Ο κύριος Καμμένος δήλωσε ότι στην Θεσσαλονίκη δεν υπάρχουν μετανάστες. Επίσης είπε ότι στην πόλη δεν υπήρξαν ποτέ συμπλοκές μεταξύ μεταναστών.
Μάλιστα, αναφέρθηκε με .όχι και τόσο καλό τρόπο στην Χρυσή Αυγή, διότι προφανώς θέλει να πάρει κάποιες πατριωτικές ψήφους.
Δεν έκανε κάτι μεμπτό ο άνθρωπος, αφού έτσι συμβαίνει στην πολιτική.
Αξίζει όμως να δείτε το βίντεο που ακολουθεί:
Μesdames et messieurs αυτή δεν είναι χώρα, αυτές δεν είναι εκπομπές, ούτε τηλεόραση – είναι η Eβδομάδα Μόδας στο Παρίσι. Στην πασαρέλα, αδελφές μου, στην πασαρέλα…
Tρεις εκπομπές –reality μόδας, έκαναν πρεμιέρα τη Δευτέρα (σ.σ. η μία στην prime time ζώνη), αποσπώντας, μάλιστα, ικανοποιητικά ποσοστά τηλεθέασης -ίσως γιατί το να παρακολουθείς (σχεδόν) μοντέλα, πρώην μοντέλα, wannabe μοντέλα, ή απλές γυναίκες (με απωθημένο μοντέλου) στο περίπλοκο project «πώς να σετάρεις ρούχο- τσάντα- φουλάρι- πέδιλο, για να παραστείς σε ντεφιλέ γνωστού σχεδιαστή στο Μιλάνο» έχει μια σουρεαλιστική, μαζοχιστική, ηδονική γλύκα. Ιδίως, όταν χρωστάς κινητό, δόση στην κάρτα, ΔΕΗ και ΕΝΦΙΑ.
Όπως και να χει, στην πρεμιέρα της, η Βίκυ Καγιά, (σε διπλή εμφάνιση, μεσημέρι- βράδυ) αναδείχτηκε θριαμβεύτρια -της τηλεθέασης, του στιλ και των καλών ελληνικών. Είχε αέρα, άνεση και η -όχι μικρή- τηλεοπτική της εμπειρία, σε διαφορετικά είδη προγραμμάτων, αποδείχτηκε πολύτιμη. Στο «My Style Rocks», η κακοντυμένη – ή έστω, ντυμένη με ένα ρούχο που δεν την κολάκευε ιδιαίτερα – Κωνσταντίνα Σπυροπούλου, ντεμπουτάρισε με τρακ, που δεν το έσωσαν ούτε τα βαρετά εισαγωγικά κειμενάκια που διάβαζε από το auto-cue. Συνολικά, η φετινή κριτική επιτροπή του reality μόδας έχει φέτος περισσότερο χιούμορ και είναι πιο «φιλική προς το χρήστη».
Ο Δημήτρης Αργυρόπουλος είναι στιλάτος και η Μπέτυ Μαγγίρα ουσιαστική και αστεία, αλλά έλειψε το αιχμηρό σχόλιο της fashion expert Αλεξάνδρας Κατσαϊτη. Όσο για τις υποψήφιες -τις γνωστές απόφοιτες της Φιλοσοφικής, των Οικονομικών, του marketing, που μιλούν 4 γλώσσες (τα ελληνικά μετά βίας) και ασχολούνται «ερασιτεχνικά με το modeling» -φέτος εμφανίστηκαν όλες τους πολύ «διαβασμένες» και έτοιμες για την πρωτιά. Νέα «Ραμόνα» δεν εντοπίστηκε, όμως ο νέος κανόνας, βάσει του οποίου, η μία πλέον θα βαθμολογεί την άλλη, είναι βέβαιο πως σύντομα θα χαρίσει αλησμόνητες κόντρες (δημιουργικές διαφωνίες ; λυσσαλέα ξεμαλλιάσματα 😉 στο φιλοθεάμον κοινό.
Μερικές ακόμα, πρόχειρες διαπιστώσεις που καταγράφηκαν μετά την πρώτη (μακριά και βασανιστική) μέρα προβολής:
α) αυτή η χώρα έχει περισσότερες fashion instagrammers από όσες μπορεί να αντέξει
β) είναι σοκαριστικό να διαπιστώνεις ότι ο μέσος όρος πλαστικής στήθους έχει κατέβει πια στα 16. (Στα χείλια δεν ξέρω μήπως κάνουν fillers και από το Δημοτικό… )
γ) σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή του πλανήτη, αν μια γυναίκα δήλωνε «είμαι γυναίκα του Ιταλού πρωθυπουργού και έχω ντυθεί για να πάω να επισκεφθώ την Μελάνια Τραμπ στον Λευκό Οίκο» θα της φορούσανε ζουρλομανδύα. Στην ελληνική τηλεόραση, αυτό θεωρείται fashion concept.
