Οι δύο Έλληνες κωπηλάτες πήραν την πρώτη θέση στον τελικό του διπλού σκιφ, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, που διεξάγεται στο Πόζναν της Πολωνίας.

Το χρυσό μετάλλιο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Κωπηλασίας U23, το οποίο διεξάγεται στο Πόζναν της Πολωνίας, πανηγύρισαν οι Χρήστος Στεργιάκας και Ιωάννης Καλανδαρίδης.

Το ελληνικό δίδυμο κατόρθωσε να κατακτήσει την πρώτη θέση στον τελικό του διπλού σκιφ, τερματίζοντας σε 6:13.13. Αν και άρχισαν από την 3η θέση, την οποία κράτησαν ως τα μισά της κούρσας, στην πορεία ανέβασαν κατακόρυφα ρυθμούς και μπήκαν σε θέση οδηγού, αφήνοντας πίσω τόσο την Ολλανδία (2η σε 6:14.18), όσο και την Πολωνία (3η σε 6:14.53).

«Οι συνθήκες ήταν καλές σήμερα και περιμέναμε ότι θα διεκδικήσουμε ένα μετάλλιο. Γνωρίζαμε ότι θα έπρεπε να κάνουμε την τέλεια κούρσα για να κερδίσουμε το χρυσό. Είμαστε χαρούμενοι κι ελπίζουμε να έχουμε ανάλογη συνέχεια και στο Ευρωπαϊκό της Γλασκώβης» δήλωσε ο Χρήστος Στεργιάκας έπειτα από τον τελικό.

[kopilasia]

Το παίζεις ψευτόμαγκας γιατί υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ – πολίτες – πολιτικοί που περιμένουν, ως είθισται από αρχαιοτάτων χρόνων, να ταφούν οι νεκροί τους για να σου απαντήσουν. Υπάρχουν δημοκράτες που περιμένουν να καταλαγιάσει ακόμα κ ο θυμός τους πριν σου απαντήσουν.
Οι δικοί μου νεκροί, ότι απέμεινε από το κορμάκι τους, βρίσκονται πια στο χώμα… για πάντα.

Άκου λοιπόν Αλέξη,
Από σήμερα εσυ κ οι όμοιοί σου είστε εχθροί μου.
Προσωπικοί εχθροί μου, όχι της χώρας. Δικοί μου εχθροί.
ΟΧΙ γιατί είπες τερατώδη ψέμματα σ έναν βασανισμένο λαό για να αρπάξεις την εξουσία
ΟΧΙ γιατί έριξες τη χώρα στο γκρεμό την ώρα που απέφευγε το χείλος του
Όχι γιατί μου πρότεινες το βράδυ των εκλογών από το μπαλκόνι σου, ή να με τελειώσεις ή να σε τελειώσω
ΟΧΙ γιατί έκανες στροφή στον «κυβερνητισμό» !!! 360ο μοιρών στροφή, μόνο αυτή έμαθες στο Πολυτεχνείο
ΟΧΙ γιατί μισείς τη μεσαία τάξη που σε γέννησε και σε εξέθρεψε κηφήνα – αμπελοφιλόσοφο
ΟΧΙ γιατί συνθλίβεις κάθε παραγωγική δύναμη που σπρώχνει τη χώρα προς τα πάνω
ΟΧΙ γιατί ελέγχεις όλες τις διακριτές εξουσίες ως άλλος δικτατορίσκος
ΟΧΙ γιατί μισείς την ελεύθερη γνώμη και προσπαθείς συνειδητά για την εξόντωση όσων διαφωνούν
ΟΧΙ γιατί έδωσες σύνθημα στα φιλαράκια σου για πλιάτσικο στη δημόσια ζωή της χώρας
ΟΧΙ γιατί πουλάς Τιμαλφή – Ιερά κ Όσια και γίνεσαι ο ικανότερος σφουγγοκωλαριος όλων των εποχών
ΟΧΙ γιατί χαϊδεύεις τη βία κ τους νταβαντζηδες της για να γαλουχήσεις με δηλητήριο τη νέα γενιά
ΟΧΙ γιατί με αναγκάζεις να φυγαδεύσω τα παιδιά μου από τη χώρα
ΟΧΙ γιατί άφησες ανθρώπους να καούν στο βωμό της ασχετοσύνης σου

Αλλά γιατί ….

