Η αγαπημένη ηθοποιός, Νόρα Βαλσάμη, αποφάσισε να εγκαταλείψει την Αθήνα και μετακόμισε πριν από μερικούς μήνες στη Σύρο, όπου ζει μόνιμα.

Διαβάστε όσα είπε στο thisisjustlife:

-Δεν σας λείπει η Αθήνα;

Ακόμα δεν έχω συνηθίσει εδώ, αλλά και στην Αθήνα δεν έμενα ποτέ στο κέντρο…Παπάγου, Αγία Παρασκευή και Ραφήνα. Όμως αν με ρωτήσεις τι προτιμώ Αθήνα η εδώ, θα σου πω εδώ.

-Με τον σύζυγό σας είσαστε πάρα πολλά χρόνια μαζί. Ποιο είναι το μυστικό ενός επιτυχημένου γάμου;

Δεν υπάρχει κάποιο μυστικό, αν όμως υπήρχε θα το γνώριζαν όλοι και δεν θα χώριζε κανένα ζευγάρι. Άλλα ούτε εγώ το ξέρω.

-Πώς είναι σήμερα η καθημερινότητα σας;

Απλή και ήρεμη

-Το θέατρο σας λείπει; Έχετε σκεφθεί να επιστρέψετε;

Μόνο με ένα έργο που έχω

-Σας φοβίζει ο χρόνος που περνάει;

Πάρα πολύ. Κυρίως ο θάνατος. Το γήρας δεν το φοβάμαι, γιατί ακόμα δεν αισθάνομαι γριά.

-Θα μπαίνατε ποτέ στην διαδικασία να κάνετε κάποια αισθητική επέμβαση;

Ποτέ ποτέ ποτέ. Να βάλω εγώ μαχαίρι στο πρόσωπο μου; Με τίποτα. Θέλω να γεράσω και να πεθάνω κανονικά.

-Είχατε καταλάβει τότε που γυρίζατε τις ταινίες σας, πόσο όμορφη ήσασταν;

Όχι καθόλου. Για μένα η πιο όμορφη τότε ήταν η Τζένη, μα και η Αλίκη.

[gossiptv]

Η Ελένη Ψυχούλη μιλάει με ένα ιδιαίτερο κείμενο, στον 18χρονο εαυτό της για ένα από τα βασικά θέματα στη ζωή μιας γυναίκας, τον πανδαμάτορα χρόνο.

Διαβάστε το αναλυτικά εδώ:

Γλυκιά μου

Αν καθίσεις να το ψάξεις και να το αναλογιστείς, το βασικό θέμα στη ζωή μιας γυναίκας, είναι Χρόνος. Ο χρόνος που δεν φτάνει, ο χρόνος που περνά, τα όσα θα φέρνει ο χρόνος, ο χρόνος που δεν ήρθε ακόμη, αυτό που θέλει το χρόνο του, ο χρόνος φίλος, ο χρόνος εχθρός, ο χρόνος που δεν έχεις, εκείνος που έχεις, κακόχρονο να’χεις!. Ο χρόνος ο δημιουργικός, ο ανεκμετάλλευτος, ο χρόνος που χάνεις, ο κερδισμένος. Η ζωή ενός ανθρώπου είναι μια κούρσα, ένας ελιγμός ανάμεσα σε μήνες, εβδομάδες, ημέρες, λεπτά και δευτερόλεπτα και ένας απολογισμός ετησίως: ίσως την Πρωτοχρονιά, ίσως στα γεννέθλιά σου. Δεν έχω γεννέθλια ούτε Πρωτοχρονιά, όμως στο κατώφλι μιας μεσήλικης ηλικίας, μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι νοιώθω νεότερη από τα 18 μου. Τότε κουραζόμουν με το παραμικρό, το παραμικρό έμοιαζε βουνό, το παραμικρό με πλήγωνε, με φρέναρε, ο χρόνος ήταν ένα τεράστιο μπαλόνι, που μέσα του ζούσε η Ζωή που ονειρευόμουν κι εγώ δεν ήξερα πως να το πιάσω, πώς να το κάνω να μην γλυστρά από τα χέρια μου, πώς να το τιθασεύσω. Η σκληρή δουλειά μου χάρισε μια αέναη νεότητα, την ενέργεια που σκαρφαλώνει βουνά, τώρα ο χρόνος μου φτάνει για όλα. Για όλα τα εκνευριστικά πρακτικά μιας καθημερινότητας αλλά και για όλα τα όνειρα που ξέρω πλέον πώς να τα μεταμορφώσω σε πολλές, πολύχρωμες. πραγματικότητες. Όσο γερνάς κουράζεσαι λιγότερο, η μέρα φτάνει για τα δεκαπλάσια πράγματα, ίσως γιατί ξέρεις πια τί σημαίνει σφιχτή οργάνωση, ατζέντα, φάιλοφαξ, προγραμματισμός από πριν, των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.

