Σαν σήμερα, στις 6 Φεβρουαρίου 2015, τα ίχνη του Βαγγέλη Γιακουμάκη εξαφανίζονται. Παρά τις προσπάθειες συγκάλυψης του μπούλινγκ που δεχόταν, μέσα από βίντεο και καταθέσεις που είδαν αργότερα το φως της δημοσιότητας, αποκαλύφθηκε η λεκτική και η σωματική βία που του ασκούσαν οι συμφοιτητές του, όλη η φρίκη που ζούσε στην καθημερινότητα του.
Ο Βαγγέλης υπήρξε κι αυτός θύμα της πατριαρχίας. Επειδή δεν εκπλήρωνε την εικόνα του νταή, του τραμπούκου και του μάγκα. Επειδή επέλεγε απέναντι στην τοξική αρρενωπότητα των συμφοιτητών του που θεωρούσαν πως αντριλίκι είναι να βασανίζεις έναν άνθρωπο σωματικά και ψυχικά, να παραμένει ένα παιδί συνεσταλμένο.
Βαγγέλης Γιακουμάκης [23 Μαρτίου 1995 – Φεβρουάριος 2015].
Δολοφονημένος από «λεβέντες».
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας δεν είναι πια απ’ τη στέρηση
μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.
Γιάννης Ρίτσος | Σχήματα της απουσίας |
Σαν σήμερα, στις 6 Φεβρουαρίου 2015, τα ίχνη του Βαγγέλη Γιακουμάκη εξαφανίζονται
