Μια φρίκη που γίνεται όλο και χειρότερη. Μιλάμε φυσικά για την υπόθεση της φοιτήτριας Ελένης Τοπαλούδη, η οποία δολοφονήθηκε από δύο άντρες γιατί είπε όχι στις απαιτήσεις τους για σεξ. Για αυτούς, το «όχι» της δε σήμαινε τίποτα, ακόμη κι αν ήταν κοντινοί της και όχι άγνωστοι δράκοι σε ένα σκοτεινό στενό. Τη χτύπησαν και την πέταξαν τη θάλασσα για να πνιγεί.

Η είδηση έγινε δεκτή με φρίκη, αν και από πολλές μπάντες άρχισαν οι ίδιες ερωτήσεις που γίνονται κάθε φορά: «Τι φόραγε εκείνο το βράδυ;» «Τι φόραγε γενικά;» «Τι ήθελε μόνη της με δύο άντρες;» «Με ποιον έβγαινε;» «Τι παρέες είχε;» «Ήταν καλό κορίτσι;» και κάθε είδους μαλακία πέρα από το ένα πράγμα που έχει σημασία.Ότι αν το ΟΧΙ της είχε γίνει σεβαστό, δε θα βρισκόμασταν εδώ.

Όμως τα ΜΜΕ έπιασαν μετά κι άλλο ένα τροπάριο: Ο ένας δράστης είναι 19χρονος Αλβανός, λένε, αν και ο άλλος είναι 21χρονος Έλληνας. Το ότι ο ένας είναι Αλβανός όμως κάτι πρέπει να σημαίνει, με τον ίδιο τρόπο που δεν πρέπει να σημαίνει για τον Έλληνα. Ακούστηκε επίσης ότι ο ξένος παρέσυρε τον Έλληνα και άλλα τέτοια. Αμαρτία δε θα ήταν να βγάλει κάποιος όλους τους Έλληνες βιαστές επειδή ένας το έκανε; Στο κάτω κάτω, Αλβανοί είναι, σκοτώσαν τον Κατσίφα, κατά το σταυρώσαν το Χριστό.

Το κλίμα στρώθηκε και η συνέχεια ήρθε χτες, όταν ο Αλβανός μεταφέρθηκε στις φυλακές της Αυλώνας. Το τι έγινε εκεί διέρρευσε μέσω δύο βίντεο που βγήκαν σε όλα περίπου τα ΜΜΕ: Του επιτέθηκαν άλλοι κρατούμενοι, τον χτύπησαν, τον έγδυσαν φωνάζοντας «Βγάλε τα ρούχα σου, θα σε γαμήσουμε». Σήμερα μαθεύτηκε ότι ο κρατούμενος πάει σε άλλη φυλακή και θα ότι θα γίνει έρευνα. Ο κόσμος στα social media το γλέντησε: Τον γάμησαν το σίχαμα, ο νόμος της φυλακής μας πήγε ταμείο, η Τατιάνα Στεφανίδου που έκανε γκάλοπ τη ζωή του Ζακ Κωστόπουλου είχε guest στη γραμμή έναν από αυτούς που τον χτύπησαν για να μιλήσει περί δικαιοσύνης.

Είναι πολύ δημοφιλής ο μύθος για τον κώδικα τιμής της φυλακής, μας κάνει να κοιμόμαστε ήσυχα πως όλα τελικά πληρώνονται, πως υπάρχουν πανανθρώπινες αξίες που ενώνουν εμπόρους ναρκωτικών, πλαστογράφους πτυχίων δημοτικού, επαγγελματίες εκβιαστές, διδακτορικούς βιολογίας με λάθος παρέες και ληστές τραπεζών με κοινωνική συνείδηση. Μόνο που είναι μύθος. Πως γίνεται στο κάτω κάτω η φυλακή να έχει τόσο διαφορετικές αρχές, τρόπους λειτουργίας και σχέσεις εξουσίας από την κοινωνία εκεί έξω; Όπως έγραψε ο Τάσος Θεοφίλου το ίδιο θα είχε πάθει ο 19χρονος αν ήταν ανοιχτά ομοφυλόφιλος. Επίσης, ότι αν ο κρατούμενος ήταν σε ειδικό χώρο και δέχθηκε επίθεση, είναι επειδή οι δεσμοφύλακες έκαναν την πάπια.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ο σωφρονισμός δεν είναι αυτό. Η φυλακή δεν είναι εκδίκησητης κοινωνίας, μιας κοινωνίας που κανείς δεν ξέρει που θα πάει αν ο βιασμός ήταν η τιμωρία του βιασμού. Ένας βιαστής – τιμωρός είναι απλά ένας ακόμη βιαστής, σε μια κοινωνία για την οποία ο βιασμός είναι ήδη δομικό πρόβλημα που έτσι κι αλλιώς δε θα λυθεί με το σπασμένο κεφάλι ενός 19χρονου.

