Χαρά, συγκίνηση, υπερηφάνεια, ικανοποίηση και δικαίωση είναι οι λέξεις που μπορούν να περιγράψουν τα συναισθήματα και το κλίμα στην επίσημη τελετή υποδοχής του αξιωματικού Άγγελου Μητρετώδη και του υπαξιωματικού Δημήτρη Κούκλατζη στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης από τον υπουργό Εθνικής Άμυνας, Πάνο Καμμένο, τον υφυπουργό Εξωτερικών Γιάννη Αμανατίδη, τον αρχηγό ΓΕΣ Αλκιβιάδη Στεφανή και τους γονείς τους.

Το πρωθυπουργικό αεροσκάφος που μετέφερε από την Αδριανούπολη τους δύο στρατιωτικούς, καθώς και τον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Κατρούγκαλο και τον υπαρχηγό ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνο Φλώρο, οι οποίοι τους συνόδευαν κατά την επιστροφή τους στην πατρίδα, προσγειώθηκε στις 03.18 στο αεροδρόμιο «Μακεδονία». Στρατιωτικό άγημα απέδωσε τιμές και οι δύο στρατιωτικοί αποβιβάστηκαν φορώντας στρατιωτικές στολές και κατευθύνθηκαν πρώτα στον υπουργό Εθνικής Άμυνας πριν χαθούν στην αγκαλιά των γονιών τους.

Χαρά και συγκίνηση για την επιστροφή στην πατρίδα ύστερα από μια παράνομη κράτηση πέντε και πλέον μηνών στις τουρκικές φυλακές της Αδριανούπολης, υπερηφάνεια για το υψηλό φρόνημα, το ηθικό και το σθένος που έδειξαν οι δύο Έλληνες στρατιωτικοί, δεν παρέδωσαν τη σημαία, όπως τόνισε ο κ. Καμμένος, ικανοποίηση και δικαίωση γιατί οι συστηματικές, συνεχείς και συντονισμένες ενέργειες του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, της κυβέρνησης, των ελληνικών αρχών, των πολιτικών δυνάμεων και ολόκληρης της Ελλάδας στέφθηκαν με επιτυχία και οδήγησαν στην απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών.
Ταυτόχρονα με τις δηλώσεις τους οι κ.κ. Καμμένος, Κατρούγκαλος και Αμανατίδης έστειλαν μηνύματα στην πλευρά της Τουρκίας για τις προοπτικές που ανοίγονται στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ύστερα από την απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών.
Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στο γεγονός ότι η επιστροφή τους στην πατρίδα έγινε ανήμερα της εορτής της Παναγίας.

Πριν ακόμα μαθευτεί η είδηση της απελευθέρωσης, οι γονείς των δύο στρατιωτικών το πρωί της Τρίτης πήγαν και προσκύνησαν την εικόνα της Παναγίας Σουμελά, στο ομώνυμο μοναστήρι στις πλαγιές του Βερμίου, άναψαν κεριά και προσευχήθηκαν να γυρίσουν πίσω τα παιδιά τους. Στη συνέχεια πήραν το δρόμο προς την Ορεστιάδα μέσω Θεσσαλονίκης, αλλά εκεί έμαθαν τα ευχάριστα νέα από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα που τους τηλεφώνησε για να μοιραστεί μαζί τους τη χαρά.

Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Πάνος Καμμένος, μετά την επίσημη υποδοχή πήγε από το αεροδρόμιο στην εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, που βρίσκεται στο Γ΄ Σώμα Στρατού, για να ανάψει ένα κερί, όπως μας είπε, αναφερόμενος στο γεγονός ότι η επιστροφή των δύο στρατιωτικών συνέπεσε με την εορτή της Παναγίας.

Πριν φτάσουν οι δύο στρατιωτικοί ο υπουργός Εθνικής Άμυνας και ο υφυπουργός Εξωτερικών τα είπαν για αρκετή ώρα με τους γονείς τους όσο περίμεναν την άφιξη του πρωθυπουργικού αεροσκάφους.

