Τον γύρο του διαδικτύου κάνει η φωτογραφία μίας γυναίκας, που παρά την καταιγίδα, δεν ήθελε να χάσει το μπάνιο της στην Αμαλιάπολη Μαγνησίας και μπήκε στη θάλασσα με ομπρέλα.

Σύμφωνα με το thenewspaper.gr, η γυναίκα παρότι έβρεχε καταρρακτωδώς, πήρε την ομπρέλα της και μπήκε κανονικά στη θάλασσα. Βέβαια, αυτό μπορεί να ήταν μοιραίο για τη ζωή της, αφού είναι μία άκρως επικίνδυνη κίνηση, καθώς τραβά με μεγάλη ευκολία κεραυνούς, που έπεφταν εκείνη την ώρα.

Σύμφωνα με το κεντρικό δελτίο του ΑLPHA η γνησιότητα της φωτογραφίας αμφισβητείται.

Ένα όνειρο ζωής εκπληρώθηκε σήμερα για την τριανταοκτάχρονη Αλεξάνδρα Τζάτσου από την Κοζάνη, που εισάγεται δεύτερη στην Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης, έχοντας συγκεντρώσει 19.150 μόρια στις Πανελλαδικές εξετάσεις. «Μόλις σχόλασα από την δουλειά μου και με ειδοποίησαν ότι τα αποτελέσματα βγήκαν σήμερα. Περίμενα ότι θα εισέλθω στην Ιατρική αλλά δεν περίμενα ότι θα βρίσκομαι τόσο ψηλά» είναι οι πρώτες της κουβέντες στο ΑΠΕ- ΜΠΕ. Η Αλεξάνδρα είναι μια σκληρά εργαζόμενη γυναίκα, δουλεύει ως βοηθός μικροβιολόγου σε γνωστό ιατρικό διαγνωστικό κέντρο της πόλης και έχει κάθε λόγο να νιώθει τριπλή χαρά.

Όπως δηλώνει στο ΑΠΕ- ΜΠΕ ήθελε πολύ να εισέλθει στην Ιατρική σχολή: «ήταν ένα όνειρο που δεν κατάφερα να το πραγματοποιήσω όταν έδινα πρώτη φορά εξετάσεις το 1998, αλλά το καταφέρνω τώρα, 20 χρόνια μετά». «Η πίστη στο εαυτό μας και συνεχή προσπάθεια είναι το εισιτήριο για να καταφέρεις να υλοποιήσεις τους στόχους σου, αυτό τον κανόνα ακολούθησα και μάλλον αποζημιώθηκα» μας εξομολογείται όλο χαρά. Βέβαια δεν ξεχνά να αναφερθεί στην μητέρα της, τον άνθρωπο πρότυπο που ήταν δίπλα της, τη στήριξε σε κάθε προσπάθεια και δυσκολία της ζωής της -ακόμη και όταν την έβλεπε να χάνει το κουράγιο της.

Η Αλεξάνδρα Τζάτσου, παιδί μονογονεϊκής οικογένειας, θυμάται τα συναισθήματα και την απογοήτευση που ένιωσε, όταν το 1998 δεν τα κατάφερε στις εξετάσεις και έβλεπε γνωστούς και φίλους της να έχουν την ευκαιρία και τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους φεύγοντας στο εξωτερικό. «Λίγο καιρό μετά έπιασα δουλειά και ξεκίνησε ένας εργασιακός κύκλος στην ζωή μου, αλλά δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου η ιδέα να σπουδάσω στο πανεπιστήμιο» λέει.

Μας εξομολογείται ότι θα συνεχίσει να εργάζεται, για να μπορεί να χρηματοδοτεί τις σπουδές της και ότι προς το παρόν δεν σκοπεύει να μετακομίσει στην Θεσσαλονίκη, αλλά θα πηγαινοέρχεται μέχρι να δει πώς μπορεί να συνδυάσει εργασία και πανεπιστήμιο. Είναι αισιόδοξη, δεν φοβάται για το μέλλον και ελπίζει ότι όπως ξεπέρασε όλα τα εμπόδια του παρελθόντος για να εκπληρώσει το μαθητικό της όνειρο, έτσι θα τα καταφέρει και τώρα να ολοκληρώσει τις σπουδές της στην Ιατρική σχολή.

Η Αλεξάνδρα, μέσα στον καταιγισμό τηλεφώνων και ευχών που δέχεται από φίλους και αγαπημένα πρόσωπα, γυρίζει τον χρόνο πίσω, όταν πριν από δύο χρόνια πήρε την απόφαση να γραφτεί στο 2ο ΕΠΑΛ Κοζάνης, ως «κανονική μαθήτρια συμμετέχοντας στα πρωινά τμήματα του σχολείου». Όμως για να μπορέσει να παρακολουθήσει το πρωινό πρόγραμμα του σχολείου, χρειάστηκε να γίνουν μεγάλες αλλαγές στο ωράριο της εργασίας. «Ευτυχώς οι εργοδότες μου με στήριξαν σε αυτή μου την προσπάθεια, επέλεξα την απογευματινή βάρδια κι έτσι μετά το σχολείο πήγαινα κατευθείαν για δουλειά μέχρι τις εννέα το βράδυ» εξηγεί.

