Μερικές φορές η φαντασία μας δεν μπορεί να επεξεργαστεί το πραγματικό μέγεθος των πραγμάτων. Κάνουμε συνήθως τα πάντα μικρότερα στο κεφάλι μας γιατί δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι κάποια πράγματα μπορεί να είναι τόσο τεράστια.
Ο Κέβιν Γουίσμπιθ δημιούργησε κολάζ που μας βοηθούν να κατανοήσουμε το πραγματικό μέγεθος κάποιων αντικειμένων. Εντυπωσιαστήκαμε και είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε αυτές τις φωτογραφίες μαζί σας.
Ο πυραυλοκινητήρας M-1 αναπτύχθηκε για το διαστημικό πρόγραμμα της NASA στη δεκαετία του ’50. Είναι ο μεγαλύτερος κινητήρας στον κόσμο: η διάμετρος του είναι πάνω από 4 μέτρα και μπορεί να καλύψει ένα smart.
Τα προϊστορικά μαμούνια ήταν μεγαλύτερα από τα σύγχρονα λόγω του υψηλού επιπέδου οξυγόνου. Αυτοί οι σκορπιοί ήταν μήκους 60 εκατοστών – σχεδόν όσο οι γάτες. Ευτυχώς, έχουν πλέον εξαφανιστεί.
Το “Seawise Giant”, ένα πετρελαιοφόρο, έχει μήκος 452 μέτρα. Εάν τοποθετηθεί στη μεγαλύτερη λίμνη στο κεντρικό πάρκο της Νέας Υόρκης, θα υπήρχαν μόνο 10 μέτρα ελεύθερου χώρου μπροστά και πίσω.
Ο αστεροειδής “Διόνυσος” και η Γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ
Ο αστεροειδής αυτός είναι μέρος της ομάδας των αστεροειδών του Απόλλωνα. Το πλάτος του είναι 1.5 χιλιόμετρα. Εάν έπεφτε πάνω από τη γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ, θα έμοιαζε έτσι.
Την εποχή του, ο Τιτανικός ήταν ένα από τα μεγαλύτερα πλοία. Το μήκος του ήταν 269 μέτρα. Αλλά αν τον συγκρίνουμε με τον αεροπλανοφόρο Ρόνταλντ Ρίγκαν, δεν φαίνεται τόσο μεγάλος. Δεν αποτελεί έκπληξη: το μήκος του αεροπλανοφόρου είναι 333 μέτρα.
Το ορυχείο “Mirny Diamond” είναι ένα από τα βαθύτερα στον κόσμο: το βάθος του είναι 525 μέτρα. Αν το Γουίλις Τάουερ, το δεύτερο υψηλότερο κτίριο στις ΗΠΑ στα 527 μέτρα, τοποθετούνταν στο εσωτερικό του, θα φαινόταν μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι στην κορυφή του.
Το βομβαρδιστικό αεροπλάνο Β-2 είναι ένα από τα μεγαλύτερα και ακριβότερα βομβαρδιστικά αεροπλάνα στον κόσμο. Το άνοιγμα του πτερυγίου του είναι σχεδόν 50 μέτρα και μπορεί να συγκριθεί με το πλάτος ενός γηπέδου ποδοσφαίρου.
Το Μπουρτζ Χαλίφα είναι το ψηλότερο κτίριο στον κόσμο με ύφος 828 μέτρα. Είναι 446 μέτρα ψηλότερο από το Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ και βρίσκεται πάνω από τα σύννεφα.
Από μικρά παιδιά μαθαίνουμε όλοι ότι η ζάχαρη κάνει κακό στην υγεία. Σε κάθε σκανταλιά οι γονείς προειδοποιούν τα παιδιά τους ότι θα καταστραφούν τα δόντια τους και ότι θα πάθουν χίλια άλλα δεινά.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας από ζάχαρη πρέπει να προέρχεται λιγότερο από το 10% των ημερήσιων θερμίδων. Αυτό αντιστοιχεί σε λιγότερο από 12 κουταλάκια του γλυκού ζάχαρη για τους ενήλικες.
Ένα πολύ ωραίο βίντεο της εκστρατείας Sugar is Killing Us, με σκοπό την ενημέρωση για τις αρνητικές επιπτώσεις της ζάχαρης και την παρότρυνση για καλύτερες επιλογές τροφίμων.
Δείτε το βίντεο με ενσωματωμένους ελληνικούς υπότιτλος:
Ήταν μεσημέρι της 14ης Οκτωβρίου του 1862 όταν οι Αθηναίοι πανηγύριζαν την έξωση του βασιλιά στην τότε πλατεία Όθωνος που μετονομάστηκε σε πλατεία Ομονοίας. Από τότε και μέσα στα 150 χρόνια που ακολούθησαν η πλατεία που αποτέλεσε άλλοτε το κοσμοπολίτικο και συνάμα λαϊκό σημείο συνάντησης των Αθηναίων πέρασε από διάφορες εποχές ανακατασκευές και χρώματα για να καταλήξει στη σημερινή γκρίζα εικόνα της…
Τα πρώτα σχέδια που έγιναν των Κλεάνθη και Σάουμπερτ, αποτύπωναν μια πλατεία ορθογώνια η οποία θα ονομαζόταν πλατεία Ανακτόρων. Ο χώρος άλλωστε προοριζόταν για την ανέγερση των Ανακτόρων αφού η θέα της Ακρόπολη ήταν ιδανική. Το σχέδιο όμως απορρίφθηκε από τον Λουδιβίκο, τον πατέρα του Όθωνα, λόγω της περιοχής η οποία γειτνίαζε με εργατικές συνοικίες και ήταν σε κοίλωμα κοντά στα έλη του Κηφισού.
Την ιδέα της ανέγερσης των ανακτόρων ακολούθησε εκείνη του Ναού του Σωτήρος, προκειμένου το έθνος να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του προς το Θείο για την απελευθέρωση. Ο έρανος, όμως, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και το ποσό που συγκεντρώθηκε διατέθηκε για την ανέγερση του ναού της Μητροπόλεως.
