Την συγκλονιστική του εμπειρία περιγράφει ένας γιατρός που νόσησε από τον κορονοϊό και βρέθηκε ξαφνικά στην θέση του ασθενή

Ο ειδικευόμενος γιατρός στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης Δημήτρης Πεϊχαμπέρης περιγράφει ενδελεχώς το πώς βίωσε τον ιό από την πρώτη στιγμή.

Ο ίδιος, έκανε εισαγωγή και μπήκε σε θάλαμο μαζί με άλλους ασθενείς, κάποιοι εκ των οποίων έδιναν αγώνα για να κρατηθούν στη ζωή.

Λόγω της ιδιότητας του, όταν έφτασε στην κλινική ήξερε τι θα αντιμετωπίσει. Όπως αναφέρει ο Δημήτρης Πεϊχαμπέρης, η κατάσταση ήταν δραματική, ενώ βρέθηκε σε έναν θάλαμο με άλλους τρεις και μάλιστα σε πρόσθετο κρεβάτι.

Μόλις αποφάσισε να κάνει αξονική θώρακος, τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν τους φόβους του, καθώς άνηκε και επίσημα σε εκείνο το 1% του πληθυσμού που χωρίς να αντιμετωπίζει υποκείμενα νοσήματα, που χωρίς να καπνίζει και που ενώ ακολουθεί εδώ και χρόνια ένα αθλητικό τρόπο ζωής είχε την ατυχία να εμφανίσει βαρύτατη πνευμονία Covid19.

Η συγκλονιστική ανάρτηση του:

«Εκεί στην αντίπερα όχθη…

Έκανα ένα ακόμη ντουζ μήπως και πέσει ο πυρετός. Ζαλίστηκα όμως καταφερα να κρατηθώ την τελευταία στιγμή. Δεν άντεχα όμως άλλο… 11ημέρες στο σπίτι σε καραντίνα θετικός στον κορονοϊό περίμενα υπομονετικά κι όμως η πολυπόθητη βελτίωση δεν έλεγε να έρθει. Ώσπου το αποφάσισα, είχε έρθει η στιγμή να πάω στο νοσοκομείο…Μόνο που αυτή τη φορά δε θα φορούσα μάσκα, ούτε ασπιδα πρόσωπου, ούτε προστατευτική στολή. Είχα περάσει στην αντίπερα όχθη…

Η κλινική μας ήταν γεμάτη. Σε ένα θάλαμο για τρεις ήμουν ο τέταρτος σε πρόσθετο κρεβάτι. Η κατάσταση δραματική. Πραγματικός πόλεμος. Αυτή την κατάσταση ζούσα καθημερινά τους τελευταίους μήνες ως ειδικευόμενος γιατρός στην κλινική Covid19 του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης στην κλινική όπου κι εγώ ο ίδιος πλέον νοσηλευόμουν.

Μέρες τώρα η κατάσταση είχε γίνει ανεξέλεγκτη. Εφημέρευα μέρα παρά μέρα μαζί με όσους συναδέλφους παρέμεναν ακόμη αρνητικοί στον κορονοϊό και το πρόγραμμα αναπροσαρμοζόταν καθημερινά. Οι αριθμοί των εισαγωγών όλο και αυξάνονταν όσο έμπαινε ο Νοέμβρης εμείς όμως μέναμε όλο και λιγότεροι. Το καθημερινό μου πρόγραμμα ήταν 24ωρη εφημερία χωρίς ύπνο, χωρίς διάλειμμα για ξεκούραση και με το ζόρι λίγος χρόνος για νερό και φαγητό. Και φυσικά ύπνος την επόμενη μέρα μέχρι 8-9 το βράδυ για να ξανακοιμηθώ και να εφημερεύσω ξανά την επόμενη ημέρα το πρωί σε συνθήκες που δυσκόλευαν και γίνονταν όλο και ποιο απαιτητικές. Κι όμως δίναμε και δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό μαζί με όλους τους συναδέλφους και τους νοσηλευτές μας εκεί στην πρώτη γραμμή. Ώσπου ήρθε και η δική μου στιγμή να κολλήσω τον ιό και πως να γλυτώσεις εργαζόμενος σε τόσο υψηλό ιικό φορτίο επί μήνες;