Θυμάται στιγμιότυπα της καθημερινότητάς της, που κάποιες φορές δοκίμασαν τα όρια της αντοχής της, που την έκαναν να αναρωτηθεί αν θα τα καταφέρει να ανταπεξέλθει ή εάν αξίζει αυτή η κοπιώδης προσπάθεια. «Το ωράριο ήταν εξαντλητικό, έφευγα στις επτάμισι το πρωί και επέστρεφα στο σπίτι στις εννέα και μισή το βράδυ. Κανονική μαθήτρια το πρωί και συνεπής εργαζόμενη από το μεσημέρι και μετά σ’ένα πολύ απαιτητικό περιβάλλον εργασίας» σημειώνει.

Αποκαλύπτει, τέλος, ότι τα κατάφερε χωρίς φροντιστηριακή βοήθεια, αλλά με μοναδικό όπλο την ατομική της προσπάθεια και την βοήθεια των καθηγητών της στο σχολείο, που από την πρώτη στιγμή αναγνώρισαν τις δυνατότητες της και την παρότρυναν να επενδύσει στο εφηβικό της όνειρο.

Μετανάστες από το Κέντρο Φιλοξενίας της Μαλακάσας διαμαρτυρήθηκαν για τις συνθήκες κράτησής τους, μπαίνοντας στην Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας και διακόπτοντας την κυκλοφορία, κάνοντας κατάληψη στο οδόστρωμα.

Η κυκλοφορία διακόπηκε τόσο στην εθνική οδό όσο και στον παράδρομο, καθώς περίπου 100 άτομα έκαναν κατάληψη στο οδόστρωμα, προκαλώντας κομφούζιο.

Όπως μάλιστα καταγγέλλουν οδηγοί που πέρασαν από το σημείο και βρέθηκαν εγκλωβισμένοι εκεί, κάποιοι από τους μετανάστες κρατούσαν ξύλα και έκαναν επίθεση στα αυτοκίνητα, προκαλώντας τρόμο και δρώντας ουσιαστικά ανεξέλεγκτοι, καθώς από την Αστυνομία έλεγαν ότι δεν είχαν οδηγίες για το τι να κάνουν!

Τα αυτοκίνητα είχαν ακινητοποιηθεί και η ουρά είχε ξεπεράσει τα διόδια των Αφιδνών.

Δείτε εικόνα χώρας…
Μετανάστες έκλεισαν την εθνική οδό Αθηνών Λαμίας, δημιουργώντας ουρές χιλιομέτρων, για να διαμαρτυρηθούν για τις συνθήκες κράτησης στο κέντρο φιλοξενίας της Μαλακάσας. pic.twitter.com/2YBFNP90bu

— Ομάδα Αλήθειας (@omadaalithias) August 27, 2018

Να μαζεύεις τα σεντς, παιδάκι, στύβοντας χυμούς στο Μπρισμπέιν της Αυστραλίας και να δημιουργήσεις αυτοκρατορία από καφετέριες σε πολλά κράτη. Να έχεις 8.000 ανθρώπους προσωπικό και να είσαι μόλις 56 χρονών, να ζεις από την Αυστραλία, μέχρι το Μονακό και όλο τον κόσμο και να ‘ρχεσαι στα χωριά των γονιών σου, την  Ίστριο και τη Σάλακο και να δακρύζεις!
Ήταν διαφορετικός από 5 χρονών  παιδί ο Γιάννης Λαζάρου,  παιδί μεταναστών από τη Ρόδο που γεννήθηκε στην Αυστραλία, αλλά μιλάει άπταιστα τα ελληνικά και από 11 χρονών που ξεκίνησε δουλειά δεν είναι πως ό,τι έπιανε γινόταν χρυσάφι, είναι που είχε μυαλό να διακρίνει τις ευκαιρίες και τρόπο για να τις κάνει χρυσές. Αυτόν τον τρόπο του που σε κερδίζει με την πρώτη και γεμίζει τα 512 καταστήματα της πασίγνωστης αλυσίδας “The Coffee Club” με τους 8.000 εργαζόμενους σε Αυστραλία, Ασία και Ειρηνικό, της οποίας είναι ιδιοκτήτης.

Μόνο να μάθεις έχεις απ΄ αυτόν τον πανέξυπνο επιχειρηματία, που έρχεται κάθε χρόνο στη Ρόδο, που αισθάνεται ευγνώμων για τη ζωή που ζει και την περιουσία που απέκτησε γι’ αυτό βοηθάει τους πάντες, κι έχει πολλά να κάνει ακόμα μ’ αυτό το μυαλό που γεννά ιδέες και κυρίως τις υλοποιεί.

Τον συνάντησα να πίνει καφέ, στην αγαπημένη του καφετέρια της πόλης στον πιο κεντρικό πεζόδρομο της Ρόδου, ο οποίος  στην ευθεία του προς τα πάνω βγαίνει στην πλατεία Κύπρου. Κι ήταν στον… φυσικό του χώρο, αυτός ο αυτοκράτορας του είδους!

