Εκπληκτικές εικόνες από το μεγαλύτερο φεγγάρι των τελευταίων 150 χρόνων κάνουν το γύρο του κόσμου, βγάζοντας χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους για μία φωτογραφία ή βίντεο από το μοναδικό αυτό φαινόμενο.
Η μοναδική αυτή συγκυρία, που το φεγγάρι έχει πλησιάσει στο κοντινότερο σημείο από τη Γη και παράλληλα έχουμε πανσέληνο και ολική έκλειψη, προσφέρει μοναδικής ομορφιάς εικόνες σε όλον τον πλανήτη.
Βίντεο από την Ζωντανή μετάδοση:
First time in 150 years : The rare Super Blue Blood Moon is finally here !
Δημοσιεύτηκε από EBUZZ στις Τετάρτη, 31 Ιανουαρίου 2018
Στην Ελλάδα, το «σούπερ μπλε ματωμένο» φεγγάρι αναδύθηκε στον ουρανό πιο μεγάλο από ποτέ άλλοτε και πιο κόκκινο και φωτεινό, ταξιδεύοντας το μάτι σε μία ομορφιά που θα έχουμε την ευκαιρία να αντικρίσουμε μόνο απόψε, μόνο μία φορά σε ολόκληρη τη ζωή μας. Δείτε τις εικόνες από το σούπερ μπλε ματωμένο φεγγάρι τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε πολλές περιοχές στον κόσμο.
Φωτογραφία του περιοδικού Forbes από την σελήνη στο Σούνιo:
Thanks for joining us for the #SuperBlueBloodMoon! The next appearance of this trio in the U.S. — a total lunar eclipse, a “supermoon” and a “blue moon” — will be Jan. 31, 2037. Mark your calendars and join us again! Discover more about the Moon: moon.nasa.gov
Το λαγωνικό από τα Χανιά – Βγαίνει για μια απλή βόλτα και… εντοπίζει ναρκωτικά – Ίσως ο πιο επιτυχημένος σκύλος στην ιστορία του λιμενικού σώματος
Το.. λαγωνικό του λιμενικού σώματος στην Κρήτη, που έχει την βάση του στα Χανιά, είναι κορίτσι και ακούει στο όνομα “Μίσα”.
Ένα πανέξυπνο σκυλί ράτσας «Μαλινουά», έτοιμο πάντα να κάνει το καθήκον του όποτε και όπου το «καλέσουν» σε ολόκληρο το νησί.
Ο χειριστής της “Μίσα” μίλησε στο Flashnews.gr, και περιέγραψε την σχέση του με τον σκύλο, μας έδωσε ορισμένα στοιχεία για την εκπαίδευση, και μας μίλησε για τις μεγάλες επιτυχίες της.
Πρόκειται για τον δεύτερο υπηρεσιακό σκύλο που εκπαιδεύει, με τον πρώτο να πεθάινει στα 13 του χρόνια.
Το όνομα της προήλθε από το “(Μί)ρκα” και το “(Σά)ντυ”. Η Μίρκα και η Σάντυ ήταν σκυλιά του λιμενικού σώματος, εκτός Κρήτης, τα οποία τόσο αυτά όσο και οι συνοδοί τους έχουν φύγει από την ζωή. Έτσι λοιπόν τιμητικά ο χειριστής εδώ στα Χανιά, ονόμασε το μικρό Μαλινουά που παρέλαβε από το Βέλγιο μολις 3 μήνες μετά την γέννηση του, “Μίσα”.
Η “Μίσα” είναι το “Α και το Ω” του λιμενικού σώματος στην Κρήτη, με τις επιτυχίες της στα 4,5 χρόνια να μετρούνται σε εκατοντάδες δικογραφίες.
Ο σκύλος που έκανε την μεγαλύτερη ανακάλυψη στην ιστορία του λιμενικού σώματος
Όλοι θυμόμαστε την τεράστια υπόθεση με το ναρκοπλοίο στην Αγία Γαλήνη, που έκρυβε ναρκωτικά αξίας 70 εκατ. ευρώ. Ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας που σημείωσε τότε το λιμενικό σώμα με την διαλεύκανση της υπόθεσης, οφείλεται σε αυτό το πανέξυπνο σκυλί, και φυσικά στην αποτελεσματική του εκπαίδευση.
Το πλοίο είχε ερευνηθεί σπιθαμή προς σπιθαμή από το κλιμάκιο λιμενικου σώματος επί πολλές ώρες χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ωστόσο η πληροφορία για ναρκωτικά στο εντός αυτού υπήρχε. Έτσι η «Μίσα» ταξίδεψε μέχρι την Αγία Γαλήνη.
“Ο σκύλος βρήκε τα ναρκωτικά μέσα στο πρώτο λεπτό” μας λέει ο χειριστής της. “Με το που μπήκαμε μέσα στο πλοίο πήγε και στάθηκε σε ένα συγκεκριμένο σημείο και μου έδωσε την ένδειξη ότι κάτι υπήρχε κρυμμένο από κάτω”.
“Είναι πολύ δύσκολο από ένα δουλεμένο σκυλί να κρύψεις ναρκωτικά, είναι θα έλεγα ακατόρθωτο.”
Ναρκωτικά επιμελώς κρυμμένα ή θαμμένα ή μέσα σε υγρά με διάφορες παραπλανητικές οσμές, είναι… παιχνιδάκι για τον εντοπισμό τους από την «Μίσα».
Με πικρία ο χεριστής, σε ερώτηση μας για την επιβράβευση που ενδεχομένως να είχαν για την τεράστια αυτή επιτυχία, μας αναφέρει “Δυστυχώς όχι δεν επιβραβευτήκαμε. Αλλά ακόμα ελπίζουμε για το ηθικό και μόνο μέρος να το δει η υπηρεσία και να μας ανταμείψει ,γιατί για εμάς το ηθικό είναι μεγαλύτερη “τροφή” από το οικονομικό.”