Ήταν Κυριακή, προσπάθησα να ξεκουραστώ, ξύπνησα αργά το βράδυ μετά από μια ακόμη δυσκολη εφημερία κι όμως αισθανόμουν ακόμη ράκος… Πονούσα παντού. Έβαλα άμεσως θερμόμετρο. Έδειξε 37.7 και αμέσως κατάλαβα τι είχε συμβεί. Το πρώτο μου τεστ ήταν αρνητικό. Το δεύτερο όμως επιβεβαίωσε τις ανησυχίες μου. Ήμουν κι εγώ επίσημα θετικός. Ένας ακόμη από τους εκατοντάδες επαγγελματίες υγείας που ρίσκαρουν την υγεία τους για το κοινό καλό. Για το καλό των συνανθρώπων τους…
Στο θάλαμο οι ώρες περνούσαν αργά με προσμονή και ανησυχία για όλους. Στη γωνία κοντά στο παράθυρο ο κύριος Γιάννης γύρω στα 55 με ειδική μάσκα επανεισπνοής έδινε τη δική του μάχη εδώ και μέρες. Η οικογένεια του τον καλούσε τακτικά με βίντεο κλίση. Ο ίδιος δεν είχε ακόμη δύναμη να τους μιλήσει. Του μιλούσαν όμως εκείνοι λέγοντας του πόσο τον αγαπούν, πόσο τον σκέφτονται. Δίνοντας του κουράγιο και δύναμη να συνεχίσει να αγωνίζεται για τον ίδιο και για εκείνους… Στο δίπλα κρεβάτι ένας ακόμη κυρίος γύρω στα 65 ετοιμαζόταν να πάρει εξιτήριο μετα από σχεδόν ένα μήνα νοσηλείας.

Μετά από μέρες σε κομματώδη κατάσταση τα είχε καταφέρει. Μιλούσε ακατάπαυστα με τους δικούς στο τηλέφωνο. Έδειχνε να μη το πίστευε ούτε ο ίδιος πως είχε κερδίσει μια τόσο μεγάλη μάχη. Μια μάχη για την ίδια του τη ζωή. Και δεν έβλεπε την ώρα να τους συναντήσει… Στο τελευταίο κρεβάτι ήταν ο παππούς Δημήτρης. Ο παππούς ήταν γύρω στα 90. Ο κορονοϊός τον είχε καταβάλει. Έδειχνε ότι υπέφερε από όλη αυτή την κατάσταση. Και σε συνδυασμό με το προχωρημένο της ηλικίας του ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι του προσπαθώντας με δυσκολία να ανασάνει. Δε μπορούσα να τον ακούω να να εκλιπαρεί για λίγο νερό. Ήξερα ότι οι νοσηλευτές τρέχανε πανικόβλητοι για να εξυπηρετήσουν τους εκατονταδες ασθενείς που κρεμόταν στην κυριολεξία από τα παράθυρα. Τι να πρωτοκάνουν κι αυτοί. Προσπάθησα να τον βοηθήσω τον παππού από την πρώτη στιγμή. Το θεώρησα χρέος μου. Βρισκόμουν άλλωστε στο δεύτερο μου σπίτι… Τι και αν το οξυγόνο μου σταδιακά έπεφτε στο 80%. Τι κι αν ζαλίζομουν μεσα σε λίγα δευτερόλεπτα όταν έβγαζα το ρινικό καθετήρα που φορούσα και με το ζόρι πηγαίνα μέχρι την τουαλέτα. Μπορούσα να το αντέξω. Προσπάθησα να τον βοηθήσω, να του φορέσω τη μάσκα οξυγόνου όταν έβγαινε, να του δώσω λίγο νερό όταν ζητούσε…

Την επόμενη ημέρα αποφασίστηκε να κάνω αξονική θώρακος. Το αποτέλεσμα της επιβεβαίωσε τους φόβους μου. Ανήκα επίσημα σε εκείνο το 1% του πληθυσμού που χωρίς να αντιμετωπίζει υποκείμενα νοσήματα, που χωρίς να καπνίζει και που ενώ ακολουθεί εδώ και χρόνια ένα αθλητικό τρόπο ζωής είχε την ατυχία να εμφανίσει βαρύτατη πνευμονία Covid19. Ζήτησα από έναν από τους συναδέλφους να μου στείλει σε βίντεο την αξονική. Τρόμαξα όταν είδα την έκταση της. Μερικές φορές όταν γνωρίζεις τον κίνδυνο, όταν έχεις δει δεκάδες περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν διασωληνωθεί ή ακόμη και χάσει τις ζωές τους μπροστά στα μάτια σου, ίσως να ανησυχείς ακόμη περισσότερο γνωρίζοντας τι μπορεί να σου συμβεί.