Πώς ξέρετε τόσο καλά τα ελληνικά αφού ούτε καν γεννηθήκατε στην Ελλάδα;
Είμαι Έλληνας, αλλά πιο πολύ είμαι Ροδίτης. Ο πατέρας μου έφυγε πρώτος  το 1958 για την Αυστραλία, κατάγεται από τη Σάλακο και η μαμά μου από την Ίστριο,  τον ακολούθησε αργότερα με τρία παιδιά. Εγώ γεννήθηκα στην Αυστραλία το 1962. Η πρώτη μου γλώσσα ήταν τα ελληνικά, μέναμε σε μία γειτονιά του Μπρισμπέιν όπου οι περισσότεροι ήτανε Έλληνες. Η μαμά μου όταν πήγαινε στο μπακάλικο μιλούσε ελληνικά, ο φρουτάς  μας μιλούσε ελληνικά, κι ήταν από τη Χίο, κι η γυναίκα του από τη Ρόδο. Η ψαρού μας, η Χαρίκλεια από την Αθήνα, η κομμώτρια η Ελισάβετ  ήταν από τη Ρόδο και ο γιατρός μας ο συγχωρεμένος, από τα Κύθηρα. Σήμερα στο Μπρισμπέιν είμαστε 26.000 Έλληνες. Και τα παιδιά μου γνωρίζουν ελληνικά και γνωρίζουν και τα ελληνικά έθιμα. Προσπαθούμε ως γονείς μέχρι και τα εγγόνια μας να τα μαθαίνουν.

Με τι ασχολήθηκαν οι γονείς σας όταν πήγαν μετανάστες στην Αυστραλία;
Η μαμά μου γέννησε κι εμένα και με τέσσερα παιδιά δούλευε στη ψαραγορά και καθάριζε γαρίδες. Ο μπαμπάς σιδεράς. Εμάς μας πρόσεχε η γιαγιά, η Αναστασούλα από την Ίστριο. Καλή γιαγιά, απίστευτη γιαγιά, ήτανε δυναμίτης. Τόσα που τράβηξαν αυτές οι γυναίκες γίνανε πιο δυνατές. Η γιαγιά μου ήταν παντρεμένη από τα 13 της, χήρεψε 33 χρονών με τέσσερα παιδιά, τη θυμάμαι και κλαίω.

Πώς μεγαλώνατε εσείς, τι μπορεί να ήταν αυτό που μπήκε στο μυαλό σας τότε και σας έκανε αυτό που είστε σήμερα;
Είχαμε ρούχα, φαγητό, σπίτι, αλλά κάτι με έτρωγε να πάω να δουλέψω, να κάνω καλύτερη ζωή. Δεν είχα άσχημη ζωή, αλλά ήξερα ότι άλλοι ζουν καλύτερα. Ήμουνα 11 χρονών όταν έπιασα δουλειά με τη νονά μου, σ’ ένα εστιατόριο, από τις 3 μέχρι τις 7 το απόγευμα, να στύβω χυμούς. Πορτοκάλια και λεμόνια. Με πήγαινε σπίτι η νονά μου μετά. Κι έπαιρνα 50 σεντς για κάθε απόγευμα, πολύ λίγα, αλλά τα μάζευα.

Από τότε θέλατε να κάνετε λεφτά και προκοπή;
Νομίζω γεννιέσαι. Έχει άλλους που δουλέψανε σκληρά όπως κι εγώ από μικρός, αλλά ίσως δεν είχανε τύχη. Εγώ νομίζω ότι είμαι τυχερός σ’ αυτή τη ζωή. Έχω υγεία, η γυναίκα μου μ’ αγαπάει και την αγαπάω 37 χρόνια που είμαστε μαζί… Τα παιδιά μας είναι καλά παιδιά. Η δουλειά μου πάει καλά. Αγαπώ τη δουλειά μου και είναι σαν να μη δουλεύω ούτε μία ώρα. Ένας άνθρωπος που ξυπνάει το πρωί και βάζει τα πόδια του μπροστά στο κρεβάτι για να σηκωθεί και λέει «ωχ, πρέπει να πάω πάλι δουλειά…» και η δουλειά του είναι βάρος πώς να την κάνει καλά; Εγώ όταν πάω στη δουλειά μου, χαίρομαι  που κάνω αυτό που κάνω και δεν δίνω το 100%, δίνω το 200%. Δεν έχω κάνει δουλειά που δεν μου αρέσει. Όταν πήγαινα σε δουλειά και από την πρώτη μέρα δεν μου άρεσε δεν έμενα γιατί ήξερα ότι δεν θα κάνω τη δουλειά που περιμένει από εμένα το αφεντικό.

