Ο «νέος Τσίπρας» θα χρειαστεί διακριτό στίγμα ιδεολογίας και πολιτικής-που θα εκπροσωπεί συγκεκριμένες ανάγκες της κοινωνίας.
Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
ωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια από την πλευρά του αλλά με σπόνσορα την…κυβέρνηση ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε να τραβήξει τη δημόσια προσοχή, σε μια ζωτική πολιτική περίοδο.
Η «νομιμοποίηση» της συζήτησης για την ίδρυση κόμματος – που ορισμένοι ονομάζουν «επιστροφή» του -προκύπτει θεωρητικά από τη διαπίστωση «κενού ηγεσίας » ,στην ευρύτερη Δημοκρατική Παράταξη.
Με άλλα λόγια : «ο Μητσοτάκης κυριαρχεί γιατί δεν έχει αντίπαλο» και ο προκάτοχός του προτίθεται να του προσφέρει έναν.
Η προσφορά όμως αποκτά περιεχόμενο, μόνο αν ληφθεί υπόψη ότι, για τις αλλεπάλληλες νίκες του σημερινού Πρωθυπουργού στις μεταξύ τους αναμετρήσεις, δεν ευθύνεται ο Τσίπρας , αλλα ο …ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι και τόσο αβάσιμο. Αλλά για τους πολιτικούς παρατηρητές, μάλλον είναι αργά για δάκρυα Στέλλα. Πράγματι η κυριαρχία Μητσοτάκη, είχε μεγάλο χορηγό τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα με τους Πολάκηδες και τους Παπάδες. Αλλά τα πολιτικά λάθη του Τσίπρα-ως Πρωθυπουργού και στη συνέχεια ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης- εδραίωσαν τον φιλόδοξο κληρονόμο…
Από αυτή την άποψη πανίσχυρο δεν τον έκανε η απουσία του Τσίπρα, αλλά η παρουσία του.
Αν το θρυλούμενο πολιτικό κενό στην αντιπολίτευση, μπορεί να περιγραφεί, ως φυσική πολιτική αδυναμία του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ – δηλαδή του Ανδρουλάκη και του Φάμελλου – ο Τσίπρας μπορεί να το καλύψει μόνο με την έννοια ότι στο κόμμα του δεν θα υπάρχει άρωμα από τα δυο κόμματα.
Δεν το καλύπτει ούτε αν συνενωθούν τα δυο κόμματα και του προσφέρουν την ηγεσία- που αποκλείεται- ούτε αν παραμερίσει Φάμελος- που δεν δείχνει και τόσο κορόιδο – για να αναλάβει ο Τσίπρας τον ΣΥΡΙΖΑ με άλλο όνομα.
Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει αναφέρει το παραμικρό για ίδρυση κόμματος, και η σχετική συζήτηση συντηρείται με υπαινιγμούς και πληροφορίες. Αλλά προφανώς όταν λέει ότι «του λείπει η επαφή με τους ψηφοφόρους» δεν εννοεί αυτό που του υπενθύμισε ένας δήμαρχος: βουλευτής είναι, μπορεί να έχει όση επαφή θέλει.
Στα ΜΜΕ που διανοίγουν δρόμους για το «νέο κόμμα» – αγνώστου ταυτότητας προς το παρόν-ορισμένοι, προβλέπουν ότι θα περιλαμβάνει «νέα και άφθαρτα πρόσωπα»- στα ηγετικά κλιμάκια τουλάχιστον. Ωραία ιδέα. Αλλά που θα τα βρει; Στελεχόδεντρα δεν υπάρχουν.
Αν δεχθούμε ότι, θα παρακάμψει τους μηχανισμούς των σημερινών κομμάτων της Δημοκρατικής παράταξης και θα αιμοδοτήσει το κόμμα του με νέες φιγούρες από την κοινωνική και… εκλογική βάση τους- όπως το 2012,το 2015, αλλά και το 2019- αυτά τα κόμματα θα συνεχίσουν να υπάρχουν, με τα γνωστά στελέχη τους.
Δηλαδή θα έχει ως αντιπάλους του, τις ηγεσίες τους και τους πρώην υπουργούς του. Πολύ συσπειρωτικό δεν δείχνει.
Ενδεχομένως σε επόμενη φάση – ήτοι από τις μεθεπόμενες εκλογές του …. 2031, θα μπορεί να συσπειρώσει δυνάμεις από όμορους σχηματισμούς. Οπότε τώρα αρκεί να μπει στη Βουλή ,με έναν «καλό» ποσοστό.
