Ο Σταύρος μιλώντας σε επιστημονικό συνέδριο του Παγκύπριου Συνδέσμου «Ένα όνειρο μια Ευχή», συγκίνησε περιγράφοντας όλα όσα βίωσε, ενώ ταυτόχρονα έστειλε ένα δυνατό μήνυμα σε όλους εκείνους τους συνανθρώπους μας οι οποίοι δίνουν τη δική τους μάχη με τον καρκίνο.
Διαβάστε ολόκληρη την συγκλονιστική κατάθεση ψυχής του Σταύρου:
ΚΑΡΚΙΝΟΣ – Ο δράκος στο παραμύθι κάθε ανθρώπου. Ο εφιάλτης, που αρνείσαι πως θα σου κληρωθεί να δεις, αλλά που ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η μοίρα. Κι αυτό το άτιμο Σύμπαν, μας παίζει παιγνίδια που ποτέ δεν περιμένουμε. Που ξέρουμε πως υπάρχουν, αλλά ποτέ, μα ποτέ, δεν τολμούμε να τα σκεφτούμε να συμβαίνουν σε μας.
Το έβλεπα στην τηλεόραση, το διάβαζα στα περιοδικά, μάθαινα και ιστορίες από φίλους και γνωστούς. Σοκαριζόμουν για λίγα λεπτά και ύστερα πάλι, παρασυρμένος από την καθημερινότητα, άφηνα τα προβλήματα του κόσμου και έπιανα τα δικά μου.
Κανείς άλλωστε δε θα μπορούσε να με κατηγορήσει. Όλοι το κάνουν. Βέβαια, ποτέ δε φανταζόμουν πως θα ξημέρωνε η μέρα που το ξένο πρόβλημα θα γινόταν οικείο. Όσο πιο δικό μου γίνεται… Πως θα ξημέρωνε εκείνη η μέρα, που ο θυρεοειδής αδένας μου δεν θα ήταν πια δικός μου, αλλά δικός του. Δύο μικροί όζοι στο δεξιό λοβό του θυρεοειδή μου, ήταν η πρώτη διάγνωση.
Να σας συστηθώ. Είμαι ο Σταύρος Θεράποντος, δεκαεπτά χρονών, μαθητής της τρίτης λυκείου και ταξίδεψα με τον καρκίνο. Τον κουβαλούσα μέσα μου σαν αποσκευή για επτά μήνες. Θυμάμαι το χτυποκάρδι σε κάθε αίθουσα αναμονής κι όλα τα στάδια.
Γιατρός, υπερηχογράφημα, παρακέντηση, βιοψία, κι άλλο υπερηχογράφημα, άλλος γιατρός, κι άλλος γιατρός, χαρτογράφηση λεμφαδένων, χειρουργείο. Κι ένα μαχαίρι, μπηγμένο βαθιά, στο κάτω μέρος του λαιμού.
Το χειρουργείο μου έγινε στις 28 Αυγούστου 2018 και κράτησε 5 ώρες. Ο καλός μου γιατρός Δρ. Βασίλης Κωνσταντινίδης, βρέθηκε στο πλευρό μου στο δωμάτιο 39 της κλινικής Ευαγγελίστριας στη Λευκωσία, ενημερώνοντας με ότι θα ξεκινήσουμε με μισή θυρεοκτομή (δηλαδή αφαίρεση του μισού θυρεοειδή). Θα ακολουθούσε ταχεία βιοψία και αναλόγως του αποτελέσματος θα προχωρούσε το χειρουργείο.
Είχε βλέπετε μπροστά του ένα παιδί 16,5 χρονών και θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να του σώσει το μισό θυρεοειδή. Είχε μπροστά του ένα παιδί, του οποίου οι σπουδές του στην Ιατρική σχολή αποτελούν όνειρο ζωής, και σε καμία περίπτωση και μπροστά σε κανένα εμπόδιο δεν θα απαρνιόταν.
Να μου επιτρέψετε σε αυτό το σημείο, να κάνω μια μικρή αναφορά στο τι είναι ο θυρεοειδής. Είναι ο μεγαλύτερος ενδοκρινής αδένας του ανθρώπινου οργανισμού. Εντοπίζεται στην πρόσθια περιοχή του τραχήλου, μπροστά και κάτω της τραχείας.