Το σχολείο το αφήσατε γρήγορα!
Έπιασα δουλειά στα 15 μου στο παπουτσίδικο δίπλα από εκεί που έστυβα χυμούς. Είδα ότι έψαχναν, είπα ότι η δουλειά αυτή είναι πιο καθαρή, δεν θα λερώνομαι, πήγα. Και μετά έπρεπε να πω στους γονείς μου ότι θέλω να σταματήσω το σχολείο!  Από 5 χρονών όταν πήγα σχολείο το ‘ξερα ότι το σχολείο δεν είναι για εμένα. Όταν ήμουνα 10 χρονών ήθελα να πάω στα 25 που ο κόσμος σε παίρνει στα σοβαρά όμως σε σχέση με το σχολείο ο μεγάλος μου αδελφός το είχε παρατήσει, κι έγινε μαραγκός, οι αδελφές μου παντρεύτηκαν, κι ο πατέρας μου, σου λέει «κι εσύ;»… Οι γονείς μου είπαν «ήρθαμε στην Αυστραλία  για να κάνουμε καλύτερη ζωή για τα παιδιά μας, κι εσείς παρατάτε το σχολείο;». Έγινε πόλεμος στο σπίτι. Μόνο η γιαγιά μου έλεγε «με το ζόρι θα το στέλνετε το παιδί στο σχολείο;». Θα έχανα χρόνο με το σχολείο, το ‘ξερα και θα πλήρωναν κι άδικα οι δικοί μου. Ήξερα ότι τους κάνω χάρη αν σταματήσω.

Και κομμωτής πώς γίνατε στη συνέχεια, αυτό θέλατε;
Λίγο καιρό μετά πήγα σε γραφείο που διαφήμιζε δουλειές. Κι εκεί είπα «θα ‘θελα να δοκιμάσω κομμωτής»! Καθαρή δουλειά, ντύνεσαι ωραία και δεν λερώνεσαι, σε ωραία ατμόσφαιρα… Όταν το είπα στους γονείς μου, λένε «κομμωτής;». Λέω, «ναι, πάντα ήθελα να γίνω κομμωτής»! Ψέματα φυσικά. Στύλωσα τα πόδια και το έκανα. Ήταν η πρώτη επανάστασή μου. Πριν τελειώσω τη σχολή κομμωτικής είπα «μ’ αρέσει η δουλειά, είναι καθαρή, αλλά δεν θέλω να δουλεύω για άλλους…».  Κι ήμουν 17 χρονών. Κι έψαχνα για δικό μου κομμωτήριο. Τα 50 σεντς είχαν μαζευτεί, κι είχαν γίνει 2.000 δολάρια που πριν 39 χρόνια ήταν πολλά λεφτά. Δεκαεπτά χρονών έγινα αφεντικό και πήρα δίπλα μου ανθρώπους που είχαν δίπλωμα.

Τόσο δημιουργικός και πολυμήχανος!
Ό,τι και να έκανα θα προχωρούσα γιατί δεν είχα τίποτα να χάσω. Δεκαέξι χρόνια έκανα στο κομμωτήριο. Στα τρία χρόνια κέρδισα και βραβείο για το κόψιμο που έκανα. Από το 1979 που αγόρασα το κομμωτήριο μέχρι το 1989 που ήρθα στην Ελλάδα για πρώτη φορά, δεν είχα κάνει καθόλου διακοπές. Ήρθα στην Ελλάδα για τρεις μήνες τότε μαζί με τη γυναίκα μου και τα δύο μας παιδιά. Γυρνώντας πίσω, κάθε 45 λεπτά τελείωνα ένα κούρεμα και σκεφτόμουν «παίρνεις λεφτά κάθε 45 λεπτά»! Δεν μου έφτανε. Ήταν μπλοκάρισμα. Δεν μπορούσα να κάνω άλλα λεφτά γιατί δεν είχα άλλες ώρες. Πήγαινα σπίτι στις 2 τα ξημερώματα και ξαναπήγαινα στις 9 το πρωί. Μ’ έτρωγε αυτό. Σκεφτόμουν να διατηρήσω το κομμωτήριο και να δοκιμάσω τα ρεστοράν. Πήγαινα μέχρι τις 3 το μεσημέρι στο κομμωτήριο και μετά στο ρεστοράν ως υπάλληλος.

Κι έτσι ξεκίνησε το μεγάλο «ταξίδι», μπήκατε στο χώρο της εστίασης!
Εκεί κατάλαβα ότι η «φιλοξενία» είναι ο χώρος μου, είναι η ζωή μου. Το αφεντικό μου, ένας Ιταλός, 80 χρονών σήμερα ο Μιχάλης Καμπάρο, μ’ έμαθε πολλά, τον έβλεπα πώς έκανε με τον κόσμο. Ο κόσμος χαίρεται όταν  πάει να του μιλήσει το αφεντικό. Αυτό έμαθα. Και να τον κεράσει, έτσι για τη χειρονομία. Αυτό είναι φιλοξενία. Αν κάποιος το κάνει με το ζόρι, φαίνεται. Από εμένα βγαίνει αβίαστα.