Ωστόσο επειδή η πολιτική είναι αμείλικτη- ειδικά όταν πρόκειται να λειτουργήσει ο νόμος του μηδενικού αθροίσματος- ο πρωην Πρωθυπουργός, εκτός από τη ΝΔ θα πρέπει να αντιμετωπίσει και όσα θα του προσάπτουν πρωην «σύντροφοί» του, που δεν θα τον, ράνουν με άνθη βεβαίως αν πάει να τους κλείσει τα σπίτια…
Ας μην κοροιδευόμαστε όμως: τα περί νέας στελέχωσης είναι για αιθεροβάμονες. Οποια πολιτικά και ιδεολογικά γνωρίσματα και αν δώσει στο κόμμα του ο Τσίπρας, στο τέλος τον ΣΥΡΙΖΑ , τη Νέα Αριστερά και τα πέριξ θα καταλήξει να αφαιμάξει.
Ο «νέος πολιτικός φορέας» του θα είναι νέος -παλαιός- ΣΥΡΙΖΑ. Μείον τα γνωστά «βαρίδια» και όσους θα αρνηθούν τη μεταστέγαση, για ηθικούς λόγους- αλλα και για το κόστος που θα επωμισθούν εναντιούμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ του Φάμελλου, στον οποίο έχουν ρόλους.
Μπορεί πχ ο ανερχόμενος Κώστας Ζαχαριάδης να εγκαταλείψει το κόμμα του οποίου είναι εκπρόσωπος; Για ποιο λόγο να φύγουν οι ΠΑΣΟΚογενείς Γιάννης Ραγκούσης και η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, που πρώτευσαν στις εσωκομματικές εκλογές;
Θα πάει με τον Τσίπρα η Όλγα Γεροβασιλη που τιμήθηκε από ΣΥΡΙΖΑ και θα μπορούσε να είναι η ιδια στη θέση το Φάμελλου; Και μαζί της ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος ο Γιαννης Μαντζουράνης και άλλοι αξιωματούχοι της Κουμουνδούρου ;
Πώς θα αλλάξουν κόμμα ο γραμματέας Στ. Καλπάκης, ο δραστήριος ευρωβουλευτής, Κ. Αρβανίτης και αλλοι της Πολιτικής Γραμματείας , ο υποψήφιος πρόεδρος Ν. Φαραντούρης;
Τελικά: ποιοι θα αναλάβουν να υποδείξουν στον Φάμελλο ότι πρέπει να συμπεριφερθεί «σαν χνούδι μπροστά στην ηλεκτρική σκούπα» – κατά τη διατύπωση διακεκριμένου αρθρογράφου της «Καθημερινής»;
Τελικά, τι είδους κόμμα θα προκύψει με συμπεριφορές ποδοσφαιριστών που αλλάζουν ομάδα, σε κάθε σεζόν;
Αν πράγματι συναθροιστούν στο νέο κόμμα Τσίπρα πρώην Συριζαίοι, γιατί να εμφανιστούν και νέα πρόσωπα δίπλα τους;
Το κόμμα- ως προϊόν μεταβολισμού του πολιτικού φορέα μιας παράταξης- δεν είναι εργαστηριακή κατασκευή. Προκύπτει από τα ιστορικά συμφραζόμενα της συγκυρίας, για την οποία κάποιος έχει απαντήσεις.
Όπως ο Καραμανλης για τη Δεξιά το 1956 και το 1974, και ο Ανδρέας Παπανδρέου 1974 για τη Δημοκρατική παράταξη. Και νοείται ως ανώτερη μορφή οργάνωσης του λάου, με βάση ιδεολογικά και πολιτικά κριτήρια.
Δεν μιλάμε για την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου, ούτε για γραφείο αποκατάστασης αποτυχόντων άλλων σχημάτων.
Ακόμη και αν το κόμμα Τσίπρα, εμφανιστεί με το επιχείρημα «θα νικήσει τον Μητσοτάκη», πως θα το θεμελιώσει όμως, όταν δεν τον έχει νικήσει ούτε μια φορά μέχρι τώρα;
Από το 2023 δεν προσήλθε ούτε μια φορά στη Βουλή να τον αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο- ούτε καν στα θέματα που θεωρητικά είναι προνομιούχος. Ούτε όταν έβραζε η χώρα κατά του Νεομητσοτακισμού.
Αν πράγματι ο Τσίπρας μπορεί να «νικήσει» μετά την κυβερνητική φθορά Μητσοτάκη- στην οποία δεν υπολείπεται και ο ίδιος, που είχε και… αντιπολιτευτική φθορά- καιροφυλακτεί άλλος κίνδυνος: να του συμβεί το γνωστό: «ξέραμε τις απαντήσεις, αλλά μας άλλαξαν τις ερωτήσεις». Εφόσον η ΝΔ αλλάξει ηγεσία, για δικούς της λόγους.
