Η έννοια της επιτυχίας όταν απευθύνεσαι σε μια μεγάλη κλίμακα ανθρώπων, σε ένα μεγάλο γεωγραφικό και πληθυσμιακό εύρος, γεμίζει από πολυπλοκότητες. Πρέπει να περάσεις από πολλά τεστ ώστε να καταφέρεις στο τέλος να μην γίνει πιο αχνή η ταμπέλα που θες να σε συνοδεύει.
Πρέπει να ξέρεις πότε είναι η στιγμή να σταματήσεις, πότε είναι η στιγμή να πάρεις μια απόσταση για να δεις τα πράγματα καθαρότερα, οφείλεις να αναρωτιέσαι αν ήρθε η στιγμή να αναπροσαρμόσεις στόχους και οπτική, χρειάζεται να αναλύεις τη στιγμή για το αν σε παίρνει να διεκδικήσεις κι άλλο από την επιτυχία. Σε αυτό το τελευταίο είναι που θα σταθώ περισσότερο.
Ή για την ακρίβεια, αυτό ήταν στο οποίο ήθελα να καταλήξω. Δεν ξεκίνησα κάποια φιλοσοφική συζήτηση. Αυτό το τελευταίο είναι το αναφορικό μας όχημα για να πάμε στο Netflix, να πάμε στο Casa de Papel, να πάμε στον δημιουργό του Άλεξ Πίνα και στο νέο του πρότζεκτ το Elite. Μια σειρά που μας είχε προϊδεάσει από τις αρχές του καλοκαιριού.
Ο Πίνα είναι ο παραγωγός, οι συνεργάτες του Κάρλος Μοντέρο και Ντάριο Μαδρόνα οι υπεύθυνοι πίσω από το σενάριο και o Ραμόν Σαλαζάρ πίσω από τη σκηνοθεσία. Κι ευτυχώς δεν έπεσε… Πίνα.
Το Elite είναι το νέο ποντάρισμα του Netflix στην ισπανόφωνη αγορά και σε μια πιο ευρωπαϊκή προοπτική που του ανοίχτηκε με το Money Heist. Είναι ένα ποντάρισμα που αποδεικνύεται αξιόπιστο και θα του φέρει σίγουρα πίσω όσα πόνταρε και με το παραπάνω. Ίσως όχι όσο παραπάνω του τα έφερε η «θυγατρική Papel», αλλά ο πήχης παραμένει υψηλός.
Σκηνικό του Elite είναι ένα ιδιωτικό σχολείο για τους πιο πλούσιους γόνους της χώρας. Όταν οι κάμερες είναι ανοιχτές αυτό που δείχνει η «παράσταση» του σχολείου είναι τα κλασικά ερωτικά μπερδέματα, αυτοί που το παίζουν οι ωραίοι που δεν θες να τους μπεις στο μάτι και τα κάπως συμβατικά που υπάρχουν σε σχολεία με καλοαναθρεμμένα παιδιά.
Όταν σβήνουν όμως τα φώτα και κλείνουν οι κάμερες, εκεί αρχίζει να φαίνεται μια σήψη, μια κατάπτωση στα πάντα. Σαν μια τρύπα που κοιτώντας την βλέπεις μόνο σκοτάδι. Δεν βλέπεις που σταματάει. Κάποιος σε σπρώχνει κι εσύ πέφτεις, πέφτεις και δεν σταματάς. Αλλά δεν ουρλιάζεις. Γιατί στην πραγματικότητα αδημονούσες να εμφανιστεί αυτός που θα σε σπρώξει. Ή αυτός που θα σε τραβήξει στην ατελείωτη πτώση.
Το Elite ξεκινάει με ανακρίσεις και αίμα. Οι μαθητές στέκονται μπροστά σε μια αστυνομικό που ερευνά το θάνατο μιας μαθήτριας. Αυτό είναι το σημείο αρχής, αλλά και το σημείο στο οποίο θέλουμε να φτάσουμε μέσα από την αφήγηση. Για να φτάσουμε εκεί θα πρέπει να δούμε τι συνέβη στο πριν. Πώς οδηγήθηκαν τα πράγματα στο θάνατο της μαθήτριας;
Επιλέγοντας ένα μοτίβο του μπρος και πίσω, το σενάριο κρατάει τον θεατή σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Του αποσπά την προσοχή με τις εφηβικές καταστάσεις και μετά τον σπρώχνει πάνω στο τείχος του μυστηρίου. Μετά ξανά στην άλλη πλευρά, η οποία υπάρχει για να εξηγήσει την τερματική γραμμή της ιστορίας.
