Η Lorena, μητέρα ενός 6χρονου κοριτσιού, θέλησε να μοιραστεί τον αγώνα που έδωσε η οικογένειά της με το «τέρας» για 4 ολόκληρα χρόνια! Όλα ξεκίνησαν όταν η μικρή της Emma ήταν 20 μηνών και τελείωσαν (ευτυχώς καλά) 4 χρόνια αργότερα, έπειτα από μια δύσκολη περίοδο.
«Αφού όλα τελείωσαν καλά, θέλω να μοιραστώ και τη δική μας ιστορία.
Το μωρό μου η Emma ήταν 20 μηνών όταν, μετά από 3 εβδομάδες εμετού και κατάπτωσης χωρίς λόγο, μας είπαν ότι υπήρχε μια επιθετική μάζα στο 4ο στάδιο ενσωματωμένη στην παρεγκεφαλίδα.
Μυελλοβλάστομα… Μια γροθιά στο στομάχι θα πονούσε λιγότερο!
Από τότε ξεκίνησε η κόλασή μας: 23 ώρες χειρουργείο για την αφαίρεση της μάζας, 2 μήνες εντατικής θεραπείας, 6 κύκλοι χημειοθεραπείας συν δύο αυτομοσχεύματα με σχετικά βλαστοκύτταρα. Έμαθε να περπατάει όταν ήταν σχεδόν 5 ετών και σήμερα που είναι 6, αρχίζει να τρέχει!
Η χρονιά που διαγνώστηκε με καρκίνο ήταν πολύ δύσκολη. Άλλαξε για πάντα όχι μόνο την καθημερινότητά μας. αλλά και τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή!
Ο καρκίνος είναι καταραμένος αλλά θεραπεύεται! Συνεχίστε να κάνετε δωρεές γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να δημιουργήσετε νέες θεραπείες για αυτή την καταραμένη ασθένεια!»
«Κυοφορώ έναν άγγελο, θα έχει έξτρα αγάπη, έξτρα αγκαλιές, έξτρα φιλιά και έξτρα χρωμόσωμα». Έτσι ξεκινάει η Στέφανη να αφηγείται την ιστορία της.
‘Οταν βρέθηκε ξαφνικά έγκυος στα 37 της, χωρίς να το έχει προγραμματίσει, δεν φανταζόταν πως η κόρη της (και τρίτο της παιδί) θα την έκανε να «ξαναγεννηθεί»! Η μικρούλα της, που έχει σύνδρομο down, είναι η αδυναμία όλων μέσα στην οικογένεια και η αγάπη για την οποία μιλάει γι’ αυτή η μητέρα της στο παρακάτω κείμενο, είναι πραγματικά συγκινητική:
«Κυοφορώ έναν άγγελο, θα έχει έξτρα αγάπη, έξτρα αγκαλιές, έξτρα φιλιά και έξτρα χρωμόσωμα» έτσι ανακοίνωσε στους δικούς της η Στέφανη Θεοφάνους ότι το παιδί της θα γεννηθεί με σύνδρομο down. Δύο χρόνια μετά, παρόλες τις αμφιβολίες που ένιωσε αρχικά, είναι πιο ευτυχισμένη και χαρούμενη από ποτέ, μεγαλώνοντας την μικρή Μοδέστια προσφέροντάς της, όλη την αγάπη που μπορεί να προσφέρει μια μάνα στο παιδί της.
Όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο, βρισκόταν στο αμάξι, περιμένοντας την Μοδέστια να τελειώσει από την θεραπεία της. Ξεκίνησε να αφηγείται την ιστορία της, χωρίς να παραπονεθεί στιγμή, χωρίς να διερωτηθει γιατί σε εμένα…
«Η Μοδέστια ήρθε ξαφνικά όταν εγώ ήμουν 37 ετών, δεν το είχαμε προγραμματίσει. Αντιθέτως, ήμασταν ικανοποιημένοι με τα παιδιά που είχαμε και οι δύο από διαφορετικούς γάμους. Δεν καταλάβαμε πως, που, τι, πότε, ήταν εντελώς ξαφνικό, όμως αποφασίσαμε να το κρατήσουμε. Ένιωθα άγχος επειδή είχαμε πει ότι δεν θέλουμε άλλο παιδί και δεν ήξερα πως θα το έπαιρνε ο σύντροφός μου, κάτι το οποίο τελικά δεν χρειαζόταν να με απασχολεί, αφού ο ίδιος ήταν πιο δεκτικός από εμένα».