Έχει μάζα περίπου 20 γραμμάρια και αποτελείται από 2 λοβούς (δεξιά και αριστερά) οι οποίοι συνδέονται μεταξύ τους με τον ισθμό. Ο θυρεοειδής αδένας παράγει και εκκρίνει στο αίμα τρεις ορμόνες, τη θυροξίνη T4 και T3 που ρυθμίζουν το μεταβολισμό όλων των ιστών, και την καλσιτονίνη που ελαττώνει τα επίπεδα ασβεστίου του αίματος.
Εάν η ταχεία βιοψία, που θα γινόταν κατά τη διάρκεια του χειρουργείου έδειχνε καλοήθεια, τότε θα συνέχιζα τη ζωή μου με μισό θυρεοειδή και με ορισμένο συμπλήρωμα ή σχεδόν καθόλου θυροξίνης αφού ο μισός θυροειδής που θα έμενε θα μπορούσε να παράγει ικανοποιητική ποσότητα θυροξίνης. Οι ελπίδες όσων με περίμεναν έξω από το χειρουργείο διαψεύστηκαν.
Η ταχεία βιοψία έδειξε κακοήθεια. Συνεχίστηκε το χειρουργείο με ολική θυρεοκτομή και λεμφικό καθαρισμό.
Έπρεπε να γίνει πολύ καλός λεμφικός καθαρισμός για να μην μείνουν στον οργανισμό μου υπολείμματα καρκινικού ιστού. Κατά 95% αυτό επιτεύχθηκε στο χειρουργείο.
Το υπόλοιπο 5% όπως με ενημέρωσαν οι γιατροί, θα έφευγε με τη θεραπεία του ραδιενεργού ιωδίου. Η ολική αφαίρεση του θυρεοειδή μου, έχει σαν αποτέλεσμα ο οργανισμός μου να μην παράγει τις ορμόνες που ανέφερα πιο πάνω και να είμαι πλέον εξαρτημένος από τη θυροξίνη εφόρου ζωής.
Θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες για το χειρουργείο μου, τα φάρμακα μου, τις ώρες στις αίθουσες αναμονής για αναλύσεις και εξετάσεις. Αντί αυτού θα σας μιλήσω για το τι επικράτησε μέσα μου. Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΖΩΗ, και η επιθυμία να κάνω όλα όσα δεν είχα κάνει.
Και ήταν πολλά. Δε θα τα χάριζα σε κανένα. Είχα δίπλα μου ανθρώπους να με αγαπούν. Τον πατέρα μου… Τη μητέρα μου… Τη μικρή μου αδερφή Μαρίνα… Γιαγιάδες και παππούδες… θείους και θείες… και τον αγαπημένο μου φίλο Σωτήρη…
Και ήταν αυτή η αγάπη που με έκανε να ξυπνήσω και να νιώσω δυνατός. Είχα πολύ σοβαρά πράγματα να ανησυχήσω. Το σχολείο μου, τα μαθήματα μου και τις σπουδές μου. Στην τελική ανάλυση, μια μάζα 20 γραμμαρίων είχε φύγει από πάνω μου. Κι εγώ έπρεπε να παλέψω για τη ζωή μου. Όλα τα άλλα θα γίνονταν.
Και πάλεψα. Πιο πολύ με τον ίδιο μου τον εαυτό και τα ατέλειωτα γιατί. Αποτέλεσμα αυτής της μάχης, μια ουλή στο στέρνο και άπειρες στην καρδιά. Και τις έκλεισα όλες. Μία προς μία. Αγάπη την αγάπη. Πείσμα το πείσμα. Θέληση τη θέληση.
Για τη ζωή που δεν είχα ζήσει και δεν θα την εγκατέλειπα. Και τα κατάφερα. Η ουλή μου δείχνει τι πέρασα, αλλά εκεί είναι και η δύναμη μου.
Ο καρκίνος, είναι μια ασθένεια και όπως κάθε ασθένεια είναι ένας αγώνας με πολύπλευρες απώλειες. Θύμωσα πολλές φορές που αρρώστησα νέος, που έπρεπε να παλέψω με τις ορμόνες και το σώμα μου, που έπρεπε να ξοδέψουμε τα λεφτά μας σε γιατρούς και χειρουργεία.