Υπουργός Εθνικής Αμυνας: Μια πολύ μεγάλη ημέρα για την πατρίδα μας

«Μία πολύ μεγάλη ημέρα για την πατρίδα μας, ημέρα της Παναγίας, ημέρα της Τήνου του 1940, ο ελληνικός λαός σύσσωμος, ενωμένος υποδέχεται τους δύο Έλληνες στρατιωτικούς, που βρέθηκαν επί πολλούς μήνες κρατούμενοι στις τουρκικές φυλακές υψίστης ασφαλείας», δήλωσε στους δημοσιογράφους ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος. Εστειλε μήνυμα ενότητας του ελληνικού λαού, σημειώνοντας πως «με ιδιαίτερη φόρτιση, συγκίνηση, όλο αυτό το διάστημα της κράτησης των δύο Ελλήνων στρατιωτικών επέδειξε ενότητα και πατριωτισμό».

Ταυτόχρονα τόνισε πως η σημαδιακή αυτή ημέρα μπορεί να σημάνει και μια άλλη ημέρα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. «Εκ μέρους του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, αλλά και του ελληνικού λαού, τους υποδεχόμαστε στην πατρίδα και ελπίζω ότι η απελευθέρωσή τους, σήμερα, αυτή τη σημαδιακή ημέρα, θα σημάνει και μια άλλη ημέρα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Μπορούμε να ζήσουμε μαζί και μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά προς όφελος και των δύο λαών μας. Μπορούμε να ζήσουμε χτίζοντας το μέλλον και το αύριο και των δύο χωρών μας, σεβόμενοι το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες» ανέφερε ο Πάνος Καμμένος.

Καλωσόρισε στην πατρίδα και στις Ενοπλες Δυνάμεις τους δύο στρατιωτικούς σημειώνοντας: «Εκ μέρους των Ενόπλων Δυνάμεων με τη στρατιωτική ηγεσία καλωσορίζω τον Έλληνα αξιωματικό και τον Έλληνα υπαξιωματικό. Δημόσια τους συγχαίρω διότι κράτησαν τον όρκο τους ως καλοί και φιλότιμοι στρατιώτες, δεν παρέδωσαν τη σημαία, την υπηρέτησαν σε αυτές τις συνθήκες αιχμαλωσίας και επέστρεψαν στην Ελλάδα για να συνεχίσουν την τήρηση του όρκου που έδωσαν στις Ένοπλες Δυνάμεις. Αυτά είναι τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων. Τους καλωσορίζουμε ανήμερα της Παναγίας».

Αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών: Μέρα χαράς που ανοίγει νέες προοπτικές
«Ο πρωθυπουργός επικοινώνησε με τους δύο στρατιωτικούς από την πρώτη στιγμή που μπήκαν στο αεροπλάνο οι δύο στρατιωτικοί μας, τους συνεχάρη για τη στάση τους και τους μετέφερε τη χαρά που αισθανόμαστε όλοι οιΕλληνες για την απελευθέρωση τους» δήλωσε ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Κατρούγκαλος και συνέχισε: «Γιατί πράγματι μοιραζόμαστε αυτή τη στιγμή τη χαρά των οικογενειών τους, όχι μόνο εμείς στην κυβέρνηση, κάθε Ελληνας, είναι μια μέρα γιορτής ήρθε αυτή η μεγάλη χαρά και ευτυχία, που είναι αποτέλεσμα μιας συστηματικής προσπάθειας, όχι μόνο της πολιτείας αλλά όλων των πολιτικών δυνάμεων».

Ο κ. Κατρούγκαλος υπενθύμισε πως όταν ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είχε τη «δύσκολη» συνάντηση με τον πρόεδρο της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, «ενώ όλοι δήλωναν ότι δεν βγήκε κάτι από τη συζήτηση αυτή, ο ίδιος είχε δηλώσει ότι βγαίνει πιο αισιόδοξος. Ακριβώς γιατί και αυτή η συνάντηση, όπως και όλες οι άλλες προσπάθειές μας, του υπουργείου Εξωτερικών, από τον Νίκο Κοτζιά μέχρι τον πρέσβη μας και τον πρόξενό μας συνέτειναν ακριβώς σ΄αυτό, στην άμεση απελευθέρωση των Ελλήνων στρατιωτικών».
«Και πρέπει να πω ότι ήταν μια προσπάθεια ενωτική που και άλλες πολιτικές δυνάμεις προσπάθησαν να συμβάλλουν με τις διεθνείς τους επαφές», επισήμανε και πρόσθεσε πως τώρα είναι μια νέα εποχή για τις ελληνοτουρκικέ σχέσεις. «Τώρα είναι μια νέα στιγμή για τις σχέσεις μας με την άλλη πλευρά. Ξεκινούν νέες προοπτικές για καλή συνεργασία, γειτονία. Νομίζω, λοιπόν, ότι μια μέρα χαράς που ανοίγει νέες προοπτικές, τις οποίες θα συνεχίσουμε να προσπαθήσουμε να τις αξιοποιήσουμε, όπως κάναμε μέχρι αυτή τη στιγμή», υπογράμμισε.