μ έκανες να ντρέπομαι για τον τρόπο που μεγάλωσα στο σπίτι ενός αριστερού ΕΑΜίτη που, αμούστακος ακόμη, έτρεξε πίσω από τον Άρη. Πίστεψε σ έναν καλύτερο – δίκαιο κόσμο… πολέμησε … έχασε … διδάχτηκε.
Ντρέπομαι να πω αυτό που άλλοτε καυχιόμουν και ηλπιζα να το διδάξω στα παιδιά μου, τώρα που μεγαλώνουν σ έναν στρεβλό κόσμο.
Ντρέπομαι να πω πως έχω ήθος, ηθική, ανθρωπιά, αλληλεγγύη, ταπεινότητα, αξίες της αριστεράς με τις οποίες πορεύτηκα κ έγινα 50 χρόνων.
Για να έρθεις εσύ και να ντραπώ. Πολύ. Και να μην ξέρω τι να πω στα παιδιά μου.
Ξέρεις Αλέξη;
Υπήρξαν μεγάλοι Έλληνες πολιτικοί που μαζί, με τον πατέρα μου κ όσους έζησαν εμφύλιο, έκατσαν και έφτιαξαν μια δημοκρατία. Με κόπο κ πόνο είναι η αλήθεια … Μια δημοκρατία που σου επέτρεψε να εκλεγείς, εσυ και οι όμοιοί σου.
Και ήρθες για να ανασύρεις από την ψυχή του Έλληνα τα πιο ταπεινά του ένστικτα, αυτά που μπορείς να αναγνωρίσεις καλά και να τα ελέγξεις.
Εμφύλιος λοιπόν ;
Τελείωσες την κοινή λογική, θα τελειώσεις και τη δημοκρατία ;
Σε μια ύστατη προσπάθεια να καταλαγιάζω το θυμό μου και να φανώ αντάξια του δημοκράτη πατέρα μου, σου ζητώ εκλογές. Τώρα, όχι όποτε σε βολέψει.
Να κριθείς δημοκρατικά από το λαό. Για τις προθέσεις, τις πράξεις, τα λάθη κ τις παραλείψεις σου. Για την κυβέρνηση σου. Για τους συνεργάτες σου.
Δημοκρατικά από το λαό.
Αλλιώς, δεν μου αφήνεις άλλο περιθώριο από την προτροπή σου: ή να με τελειώσεις ή να σε τελειώσω.
Από σήμερα εχθρός μου λοιπόν, ο ΠΘ της χώρας μου. Προσωπικός εχθρός μου.
Το οφείλω. Στα δυο ξανθά αγγελούδια που έθαψα σήμερα.
Το οφείλω. Στο τελευταίο άδειο βλέμμα της ΜΑΝΑΣ τους, πριν αποσυρθεί από τα εγκόσμια για πάντα.

Αννίτα Π.
Ντροπιασμένη
Αηδιασμένη
Άοπλη στρατιώτης
της δημοκρατικής λογικής

Πηγή: thepresident.gr

Ένας πολύ σημαντικός Ευρωπαίος ηγέτης, που αγαπάει ειλικρινά την Ελλάδα, έχει πει την αλήθεια με έναν μοναδικό τρόπο: «Αυτοί οι Ελληνες! Ενα τόσο μεγάλο έθνος με ένα τόσο άχρηστο κράτος». Εχει δυστυχώς πολύ δίκιο. Ζήσαμε μόλις μια εθνική τραγωδία. Γυρνάμε γύρω γύρω σαν τα κοτόπουλα αναζητώντας ευθύνες και συνωμοσίες. Το κάνουμε κάθε φορά που ζούμε κάτι ανάλογο, αλλά δεν μαθαίνουμε και δεν κάνουμε τίποτα στην πράξη για να μην επαναληφθεί.

Το ελληνικό κράτος λιώνει πραγματικά μόλις έρχεται αντιμέτωπο με κρίσεις. Το ζήσαμε στα Ιμια, στις φωτιές του 2007, στις πρόσφατες φωτιές και σε πολλές ακόμη περιπτώσεις. Δεν ήταν, για παράδειγμα, αυτή εικόνα πρωθυπουργού στο συντονιστικό κέντρο της Πυροσβεστικής. Καθισμένος σε ένα τραπέζι σε μια «χύμα» κατάσταση, με άσχετους γύρω γύρω παρατρεχάμενους να ρωτάνε παλαβά πράγματα τους υπηρεσιακούς. Ηταν βέβαια εικόνα οικεία, γιατί δυστυχώς έχει επαναληφθεί. Σε μια σοβαρή χώρα θα υπήρχε ένας «τυφλοσούρτης» που θα είχε κάποιος ανώτατος κρατικός υπάλληλος στο συρτάρι του. Θα ήξερε ακριβώς πού θα γίνει η ανάλογη σύσκεψη σε ώρα κρίσης, ποιοι θα καθίσουν στο τραπέζι, ποιοι θα κάνουν ενημερώσεις και εισηγήσεις. Το επιτελείο του Μαξίμου θα είχε κάνει, εν τω μεταξύ, δέκα ασκήσεις και προσομοιώσεις ώστε να γνωρίζει από πριν πώς δουλεύει το σύστημα και ποιος πρέπει να κάνει τι. Ολα αυτά ακούγονται εξωφρενικά στον τόπο μας. Γιατί οι πολιτικοί μας προτιμούν διαχρονικά τον χαβαλέ, το ρουσφέτι και να διορίζουν σε νευραλγικές θέσεις άχρηστους δικούς τους.