Δυστυχώς το που πηγαίνει το όλο πράγμα με αυτές τις αρχές έχει απάντηση: Ολοταχώς στην αγκαλιά του Κασιδιάρη, του Μιχαλολιάκου και των υπόλοιπων νεοναζί, υπόδικων και μη, που έκαναν πολιτική καριέρα ως αρχηγοί «αγανακτισμένων πολιτών», εξαγριωμένων όχλων με ρόπαλα και μαχαίρια που ξυλοκόπησαν και δολοφόνησαν ανθρώπους για να «ξεβρωμίσει ο τόπος». Τη γλώσσα των πιο μεσαιωνικών ενστίκτων, που δε θέλουν να συζητηθεί γιατί υπάρχουν 4500 βιασμοί στην Ελλάδα κάθε χρόνο και προτιμούν το γαμήσι και το ξύλο στον Αλβανό βιαστή, τη μιλάει καλύτερα ο φασισμός. Γι’ αυτό και κάθε συζήτηση που περιστρέφεται γύρω από τα ένστικτα εκδίκησης και ανταπόδοσης «με το ίδιο νόμισμα» είναι καταδικασμένη να καταλήξει στην αγκαλιά του.

Η κοινωνία χρειάζεται σαφώς δικαιοσύνη. Όμως όπως λέει ο George Carlin, «ο πόλεμος για την ειρήνη είναι σαν το σεξ για την παρθενιά».

Ο βιασμός για τη δικαιοσύνη μάλλον έχει αντίστοιχες προοπτικές.

Πηγή: LUBEN

Στο Instagram εντοπίστηκε μια αρχειακή φωτογραφία από τον γάμο του Γιάννη Βούρου με την Άννα Αδριανού, που χρονολογείται στη δεκαετία του 1980.

«Τη δεκαετία του ’80 μας έκαναν στάμπα σε μπλουζάκια» είχε διηγηθεί στο παρελθόν ο Γιάννης Βούρος. «Δεν εκμεταλλεύτηκα ποτέ την αναγνωρισιμότητα. Στο γάμο μου με την Άννα Αδριανού, για να μπούμε στην εκκλησία ήταν μαζεμένα 2.500 νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια. Μου έσκισαν το σακάκι. Τη στιγμή που γινόταν αυτό έλεγα “η δουλειά σου είναι άλλη”. Καθόλου επηρμένος δεν υπήρξα».

Ωστόσο, ο γάμος δεν έμμελε να κρατήσει για πολύ!

Παντρεύτηκαν πολύ νέοι. Χώρισαν έπειτα από μόλις έναν χρόνο. Όμως μέχρι και σήμερα παραμένουν δύο καλοί φίλοι. «Όταν ήμουν μικρή είχα παντρευτεί από έρωτα, τον Γιάννη Βούρο» είχε εξομολογηθεί στο παρελθόν η Άννα Αδριανού και συνεχίζει: «Δεν ήθελα να βάλω νυφικό γιατί ήμουν πολύ μικρή. Πολύ νέα. Έβαλα ένα ωραίο άσπρο φόρεμα με πολύχρωμα αγριολούλουδα στα μαλλιά. Σήμερα είναι άριστη η σχέση μας, τον αγαπώ πολύ, είναι σαν αδερφός μου. Παρότι χωρίσαμε πολύ σύντομα, σε ένα χρόνο, σταθήκαμε πολύ κοντά ο ένας στον άλλον σε πράγματα που μας συνέβαιναν».

Στη φωτογραφία το ζευγάρι είναι μαζί με τους Γρηγόρη Βαλτινό, Κική Σεγδίτσα και τον Άγγελο Αντωνόπουλο.