Υφυπουργός Εξωτερικών Γ. Αμανατίδης: Είμαστε υπερήφανοι και δικαιωμένοι για τις συστηματικές και διαρκείς προσπάθειες
«Είμαστε χαρούμενοι και ικανοποιημένοι για την απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών. Ταυτόχρονα είμαστε υπερήφανοι και δικαιωμένοι για τις συστηματικές και διαρκείς προσπάθειες που κατέβαλε τόσο ο ίδιος ο πρωθυπουργός όσο και ο υπουργός Εξωτερικών και το σύνολο των διπλωματικών και προξενικών αρχών μας στην Τουρκία, αλλά και σε όλο τον κόσμο, καθώς η απελευθέρωση είναι αποτέλεσμα ενεργειών οι οποίες γινόνουσαν στο ανώτατο επίπεδο, ιδιαίτερα με τις συναντήσεις του Αλέξη Τσίπρα τις οποίες είχε με τον πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, αλλά και σε όλο το διάστημα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στο ΝΑΤΟ και αλλού», δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο υφυπουργός Εξωτερικών Γιάννης Αμανατίδης.

Ευχαριστίες από τους δύο στρατιωτικούς και τους γονείς τους
«Να πούμε ευχαριστώ στους ανθρώπους που μας στήριξαν. Τους ευχαριστούμε πολύ», είπε ο Αγγελος Μητρετώδης.
Ευχαριστίες προς όλους εξέφρασαν και οι γονείς των δύο στρατιωτικών που δεν χόρταιναν να τους αγκαλιάζουν στον λίγο χρόνο που είχαν στη διάθεση τους στο αεροδρόμιο.
Από το αεροδρόμιο «Μακεδονία» οι δύο στρατιωτικοί πήγαν στη Λέσχη Αξιωματικών Θεσσαλονίκης, όπου έγινε κι εκεί μια υποδοχή παρουσία του υπουργού Εθνικής Άμυνας και της στρατιωτικής ηγεσίας.
Αμέσως μετά ο Άγγελος Μητρετώδης και ο Δημήτρης Κούκλατζης μεταφέρθηκαν στο στρατιωτικό νοσοκομείο 424 της Θεσσαλονίκης για τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσει που προβλέπονται σε αυτές τις περιπτώσεις.

Πηγή: vimaorthodoxias

Ένας βαθύς προσωπικός δεσμός με τον πατέρα του, η αγάπη για τη διαδικασία της πτήσης και παιδικά χρόνια με άφθονες στιγμές μέσα στο αεροδρόμιο της Τανάγρας ήταν αρκετά ώστε ο νεαρός Μιχάλης Τσάλτας να πάρει, πριν από 14 χρόνια, την απόφαση και να μεταφέρει το ιδιότυπο και απαιτητικό περιβάλλον εργασίας του πατέρα του, πιλότου της Πολεμικής Αεροπορίας, μέσα στο σπίτι του.

Ο νεαρός ειδικός στην πληροφορική επιχειρεί να κατασκευάσει με αυθεντικά εξαρτήματα, ένα πιλοτήριο μαχητικού αεροσκάφους Dassault Mirage F1, τον τύπο που πετούσε από το 1978 μέχρι και το 1991 ο πατέρας του, σε μια ειδική κατασκευή.

«Ήταν πριν από 14 χρόνια που αποφάσισα να “φέρω στη ζωή” το αεροσκάφος με το οποίο πετούσε ο πατέρας και συγκεκριμένα το πιλοτήριο, μέσα στο οποίο πετούσε για πολλές ώρες σε αποστολές αναχαίτισης πάνω από το Αιγαίο», εξήγησε, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων «Πρακτορείο 104,9 FM».

