Ούτε Αλέξης Τσίπρας και Ζόραν Ζάεφ, ούτε Ντόναλντ Τραμπ και Κιμ Γιονγκ Ουν. Το Νόμπελ Ειρήνης φέτος απονεμήθηκε στον γυναικολόγο Ντένις Μουκουέγκε και τη Νάντια Μουράντ.
Στους Ντένις Μουκουέγκε και Νάντια Μουράντ (Denis Mukwege, Nadia Murad) απονέμεται το Νόμπελ Ειρήνης για το 2018, όπως ανακοίνωσε η επιτροπή. Ποιοι είναι οι νικητές και γιατί βραβεύονται.
Ο γυναικολόγος Ντένις Μουκουέγκε από το Κονγκό και η γιαζίντι Νάντια Μουράντ τιμώνται με το Νόμπελ Ειρήνης για το 2018. Η επιτροπή αποφάσισε να στείλει φέτος ένα μήνυμα κατά του πολέμου και των φυλετικών διακρίσεων, αλλά και κατά της κακοποίησης των γυναικών.
BREAKING NEWS:
The Norwegian Nobel Committee has decided to award the Nobel Peace Prize for 2018 to Denis Mukwege and Nadia Murad for their efforts to end the use of sexual violence as a weapon of war and armed conflict. #NobelPrize#NobelPeacePrizepic.twitter.com/LaICSbQXWM
Ο Ντένις Μακουέγκε (Denis Mukwege) (γεν. 1955) είναι Κονγκολέζος γυναικολόγος, ο οποίος είναι γνωστός για την προσφορά του στα θύματα βιασμών στην Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
Το Σεπτέμβριο του 2012 σε ομιλία του στα Ηνωμένα Έθνη, ο Ντένις Μακουέγκε κατήγγειλε την ατιμωρησία που επικρατεί σχετικά με τους μαζικούς βιασμούς στη χώρα του και άσκησε κριτική στη διεθνή κοινότητα και στην κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό για την αδράνειά τους σχετικά με τις σφαγές στην περιοχή Κίβου, στα ανατολικά της χώρας.
Στις 25 Οκτωβρίου του 2012 τέσσερις ένοπλοι επιτέθηκαν στο σπίτι του ενώ αυτός έλειπε, έπιασαν ομήρους τις κόρες του και περίμεναν να γυρίσει για να τον δολοφονήσουν. Ο Ντένις Μακουέγκε τελικά γλύτωσε αλλά σκοτώθηκε ο φρουρός του.
Μετά από αυτή την επίθεση ο Μακουέγκε έφυγε με την οικογένειά του στην Ευρώπη. Επέστρεψε στο Bukavu, τον Ιανουάριο του 2013, και έγινε δεκτός με ιδιαίτερη θέρμη από τους κατοίκους.
Η Νάντια Μουράτ Μπάσι Τάχα που ανήκει στη μειονότητα των Γεζίντι, ήταν σκλάβα του σεξ των μαχητών του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους και έγινε το 2016 πρέσβειρα καλής θέλησης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας των επιζώντων -trafficking-της εμπορίας ανθρώπων.
Τη βραβευμένη ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα Νάντια Μουράντ Μπαζί είχε συναντήσει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, στο Μέγαρο Μαξίμου, εκφράζοντας το θαυμασμό του για τη δύναμη της και τον αγώνα που διεξάγει. Η ίδια είχε συναντηθεί και με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Ανάμεσα στους υποψήφιους για το φετινό βραβείο φερόταν να είναι ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ζόραν Ζάεφ για τη συμφωνία των Πρεσπών, αλλά και ο Ντόναλντ Τραμπ με τον Κιμ Γιονγκ Ουν για την αποπυρηνικοποίηση της Βορείου Κορέας. Ο Κιμ είναι υποψήφιος και μαζί με τον πρόεδρο της Νοτίου Κορέας για την προσέγγιση των δύο κρατών.
Οι υποψήφιοι ήταν συνολικά 331. Κατά πολλούς πάντως, το Νόμπελ Ειρήνης είναι το πιο αμφιλεγόμενο βραβείο μιας και το έχει λάβει μέχρι και ο Χένρυ Κίσινγκερ το 1973, παρότι ο πόλεμος στο Βιετνάμ δεν είχε τελειώσει.
Καζάνι που βράζει θυμίζει η κατάσταση που επικρατεί το τελευταίο διάστημα στο κέντρο φιλοξενίας μεταναστών του πρώην στρατοπέδου Αναγνωστοπούλου, στα Διαβατά Θεσσαλονίκης.
Η αύξηση του αριθμού των προσφύγων που έχουν ενταχθεί στο κέντρο τον τελευταίο μήνα σε συνδυασμό με το επικίνδυνο μείγμα των διαφορετικών εθνικοτήτων που φιλοξενούνται εκεί καθιστούν το πρώην στρατόπεδο Αναγνωστοπούλου σε Μόρια της βόρειας Ελλάδας.
Το βράδυ της Πέμπτης ξέσπασαν άγρια επεισόδια εντός του καταυλισμού. Περίπου στις 10:00 το βράδυ ξεκίνησε πετροπόλεμος μεταξύ δύο ομάδων των τριάντα ατόμων. Από τη μία πλευρά βρίσκονταν Κούρδοι πρόσφυγες από το Ιράκ και από την άλλη Αφγανοί, Αλγερινοί και Μαροκινοί. Ακολούθησαν μάχες σώμα με σώμα κατά τις οποίες ένας νεαρός δέχτηκε μαχαιριά στα πλευρά. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ. Λίγο αργότερα διακομίστηκε στο νοσοκομείο και η σύζυγός του εξαιτίας λιποθυμικού επεισοδίου.
Οι Αφγανοί καταγγέλλουν ότι το τελευταίο διάστημα έχουν μεταφερθεί στο κέντρο φιλοξενίας αρκετοί Κούρδοι. Κάποιοι από αυτούς έχουν περάσει εντός του κέντρου με παράνομο τρόπο καθώς στερούνται εγγράφων νόμιμης παραμονής στη χώρα.