Και κάτι, τελευταίο, ως bonus: είναι φανερό πως στο διαβολικό τρίγωνο Κολωνάκι – Μπουρνάζι – Μεταμόρφωση, η Donatella Versace λατρεύεται ως υπέρτατο στυλιστικό είδωλο, και, ακολουθεί η Kim Kardashian.
Το τι αποτυχημένη κόπια τους κυκλοφορεί εκεί έξω, δεν λέγεται…
Πηγή: bovary.gr
Αίσθηση προκαλεί ένα ακόμη βίντεο της περασμένης Κυριακής από την Μόρια Λέσβου όπου οι συνθήκες διαβιώσεις έχουν προκαλέσει τις αντιδράσεις των προσφύγων που πετούν το φαγητό ως διαμαρτυρία τις άθλιες συνθήκες στις οποίες ζουν καθημερινά.
Δείτε το βίντεο
https://www.facebook.com/giannis.papoukas/videos/2300994929912261/
Θλίψη προκαλεί το ρεπορτάζ του Al Jazeera για τις άθλιες συνθήκες κράτησης και διαβίωσης στο κέντρο υποδοχής προσφύγων της Μόριας, στη Λέσβο.
Πρόσφτατα, η περιφέρεια βορείου Αιγαίου γνωστοποίησε ότι ο χώρος λειτουργίας του Κέντρου θεωρείται ακατάλληλος και επικίνδυνος για τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον και πρέπει να κλείσει.
Τώρα, το Al Jazeera, δημοσιεύει ένα βίντεο για την ζωή στο κέντρο, όπου στοιβάζονται σε κοντέινερς υπεράριθμοι πρόσφυγες – οικογένειες και μικρά παιδιά: 9.000 άνθρωποι σε ένα χώρο με υποδομές για 3.000.
«Παιδιά βιάζονται. Περιορισμένοι χώροι. Ανύπαρκτες τουαλέτες. Θα μπορούσατε να επιβιώσετε ως αιτών άσυλο στη Μόρια;» αναφέρεται στο βίντεο.
Στο δραματικό ρεπορτάζ η Λουίζ Ρολάν-Γκοσλέν από τους «Γιατρούς Χωρίς Σύνορα» περιγράφει την δραματική κατάσταση: «Παιδιά γύρω σου κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας. Η ψυχική σου υγεία επιδεινώνεται γρήγορα στον καταυλισμό στο ελληνικό νησί της Λέσβου. «Είχαμε νεαρούς ασθενείς ηλικίας ακόμη και πέντε ετών που τους βίασαν στη Μόρια. Αυτός ο φόβος συντρίβει τους ανθρώπους.»
Δείτε το βίντεο
Children getting raped. Living in cramped spaces. No toilets. Could you survive as an asylum seeker in Moria? pic.twitter.com/8PiLlVu2bo
— AJ+ (@ajplus) September 13, 2018
Το καράβι της γραμμής αποπλέει από το ανατολικότερο άκρο της Ελλάδας. Καθώς βγαίνει από το φυσικό λιμάνι του Καστελόριζου, μια λεπτή ανθρώπινη φιγούρα, μια ασκητική μορφή, σηκώνει τα χέρια του και αποχαιρετάει τον κόσμο που ταξιδεύει. Τον χαιρετάνε κι αυτοί.
Κάποιοι τον γνωρίζουν από παλιά. Κάποιοι τον γνώρισαν φέτος. Είναι ένας αποχαιρετισμός γεμάτος ένταση και πάθος. Όπως αποχαιρετούν τα μικρά παιδιά με τον αυθορμητισμό που τα διακρίνει. Είναι ένας αποχαιρετισμός όχι πικρός, αλλά σίγουρα στενάχωρος. Και ο κόσμος που ταξιδεύει και η ασκητική αυτή ανθρώπινη μορφή αφήνουν πίσω τους από κάτι. Ίσως αναμνήσεις, ίσως την αίσθηση της ελευθερίας, την ανίκητη αίσθηση του καλοκαιριού που φεύγει, ίσως την ικανοποίηση της γνωριμίας με έναν άνθρωπο που ζει όπως θέλει. Χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς πρέπει, χωρίς δήθεν, χωρίς προσχήματα. Ζει αληθινά, λιτά, όμορφα.
Αυτή είναι η ζωή του Αλέξανδρου Ζυγούρη, του γλύπτη του Καστελλόριζου, του «άγιου» όπως τον αποκαλούν ορισμένοι. Ο ίδιος πάντως αναρωτιέται «τι σχέση έχω εγώ με τους αγίους, επειδή περπατώ ξυπόλητος. Εξάλλου, τους αγίους τους ζωγραφίζουν με παπούτσια».