Η σχέση χειριστή και σκύλου
«Το λουρί είναι ο ομφάλιος λώρος του χειριστή με τον σκύλο» μας λέει ο ίδιος. Είναι τέτοια η σύνδεση που δημιουργείται ανάμεσα τους που αν ο χειριστής δεν βρίσκεται σε καλή ψυχολογία, ο σκύλος απαγορεύεται να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε αποστολή. «Οι σκύλοι είναι 24ωρες μαζί μας, όπου και αν είμαστε. Είναι μέλος της οικογένειας μου και δεν έχει καμία διαφορά από τα παιδιά μου.»
“Γενικά δένεσαι συναισθηματικά πάρα πολύ. Ο πρώτος σκύλος που εκπαίδευσα πέθανε στα 13 του χρόνια και μου “στοίχισε” πολύ.”
Η εκπαίδευση της “Μίσα”
Η “Μίσα” είναι ο πρώτος σκύλος του Λιμενικού Σώματος που εκπαιδεύτηκε με τα πρότυπα του ευρωπαϊκού οργανισμού FRONTEX, ήρθε στα Χανιά τριών μηνών έγινε μια προ εκπαίδευση για κάποιο διάστημα και έπειτα ταξίδεψε με τον χειριστή της στην Αθήνα για να περάσει από εκπαίδευση του ανωτέρου οργανισμού, μαζί με τον χειριστή για τρεις μήνες.
Τι είναι τα πρότυπα εκπαίδευσης της FRONTEX
“Εκπαιδευτές από όλη την Ευρώπη βρήκαν ένα πρότυπο εκπαίδευσης σκύλων, που δεν εκπαιδεύονται να είναι ενεργητικοί, αλλά παθητικοί. Αυτό σημαίνει ότι όταν μυρίσει κάτι ύποπτο, πλησιάζει εκεί, ακινητοποιείται και με την μύτη σου δείχνει που είναι ο στόχος.”
Φυσικά η εκπαίδευση και η αξιολόγηση για το ζευγάρι δεν σταματά πότέ. Και οι δυο αξιολογούνται μια φορά τον χρόνο, οι εκπαιδευτές κρύβουν όλων των ειδών τα ναρκωτικά τα οποία πρέπει να εντοπιστούν.
Όλα βέβαια για τον σκύλο είναι ένα παιχνίδι. Ο σκύλος ψάχνοντας για ναρκωτικά στην ουσία παίζει ένα παιχνίδι που περιλαμβάνει εντοπισμό οσμών. Η επιβράβευση για αυτόν είναι να εντοπίσει τις οσμές – το παιχνίδι του.
Tέλος για τον υπηρεσιακό σκύλο δεν υπάρχει συγκεκριμένο έτος συνταξιοδότησης, αυτό το κρίνουν οι εκπαιδευτές από την αξιολόγηση που υποβάλλονται. Αν κριθεί ότι δεν μπορεί να συνεχίσει, τότε είτε μένει με τον εκπαιδευτή ή αν ο ίδιος δεν μπορεί να το φροντίσει δίνεται σε κάποια φιλοζωική ομάδα.
Πηγαίνουν για βόλτα και εντοπίζουν…ναρκωτικά!
Για κακή τύχη πολλών, η Μίσα δεν σταματά ποτέ την…δουλειά της. Όπως μας λέει ο χειριστής, έχει τύχει πολλές φορές να βγουν για μια απλή βόλτα με την ίδια να εντοπίζει ναρκωτικά, είτε στην κατοχή ανθρώπων είτε σε άλλα σημεία. Από εκεί και πέρα ακολουθείται η νομική διαδικασία.
Ο πατέρας της 5 φορές παγκόσμιο πρωταθλητής στο Βέλγιο σε αγώνες σκύλων, Modeo Ring, η μητέρα 2 και ο αδερφός της Μίσα τρέχει σε αγώνες και είναι 2 φορές παγκόσμιο πρωταθλητής.
Το ρητό της ομάδας K-9 (σκύλος – εκπαιδευτής)
Όπως μας λέει ο ίδιος ο χειριστής κλείνοντας, το ρητό της ομάδας Κ-9 «Αν έχετε κάτι ύποπτο πάνω σας και μας συναντήσετε δεν υπάρχει άλλη λύση παρά να το παραδώσετε γιατί η μεταχείριση σας μετά θα είναι πιο ευνοϊκή»
Στις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπισε όταν έκλεισε η ΕΡΤ αναφέρθηκε ο Στέλιος Κούλογλου, μιλώντας στην εκπομπή Εμείς και στον Γιάννη Βίτσα, ενώ αναφέρθηκε και στους λόγους που δεν του δίνεται πλέον βίζα για να πάει στην Αμερική.
Η βίζα για την Αμερική
«Δεν μου δίνουν βίζα για να πάω στην Αμερική, λόγω των ντοκιμαντέρ μου, γιατί αρχές του 2000 όταν είχα το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα υπήρχαν συνεχείς διαμαρτυρίες από την Αμερικανική Πρεσβεία στην Κυβέρνηση ότι κάνω αντιαμερικανικά ρεπορτάζ. Ήταν τότε κυρίως με τον πόλεμο στο Ιράκ. Και αμέσως μετά τον πόλεμο στο Ιράκ που είχα αποκαλύψει και τα ψέματα που έλεγαν πριν τον πόλεμο και τις αποκαλύψεις που έγιναν μετά τον πόλεμο. Το 2010 πήγα να ανανεώσω τη δημοσιογραφική βίζα και κατάλαβα ότι ήμουν σε μαύρη λίστα, γιατί πήγα μαζί με δύο συνεργάτες μου και σε αυτούς έδωσαν αμέσως βίζα και σε εμένα μου είπαν περιμένετε. Περιμένω 7 χρόνια και κάτι. Ήλπιζα ως Ευρωβουλευτής πλέον δεν θα μπορούσαν να το αρνηθούν. Και μάλιστα μου το αρνήθηκαν μια φορά το καλοκαίρι που ήταν να μιλήσω στην Αμερική, αλλά τώρα ήμουν μέλος μιας επίσημης αντιπροσωπείας. Είναι εξωφρενικό και χωρίς προηγούμενο το ότι αρνούνται σε Ευρωβουλευτή να ταξιδέψει στις ΗΠΑ.»