Μετά τον πρώτο μεγάλο υπέρηχο στον τρίτο μήνα, φάνηκε ότι όλα ήταν εντάξει, ωστόσο, μετά από ένα εξειδικευμένο τεστ που έπρεπε να κάνει η Στέφανη, φάνηκε ότι υπήρχαν αυξημένες πιθανότητες η μικρή να γεννηθεί με σύνδρομο down.
Ο γιατρός της είπε ότι είναι καλύτερα να προχωρήσει με ακόμα μια εξέταση για να το ξεκαθαρίσει, αλλά η ίδια αρνήθηκε. «Του είπα ότι δεν με νοιάζει, ότι και να είναι, εγώ θα το κρατήσω. Δεν το πήρα άσχημα, μέσα μου είχα και την ελπίδα ότι δεν θα γεννιόταν με το σύνδρομο. Σκέφτηκα ότι μια στις δεκαοκτώ οι πιθανότητες και ότι θα είναι ένα από τα υπόλοιπα δεκαεπτά».
Λίγους μήνες αργότερα, ο υπέρηχος έδειξε ένα παιδί με πιο μικρά άκρα, έτσι ο γιατρός ζήτησε για άλλη μια φορά από την Στέφανη να κάνει την εξέταση, για να ξέρουν τι είναι αυτό που έχουν να αντιμετωπίσουν. «Μπορεί να χρειαστεί να γεννήσεις στο νοσοκομείο ή να έχω ασθενοφόρο έξω για να πάρει το παιδί αν έχει άλλα θέματα υγείας, μου είπε ο γιατρός. Όταν μου το έθεσε έτσι, κατάλαβα ότι δεν θέλω να το ρισκάρω».
Μέσα από μια ειδική εξέταση, φάνηκε τελικά ότι η Μοδέστια θα γεννιόταν με σύνδρομο down. Ωστόσο, η απόφαση της Στέφανης δεν άλλαξε, ήταν διατεθειμένη να κρατήσει το παιδί της. Παρόλα αυτά, όταν μαθαίνεις κάτι τέτοιο, είναι λογικό να υπάρξει φόβος και άγχος.
Μόλις το έμαθα, έχασα για μια στιγμή την γη κάτω από τα πόδια μου…
«Μόλις το έμαθα, έχασα για μια στιγμή την γη κάτω από τα πόδια μου, στεναχωρήθηκα, έκλαψα. Τα σκεφτόμουν όλα… Βλακεία μου, τώρα που το ζω και έχω το μωρό μου, που είναι τόσο υπέροχο. Είχα πάθει σοκ όταν το έμαθα. Όμως, όταν δεν το ζήσεις και δεν το ξέρεις, δεν μπορείς να καταλάβεις το συναίσθημα που έχω εγώ τώρα.
Είχα δύο αγόρια και ήθελα τόσο πολύ να κάνω μια κόρη. Στεναχωρήθηκα διότι σκέφτηκα ότι δεν θα μπορούσα να κάνω μαζί της, όσα ονειρευόμουν όταν έλεγα ότι ήθελα μια κόρη. Ήθελα να την περιποιούμαι, να την πάρω να γίνει μοντέλο, να μάθει μπαλέτο, που ήθελα πάντα εγώ να το κάνω. Κάποιες φορές ξέρεις, πράγματα που έχεις εσύ ως απωθημένα, τα βγάζεις στα παιδιά σου για να χαρείς μέσα από αυτά. Σκεφτόμουν το bullying που μπορεί να δεχτεί, το πώς θα την αντιμετωπίσουν τα αδέλφια της. Ένιωθα όλα αυτά τα συναισθήματα και ήταν τόσο μπερδεμένα σαν ένα κουβάρι μέσα μου».
Για να μπορέσει να καταλάβει τι ήταν αυτό που την περίμενε, αποφάσισε να μιλήσει με οικογένειες που έχουν παιδιά με σύνδρομο down. Τα μόνα άτομα που είχε δει στη ζωή της με σύνδρομο ήταν μεγάλα και δεν είχαν λάβει τις ανάλογες θεραπείες που υπάρχουν σήμερα για να μπορέσουν αν εξελιχθούν. Όταν γνώρισε μια οικογένεια με τον τετράχρονο γιο τους, άλλαξε ολόκληρη η κοσμοθεωρία της.