Δυσμενείς συγκυρίες δεν του επέτρεψαν να δώσει εξετάσεις για τη Σχολή Ικάρων, όταν ήταν μαθητής, δεν εγκατέλειψε όμως την πρωτότυπη για τα ελληνικά δεδομένα ιδέα της κατασκευής που χώρου, μέσα στον οποίο δεκάδες Έλληνες επαγγελματίες πιλότοι περιπολούσαν τον εναέριο χώρο της Ελλάδας επί δεκαετίες ώστε να μπορεί να την επιδεικνύει σε αεροπορικές εκθέσεις και γιορτές στο ευρύτερο κοινό.

Το ενδιαφέρον του πατέρα του νεαρού ελεύθερου επαγγελματία ήταν όμως πάντα το μεγαλύτερο του κίνητρο: «Από μόνος του, όποτε έβλεπε την πορεία της κατασκευής, μου έλεγε ιστορίες πάνω από το Αιγαίο, κάτι που με συγκινεί πάρα πολύ, να το ακούω· για παράδειγμα να μου λέει: αυτός ο διακόπτης έκαμνε αυτό, εκείνος το άλλο, όταν έδειχνε βλάβη κάναμε αυτό, βάζαμε τη μανέτα στο σημείο Χ, όταν θέλαμε να “γυρίσουμε” το αντίπαλο αεροσκάφος…», εξιστορεί ο Μιχάλης Τσάλτας.

Από την Αθήνα στη Χαλκίδα, στη συνέχεια στο Βέλγιο, όπου είχε μετατεθεί ο πατέρας του επί σειρά ετών και από εκεί στην Αθήνα και το Γαλάτσι, όπου ξεκίνησε και την κατασκευή. Παρά τις μεγάλες δυσκολίες δεν εγκατέλειψε ποτέ το όνειρό του, με υποστηρικτές ιδιώτες από τη Γαλλία, την Ισπανία, τη Νότιο Αφρική και μεγάλο κόστος, που επωμίστηκε προσωπικά.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συνέντευξης του Μ. Τσάλτα στο «Πρακτορείο FM» και τον Σωτήρη Κυριακίδη:

– Πότε ξεκίνησε η προσπάθειά σας να ολοκληρώσετε αυτή την ιδέα;

Η ιστορία ξεκίνησε πριν από 14 χρόνια περίπου. Η αγάπη και το πάθος μου για την Πολεμική Αεροπορία και συγκεκριμένα για τη βάση της Τανάγρας, όπου και πρακτικά μεγάλωσα, καθώς ο πατέρας μου ήταν ιπτάμενος στα μαχητικά αεροσκάφη Mirage, ήταν το κίνητρο από τα παιδικά μου χρόνια. Δυστυχώς, κάποιες δυσμενείς συγκυρίες δεν μου επέτρεψαν να δώσω εξετάσεις ως μαθητής για τη Σχολή Ικάρων και έτσι προσπάθησα να ακολουθήσω το πάθος μου αυτό για το συγκεκριμένο αντικείμενο από μια άλλη διαδρομή. Αυτό το έκανα αρχικά με τον μοντελισμό αλλά όχι μόνο. Ήταν, λοιπόν, πριν από 14 χρόνια που αποφάσισα να “φέρω στη ζωή” το αεροσκάφος, με το οποίο πετούσε ο πατέρας και συγκεκριμένα το πιλοτήριο, μέσα στο οποίο πετούσε για πολλές ώρες σε αποστολές αναχαίτισης πάνω από το Αιγαίο.

Με αυτό τον τρόπο, ψάχνοντας, επικοινωνώντας με όλες τις χώρες, οι Πολεμικές Αεροπορίες των οποίων είχαν σε υπηρεσία το συγκεκριμένο μαχητικό, το γαλλικό Dassault Mirage F1, ξεκίνησα να αναζητώ τμήματα του αεροσκάφους. Τμήματα όπως τα όργανα, την κονσόλα του πιλοτηρίου και τον σκελετό της, αλλά και βιβλιογραφία ώστε μελλοντικά να το καταστήσω λειτουργικό. Πριν από αρκετά χρόνια, λοιπόν, κατάφερα και βρήκα μέσω του γαλλικού e-bay το πρώτο κομμάτι του πιλοτηρίου, τον σκελετό της κονσόλας, ένα δομικό κομμάτι μέταλλο, «άψυχο» τότε και χωρίς κανένα όργανο. Ήταν η πρώτη μου αγορά, τα πρώτα μου έξοδα για να ξεκινήσω αυτό το όνειρο.