Έτσι το 1834, τα σχέδια χρειάζεται να επανεξεταστούν και η αναθεώρησή τους ανατίθεται στον αρχιτέκτονα Λέο Φον Κλέντσε. Στην νέα της εκδοχή η πλατεία θα είχε κυκλικό σχήμα ενώ θα ήταν ομώνυμη του τότε βασιλειά Όθωνα. Και αυτό το σχέδιο δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Εν τέλει η πλατεία κατασκευάζεται το 1846 με βασιλικό διάταγμα και παίρνει ορθογώνιο σχήμα. Η πλατεία Όθωνος, όπως ονομάστηκε προς τιμήν του βασιλιά, αποτελούσε το βορειότερο άκρο της πόλης και το τέρμα του εξοχικού περιπάτου των Αθηναίων της εποχής.
Το σημερινό της όνομα αποκτά το 1862 όταν γίνεται σύμβολο ενότητας των αντιμαχόμενων πολιτικών πλευρών μετά την εκθρόνιση του βασιλιά. Εκείνο το μεσημέρι της 14ης Οκτωβρίου, ο πρόεδρος της προσωρινής κυβέρνησης, Δημήτριος Βούλγαρης, γνωστός και ως Τζουμπές, απευθύνεται μετά την δοξολογία στο συγκεντρωμένο πλήθος και λέει:
«Ας ορκισθώμεν επί της Πλατείας ταύτης, της λαβούσης ήδη το ωραίον της «Ομονοίας» όνομα, και ας είπη έκαστος εξ ημών: Ορκίζομαι πίστιν εις την πατρίδα και υπακοήν εις τας εθνικάς αποφάσεις».
Αυτή η ένδοξη και επαναστατική φράση σηματοδότησε την απαρχή της ιστορίας της Πλατείας Ομόνοιας η οποία γνώρισε από τότε διάφορες «εποχές», οράματα και υποσχέσεις…
Η πράσινη εποχή
Εκείνη την εποχή η Ομόνοια χαρακτηρίζεται από την αύρα μιας κοσμικής και μεσοαστικής Αθήνας σε συνδυασμό πάντα με τη νότα που της έδιναν οι εργατικές περιοχές που βρίσκονται κοντά της. Το 1877, η πλατεία φωτίζεται με λάμπες φωταερίου, δεντροφυτεύεται και στο κέντρο της κατασκευάζεται μια μαρμάρινη πολυγωνική εξέδρα μουσικής, όπου φιλοξενεί την μπάντα κάθε Κυριακή.
Τρία χρόνια αργότερα, γίνεται η αφετηρία του ιπποσιδηροδρόμου, ενώ το 1889, στο τέλος της Αθηνάς, οικοδομείται σε σχέδια του Ερνεστ Τσίλερ το ξενοδοχείο Μέγας Αλέξανδρος, σήμα κατατεθέν της περιοχής, η οποία σταδιακά μεταμορφώνεται σε σημείο αναφοράς της κοσμικής κίνησης της πόλης κι αρχίζει να ανταγωνίζεται την αίγλη της πλατείας Συντάγματος.
Στην αναβάθμιση αυτή βοηθούν και οι αφίξεις νέων καταστημάτων όπως το «Σολώνειο», το «Βυζάντιο», το «Ζούνης», το «Χαραμής», το «Ομόνοια» και φυσικά η γνωστή «Ήβη», όπου συγκεντρώνεται όλος ο «καλός κόσμος» της εποχής.
Οι ιδιοκτήτες των καφενείων της περιοχής προσπαθούν να προσελκύσουν όλο και περισσότερη πελατεία. Ανοίγουν τις πόρτες τους στις κυρίες και δανείζονται στοιχεία από τα ζαχαροπλαστεία. Ελληνικές και ξένες, κυρίως γαλλικές εφημερίδες, καθώς και περιοδικά δημιουργούν άτυπα αναγνωστήρια, ενώ ορχήστρες φροντίζουν για τη μουσική υπόκρουση. Την εικόνα συμπληρώνουν τραγουδιστές και τραγουδίστριες του μελοδράματος.
Δίπλα στον τούρκικο καφέ που ψήνει ο ταμπής με δέκα λεπτά το φλιτζάνι, παρασκευάζεται και ο «Βιενναίος», ο ευρωπαϊκός καφές, με γάλα ή κρέμα, ο οποίος κοστίζει 40 λεπτά.Το νερό έρχεται από το Μαρούσι σε στάμνες και πληρώνεται ξεχωριστά, 5 λεπτά το ποτήρι. Πάστες, γλυκά φούρνου, παγωτά και ηδύποτα συμπληρώνουν τον κατάλογο.
Εκτός από τα καφενεία, λειτουργούν τα ζυθοπωλεία, οι ταβέρνες, τα ξενοδοχεία και φυσικά τα καφωδεία και τα καφέ σαντάντ. Τα τελευταία όμως σε συνδυασμό με την άφιξη των αμανετζίδικων στην περιοχή του Ψυρρή, είναι εκείνα που κάνουν την Ομόνοια να χάσει την μάχη για την πιο αριστοκρατική περιοχή δίνοντας το προβάδισμα στην πλατεία Συντάγματος. Στο τέλος αυτού αιώνα, το 1895 δημιουργείται ο σταθμός του τρένου Αθηνών-Πειραιώς.
Στον «Ρωμηό» του 1907 διαβάζουμε για εκείνη την εποχή:
«Ίτε πάντες εις της Ήβης το γνωστόν ζυθοπωλείον Νικολή του Γιακουμάκη, τέλειον εκ των τελείων. Ανοιχτόν μέχρι πρωίας στην Ομόνοιαν εκεί, εντελής καθαριότης κι’ έξοχος μαγειρική, μπύρα πρώτη Κλωναρίδη και ποικίλα φαγητά, ο καλλίτερος ο κόσμος, πάντοτε σ’ αυτό φοιτά»
Η εποχή των Μουσών και η ιστορία της Καλλιόπης
Περνούν σχεδόν τριάντα χρόνια για να αλλάξει και πάλι όψη η πλατεία. Όταν το 1930, ολοκληρώνονται τα έργα για τον υπόγειο σιδηρόδρομο τα εγκαίνια του οποίου πραγματοποιεί ο Ελευθέριος Βενιζέλος, εκτός από το κυκλικό σχήμα, η πλατεία αποκτά μια εικόνα λιγότερο πράσινη εικόνα και περισσότερο αστική.