Είστε θετικός, φαίνεται, αυτό και άνετος στη συναναστροφή. Πάντα ήσασταν έτσι;
Έβγαινα έξω με τ’ αδέλφια μου και η μαμά μας, μας ρωτούσε γυρνώντας «πώς περάσατε;», και απαντούσα εγώ «μια χαρά, ωραία ήτανε», κι έλεγε εκείνη «εντάξει, εσύ και σε κηδεία να πας θα περάσεις καλά». Ναι πάντα ήμουν έτσι. Κι έχω και κάτι άλλο: Ένας άνθρωπος θα δει αυτό και θα πει «είναι καφέ χρώμα». Εγώ το βλέπω, καφέ προς το πορτοκαλί. Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν πιο βαθιά. Εγώ θέλω να ξέρω και πώς ήρθε αυτό εδώ, πώς έγινε, ποιοι το έφτιαξαν, ζαλίζω τον εαυτό μου. Γυρίζοντας τότε, το 1989 από την Ελλάδα οι δύο συνέταιροί  μου ήθελαν να ανοίξουν καφετέρια. Με κάλεσαν να δουλέψω γι’ αυτούς.

Ποιο είναι το μυστικό λοιπόν για να πετύχεις σ’ αυτό το χώρο;
Να ξέρεις τι χρειάζεται το κάθε μαγαζί για να είναι ευχαριστημένος  ο πελάτης του. Γιατί τον ευχαριστημένο πελάτη τον κερδίζεις απευθείας. Και το μυστικό είναι να κάνεις τον πελάτη φίλο. Μ’ αρέσει αυτά που έχω μάθει να τα μοιράζομαι με άλλους. Μ’ αρέσει να βλέπω μικρούς να προχωράνε και ας μην τους ξέρω. Έχουμε 8.000 άτομα προσωπικό. Εγώ τους βλέπω και στους καλούς δίνω ευκαιρίες. Θυμάμαι, δώσαμε τον πρώτο καφέ στις 2 Νοεμβρίου 1989 σε μία πελάτισσα στις 9 το πρωί και βγήκα μαζί της φωτογραφία. Δεν ξέρω γιατί αλλά έβγαλα φωτογραφία μαζί της. Εκείνη την ημέρα είχαμε ανοίξει από τις 6 το πρωί και ο πρώτος πελάτης ήρθε στις εννέα! Είχα τρελαθεί και δεν ήταν τότε δικό μου το μαγαζί, ήμουνα προσωπικό. Από τότε σε κάθε καινούργιο μαγαζί βγάζουμε φωτογραφία με τον πρώτο πελάτη.

Κι από… προσωπικό,  γίνατε το μεγάλο αφεντικό μιας αυτοκρατορίας! Πρώτα όμως έπρεπε και πάλι να πείσετε τον πατέρα σας!
Για ένα χρόνο πήγαινα το πρωί στο κομμωτήριο και μετά στο «Coffee Club». Μετά από ένα χρόνο έπρεπε να σκεφτώ τι θα κάνω και αποφάσισα το «Coffee Club». Και μετά έπρεπε να το πω στον πατέρα μου! Θυμάμαι την απάντησή του: «Τρελάθηκες, θ’ αφήσεις το διαμάντι και θα πας να φτιάχνεις καφέδες; Έχεις χρέη πώς θα τα ξεπληρώσεις;»  Ήμουνα τακτοποιημένος για τους περισσότερους, όχι για εμένα. Το σκέφτηκα και καλά που έκανα τη σωστή επιλογή. Ευτυχώς τις αποφάσεις τις παίρνω μόνος μου. Έγινα συνέταιρος και από το 1989 έως το 1994 είχα ανοίξει επτά μαγαζιά.

Σήμερα τα πόσα μαγαζιά  έχετε φτάσει σε όλο τον κόσμο;
Έχω 312 στην Αυστραλία, κι άλλα 200 σε άλλα επτά κράτη, στα οποία έχω αρχίσει να επεκτείνομαι. Στη Νέα Ζηλανδία 70 μαγαζιά, στην Ταϋλάνδη  60, στο Μπαλί 4, στις Μαλδίβες, στο Άμπου Ντάμπι… και σε πολλά ακόμη.

Στη Ρόδο δεν σκέφτεστε να δημιουργήσετε κάτι;
Στη Ρόδο θέλω να έρχομαι να ξεκουράζομαι όχι να δουλεύω. Και σε όλα αυτά τα μέρη που πηγαίνω ή για διακοπές ή για μίτινγκ πρέπει να πάω να δω τα μαγαζιά! Έρχομαι στη Ρόδο για να ξεκουραστώ και μία ώρα το πρωί και μία ώρα το βράδυ βλέπω τα emails μου και απαντώ. Δεν κάνω τίποτα άλλο.

Κάνετε πάρα πολλά για τους άλλους για όσους χρειάζονται βοήθεια. Τους καλείτε και μέσω Fb ακόμα να απευθυνθούν σ΄ εσάς!
Θα ήθελα να κάνω τον κόσμο να δει ότι υπάρχουν χειρότερα από τα δικά του. Υπάρχουν παιδιά που διψούν και πεινούν στην Αφρική, στην Κίνα, στην Ταϋλάνδη. Το μήνυμά μου στο Facebook καλεί σ’ εμένα όποιον χρειάζεται βοήθεια. Αισθάνομαι ότι έχω ζήσει και ζω μια ζωή που είμαι πολύ τυχερός που τη ζω και είμαι εδώ για να δίνω κουράγιο, για να βοηθάω. Και λυπάμαι πολύ όταν μαθαίνω για παιδιά άρρωστα. Τα παιδιά μου κι εγώ έχουμε υγεία, όταν βλέπω παιδιά να πεθαίνουν τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Πώς είναι δυνατόν εγώ να  στενοχωριέμαι που ο καναπές ήρθε με λάθος χρώμα απ’ αυτόν που παρήγγειλα;

Τη ζωή μας τη φτιάχνουμε, ή η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη;
Ό,τι συμβαίνει στη ζωή, όλα είναι γραμμένα, αλλά πάνω σ’ αυτά μπορείς να κάνεις επιλογές. Έχει πολλές ευκαιρίες ο κάθε άνθρωπος. Δεν είναι «έχει γίνει κάτι και πάει και τελείωσε»… Έχει κι άλλο, φτάνει να το καταλάβει.