Σύμφωνα με τους Αφγανούς, οι νεοεισερχόμενοι Κούρδοι του καταυλισμού επιδιώκουν να εκτοπίσουν οικογένειες Αφγανών από τα κοντέινέρ τους για να τα καταλάβουν οι ίδιοι. Οι Κούρδοι ισχυρίζονται ότι η άλλη πλευρά προκαλεί προβλήματα στο κέντρο και ότι οι περισσότεροι νεαροί από το Μαρόκο και την Αλγερία κάνουν χρήση ναρκωτικών και βγαίνουν εκτός ελέγχου.
Χρειάστηκε να περάσει αρκετή ώρα και να παρέμβουν δύο διμοιρίες των ΜΑΤ και αστυνομικοί της ομάδας ΟΠΚΕ για να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Οι δύο ομάδες αποτραβήχτηκαν στις περιοχές τους, όμως, δεν μπήκαν στα κοντέινερς. Για να μην εκτραχυνθεί εκ νέου η κατάσταση, μία διμοιρία της ΥΜΕΤ παρέμεινε στο εσωτερικό του κέντρου καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας.
Την υποψηφιότητά του για το Δήμο Θεσσαλονίκης ανακοίνωσε ο Παναγιώτης Ψωμιάδης.
«Το όνειρο μου, επειδή ξεκίνησα από το Δήμο Θεσσαλονίκης, είναι να καταλήξω εκεί. Εδώ και δύο μέρες και το λέω πρώτη φορά δημόσια, έχω πάρει την απόφαση κάτω από κάποιες προϋποθέσεις, που το επόμενο διάστημα θα λυθούν, να διεκδικήσω το δήμο Θεσσαλονίκης» ανέφερε ο κ. Ψωμιάδης μιλώντας στο radio1d.gr.
«Δεν μπορεί να αφήσουμε σε κάποιους τη Θεσσαλονίκη να είναι ακόμα πιο παραμελημένη. Δεν μπορεί κάποιους να τους αφήσουμε να κάνουν τη Θεσσαλονίκη μας Σκοπιανή. Η Μακεδονία δεν πωλείται. Δεν νοικιάζεται. Δεν την διαπραγματευόμαστε» τόνισε.
«Αναληθή και ψευδή» χαρακτηρίζει ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Δημήτρης Βίτσας, όσα αναφέρει ο διευθυντής της Υπηρεσίας Υποδοχής και Ταυτοποίησης, Ανδρέας Ηλιόπουλος, σε σημερινή συνέντευξή του στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» με τίτλο «Είναι η ώρα να παρέμβουν οι εισαγγελείς».
Ο κ. Βίτσας, σε δήλωση του στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων επισημαίνει:
«Την περασμένη Τρίτη το πρωί και ώρα 10:00 κάλεσα τον κ. Ηλιόπουλο, διευθυντή της Υπηρεσίας Υποδοχής και Ταυτοποίησης και του ανακοίνωσα ότι δεν μπορεί να συνεχισθεί η συνεργασία του με το υπουργείο, λόγω πολλαπλών αδυναμιών ανταπόκρισης στα καθήκοντά του.
Του ζήτησα να μου απαντήσει το πρωί της Παρασκευής εάν θα παραιτηθεί ή θα πρέπει να ακολουθήσω τη διαδικασία για την παύση του.
Μου είπε ότι θα έχω την τελική του απάντηση για το τρόπο αποχώρησής του την Παρασκευή το πρωί.
Την επιλογή αυτή τού την έδωσα, σεβόμενος την ιστορία του και το προηγούμενο στρατιωτικό του αξίωμα.
Με όσα αναληθή αναφέρει στη σημερινή του συνέντευξη στην εφημερίδα “ Φιλελεύθερος”, θεωρώ ότι έχω την απάντησή του και φυσικά θα κινηθούν οι δέουσες νομικές διαδικασίες εναντίον του για όσα ψευδώς αναφέρει».
Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος», ο κ. Ηλιόπουλος, ζητά την επέμβαση εισαγγελέα σχετικά με τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στη χώρα μας για την διαχείριση του προσφυγικού-μεταναστευτικού.
Όπως υποστηρίζει ο κ. Ηλιόπουλος:
«Είναι η ώρα να παρέμβουν οι Εισαγγελείς.
Εκείνοι είναι που θα δουν αν υπάρχουν θέματα παραβάσεων των νόμων, και από εκεί και πέρα είναι θέμα των δικαστικών αρχών για το αν θα τα προχωρήσουν.
Εγώ λέω ότι έχει χαθεί ο έλεγχος.
Επικρατεί ένα χάος αυτή τη στιγμή».
Σύμφωνα με πρόσφατες στατιστικές, το 30% των Βρετανών ηλικίας μεταξύ 25 και 39 ετών έχουν τουλάχιστον ένα τατουάζ.
Βέβαια, ο άντρας που θα δείτε παρακάτω δεν έχει μόνο ένα ή δυο τατουάζ αλλά έχει ξοδέψει 32.000 ευρώ για να καλύψει σχεδόν όλο του σώμα και το κεφάλι με τατουάζ.
Ο 33χρονος Κρις εργάζεται ως σεφ και έκανε το πρώτο τατουάζ στα 16 του. Τώρα έχει περίπου 600 στο σώμα του.
“Ανέκαθεν ήθελα να καλύψω το σώμα μου με τατουάζ. Ποτέ δεν με έχει απασχολήσει το πως με βλέπουν οι άλλοι. Μου αρέσει πολύ ο πόνος που προκαλούν τα τατουάζ”, ανέφερε ο 33χρονος.
SWNS
“Οι άνθρωποι πάντα ήταν επικριτικοί απέναντί μου. Περπατάω στον δρόμο και δεν περιμένουν καν να απομακρυνθώ αλλά με προσβάλουν μπροστά μου. Υπάρχει η εντύπωση ότι αν έχει τατουάζ είσαι μέλος κάποιας συμμορίας”, πρόσθεσε.
