Καλησπέρα σας,
ήθελα να ρωτήσω τη γνώμη σας για ένα θέμα που με απασχολεί πολύ τον τελευταίο χρόνο. Είμαι 29 χρονών και βρίσκομαι σε σχέση με ένα παιδί 40 χρονών που έχει ένα γιο 9 ετών, που δεν έχω γνωρίσει ακόμη.
Με την πρώην γυναίκα του έχει χωρίσει εδώ και περίπου 8 χρόνια, οπότε όπως καταλαβαίνετε το παιδί δεν έχει ζήσει καθόλου την οικογένεια, τις κοινές εξόδους κτλ. Οι σχέσεις του πρωην ζευγαριού είναι μόνο τυπικές, ενώ εκείνη δεν έχει προχωρήσει τη ζωή της και έχει κατά κάποιον τρόπο γαντζωθεί πάνω στο παιδί της, σαν να αντικαθιστά τον άντρα που δεν έχει. Γενικά το παιδί δεν είναι πολύ κοινωνικοποιημένο (έχει φίλους αλλά λίγους) και είναι αρκετά κακομαθημένο απο την πλευρά της μαμάς, ίσως γιατί θεωρείται πως πρέπει να του παρέχουν παραπάνω δώρα κτλ γιατί εχει χωρισμένους γονείς (κάτι με το οποίο δε συμφωνώ καθόλου). Σε συζητήσεις που έχουν γίνει κατα καιρούς με τον πατέρα του, το παιδί θεωρεί αδύνατο οι γονείς του να ξανακάνουν οικογένεια και δεν του δίνει βάση όταν του μιλάει γι αυτή την πιθανότητα ο φίλος μου. Ίσα ίσα που μια φορά πήγε και το είπα στη μάνα του και εκείνη πήρε τηλέφωνο τον φίλο μου να του ζητήσει το λόγο κι αν κρύβει κάτι κι αν θέλει να ξαναφτιάξει τη ζωή του… Γενικά, απ όσα ακούω γι αυτό το παιδί δε συμφωνώ σε πολλά πράγματα σχετικά με την ανατροφή του και τους τρόπους του,όπως κι ο ίδιος του ο πατέρας.
Η σχέση μου κατα τα άλλα είναι πολύ καλή, καθώς επικοινωνώ πολύ καλά με τον φίλο μου και είναι ο μοναδικός μέχρι τώρα που μου έχει βγάλει ένα αίσθημα ασφάλειας, εμπιστοσύνης και σοβαρότητας. Τον αγαπώ και το ξέρει, αλλά δυσκολεύομαι να δεχθώ το γεγονός οτι έχει ένα παιδί που το βλέπει κάθε δευτερο ΣΚ ή οτι θα ξοδεύει χρήματα γι αυτό από το σπίτι μας που ίσως λείψουν από τα δικά μας παιδιά μεθαύριο. Ξέρω πολύ καλά οτι δεν είναι σωστός ο τρόπος σκέψης μου, αλλά όλα αυτά με απασχολούν, όπως και σενάρια αρνητικά που μπορεί να προκύψουν αργότερα, εάν θα με υπολογίζει μπροστά στο παιδί ή θα είμαι μια ζωή δεύτερη σε όλα.
Σκέφτομαι λοιπόν, οτι για να κάθομαι τόσο καιρό προφανώς και τον θέλω και με ελκύει κάτι αλλά ταυτόχρονα προβληματίζομαι με το παιδί του. Άλλες φορές σκέφτομαι πως όλα θα πανε καλά γιατί είναι ένας άνθρωπος που με σέβεται κι έτσι δεν μπορεί ξαφνικά αυτό να αλλάξει κι ίσως να βάλω κι εγώ λίγο νερό στο κρασί μου, αλλά άλλες απελπίζομαι και λέω πως δε θα ήθελα να έχει υποχρεώσεις και να είχα μια οικογένεια μαζί του μόνοι μας χωρίς την παρεμβολή τρίτων.Δεν ξέρω πόσο εύκολη θα είναι η ζωή μας ή όχι….Θέλω να έχω μια φυσιολογική σχέση κι εγώ όπως οι περισσότεροι και δεν ξέρω πόσους συμβιβασμούς θα πρεπει και θ αντέξω να κάνω…Δίνω πολύ μεγάλη βάση στον άνθρωπο βέβαια πρώτα κι έπειτα σε όαλ τα άλλα. Διαβάζω συνεχεια για την ψυχική υγεία των παιδιών και το καταλαβαίνω, αλλά κι εμεις οι μεγάλοι δεν έχουμε δικαίωμα να είμαστε ήρεμοι και ευτυχσιμένοι μέσα σ ένα τέτοιο πλαίσιο; Δεν θέλω να τον χάσω, αλλά με απασχολεί πολύ αν θα είμαι ευτυχισμένη τελικά…ίσως αν είχα δικό μου παιδί να ήταν αλλιώς τα πράγματα αλλά αυτό δεν συμβαίνει…Επίσης, το παιδί του ευτυχώς είναι αγόρι (λιγότερος ανταγωνισμός απο μέρους του) και ήδη στην προεφηβεία, άρα θεωρητικά θα αρχίσει να ανεξαρτητοποιείται σιγά σιγά…
ADVERTISEMENT
Μήπως ψάχνω να βρω δικαιολογίες απλά για να κάτσω μαζί του και δεν βλέπω την πραγματικότητα;
Μάλλον φοβαμαι να ρισκάρω ή/και τη γνώμη του κόσμου, των γονιών μου που θα ειναι καχύποπτοι και αντίθετοι…
Σας ευχαριστώ.
Κλεοπάτρα