Οι φοίνικες τα λουλούδια και τα ξύλινα παγκάκια δεν υπάρχουν πια. Στη θέση τους δεσπόζουν τα μαρμάρινα κυκλιδώματα που οδηγούν στον υπόγειο σιδηρόδρομο, ενώ στο κέντρο της, κατασκευάζονται περίπτερα για τους ανθοπώλες. Περιμετρικά τοποθετούνται οκτώ τσιμεντένιες Μούσες για να καλύψουν τους αεραγωγούς του τρένου που μένουν στην ιστορία ως οι «Μούσες της Ομόνοιας»… Πάνω από τα αγάλματα υψώνονταν ψηλοί τσιμεντένιοι κίονες, στην κορυφή των οποίων υπήρχαν καπνοδόχοι….
Βέβαια μιας και οι μούσες κατά τη μυθολογία ήταν εννέα, και η πλατεία για λόγους αισθητικής και συμμετρίας μπορούσε να φιλοξενήσει μόνο οκτώ, ο χώρος που τοποθετήθηκε η ένατη, η μούσα της επικής ποίησης Καλλιόπη, ήταν ακριβώς δίπλα από τα δημόσια ουρητήρια. Εξαιτίας αυτού η «φτωχή Καλλιόπη» ταύτισε για πάντα το όνομά της με την τουαλέτα…
Οι Μούσες δεν ενθουσίασαν κανέναν, αντιθέτως χαρακτηρίστηκαν κακόγουστες αφού έκαναν την κυκλική πλατεία να μοιάζει με τούρτα με κεράκια. Έξι χρόνια μετά, όταν μία από αυτές κατά την διάρκεια διαδηλώσεων, έπεσε με κίνδυνο να τραυματίσει τους περαστικούς, απομακρύνθηκαν από την πλατεία.
Παρόλα αυτά την εποχή των Μουσών το χρώμα της πλατείας δεν χάθηκε αφού τα λουλούδια των ανθοπωλών συνέχιζαν να στολίζουν την πλατεία μαζί με τα καφενεία, τις μπυραρίες και τα καμπαρέ που είχαν δημιουργηθεί περιμετρικά.
Μια εικόνα της Ομόνοιας της εποχής εκείνης δίνει και το τραγούδι «Ομόνοια Πλας» της δεκαετίας του ‘50 που τραγουδά πρώτη σε μια θεατρική επιθεώρηση η Ρένα Βλαχοπούλου και στη συνέχεια η Σοφία Βέμπο:
«Σε κάθε γωνία επτά καφενεία καρέκλες με κόσμο γεμάτες και ταξί που ψαρεύουν πελάτες Κομψοί και ωραίοι, πολίσμαν τροχαίοι πεντ’ έξι παλιές μπυραρίες καυγαδάκια στις αφετηρίες Καμπαρέ με jazz band και belles femmes με ταμπέλες που λένε welcome Τι ρυθμός και ζωή και κοσμοσυρροή μέρα νύχτα και ως το πρωί. Και τα ανθοπωλεία σειρά στην πλατεία τριάντα περίπτερα πλάι κι από κάτω Μετρό που περνάει Πιο εκεί, κουλουρτζή, ο ταμπλάς Να η Ομόνοια Πλας…”
Η υγρή εποχή
Η μεγάλη αναδιάταξη της πλατείας πραγματοποιείται το 1960, όπου η φυσιογνωμία της αλλάζει κατά πολύ. Τα λουλούδια, τα περίπτερα, τα κιγκλιδώματα και οι πάγκοι των ανθοπωλών ξηλώνονται και οι πεζοί αποκλείονται εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή.
Η επιφάνεια της πλατείας μετατρέπεται σε τεχνητή λίμνη με συντριβάνια, ενώ υπογείως διαμορφώνεται μια δεύτερη, πολύ πιο αποπνικτική. Το κοσμικό παρελθόν της Ομόνοιας έχει ήδη αρχίσει να ξεθωριάζει στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού του κέντρου που δίνει προτεραιότητα στο αυτοκίνητο, μετατρέποντας την περιοχή σε κυκλοφοριακό κόμβο αποκλείοντας την πρόσβαση στους πεζούς.
Γελοιογράφοι της εποχής σχολιάζουν καυστικά τη λίμνη, βάζοντας μέσα τη γοργόνα που ρωτά τον τροχονόμο αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος.
Ο Μποστ σε μια γελοιογραφία του που φιλοξενήθηκε στο εξώφυλλο του Ταχυδρόμου στις 25 Ιουλίου 1959, την περίοδο δηλαδή όπου γίνονταν τα μεγάλα έργα για την ανακατασκευή της πλατείας και την διάνοιξη της οδού Κοραή, γράφει χαρακτηριστικά:
«Να ιδώ του βάλτου τα χωργια από ψηλή ραχούλα- να δω κε την ομονηα με τα νερά τα κρεια»
Μέσα σε μια δεκαετία τα συντριβάνια ανακατασκευάζονται σε διάφορες μορφές για να αντικατασταθούν εν τέλει από υδάτινους πίνακες. Οι πεζοί παραμένουν αποκλεισμένοι από την επιφάνεια της πλατείας και οι μόνοι που την επισκέπτονται κατά περιόδους είναι οι των ομάδων που καθιερώνουν τις βουτιές ύστερα από κάθε νίκη της ομάδας τους.
Η γκρι εποχή
Η τελευταία αλλαγή που σηματοδοτεί την απαρχή της Γκρι πλέον εποχής της πλατείας, ξεκινά με την εγκατάσταση του Γυάλινου Δρομέα που πήρε τη θέση του σιντριβανιού.
Τη δεκαετία του ’90, η Ομόνοια σκάβεται ξανά, αυτή τη φορά για τις ανάγκες του μετρό, ενώ αλλάζει και πάλι μορφή. Το υγρό στοιχείο δίνει τη θέση του στο στερεό, καθώς τοποθετείται επί της πλατείας όπου πρασινίζει μερικώς από το γκαζόν το έργο « Δρομέας» του Κώστα Βαρώτσου. Το άγαλμα αρχικά εντυπωσιάζει όμως λόγω των εργασιών του μετρό μεταφέρεται για λόγους ασφαλείας – για να μην κινδυνέψει από τους κραδασμούς.
