Καθώς το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά, η θερμοκρασία μεγαλώνει και ο κόσμος σκέφτεται αμμουδιές και παραλίες. Επομένως, είναι η κατάλληλη εποχή για να ρίξουμε μια ματιά σε ένα επαναστατικό προϊόν που είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί δεν είχε γίνει πραγματικότητα εδώ και χρόνια.
Ο λόγος για το Nakefit, μια υποαλλεργική ελαστική σόλα που κολλάς επάνω στις πατούσες και σε προστατεύει τόσο από την κάψα της άμμου (ή οποιασδήποτε επιφάνειας) όσο και από τραχείες επιφάνειες (π.χ. βράχια). Παράλληλα, προσφέρει και καλά κρατήματα για να μην γλιστράς σε πλακάκια, πισίνες κλπ.! Δυστυχώς δεν αναφέρεται το υλικό που χρησιμοποιούν για το Nakefit, αλλά δεν παύει να είναι εντυπωσιακό.
Οι δημιουργοί του Nakefit έχουν στραφεί στην πλατφόρμα χρηματοδότησης Kickstarter για να υλοποιήσουν την ιδέα τους και έχουν ήδη καταφέρει να συγκεντρώσουν 10 φορές περισσότερα χρήματα από τον στόχο, ενώ απομένουν ακόμη 15 ημέρες για την ολοκλήρωση της διαδικασίας!
Με €30 αγοράζετε 10 ζευγάρια και ξενοιάζετε για όλο το καλοκαίρι!
Αρλέτα: Μια σπουδαία ερμηνεύτρια, τραγουδίστρια και δημιουργός που αν και δεν είναι πια μαζί μας, τα τραγούδια της θα μας συγκινούν για πάντα.
«Ήδη έχω κερδίσει τρεις φορές τον «κύριο» που λέγεται θάνατος, τι να πω, νομίζω ότι μάλλον έχουν σωθεί οι φορές μου. Το ότι χω αυτή τη στιγμή μάλλον είναι θαύμα», είχε δηλώσει. Μερικούς μήνες μετά έφυγε από τη ζωή αφήνοντας μας παρακαταθήκη τραγούδια που δύσκολα γράφονται σήμερα.
Ένα από αυτά, το υπέροχο «Μια φορά θυμάμαι«, το ακούσαμε για πρώτη φορά στον πρώτο της δίσκο με τίτλο «Τραγουδά η Αρλέτα». Ένα τραγούδι που δίκαια έχει χαρακτηριστεί ως ο Εθνικός Ύμνος της 1ης περιόδου της Αρλέτας και σφράγισε μια ολόκληρη εποχή, την εποχή της αθωότητας των μέσων της δεκαετίας του ’60.
Σε στίχους του νεαρού φοιτητή της Νομικής Γιώργου Παπαστεφάνου και του άρτι αφιχθέντος εκ Παρισσίοις νεαρού συνθέτη Γιάννη Σπανού, το τραγούδι βρήκε την ιδανική του ερμηνεία στην νεαρή τότε σπουδάστρια της Σχολής Καλών Τεχνών, Αργυρώ – Νικολέτα Τσάπρα. (Το «Αρλέτα» της το χάρισε ο παππούς της από την σύζευξη των δύο ονομάτων).
Σε μια εκδρομή φοιτητική λοιπόν (γιατί τα όμορφα πράγματα μέσα από παρέες προκύπτουν), παίζοντας και τραγουδώντας, έδεσε το γλυκό και η Αρλέτα πέρασε χωρίς καλά καλά να το καταλάβει, στον χώρο του τραγουδιού:
«Την πρώτη φορά που βγήκα σε σκηνή θεάτρου, ήμουνα τόσο τρομοκρατημένη που βγήκα… με σκουντιά. θα γράψει 23 χρόνια αργότερα στο εσώφυλλο του δίσκου 10+1 νύχτες με τις ζωντανές ηχογραφήσεις από το Περοκέ. 40 χρόνια μετά, το τραγούδι αυτό αποτελεί ένα old time classic μεταφέροντας μέσα στον χρόνο, μια διαχρονική ευαισθησία και μια φρεσκάδα, που λίγα τραγούδια την έχουν, κι αυτό βασίζεται στην καθαρή κι ανεπιτήδευτη φωνή της Αρλέτας.