SWNS
“Το ότι είμαι καλυμμένος με τατουάζ από τα πόδια μέχρι το κεφάλι μου δεν σημαίνει ότι είμαι βίαιος άνθρωπος”, ανέφερε.
SWNS
“Όταν κάνεις τατουάζ στο πρόσωπό σου η εμφάνισή σου αλλάζει για πάντα. Ωστόσο, εγώ νιώθω το ίδιο με πριν. Ξεχνάω ότι έχω τατουάζ στο πρόσωπο. Μέσα μου εξακολουθώ να είμαι ο ίδιος άνθρωπος”, δήλωσε ο Κρις.
SWNS
Ο Κρις είναι πατέρας 2 παιδιών και υποστηρίζει ότι όχι μόνο δεν έχει μετανιώσει για τα τατουάζ που έχει κάνει αλλά σκοπεύει να κάνει και άλλα στο μέλλον.
SWNS
Υποστηρίζει η μοναδική περίπτωση για να σταματήσει να κάνει τατουάζ είναι μόνο αν δεν αρέσουν στα παιδιά του.
Ο πατέρας ενός μικρού παιδιού που πέθανε επειδή το έδεσαν και το ανάγκασαν να κοιμηθεί με το κεφάλι προς τα κάτω ανέφερε στο δικαστήριο ότι η μητέρα κατηγόρησε τον φίλο της για τον θάνατο του μωρού.
Η 19 μηνών Έλι Μέι Μίνσουλ-Κόιλ πέθανε επειδή την κρατούσαν σε ένα “τερατώδες κλουβί” που είχαν φτιάξει γύρω από το κρεβάτι της στο διαμέρισμα στο οποίο έμενε μαζί με την 19χρονη μητέρα της και τον 20χρονο φίλο της.
Η Έλι πέθανε στις 23 Μαρτίου 2017 και λίγο καιρό αργότερα οι δυο γονείς συναντήθηκαν στο σπίτι των γονιών της μητέρας για να εξηγήσει η 19χρονη στον πατέρα του παιδιού τι συνέβη.
Η 19χρονη είπε στον πατέρα του παιδιού της ότι ο 20χρονος φίλος της ευθυνόταν για τον θάνατο της κόρη της, αφού έδεσε με κολλητική ταινία τους αστραγάλους της.
Η μικρή βρέθηκε από τον πατέρα της 19χρονης ο οποίος πήρε τηλέφωνο την κόρη του μετά από πολλά μηνύματα που του είχε αφήσει το περασμένο βράδυ επειδή είχε εκνευριστεί που η μικρή δεν κοιμόταν.
Η 19χρονη μητέρα και ο 20χρονος φίλος της.
Σύμφωνα με τα όσα ακούστηκαν στο δικαστήριο, η μικρή είχε δεθεί στο στρώμα του κρεβατιού. Η κουβέρτα ήταν δεμένη σφιχτά πάνω από το στήθος της και από πάνω της είχε τοποθετηθεί ένα πάπλωμα.
Οι αστράγαλοί της ήταν δεμένοι μεταξύ τους και η στάση που κοιμόταν έβαζε σε κίνδυνο την αναπνοή της και αυτό προκάλεσε τον θάνατό της.
Ποιος να το ‘λεγε στη Ζέτα Μακρυπούλια, όταν υποδυόταν την Αμαλία του «Παρά 5», ότι θα ερχόταν κάποτε η στιγμή που θα τη συναντούσε κιόλας; Για την ακρίβεια την …αρσενική εκδοχή της Αμαλίας.
Τι ακριβώς συνέβη στο «Ρουκ Ζουκ»; Θεούλης παίκτης ο οποίος λέει το «νι» και το «λι» με την ίδια χάρη που το έλεγε η Αμαλία στο «φιλί φιλί με σκοτώννννννεις» ετοιμάζεται να παίξει και πάνω στην κουβέντα, του ξεφεύγουν 2-3 βαρβάτα «λι».
Ο ίδιος ακομπλεξάριστος το καταλαβαίνει, θυμάται την Αμαλία του «Παρά 5» και το γλέντι ξεκινά.
Δείτε το απολαυστικό σκηνικό στο βίντεο που ακολουθεί.
Οι εικόνες του σαρωτικού Λάζαρου από το «Είσαι το ταίρι μου», αλλά και του ρομαντικού Φώτη των SIngles παραμένουν ανεξίτηλες στο μυαλό μας, θέλοντας και μη λόγω τηλεοπτικών επαναλήψεων. Ο Άρης Σερβετάλης, έκτοτε έχει καταπιαστεί περισσότερο με το θέατρο, ενσαρκώνοντας λιγότερο «εξωστρεφείς» χαρακτήρες που όμως αποδεικνύουν ότι η υποκριτική του «παλέτα» δεν έχει περιορισμούς στις αποχρώσεις, αρκεί να τον ιντριγκάρει ο ρόλος. Μιλώντας λοιπόν, στο τηλέφωνο για να κλείσουμε τη συνάντησή μας λίγο πριν την επιστροφή του Δον Κιχώτη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά μετά τα καλοκαιρινά sold out, κατευθείαν εισέπραξα μία φυσική ευγένεια, ένα σπάνιο είδος συστολής που είναι ευδιάκριτη και στην κουβέντα μας που ακολουθεί. «Φταίει» ο ρόλος; Δεν το νομίζω.
Κάπου διάβασα ότι σιχαίνεσαι τις συνεντεύξεις. Ισχύει; Όχι μωρέ, καταλαβαίνω ότι είναι απαραίτητες για την προώθηση μας δουλειάς και για να επικοινωνηθεί με τον κόσμο κλπ, αλλά μετά από ένα σημείο λες τα ίδια πράγματα. Τι άλλο να πεις; Εκτός κι αν μπορείς να επικεντρωθείς στο έργο, γιατί αυτό αλλάζει ουσιαστικά.
