Αναγκάστηκα να τα εγκαταλείψω βίαια… Μπήκα φυλακή… Θήλαζα ακόμη και μέσα στο περιπολικό. Είχα μια φυσιολογική ζωή, δεν έλειψα στιγμή από κοντά τους.
Μονογονέας και των δυο. Ψυχές που κρεμάστηκαν πάνω μου και όμως αναγκάστηκα να τα εγκαταλείψω με τη βία. Ήταν 13, ήταν 3, 5 και όμως τους έμαθα πως η ζωή δεν είναι πάντα ροζ. Δεν τα είδα έναν ολόκληρο χρόνο. Πάλεψα και κάλυψα τα κενά τους, τα κατάφερα, με έκαναν και τα έκανα δυνατά. Μετά από κάθε μπόρα, πάντα θα βγεις πιο δυνατός. Μεγάλωσαν απότομα και όμως… Κράτησα το παιδί ζωντανό μέσα τους και εκείνα με κρατούν ακόμη και τώρα όρθια… Γιατί κατάλαβα πώς είναι να λείπεις μακριά τα Χριστούγεννα στα γενέθλιά τους, στον πυρετό τους, στα χαμόγελά τους… Κατάλαβαν πως η μαμά είναι ο ήρωάς τους και με κράτησαν να παλεύω γι’ αυτά…
Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο σε μονογονείς και μη. Είναι αφιερωμένο σε όλους εσάς που είσαστε γονείς. Πάντα να θυμάστε κάτι: οι στιγμές μας μαζί τους είναι αξεπέραστες και ανεκτίμητες. Ό, τι κι αν συμβεί στη ζωή σας πάνω και πέρα απ’ όλα θα είσαστε γονείς. Γονείς με δύναμη ανεξάντλητη, γονείς με υπομονή, γονείς γεμάτοι αγάπη…
Καλές γιορτές!
Σοφία