Τελευταία προσπάθεια ανάπλασής είναι εκείνη που γίνεται πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες, η οποία αφήνει πίσω της έναν οδικό τσιμεντένιο κόμβο. Το 2001 τοποθετείται στο κέντρο της, το ύψους 15 μ. γλυπτό, Πεντάκυκλο, του Γιώργου Ζογγολόπουλου και το πράσινο αντικαθίσταται από πλάκες οι οποίες σήμερα είναι σκούρες από την βρωμιά και το καυσαέριο. Η πλατεία που κάποτε ήταν συνώνυμη με την ζωντάνια σήμερα μαραζώνει χωρίς νερό και χωρίς κίνηση κι επιλέγεται πια ως τόπος απόγνωσης υποψήφιων αυτόχειρων.
Η ατμόσφαιρα μυρίζει καυσαέριο κι απελπισία ναρκομανών, παράνομων κι απεγνωσμένων μεταναστών και άστεγων που πεθαίνουν στα γύρω σοκάκια ενώ είναι συνδεδεμένη με την έλλειψη ζωής. Τα ίχνη του ένδοξου παρελθόντος απουσιάζουν ενώ σχεδόν όλα τα ιστορικά καταστήματα της περιόδου ακμής της έχουν αντικατασταθεί από fast food ή τυροπιτάδικα, από καταστήματα πώλησης κινητών τηλεφώνων και σημεία αλλαγής συναλλάγματος.
Το τσιμεντένιο άνυδρο και γκρίζο πλέον σκηνικό της άλλοτε «κοκέτας» των επιθεωρήσεων δείχνει πως η λαϊκή, κοσμική κι επαναστάτρια πλατεία της Αθήνας πληρώνει την προηγούμενη λαμπρή εποχή της μέσα από μια παράξενη «καταδίκη» παραμένοντας εντελώς αποκομμένη από την άλλοτε ζωντανή ιστορία της.
Μπορεί η Τζένη Μπαλατσινού να βρίσκεται στην Πάτμο με την μικρότερη της κόρη Αλεξάνδρα Κωστοπούλου (η Αμαλία λόγω ατυχήματος που είχε δεν μπορεί να ταξιδέψει), ο μικρός γιος όμως, ο Μάξιμος απολαμβάνει το καλοκαίρι στην Μύκονο με τον πατέρα του. Ο Πέτρος Κωστόπουλος και ο γιος του κάνουν μαζί διακοπές και κλέβουν τις εντυπώσεις στο νησί των ανέμων.
Ο κούκλος γιος του πρώην ζευγαριού έχει μεγάλη αδυναμία στον μπαμπά του και δεν σταματά να τον μιμείται. Πατέρας και γιος κάνουν μαζί θαλάσσια σπορ, βόλτες στην παραλία, αλλά και πολλές βουτιές… και μάλιστα από τα πιο απίθανα σημεία.
Έτσι, και αυτήν τη φορά πατέρας και γιος βρέθηκαν μαζί σε ένα βράχο στο νησί και πήδηξαν ταυτόχρονα στη θάλασσα.
«Εγώ και ο μικρός. Έθιμο πια» σημείωσε στην ανάρτησή του ο Πέτρος Κωστόπουλος στο Instagram…
Δείτε το βίντεο:
Ο 13χρονος Μάξιμος, μάλιστα, φάνηκε να απολαμβάνει πολύ τις διακοπές με τον πατέρα του καθώς ο Πέτρος Κωστόπουλος δεν τον αφήνει στιγμή… να βαρεθεί!
Ο παρουσιαστής αφιερώνει όλο του τον χρόνο στον γιο του και οι δυο τους κάνουν πολλές δραστηριότητες μαζί, όπως μπάσκετ, ποδήλατο και jet ski! Αυτή τη φορά όμως, σε ένα Instastory του παρουσιαστή τους είδαμε σε πιο… extreme εγχειρήματα!
Ο χρυσός αιώνας της Αθήνας ήταν ο 19ος. Μέσα σε 50 χρόνια ένα μικρό χωριό στους πρόποδες της Ακρόπολης μετατράπηκε σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα με ανάκτορα, νεοκλασικά μέγαρα, βουλεβάρτα και μερικά από τα ομορφότερα δείγματα νεοκλασικισμού στον κόσμο – που τότε ήταν και απολύτως της μόδας.
Όμως η ανάπτυξη, η ανοικοδόμηση, ο υπερβολικός εκμοντερνισμός, το οικονομικό συμφέρον, αλλά και ο πόλεμος και η έλλειψη χρημάτων συνετέλεσαν ώστε μερικά θαυμάσια κτίρια να χαθούν για πάντα. Κτίρια που αν είχαν διατηρηθεί η εικόνα της Αθήνας θα ήταν διαφορετική, σίγουρα ομορφότερη.
Ξενοδοχείο Ακταίον
Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εμβληματικού χαμένου κτιρίου. Βρισκόταν στο Νέο Φάληρο -στη θέση όπου σήμερα υπάρχει ιδιωτικό νοσοκομείο- και είχε χτιστεί σε σχέδια του Πάνου Καραθανασόπουλου (μαθητή του Τσίλερ) στα πρότυπα των παραλιακών palace ξενοδοχείων που ανθούσαν στις ευρωπαϊκές λουτροπόλεις. Εγκαινιάστηκε το 1903 και για δεκαετίες ήταν το κέντρο της αναψυχής για την ελίτ της Αθήνας, αλλά και των υψηλών επισκεπτών -εστεμμένων, επιχειρηματιών, ζάπλουτων της εποχής- από όλη την Ευρώπη.
Είχε 160 δωμάτια, μεγάλες αίθουσες δεξιώσεων, κήπους και παραλία. Η παρακμή του ξεκίνησε λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη διάρκεια του οποίου έπαθε εκτεταμένες ζημιές από βομβαρδισμούς. Μετά τον πόλεμο η κατεστραμμένη και πάμφτωχη Ελλάδα δεν μπορούσε να συντηρήσει ένα τέτοιο οικοδόμημα και έτσι το ξενοδοχείο εγκαταλείφθηκε, για να κατεδαφιστεί τελικά επί Αριστείδη Σκυλίτση, του αλήστου μνήμης διορισμένου από τη χούντα δημάρχου Πειραιά.