Διαβάζοντάς το, πίστεψα ότι μπορεί να είχες κάποια κακή εμπειρία. Εγώ δεν το έχω πάθει, αλλά συμβαίνει, γι’ αυτό κιόλας πολλοί ζητούν να δουν πρώτα τη συνέντευξη. Εντάξει, έχει μια λογική, γιατί έχει διαφορά το πώς θα μεταφράσει κάποιος την μεταφορά της κουβέντας.
Πώς μεταφράζεις τον χαρακτήρα του Δον Κιχώτη; Αν ξεπεράσουμε τις αλληγορίες, ίσως και να μην είναι και τόσο «πειραγμένος» τελικά. Από την φύση του ως χαρακτήρας είναι «πειραγμένος». Ο Δον Κιχώτης είναι ένα επικό έργο του Θερβάντες, ένας εμβληματικός ήρωας και είναι ένας πλανόδιος ιππότης της πίστης ως προς το παιχνίδι. Συνεχώς αναζητά την αναμέτρηση, αναμετριέται με τα πάντα, με το υπαρκτό ή και με κάτι ανύπαρκτο. Είναι τόσο δυνατή η φαντασία του και όλο αυτό που αισθάνεται ότι συμβαίνει γύρω του που όλα είναι πιθανά, όπως το να παλέψει και να αντιμετωπίσει ένα… τραπέζι. Το γεγονός ότι μπαίνει σε αυτήν την αέναη μάχη με τα πάντα είναι για να γνωρίσει και να διευρύνει εν τέλει τα όριά του. Με συγκινεί πολύ που δεν τον πτοεί η αποτυχία, είναι συνεχώς σε μία πορεία.
Φωτογραφία: Γιώργος Καπλανίδης
Είναι ένας απλός τρελός ή όλο αυτό είναι που τον κρατάει ζωντανό; Δε νομίζω πως είναι τρελός. Είναι τελείως διαφορετικός από όλους εμάς. Βλέπει τον κόσμο με έναν εντελώς δικό του τρόπο και αυτό είναι και το συγκινητικό, ότι τον υπερασπίζεται με μεγάλη πίστη. Είναι ιδεολόγος, ιδαλγός, υπέρμαχος της αρετής και παλεύει για αυτήν. Δίνει και την ζωή του για την αρετή. Αν πεις σε κάποιον στις μέρες μας ότι πιστεύεις στην αρετή, είσαι ντεμοντέ. Όση μεγαλύτερη «αρρωστίλα» βγάλεις, τόσο περισσότερο είσαι μέσα στα πράγματα.
Η περιγραφή σου για την πάλη με το καλό και το κακό μου φέρνει λίγο στο μυαλό μου τον Χριστό. Κοίταξε, ο Δον Κιχώτης είναι θεολογικό έργο. Είναι ένας ήρωας που αγωνίζεται για την αρετή και αυτό λέει με τον Σάντσο, ότι ξεκινούν να υπερασπιστούν τις χήρες, τα ορφανά, τον φτωχό, τις αξίες όλες αυτές και μπορεί να τα βάλει με τον οποιονδήποτε.
Υπάρχουν τέτοιοι χαρακτήρες σήμερα; Και αν ναι, τα βγάζουν πέρα πορευόμενοι «με τον σταυρό στο χέρι»; Κοίταξε, αυτό πρέπει να το απαντήσει ο καθένας μόνος του. Εγώ μπορώ να μιλήσω για μένα και αυτό αν μπει σε μία τροχιά, συνειδητοποιείς ότι καταρχάς ο αγώνας είναι άνισος και δεύτερον συνεχόμενος. Δεν χρειάζεται να παλεύεις με ένα λιοντάρι, όπως έκανε ο Δον Κιχώτης. Ακόμα όμως και το να συμπεριφερθείς με ευγένεια ή να κατευνάσεις τον θυμό σου είναι ένας αγώνας εσωτερικός που χρειάζεται να έχεις ισχυρή εποπτεία του εαυτού σου.
Τι διαφορετικό λοιπόν έχει ο Δον Κιχώτης που παρουσιάζετε; Με την Έφη Μπίρμπα που είναι η σκηνοθέτης της παράστασης έχουμε ξεκινήσει το δεύτερο βιβλίο και συγκεκριμένα το 23ο κεφάλαιο, στο οποίο ο Δον Κιχώτης κατεβαίνει στη σπηλιά του Μοντεσίνο που είναι ένας πολύ γνωστός μάγος. Εκεί, ο Δον Κιχώτης πιστεύει ότι πέρασε τρία μερόνυχτα. Ο Σάντσο του λέει πως η όλη κατάβαση διήρκεσε 40 λεπτά με τρία τέταρτα και εξιστορεί τόσα γεγονότα ωστε να μας δώσει την αφορμή να δούμε το έργο μέσα από αυτήν τη διαδρομή, μέσα από μία κατάδυση. Όπως δηλαδή είναι η κατάδυση στον Άδη, στον εαυτό όπου κυριαρχεί το υποσυνείδητο και δημιουργούνται διάφορες εικόνες. Η Έφη λοιπόν και όλη η ομάδα έχει επιλέξει να πει την ιστορία μέσω ενός κεντρικού προσώπου που είναι η αφηγήτρια Σοφία Γεροβασίλη και έτσι να ξεδιπλώνονται οι εικόνες – αναμετρήσεις των performers με τα υλικά που έχουμε στην παράσταση.
Φωτογραφία: Γιώργος Καπλανίδης
Θα έλεγες πως σήμερα -όπως έχει εξελιχθεί η κοινωνία- έχουμε ανάγκη από Δον Κιχώτες, περισσότερο από ποτέ; Είναι προσωπική επιλογή και κατεύθυνση και ευθύνη. Ο καθένας έχει την ευθύνη του για αυτό που του συμβαίνει. Σίγουρα το σωστό δεν είναι να περιμένουμε κάποιον Δον Κιχώτη να μας σώσει ή κάποιον άλλο, πρέπει να μπούμε εμείς σε αυτήν τη διαδικασία. Αν αυτό το αντιληφθούμε και δουλεύουμε προς αυτήν την κατεύθυνση, σίγουρα θα αλλάξει κάτι. Σίγουρα θα αλλάξουμε εμείς, επομένως θα αλλάξει και ο διπλανός μας και αυτό σταδιακά θα επεκταθεί.