Την επόμενη ημέρα ο παππούς επιδεινώθηκε, δεν άντεξε, έπεσε σε κώμα, έκανε άπνοια και τελικά κατέληξε. Ένα ακόμη θύμα στις λίστες του καταραμένου κορονοϊού. Ο θάλαμος ήταν ποιο σιωπηλός εκείνη τη μέρα. Κάνεις μας δεν είχε διάθεση να μιλήσει…

Οι μέρες περνούσαν και ευτυχώς άρχισα να βλέπω γρήγορα τα πρώτα σημάδια βελτίωσης. Οι δικοί μου συνεχώς εκεί στήριγμα μου από την πρώτη μέρα και όλοι οι καλοί φίλοι εκεί για να μου δώσουν κουράγιο, να μου συμπαρασταθούν. Οι συνάδελφοι συγκινητικοί και έτοιμοι να με βοηθήσουν, να μου φέρουν πράγματα που χρειάζομουν τόσο στη περίοδο της καραντίνας όσο για το διάστημα που νοσηλευτηκα. Όπως και το νοσηλευτικό και λοιπό προσωπικό του νοσοκομείου που με βοήθησε να αναρρώσω άμεσα και να βγω όσο το δυνατόν πιο αλόβητος από αυτή την άσχημη περιπέτεια. Ένα ευχαριστώ είναι λίγο, θα θυμάμαι για πάντα τα όσα κάνατε για μένα. Τα λέμε σύντομα εκεί στην πρώτη γραμμή της μάχης… Καλή δύναμη σε όλους!!»

Δείτε ολόκληρη την ανάρτησή του:

Για τους νεκρούς από κορονοϊό που ξεπέρασαν τις 2.000 τοποθετήθηκε το μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Λέσβου, Μυρσίνη Βουνάτσου, κάνοντας τη σύγκριση με τους νεκρούς στο Μάτι.

«Μωρέ θα το γράψω που να χτυπήσετε τον κ@@ο σας κάτω δεξιοί και αριστεροί. Αν για τους 102 νεκρούς του Ματιού γυρεύατε κρεμάλες πέστε μου για τους 2.000+ τι πρέπει να γυρέψουμε;;», έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Η απάντηση της Νέας Δημοκρατίας

Η παραπάνω ανάρτηση προκάλεσε την αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας, σημειώνοντας ότι «το πρόβλημα είναι πως η κυρίαρχη ιδεολογία τους είναι ο Πολακισμός που εκφράζεται σταθερά από την κορυφή ως τη βάση και από τα υπόγεια του Κουμουνδούρου μέχρι την Αυγή».

Η σχετική ανακοίνωση αναφέρει τα εξής: « Το μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Λέσβου που από την αρχή της πανδημίας συγκρίνει τους νεκρούς του κορονοϊού με τους νεκρούς από το Μάτι, επανήλθε ζητώντας κρεμάλες.

Το πρόβλημα δεν είναι η γραφικότητα των στελεχών τους. Το πρόβλημα είναι πως η κυρίαρχη ιδεολογία τους είναι ο Πολακισμός που εκφράζεται σταθερά από την κορυφή ως τη βάση και από τα υπόγεια του Κουμουνδούρου μέχρι την Αυγή.

Είναι αδιανόητο και προσβλητικό για τα θύματα και τις οικογένειές τους, κάποιοι να περιφέρουν χαιρέκακα την μικροψυχία τους. Η κρισιμότητα των στιγμών στη δίνη μιας παγκόσμιας πανδημίας απαιτεί σοβαρότητα, πράγμα άγνωστο στον ΣΥΡΙΖΑ».

Στα κρούσματα όντως υπάρχει μια μείωση κι αυτό είναι μια παράμετρος αρκετά αισιόδοξη για όλους μας, ανέφερε η πρόεδρος της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών – Πειραιώς Ματίνα Παγώνη σε εκπομπή στην ΕΡΤ.