Ο λόγος που τον έκοψαν από την ΕΡΤ
«Η αιτία που έκοψαν το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα ήταν οι πιέσεις της Αμερικανικής Πρεσβείας. Ένα μήνα πριν με διώξουν το 2008 γίνεται μια συνεδρία στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΡΤ, σύμφωνα με τα επίσημα πρακτικά λένε ότι δημιουργώ προβλήματα σε σχέση με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Ένα μήνα μετά με διώχνουν. Η αφορμή είναι επίσης πολύ σημαντική, ένα ρεπορτάζ για τη γενιά των 700 ευρώ. Μου ζητάνε να μην το προβάλω, γιατί αν το προβάλω θα με κόψουν. Το πρόβαλα και με έδιωξαν.»
Οι οικονομικές δυσκολίες
«Έχω ένα φίλο στην Κρήτη που τον αποκαλώ Χασάν και με αποκαλεί Αμπντούλ. Όταν ξεκίνησε η οικονομική κρίση, κυρίως όταν έκλεισε η ΕΡΤ, γιατί ξαναδούλευα εκεί μετά την αποπομπή μου, δεν είχα καθόλου χρήματα. Με τα ντοκιμαντέρ μου έκανα περιοδείες σε όλη την Ελλάδα και πουλούσα DVD με τις εκπομπές μου κι από εκεί έβγαζα χρήματα για να ζω. Βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση, διότι δεν είχα χρήματα καθόλου. Πουλούσα DVD πηγαίνοντας από πόλη σε πόλη και κατάφερα να επιβιώσω.»
«Στις 4 Φλεβάρη μπορεί να χυθεί αίμα» προειδοποιεί η αναρχική συλλογικότητα «Ρουβίκωνας» σχετικά με το συλλαλητήριο που θα πραγματοποιηθεί στο Σύνταγμα για το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ.
Ειδικότερα, ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του Ρουβίκωνα με ανάρτηση στην προσωπική του ιστοσελίδα στο Facebook, αναφέρει χαρακτηριστικά, δημιουργώντας ερωτήματα:
«Στις 4 Φλεβάρη μπορεί να χυθεί αίμα. Καποιοι θα κρατάνε “σφουγγαρίστρες” και κάποιοι άλλοι μαχαίρια. Αλλοι θεωρούν ότι “θα είναι η μέρα τους” και κάποιοι άλλοι θέλουν “να περάσει η μέρα χωρίς απώλειες”. Θα δείξει. Με πολύ θόρυβο και μάλλον με μεγάλο κόστος για όλους».
Την ίδια ώρα, ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Άδωνις Γεωργιάδης, κάνει λόγο για προσπάθεια εκφοβισμού του λαού προκειμένου να μην συμμετάσχει στο συλλαλητήριο.
Ο κ. Γεωργιάδης, με ανάρτησή του στο Twitter, τονίζει ότι «ο εκφοβισμός δεν θα καρποφορήσει και είναι ευθύνη της κυβέρνησης να εξασφαλίσει το δικαίωμά μας να διαδηλώσουμε. Αν οι κουκουλοφόροι των Εξαρχείων έρθουν να μας εμποδίσουν διά της βίας η ευθύνη στον κ. Τσίπρα».
Η προσπάθεια εκφοβισμού του λαού δεν θα καρποφορήσει. Η Κυβέρνηση έχει την ευθύνη να εξασφαλίσει το δικαίωμα μας να διαδηλώσουμε. Αν οι κουκουλοφόροι των Εξαρχείων έρθουν να μας εμποδίσουν δια της βίας η ευθύνη στον κ. Τσίπρα pic.twitter.com/pUn3qEFXIY
Υπάρχουν πολλά σημεία του πλανήτη στα οποία κατά καιρούς το ανθρώπινο είδος λησμόνησε την ανθρωπιά του. Πουθενά όμως δεν συνέβη αυτό με τον πέρα από κάθε αρρωστημένη φαντασία φρικιαστικό τρόπο που έγινε στη Μονάδα 731.
Οι εικόνες φρίκης δεν είναι κάτι άγνωστο στους στρατιώτες σε περίοδο πολέμου. Ειδικά όταν μιλάμε για τον πιο φονικό που είχε ζήσει ως τότε η ανθρωπότητα, τον Β’ Παγκόσμιο. Ακόμη κι αυτοί, όμως, ανατρίχιασαν όταν έμπαιναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το βλέμμα τους διασταυρώθηκε με εκείνο των αποστεωμένων μαρτύρων της ναζιστικής κτηνωδίας.
Αντίθετα, από το ιαπωνικό Άουσβιτς, τη φοβερή και τρομερή Μονάδα 731, δεν έμειναν πολλά που να θυμίζουν ότι εκεί συντελέστηκαν τα πιο αποτρόπαια πειράματα στην ιστορία του ανθρωπίνου είδους. Ένα έγκλημα διαρκείας για το οποίο δεν αποδόθηκαν ποτέ ευθύνες και -ακόμη χειρότερα- οι βασικοί υπεύθυνοι όχι μόνο δεν λογοδότησαν, αλλά έζησαν για να τιμηθούν για την προσφορά τους στην επιστήμη…
Κανένα δίλημμα για τους Ιάπωνες
Ένα από τα μεγαλύτερα ταμπού στην ιατρική κοινότητα είναι τα πειράματα σε ανθρώπους. Το αιώνιο δίλημμα του αν δικαιούσαι να αφαιρέσεις μια ζωή για να σώσεις σε μεταγενέστερο χρόνο πολλαπλάσιες. Για την πολεμοχαρή ιαπωνική αυτοκρατορία των δεκαετιών του ’30 και του ’40 τέτοιοι ενδοιασμοί δεν υπήρξαν. Στη Μονάδα 731 (ή Θάλαμο 731) ήταν απλά αμέτρητες οι ζωές που χάθηκαν, με στόχο να ανακαλύψουν τρόπους για να χαθούν κι άλλες.
