Ο Graham Hill ζούσε μια πολύ πολυτελή ζωή, μέχρι που μια μέρα κατάλαβε, ότι όλα τα πράγματα που είχε του απορροφούσαν πολύ χρόνο και ενέργεια. Δείτε παρακάτω μερικές από τις σκέψεις του, που τον βοήθησαν να ανοίξει τα μάτια του και να ανακαλύψει την αλήθεια για κάτι πολύ σημαντικό.
“Ζω σε ένα μεγάλο διαμέρισμα. Κοιμάμαι σε ένα κρεβάτι που διπλώνει στον τοίχο. Έχω 6 πουκάμισα. Έχω 10 ρηχά πιάτα, που χρησιμοποιώ για σαλάτες. Όταν κάνω τραπέζι στο σπίτι, βγάζω το επεκτάσιμο τραπέζι μου. Δεν έχω ούτε ένα CD ή DVD και έχω το 10% των βιβλίων που κάποτε είχα.
Έχει περάσει αρκετός καιρός από την τρόπο ζωής που είχα στα τέλη της δεκαετίας του 90’, με τα πολλά λεφτά, την διαδικτυακή εταιρία μου και το τεράστιο σπίτι μου, που ήταν γεμάτο με ένα σωρό ηλεκτρονικές συσκευές και gadget.
Με κάποιον τρόπο όλα αυτά τα πράγματα μου κατέστρεφαν την ζωή. Πολλά από τα πράγματα που κατανάλωνα κατέληγαν να με καταναλώνουν αυτά. Οι συνθήκες της ζωής μου είναι περίεργες, καθώς δεν είναι πολύ αυτοί που έχουν μια πολύ επικερδή εταιρία πριν τα 30 τους, όμως η σχέση μου με τα υλικά αγαθά δεν είναι.
Ζούμε σε έναν κόσμο πλημμυρισμένο από πράγματα, από πολυκαταστήματα και διαδικτυακές αγορές όλο το εικοσιτετράωρο. Τα μέλη όλων των κοινωνικών τάξεων κατακλύζουν τους εαυτούς του με προϊόντα.
Δεν υπάρχει καμία ένδειξη, ότι αυτά τα πράγματα θα μας κάνουν πιο χαρούμενος. Μάλλον, το αντίθετο ισχύει.
Εγώ χρειάστηκα 15 χρόνια, έναν μεγάλο έρωτα και πολλά ταξίδια μέχρι να μπορέσω να ξεφορτωθώ όλα αυτά τα άχρηστα πράγματα και να βρω αυτά που πραγματικά αξίζουν.
Όλα ξεκίνησαν το 1998 στο Σιάτλ, όταν ο συνεργάτης μου και εγώ, πουλήσαμε την εταιρία μας για τόσα πολλά χρήματα όσα δεν μπορούσα ποτέ μου να ονειρευτώ.
Για να το γιορτάσω αγόρασα ένα τετραώροφο νεοκλασικό σε μια πολύ καλή γειτονιά του Σιάτλ, έναν πανάκριβο καναπέ, γυαλιά ηλίου 300 δολαρίων και ένα σωρό άλλα gadget. Και φυσικά ένα μαύρο Volvo με αυτόματη εκκίνηση.
Εργαζόμουν πολύ σκληρά για την καινούργια εταιρία που είχα στήσει και έτσι δεν είχα χρόνο να αγοράσω όλα τα πράγματα που χρειαζόταν το σπίτι. Έτσι, προσέλαβα έναν προσωπικό αγοραστή, ο οποίος πήγε αγόραζε πράγματα για το σπίτι, που πίστευε, ότι θα μου αρέσουν. Εγώ απλά κοίταζα τις φωτογραφίες που μου έστελνε και του έλεγα ποιο μου αρέσει.
Η επιτυχία μου και τα πράγματα που είχα αγοράσει γρήγορα απομυθοποιήθηκαν. Τα βαριόμουνα όλα. Το Νοkia κινητό που είχα δεν με ικανοποιούσε πια. Δεν μου πήρε πολύ χρόνο, για να αρχίσω να αναρωτιέμαι, γιατί αυτή η θεωρητική αναβάθμιση στην ζωή μου δεν με έκανε πιο χαρούμενο, αλλά αντίθετα μου προκαλούσε περισσότερο άγχος.