Εξήγησε ότι ο αριθμός θανάτων και ο αριθμός των διασωληνωμένων δεν μπορούν να μειωθούν αυτή τη στιγμή, αν δηλαδή δεν περάσει ένα δεκαήμερο με δεκαπενθήμερο, προσθέτοντας ότι μετά από αυτό το χρονικό διάστημα αναμένεται να υπάρξει μια μικρή μείωση τους. Όπως είπε τότε θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε με καλύτερες συνθήκες και με σταδιακή άρση των μέτρων αξιολογώντας την κάθε μέρα και μόνο εάν εφαρμόζουμε τα μέτρα όπως πρέπει.

Ρεβεγιόν και τραπέζια θα πρέπει να γίνουν του χρόνου μετά τα εμβόλια τόνισε.

«Χρειάζεται αξιολόγηση των παραμέτρων καθημερινά, να περάσει αυτή η εβδομάδα να δούμε πώς θα διαμορφωθούν τα κρούσματα και μετά θα ξεκινήσουν οι εισηγήσεις για το τι πρέπει να γίνει και τι όχι».

Η κ. Παγώνη μίλησε και για το θέμα του εμβολιασμού λέγοντας ότι τα εμβόλια δεν βγαίνουν αν δεν είναι ασφαλή. «Tο ότι εμείς οι γιατροί και οι υγειονομικοί θα κάνουμε πρώτοι τους εμβολιασμούς είναι ένα μήνυμα ότι δεν πάμε να αυτοκτονήσουμε και σημαίνει ότι το εμβόλιο είναι ασφαλές και πρέπει όλοι να το κάνουμε».

Δείτε το βίντεο:

Σε μια εκ βαθέων κουβέντα βρέθηκε ο Γιάννης Μπέζος απέναντι από την Έλενα Κατρίτση στην εκπομπή της ΕΡΤ «Προσωπικά». Ο αγαπημένος καλλιτέχνης αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στα social media.

Ειδικότερα, ο Γιάννης Μπέζος σημείωσε χαρακτηριστικά πως «είμαι λίγο σνομπ εγώ. Το ομολογώ. Δεν θέλω να μιλάω με ηλίθιους. Δηλαδή υποφέρω. Προτιμώ να τους αφήσω στην ηλιθιότητα τους, να μεγαλώσουν και να εξαφανιστούν. Θέλω συνομιλητές σοβαρούς, θέλω ανθρώπους με μυαλό, σκέψη, εσωτερική ανησυχία και εσωτερική συγκρότηση. Σιχαίνομαι τους ανθρώπους οι οποίοι είναι μόνο λόγια, συνήθως είναι κάτι τεμπέληδες και ψευτοσοσιαλιστές αυτοί. Δεν θέλω ούτε να τους ξέρω, ούτε να τους βλέπω, και φυσικά δεν θέλω να συνομιλώ. Και δεν θα τους κάνω την χάρη ποτέ.

¨Μας αρέσουν τα λόγια τα πολλά. Μας αρέσουν πάρα πολύ γιατί δεν μένει τίποτα, ούτε αυτά μένουν. Τίποτα δεν μένει από τα social media. Τα πέρνει ο αέρας, ο χρόνος τα σαρώνει και τα πετάει στις αποθήκες» πρόσθεσε ακόμα ο δημοφιλής ηθοποιός. «Οτιδήποτε είναι να μείνει, θα μείνει ο κόσμος να χαλάσει.

Στην ίδια συνέντευξη, πλάι στον σύζυγο της, η Ναταλία Τσαλίκη μίλησε επίσης από καρδιάς στην Έλενα Κατρίτση και την εκπομπή «Προσωπικά».

Δείτε το βίντεο:

Αίσθηση έχει προκαλέσει η νέα δήλωση του γνωστού εικαστικού Κώστα Τσόκλη, ο οποίος εμφανίστηκε στην ΕΡΤ, «Art Week» και προχώρησε σε δηλώσεις που σίγουρα θα συζητηθούν.

Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το πώς νιώθει με την πανδημία του κοροναϊού, ο Κώστας Τσόκλης είπε χαρακτηριστικά:

«Έχω ένα είδος απογοήτευσης και θυμού για το πώς φέρθηκε η κοινωνία σε διαφορετικές ηλικίες. Δηλαδή, ένα μωρό παιδί το θεωρούμε άξιο για να ζήσει, αλλά δεν ξέρουμε αν είναι βόδι όρθιο ή είναι άνθρωπος που έχει μια αξία. Έναν γέρο ξέρουμε τι ψάρια έπιασε στη ζωή του. Εγώ, αν ήταν να σώσω έναν άνθρωπο στην ηλικία μου, που ζει ακόμα και δεν τα ‘χει χάσει, παρά ένα παιδί που δεν ξέρω τι θα γίνει, θα ‘σωζα τον γέροντα, γιατί να το ρισκάρω, ο γέρος είναι μια πραγματική αξία…».

Μάλιστα, έφερε ως παράδειγμα τον Πικάσο και την… κυρά Μαρία, διερωτώμενος: «Σκοτώνεις τον Πικάσο για να ζήσει η κυρά Μαρία, ακόμη και αν ο ένας είναι 84 χρονών και η άλλη 17;».

Το επίμαχο στιγμιότυπο μετά το 29ο λεπτό του παρακάτω βίντεο:

Δεν είναι η πρώτη φορά

Μάλιστα, αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κώστας Τσόκλης προκαλεί με τα λεγόμενά του. Συγκεκριμένα, πολλές αντιδράσεις, είχαν προκαλέσει οι απαράδεκτες δηλώσεις του περί πaιδόφιλών και βιaστών.

«Δεν καταλαβαίνω γιατί ο βιaστής είναι πιο κακός άνθρωπος από την κοπέλα που βγάζει τα βuζιά της έξω και προκαλεί. Τη βία ζητάει η ίδια, θέλει να τη βιaσουν» είχε πει το 2010 κατά τη διάρκεια ντοκιμαντέρ. Οι δηλώσεις του Κώστα Τσόκλη «δεν καταλαβαίνω γιατί η Αστυνομία πιάνει τον άνθρωπο που τη βίaσε και δεν πιάνει αυτή την ίδια που τον προκaλεί, αφού η φύση τον σπρώχνει να το κάνει αυτό» είχαν προκαλέσει γενική κατακραυγή στο Διαδίκτυο.

Ποιος είναι ο Κώστας Τσόκλης

Ο Κώστας Τσόκλης γεννήθηκε το 1930 και έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Αθήνα. Από τα 10 του χρόνια μέχρι τα 15, έζησε τον πόλεμο, τη γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο. Από τα 14 μέχρι τα 18 του δούλεψε ως βοηθός σπουδαίων μαστόρων στα ντεκόρ των κινηματογράφων.

Στα 18 του, μπήκε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών όπου για 6 χρόνια διδάχτηκε μια τυπική ακαδημαϊκή Τέχνη, χωρίς καλλιτεχνικές εξάρσεις και κάτω από άθλιες οικονομικές συνθήκες.

Στα 24 του υπηρέτησε για δύο χρόνια τη στρατιωτική του θητεία. Σ’ αυτά τα δύο χρόνια όμως έκανε δύο τρία θαυμάσια έργα ζωγραφικής, έμαθε ιταλικά και κέρδισε μια τρίχρονη κρατική υποτροφία, που του επέτρεψε να φύγει από την Ελλάδα σαν πολιτιστικός μετανάστης.

Το 1957, παντρεύτηκε την Φάνια Καπλανίδου, με την οποία απέκτησε μια κόρη, τη γνωστή δημοσιογράφο Μάγια Τσόκλη.

Για 11 χρόνια έζησε στη Ρώμη και το Παρίσι. Εκεί όμως γύρω στο 1964-65, κάτι μέσα του άλλαξε χωρίς να μπορεί να το προσδιορίσει, (ίσως οι πατρικές του ευθύνες;) και ενώ μέχρι τότε όλα για εκείνον στη ζωή και στην Τέχνη, ήταν συμπτωματικά και αυθόρμητα, μετατράπηκαν έξαφνα σε συνειδητά και ηθελημένα. Άρχισε να ελέγχει τα αισθήματά του, τις επιθυμίες του, το έργο του. Και τότε απρόσμενα ήρθε η επιτυχία. Μια επιτυχία που την χρωστάει στoν Μάικλ και την Ιλεάνα Σονάμπεντ αλλά και σε κάποιους ακόμα έμπορους τέχνης, που πίστεψαν σε εκείνον. Το Βέλγιο, η Ιταλία και η Γερμανία τον στήριξαν και άρχισαν να αγοράζουν έργα του, να γράφουν για εκείνον, να οργανώνουν εκθέσεις, να γίνονται φίλοι του.