Ζει μόνο με όσα χρειάζεται, μόνο με τα απαραίτητα. Χωρίς ρεύμα, χωρίς έπιπλα. Όλη η οικοσκευή του είναι το ατελιέ του, τα έργα του. Το βράδυ σκαλίζει ή διαβάζει με λάμπες πετρελαίου
Ο Αλέξανδρος ζει στο Καστελλόριζο τα τελευταία τριάντα εννέα χρόνια, από το 1979 οπότε και πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στο ακριτικό νησί. Το ατελιέ του είναι το σπίτι του, είναι ο χώρος όπου δημιουργεί και εκφράζεται. Το θολωτό κτίσμα κυριολεκτικά στην είσοδο του λιμανιού, πάνω στα βράχια, καλωσορίζει ή αποχαιρέτα κάθε επισκέπτη του νησιού, που ανεβασμένος στο κατάστρωμα του πλοίου σφραγίζει το μυαλό του με την πανέμορφη εικόνα της μικρής κοινωνίας του Καστελλόριζου.
Το ατελιέ του μοιάζει με παρεκκλήσι, δεν είναι όμως σίγουρα. Είναι ένας χώρος συνάθροισης και επικοινωνίας για όσους θελήσουν να τον ανακαλύψουν. Να απομακρυνθούν λίγα μέτρα από τη γραφικότητα του παραλιακού μετώπου και περπατώντας στην άκρη του λιμανιού να φτάσουν μέχρι το μονοπάτι που θα τους οδηγήσει πρώτα στην υπαίθρια γκαλερί του γλύπτη και μετά στον προσωπικό του κόσμο. Εκεί, ο Αλέξανδρος Ζυγούρης θα τους αποκαλυφθεί, αφού πρώτα τους καλωσορίσει θερμά και τους ευχαριστήσει με φωνή βραχνή, με λόγια κοφτά. Η ψηλή λεπτή φιγούρα του δένει τόσο αρμονικά με την απλότητα του χώρου και συνάμα τη ζεστασιά που χαρίζει το χρώμα και η υφή της πέτρας που σκαλίζει.
Φέτος, το ατελιέ του απέκτησε μια νέα μορφή, αφού κατάφερε να σκαλίσει στο πίσω μέρος του τον βραχώδη τοίχο, δημιουργώντας το πουλί της σοφίας, την κουκουβάγια, ενώ ίσα που αρχίζει να σκιαγραφείται και η εικόνα του ανθρώπου που συλλογίζεται, την οποία θα ολοκληρώσει το επόμενο διάστημα.
Το ατελιέ του είναι ανοιχτό για όλους
Το ΑΠΕ – ΜΠΕ ταξίδεψε στην άκρη του Αιγαίου, για το 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Ιστορικού Ντοκιμαντέρ Καστελλόριζου «Πέρα από τα Σύνορα», που διοργανώνει το καθόλα δραστήριο Ελληνικό Ίδρυμα Ιστορικών Μελετών (ΙΔ.ΙΣ.ΜΕ.). Ορισμένες από τις θεματικές αφίσες του φεστιβάλ προτρέπουν τον επισκέπτη να επισκεφθεί το ατελιέ του Αλέξανδρου, να δει τα έργα του, να νιώσει την αύρα του και πραγματικά να θαυμάσει το λιμάνι του νησιού από την ομορφότερη γωνιά του.
Ο τρόπος ζωής του είναι συνυφασμένος με την τέχνη του. Απλός και λιτός, πάντα περπατάει ξυπόλητος στο βραχώδες νησί από άκρη σε άκρη, δίνοντας νόημα στον αδυσώπητο αγώνα του ανθρώπου, όπως λέει, «να φέρει το ασυνείδητο αντιμέτωπο με το συνειδητό», για τον ίδιο να δώσει σχήμα στην ύλη δαμάζοντας την πέτρα.
Το καλοκαίρι σκάλισε στον βραχώδη τοίχο του ατελιέ του το πουλί της σοφίας, την κουκουβάγια
Η γλυπτική γι’ αυτόν είναι η τέχνη της αφαίρεσης, για να μπορέσει ν’ αποκαλύψει την ουσία «όταν κοιτάζω έναν πέτρινο όγκο ψάχνω να βρω τι κρύβει μέσα του. Τότε αρχίζω ν’ αφαιρώ τα περιττά για να ξεκινήσει να φαίνεται η ζωτικότητά του». Η κουβέντα μαζί του διακόπηκε πολλές φορές από τις επισκέψεις που δεχόταν. Άλλοι για να τον γνωρίσουν, άλλοι για να ξεναγηθούν, κάποιοι άλλοι για να του πουν μια καλημέρα και να βουτήξουν από εκεί στα καθάρια νερά της θάλασσας που σχεδόν γλύφει το ατελιέ του. Με όλους ευχάριστος, χαμογελαστός, πνευματώδης αλλά και αινιγματικός.