Δείτε την ρετρό ανάρτηση με την φωτογραφία:

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Elena’s Diary Blog (@elenasdiary_blog)

Το πολυπολιτισμικό patchwork της Θεσσαλονίκης δεν περιλαμβάνει μόνο βυζαντινά τείχη, οθωμανικά τζαμιά και τουρκικά χαμάμ, αλλά και μια κουζίνα που έλκει την καταγωγή της από διαφορετικά σημεία και τα συνενώνει με θαυμαστό τρόπο.

Το National Geographic δοκιμάζει τα καλύτερα πιάτα της κουζίνας της πόλης με οδηγό τον δήμαρχό της, Γιάννη Μπουτάρη.

Το πάθος του καλού φαγητού γίνεται απαραίτητο στοιχείο της πόλης, με τις παραδοσιακές ταβέρνες και τα φημισμένα ρεστοράν να προσφέρουν γεύσεις που μόνο σε αυτήν μπορείς να συναντήσεις.

Το ψάρι είναι «δομικό» στοιχείο της κουζίνας, συνδυασμένο με χορταρικά και ένα πολύ καλό κρασί.

Μιλώντας στον δημοσιογράφο του περιοδικού, οι παραδοσιακοί μάγειροι δείχνουν εκνευρισμένοι με τα σόου μαγειρικής που δείχνει η τηλεόραση, καθώς εμφανίζουν μπερδεμένες γεύσεις, ενώ το ζητούμενο είναι, όπως αναφέρουν, να φτιάχνεις φαγητά που έχουν «καθαρές» γεύσεις και σημειώνουν πως αυτό που πρέπει να κυριαρχεί όταν μαγειρεύει κανείς είναι το «μεράκι», μια λέξη που μόνο στην ελληνική γλώσσα μπορείς να συναντήσεις.

Η βασική πληροφορία που δίνει το ρεπορτάζ είναι ότι η Θεσσαλονίκη έχει το καλύτερο ψάρι της Ελλάδας, το οποίο μπορεί κανείς να το προμηθευτεί στο Καπάνι και στο Μοδιάνο, δύο κλασικές αγορές όπου οι κάτοικοι της περιοχής συρρέουν εδώ και χρόνια για να ψωνίσουν.

Εκεί θα ακούσεις το κλασικό «έλα, έλα, έλα» των πραματευτάδων, ενώ την ίδια στιγμή τα αρώματα συνδέονται μεταξύ τους με έναν μαγικό τρόπο.

Ψάρια και τυριά, όστρακα, σουσάμι και χαλβάς. Όλα μαζί σε έναν τρελό χορό γεύσεων και μυρωδιών.

Ο Γιάννης Μπουτάρης εισάγει τον δημοσιογράφο στα μυστικά της θεσσαλονικιώτικης κουζίνας λέγοντάς του: «Η βασική κουζίνα μας είναι τούρκικη με στοιχεία από τους Έλληνες, τους Σλάβους και τους Οθωμανούς.

Υπάρχει έντονη επιρροή από τους Μικρασιάτες που ήρθαν το 1922. Αποκαλούν τη Θεσσαλονίκη ”μητέρα των προσφύγων” και όλα παντρεύονται με τον τρόπο που μαγειρεύουμε και συνενώνουμε τα υλικά. Ας πούμε, υπάρχει μια έντονη μίξη βουτύρου και λαδιού.

Συνήθως τρώμε θαλασσινά. Δύο ποτάμια εισέρχονται στη θάλασσα και μεταφέρουν θαλασσινό νερό και γλυκύτητα και δίνουν μια ιδιαίτερη γεύση στα ψάρια».

Ο Γιάννης Μπουτάρης παραδέχεται πως η Θεσσαλονίκη έχασε την ομορφιά της καθώς πυρκαγιές, βομβαρδισμοί και η κοντόθωρη αρχιτεκτονική δεν λυπήθηκαν τα παλαιά κτίρια.

Ωστόσο, αυτό που εξακολουθεί να κάνει τη Θεσσαλονίκη ιδιαίτερη είναι το γεγονός ότι καθώς περπατάς μπορείς να βρεθείς σε μια περιοχή που σου φέρνει έντονα το άρωμα του παρελθόντος με τους διαφορετικούς πολιτισμούς να συνυπάρχουν αρμονικά.

Από την Άνω Πόλη, έως τα βυζαντινά τείχη που ορίζουν την περίμετρο της πόλης, έως τα οθωμανικά τεμένη και τα τουρκικά χαμάμ, η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που περιέχει τα πάντα. Μπορεί να της λείπει η ομορφιά, αλλά έχει άφθονο πάθος.

via