Ολο αυτό το μπάχαλο της κορυφής διαχέεται παντού, έως τον μικρότερο δήμο. Σχέδια και ασκήσεις εκκένωσης σε περίπτωση ανάγκης; Συντονιστικό κέντρο, που δίνει την εντολή να μπουν περιπολικά και άνθρωποι με τηλεβόες για να δώσουν το σήμα της εκκένωσης; Προκαθορισμένες διαδρομές εκκένωσης που επιτηρούνται από αστυνομικούς και δημοτικούς υπαλλήλους ώστε να μη συμβεί το κακό; Είναι βέβαιο ότι όλα αυτά υπάρχουν σε κάποια εγχειρίδια και σκονισμένους φωριαμούς. Χωρίς συνεχείς ασκήσεις ετοιμότητας και επαγγελματισμό, δεν έχουν καμία αξία. Την ώρα της κρίσης, δεν υπάρχει χρόνος και καθαρό μυαλό για να μπουν σε εφαρμογή.

Η χώρα χρειάζεται πραγματικά επανασύσταση του κράτους, από πάνω μέχρι κάτω. Υπάρχουν κονδύλια, πρόθυμες κυβερνήσεις και τεχνογνωσία για να το πετύχουμε. Οι υπηρεσίες μας έχουν καλό και ικανό προσωπικό το οποίο συνήθως πολεμάει το εκάστοτε κομματικό κράτος των ανίκανων παρασίτων. Εχει τον τρόπο να παίρνει τον άριστο που εκπαιδεύθηκε στον Καναδά στον συντονισμό κατάσβεσης και να τον στέλνει κάπου μακριά, «για σπάσιμο».

Είναι ανάγκη να συνεννοηθούμε άμεσα και να σοβαρευτούμε, γιατί με αυτό το κράτος δεν θα πάμε μακριά. Και κάτι τελευταίο. Το σύνηθες καταφύγιο αποτυχημένων κρατών (των αποκαλούμενων από τους Aγγλοσάξονες failed states) είναι οι θεωρίες συνωμοσίας. Πάντα κάποιος άλλος φταίει. Είναι το άλλοθι των αποτυχημένων κρατών και –προφανώς– των αποτυχημένων πολιτικών που τα έφεραν σε αυτό το χάλι.

Πηγή: kathimerini

Μια ανάρτηση στο διαδίκτυο τις τελευταίες ώρες έχει προκαλέσει το έντονο ενδιαφέρον των πολιτών σε σχέση και με την πολιτική ευθύνη που ανέλαβε ο Αλέξης Τσίπρας για την τραγωδία στο Μάτι.
Πρόκειται για αποσπάσματα από το βιβλίο του αείμνηστου Συνταγματολόγου Δημήτρη Τσάτσου «περί πολιτικής ευθύνης», ένα εκπληκτικό βιβλίο με τίτλο: «Συνταγματικό Δίκαιο». Στο απόσπασμα που συνδέεται με την πρόσφατη ανάληψη ευθύνης του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για τις φονικές φωτιές στην Αττική όταν είπε: «Θέλω να αναλάβω ακέραια, ενώπιον του υπουργικού συμβουλίου, αλλά και ενώπιον του ελληνικού λαού, την πολιτική ευθύνη για την τραγωδία», δίνεται η απάντηση που πρέπει.

Η μελέτη «περί πολιτικής ευθύνης» του Δημήτρη Τσάτσου είναι του έτους 1993 και στη σελίδα 309 ο συνταγματολόγος γράφει ότι η ομολογία πολιτικής ευθύνης συνολικά της Κυβέρνησης «συνεπάγεται, την πτώση, την παραίτηση της Κυβέρνησης, όπως ως νομική υποχρέωση προκύπτει από το άρθρο 85 του Συντάγματος».

Διαβάστε τι αναφέρει το άρθρο 85 του Συντάγματος της Ελλάδας:

Στο άρθρο 84, το οποίο συνδέεται με την ανάληψη πολιτικής ευθύνης και από τις παραγράφους 2 έως την παράγραφο 7 -κατά την άποψη του Δημήτρη Τσάτσου- ερμηνεύει πώς οργανώνεται η πτώση, η παραίτηση της κυβέρνησης ως αποτέλεσμα της ομολογίας πολιτικής ευθύνης.