Κι όταν ένα τραγούδι ακούγεται μόνο με μια φωνή και μια κιθάρα, είναι σίγουρο ότι αυτή η μαγική στιγμή θα φωλιάσει για πάντα στην καρδιά σου.
Η Sophie Turner αναδείχτηκε από παιδί ηθοποιός, μέσα από τη σειρά – φαινόμενο «Game of Thrones», υποδυόμενη την Sansa Stark και εξελίχτηκε σε μία από τις πιο ελπιδοφόρες νέους ηθοποιούς που εκτός από το ταλέντο της ξεχωρίζει για την απαράμιλλη ομορφιά της.
Πλησιάζοντας στον τελευταίο κύκλο της σειράς, όλοι περιμένουν να δουν και να μάθουν το μέλλον των αγαπημένων χαρακτήρων τους και η Sansa είναι μία από αυτές. Ένας χαρακτήρας που έχει περάσει ίσως τις δυσκολέρες στιγμές από κάθε άλλον και αρκετοί από τους φαν περιμένουν να δικαιωθεί.
Η ίδια όμως μιλώντας σε συνέντευξή της σε βρετανικό μέσο μάλλον άφησε να εννοηθεί το αντίθετο ως προς τη μοίρα που της επιφυλλάσει ο τελευταίος κύκλος της σειράς.
Η Sophie αποκάλυψε ότι ο τελευταίος κύκλος θα είναι «συναισθηματικά βασανιστικός, περισσότερο από κάθε κύκλο των προηγούμενων χρόνων».
«Όλοι συναντιούνται για να αντιμετωπίσουν τον επερχόμενο όλεθρο. Υπάρχει μεγάλη ένταση ανάμεσα στις μικρές αυτές ομάδες ανθρώπων, που πολεμούν για ό,τι θεωρούν ότι είναι το σωστό».
Όταν ρωτήθηκε για το δικό της μέλλον στη σειρά η Βρετανή ηθοποιός απάντησε γελώντας.
«Είναι το Game of Thrones. Άρα θα είναι πιο αιματηρό και θα υπάρξει περισσότερος θάνατος. Και περισσότερος συναισθηματικός βασανισμός από κάθε προηγούμενο έτος».
Ήταν αυτή η δήλωσή της μία παραδοχή ότι το μέλλον της Sansa δε θα είναι αυτό που περιμένουν οι φαν του χαρακτήρα;
Το σίγουρο είναι ότι η Sansa από απλή παρατηρητής γίνεται πολεμίστρια και μπαίνει στη μάχη. Με τόσο όμως δυνατούς αντιπάλους δεν αποκλείεται να έχει την κατάληξη πολλών ηρώων της σειράς.
Στη μοναδική συναυλία της Νανάς Μούσχουρη στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού απαθανάτισε ο φωτογραφικός φακός του govastileto.gr τη Νατάσα Παζαΐτη μαζί με τον γιο της Αλέξανδρο.
Ο 15χρονος γιος του Κώστα Καραμανλή έχει κάνει ελάχιστες φορές δημόσια εμφάνιση συνοδεύοντας τον μπαμπά ή τη μαμά. Αυτή τη φορά βρέθηκε στο πλευρό της συζύγου του πρώην πρωθυπουργού της Ελλάδας και πρώην αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας κλέβοντας τις εντυπώσεις!
Αυτό το… πράγμα που κατέγραψε η κάμερα του Mykonos Live TV έσκασε μύτη στην Ψαρρού και το λιγότερο που προκάλεσε είναι απορίες.