Είχα πρόσφατα μία κουβέντα για το θέατρο με τον Φίλιππο Σοφιανό και μου έλεγε πως όσο περισσότερο ταυτιστεί ο θεατής με κάποιον ήρωα, τόση περισσότερη επιτυχία θα έχει το έργο. Συμφωνείς; Δεν θα έλεγα να ταυτιστεί, με τρομάζουν λίγο αυτά τα να ταυτιστεί κάποιος ή να ταυτιστώ εγώ με κάτι. Προτιμώ να επικοινωνηθεί στον θεατή και να τον επηρεάσει ανάλογα με τα δεδομένα του, να μην τον αφήσει αδιάφορο έστω. Να του αρέσει ή να μην του αρέσει. Για μένα αυτό είναι επιτυχία. Να δημιουργηθεί μία σχέση.
Μιλώντας για σχέσεις, είστε παντρεμένοι με την Έφη Μπίρμπα, όπως επίσης συνεργάζεστε σε επαγγελματικό επίπεδο εδώ και αρκετά χρόνια. Πώς λειτουργεί αυτό μεταξύ σας; Με την Έφη πάντοτε ήμασταν σε μία διαδικασία να φτιάχνουμε πράγματα. Από το να κατασκευάσουμε έπιπλα μέχρι να φτιάξουμε παραστάσεις. Έτσι λειτουργούμε, οπότε δεν είναι κάτι καινούργιο για εμάς. Εδώ και εννέα χρόνια που δουλεύουμε κυρίως στο θέατρο, νομίζω ότι είναι ωραίο γιατί αναπτύσσεται ένας πολύ ισχυρός κώδικας, δεν χρειάζονται πολλά λόγια και κατευθυνόμαστε αμέσως προς την ουσία του πράγματος. Ύστερα, πάντα χρειάζεται να οριοθετήσεις τις περιοχές ώστε να μην μπαίνει ο ένας στα χωράφια του άλλου.
Άρα δεν έχετε αισθανθεί ότι ήρθε η ώρα να «αποχωριστείτε» ο ένας τον άλλον επαγγελματικά; Δεν το έχουμε αισθανθεί γιατί παράλληλα κάνουμε κι άλλα πράγματα. Η Έφη κάνει σκηνογραφίες με άλλους καλλιτέχνες, εγώ παίζω και με άλλες ομάδες, επομένως βοηθάει αυτό.
Φωτογραφία: Γιώργος Καπλανίδης
Ήσουν από τους πρώτους που συνεργάστηκαν με τον Γιώργο Λάνθιμο, πρωταγωνίστησες στην πρώτη του ταινία, την Κινέττα, το 2005. Τι θυμάσαι; Ο Γιώργος είναι μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Από την πρώτη ταινία καταλάβαινες ότι αυτό που λέμε «το έχει» είναι σε υπέρμετρο βαθμό. Αισθανόσουν κατευθείαν εμπιστοσύνη γιατί ήξερες ότι αυτό που βλέπεις στο μόνιτορ έχει την ικανότητα να σου πει πράγματα. Δημιουργούσε τις συνθήκες να αυτοσχεδιάσεις και στην Κινέττα αισθάνθηκα πολύ ευλογημένος που το έκανε αυτό, τραβώντας σε φιλμ. Είναι πολύ γενναιόδωρο να αυτοσχεδιάζεις στην κάμερα με το ρίσκο… Ξέρεις, ακούς τη μηχανή που τρέχει το φιλμ και μαζί τρέχουν και χρήματα. Δεν είμαστε και στην Αμερική που ρέει το χρήμα.
Πόσω μάλλον στην πρώτη ταινία… Και σε μία σχεδόν ανεξάρτητη παραγωγή, γιατί η Κινέττα έγινε με 6-7 ανθρώπους. Ήταν τρομερή εμπειρία.
Το βλέπω στο χαμόγελό σου! Μα ήταν. Ήμασταν 5 άτομα, το αρχικό σενάριο ήταν 5 σελίδες, έγινε με πρόβα, αυτοσχεδιασμούς και κατευθύνσεις του Γιώργου, με την Βαγγελιώ Ράντου και τον Κώστα Ξυκομηνό… ήταν πολύ ιδιαίτερη κατάσταση.
Και πώς «συναντηθήκατε;» Εγώ τότε είχα αποσυρθεί από την υποκριτική και δούλευα σε μαραγκοδουλειές. Μου τηλεφώνησε να μου πει ότι κάνει μία ταινία. Και έκανα αυτήν την επαναφορά.
Άρα αυτός ευθύνεται που επέστρεψες στην υποκριτική; Αυτός ευθύνεται. Έπεσε πολλή «αγαπόσκονη», πολλή αγάπη για να γίνει η ταινία αυτή.
Λες να το πάρει φέτος το Όσκαρ; Το εύχομαι, μακάρι. Κι αν δεν το πάρει τώρα, θα το πάρει σίγουρα κάποια στιγμή. Γιατί έχει μία πολύ ιδιαίτερη ματιά και είναι πολύ καλό παιδί επίσης.
Βέβαια, δεν έχει εισπράξει τις καλύτερες κριτικές στην Ελλάδα για αυτήν την ιδιαίτερη ματιά, το ξέρεις αυτό. Αυτό έχει να κάνει με τα γούστα και την αισθητική του καθενός, δε μπορείς να πεις κάτι. Σίγουρα όμως και να μη σου αρέσει ο τρόπος αφήγησής του ή οι ιστορίες του, δε μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι είναι άριστος τεχνίτης ως προς την κατασκευή της ταινίας, του κάδρου και του πλάνου, συνεπώς είναι από τους κορυφαίους παγκοσμίως.