«Είδα πόσο ενθουσιασμένοι ήταν και για την δική μου την εγκυμοσύνη, αλλά και για το δικό τους το παιδί. Ήταν ένα παιδί ζωηρό, όπως κάθε τετράχρονο, έπαιζε συνεχώς, ήξερε τα πάντα για τα κινητά και τα tablets. Δεν υστερούσε σε τίποτα από τα άλλα παιδιά, μόνο η ομιλία του αλλά και τι έγινε;
Το ότι υπάρχει μια καθυστέρηση στο να κάνουν κάποια πράγματα, δεν αλλάζει κάτι. Ο μεγάλος μου γιος έφτασε τριών χρονών και μόνο εγώ μπορούσα να καταλάβω τι λέει. Μου έδωσαν τόση θετική αύρα και ενέργεια και μου εξήγησαν πόσο εκπαιδεύσιμα είναι τα παιδιά με σύνδρομο down και ότι τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά».
Η πρώτη αγκαλιά
Αυτή η συνάντηση, ήταν αυτό που χρειαζόταν η Στέφανη για να λάβει τη δύναμη και το κουράγιο που χρειαζόταν. Περίμενε πλέον με ανυπομονησία να γνωρίσει και να κρατήσει στην αγκαλιά της, την κόρη της. Κατά την διάρκεια της κύησης, μιλούσε στην αγέννητη Μοδέστια, την χάιδευε πάνω από την κοιλιά της και της έβαζε τραγούδια.
«Προσπαθούσα από τότε να καταλάβει και η ίδια πόσο πολύ την θέλουμε. Η πρώτη αγκαλιά ήταν κάτι μαγικό για εμένα. Στην αρχή μου την έδειξαν μόνο, μετά την πήρε ο παιδίατρος για τις εξετάσεις. Αργότερα μου την έφεραν ντυμένη και το συναίσθημα της πρώτης αγκαλιάς ήταν υπέροχο».
«Όσο ήταν βρέφος, δεν αντιμετωπίσαμε καμία ιδιαίτερη δυσκολία. Είχε μόνο ένα θέμα στην κατάποση, πνιγόταν λίγο όταν έπινε το γάλα της, το οποίο δεν ήταν καθαρά από το σύνδρομο».
Ο έρωτας των αδελφών της
Μπορεί η ίδια να αντιλαμβανόταν τι ήταν αυτό που είχε το παιδί της, όμως οι δύο της γιοι ηλικίας εννέα και επτά χρόνων τότε, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ήταν αυτό που έκανε την μικρή αδελφή τους τόσο ξεχωριστή.
«Στα παιδιά μου, δεν είχα πει τίποτε για το σύνδρομο, διότι δεν ήθελα να μπει στο πίσω μέρος του μυαλού τους, ότι κάτι είχε το παιδί, να φοβούνται ή να είναι αγχωμένοι. Αυτό που έκανα, ήταν να τους βάζω τραγουδάκι με παιδιά που έχουν σύνδρομο down ή συνεντεύξεις, για να μπει στο υποσυνείδητό τους η εικόνα των παιδιών αυτών. Τρείς μήνες αφότου γεννήθηκε η Μοδέστια, τότε μόνο τους είπα τι έχει, ήθελα να τους αφήσω να την αγαπήσουν».
Όταν είπε αυτά τα λόγια, άκουσα μια μικρή φωνή πίσω από την γραμμή του τηλεφώνου να λέει, «δεν αγάπησα την Μοδέστια, την ερωτεύτηκα!».
Η Στέφανη χαμογέλασε, εξηγώντας μου ότι και τα δύο της παιδιά λατρεύουν την μικρή και είναι οι προστάτες της, ενώ τους έφερε και πιο κοντά ως οικογένεια.
«Με την κόρη μου ξαναγεννήθηκα»
Μετά την γέννηση της Μοδέστιας, όλες οι ανησυχίες της Στέφανης εξαφανίστηκαν. «Πλέον, όσα ανησυχούσα ότι δεν θα μπορούσα να γίνουν μαζί της, τα κάνω και με το παραπάνω. Είναι τόσο εκπαιδεύσιμη. Ακόμα λόγω ηλικίας δεν μπορούμε να κάνουμε κάποια πράγματα, όπως για παράδειγμα το μπαλέτο, αλλά λόγω του συνδρόμου έχει απίστευτη ευλυγισία. Θυμάμαι ότι κοιμόταν με τα πόδια ανοιχτά. Έχω πάρα πολλά όνειρα που αν δεν ήταν η Μοδέστια, δεν θα τα είχα. Τώρα θέλω να κάνει τα πάντα, ενόργανη γυμναστική, ρυθμική, τα πάντα».