Ορισμένοι αναφέρονται σε δημοσκόπους που προβλέπουν ότι το νέο κόμμα Τσίπρα, θα ξεκινήσει με «διψήφιο ποσοστό». Ενδιαφέρον, αλλά στοιχειώδης σωφροσύνη επιβάλει να μην βάζει κανείς τα λεφτά του σε δημοσκοπήσεις μέσα στο κατακαλόκαιρο.
Άλλοι προβλέπουν πως όσα θα αναφέρει στο βιβλίο του ο πρώην Πρωθυπουργός, θα διευκολύνουν την ίδρυση κόμματος, γιατί θα τον…δικαιώνουν. Το επιχείρημα δεν είναι επαρκές: η αυτοδικαίωση δεν είναι ακριβώς δικαίωση.
Αν ανοίξει συζήτηση για το 2015, θα είναι απλώς συζήτηση για το παρελθόν -άρα θα ενδιαφέρει κυρίως ιστορικούς του…μέλλοντος- και πάντως έξω από τις προτεραιότητες της εποχής
Επιπλέον, πως θα την κρατήσει αποκλειστικά στα πλαίσια που τον ευνοούν; . Αναπόφευκτα θα πρέπει να αντιμετωπίσει και τα αρνητικά στοιχεία, που θα ανασύρουν, επ ευκαιρία, οι άλλοι.
Όχι και πολύ καλή αρχή για ίδρυση νέου κόμματος. Ρωτήστε και τον Γ. Παπανδρέου που το δοκίμασε. Η θεωρία της δικαίωσης δια του ξεφορτώματος των παλαιών βαρών, δεν πουλάει. . Άλλωστε πολλοί στην ουρά που την περιμένουν για τη δική τους περίοδο
Αν λοιπόν ο πρώην Πρωθυπουργός επιλέξει τον ετεροπροσδιορισμό, για να σταδιοδρομήσει ως αντι-Μητσοτάκης, δύσκολα θα εξαλείψει από τη συλλογική μνήμη ότι είχε αυτόν τον ρόλο και από καλύτερες θέσεις, αλλά δεν τον ωφέλησε.
Αν μάλιστα το κόμμα Τσίπρα εμφανιστεί στις αμέσως επόμενες εκλογές, θα έχει ένα δίλημμα: αν ισχυριστεί ότι πάει για την πρώτη θέση θα προκαλέσει μειδιάματα . Αν περιοριστεί στο στόχο της δεύτερης, πάλι ήττα θα είναι, ακόμη και αν την πάρει…
Κακά τα ψέματα. Τα κόμματα δεν δημιουργούνται με άνωθεν συνταγές- ούτε με επικοινωνιακά «πρότζεκτ» που βρίσκουν ενδιαφέροντα κάποιοι στις συναναστροφές των Βορείων προαστίων, επειδή θα «αλλάξουν οι ισορροπίες».
Δεν υπάρχουν επίσης με αλά καρτ χαρακτηριστικά. Ο «νέος Τσίπρας» θα χρειαστεί διακριτό στίγμα ιδεολογίας και πολιτικής-που θα εκπροσωπεί συγκεκριμένες ανάγκες της κοινωνίας. Αυτό προς το παρόν δεν διακρίνεται και αν πρόκειται να είναι το αντίθετο του «παλαιού Τσίπρα» δεν θα αποδώσει…
Ως πρόσωπο διαθέτει φυσικά προσόντα και αξιοποιήσιμο πολιτικό κεφάλαιο από την πρωθυπουργία του: δυνατή σκηνική παρουσία, τεκμηριωμένο δημόσιο λόγο και έντιμη διακυβέρνηση. Παρ ότι τα περιόρισε αρκούμενος ως τώρα σε σεμινάρια, επιλεκτικές εμφανίσεις και αναζήτηση του χρυσόμαλλου δέρατος εκείθεν του Ατλαντικού.
Ότι μένει έχει ασφαλώς αξία, αλλά μόνο όταν ζητηθεί. Για τη χώρα, όχι ως αυτοσκοπός, ή «δεύτερη ευκαιρία για καριέρα». Ούτε για την η αποκατάσταση των μπατιρισμένων της «πρώτη φορά Αριστεράς».
Αυτή την περίοδο για το «κόμμα Τσίπρα» γίνεται λόγος στα ΜΜΕ και υπάρχει ως κρυφό αντικείμενο του πόθου των κατακερματισμένων Συριζαίων του παλιού καιρού. Αλλά προς το παρόν, δεν διακρίνεται κανένα αυθόρμητο κίνημα « ε, ε, έρχεται…»
Πηγή: ieidiseis.gr