Στα 16 του χρόνια φεύγει από το πατρικό του στην Ήπειρο. Κατεβαίνει στην Αθήνα και σπουδάζει μηχανολόγος μηχανικός. Εργάζεται σε μια μεγάλη επώνυμη γερμανική εταιρεία και εμπλέκεται στο συνδικαλιστικό κίνημα. Απογοητεύεται από την έλλειψη συνέπειας λόγων και έργων που επιδεικνύουν οι συνάδελφοί του συνδικαλιστές.
Στην Αθήνα όμως του αποκαλύπτεται η γοητεία και η ομορφιά της Τέχνης. Μ’ ένα φίλο του επισκέπτεται και γνωρίζει πολλές γκαλερί και εκθέσεις ζωγραφικής. Πάντα αυτοδίδακτος και πάντα ανήσυχος ζωγραφίζει κάποια λίγα έργα και τα πουλάει. Την τέχνη της γλυπτικής όμως την ανακάλυψε εξολοκλήρου μόνος του. Μέσα από τα βιβλία. Τεχνικές, πετρώματα, εργαλεία, όλα τα έμαθε μέσα από βιβλία και εγχειρίδια που προμηθεύονταν. Τα βιβλία ήταν και παραμένουν όμως και μια πηγή έμπνευσης για το δημιουργικό έργο του.
Κάποιες φορές επιστρέφει γι αλίγο στην πατρίδα του την Ηπειρο και μετά ξανά πίσω στο νησί
Η αναζήτηση, η επιθυμία να ταξιδέψει το μυαλό και να ζήσει ελεύθερος τον έφερε στο Καστελλόριζο.
– Γιατί εδώ, τόσο άκρη;
«Ήθελα να δω πως είναι να ζεις τόσο κοντά με κάποιον που θεωρείς εχθρό σου. Πως είναι να τον έχεις σχεδόν διπλά σου».
Ωστόσο, ο Αλέξανδρος είναι λάτρης των νησιών και το ομολογεί με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια «στο χωριό μου βλέπεις τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους. Τίποτα νέο, τίποτα καινούργιο. Στα νησιά όλα είναι διαφορετικά. Τα πρόσωπα και οι εικόνες εναλλάσσονται. Στο Καστελλόριζο απ’ όλους όσους έρχονται εδώ να με δουν όλο και κάτι καινούργιο παίρνω. Παίρνω τον πολιτισμό τους, μοιράζομαι τις εικόνες τους, τις ιδέες τους. Έχω περισσότερα ερεθίσματα, περισσότερες προσλαμβάνουσες. Όλα αυτά λειτουργούν ως έμπνευση για μένα».
Η τέχνη δεν του έδωσε ποτέ λεφτά, ακόμα και όταν έβγαζε από τη δουλειά δεν του χρειάζονταν τόσα «δούλευα πολύ στην Αθήνα, έπιανα δωδεκάωρα, έκανα υπερωρίες αλλά ποτέ δεν έμεναν λεφτά, λες και τα έχανα. Δεν πιστεύω στα λεφτά. Πέρα από την τέχνη δεν έχω κανένα άλλο πιστεύω. Δεν πιστεύω ούτε σε θεό ούτε σε δαίμονα» λέει χαμογελώντας.
Τα περιττά δεν έχουν αξία ούτε στη ζωή
Ζει μόνο με όσα χρειάζεται, μόνο με τα απαραίτητα. Χωρίς ρεύμα, χωρίς έπιπλα. Όλη η οικοσκευή του είναι το ατελιέ του, τα έργα του. Το βράδυ σκαλίζει ή διαβάζει με λάμπες πετρελαίου. Ένα φανάρι προστατεύει το φαγητό του κι ένα μικρό ραδιοφωνάκι που παίζει πάντα το Δεύτερο Πρόγραμμα είναι η μοναδική συντροφιά του. «Μέχρι πριν από τέσσερα χρόνια δεν πιάναμε ούτε την ΕΡΑ», λέει με παράπονο, «στο νησί δε μπορούσαμε να πιάσουμε ελληνικό σταθμό. Είναι βαρβαρότητα αυτό».
Σε μια γωνιά τα εργαλεία της δουλειάς του, κι ένα κομμάτι λευκό μάρμαρο που ξεκίνησε να το δουλεύει. Τα λιγοστά περίτεχνα έργα του τα λούζει το φως του ήλιου που μπαίνει από ένα μικρό παράθυρο με σίδερα, το φεγγίτη και την ξύλινη πόρτα. Το δάπεδο και αυτό σκαλισμένο. Γεμάτο εικόνες, σύμβολα, μηνύματα. Σε μια γωνιά μια μικρή βιβλιοθήκη και δίπλα τα ρούχα του.