Το σπίτι τους είναι γεμάτο παιχνίδια, γέλια, παιδικές φωνές και ζωγραφιές στους τοίχους από την μικρή Μοδέστια. «Στο σπίτι παίζουμε, ζωγραφίζουμε, μαζεύω εγώ τα κάνει άνω κάτω η μικρή. Κάνει ότι ακριβώς κάνει ένα δίχρονο, ανοίγει τους πάγκους βγάζει από μέσα τα πράγματα και αν την μαλώσω λίγο, μου κάνει καμώματα».
Αν και η Μοδέστια δεν μιλάει με ολόκληρες προτάσεις, λέει τα βασικά όπως μαμά, παπά και αγαπώ σε. «Τώρα άρχισε να περπατάει για παράδειγμα αλλά εντάξει, και τι έγινε; Δεν είναι κάτι που μπορεί να σε εμποδίσει από το να μην κρατήσεις ένα παιδί με σύνδρομο down. Σιγά, σιγά και θα περπατήσει και θα τρέξει και θα χρειαστεί να τρέξω κι εγώ πίσω της.
Είμαι ευτυχισμένη και ευλογημένη
Είμαι ευτυχισμένη και ευλογημένη που έχω ένα τέτοιο μωρό. Με την κόρη μου ξαναγεννήθηκα, νιώθω ότι έχω πεταλούδες στο στομάχι μου, είμαι ερωτευμένη μαζί της όπως και όλοι στην οικογένεια».
Η Στέφανη, δεν εργάζεται κάπου πλέον, αφού χρειάζεται να είναι δίπλα στην Μοδέστια, να την προσέχει και να την πηγαίνει στις διάφορες θεραπείες. Αυτό είναι κάτι το οποίο η ίδια απολαμβάνει ιδιαίτερα.
«Μου δίνει την ελευθερία να έχω χρόνο μαζί της συναισθηματικό και ποιοτικό. Δεν νιώθω ότι μου λείπει η δουλειά μου. Έχω πλέον χρόνο για όλα μου τα παιδιά. Πάντα μου άρεσε να είμαι μητέρα. Δεν ήμουν της καριέρας, προσπάθησα να πετύχω τους στόχους μου, όμως για εμένα πάντα προέχει η οικογένεια. Δεν θέλω να χάνω στιγμές των παιδιών μου. Η κάθε ημέρα έχει να σου δώσει κάτι διαφορετικό. Θέλω να είμαι εκεί, να τους βλέπω, να ζω μαζί τους».
«Τα παιδιά με σύνδρομο down έχουν μια ανιδιοτελή και αγνή αγάπη»
Μέσα από την εμπειρία της, η Στέφανη στέλνει το δικό της μήνυμα, μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, δημοσιεύοντας βίντεο με την κόρη της, δείχνοντας πόσο φυσιολογικό και όμορφο είναι να αποκτήσει κάποιος ένα παιδί με σύνδρομο down.
«Θέλω να βλέπουν όλοι την Μοδέστια, ποια είναι τι μπορεί να κάνει, πόσο όμορφη είναι. Μπορεί να κάνει τόσα πολλά πράγματα στα βίντεο χτενίζεται, προσπαθεί να βάλει παπούτσια όπως όλα τα μωρά. Έτσι, θα καταλάβει και ο κόσμος ότι δεν είναι αυτό που έχει στο μυαλό του το σύνδρομο down. Με την Μοδέστια, έχω γίνει πολύ καλύτερος άνθρωπος και πολύ πιο σκληρή και ετοιμοπόλεμη όταν χρειαστεί».
Έχει πλέον γίνει σκοπός της ζωής της, να ενημερώνει όσο περισσότερο κόσμο γίνεται για το τι είναι το σύνδρομο down, ώστε να μην έχουν παρωπίδες και να μην νιώθουν ντροπή για τα παιδιά τους.
Όπως εξηγεί, μπορεί παλαιότερα να ήταν δύσκολο ένας γονιός να μεγαλώσει ένα παιδί με σύνδρομο down διότι δεν υπήρχαν ούτε οι θεραπείες, ούτε οι ανέσεις που έχουμε σήμερα, όμως τα πράγματα σήμερα έχουν αλλάξει.