Μήπως είναι κάποιος διάσημος που θέλει να κρυφτεί από τους παπαράτσι; Μήπως τόσο που κοστίζουν οι ομπρέλες κάποιος λουόμενος την έφερε από το σπίτι του;
Μήπως είναι ο Λάκης Γαβαλάς που για άλλη μια φορά θέλησε να τραβήξει τα βλέμματα με την εκκεντρική του εμφάνιση;
Επίσης, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που νόμισαν πως πρόκειται για ομπρέλα παραλίας που είχαν αφήσει πάνω της ρούχα και μια τσάντα.
Τελικά το μυστήριο ”άνθρωπος ή ομπρέλα;” αποκαλύφθηκε λίγα λεπτά αργότερα όταν κάτω από το τεράστιο ψάθινο καπέλο αποκαλύφθηκε το πρόσωπο μιας γυναίκας που το φορούσε για να προστατευτεί από τον ήλιο και τον άνεμο.
Δεν ξέρουμε αν το έκανε επίτηδες, πάντως έγινε το πρόσωπο της παραλίας και όλοι ήθελαν να βγάλουν φωτογραφία μαζί της.
Στην Μύκονο βρίσκεται η Paris Hilton με την κάμερα του Mykonos Live TV να καταγράφει την άφιξή της στο αεροδρόμιο του νησιού. Η διάσημη κληρονόμος, η οποία φορούσε μαύρη φόρμα, σκούρα γυαλιά ηλίου, καπέλο και από πάνω την κουκούλα απο την φόρμα της όχι μόνο δεν κρύφτηκε από τους παπαράτσι, αλλά χαιρέτησε και την κάμερα εξω από το πολυτελές τζιπ μάρκας BMW που την παρέλαβε από τον αερολιμένα με προορισμό πολυτελές κατάλυμα. Είναι η τέταρτη φορά που η Αμερικανίδα celebrity επισκέπτεται την κοσμοπολίτισσα των Κυκλάδων.
Σύμφωνα με διαδικτυακή υπηρεσία που ειδικεύεται στην κίνηση εμπορικών αεροπλάνων, η περασμένη Παρασκευή ήταν η πιο πολυάσχολη μέρα που έχει καταγράψει στην ιστορία του με 201.157 πτήσεις.
Συγκλονιστικές εικόνες που απεικονίζουν τα στίγματα περισσότερων από 202.000 αεροπλάνων να ταξιδεύουν σε όλο τον πλανήτη, δημοσίευσε η ιστοσελίδα FlightRadar24.
Η ιστοσελίδα, βασική υπηρεσία της οποίας είναι η καταγραφή αεροπορικών στιγμάτων, ανακοίνωσε ότι η περασμένη Παρασκευή ήταν η πιο γεμάτη μέρα πτήσεων με 202.157 αεροπλάνα να διασχίζουν τους ουρανούς.
Στο βίντεο φαίνονται αεροπλάνα πάνω από κάθε γωνιά του πλανήτη, όμως η Βόρεια Αμερική, η Ευρώπη και οι ανατολικές ακτές της Ασίας φαίνεται να έχουν την περισσότερη εναέρια «κίνηση» σε όλη τη γη.
Σύμφωνα με το flightradar24, η περασμένη Παρασκευή ήταν η πιο «ζωντανή» που η συγκεκριμένη υπηρεσία έχει καταγράψει ποτέ. Μάλιστα, στο αποκορύφωμα της ημέρας υπήρχαν περισσότερα από 19.000 αεροπλάνα στον αέρα.οπλάνα στον αέρα.
Το ξέρουμε, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο- βαδίζεις πλέον κι εσύ στην τέταρτη δεκαετία της ζωής σου και, όσο να πεις, από κει που το «αλτσχάιμερ» σαν όρος δε σου έλεγε τίποτα, σήμερα εξακολουθεί να μη σου λέει κάτι, αλλά απλά και μόνο επειδή σε χτύπησε.