Η επικοινωνία με τους Καστελλοριζιούς τώρα πλέον σχεδόν ανύπαρκτη. Από επιλογή, από ανάγκη, από κατάληξη συναισθημάτων. «Όταν ήρθα, πριν σαράντα χρόνια, με καλοδέχτηκαν. Είχαμε επικοινωνία καλή. Μάλιστα, όσοι δεν θυμόντουσαν το όνομά μου με αποκαλούσαν «άγιο». Σήμερα, δυστυχώς δεν υπάρχει κοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Παλιότερα όλα ήταν καλύτερα. Ο άνθρωπος ενδιαφέρονταν για την κοινωνία όχι μόνο για το άτομο του. Μαζεύονται βράδυ να πάρουν όλοι μαζί μια κοινή απόφαση και μέχρι να ξημερώσει το ξεχνούν. Παντού έτσι είναι».
«Εδώ, το Καστελλόριζο», συνεχίζει έχοντας αυξήσει την ένταση της φωνής του, «έπρεπε να είναι ο καθρέφτης της Ελλάδας. Έρχονται οι Τούρκοι για να δουν πως είμαστε, έρχονται οι ξένοι για να δουν πως ζούμε. Και οι άνθρωποι δεν δείχνουν το πρόσωπο που θα έπρεπε. Στο χωριό μου οι άνθρωποι μπορεί να είναι όπως θέλουν, εδώ όμως όχι. Οι κάτοικοι του νησιού πρέπει να είναι δυνατοί, όχι να κλαίγονται συνέχεια. Τριάντα οικογένειες είναι. Αυτοί θα φτιάξουν το μέλλον τους, πρέπει να νοιαστούν για τον τόπο τους, όχι να νοιάζεται μόνο η πολιτεία».
«Δεκάρα δεν δίνω για την υστεροφημία μου»
Στην πλατεία του νησιού, μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου δεσπόζει ένα μνημείο που φιλοτέχνησε ο ίδιος. Είναι το μνημείο όσων χάθηκαν στην πυρκαγιά που ξέσπασε μεσοπέλαγα στο ατμόπλοιο Empire Patrol, όταν στις 29 Σεπτεμβρίου 1945 μετέφερε πίσω στο νησί από το Πόρτ Σάιντ τους Καστελλοριζιούς που είχαν φύγει αναγκαστικά για να γλυτώσουν τα δεινά του πολέμου. Το πλοίο μετέφερε συνολικά 497 πρόσφυγες, ήταν η πολυπληθέστερη αποστολή από τις δυο που είχαν προηγηθεί και μετέφεραν πίσω τον κόσμο. Η φωτιά που ξέσπασε είχε ως αποτέλεσμα να πνιγούν τριάντα τρεις Καστελλοριζιοί, ανάμεσά τους δεκατέσσερα παιδιά.
Κάθε βράδυ παρακολουθεί ανελλιπώς τις ταινίες και τις παράλληλες δράσεις του 3ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ιστορικού Ντοκιμαντέρ Καστελλόριζου «Πέρα από τα Σύνορα» στο οποίο το ΑΠΕ – ΜΠΕ ήταν χορηγός επικοινωνίας. Θεωρεί ότι η καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ και γενικός γραμματέας του ΙΔΙΣΜΕ, η καθηγήτρια στο Τμήμα Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης, η χαρισματική Ειρήνη Σαρίογλου, θα φέρει πάλι στο νησί μετά από χρόνια την πνευματική και πολιτιστική αναγέννηση που τόσο έχει ανάγκη ο ακριτικός αυτός τόπος.
Ο Αλέξανδρος Ζυγούρης τους δύο, τρεις χειμωνιάτικους μήνες επιστρέφει για λίγο μόνο πίσω στο γενέθλιο τόπο του, την Ήπειρο, για να δει πρόσωπα οικεία, τα δυο μικρότερα αδέλφια του, να θυμηθεί ό,τι τον δένει με το παρελθόν που άφησε πίσω για να ζήσει το μέλλον που ήθελε και είχε τόσο ανάγκη. Αυτή η ανάγκη για ελευθερία, για δημιουργία, για επικοινωνία, για αναζήτηση της αλήθειας μέσα από τις ιστορίες των ανθρώπων, τον φέρνει πάντα πίσω στο Καστελλόριζο. Ο πορώδης ασβεστόλιθος δε θα αντισταθεί στο καλέμι και το σφυρί του, ακόμα και αν χρειαστεί να δουλεύει μέρα, νύχτα για να προσφέρει ό,τι καλύτερο μπορεί.