Δεν θα ξεχάσω πως καθ΄ όλη τη διάρκεια της περιπέτειας μου ένιωθα τους γονείς μου να ψάχνουν τον τρόπο να αντιμετωπίσουν το γεγονός της ασθένειας μου. Άκουσα πολλές φορές τη μητέρα μου να ενημερώνεται από τους καλύτερους γιατρούς και να μιλά αμέτρητες ώρες στο τηλέφωνο παίρνοντας πληροφορίες για το καρκινάκι μου όπως το έλεγε και έβλεπα τον πατέρα μου να παλεύει για να κρατήσει τις ισορροπίες.
Άτιμο πράγμα ο καρκίνος. Παλεύει να σου στερήσει την ανθρώπινη υπόσταση. Να σε μετατρέψει σε σκιά του εαυτού σου, πριν σε τραβήξει μαζί του στο σκοτάδι.
Κι όμως. Έμεινα στο φως. Μου στέρησε λίγους μήνες από τη ζωή μου και το θυρεοειδή μου, αλλά μου έμαθε να αγαπώ, να συγχωρώ, να δικαιολογώ, να μιλώ μέσα από την ψυχή μου, να είμαι αληθινός. Μου έμαθε την αξία της οικογένειας, της φιλίας, την αξία της κάθε στιγμής.
Αναμφισβήτητά, έχασα πολλά πράγματα από τον καρκίνο.
Ταλαιπωρήθηκα σωματικά και πνευματικά. Έχασα χρόνο από το διάβασμα μου. Έχασα χρόνο που θα μπορούσα να ξοδέψω σε άλλα πράγματα όπως έκαναν οι συμμαθητές μου εκείνο το διάστημα (πάρτι, βόλτες, καλοκαιρινές εκδρομές).
Έχασα την εμπιστοσύνη μου στη νεότητα (είμαι νέος, τι μπορώ να πάθω; αναρωτιόμουν) και στη φυσική τάξη των πραγμάτων (οι νέοι δεν αρρωσταίνουν από τόσο σοβαρές ασθένειες, έλεγα στον εαυτό μου). Ωστόσο είναι πολλά αυτά που κέρδισα από τον καρκίνο, ώστε ακόμη και αυτά που έχασα και μου φαίνονταν τότε σημαντικές απώλειες, πιστεύω πως δεν τα είχα τότε, αλλά ούτε και τώρα τα έχω τόσο πολύ ανάγκη.
Με τον καρκίνο έμαθα πόσοι και ποιοι με αγαπούν πραγματικά. Πολλοί ήταν αυτοί που μου έλεγαν «θα τα καταφέρεις»… Υπήρξαν κι αυτοί που μου ψιθύριζαν καθημερινά «θα τα καταφέρουμε»… Μεγάλη διαφορά!!!
Σε κάποια από τις επισκέψεις μου στο γιατρό μου, διάβασα στον πίνακα ανακοινώσεων το εξής:
«Πριν σου στείλει ο Θεός τον Σταυρό που σηκώνεις, Τον κοίταξε με τα πάνσοφα μάτια Του. Τον εξέτασε με τη Θεία λογική Του. Τον εξέλεξε με την ατέλειωτη δικαιοσύνη Του. Τον θέρμανε στην γεμάτη αγάπη καρδιά Του.
Τον ζύγισε καλά με τα στοργικά Του χέρια, μην τυχόν και πέσει βαρύτερος απ’ όσο μπορείς να σηκώσεις. Και αφού υπολόγισε το θάρρος σου, Τον ευλόγησε και τον απέθεσε στους ώμους σου. Μπορείς να Τον σηκώσεις. Κράτησε Τον και ανέβαινε, από τον Γολγοθά στην Ανάσταση.»
Βράχος στο πλάι μου ήταν και ο πνευματικός μου ο Πάτερ Ανδρέας της ενορίας μου Αγίας Ζώνης, ο οποίος μου έλεγε σε κάθε μας συνάντηση να μη λέω στο Θεό πόσο μεγάλη είναι η καταιγίδα που περνώ αλλά να λέω στην καταιγίδα πόσο μεγάλος είναι ο Θεός που πιστεύω. Η πίστη μου στο Θεό λειτουργούσε σαν ισχυρό παυσίπονο στην ψυχή μου και η προσευχή μου, έδιωχνε τον πανικό και τις αρνητικές σκέψεις.