Μέγαρο Νεγρεπόντη
Η μεγαλύτερη απώλεια στην Πλατεία Συντάγματος είναι το μέγαρο αυτό που χτίστηκε το 1880 και κατεδαφίστηκε το 1956. Ανήκε στην εποχή που η λεωφόρος Αμαλίας ήταν η επίσημη «βόλτα» των Αθηναίων που περπατούσαν έχοντας στη μία πλευρά τον Βασιλικό Κήπο και στην άλλη πολυτελείς κατοικίες.
Εδώ κατοικούσαν προτού χτιστεί το ανάκτορο Διαδόχου (το 1897) ο μετέπειτα Κωνσταντίνος Α’ και η σύζυγός του Σοφία. Στη συνέχεια, και μέχρι το 1940, στέγασε το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Στη θέση του χτίστηκε πολυκατοικία το 1959.
Βίλα Μαργαρίτα
Χτίστηκε στα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα και ανήκε σε Αρμένιο έμπορο. Βρισκόταν στη συμβολή των λεωφόρων Βασιλίσσης Σοφίας (τότε Κηφισίας) και Μεσογείων. Απολύτως ασυνήθιστη εικόνα για την Αθήνα, θύμιζε κάστρο, είχε πύργους και πολεμίστρες, και ήταν -φυσικά- χτισμένο από πέτρα.
Πέρασε στην ιδιοκτησία του επιχειρηματία Ευστάθιου Λάμψα (ιδρυτή του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία) και στη συνέχεια στις κόρες του. Κατά τη δεκαετία του ’60 μεγάλο μέρος των κήπων του απαλλοτριώνεται για τη διαπλάτυνση των λεωφόρων. Οι κληρονόμοι πωλούν τον πύργο το 1970 και οι νέοι ιδιοκτήτες (η Κτηματική Τράπεζα) αποφασίζουν αμέσως την κατεδάφισή του.
Άλλωστε, όπως ήταν η άποψη της κυβέρνησης της χούντας, το κτίσμα δεν είχε τίποτα από ελληνική αρχιτεκτονική παράδοση και δεν υπήρχε λόγος να διατηρηθεί. Στη θέση του στέκει σήμερα το 9όροφο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας.
Δημοτικό Θέατρο Αθηνών
Στο σημείο που σήμερα υπάρχει η πλατεία Κοτζιά, η ανοιχτή ανασκαφή και το υπόγειο πάρκινγκ, βρισκόταν το Δημοτικό Θέατρο. Σε σχέδια του Τσίλερ και χρηματοδότηση από τον Ανδρέα Συγγρό (λέγεται ότι ο τραπεζίτης θυσίασε πολλούς εσωτερικούς χώρους, μίκρυνε τη σκηνή και σχεδόν εξαφάνισε τα καμαρίνια των ηθοποιών προκειμένου να δημιουργηθούν καταστήματα και γραφεία που τα εκμεταλλευόταν ο ίδιος), εγκαινιάστηκε το 1888 και η τύχη του ήταν από την αρχή… στραβή.
Εκτός από τις παρεμβάσεις του Συγγρού, το θέατρο υπέφερε εξαρχής από έλλειψη χρημάτων -που καθυστέρησαν σημαντικά την ανέγερσή του-, η λιτή του διακόσμηση του στερούσε κάθε μεγαλοπρέπεια με αποτέλεσμα να μην αποκτήσει ποτέ την αίγλη που του άξιζε, ενώ στην επίσημη πρεμιέρα του 1888 ο βασιλιάς Γεώργιος κοιμήθηκε και ενοχλούσε με το ροχαλητό τους θεατές. Το 1901 εγκαινιάζεται το Βασιλικό (σήμερα Εθνικό) Θέατρο και το Δημοτικό αποκτά και επισήμως δεύτερο ρόλο.
Το 1922 φιλοξένησε πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία οι οποίοι, μέσα στην ταλαιπωρία τους και λόγω του σκληρού χειμώνα, άναβαν φωτιές στο εσωτερικό προκαλώντας μεγάλες ζημιές. Για να συμπληρωθεί η κακοτυχία, η θέα ενοχλούσε τον τότε δήμαρχο Κωνσταντίνο Κοτζιά (το γραφείο του έβλεπε στο πίσω μέρος του θεάτρου), αλλά και τον τότε διοικητή της Εθνικής Τράπεζας Ιωάννη Δροσόπουλο που είχε το γραφείο του ακριβώς απέναντι, στην οδό Αιόλου. Έτσι, το 1940 το θέατρο κατεδαφίστηκε και, κατά παράξενα ειρωνικό τρόπο, η πλατεία πήρε το όνομα του ανθρώπου που το εξαφάνισε.
Μέγαρο Πεσμαζόγλου
Βρισκόταν στη γωνία της Βασιλίσσης Σοφίας με την Ηρώδου Αττικού και χτίστηκε το 1900 σε σχέδια του Ερνέστου Τσίλερ από τον επιχειρηματία Ι. Πεσμαζόγλου. Σκοπός ήταν η ενοικίαση πολυτελών διαμερισμάτων σε ξένους.
Από τα πρώτα τέτοια κτίρια μεγάλης κλίμακας στην πόλη και με χαρακτηριστικό τον πυργοειδή τρούλο στη γωνία του, «τεμαχίστηκε» κατά τη δεκαετία του 1960 και στο γωνιακό του τμήμα, που κατεδαφίστηκε, χτίστηκε κτίριο γραφείων. Το άλλο τμήμα, που κατά την κατοχή στέγασε τη γερμανική πρεσβεία (φωτ.) διατηρείται μέχρι σήμερα.
Βίλα Θων
Ο Νικόλαος Θων γεννήθηκε στην Αθήνα το 1850 και ήταν γιος του Βαυαρού λογιστή Καρλ Θων, μέλος της ακολουθίας του βασιλιά Όθωνα, και ο ίδιος ανώτερος αυλικός του βασιλιά Γεωργίου του Α’.