– Υπάρχουν και άλλοι πολίτες σε όλο τον κόσμο, που κάνουν κάτι παρόμοιο;

Είναι ευχάριστο που ανακαλύπτεις πως σε χώρες του εξωτερικού υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αυτό το ενδιαφέρον, ενώ για την Ελλάδα, απ’ όσο γνωρίζω, είμαι ο μοναδικός που επιχειρεί κάτι τέτοιο, μια κατασκευή από αυθεντικά τμήματα ενός μαχητικού αεροσκάφους. Πράγματι, λοιπόν, κάτι τέτοιο συμβαίνει και στο εξωτερικό· είναι κάτι πολύ συνηθισμένο για αεροπλάνα που μπορεί να είναι από την εποχή του Β’ ΠΠ, Spitfire κ.ο.κ, μέχρι αεροσκάφη που είναι εν ενεργεία σήμερα. Υπάρχει μια διαφορετική νοοτροπία και νομοθεσία σε πολλές χώρες και έτσι αεροσκάφη που βγαίνουν εκτός λειτουργίας, είτε από σημαντικές μηχανικές βλάβες, είτε από άλλους λόγους είναι διαθέσιμα για κάτι όπως αυτό που κάνω εγώ. Τα τμήματα τους δε γίνονται διαθέσιμα με τις τιμές του μετάλλου ουσιαστικά και έτσι ιδιώτες μπορούν εύκολα να αποκτήσουν κομμάτια για να φτιάξουν ίσως ένα πιλοτήριο από το αεροσκάφος που θέλουν, όπως εγώ.

Στη Γαλλία και στην Ισπανία, η νομοθεσία είναι σχετικά διαφορετική σε ό,τι αφορά αεροσκάφη που έχουν βγει εκτός λειτουργίας. Συγκεκριμένα υπάρχει ένας χώρος που ονομάζεται «νεκροταφείο αεροσκαφών», όπου ιδιώτες μπορούν να καταθέσουν μια επιστολή προς τη Γαλλική Πολεμική Αεροπορία και να πάνε για να τα αποκτήσουν έναντι ενός μικρού κόστους. Για τις Ένοπλες Δυνάμεις αυτών των χωρών είναι άχρηστο στρατιωτικό υλικό και έτσι οι ιδιώτες μπορούν να τα αξιοποιούν. Είτε τα ανακατασκευάζουν, είτε δημιουργούν κάτι όμορφο. Κάποιοι από αυτούς πωλούν τα υλικά που θα αποκτήσουν και έτσι εμείς στην Ελλάδα μπορούμε να τα αγοράσουμε. Η νομοθεσία σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το Α και το Ω και δυστυχώς στην Ελλάδα δεν βοηθάει καθόλου.

– Είναι κάτι τέτοιο εφικτό και στην Ελλάδα;

Σήμερα θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, αν γινόταν κατ’ εξαίρεση. Είναι κάτι που το ξέρω καθώς είχα στείλει επιστολές στο Μετοχικό Ταμείο αλλά και στο ΥΕΘΑ, όπως και στο Επιτελείο της Πολεμικής Αεροπορίας, με τις οποίες ζήτησα να γίνει η διάθεση αυτού του στρατιωτικού υλικού από αεροσκάφη F1, που είχαν υποστεί ζημιές και δεν ήταν σε μακροχρόνια αποθήκευση για μελλοντική ίσως χρήση. Στις περιπτώσεις αυτές έλαβα απάντηση όπου με ευχαριστούσαν για το ενδιαφέρον μου αλλά εξαιτίας της νομοθεσίας δεν ήταν δυνατό να γίνει η διάθεση του συγκεκριμένου υλικού καθώς ήταν «χρεωμένα» στις Ε.Δ.