Ο καρκίνος δε σημαίνει απαραίτητα ΤΕΛΟΣ. Μπορεί να σημαίνει και μια καινούργια ΑΡΧΗ. Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που κέρδισα από τον καρκίνο, είναι η συνειδητοποίηση της εσωτερικής μου δύναμης. Ο καρκίνος είναι μια σειρά από μικρές μάχες που όταν τις κερδίζεις μία – μία νιώθεις ακόμη πιο δυνατός.
Ο καρκίνος με βοήθησε να δω τη ζωή διαφορετικά. Να εκτιμήσω όλα όσα έχω και τα οποία θεωρούσα δεδομένα, να συνειδητοποιήσω ότι τίποτα δεν είναι τόσο σοβαρό όσο φαίνεται, να αποβάλω το άγχος μου και φυσικά να θέλω να επικοινωνήσω την εμπειρία μου για να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο για το θέμα του καρκίνου, για να βοηθήσω άλλα παιδιά να δουν θετικά αυτή την εμπειρία και να την αντιμετωπίσουν με κουράγιο.
Ο καρκίνος δεν είναι σίγουρα εύκολη υπόθεση. Είναι μια δύσκολη υπόθεση για όλους. Και για τους ασθενείς και τους συγγενείς τους, αλλά και για το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Η έγκαιρη πρόληψη όμως, βοηθά να τον νικήσουμε, να ταξιδέψουμε μαζί του, να τον μετατρέψουμε σε κάτι δημιουργικό.
Δεν πρέπει να τον φοβόμαστε. Ο καρκίνος μπορεί να είναι μια μοναδική ευκαιρία για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Η έγκαιρη διάγνωση με βοήθησε να συνεχίσω τη ζωή μου. Είμαι ένα παράδειγμα νέου που κατάφερε να νικήσει τον καρκίνο και χαίρομαι πολύ για αυτό. Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο πιο άδεια θα ήταν η ζωή μου χωρίς την εμπειρία αυτή.
Ο καρκίνος δεν είναι ντροπή. Μπορούμε να τον προλάβουμε και να τον αντιμετωπίσουμε, αρκεί να μιλήσουμε για αυτόν ανοικτά, να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας και τις σκέψεις μας. Είμαι σίγουρος πως μόνο μιλώντας αληθινά μπορείς να κερδίσεις τη μάχη της ενημέρωσης και της πρόληψης.
Ο καρκίνος είναι πια πίσω μου. Αν φοβάμαι; Ναι, φυσικά – αλλά φοβάμαι κι όταν περνάω ένα μεγάλο δρόμο. Αν θα ξεχάσω την εμπειρία του καρκίνου; Ούτε μπορώ, καθώς η ανάμνηση του είναι χαραγμένη στο σώμα μου, αλλά ούτε και θέλω.
Θέλω η εμπειρία του να εξακολουθεί να με εφοδιάζει καθημερινά με την ευγνωμοσύνη που έμαθα να νιώθω για τα απλά πράγματα, με την ικανότητα να διακρίνω τα σημαντικά από τα ασήμαντα, με την επίγνωση ότι αξίζει να φροντίζω τον εαυτό μου.
Και όχι μόνο να τα νιώθω, αλλά να αγωνίζομαι για την εφαρμογή τους. Θέλω με άλλα λόγια να μην καθορίζει ο καρκίνος την καθημερινότητα μου, όπως έκανε μέχρι πρόσφατα, αλλά να με βοηθάει να αποθεραπεύομαι κάθε μέρα – ακόμη κι όταν θα έχουν περάσει πολλά χρόνια, μετά από εκείνη την πρώτη φορά στο γιατρό.
Να σας συστηθώ και πάλι. Είμαι ο Σταύρος Θεράποντος, δεκαεπτά χρονών, μαθητής της τρίτης λυκείου και νίκησα τον καρκίνο.
Συγκλονιστικός ο νεαρός. Μαχητής της ζωής. Αυτής της ζωής την οποία μερικοί από εμάς τη θεωρούμε δεδομένη… όμως δεν είναι…