Η έπαυλή του -σε σχέδια του Ερνέστου Τσίλερ- βρισκόταν στην συμβολή των λεωφόρων Κηφισίας και Αλεξάνδρας, και σε όλο το τετράγωνο με τις οδούς Αιτωλίας και Θεοφάνους, και ολοκληρώθηκε τη δεκαετία του 1880. Ήταν ένα θαυμάσιο κτίσμα τόσο στο σχεδιασμό του όσο και στο διάκοσμό του (γλυπτά, τζάμια με βιτρό, υπέροχος κήπος). Το 1921 το κτήμα πουλήθηκε και στη συνέχεια λειτούργησε κατά καιρούς ως κλινική, σχολείο, μπυραρία, στρατώνας, φυλακή, αλλά και κατοικία.
Το 1944 η έπαυλη ανατινάχθηκε στη διάρκεια των Δεκεμβριανών. Μεταπολεμικά χτίστηκε στην πρόσοψη του κτήματος ένα ακαλαίσθητο συγκρότημα καταστημάτων και σήμερα στη θέση τους βρίσκεται κτίριο γραφείων. Από ολόκληρο το παλαιό κτήμα σώζεται σήμερα μόνο ο μοναδικός κυκλικός ναός στην Ελλάδα, ο Άγιος Νικόλαος.
Οικία Σαριπόλου
Από τα ελάχιστα δείγματα νεογοτθικού ρυθμού στην Αθήνα, η οικία Σαριπόλου βρισκόταν στη βορειοδυτική γωνία Πατησίων και Χαλκοκονδύλη. Ανήκε στον νομικό Ιωάννη Σαρίπολο και χτίστηκε περίπου το 1870.
Πέρασε στις κόρες του και το 1908 έφυγε από την ιδιοκτησία της οικογένειας. Άντεξε σχεδόν 90 χρόνια προτού κατεδαφιστεί το 1956 για να δώσει τη θέση του σε ένα ακόμα απρόσωπο και κακοσυντηρημένο κτίριο γραφείων, από αυτά που γέμισαν την Πατησίων μετά το 1960. H Αθηνά Σαρίπολου-Λίβα, μία από τις κόρες του Ιωάννη, απαθανάτισε σε υδατογραφίες το εσωτερικό και το εξωτερικό του πατρικού της σπιτιού.
Οικία Τσοποτού
Ένα από τα πιο ιδιαίτερα και ξεχωριστά σπίτια βρισκόταν στη γωνία Πειραιώς και Μενάνδρου. Ο άγνωστος αρχιτέκτονας είχε αντιγράψει το Μνημείο του Λυσικράτη στην Πλάκα. Το οίκημα άντεξε ακριβώς 100 χρόνια, από το 1870 μέχρι το 1970 που κατεδαφίστηκε. Στη θέση του, άλλο ένα απρόσωπο πολυώροφο κτίριο.
Για το τελευταίο της πρότζεκτ, η καλλιτέχνης από το Ισραήλ, με το όνομα Sigalit Landau, αποφάσισε να βυθίσει ένα μαύρο φόρεμα στη Νεκρά Θάλασσα. Το φόρεμα βυθίστηκε στα γεμάτα αλάτι νερά το 2014 και πρόσφατα αφαιρέθηκε για το κοινό.
Όπως μπορείτε να δείτε και από τις φωτογραφίες που ακολουθούν, το αποτέλεσμα είναι μαγικό.
Το πρότζεκτ της καλλιτέχνιδας αποτελείται από 8 συλλογές με φωτογραφίες με το όνομα Salt Bride (Η νύφη του αλατιού) και είναι εμπνευσμένο από το έργο του S. Asky με το όνομα Dybbuk.
Το έργο μιλά για μια νύφη που το σώμα της καταλαμβάνει το πνεύμα του νεκρού αγαπημένου της. Το φόρεμα που θα δείτε είναι μια ρέπλικα του αρχικού φορέματος του θεατρικού τη δεκαετία του 1920.
Η καλλιτέχνης έλεγχε την κατάσταση του φορέματος κάθε τρεις μήνες, με σκοπό να παρακολουθήσει την διαδικασία της κρυσταλλοποίησης που θα δείτε παρακάτω. Μπορείτε να τα δείτε στο μουσείο Marlborough Contemporary στο Λονδίνο μέχρι και τις 3 Σεπτέμβρη.
Ακόμη και οι πιο ένθερμοι εραστές της περιέργειας, δεν ξέρουν τα πάντα για τον κόσμο μας. Πολύ απλά, γιατί είναι πραγματικά αδύνατον.
Στη λίστα που ακολουθεί, θα δείτε 25 από τα πιο εκπληκτικά γεγονότα που αφορούν τον πλανήτη μας. Όλα παρμένα από το βιβλίο των Τζ. Λόιντ, Τζ. Μίτσινσον και Τζ. Χάρκιν, που θα βρείτε εδώ.
Η τέχνη ήταν επίσημο άθλημα των Ολυμπιακών Αγώνων από το 1912, μέχρι το 1948
Όταν ένα πολύ γνωστό μέντιουμ υπνωτίστηκε και προσφέρθηκε να απαντήσει σε κάθε ερώτηση, o Γκράουτσο Μαρξ ρώτησε: “Ποια είναι η πρωτεύουσα της Βόρειας Ντακότα;”
Βρετανική μελέτη απέδειξε ότι αυτοί που κάνουν έντονο περπάτημα επί 30 λεπτά την ημέρα τείνουν να είναι πιο λεπτοί από αυτούς που πάνε γυμναστήριο. Πρόκειται για μελέτη του London School of Economics η οποία δημοσιεύτηκε στο κανάλι CBS News. Η έρευνα επικεντρώθηκε στους κατοίκους της Μεγάλης Βρετανίας και αφορούσε 50.000 άτομα ενώ πραγματοποιήθηκε από το 1999 ως το 2012.
Εκτίμησε το πόσο οι Βρετανοί πηγαίνουν στην πισίνα, παίρνουν το ποδήλατο, κάνουν σκουός ή έντονο περπάτημα και μέτρησαν το μέγεθος γύρω από την κοιλιά. Τα συμπεράσματα της έρευνας δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στο Journal of Risk Analysis και κατέδειξαν ότι τα άτομα που κάνουν έντονο περπάτημα για τουλάχιστον 30 λεπτά την ημέρα είναι πιο λεπτοί από αυτούς που κάνουν τακτικά ένα άλλο άθλημα. Η διαπίστωση αυτή ισχύει κυρίως για τις γυναίκες.