«Υπάρχουν τόσες θεραπείες που μπορείς να δώσεις και να τροφοδοτήσεις το παιδί, που απίστευτο πόσο μπορεί να εξελιχθεί. Υπάρχουν περιπτώσεις ακόμα και στην Κύπρο, που παιδιά με σύνδρομο down κάνουν πράγματα που φάνταζαν απίστευτα, όπως το να τελειώσουν πανεπιστήμιο. Πλέον αυτά τα παιδιά, εξελίσσονται φτάνει να τους δοθούν τα κατάλληλα εφόδια».
«Ο γιατρός μου, τον οποίο ευχαριστώ, δεν μου είπε ποτέ “μα θα κρατήσεις αυτό το παιδί;”. Αντιθέτως με στήριξε και στάθηκε δίπλα μου. Δυστυχώς ξέρω άλλες περιπτώσεις, που έλεγαν στις μητέρες ότι θα είναι βάσανο για την οικογένεια και να σκεφτούν τα άλλα τους παιδιά. Οι γιατροί μπορεί να γνωρίζουν τι είναι το σύνδρομο down, όμως μόνο από ιατρικής πλευράς, από συναισθηματικής πλευράς, δεν έχουν ιδέα τι πάει να πει σύνδρομο down. Αυτό μόνο ένας γονιός μπορεί να το γνωρίζει.
Τα παιδιά με σύνδρομο down, έχουν μια ανιδιοτελή και αγνή αγάπη, οι αγκαλιές τους είναι τόσο σφικτές και αληθινές».
Το μέλλον δεν φοβίζει την Στέφανη, η οποία είναι αποφασισμένη να στηρίξει το παιδί της με όλες τις της δυνάμεις. «Ξέρω τις δικές μου δυνατότητες και τις δικές μου δυνάμεις. Δεν πρόκειται να αφήσω το οτιδήποτε να συμβεί όσο ζω και αναπνέω. Θα συνεχίζω με τις θεραπείες διότι τα παιδιά αυτά μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν και να ζήσουν και μόνα τους.»
Πριν λίγες ημέρες γνωρίσαμε τον Jaxon, το μωρό με το μισό κεφάλι που έχει συγκινήσει μικρούς και μεγάλους. Ο μπαμπάς του, μέσα από βίντεο που αναρτούσε στο internet, έδειχνε πόσο υπερήφανος είναι για τον γιο του, που παρά τη σπάνια πάθηση, δίνει απεριόριστη αγάπη στους γονείς του και όχι μόνο.
Αυτή τη φορά, ο αξιολάτρευτος μπέμπης είναι στην αγκαλιά της μαμάς του και προσπαθεί να της πει σ’ αγαπώ.
Τα μηνύματα αγάπης που δέχονται οι δύο γονείς του μικρού, από τη Φλόριντα, ολοένα και αυξάνονται, καθώς όλοι έχουν συγκινηθεί με τον μικρό Jaxon.
Είχε γεννηθεί με την ασθένεια ‘Microhydranencephaly’ και οι γιατροί του έδιναν μόλις λίγες εβδομάδες ζωής.
Τον περασμένο Αύγουστο, όμως, ο Jaxon έκλεισε ένα χρόνο ζωής και χάρισε άφθονα χαμόγελα σε όλους. Η οικογένειά του, μοιράζεται τη χαρά της με φίλους στο Facebook και δέχεται χιλιάδες σχόλια συμπαράστασης και αγάπης.
Δείτε το βίντεο που ανέβασαν στο λογαριασμού του στο facebook Οι δικοί του.
Ο σκύλος είναι όντως τελικά ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου!
Το κουτάβι δένεται αμέσως με το μωρό και μάλιστα φαίνεται να νιώθει την ανάγκη να το προστατέψει, ενώ το ίδιο είναι στην ουσία μωρό, αφού δεν είναι πλήρως ανεπτυγμένο σκυλί!
Όταν η μαμά αυτή λοιπόν, βγάζει βίντεο το μωρό που κοιμάται στο κρεβάτι της και το κουτάβι κάθεται δίπλα της, εκείνο κάνει κάτι υπέροχο και απίστευτα γλυκό!