Κι αν δεν σε είχε πάρει τηλέφωνο, τι θα γινόταν; Εντάξει, ίσως να έβλεπα την Κινέττα με κάποιον άλλο, να πάθαινα ζημιά και να έλεγα «μήπως να κάνουμε καμιά ταινιούλα;»
Τι μπορεί να σε κάνει να επιστρέψεις στην τηλεόραση; Ένα καλό σενάριο και… επέστρεψα.
Τόσο απλά; Ε και τι άλλο;
Μήπως πάθαινες λέω, ξανά κάτι σαν overdose όπως στο «Είσαι το ταίρι μου»; Όχι πλέον, μπορώ να το διαχειριστώ αυτό το πράγμα ή τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι. Ξέρεις, δεν μας δίνονται ευκαιρίες να κάνουμε πολλές ταινίες. Ξεκινάς, παίρνει αναβολή, ξαναπαίρνει αναβολή, είναι ψυχοβγαλτικό. Άρα πού μπορείς να δουλέψεις εκτός θεάτρου; Στην τηλεόραση. Η τηλεόραση είναι μία άρπα – κόλλα κατάσταση με την έννοια «τα λες» και τέλος. Υπήρχαν και περιπτώσεις με πολύ ωραία σενάρια και προσεγμένες παραγωγές και νομίζω ότι αξίζει να επανέλθει σε μια τέτοια κατάσταση. Σε όλο τον κόσμο γίνονται καταπληκτικές σειρές. Ίσως σε σαράντα χρόνια να γίνουν εδώ πέρα.
Από τον κωμικό Λάζαρο στην τηλεόραση, βρέθηκες σε ρόλους πιο «ψαγμένους» στο θέατρο. Το είδος που επιλέγεις έχει να κάνει με το μέσο όπου παίζεις; Μου αρέσει πολύ το χιούμορ, αλλά ένα ιδιόμορφο χιούμορ που ισορροπεί μεταξύ του κάτι συμβαίνει εδώ και κάτι δεν συμβαίνει. Μου αρέσει αυτός ο μετεωρισμός. Αυτό υπάρχει σε όλες τις παραστάσεις που συμμετέχω, γιατί είναι κάτι που μου αρέσει να φέρνω. Εξαρτάται λοιπόν από την κλίμακα, αλλού η δόση είναι μεγαλύτερη και αλλού μικρότερη. Δε νομίζω πάντως, ότι στο θέατρο ότι υπάρχει μία άλλου είδους αντιμετώπιση από ό,τι στην τηλεόραση.
Κάνοντας έναν απλοϊκό συσχετισμό, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ηθοποιούς όπως ο Μάθιου Μακόναχι και η Σαρλίζ Θίρον που χρειάστηκε να μεταμορφωθούν για ρόλους τους ώστε να μπορέσουν να βραβευθούν. Είναι άλλες οι αγορές εκεί, πρόκειται για ολόκληρη βιομηχανία. Και σου λέει ο άλλος «με αυτό το είδος ταινιών μου τα φέρνεις, με αυτό θα συνεχίσουμε να παίζουμε. Αν γίνεις κάτι άλλο, μπορεί να μην κόψουμε πολλά εισιτήρια.»
Φωτογραφία: Γιώργος Καπλανίδης
Αισθάνεσαι ότι υπάρχει τέτοιος συσχετισμός αναφορικά με την δική σου μετάβαση από Λάζαρος σε ρόλους όπως ο Δον Κιχώτης ή ο Ριχάρδος Β’; Όχι δεν αισθάνθηκα ότι προσπάθησε να με βάλει κάποιος σε καλούπια και άρα έπρεπε να βγω, γιατί εγώ μετά το «Είσαι το ταίρι μου» αποσύρθηκα για περίπου δύο χρόνια και μου έκανε καλό για την επανατοποθέτησή μου. Αν συνέχιζα, δεν ξέρω, μπορεί να έκανα παρόμοια πράγματα. Δεν θυμάμαι και τις προτάσεις που είχα τότε για να σου πω… Πάντως, αντιμετωπίζω την υποκριτική όπως ένα παιχνίδι. Πιο πολύ μου δίνει την δυνατότητα να συνεχίζω να παίζω όπως όταν ήμουν μικρός- όχι με την έννοια του χαοτικού παιχνιδιού, αλλά ακριβώς όπως παίζουν τα παιδιά.
Είναι η υποκριτική ένας τρόπος έκφρασης για τους εσωστρεφείς ανθρώπους; Μπορεί, δεν αποκλείεται. Είναι οξύμωρο γιατί στην υποκριτική χρειάζεται να αποδεχτείς την έκθεση. Ταυτόχρονα όμως, εκτίθεσαι μέσα σε ένα ασφαλές περιβάλλον που είναι η σκηνή, το σετ… Επομένως, έχει πολλές αντιθέσεις και δεν έχω καταλήξει να σου πω την αλήθεια τι ακριβώς συμβαίνει με την υποκριτική. Προσωπικά έχω κολλήσει με αυτό που κάνουν τα παιδιά. Γιατί έτσι όπως παίζουν, εναλλάσσουν τόσους χαρακτήρες και διαθέσεις ανάλογα με το παιχνίδι που παίζουν, με τέτοια ευκολία, τόσο άμεσα και χωρίς να θέλουν να πουν «άσε με λίγο μαμά, γιατί τώρα δεν ξέρω ποιος είμαι. Θέλω ένα μισάωρο για να δω, γιατί είμαι ο καουμπόης ακόμα.» (γέλια) Νομίζω ότι δεν το λένε αυτό. Ή το φωνάζει να πάει να φάει ενώ είναι καουμπόης, διαμαρτύρεται, εν τέλει πηγαίνει, αλλά δεν τρώει σαν καουμπόης. (γέλια)
Στον δρόμο σου μιλάει ο κόσμος; Τώρα είναι πιο ήσυχα, πιο ανθρώπινα τα πράγματα. Στην περίοδο του «Είσαι το ταίρι μου» ήταν πολύ πιο δύσκολα. Αισθανόμουν πολύ αμήχανα, γιατί ο άλλος νιώθει ότι σε γνωρίζει και δεν υπάρχει μέτρο. Μερικές φορές είναι τόσο αυθόρμητη η αντίδρασή τους που αισθάνεσαι κάπως… παραβιασμένος. Βέβαια, δεν το κάνουν με κακή πρόθεση.