Έχετε πραγματοποιήσει τα όνειρά σας, είστε πλήρης;
Στη σκάλα που ήταν μπροστά μου έχω ανέβει πολλά σκαλοπάτια, αλλά είναι πολλά να ανέβω ακόμα. Είμαι 56 χρονών. Μου λένε πολλοί: «έχεις φτάσει σ’ ένα σημείο που μπορείς να κάτσεις, να μην κάνεις τίποτα». Μα, αυτό θα με γεράσει.

Αλλάξατε στην πορεία; Οι παρέες σας, η συμπεριφορά σας…
Έχω ακόμα φίλους τους συμμαθητές μου στο σχολείο. Δεν μ’ άλλαξε η επιτυχία. Η ζωή μου έχει αλλάξει, αλλά είμαι ακόμα ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν, ο πιο απλός του κόσμου. Μπορώ να ζήσω στο Περού, αλλά και στο Μονακό.

Στη Ρόδο ποιους βρίσκετε όταν έρχεστε;
Έχω  πάρα πολλούς συγγενείς εδώ. Ένα θείο, της μαμάς μου αδελφό που παντρεύτηκε με Καλυθενή, τον Κώστα Φας, κι έτσι τις Καλυθιές τις ξέρω. Όταν έρχομαι μένω στο Φαληράκι ή στην πόλη. Πάω στη Σάλακο, στην Ίστριο, πάω και τον Δεκαπενταύγουστο στην Ίστριο και είμαι εκεί στη γιορτή, τέσσερα χρόνια τώρα. Οι συγγενείς μου από τη Σάλακο είναι ολόκληρο σόι. Γνωρίζω την αγάπη τους. «Τα χρυσά χέρια του πατέρα σου» μου λέγανε, έχουν πεθάνει τώρα όλες οι θείες μου… Και να μην είχα συγγενείς στη Ρόδο θα ερχόμουνα, αισθάνομαι όμως τυχερός που οι γονείς μου ήταν Ροδίτες.  Όπου έχω πάει στην Ελλάδα μου αρέσει.

Κάτι θα κάνετε σε συνεργασία με το δήμο Ρόδου, σας κάλεσε ο δήμαρχος και τα συζητήσατε, τι είναι αυτό;
Είναι μεγάλη μου τιμή και χαρά να συνεργαστώ με το δήμο της Ρόδου, την αντιδήμαρχο Τουρισμού και τον υπεύθυνο για τους Απόδημους, με τους οποίους είχα συνεργασία. Με κάλεσε στο δημαρχείο ο Φώτης Χατζηδιάκος, να φέρνουμε από την Αυστραλία παιδιά για 14 μέρες για να ζήσουν στη Ρόδο και να γίνουν στην Αυστραλία πρεσβευτές της Ρόδου. Θα το ξεκινήσουμε και θα συνεχίσουμε να τα φέρνουμε, είναι πολύ σημαντικό.

«Από 21 Αυγούστου 2018 με το τέλος του προγράμματος μπορεί να ισχύει η διαδικασία επέκτασης, δηλαδή η υποχρεωτικότητα, για τις κλαδικές ή άλλες συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αρκεί να τεκμηριώνεται με τεχνικό τρόπο το 50%+1, ότι δηλαδή τα μέρη που υπογράφουν την κλαδική σύμβαση εκπροσωπούν το 50% του κλάδου. Έχουμε ήδη σήμερα 27 κλαδικές συμβάσεις σε ισχύ, στις 21 Αυγούστου, αλλά και 13 ομοιοεπαγγελματικές», δήλωσε ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας, Ανδρέας Νεφελούδης, σε συνέντευξή του στο “Κόκκινο 105,5”.

«Την Παρασκευή έγινε η πρώτη συνεδρίαση του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας που αποφάσισε ότι θα θέσει σε διαδικασία υποχρεωτικής επέκτασης όλες αυτές τις κλαδικές συμβάσεις που είναι σε ισχύ, από τις 21 Αυγούστου και ξεκινάει η τεχνική επεξεργασία», συνέχισε ο ίδιος, προσθέτοντας ότι:

– πρώτη ομάδα συμβάσεων που θα πάει σε διαδικασία επέκτασης είναι αυτή που αφορά τα ξενοδοχεία. Τα στοιχεία έχουν δοθεί από τις εργοδοτικές οργανώσεις και τελειώνει η σύγκριση των στοιχείων με αυτά της ΕΡΓΑΝΗΣ για να πιστοποιηθεί το 50%+1.