Η έρευνα τονίζει, ωστόσο, ότι τα αποτελέσματα είναι θετικά όταν πρόκειται για έντονο περπάτημα και όχι για περίπατο. «Η έρευνά μας συμβουλεύει να υιοθετεί κάποιος ένα άθλημα που τον κουράζει περισσότερο και όχι να είναι άνετο», δήλωσε ο γιατρός Lordan στο κανάλι CBS News. Με άλλα λόγια, η έντονη προσπάθεια είναι αυτή που δίνει αποτελέσματα, ειδικά όταν αυτή συνδιάζεται με μια σωστή διατροφή και τρόπο ζωής.
Η έρευνα επιβεβαιώνεται από όλους τους γυμναστές και προπονητές που εξηγούν ότι η έντονη προσπάθεια είναι το κλειδί της αποτελεσματικότητας γιατί καίγονται περισσότερα λίπη. Το σώμα αρχίζει να καίει σάκχαρα και όταν αυτά τελειώνουν τότε καίει λίπη. Οι προπονητές συμβουλεύουν επίσης να μην κάνουμε πάντα το ίδιο άθλημα γιατί το σώμα συνηθίζει και η προσπάθεια γίνεται λιγότερο αποτελεσματική.
Οι προπονητές αναφέρουν, ωστόσο, ότι το έντονο περπάτημα είναι λιγότερο αποτελεσματικό από το τρέξιμο παρότι κάθε άθλημα είναι ωφέλιμο.
Για να ξεκινήσει κάποιος το έντονο περπάτημα αρκεί να κάνει δύο ως τρεις φορές την εβδομάδα μακρινούς περιπάτους, όλο και πιο μακρινούς. Σταδιακά, οι περίπατοι πρέπει να γίνουν όλο και πιο έντονο περπάτημα.
Όταν νιώσουμε έτοιμοι, τότε μπορούμε να ενσωματώσουμε στο περπάτημα και το τρέξιμο, αρχικά για 1 ή 2 λεπτά. Μετά ξαναρχίζουμε το έντονο περπάτημα. Στη συνέχεια μειώνουμε το χρόνο περπατήματος και βάζουμε λίγο περισσότερο τρέξιμο. Το έντονο περπάτημα ωφελεί ειδικά τα άτομα που έχουν πάρει πολύ βάρος και αρχίζουν να έχουν προβλήματα στις αρθρώσεις τους.
Διάφορες μελέτες αποδεικνύουν ότι υπάρχει μια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ κάποιων ανθρώπων με ορισμένα χαρακτηριστικά γνωρίσματα και του είδους του ζώου που επιλέγουν. Είναι ευρέως γνωστό ότι η κατοχή κατοικίδιων μπορεί να έχει κάποιες θετικές επιπτώσεις στην υγεία και τη συμπεριφορά. Αλλά ισχύει για όλα τα είδη αυτό;
Παρακάτω θα δείτε μερικές εικόνες που αποδεικνύουν ότι ένα ζώο είναι κατοικίδιο όσο έχει ιδιοκτήτη, ανεξάρτητα από το είδος του!
Αυτός ο μικρός ασβός, δόθηκε ως δώρο στον Θιοντόρ Ρούσβελτ κατά τη διάρκεια της περιοδείας του στην αμερικανική δύση, από ένα 12χρονο κορίτσι, την Περλ Γκόλσατς. Ο Ρούσβελτ το πήρε στο σπίτι του και το έδωσε στον γιο του, τον Άρστιμπαλντ. Ο τότε νεαρός είπε πως ο Τζόσια δάγκωνε μερικές φορές τα πόδια των ανθρώπων, αλλά ποτέ τα πρόσωπά τους.
#2 Ο πυγμαίος ιπποπόταμος του Κάλβιν Κούλιτζ
Η ιστορία άφιξης του Μπίλι του ιπποπόταμου, ξεκίνησε όταν ο Χάρβεϊ Φάιρστοουν, ένας εκατομμυριούχος μεγιστάνας, τον βρήκε στις πεδιάδες της Λιβερίας. Το πλάσμα μεγάλωσε γρήγορα και δεν του φαινόταν πια τόσο χαριτωμένο. Ζύγιζε 272 κιλά, ξεπερνούσε τα 1,83 μέτρα σε μήκος και ήταν αρκετά ακριβή η εκτροφή του, ακόμη και για έναν εκατομμυριούχο. Έτσι, ο Χάρβεϊ έδωσε τον Μπίλι ως δώρο στον Πρόεδρο Κάλβιν Κούλιτζ που τον δέχτηκε με χαρά.
Η Ρεβέκκα το ρακούν, στάλθηκε από το Μισισίπι για να γίνει μέρος του γεύματος των Ευχαριστιών του Λευκού Οίκου. Αλλά η οικογένεια Κούλιτζ αποφάσισε να την κρατήσει σαν κατοικίδιο, γιατί ήταν πολύ φιλική και ωραία. Η Ρεβέκκα έγινε γρήγορα το αγαπημένο κατοικίδιο του Προέδρου και της Πρώτης Κυρίας, Γκρέις Κούλιτζ και ήταν πάντα παρούσα σε όλα τα γεγονότα του Λευκού Οίκου.
Η Παολίν Γουέιν, γνωστή και ως «Μις Γουέιν», ήταν μια αγελάδα ράτσας Χολστάιν που ανήκε στον 27ο Πρόεδρο των ΗΠΑ, τον Ουίλιαμ Χάουαρντ Ταφτ. Απολάμβανε ελεύθερα το γκαζόν του Λευκού Οίκου κατά τα έτη 1910-1913 και ήταν η τελευταία προεδρική αγελάδα που έζησε ποτέ στον Λευκό Οίκο.
#5 Το βασιλικό κατοικίδιο του Έλβις Πρίσλεϊ
Αυτό το μικρό καγκουρό δόθηκε στον Έλβις Πρίσλεϊ από τον Λι Γκόρντον. Αργότερα ο «βασιλιάς» το δώρισε στον ζωολογικό κήπο του Μέμφις.
