοποίησε τη φιγούρα ενός άλλου δύτη ως σημείο αναφοράς μέσα στον υπόγειο λαβύρινθο.
Reuters
Η εικόνα των ανασκαφών στους τάφους το 2013
Η εικόνα το 2018