Από εκείνο το μνημείο βαρβαρότητας διασώθηκαν ελάχιστοι για να περιγράψουν τις φρικαλεότητες που έλαβαν χώρα εκεί. Όσοι «κατώτεροι» (συνήθως Κινέζοι αιχμάλωτοι) βρέθηκαν σ’ αυτή την επίγεια κόλαση, συνάντησαν το θάνατο με τρόπους που αδυνατεί να συλλάβει το μυαλό. Ενώ εκείνοι που έτρεξαν το πρόγραμμα, έκαναν μια «συμφωνία κυρίων» με τους Αμερικανούς.
Παρέδωσαν τα αποτελέσματα των ερευνών τους, με αντάλλαγμα την ελευθερία τους. Σε ένα κόσμο που προσπαθούσε να συνέλθει από το σοκ του πιο ανθρωποβόρου πολέμου της ιστορίας, η Μονάδα 731 έμεινε ένα επτασφράγιστο μυστικό. Όπως και το αμαρτωλό παρελθόν των ανθρώπων που λέρωσαν, όχι μόνο τα δικά τους χέρια, αλλά κι εκείνα ολόκληρου του ανθρωπίνου είδους.
Τι ήταν η Μονάδα 731
Επίσημα λειτούργησε ως Τμήμα Πρόληψης Επιδημιών και Καθαρισμού Νερού, υπό τον έλεγχο της διαβόητης γιαπωνέζικης στρατιωτικής αστυνομίας. Η πανίσχυρη «Κεμπετάι» διατηρεί τον έλεγχο των εγκαταστάσεων και των κρατουμένων. Το έργο της είναι σχετικά εύκολο. Έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολο να σου δημιουργήσουν οποιοδήποτε πρόβλημα άνθρωποι που μόλις σηκώθηκαν από ένα χειρουργικό κρεβάτι έχοντας υποστεί ακρωτηριασμό ή αφαίρεση οργάνων.
Αντίστοιχα, δεν μπορεί να αντιδράσει ιδιαίτερα κάποιος που έχει μολυνθεί από θανατηφόρα βακτήρια, έχει πυρποληθεί ή έχει δοκιμαστεί πάνω του μια άγνωστη ως τότε ασθένεια ή φάρμακο. Για έναν απροσδιόριστο αριθμό θυμάτων του σχεδίου που εκπονήθηκε με διαταγή του ίδιου του αυτοκράτορα και υλοποιήθηκε από περίπου 3.000 γιατρούς, βιολόγους και ερευνητές, ο θάνατος δεν ήταν τιμωρία αλλά λύτρωση.
Τα «κούτσουρα»
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν βρήκε απροετοίμαστη την Ιαπωνία. Ουσιαστικά αποτέλεσε γι’ αυτήν τη συνέχεια των συγκρούσεων των αρχών του 20ού αιώνα με την Κίνα, την τσαρική Ρωσία, αλλά και νησιωτικές χώρες του Ειρηνικού Ωκεανού. Η υπερδύναμη ετοιμαζόταν για την τελική μάχη που θα την μετέτρεπε σε απόλυτη κυρίαρχο της περιοχής. Και ο δρόμος της για να το πετύχει περνούσε και από τη Μονάδα 731. Μια ιδέα του παρασημοφορημένου στρατιωτικού γιατρού Σίρο Ίσι, που βρήκε εφαρμογή στην υπό κατοχή κινεζική πόλη της Χαρμπίν.
Η τοποθεσία δεν επιλέχθηκε τυχαία. Οι Ιάπωνες δεν ήθελαν να θέσουν σε κίνδυνο συμπατριώτες τους. Αντίθετα, δεν έδειξαν τον παραμικρό οίκτο για εκείνους που θεωρούσαν κατώτερους. Ενδεικτικός αυτού του τρόπου σκέψης ήταν και ο χαρακτηρισμός «κούτσουρα», με τον οποίον αναφέρονταν στα πειραματόζωα. Ένα ατυχές ευφυολόγημα που σχετιζόταν με την προηγούμενη χρήση των εγκαταστάσεων της μονάδας. Ένα παλιό εργοστάσιο ξυλείας που μετατράπηκε σε κολαστήριο.
Τα πειράματα
Η απλή απαρίθμηση -έστω- των εγκλημάτων που συντελέστηκαν στα χρόνια της λειτουργίας της μονάδας θα έπαιρνε ώρα. Πιθανότατα η μυστικοπάθεια που το συνόδεψε, η απουσία μαρτύρων και η συμφωνία αμνηστίας των ενόχων να οδήγησε σε υπερβολές. Καμία λεκτική υπερβολή, όμως, δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνες των πειραμάτων.
Τα «κούτσουρα» ήταν συνήθως Κινέζοι, Μογγόλοι, Κορεάτες. Αιχμάλωτοι πολέμου ή απλοί χωρικοί. Στο 731 δεν υπήρχαν διακρίσεις. Οι επιστήμονες αντιμετώπιζαν με την ίδια απάθεια έναν πρώην στρατιώτη, μια έγκυο γυναίκα ή ένα νεογέννητο. Υπήρξαν αναφορές για πειράματα ακόμη και σε βρέφη τριών μηνών, για να πάρουμε μια ιδέα της ηλικιακής γκάμας των θυμάτων.
Έχοντας ταξιδέψει στην Ευρώπη, ο Σίρο Ίσι είχε εντυπωσιαστεί από τη χρήση χημικών όπλων στα χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μπορεί η Συνθήκη της Γενεύης να τα είχε απαγορεύσει πια, αλλά το Τόκιο (κι ακόμη περισσότερο το Χαρμπίν) βρισκόταν πολύ μακριά…
Το «έργο»
Οι δραστηριότητες της Μονάδας 731 εγκαινιάστηκαν με τη μόλυνση των υδάτων ποταμών και λιμνών που βρίσκονταν στο αντίπαλο έδαφος. Στελέχη πανώλης, χολέρας, άνθρακα (ακόμη και σε ψύλλους) έφεραν επιδημίες και εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών. Μοιάζει απίστευτο, αλλά αυτό ήταν μόνο μια απλή εισαγωγή σε ό,τι ακολούθησε.