Ποιος ήταν ο Τσάτσος

Ο Δημήτρης Θ. Τσάτσος (1 Μαρτίου 1933 – 24 Απριλίου 2010) ήταν Έλληνας πανεπιστημιακός, από τους κορυφαίους συνταγματολόγους της μεταπολεμικής Ελλάδας. Διατέλεσε ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ και ειδικός σύμβουλος του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, μεταξύ άλλων.

Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Θεμιστοκλή Τσάτσου, δικηγόρου, βουλευτή και αδελφού του μετέπειτα Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τσάτσου, και της Αννίτας Αλευρά. Σπούδασε νομική και πολιτικές επιστήμες στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Χαϊδελβέργης, ενώ σε ηλικία μόλις 27 ετών ανακηρύχθηκε διδάκτορας Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Από το 1958 ως το 1964 υπήρξε επιμελητής στη Νομική Σχολή της Χαϊδελβέργης και την περίοδο 1964-1965 εργάστηκε ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ (Max-Planck Institut). Το 1968 εκλέχτηκε υφηγητής στη νομική σχολή του πανεπιστημίου της Βόννης, στο οποίο και δίδασκε και υφηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών. Λόγω της Χούντας των Συνταγματαρχών δεν επετράπη ο διορισμός του. Το 1969 εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αλλά πάλι δεν του επετράπη να διδάξει. Το 1970 εκλέχτηκε μόνιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βόννης, ενώ το 1973 φυλακίστηκε από τη δικτατορία. Το 1975 εξελέγη τακτικός καθηγητής στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ.

Με την πτώση της δικτατορίας έγινε υφυπουργός Εθνικής Παιδείας στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας[5] και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην κάθαρση της παιδείας από τους συνεργάτες της δικτατορίας. Το 1975 ήταν εισηγητής της αντιπολίτευσης για το νέο σύνταγμα της Ελλάδας. Το 1974 εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών με την Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου.

Από τον Οκτώβριο του 1993 μέχρι τον Ιούνιο του 1994 διατέλεσε ειδικός σύμβουλος για θέματα Θεσμών στο Πολιτικό Γραφείο του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου,ενώ για τα επόμενα δέκα χρόνια, από τον Ιούνιο του 1994 μέχρι τον Ιούνιο του 2004, χρημάτισε ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ.

Δίδαξε επίσης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Χάγης. Ήταν ιδρυτής και επίτιμος πρόεδρος του Κέντρου Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου – Ιδρύματος Θεμιστοκλή και Δημήτρη Τσάτσου.

Διετέλεσε επίσης πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Συνταγματολόγων (1988-1992). Το 1995 τιμήθηκε με το πολιτιστικό Βραβείο Ευρώπης. Τιμήθηκε επίσης με τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα των πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης, Κρήτης και Πελοποννήσου. Μάλιστα, σύμφωνα με τον καθηγητή Αντώνη Μανιτάκη: «Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ειδικά η Νομική Σχολή είχε την τύχη να τον συγκαταλέξει στα μέλη της, αφού σε αυτήν ξεκίνησε την πανεπιστημιακή του καριέρα ως τακτικός καθηγητής της έδρας του Γενικού Δημοσίου Δικαίου 1974, πλάι στον Αριστόβουλο Μάνεση που κατείχε στην έδρα του Συνταγματικού Δικαίου.

Η Νομική διένυε τότε την πιο ένδοξη περίοδο της ιστορίας της. Το Τμήμα Νομικής αναγνωρίζοντας την σημαντική προσφορά του στην ελληνική και ευρωπαϊκή επιστήμη του Συνταγματικού Δικαίου τον ανακήρυξε το 2003 επίτιμο διδάκτορα.»

Απεβίωσε στις 24 Απριλίου 2010 στην Αθήνα

Πηγή: tanea.gr

Με ένα εκπληκτικό πανό, γραμμένο στα ελληνικά, εξέφρασαν τη στήριξή τους στον ελληνικό λαό οι οπαδοί της Μπεσίκτας.

Οι Τούρκοι, δείχνοντας αν μη τι άλλο άκρως φιλελληνικά συναισθήματα και το βασικό φιλανθρωπικό στοιχείο που πρέπει να χαρακτηρίζει τον καθένα μας, δημιούργησαν ένα πανό που δείχνει ένα παιδί να κλαίει και υπάρχει το μήνυμα: «Ο πόνος δικός μας πόνος», εννοώντας προφανώς ο «πόνος σας».