Η ζωή μου είχε γίνει πολύπλοκη χωρίς λόγο. Υπήρχε το γκαζόν που έπρεπε να κόψεις, τα πατώματα που έπρεπε να σκουπιστούν, ένα αυτοκίνητο να ασφαλίσεις, συγκάτοικοι που έπρεπε να διαχειριστείς και μηχανήματα τεχνολογίας που χρειαζόμουν για την δουλειά μου. Και σαν μην έφταναν όλα αυτά είχα και έναν προσωπικό αγοραστή. Αλήθεια τώρα, προσωπικό αγοραστή; Μα ποιος νόμιζα, ότι ήμουν; Το σπίτι μου και τα πράγματα μέσα σε αυτό είχαν γίνει τα νέα μου αφεντικά σε μια δουλειά που ποτέ δεν ζήτησα.
Και τα πράγματα χειροτέρεψαν. Μόλις, πουλήσαμε την καινούργια εταιρία μας, μετακόμισα στην Νέα Υόρκη, σε ένα τεράστιο λοφτ στο Σόχο. Το καινούργιο αυτό σπίτι χρειαζόταν και καινούργια έπιπλα, γεγονός που μου έτρωγε πολύ χρόνο και ενέργεια.
Και ακριβώς επειδή το σπίτι ήταν τόσο μεγάλο, έπρεπε να βρω συγκάτοικους, κάτι που απαιτούσε ακόμα περισσότερο χρόνο και ενέργεια. Είχα ακόμη το σπίτι στο Σιάτλ, οπότε είχα 2 σπίτι για να ανησυχώ. Όταν τελικά αποφάσισα να μείνω στην Νέα Υόρκη, χρειάστηκε μια μικρή περιουσία για να μεταφέρω κάποια σημαντικά πράγματα από το Σιάτλ και να κλείσω επιτέλους το σπίτι εκεί.
Αναμφίβολα είμαι τυχερός, που είχα μια τόσο επικερδή εταιρία σε τόσο μικρή ηλικία. Αλλά δεν είμαι ο μοναδικός που η ζωή του είναι γεμάτη από πράγματα που δεν χρειάζεται.
Σε μια μελέτη που δημοσιεύτηκε πέρσι με τίτλο “Η ζωή στο σπίτι του 21ου αιώνα”, ερευνητές από το U.C.L.A. παρατήρησαν 32 οικογένειες μεσαίας οικονομικής τάξης στο Λος Άντζελες και βρήκαν, ότι το περισσότερο στρες στις μαμάδες παρουσιαζόταν, όταν έπρεπε να ασχοληθούν με τα υπάρχοντά τους.
Το 75% των οικογενειών δεν μπορούσαν να παρκάρουν το αυτοκίνητό τους στο γκαράζ τους, επειδή ήταν γεμάτο με άλλα πράγματα.
Η επιθυμία μας για υλικά αγαθά επηρεάζει κάθε πτυχή της ζωής μας. Για παράδειγμα, το μέγεθος του σπιτιού έχει διογκωθεί πολύ τα τελευταία 60 χρόνια. Προφανώς, τα τεράστια σπίτια μας δεν έχουν αρκετό χώρο για τα υπάρχοντά μας, όπως αποδεικνύεται από τον τζίρο των 22 δισεκατομμυρίων της βιομηχανίας προσωπικής αποθήκευσης.
Τι ακριβώς αποθηκεύουμε στα κουτιά που κουβαλάμε από μέρος σε μέρος; Πολλά από αυτά που καταναλώνουν οι Αμερικανοί δεν καταλήγει καν σε αποθηκευτικούς χώρους, αλλά κατευθείαν στα σκουπίδια.