Το 1971, φεύγει για το Βερολίνο, όπου έζησε, δούλεψε και εξέθεσε για 18 μήνες.

Το 1971- 1972 ζήσανε λοιπόν με τη δεύτερη σύζυγό του Ελένη, και τη Μάγια την κόρη του, στο Βερολίνο με υποτροφία της DAAD.

Όταν επέστρεψε στο Παρίσι, μπήκε στη ζωή του ο Αλέξανδρος Ιόλας, αυτό το μοιραίο για τη διεθνή του καριέρα πρόσωπο και βγήκε από τη ζωή του το 1986, λίγο πριν το θάνατό του.

Το 1973, η Ελένη και η Μάγια γύρισαν στην Αθήνα κι ο Κώστας Τσόκλης για 12 ολόκληρα χρόνια, ζούσε μεταξύ Παρισιού και Αθήνας, αμελώντας σταδιακά τη διεθνή του παρουσία και τονίζοντας την παρουσία του στην Ελλάδα.

Το 2010, άνοιξε στην Τήνο το Μουσείο που φέρει το όνομά του. Εκεί οργανώνουν, με την Χρυσάνθη Κουτσουράκη που διευθύνει το Μουσείο, και εκθέτουν κάθε χρόνο και μια άλλη περίοδο της δουλειάς του, πράγμα που τον βοηθάει στην αυτογνωσία και τον φέρνει σε επαφή με ένα άλλο κοινό που δεν το είχε μέχρι τότε γνωρίσει. Ανθρώπους δηλαδή, που για αυτούς η Τέχνη είναι, ή μια σπάνια πολυτέλεια ή κάτι που δεν τους αφορά ή τουλάχιστον δεν τους αφορούσε. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι συγκινούνται κάποτε από τα έργα του και τα γραφόμενά του και δεν διστάζουν να το πουν και να το δείξουν.

Περισσότεροι από 1.700 συνάνθρωποι μας έχασαν τη ζωή τους λόγω κορονοϊού τις τελευταίες τέσσερις εβδομάδες, αριθμός που δεν επιτρέπει εορταστικές σκέψεις ενόψει Χριστουγέννων.

Όταν οι καθημερινές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές λόγω της επιδημίας κορονοϊού διατηρούνται σε πρωτόγνωρους αριθμούς, η συζήτηση για άρση των μέτρων θα μπορούσε να θεωρηθεί έως και βέβηλη.

Ο Νοέμβριος αναμένεται να κλείσει με περισσότερους από 1700 θανάτους, με το lockdown να αρχίζει μόλις τώρα να αποδίδει, ενώ τα νοσοκομεία γεμίζουν συνεχώς. Ως εκ τούτου σκέψεις για λευκά Χριστούγεννα και πολύχρωμες απολαύσεις θεωρούνται ουτοπικές.

Ο μέχρι σήμερα τραγικός απολογισμός του Νοεμβρίου αποτυπώνει σχεδόν 1600 θανάτους λόγο κορονοϊού, τις τέσσερις πρώτες εβδομάδες του μήνα, δείχνοντας ότι η συζήτηση για άνοιγμα της κοινωνίας είναι ανεδαφική.

Τα στοιχεία από τον ΕΟΔΥ είναι αμείλικτα. Από την αρχή του Νοέμβρη 63.783 συμπολίτες μας διαγνώστηκαν θετικοί στον κορονοϊό με το 43% εξ αυτών να είναι ηλικίας μεταξύ 40 και 65 ετών, μια ηλικιακή ομάδα παραγωγικού πληθυσμού, η οποία όμως εμφανίζει και πολλές νοσηρότητες. Η ραγδαία δε εξάπλωση του ιού σ’ αυτές τις ηλικίες οδήγησε στον τριπλασιασμό των θανάτων, καθώς συνολικά από την αρχή της επιδημίας έχουν καταλήξει 301 με τους 194 μέσα στο Νοέμβρη. Μάλιστα μόνο χθες κατέληξαν 20.