– Ποιες είναι οι πηγές των -προφανώς- δυσεύρετων υλικών και ποιοι σας υποστηρίζουν σήμερα;

Οι πηγές είναι το γαλλικό eΒay, όπου ξοδεύω μεγάλα διαστήματα χρόνου αναζητώντας το παραμικρό αντικείμενο, από μικρά κουμπιά, λαμπτήρες και ό,τι χρειάζομαι αυτή τη στιγμή για να ολοκληρώσω το πιλοτήριο αφού πρόκειται, μαζί με τα πλαϊνά δομικά στοιχεία, για κεντρική αλλά και πλαϊνές κονσόλες ώστε το αποτέλεσμα να είναι η ολοκληρωμένη καμπίνα του πιλότου. Έχω όμως τη χαρά να έχω δυο- τρεις Γάλλους μηχανικούς υποστηρικτές, μηχανικούς από στρατιωτικά αεροδρόμια από τα επιχειρήσουν μαχητικά F1, άτομα που γνωρίζουν την Ελλάδα καθώς γινόταν και οι λεγόμενες ανταλλαγές μοιρών στο παρελθόν ανάμεσα στη Γαλλία και τη χώρα μας.

Την προσπάθεια μου, όσο είναι εφικτό, στηρίζουν και άτομα από την Ισπανία, που διέθετε επίσης τον συγκεκριμένο τύπο αεροσκάφους μέχρι πρόσφατα, ενώ στοιχεία προσπαθώ να βρω και από μουσεία. Συγκεκριμένα, από μουσείο της Νοτίου Αφρικής και την εκεί πολεμική αεροπορία (SAAF) καθώς για ένα μουσείο είναι πιο εύκολο να λάβει ανταλλακτικά και στοιχεία για αεροσκάφη που βρίσκονται ανάμεσα στα εκθέματά του. Έτσι, μετά από επικοινωνίες, μου απάντησαν πως πράγματι είχαν μερικά ανταλλακτικά σε δύο ή τρία τεμάχια και μπορούσαν να μου τα αποστείλουν.

Στην Ελλάδα υπάρχει κάποια υποστήριξη από ιδιώτες, όπως και από στελέχη μιας ιδιωτικής εταιρίας, που έχει ως αντικείμενο την αμυντική βιομηχανία. Η βοήθεια τους ήταν μεγάλη, καθώς αφού κατάφερα να ολοκληρώσω κομμάτι- κομμάτι και τη βασική κατασκευή αλλά και τη συναρμολόγηση μέχρι το σημείο που αυτή έφτασε, πήρα την πρωτοβουλία να πάω ένα βήμα παρακάτω, κάτι στο οποίο χρειαζόμουν βοήθεια. Προσπαθούμε έτσι να ενεργοποιήσουμε τον φωτισμό του πιλοτηρίου του μαχητικού και έτσι χρειάστηκε να γίνει συντήρηση και επισκευή στα όργανα και τα λοιπά στοιχεία, ειδικά σε όσα δεν δούλευαν, αφού τα περισσότερα ήταν χτυπημένα, κατεστραμμένα ή είχαν κάποια διάβρωση από τα χρόνια. Με τη βοήθεια, λοιπόν, αυτών των ειδικών και τη δουλειά τους, τα επισκευάσαμε, βγάλαμε τις καλωδιώσεις για να φτάσουμε στο σημερινό αποτέλεσμα, η καμπίνα να έχει τον αυθεντικό φωτισμό της και να είναι πιο κοντά στο πως ήταν εν ώρα λειτουργίας.

– Όταν ολοκληρώσετε την κατασκευή πού έχετε σκοπό να το παρουσιάσετε;

Επειδή έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τον πατέρα μου και πάντα με «άγγιζε» αυτό που έκανε, το όνειρο ήταν να του δείξω κάτι, πως αγάπησα αυτό που έκανε. Στόχος μου είναι να ολοκληρώσω όλη την καμπίνα και το κάθισμα, κάτι που μου λείπει τώρα, να δει την τελική κατασκευή. Αμέσως μετά είμαι ανοιχτός σε κάθε ιδέα, είτε την παρουσία του πιλοτηρίου σε μια εκδήλωση ως έκθεση, είτε κάτι άλλο, αφού την κατασκευή έχω ολοκληρώσει τροχήλατη για να μπορεί να μετακινηθεί.