#6 Το λιοντάρι της Τίπι Χέντρεν
Η ηθοποιός, ο σύζυγός της Νοέλ Μάρσαλ και η κόρη τους Μέλανι Γκρίφιθ, είχαν ένα λιοντάρι που ζούσε μαζί τους για λίγο καιρό. Νόμιζαν ότι αυτό θα τους διδάξει περισσότερα για τα λιοντάρια, μιας και τότε γινόντουσαν τα γυρίσματα για μια ταινία με θέμα αυτά τα ζώα. Αργότερα, η Τίπι το μετάνιωσε. Είπε ότι ήταν ανόητο να διακινδυνεύσει την ασφάλεια της οικογένειάς της με αυτόν τον τρόπο.
Σε αυτή τη φωτογραφία του 2003, ο 3 ετών Οεούν Σαμπάτ από την Καμπότζη, αγκαλιάζει τον καλύτερό του φίλο. Πρόκειται για έναν θηλυκό πίθωνα 4 μέτρων που ονομαζόταν Τσάμρεουν ή αλλιώς «Τυχερός». Οι χωρικοί πίστευαν ότι το αγόρι ήταν γιος δράκου στην προηγούμενη ζωή του και είχε υπερφυσικές δυνάμεις.
Αυτά τα δύο περίεργα λιοντάρια, των οποίων η φωτογραφία τραβήχτηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 2005, έζησαν στο σπίτι της Τατιάνα Εφρέμοβα, μιας κτηνιάτρου στην Ουκρανία. Η γυναίκα είχε επίσης και αρκετά άλλα εξωτικά ζώα.
Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε τον Ιανουάριο του 2009 και δείχνει πως ένα 3 ετών λάμα με το όνομα Ζόκε, ζούσε στο σπίτι της ιδιοκτήτριάς του στη Γερμανία, της Νικόλ Ντόεπερ. Το λάμα κατοικούσε εκεί από τη γέννησή του, λόγω ακρωτηριασμού του ποδιού του μετά από τραυματισμό που προκλήθηκε από κάποια άλλα ζώα.
Η εικόνα δείχνει τον Γουατάνα Θόνγκτζιον και τον κροκόδειλο Κενγκ που είχε ως κατοικίδιο το 2002. Κανείς δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί πόσο μεγάλος θα γινόταν, όταν ο πατέρας του αγοριού τον βρήκε πριν από τρία χρόνια. Ο κροκόδειλος έτρωγε φρέσκο κοτόπουλο και ζούσε σε εσωτερικούς χώρους μαζί με τα δύο κατοικίδια σκυλιά της οικογένειας.
Η Πριγκίπισσα είναι ένα πόνυ του Σέτλαντ που πίνει μπύρα κάθε Κυριακή και της αρέσει να μοιράζεται τα γεύματα με τους ιδιοκτήτες της. Σε αντάλλαγμα, παρέχει θεραπεία στην Κλαρίσσα που υπέφερε από εγκεφαλική παράλυση. Σε αυτή τη φωτογραφία που βγήκε τον Αύγουστο του 2004, η 10χρονη Κλαρίσσα μοιράζεται το τραπέζι της οικογένειας με την τετράποδη φίλη της.
Αυτή η φωτογραφία βγήκε το 2005 στη Ντάκα, την πρωτεύουσα του Μπανγκλαντές. Η Τζάντρα ήταν μια μαϊμού-κατοικίδιο και όπως κάνουν τα σκυλιά, έγλυφε το αφεντικό της, τον Σοχάγκ.
#13 Πρέπει να είναι άβολο να τρώει κανείς μπριζόλα με τέτοιο κατοικίδιο
Ο Τζιμ Σνότερ και το κατοικίδιό του, Μπέιλι Ντ., στις 11 Φεβρουαρίου του 2004. Ο βίσωνας ανατράφηκε από τον Τζιμ και την σύζυγό του από τότε που ήταν πολύ μικρός. Του αρέσει να νιώθει σαν μέρος της οικογένειας και απολαμβάνει τις καθημερινές επισκέψεις στο εσωτερικό του σπιτιού.
#14 Όπως είπε ο σέρφερ Λερντ Χάμιλτον: «Είμαστε όλοι ίσοι μπροστά σε ένα κύμα».
Στη φωτογραφία που ελήφθη στη Λίμα τον Μάρτιο του 2010, είναι ο Ντομίνγκο Πιανέζι και το αλπακά του, ο Πίσκο. Ο άνδρας είναι ένας πολύ ταλαντούχος εκπαιδευτής και ο Πίσκο ένας σπουδαίος μαθητής.
#15 Ποιος χρειάζεται άλογο όταν μπορεί να επιλέξει έναν αλιγάτορα;
Μια πρόσφατη καλλιτεχνική δημιουργία τοποθετήθηκε στο Λονδίνο από τον Βρετανό καλλιτέχνη και υποβρύχιο γλύπτη Jason deCaires Taylor: Οι τέσσερις καβαλάρηδες της βιομηχανικής αποκάλυψης.
Ο Taylor είχε την ιδέα να τοποθετηθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να είναι ορατοί έως και δύο ώρες από κάθε πλευρά του ποταμού Τάμεση όταν έχει παλίρροια.
Ήθελε οι άνθρωποι να σκεφτούν για την κλιματική αλλαγή όταν αντικρίζουν τα έργα και ίσως κάτι να γίνει για την αντιμετώπισή της. Τα γλυπτά περιλαμβάνουν δύο ευτραφείς επιχειρηματίες και δύο παιδιά, τα οποία συμβολίζουν την μελλοντική γενιά που θα έρθει αντιμέτωπη με την οικολογική καταστροφή. Όλοι κάθονται πάνω σε άλογα που τα κεφάλια τους μοιάζουν με αντλίες πετρελαίου.
Όταν κοιτάμε αυτό το εντυπωσιακό, ελαφρώς ανατριχιαστικό θέαμα δεν μπορούμε παρά να κατανοήσουμε το μήνυμα του καλλιτέχνη αμέσως – ότι όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι για να γίνει ο κόσμος ένα καλύτερο μέρος για τα παιδιά μας.