Πολλοί αιχμάλωτοι μολύνθηκαν απευθείας με διάφορες γνωστές ή άγνωστες (τότε) αρρώστιες. Στη συνέχεια έπιανε δουλειά το νυστέρι. Στο χειρουργικό κρεβάτι, ζωντανοί -ακόμη- άνθρωποι ανοίγονταν για να μελετηθούν οι συνέπειες και οι αλλοιώσεις. Τα κορμιά έγιναν ο καμβάς πάνω στον οποίο οι Ιάπωνες σχεδίαζαν ό,τι πιο φρικιαστικό μπορούσαν να φανταστούν. Αφαιρούσαν όργανα ή τα ένωναν μεταξύ τους και κατέγραφαν τις τελευταίες στιγμές των αιχμαλώτων. Χωρίς συναίσθημα και τύψεις, αλλά με την ψυχρότητα που θα έδειχνε χασάπης στον πάγκο του.
Με ανάλογο τρόπο δοκιμάστηκαν οι αντοχές του ανθρώπινου οργανισμού. Άτομα κάθε ηλικίας εκτέθηκαν σε ακραίες θερμοκρασίες. Μπήκαν σε θαλάμους πίεσης ή απουσίας οξυγόνου. Θάφτηκαν ζωντανά. Τεμαχίστηκαν μέλη τους και συγκολλήθηκαν ξανά, αφού προηγουμένως είχαν μπει στην κατάψυξη. Αφαιρέθηκαν νεφροί, μέρη των πνευμόνων, έντερα, μόνο και μόνο για να διαπιστωθεί πόσο διάστημα μπορεί να ζήσει κανείς χωρίς αυτά. Ένας ακρωτηριασμός δεν ήταν παραπάνω από ένα τεστ για να δουν οι εμπνευστές του πόση ώρα απαιτείται για να πεθάνει κάποιος από αιμορραγία.
Στα χρόνια της λειτουργίας του, οι μόνοι που βγήκαν ζωντανοί από εκεί ήταν άντρες και γυναίκες που είχαν προσβληθεί από αφροδίσια και άλλα μεταδιδόμενα νοσήματα. Έτσι κι αλλιώς θα πέθαιναν αργότερα, έχοντας προλάβει να μολύνουν και άλλους.
Μια συμφωνία «κυρίων»
Μετά το διπλό πυρηνικό χτύπημα σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι η Ιαπωνία σύρθηκε σε άνευ όρων συνθηκολόγηση. Από τις απαιτήσεις των Συμμάχων δεν ξέφυγε ούτε ο αυτοκράτορας, που αναγκάστηκε να αποποιηθεί της θεϊκής (σύμφωνα με την ιαπωνική παράδοση) καταγωγής του. Ολόκληρο το οικοδόμημα καταρρέει, όπως και οι εγκαταστάσεις που στέγασαν το πιο απάνθρωπο πείραμα στην ιστορία. Καταστρέφονται τα πάντα. Ελάχιστα κτήρια μένουν όρθια, αλλά από αυτά εξαφανίζεται οτιδήποτε ενοχοποιητικό.
Όλη η γνώση που συγκεντρώθηκε με αυτές τις απάνθρωπες τακτικές μένει στα χέρια του Σίρο Ίσι και των συνεργατών του. Κάποιοι συλλαμβάνονται από τον Κόκκινο Στρατό. Πρόκειται, όμως, για προσωπικό που βρίσκεται πολύ χαμηλά στην ιεραρχία. Λογικά οι πραγματικά υπεύθυνοι αυτού του λεκέ της ιστορίας, του «ιαπωνικού Άουσβιτς» όπως χαρακτηρίστηκε, θα λογοδοτήσουν στην «ιαπωνική Νυρεμβέργη». Στη δίκη των εγκληματιών πολέμου της Άπω Ανατολής. Τελικά, ούτε αυτό θα συμβεί ποτέ.
Σε επιστολή του προς την κυβέρνηση των ΗΠΑ ο στρατηγός ΜακΆρθουρ που έχει τοποθετηθεί διοικητής όλης της περιοχής, γράφει: «πρόσθετα δεδομένα, ίσως κάποιες πληροφορίες από τον Ίσι, πιθανώς μπορούν να αποκτηθούν πληροφορώντας τους εμπλεκόμενους Ιάπωνες ότι τα στοιχεία θα διαφυλαχθούν από μυστικές υπηρεσίες και δεν θα χρησιμοποιηθούν ως αποδείξεις εγκλημάτων πολέμου». Οι ΗΠΑ αντιλαμβάνονται σε τι διαβολική βάση πληροφοριών μπορούν να αποκτήσουν πρόσβαση και δεν το σκέφτονται δεύτερη φορά. Το 1948 η συμφωνία τίθεται σε ισχύ.
Μια συμφωνία που σφραγίστηκε με αίμα. Άφησε τους δολοφόνους ατιμώρητους και τους επέστρεψε «καθαρούς» από κάθε κατηγορία στην κοινωνία και την επιστημονική ικανότητα. Κάποιοι βραβεύτηκαν κιόλας για την πρόσφορα και το έργο τους . Στη Μονάδα 731 αλλά με όσα ακολούθησαν αποδείχτηκε ότι η ανθρωπότητα χρειάζεται απλά μια απόφαση για να γυρίσει την πλάτη στην ανθρωπιά της.
Για “εκκλησιολογικά ανυπόστατο συνδικαλιστικό οργανισμό ιερέων – κληρικών”, ο οποίος προτρέπει τους κληρικούς να συμμετάσχουν σε συλλαλητήρια κάνει λόγο ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος σε άρθρο-παρέμβαση του. Ο κ. Χρυσόστομος τοποθετείται ενάντια στη συμμετοχή της εκκλησίας και κληρικών σε συλλαλητήρια, τα οποία, όπως λέει, εκφράζουν μερίδα του ελληνικού λαού και όχι το σύνολό του, όπως θα έπρεπε να κάνει η εκκλησία, ενώ κάνει λόγο και για “άγνωστους” διοργανωτές, οι οποίοι επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τη θεσμική Εκκλησία.