Τότε, ίσως έφταιγε και ο ρόλος που ήταν φευγάτος. Ναι ίσως. Ακόμη κυριαρχεί ο Λάζαρος, αλλά τελευταία μου λένε και για τις παραστάσεις, μου κάνουν κάποια σχόλια.
Μετάνιωσες που μίλησες για την πίστη σου στην Ορθοδοξία; Να το έχω μετανιώσει για ποιον λόγο; Για να μην χαρακτηριστώ παλιομοδίτης;
Γραφικός… Ξέρεις τώρα τι λέγεται. Εγώ όταν το λέω πάντως, αυτό εισπράττω. Δεν με πειράζει καθόλου, δε με ενδιαφέρει. Αυτό που αντιπροσωπεύει η Ορθοδοξία όχι μόνο οπισθοδρομικό δεν είναι… Είναι πολύ μπροστά. Έτσι, όταν το λέει αυτό κάποιος, μου δηλώνει αυτόματα ότι δεν έχει ασχοληθεί καθόλου. Επομένως, δε με πειράζει. Το «γραφικός» δε μπορεί να το πει κάποιος που γνωρίζει την σημασία της. Αν θέλει κάποιος να μιλήσει, μπορούμε να κάνουμε μία πολύ ωραία κουβέντα πάνω σε όλα αυτά.
Αισθάνεσαι άσχημα με τις ρητορικές μίσους που κατά καιρούς έρχονται στο φως της δημοσιότητας από επικεφαλής της Εκκλησίας; Δεν είμαι σε θέση να κρίνω αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό που λέω στον εαυτό μου είναι ότι οι άνθρωποι που στελεχώνουν την εκκλησία είναι και αυτοί άνθρωποι με αδυναμίες και πλεονεκτήματα. Δεν είναι το τέλειο. Το τέλειο είναι αυτό που αντιπροσωπεύουν. Είναι αγωγοί. Αυτό που λένε ότι πρέπει να ψάξεις για να βρεις τον πνευματικό σου, έχει πολύ μεγάλο νόημα. Γιατί θα βρεις τον άνθρωπο που επειδή είναι αγωγός θα σου δημιουργήσει και θα καλλιεργήσει την σχέση με τον Θεό. Άρα, δένεσαι μαζί του και αυτός σε οδηγεί σε μία σχέση που είναι πέραν του κόσμου τούτου, σε μία σχέση αιώνια.
Σε βοήθησε η πίστη σου; Όχι απλά με βοήθησε, μου άλλαξε τη ζωή. Βλέπω τα πράγματα με τελείως διαφορετικό μάτι. Το «βοήθησε» δεν είναι η σωστή λεξη, αλλά το «μετατόπισε».
Γιατί μία μεγάλη μερίδα του κόσμου έχει σταματήσει να πιστεύει; Δεν έχει σταματήσει, νομίζω ότι δεν έχει γίνει από επιλογή αυτό το πράγμα, αλλά έχει γίνει επειδή έχουν αφεθεί. Όταν αφήνεσαι, δεν έχεις «εποπτεία», δένεσαι με την ύλη… Εκεί έχει χαθεί αυτή η σχέση. Ακόμη και να αποκτήσεις τα περισσότερα αγαθά, να τα έχεις όλα, νομίζω ότι το κενό πάλι θα υπάρχει. Και τον Θεό δε μπορείς να τον αντικαταστήσεις, είμαστε κατασκευασμένοι για να έχουμε μία τέτοια σχέση μαζί του. Άρα όταν κάποιος δεν έχει Θεό, έχει τα χρήματα, την καριέρα, την επιστήμη του, αλλά και πάλι αυτό είναι το μέσο, όχι ο σκοπός. Εμείς το κάνουμε σκοπό, το κάνουμε θεότητα, είδωλο.
Μου λες για διασκέδαση. Δες τον μέσο Έλληνα γύρω στα 40. Το πολύ πολύ να βγει το βράδυ ή να πάει σε κάποιο γήπεδο. Και το γήπεδο δεν είναι κακό, αρκεί να μην γίνει σκοπός. Ο φανατισμός και το πάθος είναι που το κάνουν είδωλο και φανατίζονται με τις ομάδες.
Ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ; Βλέπεις; Είμαι τιτλάκιας. Μ’ αρέσει να διαβάζω τους τίτλους, γράφουν κάτι τρελά πράγματα (γέλια).
Aισθάνεσαι αντιστάρ όπως σε έχουν «βαφτίσει»; Κι αυτό τίτλος αθλητικών εφημερίδων είναι. Δεν έχω καμία σχέση με όλο αυτό. Σταρ είναι ένας τύπος πχ στην Αμερική ως κατασκεύασμα της βιομηχανίας του θεάματος.
Φωτογραφία: Γιώργος Καπλανίδης
Μιλώντας για μεγάλες ξένες παραγωγές, πού θα σε έβλεπες άνετα μέσα; Σε έναν μικρό χώρο, σε μία μικρή πόλη ή χωριό, σε μία παραγωγή ή ένα γύρισμα -ας είναι και μεγάλο, αλλά με τα μικρότερα δυνατά μέσα. Δεν αισθάνομαι άνετα σε μεγάλα πράγματα.
Δηλαδή αν αύριο σου ερχόταν ο παραγωγός του Game of Thrones και σε ζητούσε; Ε ναι, δεν θα έλεγα όχι. (γέλια) Αλλά δεν φαντασιώνομαι ας πούμε να είμαι στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.
Μετά τον Δον Κιχώτη, τι ετοιμάζεις; Θα δούμε, να καταλαγιάσει πρώτα λίγο αυτό που είναι αρκετά έντονο επειδή κάνουμε εμείς την παραγωγή κλπ, χρειάζεται να δούμε πού θα μας οδηγήσει. Επίσης, στο προσεχές διάστημα είναι να ξεκινήσουμε γυρίσματα για μία ταινία του Χρήστου Νίκου. Ακόμα δε μπορώ να σου πω κάτι παραπάνω.