Το κουτάβι πλησιάζει το μωρό με τρομερή προσπάθεια ώστε να μην το ξυπνήσει ή το χτυπήσει και μόλις φτάσει δίπλα στο κεφάλι του, ακουμπά το κεφαλάκι του πάνω στην πλάτη του!
Η οικογένεια Ρόμπινσον άρχισε να ετοιμάζει το παιδικό δωμάτιο μόλις εγκαταστάθηκαν στο νέο τους σπίτι, έτσι ώστε να είναι έτοιμο όταν θα γεννιόταν το νέο μέλος της οικογένειας.
Σε μόλις τέσσερις μήνες, η κα Ρόμπινσον έπρεπε να φέρει στον κόσμο ένα αγόρι, το δεύτερο παιδί της.
Οι Ρόμπινσον αγαπούσαν τα ζώα, αλλά επειδή ο ιδιοκτήτης τους απαγόρευσε να έχουν σκύλο, επειδή ζούσαν σε διαμέρισμα, δεν ήθελαν πια σκύλο, αλλά τουλάχιστον ένα κουτάβι.
Οι δύο γυναίκες πήραν τον γιο τους Ματίας, 6 ετών, σε ένα καταφύγιο ζώων για να επιλέξουν ένα σκυλί.
Ήθελαν ένα μη επιθετικό κουτάβι που θα μπορούσε να μεγαλώσει με τα παιδιά στη φάρμα.
Αφού περιηγήθηκαν στους περιφραγμένους χώρους και άκουσαν μερικές από τις τραγικές ιστορίες των σκύλων, δίσταζαν ποιο κουτάβι να επιλέξουν.
Στο δρόμο για την έξοδο, συνάντησαν τον Μπένσον, ένα πίτμπουλ 4 ετών.
Επέστρεψε με την ουρά ανάμεσα στα γόνατά του, σαν να είχε χάσει κάθε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους.
Η οικογένεια Ρόμπινσον ρώτησε για τον Μπένσον και το προσωπικό του καταφυγίου τους είπε ότι είχε ζήσει μια πραγματικά φρικτή ζωή.
Αφού χρησιμοποιήθηκε σε αγώνες σκύλων, πετάχτηκε στον δρόμο, όπου βρέθηκε από εθελοντές.
Πριν υιοθετηθεί από ένα ζευγάρι, ο Μπένσον πέρασε λίγο χρόνο στο καταφύγιο σκύλων.
Ωστόσο, μετά από μόλις δύο εβδομάδες, ο Μπένσον επεστράφη στο καταφύγιο με την αιτιολογία ότι είχε προβλήματα συμπεριφοράς και ήταν βίαιος απέναντι στους ιδιοκτήτες του.
Παρά τη συμβουλή των εθελοντών ότι ο Μπένσον δεν θα έπρεπε να ζει με παιδιά, υιοθετήθηκε.
Ο κ. Ρόμπινσον ζήτησε μια ευκαιρία για τον Μπένσον.
Τελικά έφτασαν σπίτι, αν και ο Μπένσον δεν του άρεσε να είναι δεμένος και ακόμα και το να μπει στο αυτοκίνητο ήταν δύσκολο.
Στην αρχή, ο Μπένσον ήταν πολύ ανήσυχος, ήσυχος και απόμακρος.
Όμως με την πάροδο του χρόνου, ο Μπένσον κατάφερε να προσαρμοστεί και να δημιουργήσει δεσμούς με κάθε μέλος της οικογένειας, ιδιαίτερα με τον Ματίας.
Αφού η κα Ρόμπινσον γέννησε, το νέο μωρό έφερε στο σπίτι και παρουσιάστηκε στον Μπένσον.
Εκείνος έγλειψε απαλά το πρόσωπο του μωρού, αφού το μύρισε.
Οι ιδιοκτήτες κατάλαβαν αμέσως ότι ο Μπένσον ήταν ένας αξιαγάπητος σκύλος και ότι θα τα πήγαιναν καλά.
Το μωρό ήταν μόλις δύο μηνών όταν οι Ρόμπινσον ξύπνησαν μια νύχτα από ένα δυνατό γάβγισμα.
Εκείνος συνέχιζε να γαβγίζει και προσπαθούσε να φτάσει στην κούνια, αλλά τα προστατευτικά κάγκελα τον εμπόδιζαν.
Για να φτάσει το μωρό, άρχισε να δαγκώνει την κούνια.