Αναλυτικά το άρθρο του Μητροπολίτη:
“Τον τελευταίο καιρό και με αφορμή την αναζωπύρωση των διπλωματικών κινήσεων προς επίλυση των διμερών διαφορών της Ελλάδος με το κράτος των Σκοπίων (FYROM) (αλυτρωτισμός, ονοματοδοσία, erga omnes και άλλα τινά εξίσου σοβαρά που ίσως δεν πολυσυζητούνται δημοσίως) γίνεται επίσης αρκετή συζήτηση ως προς την διοργάνωση συλλαλητηρίων και τη θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος έναντι αυτών.
Ο καταιγισμός δηλώσεων, υποδείξεων, προτροπών, “αναταράξεων” εκκλησιαστικών, συνηγορούν ή μάλλον επιβεβαιώνουν, ότι -δυστυχώς- και παρά τις όποιες διευκρινιστικές προσεγγίσεις της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της 26ης Ιανουαρίου ε.έ., κινούμεθα στο επικίνδυνο όριο της εκκοσμίκευσης και του εκπροτεσταντισμού του εκκλησιαστικού μας ήθους. Και γίνομαι πιο συγκεκριμένος:
Η Εκκλησία της Ελλάδος, πράγματι, και κατά το παρελθόν οργάνωσε συλλαλητήρια ή λαοσυνάξεις και μολονότι θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, ότι τότε, τόσο ο λόγος όσο και ο τρόπος της οργάνωσής τους Της παρείχαν κάποια δικαιολογία, εντούτοις τις “εξαργύρωσε”, αρκετές δεκαετίες αργότερα, πολύ ακριβά. Δεν αδικώ μάλιστα την ιστορική ακρίβεια, εάν ισχυριστώ, ότι το ανταποδοτικό “όφελος” ήταν αρκετά χαμηλό σε σχέση προς τον “αγώνα” και η ζημία αρκετά υψηλή σε σχέση προς τις επιδιώξεις Της.
Στην παρούσα όμως συγκυρία, σύνολη η διοργάνωση των συλλαλητηρίων είναι παντελώς διαφορετική και ξένη προς τον όλο θεσμό της Εκκλησίας. Η οργάνωσή τους κινείται σε ένα θολό περιβάλλον, εκμετάλλευσης της αδιαμφισβήτητης και αμετακίνητης θέσης του ελληνικού λαού ως προς τη μή χρήση του ονόματος “Μακεδονία” για το γειτονικό κράτος των Σκοπίων. Γι’ αυτό και τολμώ να θέσω καλόπιστα κάποια ερωτήματα και προβληματισμούς :
Ποιοι είναι άραγε οι “άθεσμοι” οργανωτές των συλλαλητηρίων; Πρόεδροι οργανώσεων και ομάδων, οι οποίοι προφανώς εκπροσωπούν μια μερίδα του λαού μας. Επιτρέπεται, συνεπώς, να σταθεί θεσμικά δίπλα τους η Εκκλησία, ως “θεραπαινίδα”; Ξεχνάμε, ότι η Εκκλησία εκφράζει το όλον και όχι το μέρος, με το οποίον δεν μπορεί να ταυτίζεται ;
Ποιους εκπροσωπούν οι “άγνωστοι” συνδιοργανωτές, οι οποίοι επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τη θεσμική Εκκλησία και να την “καπελώσουν“ για την ικανοποίηση δικών τους πολιτικών σκοπιμοτήτων, άλλοθι και επιδιώξεων ;
Ποιοι είναι οι ανεύθυνοι εκείνοι ομιλητές, τους οποίους μάλιστα εξουσιοδοτούν επιπόλαια και ανεπίγνωστα κάποιοι επίσκοποι, για να διαβάσουν προς τον λαό το προσωπικό τους μήνυμα και τι τάχα εκπροσωπούν ή με ποια ιδιότητα απευθύνονται με τρόπο προκλητικό προς τον Προκαθήμενο και την Ιεραρχία της Ελλαδικής Εκκλησίας προσκαλώντας τους να συμμετάσχουν στα δικά τους συλλαλητήρια;
Ποιος είναι όμως και εκείνος ο εκκλησιολογικά ανυπόστατος συνδικαλιστικός οργανισμός ιερέων – κληρικών, ο οποίος προτρέπει τους κληρικούς να συμμετάσχουν σε ένα συλλαλητήριο για το οποίο η Εκκλησία θεσμικά έχει ήδη αποφανθεί; Πού βρίσκεται άραγε η κανονική συγκατάθεση των επισκόπων, στους οποίους ανήκουν κανονικά και εκκλησιολογικά οι εν λόγω κληρικοί; Δεν διαβλέπετε, αγαπητοί μου, ότι η κατ’ αυτόν τον τρόπο αντιμετώπιση του όλου θέματος εκφράζει έναν αμιγώς εκκλησιολογικό εκπροτεσταντισμό πρεσβυτεριανού και συγχρόνως δημοσιοϋπαλληλικού τύπου ιερωσύνης, η οποία ιεροκανονικά είναι μετέωρη;
Θεωρώ, όπως όλοι άλλωστε, δεδομένη και σεβαστή την επιθυμία κάθε Έλληνα πολίτη να συμμετάσχει σε οποιο-δήποτε συλλαλητήριο, προκειμένου να εκφρασθεί με τον πλέον δυναμικό τρόπο η λαϊκή βούληση για το συγκεκριμένο ζήτημα της ονοματοδοσίας. Πρέπει όμως να αναζητείται η θεσμική στήριξη της Εκκλησίας και μάλιστα με την συμμετοχή και παρουσία των επισκόπων Της; Μια τέτοια έκφραση αποτελεί καθαρά μια εκκοσμικευμένη αντίληψη λειτουργίας του ίδιου του εκκλησιαστικού σώματος μέσα στα “του κόσμου πράγματα”. Όταν μάλιστα αυτή η εκκοσμίκευση συνεπάγεται και τον -έστω δυσδιάκριτο για κάποιους- εκπροτεσταντισμό του εκκλησιαστικού μας ήθους, τότε κινδυνεύουμε να αλλοιωθούμε εκκλησιολογικά και να εκφυλιστούμε σε μια “θεραπαινίδα” διαφόρων ομάδων, πολλές φορές άγνωστης ιδεολογίας, τοποθέτησης και αρχών αλλά και επιδιωκόμενων σκοπιμοτήτων.