#Carsi #Besiktas fans show their support to Greece and underline the fact that in football there is not place for racism pic.twitter.com/v9yN1eOwif

— When Sunday Comes (@WSCsupporters) July 29, 2018

Ο φοιτητής του Μαθηματικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών Γεώργιος Κοτσοβόλης κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στον 25ο Μαθηματικό φοιτητικό διαγωνισμό IMC (International Mathematics Competition) που διεξήχθη από τις 22-28 Ιουλίου στο Μπλαγκόεβγκραντ της Βουλγαρίας. Είναι η δεύτερη συνεχόμενη χρονιά που ο Έλληνας φοιτητής κατακτά το χρυσό μετάλλιο στον συγκεκριμένο διαγωνισμό, γεγονός μοναδικό στην ιστορία του ΕΚΠΑ.

Πρόκειται για μια σημαντική επιτυχία η οποία έρχεται να προστεθεί σε σειρά επιτυχιών φοιτητών του Μαθηματικού Τμήματος και του Πανεπιστημίου Αθηνών σε παρόμοιους διαγωνισμούς.

Το International Mathematics Competition, είναι ο μεγαλύτερος παγκόσμιος μαθηματικός διαγωνισμός για φοιτητές και οργανώνεται από το University College London. Διεξάγεται από το 1994 με τη συμμετοχή κορυφαίων Πανεπιστημίων των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Οι φοιτητές διαγωνίζονται δύο ημέρες σε 5 προβλήματα την ημέρα.

Στο φετινό διαγωνισμό έλαβαν μέρος 350 φοιτητές.

Οι φοιτητές του Τμήματος Μαθηματικών του Πανεπιστημίου Αθηνών συμμετέχουν από το ακαδημαϊκό έτος 2007-08, έχοντας σημαντικές επιτυχίες κάθε έτος.

Τα έξοδα συμμετοχής του Γεώργιου Κοτσόβολη καλύφθηκαν από τον Δήμο Ν. Ιωνίας.

Πηγή: ert

Στα θύματα της τραγωδίας στην Αττική αφιέρωσε η ελληνική αποστολή το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μπιτς χάντμπολ.

Συγκίνηση, περηφάνια και ανεπανάληπτα συναισθήματα για τα κορίτσια της Εθνικής Γυναικών μπιτς χάντμπολ που ανέβηκαν στο ψηλότερο σκαλί του κόσμου.

Η Ομοσπονδιακή προπονήτρια και συνεργάτιδα της Μαρίας Καραντώνη, Σοφία Δημητρίου είπε: «Αδιαμφισβήτητα πλέον τα κορίτσια μας είναι φτιαγμένα από… χρυσό. Τις κορυφές δύσκολα τις κατακτάς και εμείς δουλέψαμε σκληρά κ μεθοδικά για να τα καταφέρουμε! Θέλω να χαρίσω το πιο όμορφο κ ειλικρινές χαμόγελο μου στον καθηγητή μου κ. Χρήστο Κοτζαμανίδη για την πολύτιμη βοήθεια του! Ο τίτλος είναι αφιερωμένος στις αδικοχαμένες ψυχές από την πυρκαγιά στην Αττική και στους συγγενείς τους που θρηνούν μετά την ανείπωτη τραγωδία που υπέστη η χώρα μας. Έχουμε λυγίσει πολλές φορές για να μην σπάσουμε!».

Η αρχηγός και μεγαλύτερη αθλήτρια σε ηλικία του τουρνουά Βάσω Σκάρα δήλωσε: «Έχω ζήσει τόσα πολλά, αλλά αυτή την στιγμή την ονειρευόμουν. Να ακουστεί ο Εθνικός Ύμνος και να πάρουμε ένα μετάλλιο. Θέλω να στείλω ένα μήνυμα στα νέα παιδιά να μην τα παρατάνε ποτέ, να βάζουν νέους στόχους και να το πιστεύουν. Είμαι 45 ετών και είμαι Παγκόσμια Πρωταθλήτρια».

Η μικροτερη αθλήτρια σε ηλικία του τουρνουά η 16χρονη Νικολίνα Κεπεσίδου σχολίασε: «Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω τα σημερινά συναισθήματα. .. Μόνο περηφάνια για την Ελλάδα, για μας για όλο το ελληνικό χάντμπολ που γιορτάζει σήμερα. Αφιερώνω το χρυσό μετάλλιο σε όλους τους Έλληνες και κυρίως σε αυτούς που δοκιμάζονται αυτό το καιρό από τις τραγικές πυρκαγιές… Ελπίζω να δώσαμε μια μικρή ελπίδα ότι η Ελλάδα είναι εδώ και όλοι ενωμένοι θα τα καταφέρουμε από την αρχή. Ευχαριστώ τις συμπαίκτριες τις προπονήτριες μου όσους μας πίστεψαν κ μας στήριξαν…»

Η Ευγενία Σαμολαδά επεσήμανε: «Είναι τεράστια χαρά και τιμή για εμάς να εκπροσωπούμε την χώρα μας. Είμαστε όλες πολύ χαρούμενες για αυτό το μοναδικό αποτέλεσμα ευχαριστούμε τις προπονήτριες μας και όλους αυτούς που μας στήριξαν σ’ αυτήν την προσπάθεια και αφιερώνουμε την νίκη μας στους αδικοχαμένους και τις οικογένειές τους».