Όταν οι Ρόμπινσον πήραν το παιδί στην αγκαλιά τους, διαπίστωσαν ότι είχε σταματήσει να αναπνέει, κάτι που αρχικά τους ανησύχησε γιατί νόμιζαν ότι ο Μπένσον προσπαθούσε να τον βλάψει.
Το μετέφεραν σε ένα κοντινό νοσοκομείο, όπου οι γιατροί κατάφεραν να το επαναφέρουν.
Ο γιατρός είπε στους γονείς ότι το μωρό θα είχε πεθάνει αν είχε μείνει σε καρδιοαναπνευστική ανακοπή για περισσότερο από 30 λεπτά.
Ο Μπένσον απέκτησε φήμη και απέδειξε ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Η οικογένεια Ρόμπινσον ήταν η πρώτη που έδωσε μια ευκαιρία στον Μπένσον και τελικά ο Μπένσον έσωσε τη ζωή του μωρού τους.
Ίσως μια πραγματικά συγκινητική ιστορία που μας διδάσκει ότι όταν κάποιος αγαπάει αυτό που κάνει πραγματικά, τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο του.
Ο Πάτρικ γεννήθηκε στο Κεντάκι της Αμερικής με μια σπάνια διαταραχή στα κόκκαλά του που δεν άφηνε τα άκρα του να μεγαλώσουν ευθεία, αλλά και χωρίς μάτια. Η οικογένεια όμως έλουσε τον Πάτρικ με αγάπη και τον μεγάλωσε όπως οποιοδήποτε άλλο παιδί.
Η ασθένεια άφησε τον Πάτρικ όχι μόνο τυφλό αλλά και ανίκανο να περπατήσει. Μετά από διάφορες επεμβάσεις κατάφερε να έχει -πάντα με την απόλυτη υποστήριξη των γονιών του- μια όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική ζωή.
Οι γονείς του λοιπόν τον έμαθαν να παίζει το πιάνο, κάτι που τον σαγήνευσε. Η αγάπη του για τη μουσική του έδωσε δύναμη και έτσι συνέχισε και έμαθε να παίζει και τρομπέτα.
Σήμερα είναι ένας από τους μουσικούς στην ορχήστρα της ομάδας ράγκμπι του πανεπιστημίου του Louisville! Η ιστορία όμως δεν σταματά εδώ, αφού η ορχήστρα αυτή κάνει ένα χορευτικό στο γήπεδο της ομάδας, στο οποίο φυσικά ο Πάτρικ δεν θα μπορούσε να συμμετέχει, αφού βρίσκεται καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Ποιος σώζει τη μέρα; Ο πατέρας του Πάτρικ που κάνει τα πάντα για να βοηθήσει στο όνειρο του γιου του! Κάθε φορά που η ορχήστρα καλείται να παίξει στο γήπεδο, ο πατέρας, ο οποίος βρίσκεται σε πολύ καλή φυσική κατάσταση, μετακινεί τον Πάτρικ με το αμαξίδιο του σύμφωνα με το χορευτικό της ομάδας!
Δείτε το βίντεο που καλύπτει τη γέννηση ως και πως είναι σήμερα ο Πάτρικ. Θα δείτε και τον ίδιο που μας αφηγείτε τη ζωή του, αλλά και τον πατέρα του και τη μητέρα του.
Ο δίσκος «Nevermind» των Nirvana είναι ένα από τα πιο δημοφιλή ροκ άλμπουμ όλων των εποχών. Κυκλοφόρησε πριν από 25 χρόνια και το χαρακτηριστικό του εξώφυλλο που έχει γίνει σύμβολο, παρουσίαζε ένα μωρό που κολυμπούσε μέσα σε μια πισίνα. Το μωρό μεγάλωσε και ο Spencer Elden είναι πλέον 25 ετών! Πρόσφατα μάλιστα αποφάσισε να κάνει μια αναπαράσταση του εξώφυλλου που τον έκανε διάσημο…
Η ιστορία του μικρού Σάσα είναι σύντομη – μέχρι στιγμής – αλλά είναι γεμάτη πίκρα και λύπη.
Ο μικρούλης γεννήθηκε χωρίς μάτια (είναι ένα από τα 3 νεογέννητα παιδιά στον κόσμο που γεννιούνται έτσι) και αμέσως η μητέρα του το εγκατέλειψε.