Κάθε επεισόδιο από τα 8 της πρώτης (;) σεζόν είναι δομημένο με σταθερό τρόπο. Παρεμβάλλονται για ελάχιστα δευτερόλεπτα σεκάνς ανακρίσεων του παρόντος στο αφηγηματικό παρελθόν και στο φινάλε του εμφανίζεται η επόμενη τελεία που καλείσαι να ενώσεις με τις προηγούμενες. Ένα επόμενο στοιχείο συμπληρώνει το κάδρο και μεγεθύνει την πολυπλοκότητα των πραγμάτων.
Πολυπλοκότητα όχι με την έννοια του δυσνόητου. Αλλά με την έννοια ότι εμπλέκονται πολλά άτομα και όλα τους φέρουν κάτι πολύ σημαντικό για την τελική έκβαση. Και οι δεσμοί τους βέβαια όπως δημιουργούνται στην αρχή της ένωσης τους, καθιστούν την κάθε επόμενη σκηνή απρόβλεπτη.
Ο Σάμουελ και ο αδερφός του ο Νάνο που βγήκε από τη φυλακή με αναστολή. Η οροθετική Μαρίνα με τον υιοθετημένο αδερφό της Γκουζμάν που είναι ο ωραίος και μάγκας του σχολείου. Η ζηλιάρα Λου. Το περίεργο ζευγάρωμα του Πόλο με την Κάρλα και τον Κριστιάν. Η Νάντια που κρυβόταν μια ζωή μέσα στη χιτζάμπ της και ο αδερφός της Ομάρ που κρύβεται σε μια φενάκη. Ο Άντερ που κρατάει κρυφά πράγματα για τον εαυτό του και νιώθει να πνίγεται.
Όλοι τους κατρακυλούν σε καταστάσεις που το μόνο που δίνουν απλόχερα είναι σκοτάδι. Ένας βόρβορος τους καταπίνει και εκείνοι απλώς το αποδέχονται. Γιατί τα πράγματα εξελίσσονται με τρόπο που δεν έχουν πια άλλο κουράγιο να παλεύουν για την αντιστροφή τους. Whatever will be, will be. Αυτό είναι το μόνο στην ελίτ της κοινωνίας όπως ανακλάται στους 16χρονους.
Το Elite παίζει πολύ με το δίπολο πλούσιος-φτωχός, όχι για να καταδείξει μια κοινωνική ανισότητα. Όπως το ίδιο συμβαίνει και με το λευκός-σκουρόχρωμου μουσουλμάνου. Ναι, υπάρχουν διαφορές αντιμετώπισης. Αλλά εν τέλει, σε κάθε πόλο προξενείται πόνος, απογοήτευση, μια αίσθηση στραγγαλισμού στην ψυχή και την καρδιά.
Οι γονείς για κάθε ένα από τα λεγόμενα πλούσια παιδιά είναι βαρίδια στους ώμους. Το ίδιο και για τα παιδιά των λαϊκών περιοχών. Απλώς στη μία η κόλαση είναι η επιβλητικότητα και η αυστηρότητα στο βλέμμα των γονιών. Στο άλλο είναι η αδυναμία τους να κουλαντρίσουν τη ζωή και να μην αυτοπροσδιορίζονται ως οι βαριόμοιροι.
Συνδετικός κρίκος όλων αυτών είναι ο θάνατος της μαθήτριας. Γιατί αυτή, πώς συνέβη, ποιος το έκανε, ποιος πιστεύει ο καθένας ότι το έκανε, ποιον θέλει ο καθένας να στοχοποιήσει, γιατί μόνο ο θάνατος μπορεί να ξεπλύνει όσα άσχημα έγιναν και αρνήθηκαν να αντικρύσουν εξ αρχής. Τα ερωτήματα αυτά τίθενται με ασαφή τρόπο και έτσι προορίζονταν να τεθούν.
Κάθε επεισόδιο τα ωθεί ξανά στην επιφάνεια με μια ακολουθία σκηνών και νοήματος που κρίνεται ως η πιο ενδεδειγμένη γι΄αυτό.
Δείτε το τρέιλερ