«Δεκάρα δεν δίνω για την υστεροφημία μου»
«Δε με αφορά τίποτα όσον αφορά τη φήμη μου. Δεκάρα δεν δίνω. Σημασία έχει αυτό που κάνουμε να εμπνεύσει κάποιους άλλους, τις επόμενες γενιές, τους ανθρώπους μετά από εμάς κι ας περάσουν δεκάδες χρόνια. Να κάνουμε κάτι καλύτερο γι’ αυτούς που θα έρθουν να το δουν και να εμπνευστούν από αυτό».
«Νιώθω πληρότητα. Είμαι πολύ ευχαριστημένος. Δεν μετανιώνω για τίποτα, ούτε για τους ανθρώπους. Αν γεννιόμουν ξανά την ίδια ζωή θα ήθελα να ζήσω».
Οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ από το Ελληνικό Ίδρυμα Ιστορικών Μελετών (ΙΔ.ΙΣ.ΜΕ.) του φωτογράφου Γιώργου Δέτση και του συντάκτη του κειμένου του ΑΠΕ-ΜΠΕ Βασίλη Λωλίδη
Δυστυχώς οι μετανάστες δεν…λιάζονται απλά και έπειτα εξαφανίζονται μυστηριωδώς από τους ελληνικούς δρόμους. Αντιθέτως πληθαίνουν ολοένα και περισσότερο, με τις αφίξεις αλλοδαπών από τον Έβρο να λαμβάνουν διαστάσεις λαίλαπας.
Ενδεικτικό είναι πως ο Έβρος τις τελευταίες μέρες χαρακτηρίστηκε ως το δημοφιλέστερο πέρασμα των μεταναστών στην Ευρώπη.
Αν μη τι άλλο η φήμη δεν προηγείται αυτή τη φορά των γεγονότων, καθώς χρόνο με τον χρόνο οι μεταναστευτικές ροές υπερπολλαπλασιάζονται στην περιοχή του Έβρου, χαρακτηρίζοντας τα ελληνικά σύνορα ως ένα «ξέφραγο αμπέλι» πολλών δεκάδων χιλιομέτρων.
Ιδιαίτερα δε στους καλοκαιρινούς μήνες όπου οι στάθμη των υδάτων σε πολλές περιοχές του Έβρου είναι χαμηλή, Τούρκοι και Έλληνες διακινητές περνάνε ακόμη πιο εύκολα τους μετανάστες (στην πλειοψηφία τους Σύριοι) στο ελληνικό έδαφος.
Ακόμη και ο ΟΗΕ έχει σημάνει τον κώδωνα του κινδύνου για την κατάσταση που επικρατεί στα ελληνοτουρκικά σύνορα του Έβρου, με την ελλιπή φύλαξη αλλά και τις αφίξεις παράτυπων μεταναστών να λαμβάνει διεθνείς διαστάσεις:
«Πάνω από ένα πέμπτο των παράτυπων μεταναστών έρχονται στην Ευρώπη δια ξηράς. Η πλέον δημοφιλής διαδρομή είναι μέσω Τουρκίας στην Ελλάδα.
Οι αρχές κατέγραψαν 12.166 αφίξεις από την αρχή του έτους. Όπως και τα προηγούμενα χρόνια, πάνω από τους μισούς μετανάστες είναι Σύριοι, Ιρακινοί και Αφγανοί», επεσήμανε ο αναπληρωτής εκπρόσωπος του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ Φαρχάν Χακ.
Αξίζει δε να σημειωθεί πως συγκριτικά με την αντίστοιχη περσινή περίοδο, φέτος ο αριθμός των παράτυπων μεταναστών που εισήλθαν στην Ευρώπη μέσω ξηράς ανήλθε συνολικά τους 18.000, αυξημένος κατά 7 φορές!
Η κατάσταση στον Έβρο τείνει να επιδεινωθεί και απεικονίζει το τεράστιο πρόβλημα της φύλαξης των ελληνοτουρκικών συνόρων.
Δεν θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί πως η περιοχή του Έβρου έχει μετατραπεί σε «παράδεισο» των διακινητών παράτυπων μεταναστών.
Την δεδομένη κατάσταση την οποία κατά καιρούς εκμεταλλεύονται οι πιο «θερμόαιμοι» Τούρκοι πολιτικοί.
Είναι εκείνοι που απειλούν συνεχώς με «πλημμύρα μεταναστών» την αφύλακτη Ελλάδα, δίνοντας ως παραδείγματα που ήδη τα βλέπουμε να συμβαίνουν στην Βόρεια Ελλάδα.