Η υπερκατανάλωση έχει τεράστιες περιβαλλοντικές και κοινωνικές συνέπειες. Για τουλάχιστον 335 διαδοχικούς μήνες, η μέση θερμοκρασία του πλανήτη έχει υπερβεί το μέσο όρο του 20ου αιώνα. Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του Κογκρέσου, αυτή η αύξηση της θερμοκρασίας, το λιώσιμο των πάγων και η οξίνιση των ωκεανών, οφείλονται στην ανθρώπινη δραστηριότητα. Πολλοί ειδικοί πιστεύουν, ότι η υπερκατανάλωση με ό,τι αυτή συνεπάγεται έχει διαδραματίσει έναν πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτή την κατάσταση.
Η υπερκατανάλωση οδηγεί σταδιακά στην ευτυχία;
Κατά την διάρκεια του πρώτου καιρού που έμενα στο Σόχο δεν είχα καταλάβει, ότι όλα αυτά τα gadget βοηθούσαν στην απομάκρυνση μου από τους άλλους ανθρώπους. Ωστόσο, ακολουθούσα το ρεύμα και δούλευα συνέχεια μέχρι που γνώρισα την Olga, μια καλλονή και ερωτεύτηκα. Τότε, σταμάτησε η σχέση μου με τα υλικά αγαθά.
Την ακολούθησα στην Βαρκελώνη, όταν έληξε η βίζα της, νοικιάσαμε ένα μικρό διαμέρισμα και ζούσαμε αγαπημένοι μέχρι που καταλάβαμε, ότι δεν υπήρχε τίποτα να μας κρατάει στην Ισπανία. Μαζέψαμε λίγα ρούχα, τα λάπτοπ μας και ξεκινήσαμε τα ταξίδια στην Μπανγκόνγκ, την Αργεντινή και το Τορόντο.
Ως εργασιομανής επιχειρηματίας μπορούσα να στήσω μια εταιρία από το μηδέν. Έφτιαξα μερικές εταιρίες που είχαν καλό σκοπό, όπως το We are Happy to Serve you. Η ζωή μου ήταν γεμάτη από αγάπη και περιπέτεια και μια δουλειά που άρεσε. Ένιωθα ελεύθερος, δεν με ενδιέφεραν τα αμάξια και τα Gadget και τα σπίτια.
Τελικά, η σχέση μου με την Olga τέλειωσε, αλλά η ζωή μου δεν ήταν πλέον η ίδια. Ζω πιο λιτά και ταξιδεύω με λιγότερες αποσκευές. Έχω περισσότερο χρόνο και χρήματα.
Πιστεύω, ότι ενστικτωδώς ξέρουμε, ότι τα πιο σημαντικά πράγματα στην ζωή μας δεν είναι πράγματα και ότι πραγματική αξία έχουν τα συναισθήματα και οι εμπειρίες που αποκτάμε μέσα από τις σχέσεις μας.
Και εμένα μου αρέσουν τα υλικά αγαθά, όπως και σε κάθε άλλο άνθρωπο. Μου αρέσουν τα Gadget και τα ωραία ρούχα, αλλά η εμπειρία μου έχει δείξει, ότι από κάποιο σημείο και μετά τα υλικά αγαθά έχουν την τάση να παρακάμπτουν τις ανάγκες για τις οποίες φτιάχτηκαν.
Δεν θα αντάλλαζα ούτε μια στιγμή από αυτά που έζησα με την Olga για όλα τα πράγματα του κόσμου.
Ακόμα είμαι μανιακός επιχειρηματίας και το τελευταίο μου έργο είναι η κατασκευή μικρών σπιτιών για μια άνετη και όμορφη ζωή, και όχι το αντίθετο. Όπως και το σπίτι που μένω τώρα μπορεί άνετα να φιλοξενήσει 4 ανθρώπους και να χωρέσει ένα τραπέζι για 12 άτομα. Το σπίτι είναι καλά κατασκευασμένο, οικονομικό και λειτουργικό. Κοιμάμαι πιο ήσυχος, όταν ξέρω, ότι δεν χρησιμοποιώ παραπάνω πράγματα από αυτά που χρειάζομαι. Έχω λιγότερα και περνάω καλύτερα.
Το σπίτι μου είναι μικρό. Η ζωή μου είναι μεγάλη.”
Πηγή: The New York Times