*Μετά τις sold out παραστάσεις του Ιουλίου, ο Δον Κιχώτης σε σκηνοθεσία Έφης Μπίρμπα επιστρέφει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά για 10 μόνο παραστάσεις, από την Πέμπτη 4/10 έως και την Κυριακή 14/10 εκτός Τρίτης 9/10.
Ο Μανώλης Σφακάκης αποχαιρέτισε την περασμένη Κυριακή τους τηλεθεατές του ΣΚΑΙ έπειτα από 9 χρόνια συνεργασίας με τον όμιλο. Με επίσημη ανακοίνωση του ο ΣΚΑΙ ανακοίνωσε πως την παρουσίαση της αθλητικής εκπομπής αναλαμβάνει ο Μιχάλης Τσώχος.
Η ανακοίνωση του ΣΚΑΙ
Η εκπομπή «Goal χωρίς Σύνορα», μια από τις μακροβιότερες της ελληνικής τηλεόρασης και καθιερωμένη στη συνείδηση των φιλάθλων εδώ και δεκατρία χρόνια, συνεχίζει, ανανεώνεται και βάζει στα σπίτια σας γκολ και πλούσιο αθλητικό θέαμα από την Ελλάδα και το εξωτερικό κάθε Σάββατο και Κυριακή. Από αυτή την εβδομάδα σας υποδέχεται στον ΣΚΑΪ ένας από τους πιο γνωστούς και καταξιωμένους παρουσιαστές αθλητικών εκπομπών της ελληνικής τηλεόρασης, ο Μιχάλης Τσώχος που έχει επίσης στο ενεργητικό του εκατοντάδες ώρες περιγραφών των σπουδαιότερων ποδοσφαιρικών γεγονότων, όπως Euro, Παγκόσμια Κύπελλα, Champions και Europa League.
Το «Goal χωρίς Σύνορα» θα εξακολουθήσει να σας παρουσιάζει τα γκολ από τα σημαντικότερα πρωταθλήματα της Ευρώπης, επικεντρώνοντας στις πιο σημαντικές ιστορίες των πρωταγωνιστών τους.
Εμπλουτίζει τη θεματολογία του με δυνατό ρεπορτάζ και συνεντεύξεις στην αναγγελία των αναμετρήσεων της Superleague, με τους ρεπόρτερ στο στούντιο να δίνουν όλες τις τελευταίες πληροφορίες και τις εκτιμήσεις για τα μεγάλα ματς του πρωταθλήματος.
Αφηγείται τις πιο σημαντικές αθλητικές ιστορίες από όλα τα σπορ μέσα από τα μάτια των πρωταγωνιστών τους. Βάζει γκολ στο αθλητικό θέαμα επεκτείνοντας τη θεματολογία του πέραν του ποδοσφαίρου.
Ανοίγει παράθυρο στο μπάσκετ με τις πιο δυνατές στιγμές και τα πιο σημαντικά πρόσωπα της Ευρωλίγκας και της ελληνικής Basket League.
Είναι παντού και καλύπτει τα γεγονότα τη στιγμή που συμβαίνουν.
Αρχισυντάκτης της εκπομπής θα είναι ο προϊστάμενος του αθλητικού τμήματος, Παναγιώτης Περπερίδης.
Με έμφαση στη δράση, στην ταχύτητα, στα πρόσωπα και στις πιο δυνατές ιστορίες, το «Goal χωρίς Σύνορα» σας υπόσχεται αθλητικά σαββατοκύριακα γεμάτα αδρεναλίνη.
Την παραπομπή του Γιάννη Μπουτάρη σε δίκη ζητά η εισαγγελέας Ειρήνη Χρυσογιάννη. Ο λόγος; Οι οικονομικές ατασθαλίες στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Mαζί με τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης στέλνει στο εδώλιο και πρώην µέλη του ∆Σ του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
H εισαγγελέας ζητά την παραπομπή του Γιάννη Μπουτάρη αναφορικά µε τις διπλές αμοιβές που εισέπραττε ο πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής Δημήτρης Εϊπίδης, την εποχή που ο Γιάννης Μπουτάρης ήταν πρόεδρος του ΔΣ του Φεστιβάλ.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του Έθνους με υπόµνηµά του ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, που ήταν πρόεδρος του ∆Σ του Φεστιβάλ, αρνείται την κατηγορία που του αποδίδεται, υποστηρίζοντας:
«Στη συμβολική και σύντονη θητεία µου δεν είχα διαχειριστική εξουσία.
»Βρέθηκα αντιμέτωπος µε µία παγιωμένη κατάσταση η οποία ουδέποτε είχε αμφισβητηθεί τόσο από τη νομική υπηρεσία του Φεστιβάλ όσο και από τις ελεγκτικές Αρχές».
Ακόµη, ο Γιάννης Μπουτάρης κατηγορείται ότι, ως πρόεδρος του ∆Σ του Φεστιβάλ, ενέχεται και στην παράνομη χορήγηση επιδομάτων ευθύνης σε δύο υπαλλήλους, που χαρακτηρίστηκαν, η µία ως προϊστάμενη λογιστηρίου γραφείου Αθηνών και η δεύτερη ως προϊστάμενη διεύθυνσης προσωπικού, λαμβάνοντας επιπλέον χρήματα και προκαλώντας οικονομική ζημιά στην περιουσία του Φεστιβάλ.
Με πρότασή της προς το Συμβούλιο Εφετών Θεσσαλονίκης, η αντεισαγγελέας Ειρήνη Χρυσογιάννη ζητά να παραπεμφθούν σε δίκη συνολικά 7 κατηγορούμενοι για κακουργηματική «απιστία από κοινού» σε βάρος Νοµικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ).
Στον δρόμο σου μιλάει ο κόσμος;