Αν γύριζα πίσω, το μόνο που θα άλλαζα θα ήταν οι μάταιες καθυστερήσεις, που χωρίς να το καταλάβω μου ροκάνισαν πολύτιμους μήνες, ώρες μοναδικές, που δεν επιστρέφουν.

Η πολλή δουλειά, λοιπόν, δεν τρώει τον αφέντη όπως μας έχουν μάθει, αλλά σε εξασκεί στον πρωταθλητισμό της ζωής. Όλοι μπορεί να σε προδώσουν, από τον αδελφό και τον έρωτα, μέχρι την κολλητή και ένα τσουβάλι νοματαίους του επαγγελματικού σου δρόμου. Η δουλειά που αγαπάς, πάντα θα σου φέρει πίσω στο δεκαπλάσιο την ενέργεια που της αφιέρωσες. Σε χρήμα, σε καριέρα, σε άλλες δουλειές. Όσες απογοητεύσεις σου φέρει και όσες χαρές ρίξει στα πόδια σου, είναι οι βιταμίνες που θα σε κάνουν άτρωτη στα χτυπήματα και την απογοήτευση. Στα 18 δεν ξέρεις από ποιό μαλλί να τραβήξεις τη ζωή. Στα 50 είναι μια παιδική πλαστελίνη στα χέρια σου.

Με ένα απόμακρο, λίγο στραβό χαμόγελο, της δίνεις το σχήμα που σου ταιριάζει, την ράβεις sur mesure στα μέτρα σου. Κρατάς το ψαλίδι και κόβεις με σιγουριά το σχήμα της. Χωρίς φόβο και με πολύ πάθος. Αν γύριζα πίσω, το μόνο που θα άλλαζα θα ήταν οι μάταιες καθυστερήσεις, που χωρίς να το καταλάβω μου ροκάνισαν πολύτιμους μήνες, ώρες μοναδικές, που δεν επιστρέφουν. Τον χρόνο που αψήφιστα χάρισα σε σχέσεις που είχαν πεθάνει, σε συνεργασίες που δεν προχωρούσαν. Από φόβο που αποδείχτηκε μάταιος, όσο μάταιη και η προσπάθεια να σώσω όσα δεν σώζονται. Μην πιστέψεις κανέναν που θα σου πει πως όσα κλωτσάνε μέσα μας διορθώνονται με κόπο, υπομονή και θυσίες. Οι έρωτες, οι γάμοι, οι φιλίες και οι συνεργασίες που αξίζουν, είναι όταν κυλάνε σαν αβίαστο, καθάριο νερό, όταν συνενοούνται με τα μάτια, όταν δεν χρειάζεται με λόγια να εξηγήσουν τον εαυτό τους. Οπότε, μετά από τόση ψυχανάλυση, τόσο Φρόυντ και Λακάν, καταλήγουμε στην απλή, λαϊκή σοφία: όλα στη ζωή είναι τυχερά, όλα είναι Μοίρα.

Αυτή τη φθορά, δεν θα την αγαπήσεις. Άσε να λένε «αγάπα τις ρυτίδες σου».
Ο Χρόνος έρχεται φορτωμένος με δώρα: μοιράζει δύναμη, σοφία, υπομονή, διαίσθηση, αυτοπεποίθηση, στυλ, προσωπικότητα, γοητεία. Με αντάλλαγμα τη φθορά, εκείνο το πρόσωπο που σπάει σε μικρές ρωγμές κάθε που κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Αυτές που δεν μπορεί να διορθώσει κανένα μπότοξ και κανένας πλαστικός. Γιατί όσο και να τις σβήσεις, τις προδίδει το βλέμμα. Ο χρόνος κυλά πάντα μέσα από τα μάτια και δεν κάνει ποτέ έκπτωση.

Αυτή τη φθορά, δεν θα την αγαπήσεις. Άσε να λένε «αγάπα τις ρυτίδες σου». Απλά, θα συμφιλιωθείς μαζί τους αν έχεις προηγουμένως φροντίσει να ζήσεις μια πλούσια και λεύτερη ζωή. Τη δική σου και όχι των άλλων. Γεμάτη περιπέτεια, χρώματα, τοπία και εναλλαγές. Αν έχεις τολμήσει να… τολμήσεις. Πληρώνοντας το τίμημα.

Από κει και πέρα, στο χέρι σου η απάντηση: ποιά βρίσκεις πιο γοητευτική; Τη Σαρλότ Ράμπλινγκ ή τη Ντονατέλα Βερσάτσε;

Πηγή: womantoc.gr