– δεύτερη είναι οι τράπεζες, η κλαδική σύμβαση των τραπεζοϋπαλλήλων. Η ιδιομορφία εκεί είναι ότι δεν υπάρχει ενιαία εργοδοτική οργάνωση και η κλαδική είναι υπογεγραμμένη με τις τράπεζες. Κατά συνέπεια, ο νόμος τεκμηριώνει το 70% περίπου της συμμετοχής εργαζόμενων στην κλαδική, που πλέον θα ισχύει για όλους.

– υπάρχουν τέσσερις συμβάσεις κλαδικού χαρακτήρα για ναυτιλιακές, διοικητικές και άλλες υπηρεσίες (όχι ναυτικοί), που αφορούν περίπου το 85% του κλάδου. Σε αυτές τις περιπτώσεις έχουν ζητηθεί τα στοιχεία από τις ναυτιλιακές, αναμένονται ως αύριο, οπότε η επέκταση σε αυτή την περίπτωση αναμένεται να ανακοινωθεί την Παρασκευή.

Ο κ. Νεφελούδης υπογράμμισε ότι σήμερα «σε ένα κλάδο, μπορεί να εκπροσωπείται στην κλαδική το 50%-60% των εργαζόμενων, όλοι οι υπόλοιποι είναι απροστάτευτοι πλήρως, από επιχειρησιακές συμβάσεις με ενώσεις προσώπων και άλλα μορφώματα που εφευρέθηκαν την περίοδο των μνημονίων επί ΝΔ-ΠΑΣΟΚ».

«Αυτοί είναι στα 586 ευρώ, ενώ οι κλαδικές είναι πάνω από 800 ευρώ. Πλέον, σε δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, την επόμενη της απόφασης του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας και την επικύρωση από την υπουργό Εργασίας, είναι υποχρεωμένοι εργοδότες με αυτού του τύπου τις επιχειρησιακές συμβάσεις να προβούν σε αυξήσεις σε αυτούς τους δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους», πρόσθεσε.

Ο εκπρόσωπος του Μητροπολίτη Διδυμοτείχου, πατήρ Νικόλας Καρπαθάκης εντυπωσίασε σε κρητικό γλέντι όπου χόρεψε ανωγειανο, υπό τους ήχους της λύρας του Βασίλη Σκουλά.
Όταν άρχισαν τα τραγούδια της ιδιαίτερης πατρίδας του, σηκώθηκε και άρχισε να χορεύει. Όπως είναι φυσικό καταχειροκροτήθηκε από τους παριστάμενους.

Δείτε το βίντεπ

Να αποδεχτεί την κίνηση μετανοίας και συγνώμης του δημοσιογράφου Δήμου Βερύκιου αποφάσισε η Ιερά Σύνοδος.

Η Ιερά Σύνοδος ασχολήθηκε με το θέμα και ανέγνωσε την επιστολή μετανοίας που απηύθυνε στην ΔΙΣ ο γνωστός δημοσιογράφος, ο οποίος είχε χρησιμοποιήσει στο twitter με πολύ άσχημο τρόπο την εικόνα της Παναγίας.

Η ΔΙΣ αποφάσισε να κάνει δεκτή τη συγνώμη του υπογραμμίζοντας και επισημαίνοντας πως πρόκειται για ένα ανεπίτρεπτο και μεγάλο σφάλμα εκ μέρους του, σύμφωνα με πληροφορίες της Romfea.gr.

Να αναφερθεί ότι ο δημοσιογράφος μέσω της Romfea.gr, είχε απευθύνει δημόσια συγγνώμη για τον σκανδαλισμό που προκάλεσε.

“Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Ιεράρχες – μέλη της Ιεράς Συνόδου που ομοφώνως αποδέχτηκαν την ειλικρινή Συγνώμη μου” έγραψε στο Twitter ο Δήμος Βερύκιος αναφορικά με την είδηση αυτή.

Το Romfea.gr δημοσιεύει παρακάτω αποκλειστικά την επιστολή του Δήμου Βερύκιου:

΄”Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

Με πόνο ψυχής και ειλικρινή συντριβή καρδίας απευθύνομαι προς το Σεπτό πρόσωπό Σας, ύστερα από τον έντονο σκανδαλισμό τον οποίο, άθελά μου, προκάλεσα προς το Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας μας, με ανάρτησή μου σε μέσω κοινωνικής δικτύωσης, σχετιζόμενης με το πρόσωπο της Παναγίας μας.

Όπως ήδη έχω εξηγήσει σε γραπτή δημόσια δήλωση συγγνώμης μου, το ατυχέστατο αυτό περιστατικό προκλήθηκε ύστερα από μια μεγάλη πλάνη στην οποία περιήλθα, αναζητώντας στο διαδίκτυο μία εικόνα της Παναγίας, που προστατεύει τα πάσης φύσεως τρωκτικά ζώα, προκειμένου να αναδείξω, όχι φυσικά τα αθώα ζώα, αλλά τα ανθρωπόμορφα, που αναζητούν απελπισμένα προστασία, κρυπτόμενοι ακόμη και πίσω από τα Ιερά Εικονίσματα.