Αν, όμως, δείξεις λίγη καλή θέληση και κλείσεις τα μάτια, θα διαπιστώσεις πως τα νοητά ταξίδια στον χρόνο και στο απόλυτο καταφύγιο ενός ανθρώπου- την παιδική του ηλικία- δεν είναι και τόσο δύσκολα.
Να, δες, για παράδειγμα, την (ημιλιπόθυμη) μάνα σου: «Αχ βρε πουλάκι μου, δεν την σκέφτεσαι τη μανούλα; Θέλεις να με πεθάνεις; Αυτό θες;», σε ρωτάει μ’ εκείνη την σπαρακτική φωνή που έχει πάντα διαθέσιμη για τις δύσκολες καταστάσεις η αθάνατη (και λατρεμένη) Ελληνίδα μάνα.
Ο πατέρας σου σε κοιτάζει με την στοργή που κοίταζε ο Κριστιάνο Ρονάλντο τον Σαλάχ λίγο πριν την έναρξη του φετινού τελικού στο Champions League, ενώ- μιας και το πάρτι είναι ανοιχτό- η μεγαλύτερη αδερφή σου, εκείνο το κινούμενο φυτό, σ’ επικρίνει και μόνο με το βλέμμα.
Ναι, σωστά το κατάλαβες: μόλις έχεις πάρει βαθμούς στην πέμπτη δημοτικού και, απ’ ό,τι φαίνεται, το MIT δε θα σκοτωθεί ακριβώς να σ’ εντάξει στο δυναμικό του από τώρα, υπό το φόβο του να χάσει το μαθητικό κελεπούρι.
«Μπορείς να μου πεις γιατί νομίζεις ότι το άριστα είναι το 5, ενώ σου έχω τονίσει επανειλημμένως πως είναι το 10;», σε ρωτάει αυστηρά ο μπαμπάς σου κι εσύ ανοίγεις το στόμα να μιλήσεις, αλλά…
Αλλά σταματάς. Δεν είναι πως μισείς το σχολείο (αλίμονο, τι σου φταίει το δόλιο το κτήριο;), όμως να, βρίσκεται στον ίδιο δρόμο με το ουφάδικο– το μαγαζί με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια της γειτονιάς- και σου είναι αδύνατο ν’ αντισταθείς στο κάλεσμα του απόλυτου video game κάθε φορά που περνάς απέξω.
Για χάρη του ξεχνούσες (τότε, εκεί γύρω στα μέσα των 90s) ακόμα και το υπέροχο Virtua Striker, άφηνες γι’ αργότερα το Golden Axe, ενώ «θυσίαζες» μέχρι και Street Fighter ΙΙ– και, μεταξύ μας, δικαίως.
Διάολε, μιλάμε για το Shinobi!
Το arcade παιχνίδι (που κυκλοφόρησε το 1987 αλλά έκανε το «μπαμ» στα μέρη μας μερικά χρόνια αργότερα) λειτουργούσε σαν άλλη Σειρήνα και σε καλούσε κοντά του προκειμένου να σου φάει τον ετήσιο προϋπολογισμό της Ελβετίας να παίξεις όλο σου το χαρτζιλίκι. Εσύ, μοιραία, υπέκυπτες στο κάλεσμα, έφερνες την καρέκλα σε απόσταση αναπνοής από την οθόνη κι άρχιζες δουλειά.
Ήσουν ο νίντζα Τζο Μουσάσι και έπρεπε να κάνεις καλά σύσσωμη την αδίστακτη συμμορία των Ζιντ, τα αδίστακτα μέλη της οποίας προέβαιναν σε αδίστακτες κινήσεις κι απήγαγαν με αδίστακτο τρόπο, Βίρνα, τα παιδιά της ομάδας Ομπόρο.
Έχοντας ως μοναδικό σου όπλο τις γροθιές και τις κλοτσιές κι εκείνα τα αξέχαστα νίντζα- αστεράκια, προσπαθούσες να περάσεις και τις 5 (αυξανόμενης δυσκολίας, φυσικά…) πίστες και να φτάσεις στον τερματιστή προκειμένου ν’ απελευθερώσεις όλους τους- όχι Ησίοδους… όχι Αισχύλους… όχι Κλαυδιανούς… α, ναι!- ομήρους και να ζήσεις εσύ καλά κι αυτοί δυσδιάστατα καλύτερα.