Όλοι έχουμε έναν φίλο (ή περισσότερους) που με τις ικανότητες παρακολούθησης που διαθέτει, θα μπορούσε άνετα να δουλεύει για το FBI ή να είναι ντετέκτιβ. Η αλήθεια είναι ότι τους εξιτάρει κάπως το κυνήγι των πληροφοριών για ό,τι τους κινεί το ενδιαφέρον. Κρατούν μικρό καλάθι, μέχρι να συλλέξουν τα απαραίτητα στοιχεία και να μπορέσουν ν’ αποφανθούν για την αθωότητα ή όχι του κατηγορουμένου.

Η παρακολούθηση είναι εθισμός. Δεν είναι απλή υπόθεση να διώξουν τυχόν υποψίες που τους περιβάλλουν. Το αστυνομικό τους δαιμόνιο δεν εφησυχάζεται εύκολα. Μέχρι να πάρουν τις απαντήσεις, δεν ηρεμούν. Ξαπλώνουν το βράδυ και το μυαλό τους παίρνει χίλιες στροφές καταστρώνοντας ακούραστα το σχέδιό τους. Η διεξαγωγή της έρευνάς τους διαφέρει ανά περίπτωση κι εκτελείται με διαφορετικούς τρόπους η άντληση των πληροφοριών.

Αν αυτός που τους κινεί το ενδιαφέρον, γνώριζε πόσες φορές έχουν ξεψαχνίσει όποια πληροφορία τους παρέχει, το πιθανότερο θα ήταν να κατέθετε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων. Σιγά μην τους πιάσει όμως! Όταν εκείνος πήγαινε, αυτοί είχαν ήδη γυρίσει.

Όσοι έχουν σχέση συνήθως είναι πρωτοπόροι στην κατασκοπεία. Η δεξιοτεχνία με την οποία ξεσηκώνουν κωδικούς υπολογιστών, email, κινητών είναι αξιοζήλευτη. Τα ξεκλειδώνουν στο άψε-σβήσε σκανάροντας όλη την αλληλογραφία και τις κλήσεις του συντρόφου τους χωρίς ν’ αφήσουν ίχνη, αφού είναι επαγγελματίες.

Τώρα, αν τύχει και τους πιάσουν στα πράσα, δε θα διστάσουν να τους πουν με στόμφο: «Έχεις κάτι να μου κρύψεις μήπως; Αν θες, ψάξε και το δικό μου».

Άλλος ένα τομέας, που έχει αλλάξει κατά πολύ το σκηνικό των σχέσεων, καθώς τα όρια της ιδιωτικότητας έχουν αρχίσει να ρευστοποιούνται, είναι αυτός των social media. Σίγουρα έχεις συμμετάσχει σε κάποιο ανάλογο διάλογο, όταν αναφέρεις μια νέα σου γνωριμία.

-Πριν λίγες μέρες γνώρισα μια κοπέλα σε ένα καφέ. Πριν τελειώσεις τη φράση σου έχει πεταχτεί: «Έχει Facebook, Twitter ή Instagram; Μη μου πεις ότι έχει Snapchat! Κάτσε να τσεκάρουμε το προφιλ της. Ψάξε όλα όσα ανεβάζει». -Μα τι σχέση έχει αυτό; «Για σε παρακαλώ. Μην παρεμβαίνεις στο έργο μου μικρέ ερασιτέχνη. Κι αν είναι καμιά μουρλή;», σου απαντά!

Ή έναν διάλογο σαν κι αυτόν στο ραντεβού με το νέο αίσθημα που ενώ έχεις ψάξει γι’ αυτόν, δε θες να προδοθείς. -Μια φορά είχα πάει να κάνω διακοπές στο σπίτι της θεία μου στη Σαντορίνη. «Κάτσε. Ποιας θείας; Της Αντωνίας ή της Γεωργίας;» -Της Γεωργίας. Ει! Για περίμενε. Πού ξέρεις εσύ τις θείες μου; Γουρλώνεις τα μάτια, τον κοιτάς και του λες: «Εσύ μου το είπες πριν». Και περιμένεις με αγωνία να το χάψει και να μην ξεφτιλιστείς.