Θεωρώ, επομένως, ότι οι οποιεσδήποτε ενθουσιαστικές τάσεις θα πρέπει να περιοριστούν, προκειμένου να διαφυλάξουμε τον θεσμικό ρόλο της Εκκλησίας μέσα στην κοινωνία.
Ο ιστορικός, αποφασιστικός και πρωτοποριακός ρόλος της Εκκλησίας στους αγώνες του Έθνους δεν αναγνωρίζεται, ούτε καταξιώνεται στα συλλαλητήρια. Αρκεί και υπεραρκεί η επιβίωση του και η αναγνώριση του από την ίδια την Ιστορία, διαχρονικά.
Όταν μάλιστα τα συλλαλητήρια αυτά διοργανώνονται, προκειμένου να εξυπηρετηθούν πρόσωπα και σκοπιμότητες “έξωθεν και έσωθεν”, τότε η Εκκλησία δεν μπορεί να έχει λόγο συμμετοχής, ούτε και τρόπο παρουσίας.
Ας προβληματιστούμε λίγο περισσότερο και ας αναλογιστούμε το μέλλον του θεσμού και όχι την εξέλιξη και ικανοποιηση των προσωπικών μας επιδιώξεων και οραματισμών !!!
Τι πιο ονειρικό από ευωδιαστό καφέ, με την γνώριμη ιεροτελεστία να ολοκληρώνεται με την απόλαυση μιας τραγανής γκοφρέτας με σοκολάτα.
Κατέκλυσε το instagram πριν από δύο περίπου χρόνια, με τους instagrammers να ποστάρουν σαν τρελοί τον καφέ τους μέσα σε ένα super οικολογικό κύπελλο. Ήταν θέμα χρόνου να “σκάσει μύτη” και στην Ελλάδα, όπου το θέμα “καφές” έχει απογειωθεί σε άλλα επίπεδα.
Έτσι, το καφέ Italus στην Καλλιθέα έβαλε το τραγανό, σοκολατένιο κύπελλο στη ζωή μας.
Ψάχνατε τρόπο να μειώσετε το ενεργειακό σας αποτύπωμα στον πλανήτη, απολαμβάνοντας τον καφέ σας καθημερινά; Να η ευκαιρία.
Χωνάκι παγωτού, επικάλυψη σοκολάτας και μέσα το απολαυστικό καφέδάκι σου, εσπρέσο, καπουτσίνο ή λάτε. Ναι, δεν σπάει, δεν “διαρρέει” και στο τέλος υπηρετεί τον υπέρτατο σκοπό του. Διαλύεται απολαυστικά στο στόμα. Μια βόλτα από το καφέ, με το κατά πως λέγεται απολαυστικό burnch, θα σας πείσει.
Διαβάζουμε πως το trend ξεκίνησε από κάποιο καφέ στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας, το οποίο και λάνσαρε τον καφέ σε χωνάκια, με κωνικό σχήμα, όπως εκείνα του παγωτού.
Έκτοτε το πράγμα προχώρησε και υπάρχουν εταιρίες που δραστηριοποιούνται στην παραγωγή βρώσιμων κύπελλων καφέ, που start ups ανά τον κόσμο προσπαθούν να πατεντάρουν ώστε να βγουν στην παραγωγή.
Μέχρι να τα βρίσκετε στο super market ωστόσο, περάστε για καφεδάκι από την Καλλιθέα.
Ο 32χρονος Σιρίλ Ρου από την Γαλλία “γεμίζει” τα χείλη του κάθε δυο μήνες και έχει ξοδέψει 10.000 ευρώ για το γέμισμα των χειλιών και για μπότοξ για να μοιάσει στην Μέριλιν Μονρόε.
Ο σερβιτόρος από την Γαλλία υποστηρίζει ότι πρώτη έκανε μια πλαστική επέμβαση, γιατί ήθελε να φαίνεται νεότερος και να μοιάζει πιο πολύ στο είδωλό του, την Μέριλιν.
Ο Σιρίλ έχει κάνει πάνω από 20 μικρές πλαστικές επεμβάσεις τους τελευταίους 18 μήνες. Στο μέλλον θέλει να κάνει ρινοπλαστική και να βάλει εμφυτεύματα στα μάγουλα.
Ο 32χρονος Σιρίλ Ρου από την Γαλλία θέλει να μοιάσει στο είδωλό του, την Μέριλιν Μονρόε.
Ο Σιρίλ πριν ξεκινήσει τις πλαστικές επεμβάσεις.
Ο 32χρονος παραδέχεται ότι δέχεται έκπληκτα και επικριτικά βλέμματα στον δρόμο, αλλά ο ίδιος είναι περήφανος για την εμφάνισή του.
“Στα 26 μου έκανα το πρώτο μπότοξ και μου άρεσε πάρα πολύ η εμπειρία. Μετά, ήθελα και άλλο. Αρχικά, ήθελα να φαίνομαι νεότερος και μετά να μοιάσω στην Μέριλιν Μονρόε που αποτελεί μεγάλη πηγή έμπνευσης για μένα”, ανέφερε ο Σιρίλ προσπαθώντας να εξηγήσει γιατί ξεκίνησε να κάνει πλαστικές επεμβάσεις.