Όλα αυτά στην Ελλάδα των…ανοικτών συνόρων:
Οι εικόνες από drone δείχνουν την μαγευτική διαδρομή ενός τρένου στις ΗΠΑ. Το τρένο διασχίζει τη λίμνη Great Salt Lake στην Γιούτα, στην οποία παρατηρείται διαφορά στο χρώμα, καθώς η μία πλευρά της λίμνης είναι μπλε και η άλλη ροζ.
Το μοναδικό της χρώμα έχει κάνει τον γύρο του κόσμου και αποτελεί σημείο ενδιαφέροντος για τους τουρίστες και οφείλεται στη διαφορά των επιπέδων αλατιού.
Είναι η μεγαλύτερη αλμυρή λίμνη στο δυτικό ημισφαίριο και η τέταρτη μεγαλύτερη κλειστή λίμνη στο κόσμο. Επειδή είναι ρηχή, το μέγεθος της λίμνης μεταβάλεται σημαντικά. Tο νέρο απομακρύνεται από τη λίμνη μόνο μέσο της εξάτμισης και έχει πολύ μεγάλη αλατότητα, μεγαλύτερη από αυτή του θαλασσινού νερού.
Οι ποταμοί Τζόρνταν, Γουέμπερ και Μπέαρ αποθέτουν κάθε χρόνο νέα μεταλλικά στοιχεία στη λίμνη,και έτσι, επειδή το νερό εξατμίζεται αλλά τα ορυκτά όχι, η συγκέντρωση των ορυκτών στη λίμνη αυξάνεται σταδιακά.
Δείτε το βίντεο
Έφτασε η μεγάλη μέρα για τον Αντώνη Ρέμο και την Υβόννη Μπόσνιακ! Μετά από 10 χρόνια κοινής ζωής και τη γέννηση της μικρής τους πριγκίπισσας, της μικρής Ελένης, ο τραγουδιστής και η σχεδιάστρια θα ανέβουν τελικά τα σκαλιά της εκκλησίας και θα ορκιστούν αιώνια πίστη και αγάπη ενώπιον Θεού και ανθρώπων.
Ο γάμος και η λαμπερή δεξίωση με τους 350 καλεσμένους θα πραγματοποιηθεί στο κτήμα του Δημήτρη Κοντομηνά στη Βαρυμπόμπη. Tα μέτρα ασφαλείας αναμένεται να είναι δρακόντεια. Η μέλλουσα νύφη ξύπνησε, όπως είναι φυσικό, με πολύ καλή διάθεση και το μοιράστηκε με τους διαδικτυακούς της φίλους μέσα από τα social media.
Κουμπάροι του ζευγαριού θα είναι: ο Κώστας Πηλαδάκης, η κολλητή φίλη της νύφης Μαρία Μπεκατώρου, ο Δημήτρης Κοντομηνάς και ο ιδιοκτήτης του Nammos Γιάννης Παπαλέκας.
Πριν λίγες εβδομάδες, η Υβόννη με τις φίλες της, το bachelorette party στη Μύκονο και διασκέδασε με την ψυχή της, ενώ η χθεσινή μέρα ήταν αφιερωμένη σε χαλάρωση και beaute προετοιμασίες για το γάμο!
Full in love είναι τον τελευταίο καιρό η Ελένη Χατζίδου. Η τραγουδίστρια έχει αφήσει όλα τα άσχημα πίσω της και έχει βρει την ευτυχία στο πρόσωπο του γυμναστή και αθλητή του paracanoe, Ετεοκλή Παύλου! Οι δυο τους έχουν μοιραστεί πολλές φορές στιγμιότυπα από την κοινή τους καθημερινότητα στα social media.
Ο αγαπημένος της είναι ο προσωπικός της γυμναστής και ο άνθρωπος που την εμπνέει να αθλείται αλλά κι αυτός που την έκανε να δει τη ζωή με άλλη διάθεση. Το ίδιο ερωτευμένος φαίνεται πως είναι και εκείνος και δεν θα μπορούσε φυσικά να λείπει από την πρεμιέρα της το βράδυ της Παρασκευής στο North Live Stage.
Ο Ετεοκλής δεν σταμάτησε να ανεβάζει στιγμιότυπα από το πρόγραμμα ενώ καμάρωνε για την σύντροφό του που ξεσήκωσε τους θαμώνες μαζί με τους Θέμη Αδαμαντίδη και Πάνο Καλλίδη.
Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος TLIFE
Η φοιτήτριας Χριστίνα Σαρρή έδωσε την δική της απάντηση στις χθεσινές δηλώσεις σχετικά με τα κοινωνικά επιδόματα, όπως εκφράζονται ανά καιρούς στον δημόσιο λόγο και όπως εκφράστηκαν και χθες από τα χείλη της Εύας Καϊλή.
