«Έφυγε» σε ηλικία 55 ετών η Ευαγγελία Λουφοπούλου, που εργαζόταν στον Δήμο Βόλου. Πιο συγκεκριμένα, η άτυχη γυναίκα άφησε την τελευταία της πνοή στο Νοσοκομείο του Βόλου όπου νοσηλευόταν με σοβαρά προβλήματα υγείας. Η κηδεία της θα γίνει αύριο Τρίτη στις Αλυκές. Όλοι όσοι την γνώριζαν είναι συγκλονισμένοι από τον θάνατό της.
Τη συγκλονιστική της ιστορία φέρνει στο φως ο Νίκος Βαραλής.
Η συγκλονιστική ιστορία της 55χρονης Ευαγγελίας Λουφοπούλου
«H Ευαγγελία όταν ήταν μικρή έπαιζε με τον Μανώλη Χατζημάρκο. Ο Μανώλης ήταν ο θείος Μανώλης. Και η Ευαγγελία είχε οικογένεια. Είχε και όνειρα. Ονειρεύονταν να φτιάξει έναν κόσμο καλύτερο για όλους. Αυτό κι έκανε . Ζωγράφιζε και αγαπούσε την ζωγραφική. Πέρασε στην σχολή καλών τεχνών. Και συνέχισε να ονειρεύεται και να αγαπάει και να ζει. Μια μέρα γνώρισε αυτόν που θα παντρεύονταν. Κι ο γάμος ήταν γεμάτος όνειρα και γλέντια και φιλιά και όλα υπόσχονταν ένα δρόμο μακρύ γεμάτο αγάπη και χαρά. Η χαρά έγινε μεγαλύτερη όταν ήρθε το πρώτο τους παιδάκι. Η δουλειά στο Δήμο στη βιβλιοθήκη πολλά υποσχόμενη. Κάθε πρωτοχρονιά ήταν μια καλή χρονιά και οι ευχές φαίνονταν όλες εκπληρωμένες.
Μέχρι εκείνη τη μέρα που έγινε το δυστύχημα και όλες οι καλές χρονιές, όλες οι ευχές μαυρίσανε με μιας. Ο άντρας της σκοτώθηκε επιτόπου μαζί και το παιδί της. Κι έμεινε μόνη με τα όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο. Ο κόσμος ξαφνικά έγινε μια θολή εικόνα εν πολλοίς ακατανόητη και άδεια. Το πρώτο που παρακάλεσε ήταν να πεθάνει. Μετά ήρθαν οι αρρώστιες. Δεν ξέρω πόσα σύνδρομα κατέγραψε. Μαζί με τις αρρώστιες ήρθε ο θάνατος από τους δικούς της. Και μαζί με τους θανάτους και τις αρρώστιες ήρθε και η οικονομική δυσκολία, μαζί με την άκρα ταπείνωση που βιώνουν όσοι περνούν από την επιτροπή για την αναπηρική σύνταξη. Πολλές φορές να μένει χωρίς κανένα πόρο για δύο και τρείς μήνες μέχρι να συνέλθει η επιτροπή, μέχρι να εγκρίνει η επιτροπή, μέχρι να μιλήσει η επιτροπή. Οι άνθρωποι θεοί.
Η Ευαγγελία τα δέχτηκε όλα σαν μια κατάσταση μαθητείας. Πολλές φορές μας έλεγε ότι έμαθε για την ζωή μετά από όλα αυτά που για μας παραμένουν τραγικά. Η Ευαγγελία έμαθε να πιστεύει, έμαθε να συγχωρεί και έμαθε να αγαπά. Η γνωριμία μας εξελίχθηκε μέσω τηλεφώνου τον περισσότερο καιρό κι από αυτήν έμαθα τόσα όσα κανένα βιβλίο δεν μπορούσε να διδάξει.