Έχω ένα φίλο που μένει στο Νέο Βουτζά. Την Δευτέρα το απόγευμα δεν μπορούσα να τον βρω στο τηλέφωνο με τίποτα. Μου έστειλε τελικά ένα sms κατά τις 10 το βράδυ ότι είναι καλά αυτός και η οικογένεια του, και θα μου τα πει μετά. Μιλήσαμε λίγο την Τρίτη, και πιο εκτενώς σήμερα, πριν λίγο. Αυτά που άκουσα είναι ό,τι πιο συνταρακτικό έχω ακούσει στη ζωή μου. Τα μεταφέρω αυτολεξεί: 

“Φίλε, τη Δευτέρα κατά τις 5 που καταλαβαίνω ότι έχει πιάσει φωτιά, και με νοτιοδυτικό άνεμο θα φτάσει σε εμάς, βάζω την γυναίκα και την κόρη μου στο αυτοκίνητο της και τους λέω φεύγετε τώρα, για τη μάνα σου στη Γλυφάδα. Δεν έχουν φύγει 5 λεπτά και ξαναβγαίνω απο το σπίτι, η θερμοκρασία 10 βαθμούς επάνω, και ξαφνικά αρχίζει και βρέχει φωτιά απο τον ουρανό: μπροστά στα μάτια μου ανάβουν 3-4 εστίες σε πλαινά οικόπεδα! Καταλαβαίνω ότι δεν μπορούμε να μείνουμε λεπτό ακόμα, βουτάω τον μεγάλο μου γιο που έχει μείνει μαζί μου και τον σκύλο, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο μου και ορμάμε να κατέβουμε προς τη Λ.Μαραθώνος. Καθώς κατεβαίνουμε ήταν μπροστά μας κι άλλα αυτοκίνητα, στο ένα απο αυτά 3 πρώην συμμαθητές του γιού μου. Στα 500 μέτρα απο το σπίτι, βλέπω ότι ο δρόμος μπροστά μας κλείνει απο τη φωτιά, νιώθω ότι δεν θα τα καταφέρω, ενστικτωδώς φρενάρω, όπισθεν και επιτόπου στροφή (δεν κοίταξα καν να δω αν υπάρχει αμάξι πίσω μου!). Ξαναγυρνάμε στο σπίτι, σταματάω το αυτοκίνητο μέσα στην αυλή 4-5 μέτρα μακριά απο την πόρτα, ώστε αν καεί να μην μεταδώσει τη φωτιά στο σπίτι. Πόσα δευτερόλεπτα κάνεις για να βγεις απο ένα αυτοκίνητο και να κλείσεις τις πόρτες πίσω σου; στο διάστημα αυτό τα καιώμενα σωματίδια που αιωρούνταν παντού, τρύπησαν τα καθίσματα! Στα 4-5 μέτρα μέχρι να ανοίξουμε την πόρτα και να μπούμε μέσα, μας καιγότανε η πλάτη! Κλείνουμε τον πόρτα πίσω μας και η φωτιά (φωτιά όχι μόνο καπνός) έμπαινε απο τη χαραμάδα (καινούργιο σπίτι, καινούργια παράθυρα-πόρτες, όχι ξύλινα). Τραβάμε έπιπλα μακριά απο τα παράθυρα, σχίζω κουρτίνες με το σουγιά. Το ηλεκτρικό έχει κοπεί, το ρολό της μπροστινής μπαλκονόπορτας έχει μείνει ανοιχτό: αν δεν αντέξει το τζάμι καήκαμε, σκεφτομαι. Το τζάμι τρίπλεξ (“αλεξίσφαιρο”) κάποια στιγμή ραγίζει! Τέλειωσαν όλα σκέφτομαι. Ο γιός μου έχει πανικοβληθεί, θέλω να πάθω καρδιακή προσβολή, δεν θέλω να καώ, φωνάζει. Του ουρλιάζω σύνελθε θα πολεμήσουμε. Συνέρχεται, και επί μια ώρα, εγκλωβισμένοι βρέχουμε τα πάντα, έπιπλα, χαλιά, παράθυρα τοίχους συνεχώς. Μόλις νιώθω ότι γλυτώσαμε τον άμεσο κίνδυνο, προσπαθώ να επικοινωνήσω με τη γυναίκα μου, δεν υπάρχει δίκτυο, πάει καήκανε σκέφτομαι. Το ίδιο σκεφτότανε και αυτή που επίσης δεν μπορούσε να με βρει – ευτυχώς είχαν απομακρυνθεί με ασφάλεια ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΙΩΣΑΝ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ, φίλε. Μέχρι τις 4 τα ξημερώματα γυρνούσαμε και σπάγαμε σπίτια, μπαίναμε μέσα και σβήναμε εστίες σε έπιπλα κλπ, για να σώσουμε ότι μπορούμε. Το σκηνικό αποκαλυπτικό, καμένοι γέροι, παιδιά μόνα τους, να ουρλιάζουν στο δρόμο. Απο το δρόμο μας μόνο έχουν καεί 5 άνθρωποι. Σε όλο τον Βουτζά δεν έχουν απομείνει πέντε δέντρα. Να μην το ξαναζήσει άνθρωπος ρε φίλε…”
Τα 3 παιδιά στο αυτοκίνητο μπροστά τους που συνέχισαν την προσπάθεια διαφυγής, χάθηκαν.