Η ταχύτητα με την οποία πραγματοποίησα την αναζήτησή με «στράβωσε» και δεν συνειδητοποίησα πως η απεικόνιση ήταν προσβλητική για το πρόσωπο της Παναγίας μας, γεγονός που μόλις το αντιλήφθηκα, απέσυρα άμεσα την «εικόνα» από τον προσωπικό μου λογαριασμό.

Μακαριώτατε, σας παρακαλώ πιστέψτε με. Μόλις αντιλήφθηκα τι πραγματικά συνέβη, σάστισα.

Η πρώτη μου ενέργεια ήταν, όπως κάνω πάντα, να στραφώ με δάκρυα στα μάτια προς το εικόνισμα της Παναγιάς μας και να της ζητήσω να καθαρίσει το νου και την διάνοιά μου, προκειμένω να πράξω κάθε τι, προς επανόρθωση.

Ζήτησα την προστασία, την φροντίδα και την καθοδήγησή της, για να μπορέσω να βγω από τον πειρασμό αυτό. Ζητούσα συνεχώς συγχώρεση για την ενέργειά μου αυτή η οποία, δυστυχώς, προκάλεσε – άθελά μου πάντα – τον σκανδαλισμό των πιστών.

Τόσο Εσείς προσωπικά, όσο και πολλοί εκ των μελών της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, γνωρίζετε τις προσπάθειες και ενέργειές μου, προκειμένου με κάθε ευκαιρία και από όποια θέση και αν βρέθηκα, να αναδειχθεί το τεράστιο ιεραποστολικό, κοινωνικό, φιλανθρωπικό και γενικότερα το πολύπλευρο και πολυσχιδές έργο της Εκκλησίας μας.

Αυτό και μόνο Μακαριώτατε, νομίζω ότι καταδεικνύει το άδολο της ενέργειάς μου. Από μόνη της όμως αυτή η παραδοχή δεν θα είχε αξία, εάν ταπεινά και με πραγματική συντριβή δεν ζητούσα συγχώρεση.

Η συμβουλή του πνευματικού μου, την οποία από την πρώτη στιγμή ακολούθησα, ήταν αφενός να εκζητήσω την συγνώμη του Πανάγαθου και Φιλάνθρωπου Θεού μας, αφετέρου να ζητήσω ταπεινά συγχώρεση από τον πιστό λαό Του, για τον σκανδαλισμό που του προκάλεσα άθελά μου.

Επίσης μου συνέστησε μαζί με την ειλικρινή μου μετάνοια να καταθέσω στην αγάπη του Θεού μας και την έντονη Προσευχή μου.

Μακαριώτατε,

Η θλίψη στην οποία περιήλθα, ειλικρινά δεν περιγράφεται με λόγια. Δεν ξέρω εάν οι μέχρι τώρα ενέργειές μου βρήκαν ευαρέσκεια ενώπιον του Θεού και συγχώρεση από την μεσίτρια των ανθρώπων.

Θέλω ειλικρινά να σας διαβεβαιώσω ότι δεν είχα την παραμικρή πρόθεση να προσβάλω το θρησκευτικό συναίσθημα του Ορθόδοξου λαού μας, πολύ δε περισσότερο το πρόσωπο της Τιμιωτέρας των Χερουβίμ και ενδοξοτέρας των Σεραφείμ.

Και τούτη την ώρα ακόμα, στρέφομαι προς το εικόνισμα της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία πάντα μεσιτεύει προς τον Υιό της για κάθε πονεμένη ανθρώπινη ψυχή και απευθυνόμενος στο Σεπτό πρόσωπό της, ψελλίζω αυτό που ακούγαμε κάθε απόγευμα στις Αυγουστιάτικες Παρακλήσεις της και την παρακαλώ με θέρμη ψυχής: «Και σε μεσίτριαν έχω, προς τον φιλάνθρωπον Θεόν, μη μου ελέγξει τας πράξεις, ενώπιον των Αγγέλων, παρακαλώ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι εν τάχει».

Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

Είμαι βέβαιος ότι στο ωμοφόριό Σας θα βρω την στοργή αλλά και την κατανόηση που βρίσκει κάθε άνθρωπος στο χώρο της Εκκλησίας μας, ο οποίος στραβοπάτησε σε μια περπατησιά του, κατάλαβε το λάθος του και μετανόησε για αυτό.

Ζητώ και πάλι την συγχώρεση, την ευχή και την Ευλογία Σας. Ευελπιστώ και στις δικές Σας Αρχιερατικές Προσευχές, προκειμένου ο Θεός να απαλύνει το βάρος της ψυχής μου και να με συγχωρέσει για την θλίψη που προκάλεσα, έστω και άθελά μου, στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας μας.

Στην Προσευχή μου, αναφωνώ και παρακαλώ την Παναγία μας: «Δέσποινα του κόσμου, ελπίς και προστασία των πιστών, μη μου παρίδης την δέησιν, το συμφέρον ποίησον».

Ασπάζομαι την δεξιά Σας,

Υιικά
Δήμος Βερύκιος”