Δεν υπήρξε αδύνατο πλάσμα από άνθρωπο μέχρι ζώο που να μην δεχτεί τη βοήθεια της. Μπορούσε να μείνει νηστική (και το έκανε) για να δώσει βοήθεια σε κάποιον αρκεί να καταλάβαινε ότι είχε ανάγκη. Μάζευε τα ρούχα από τους άστεγους τα έπλενε όχι με την αδιαφορία του ¨φιλάνθρωπου¨αλλά με την αγάπη του ανθρώπου που συμπονάει ένα άλλο άνθρωπο. Πέρασε πολλές πρωτοχρονιές με τους φίλους της που κοιμόνταν κάτω από τις γέφυρες. Την αγαπούσαν και τους αγαπούσε γιατί κι αυτή άστεγη θεωρούσε τον εαυτό της σε αυτόν τον κόσμο. Δεν πιστεύω να υπήρξε άνθρωπος που να ζήτησε βοήθεια από την Ευαγγελία και να μην την πήρε. Αυτή που πολλές φορές ξενυχτούσε από τον πόνο ήταν ικανή να περάσει ώρες ολόκληρες για να στηρίξει μια ψυχή που χάνονταν στο μαύρο οποιουδήποτε πένθους.
Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση είχε επιδεινωθεί με την αιμοκάθαρση και άλλα αγκάθια που τις είχανε συμβεί. Έμενε μόνη με τον αδελφό της το Δημήτρη κι επίτηδες έκοψε και την επικοινωνία με πολλούς για να μην στεναχωρεί κανένα. Τράβηξε αυτόν τον δρόμο με το χαμόγελο και την πίστη που μετακινούσε βουνά (με αυτή κατάλαβα τι σήμαινε πραγματικά).
Έφυγε χθες το απόγευμα και όταν λέω έφυγε δεν βάζω εισαγωγικά γιατί η Ευαγγελία δεν είναι δυνατόν να πεθάνει. Όπου κι αν είναι ξέρω ότι θα είναι καλά κι όπου κι αν είναι θα συνεχίσει να μας δίνει κουράγιο. Καλό ταξίδι Ευαγγελία μας , να μας θυμάσαι…να μας συγχωρείς που τίποτα δεν κάναμε για σένα…και να μας αγαπάς».
Σπαραγμός για την απώλεια της 55χρονης Ευαγγελίας Λουφοπούλου
Συνάδελφοί της την αποχαιρετούν με συγκινητικά μηνύματα στα social media, όπως αυτό της Σοφίας Παπαδοπούλου:
Αγαπημένη μου Ευαγγελία! Πέρασα μαζί σου τα πιο όμορφα χρόνια στη δουλειά, στην Ν. Ιωνία, στον χώρο του Πολιτισμού!
Μαζί σε σχεδιασμούς, προετοιμασίες, δημιουργίες, αγωνίες, κούραση, επιτυχίες, γέλια, χαρές, πειράγματα και…λύπες!
Ήσουν δίπλα μου στις δυσκολότερες στιγμές της ζωής μου, με τη σκέψη, την αγάπη και την προσευχή σου…Ήσουν δίπλα σε όλους μας με ειλικρινή διάθεση για βοήθεια…Κοντά σε κάθε ευάλωτο πλάσμα με μια αγκαλιά, ένα χάδι, έναν παρήγορο λόγο.
Η ζωή, όμως, σου φέρθηκε πολύ άδικα! Σου έδωσε για ανταμοιβή…πολύ Πόνο, Φόβο και Μοναξιά… Τόσο που κανείς θνητός δεν θα μπορούσε να αντέξει..!
Ήρθε, επιτέλους, η Λύτρωση!
-“Fredo cappuccino πολύ γλυκό, με πολύ κανέλα!”
Κάθε Σάββατο θα πίνουμε μαζί το καφεδάκι μας και θα τα λέμε…Είμαι σίγουρη πως θα βρεις τον τρόπο, γλυκό μου κορίτσι!
“Εγώ Σ’ΑΓΑΠΩ ΠΙΟ ΠΟΛΥ!”
Καλό σου Ταξίδι καλή μου φίλη!