Κάποιοι έφυγαν προς την αντίθετη κατεύθυνση και βρέθηκαν ψηλά από την επιφάνεια της θάλασσας. Έτσι παγιδεύτηκαν. Ήταν άνθρωποι από άλλες περιοχές και δεν γνώριζαν…”

Ο Χάρης Κωνσταντινίδης είναι χρόνια κάτοικος στο Μάτι. Ο ίδιος διηγήθηκε στο περιοδικό People και τον Γιώργο Πράτανο όσα έζησε από το απόγευμα της Δευτέρας και το πώς κατάφερε να σώσει τα τρία του σκυλιά. Η περιγραφή του ανατριχιάζει!

«Εκείνο το απόγευμα, εντελώς ξαφνικά άρχισε να φυσάει αέρας έντασης 9 μποφόρ. Ενημερωνόμουν από το ραδιόφωνο για όσα συνέβαιναν και άκουγα πως ήταν μακριά, στο Νταού Πεντέλης και στην Καλλιτεχνούπολη. Σκέφτηκα πως πρέπει να έχω το νου μου, αλλά στη συνέχεια είχαμε διακοπή ρεύματος. Είχα ακούσει πως πάει προς Βουτζά η πυρκαγιά. Όσοι κατοικούμε εδώ, στο Μάτι, λέμε τρεις δεκαετίες τώρα πως την έχουμε γλιτώσει. Πάντα η φωτιά πήγαινε παράλληλα προς τη Μαραθώνος. Επί τρεις δεκαετίες συμβαίνει αυτό, αλλά έτυχε φέτος, το 2018, να αλλάξει ο αέρας… Πάντα τη γλίτωναν η Ραφήνα, ο Άγιος Ανδρέας, το Κόκκινο Λιμανάκι, το Μάτι.

Άρχισα να μυρίζω τον καπνό και έβλεπα τη φωτιά να κατεβαίνει. Είχα αντιληφθεί πως η φωτιά δεν ήταν και τόσο μακριά. Τα τρία σκυλιά μου είχαν τρομάξει, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να τα εγκαταλείψω. Πήρα στην Πυροσβεστική και τους είπα πως είμαι εγκλωβισμένος. “Αυτό δεν είναι εγκλωβισμός” μου είπαν “βγείτε εσείς, κύριέ μου, και μη σας νοιάζει. Να μας τηλεφωνήσετε αν εσείς ο ίδιος δεν μπορείτε να φτάσετε στην παραλία”. Μου είπαν να φορέσω μακριά ρούχα, κάλτσες, αθλητικά παπούτσια, καπέλο… “Και επάνω σας βρεγμένες πετσέτες. Μπορείτε να τοποθετήσετε και στα σκυλιά βρεγμένες πετσέτες”.

Κάηκε στη φωτιά το σπίτι τραγουδιστή που ανάρρωνε στο Μάτι μετά από εγκεφαλικό!