Μόνο τους τελευταίους 2 μήνες έχει ξοδέψει 4.000 ευρώ για να “γεμίσει” τα χείλη του.
Ο 32χρονος παραδέχεται ότι έχει εθιστεί στις πλαστικές επεμβάσεις και θέλει να μαζέψει άλλες 2.500 ευρώ για να κάνει μια ρινοπλαστική στην Τυνησία.
“Πολλοί άνθρωποι στον δρόμο που δεν με γνωρίζουν με κοιτάζουν και λένε ότι δείχνω περίεργος. Ωστόσο, εγώ είμαι περήφανος για την εμφάνιση μου. Όσο για τους ανθρώπους που με κοιτάζουν και με επικρίνουν απλά δεν με ενδιαφέρει καθόλου η γνώμη τους”, υποστηρίζει ο Σιρίλ.
“Στο τέλος της μέρας η ομορφιά είναι πιο σημαντική για εμάς τους ίδιους και όχι για τους άλλους”, πρόσθεσε.
Η μεταμόρφωσή του είναι πραγματικά δραστική.
Εκτός από τα χείλη και την μύτη, ο Σιρίλ θέλει να κάνει πλαστικές επεμβάσεις στα μάγουλα και το πιγούνι του.
Ο 32χρονος θέλει να συνεχίσει τις πλαστικές επεμβάσεις και το γέμισμα των χειλιών για να μπορέσει να μοιάσει στην Μέριλιν Μονρόε που του δίνει μεγάλη έμπνευση.
Ήταν από τις πιο συμπαθητικές παρουσίες του ελληνικού κινηματογράφου που έγινε γνωστή ως μητέρα του Κώστα Βουτσά.
Ο λόγος για την ηθοποιό Μαίρη Μεταξά, που γεννήθηκε στη Βόρεια Θράκη και μεγάλωσε σε μια μεγαλοαστική οικογένεια. Τη δεκαετία του ’20 χόρευε ήδη σαν μπαλαρίνα σε παραστάσεις και έκανε τα πρώτα της βήματα στο θέατρο.
Μέχρι τα 40 της χρόνια δεν είχε εμφανιστεί ακόμη στον κινηματογράφο. Ο πρώτος της ρόλος ήρθε το 1958 στην ταινία “Η κυρά μας η μαμή”, όπου υποδύθηκε μια χωριάτισσα που πήγε το μωρό της για να το γιατρέψει η μαμή Γεωργία Βασιλειάδου.
Tα πρώτα χρόνια έπαιζε περιστασιακά στον κινηματογράφο. Ο άνθρωπος που “απογείωσε” την καριέρα της ήταν ο Δαλιανίδης, ο οποίος της έδωσε δεκάδες ρόλους στις ταινίες του που σημείωσαν τεράστια επιτυχία. Τότε, καθιερώθηκε κυρίως σε κωμικούς ρόλους, υποδυόμενη συχνά τη φωνακλού μητέρα του Βουτσά.
Τη δεκαετία του ’60 έπαιξε στις ταινίες «Ο ξυπόλυτος πρίγκηψ», «Νύχτα γάμου», « 5 γυναίκες για έναν άνδρα», «Γαμπρός απ’ το Λονδίνο», «Η ωραία του κουρέα» και «Το ανθρωπάκι» . Το 1973 έκανε την τελευταία της εμφάνιση στον κινηματογράφο στην ταινία «20 γυναίκες κι εγώ».
Τα επόμενα χρόνια ανέλαβε κάποιους ρόλους στην τηλεόραση και συμμετείχε στο σήριαλ «Ο Ονειροπαρμένος» (ΥΕΝΕΔ) και στη θρυλική σειρά «Η γειτονιά μας».
Αργότερα, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει οριστικά την υποκριτική, καθώς αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας. Έπασχε από χρόνια αποφρακτική ανεπάρκεια, ενώ μέχρι το τέλος της ζωής ήταν κανίστρια. Τον Ιανουάριο του 1987, νοσηλεύτηκε εσπευσμένα στο Σισμανόγλειο με σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα. Στο πλευρό της ήταν μόνο ο κινηματογραφικός της “γιος” Κώστας Βουτσάς. Δεν είχε αποκτήσει παιδιά ούτε είχε παντρευτεί.
Στις 10 Ιανουαρίου άφησε την τελευταία της πνοή μόνη και ξεχασμένη από τους συναδέλφους και τους συγγενείς της.
Στην κηδεία της στο Νεκροταφείου Ζωγράφου ελάχιστοι τη συνόδευσαν στην τελευταία της κατοικία. Ανάμεσα τους ο ηθοποιός Αρτέμης Μάτσας που στον επικήδειο είπε: Έφυγες τυλιγμένη στη μοναξιά. Αλλά ο θάνατος στην εποχή μας θέλει δημόσιες σχέσεις».
Η ποδηλάτισσα Ρεβέκκα τραυματίστηκε όταν ένα καγκουρό την χτύπησε και την έριξε από το ποδήλατό της 100 χιλιόμετρα δυτικά της Χρυσής Ακτής στην Αυστραλία.
Σύμφωνα με την σελίδα Nova, η γυναίκα έπαθε μερική εξάρθρωση του δεξιού της ώμου από το χτύπημα του καγκουρό.
Δείτε το βίντεο
Το βίντεο καταγράφηκε από έναν φίλο της γυναίκας που έκαναν μαζί ποδήλατο.
Η Ρεβέκκα ήταν πρώτη από τους υπόλοιπους ποδηλάτες και τους έδειχνε τον δρόμο. Το καγκουρό φαίνεται να χοροπηδάει αθώα στην δεξιά μεριά της γυναίκας.
Η γυναίκα δεν είχε αρκετό χρόνο για να αντιδράσει στο χτύπημα. Το καγκουρό στριφογύρισε στον αέρα και προσγειώθηκε στα δυο πόδια του χωρίς να τραυματιστεί.
Σύμφωνα με σχόλια στο Facebook, η Ρεβέκκα γέλασε πολύ με το συμβάν παρά τον τραυματισμό της.