Φυσικά, όπως θα είχες διαπιστώσει κι εσύ μετά από 6-7 εικοσάρικα (για δραχμές μιλάμε σημερινέ 18χρονε, μπορείς ν’ αποφύγεις το πρόωρο έμφραγμα), η σπουδαιότερη κίνηση του Μουσάσι ήταν η αυτοσυγκέντρωση που «ξέκανε», αυτομάτως, όλους τους εχθρούς του και χρησιμοποιείτο μία φορά ανά αποστολή.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο, εξυπακούεται, ήταν η τελευταία μάνα- εκείνη που σε εισήγαγε στον βρόμικο κόσμο των «ειδεχθών» εκφράσεων, καθώς όποτε σε χτυπούσε αναφωνούσες εκνευρισμένος «Γαμώ τη μάνα σου!».
Η αίσθηση, ωστόσο, όταν τερμάτιζες το παιχνίδι μπορεί να συγκριθεί με ελάχιστα πράγματα στη μαθητική σου ζωή: ο Νακαχάρα έπεφτε στο έδαφος, το ψαρωτικό μαύρο φόντο με το κόκκινο πρόσωπο του νίντζα έβγαινε στην οθόνη, ακολουθούσε η επεξήγηση του τι είχες καταφέρει και στο τέλος εμφανιζόταν εκείνο το λυτρωτικό “The End” που σ’ έκανε να αισθάνεσαι ο Βασιλιάς του κόσμου- σαν τον Ντι Κάπριο στον Τιτανικό, δηλαδή, αλλά με καλύτερη κατάληξη εσύ.
Το Shinobi μπορεί να είχε εκείνα τα εκπληκτικά… σουρεαλιστικά γραφικά των τελών των 80, στα οποία η εικόνα ήταν χειρότερη κι από του ΑΝΤ1 όταν μετέδιδε πριν λίγα χρόνια αγώνες μπάσκετ, όμως στο παιδικό μας μυαλό ισοδυναμούσε με το πιο αψεγάδιαστο πολεμικό παραμύθι στα χρονικά της γης.
Ειδικά η πίστα- μπόνους λίγο πριν μπεις στην τελευταία δοκιμασία- εκείνη που πετούσες αδιαλείπτως αστέρια προσπαθώντας να εξολοθρεύσεις όποιον έκανε το λάθος να σου επιτεθεί- αποτελούσε το ηλεκτρονικό απαύγασμα ολόκληρου του παιχνιδιού.
Ο ενθουσιασμός σου κάθε φορά που έφτανες ως εκεί μπορούσε να συγκριθεί μονάχα με την πρώτη (και τελευταία μέχρι σήμερα) φορά που είδες γυμνή γυναίκα και σου ζήτησε να την πάρεις- και δεν εννοούσε, προφανώς, τηλέφωνο.
Μπορεί ο πατέρας σου να περιμένει ακόμα μια εξήγηση για τα 5άρια που έπαιρνες στο δημοτικό, μπορεί η μητέρα σου να είναι σε ημιθανή κατάσταση έως και σήμερα (έχει ποντάρει όλο της το βιος στο ότι πράγματι μια μέρα θα την πεθάνεις…), μπορεί μέχρι και η αδερφή σου να σε κοιτάζει επικριτικά, όμως δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις να τους εξηγήσεις.
Τότε, στα 90s, το μυαλό σου ήταν κατά βάση στα ουφάδικα και το μόνο που ήθελες ήταν ν’ αράζεις με τους συμμαθητές σου, να «ταΐζεις» κέρματα τα παιχνίδια και να «λιώνεις» όλη μέρα.