Το ίδιο διάστημα νόσησαν περίπου 21.100 νέοι ηλικίας από 18 έως 39 ετών, με τους θανάτους σ᾽ αυτή την ηλικία να φτάνουν τους εννέα, ένας εκ των οποίων χθες. Ίσως να θεωρείται μικρό το ποσοστό, όμως πόσο ευχάριστο μπορεί να θεωρηθεί ένα τέτοιο γεγονός;

Το μεγαλύτερο πλήγμα δέχονται οι ηλικίες άνω των 65 ετών. Άνθρωποι που πιθανότατα να μην μετακινούνται συχνά όπως τα νεότερα άτομα μολύνονται από τον ιό με το τίμημα σε ανθρώπινες ζωές να είναι ιδιαίτερα βαρύ. Συγκεκριμένα, περίπου 10.400 συμπολίτες μας τρίτης ηλικίας νόσησαν από κορονοϊό, με το 14% αυτών να χάνει τη ζωή του. Το χειρότερο δε είναι ότι η απώλεια ζωής πολύ πιθανόν να μην οφείλεται σε κάποια δική του απροσεξία όπως συνέβη με τις δομές φιλοξενίας ηλικιωμένων.

Χθες η ανακοίνωση μειωμένων κατά περίπου 15% νέων κρουσμάτων έχοντας διενεργηθεί συνολικά περίπου 30.000 τεστ άφησε περιθώρια για κάποια αισιοδοξία. Όμως, το ρεκόρ των νέων θανάτων στους 121 αλλά και η παγίωση σε πάνω από 600 τους διασωληνωμένους, έδειξε ότι χρειάζεται αρκετό διάστημα ακόμη για να απαλλαγούμε από αυτά τα δραματικά νούμερα.

Την Παρασκευή η Καθηγήτρια Παιδιατρικής Λοιμωξιολογίας της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ και του ΠΓΝ «Αττικόν» και μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Βάνα Παπαευαγγέλου, θα έλεγε κανείς ότι ήταν ιδιαίτερα αισιόδοξη αναφέροντας ότι “σύμφωνα με μαθηματικά μοντέλα, που όμως βασίζονται στα πραγματικά επιδημιολογικά δεδομένα της χώρας μας, υπολογίζεται ότι κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο εβδομάδων, περίπου 1.600 συνάνθρωποί μας θα χρειαστεί να νοσηλευτούν, ενώ εισαγωγή σε ΜΕΘ θα χρειαστεί να κάνουν περίπου 250 άτομα”.

Αν σκεφτεί κανείς ότι οι περισσότεροι από τους ασθενείς που κατέληξαν χθες ήταν διασωληνωμένοι, σημαίνει ότι οι κενές κλίνες σε ΜΕΘ που απελευθερώθηκαν, λόγω της τραγικής κατάληξης, καλύφθηκαν άμεσα. Κοινώς, μπορεί έως και 100 άτομα να εισήχθησαν σε ΜΕΘ. Επίσης τα 1600 άτομα δείχνουν κατά μέσο όρο νέες εισαγωγές περίπου 115, κάτι που δεν ισχύει.

Με τον κορονοϊό να επελαύνει, πόση συναισθηματική νοημοσύνη απαιτείται λοιπόν για να θεωρήσουμε ότι ο οικονομικός παράγοντας θα πρέπει να βγει από την πολιτική ρητορική;

Και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και το γεγονός ότι αν τα μέτρα αρθούν και υπάρχουν εκατοντάδες κρούσματα στην κοινότητα, ακόμη κι αν εχει αρχίσει ο εμβολιασμός, δεν θα αποφύγουμε ένα τρίτο και πιθανότατα ακόμη χειρότερο τρίτο κύμα.

«Καλά Χριστούγεννα, υπομονή, χαμογέλα μου» είναι τα μηνύματα που έγραψαν στις στολές τους γιατροί στο Μαμάτσειο Κοζάνης για να δώσουν θάρρος στους ασθενείς με κορονοϊό.

Εργαζόμενοι στο Μαμάτσειο νοσοκομείο Κοζάνης με αισιοδοξία και Χριστουγεννιάτικο πνεύμα ζωγράφισαν στις ειδικές στολές τους χριστουγεννιάτικα δέντρα, ευχές και τα ονόματά τους.