Δεν παραδέχονται ποτέ ότι τους παρακολουθούν. Δεν καταλαβαίνουν όλοι ότι καταλάθος απ’ το δικό τους το προφίλ βρέθηκες να ψάχνεις το προφίλ της μακρινής τους ξαδέρφης απ’ τον Καναδά. Καταλάθος εννοείται.

Déjà vu ε; Λίγο πολύ όλοι έχουμε ζήσει ή έχουμε κάνει κάτι παρόμοιο. Μην ακούτε τις κουταμάρες ότι τα social media δημιουργήθηκαν για να ενώνουν τον κόσμο και να διατηρούμε την επαφή μεταξύ μας. Δημιουργήθηκαν για να μπορούμε να παρακολουθούμε τον κόσμο. Δηλαδή, να μη ρίξουμε μια ματιά για να ξέρουμε τι μας γίνεται;

Πρώτο βήμα κατασκόπων: Τοποθετούμε τον ενδιαφερόμενο στη λίστα των στενών φίλων. Έτσι κάθε προσπάθεια δημοσίευσης φτάνει σε εμάς με τη μορφή ειδοποίησης. Οπότε τα μαθαίνουμε όλα και δε μας ξεφεύγει τίποτα.

-Μωρό μου χθες βγήκα με τα ξαδέρφια μου. «Όλα ξαδέρφια σου ήταν Δάφνη; Κι αυτός ο Δημήτρης;», ρωτάς. -Αυτός ήταν φίλος τους, αλλά δε μ’ άφησες να ολοκληρώσω. «Α, μάλιστα. Κατάλαβα.», απαντάς.

Αν ποτέ υπάρξει εφαρμογή που να δείχνει πόσες φορές έχουμε μπει με τους κολλητούς μας σε συγκεκριμένα προφίλ, τότε τη βάψαμε! Άντε να τους εξηγήσεις ότι δεν είναι εμμονή, αλλά κοινωνικό ενδιαφέρον. Δεν το πιστεύουν οι κακοπροαίρετοι.

Τους ειδικούς πράκτορες που τυχαίνει να είναι φίλοι μας, τους αγαπάμε λίγο παραπάνω έτσι ψυχάκηδες που είναι. Ειδικά, όταν μας αποδεικνύουν ότι είναι πάντα σε ετοιμότητα να περάσουν από ακτινογραφία όποιο καινούριο, επίδοξο ταίρι βρεθεί στο δρόμο μας. Δε θα πέσει το δικό μας παιδί σε λάθος χέρια. Γι’ αυτό και συχνά-πυκνά καταφεύγουμε σ’ εκείνους για απαντήσεις. Βολεύει κι είναι και φθηνότερο απ’ το να προσλάβεις ιδιωτικό ντετέκτιβ.

Κάποιες φορές το έργο τους ίσως δυσκολέψει, αν τους διαγράψουν ή τους μπλοκάρουν. Πού να ήξεραν, όμως, οι ενδιαφερόμενοι ότι τέτοιοι χάκερς δεν κολλάνε πουθενά. Εύκολα θα σπάσουν τον κωδικό, αφού σκέφτονται ήδη όλους τους πιθανούς. Αν όχι, μπορεί να φορέσουν ακόμη και μαύρα ρούχα και γυαλιά για να κάνουν μια μίνι εκδρομούλα προς τη δουλειά του φίλου τους για να διαπιστώσουν ότι όντως είναι εκεί. Ό,τι δε βλέπουν με τα μάτια τους σιγά μην το πιστέψουν.

Ένας άνθρωπος με αμφιβολίες είναι καλύτερος ερευνήτης απ’ τον οποιονδήποτε επαγγελματία. Ανακαλύπτει, όσα πρέπει να μάθει. Μπορεί να μη μιλάει πάντα, αλλά τα γνωρίζει όλα. Περιττό ν’ αναφέρουμε ότι αυτές που διαπρέπουν στην έρευνα τέτοιου είδους είναι οι γυναίκες και ειδικά οι μητέρες. Αν όλες οι υπηρεσίες έρευνας αποτελούνταν από γυναίκες, τότε σίγουρα κανένα έγκλημα δε θα παρέμενε ανεξιχνίαστο για πολύ. «Θα τα μάθουμε όλα. Να το έχετε υπόψιν».

Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Τσιρίγου: Νάννου Αναστασία.

Συντάκτης: Μαρία Τσιρίγου
pillowfights