Ναι, τελείωσες το πτυχίο σου, έκανες και το μεταπτυχιακό σου. Είσαι πλέον μορφωμένος; Όχι απαραίτητα.
Θέλω να σου θυμίσω πως οι περισσότεροι «σοφοί» που πέρασαν από αυτό τον πλανήτη, δεν έγιναν σοφοί από τις γνώσεις που έλαβαν σε σχολεία και πανεπιστήμια, ούτε και απέδειξαν την αξία τους μέσω ενός χαρτιού αλλά μέσα από τα βιώματά τους, δίνοντας το καλό παράδειγμα στους υπολοίπους.
Μόρφωση δεν είναι μόνο η γνώση, δηλαδή όσα μαθαίνουμε στα σχολεία ή μέσα στην κοινωνία.
Μόρφωση είναι και ο τρόπος που χρησιμοποιούμε την γνώση που έχουμε λάβει, δηλαδή ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στους συνανθρώπους μας και τα υπόλοιπα ζωντανά πλάσματα του τόπου, ο τρόπος που βάζουμε το κοινό καλό πάνω από τις προσωπικές μας φιλοδοξίες και ευχαριστήσεις.
Μόρφωση πάει να πει να παίρνουμε από την φύση όσα μπορεί να μας δώσει, να το μοιραζόμαστε με τους συνανθρώπους μας (και τα υπόλοιπα πλάσματα του πλανήτη) και να αφήνουμε και κάτι για τις επόμενες γενιές. Μόρφωση είναι να κρατάμε και να αναπτύσσουμε τις ανθρώπινες μας αξίες, όπως η δικαιοσύνη, το καθήκον, η τιμιότητα, η αλήθεια, η εργατικότητα και η αγάπη προς τον άνθρωπο, την κοινωνία και το περιβάλλον, εξελίσσοντας την ανθρώπινη κοινωνία προς το μέλλον που της αξίζει.
Όπως είπε και ο Θερβάντες: «Υπάρχουν άνθρωποι τους οποίους η γνώση [των λατινικών] δεν τους εμποδίζει να είναι ζώα».
Μια ματιά στην ύπαιθρο πολλές φορές φτάνει για να σε πείσει: σκουπίδια σε κάθε γωνιά, αποψίλωση των δασών μας, κατακερματισμός των φυσικών οικοσυστημάτων μας, άναρχη ανάπτυξη, γκολφ και ξενοδοχεία στις παραλίες ωοτοκίας των χελωνών, υπεραλίευση των θαλασσών μας και πολλά άλλα που ούτε καν μπορώ να απαριθμήσω.
Πόσω μάλλον άμα σκεφτεί κανείς το πώς συμπεριφερόμαστε στους συνανθρώπους μας. Αν αμφιβάλλεις ρίξε μια βόλτα στην πόλη, προσπάθησε να διασταυρώσεις τον δρόμο, δες τι γίνεται στα parking των αναπήρων ή απλά βάλε ειδήσεις και δες πόσοι κλέβουν τα χρήματα του λαού ή καταχρώνται την εξουσία που τους δόθηκε από αυτόν για να τους οδηγήσει σε «ένα καλύτερο αύριο».
Επομένως, εκτός από την γνώση που θα λάβεις εσύ και τα παιδιά σου στο σχολείο και το πανεπιστήμιο, φρόντισε να διδαχτείς (αλλά και να διδάξεις) παιδεία, σωστή συμπεριφορά και μόρφωση. Και πολλά από αυτά τα μαθήματα σ’ τα δίνει η ίδια η φύση, αν απλώς έρθεις πιο κοντά της.
Θα μου πεις, μα διαβάζω! Εφημερίδες, περιοδικά, blogs, αθλητικά: δεν μπορεί κανείς να γίνει πολύ μορφωμένος όταν διαβάζει μόνο αυτό που του αρέσει.
«Μάταια είναι η εκμάθηση χωρίς σκέψη, επικίνδυνη είναι η σκέψη χωρίς εκμάθηση» σύμφωνα με τον Κομφούκιο.