Το μωρό έμεινε στο νοσοκομείο μέχρι να βρεθεί κάποια οικογένεια να το αναλάβει. Συνέχεια όπως λένε και οι νοσοκόμες ήταν ζωγραφισμένο στο προσωπάκι του ένα χαμόγελο που δεν έφευγε ποτέ. Ακόμη και όταν έκλαιγε, ακόμη και όταν του έλειπε το μητρικό χάδι και η αγκαλιά. Γιατί όσες αγκαλιές και εάν του έκαναν οι νοσοκόμες καμία δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνη της μάνας.
Μάλιστα μια νοσοκόμα που φρόντιζε το μικρό αγόρι όταν ήταν μόλις έξι μηνών είπε: «Δεν διαφέρει από τα άλλα παιδιά, παίζει και χαμογελά όπως κάθε υγιές μωρό.» Άλλα παιδιά που γεννήθηκαν με την ίδια κατάσταση με τον Σάσα, το σύνδρομο SOX2 anophthalmia, έχουν άλλα σοβαρά προβλήματα υγείας. Εκείνος όμως όχι.
Δυστυχώς, δεν υπάρχει καμία ελπίδα το μωρό να μπορέσει ποτέ να δει. Ωστόσο, οι γιατροί του έχουν εμφυτεύσει μικρές σφαίρες στις κόγχες σαν οφθαλμούς προκειμένου να διασφαλιστεί ότι το πρόσωπό του δεν παραμορφώνεται καθώς μεγαλώνει.
Πριν από λίγες ημέρες έφτασε στο νοσοκομείο – ορφανοτροφείο ένα χαρτί που λέει ότι βρέθηκε οικογένεια για τον μικρούλη Σάσα. Τώρα όλοι περιμένουν το παιδάκι να φύγει να πάει στο νέο του σπίτι και να βρει την αγάπη και τη θαλπωρή που του αξίζει.
Σε αυτό το βίντεο θα δούμε ένα αξιαγάπητο μωράκι να απολαμβάνει τον ύπνο του και από πάνω να το κοιτάει ένα γλυκύτατο νυσταγμένο κουταβάκι που με το ζόρι μπορεί να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά. Η μαμά τους ήταν από πάνω την στιγμή αυτή και κατέγραψε αυτό το βίντεο που είναι ένα από τα πιο όμορφα που έχουμε δει.
Το κουταβάκι ακουμπάει με όμορφο τρόπο πάνω στο μωράκι το κεφάλι του γιατί νυστάζει και αυτό τόσο πολύ που καταλήγει να το παίρνει ο ύπνος!
Έτσι λοιπόν έχουμε ένα όμορφο βίντεο με ένα κουταβάκι και ένα μωράκι να κοιμούνται αγκαλιά. Σκεφτείτε ότι αυτά τα δυο μικρούλια θα έχουν την τύχη να μεγαλώσουν μαζί!
Δείτε αυτό το όμορφο βίντεο και κοινοποιήστε το γιατί σίγουρα είναι ότι πιο γλυκό έχετε δει τον τελευταίο καιρό!
Με λένε Κική και είμαι μονογονέας. Βασικά ήμουν δεν είμαι πια ούτε γονιός.
Πριν 1 χρόνο έχασα τον σύντροφό μου σε τροχαίο ένα μήνα πριν τον γάμο μας.
Έμεινα μόνη μου με ένα μωράκι 9 μηνών τότε, τον γιο μας Δημήτρη που θα γιόρταζε σήμερα.
Το αγοράκι μου το έχασα πριν 1 εβδομάδα. Πνίγηκε ενώ έτρωγε μήλο. Έκανα ότι μπορούσα, μελάνιασε, το χτύπησα στην πλάτη, το πίεσα στο στομάχι να ξεκολλήσει η τροφή. Τίποτα. Έκανα ότι ήξερα και δεν ήξερα να το σώσω, φώναζα από τρόμο, η φωνή μου πανικόβλητη ηχούσε στους τοίχους. Ήμουν μόνη μου, πάλευα μόνη μου, κανένας γύρω μου να με βοηθήσει. Πέθανε στα χέρια μου.
Έγινε η κηδεία αφού πρώτα έγινε νεκροψία νεκροτομή. Είμαι νεκρή μέσα μου. Μέσα σε ένα χρόνο έχασα τα δυο πιο αγαπημένα μου πρόσωπα, όλο μου τον κόσμο. Νιώθω κενή και κάθε βράδυ παρακαλάω να πεθάνω για να πάω να τους βρω.