Κι ενώ είχα κλειδαμπαρωθεί, ξαφνικά ένιωσα να έρχεται ένα κύμα ζέστης. Ο καπνός έμπαινε από παντού, παρόλο που είχα τα πάντα κλειστά. Έφτασα σε σημείο να μην μπορώ να εντοπίσω τα σκυλιά. Όταν αντιλήφθηκα πως όλα γύρω από το σπίτι καίγονταν, πήρα την απόφαση να βγω. Είχα στο μυαλό μου ένα πλάνο για το πώς θα κινηθώ. Αλλά τώρα είχαν συμβεί πράγματα που δεν υπολόγισα: Κατέβαιναν συνεχώς αυτοκίνητα, με αποτέλεσμα να κλείσει ο δρόμος. Άρχισαν να παίρνουν φωτιά το ένα αυτοκίνητο πίσω από το άλλο. Πήρε και το δικό μου, που ήταν μπροστά από την καγκελόπορτά μου. Τα δέντρα καίγονταν από πάνω, ενώ γίνονταν εκρήξεις στα κιβώτια του ΟΤΕ, στα ντεπόζιτα.

Βγήκα πρώτα μόνος μου για να ανοίξω την εξωτερική καγκελόπορτα, η οποία ήταν πυρακτωμένη. Αλλά εκείνη τη στιγμή τίποτε δεν μπορεί να σε σταματήσει. Την άνοιξα και επέστρεψα μέσα στο σπίτι για να βγάλω τα σκυλιά. Τα τράβηξα έξω με το ζόρι και έκλεισα την πόρτα. Τότε τα σκυλιά κατάλαβαν πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο πέρα από το να με ακολουθήσουν. “Τρέχουμε” τους φώναξα αλλά όταν φτάσαμε στο δρόμο συνειδητοποιώ πως πρέπει να κάνω ζικ ζακ ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Τότε έσφιξα τα λουριά για να γίνουμε ένα σώμα με τα σκυλιά, για να μπορούμε να ελιχθούμε. Είδα μια πιλοτή στα 100 μ. και καταφέραμε να μπούμε εκεί. Εκεί είχαν μαζευτεί ηλικιωμένοι και παιδιά με ρούχα στα πρόσωπά τους. Δίπλα καιγόταν ένα σπίτι. Ήμασταν 15 άτομα. Στη συνέχεια ήρθε μια κυρία με τα δικά της σκυλάκια και άρχισε να γίνεται φασαρία, οπότε αποφάσισα να φύγω από εκεί.

«Να έρθουν εμένα να ρωτήσουν αν κάηκε το σπίτι του Ηλία Ψινάκη»!

Ήταν περίπου 19.30. Αποφάσισα να κάνω ό,τι δεν έκαναν οι περισσότεροι από τους οποίους έχασαν τη ζωή τους. Είχα στο μυαλό μου πως έπρεπε να πάω προς το λιμάνι, που έχει προβλήτα, που είναι άνοιγμα. Ακόμη κι αν δεν προλάβαινα να φτάσω εκεί, θα μπορούσα να προφυλαχθώ στο άνοιγμα που υπάρχει στο ξενοδοχείο Aqua Marina. Τελικά, δεν έφτασα καν τόσο κάτω, γιατί δεν χρειάστηκε. Έβλεπα να πηγαίνουν προς τα εκεί ηλικιωμένες κυρίες με πι, που τις συνόδευαν οι οικείοι τους. Θεώρησα καλύτερο να πάνε εκείνες εκεί, το είχαν περισσότερη ανάγκη. Οπότε μπήκα σε ένα άνοιγμα που υπήρχε πριν, χώθηκα σε μια σπηλιά. Στου Μπονάνου κάνει μια γωνία. Έτσι, όταν στη μία πλευρά υπάρχει άπνοια, στην άλλη φυσάει. Αυτά είχα στο μυαλό μου. Ήμουν στο ύψος της θάλασσας, μέσα στη θάλασσα. Κάποιοι έφυγαν προς την αντίθετη κατεύθυνση και βρέθηκαν ψηλά από την επιφάνεια της θάλασσας. Έτσι παγιδεύτηκαν. Ήταν άνθρωποι από άλλες περιοχές και δεν γνώριζαν την περιοχή. Κατέβαινε κόσμος σε δρόμους που ήταν πυκνόφυτοι γύρω γύρω… Κάποια στιγμή ήρθαν κι άλλοι στη σπηλιά, οπότε αναγκάστηκα να φύγω από εκεί.

Βρήκα ένα άλλο μικρό άνοιγμα στο οποίο υπήρχαν κάγκελα. Εκεί έδεσα τα σκυλιά και κατέβηκα λίγο πιο κάτω για να κοιμηθώ λίγο. Έτσι, με προστάτευαν τα σκυλιά. Κάποια στιγμή γύρω στις 3.00 ήρθαν φουσκωτά με προβολείς, αλλά τους είπα πως έχω και τα σκυλιά και δεν ήθελα να ανέβω. Επέστρεψα τελικά τα ξημερώματα. Σκεφτόμουν τι θα αντικρίσω όταν γυρίσω πίσω…».

Μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσε, η κ. Καββαδία διέγραψε τη δημοσίευσή της.