Συγκεκριμένα έγραψε:
«Ναι, κυρία Καϊλή, είμαι τεμπέλα κι ανίκανη και παίρνω επίδομα!
Είμαι τεμπέλα και ανίκανη που θα αργήσω να πάρω το πτυχίο μου στο πανεπιστήμιο! Το ότι σπουδάζω χωρίς προσβάσιμα για μένα βιβλία, και σημειώσεις, καμιά φορά και σημεία του κτιρίου στο οποίο γίνονται τα μαθήματά μου, με αποτέλεσμα να χάνω κάποια από αυτά τα μαθήματα στις εξεταστικές, είναι άλλο θέμα!
Είμαι τεμπέλα και ανίκανη που τελειώνοντας τις σπουδές μου δε θα μπορώ να βρω δουλειά! Άλλο που η κοινωνία μας είναι ανεκπαίδευτοι και αντιμετωπίζει ρατσιστικά και στιγματιστικά τα άτομα με αναπηρία! Ποιος θα θέλει να πάει σε μία τυφλή ψυχολόγο; Και, εδώ που τα λέμε, ποιος θα θέλει να την προσλάβει;
Και ακούστε τώρα…
Είμαι τεμπέλα και ανίκανη επειδή, ακόμη και στην περίπτωση που θα καταφέρω να βρω εργασία, θα επινοήσω πάλι χίλιες δυο δικαιολογίες, για να το παίξω η αδικημένη της υπόθεσης!
Κι εξηγούμαι, για να καταλάβετε για τι βαθμό τεμπελιάς και ανικανότητας μιλάμε!
Βγαίνοντας από το σπίτι θα έχω να αντιμετωπίσω την κατάσταση των ελληνικών δρόμων! Βιαστικοί και παράνομοι οδηγοί, αυτοκίνητα και μηχανάκια παρκαρισμένα σε ράμπες αναπήρων και σε οδηγούς όδευσης τυφλών, τραπεζοκαθίσματα απλωμένα σε όλο το πεζοδρόμιο… Πράγματα που, όπως τώρα έτσι και τότε, θα θέτουν σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα, ακόμη και τη ζωή μου, θα με αναγκάζουν κάθε λίγο και λιγάκι να αλλάζω πορεία και εντέλει να καθυστερώ στη δουλειά μου! Και όλα αυτά γιατί, από τεμπελιά και μόνο, δεν έχω μάθει να τα προσπερνώ με κωλοτούμπες στον αέρα και κασκαντεριλίκια!
Φτάνοντας στο κτίριο όπου θα εργάζομαι, το πιθανότερο είναι πως δε θα είμαι σε θέση να χρησιμοποιήσω Το μη προσβάσιμο για τυφλούς ανελκυστήρα, επειδή το μυαλό μου θα είναι τόσο ανίκανο που δε θα μπορεί να φανταστεί πιο από όλα τα πλήκτρα θα είναι το κατάλληλο, ώστε να με οδηγήσει στον όροφό μου! Και εννοείται πως είμαι τόσο τεμπέλα, που δε θα μπαίνω στον κόπο να χρησιμοποιώ τις σκάλες!
Δουλεύοντας, θα έρθω σε επαφή με κείμενα, ψηφιακά και έντυπα, στα οποία δε θα έχω πρόσβαση! Θα είμαι ανίκανη να τα διαβάσω, επειδή κανείς δε θα μπει στη διαδικασία να μου εγκαταστήσει έναν αναγνώστη οθόνης στον υπολογιστή που θα χρησιμοποιώ, και κανείς δε θα μου τα τυπώσει σε braille!
Παίρνω επίδομα τεμπελιάς και ανικανότητας, κυρία Καϊλή, επειδή ζω σε ένα κράτος που ποτέ δε θα με σεβαστεί, που ποτέ δε θα εκτιμήσει την αξία μου και που ποτέ δε θα με θεωρήσει ισότιμη με τους υπόλοιπους πολίτες! Ζω σε ένα κράτος που δε μου δίνει το δικαίωμα και τη δυνατότητα να προσφέρω, να παράξω έργο, να αποδώσω! Που όταν, και αν, καταφέρω ποτέ να βρω δουλειά, θα πρέπει να εργαστώ δέκα φορές πιο σκληρά από τους συναδέλφους μου, επειδή, διαφορετικά, κάποιοι σαν εσάς, κυρία Καϊλή, θα με θεωρήσουν τεμπέλα και ανίκανη!
Καλό θα ήταν να σκέφτεστε λίγο προτού ξεστομίσετε κάτι τέτοιο και… να μην κρίνετε εξ ιδίων τα αλλότρια!»
Χριστίνα Σαρρή,
συγγραφέας, φοιτήτρια ψυχολογίας Παντείου Πανεπιστημίου…