Απόσπασμα από τη συνέντευξη που έδωσε η Ελένη Κοκκίδου στην εκπομπή “Τετ α τετ” και τον Τάσο Τρύφωνος προβλήθηκε σήμερα το πρωί στο Happy Day.
Στο απόσπασμα αυτό, η Ελένη Κοκκίδου η οποία πρωταγωνιστεί για ακόμη μια τηλεοπτική σεζόν στην επιτυχημένη σειρά “Μην αρχίζεις τη μουρμούρα” αναφέρεται στο σοβαρό πρόβλημα υγείας που πέρασε και την οδήγησε πολύ κοντά στον θάνατο.
«Αναθεώρησα τα πάντα στη ζωή μου. Αγγίζοντας τον θάνατο, γύρισε καπάκι η οπτική μου για τη ζωή. Γέμισα χαρά, κατάλαβα ότι η ζωή είναι ένα δώρο και ότι εσύ είσαι υπεύθυνος 100% γι’ αυτή. Αυτό που ήταν τρομακτικό για εμένα, ήταν το ότι έβαλα τους γονείς μου σε αυτή την περιπέτεια. Δεν κοιμόμουν για χρόνια και το ανοσοποιητικό μου σύστημα έφτασε στο μηδέν.
Οι γιατροί μου έλεγαν ότι ήμουν σαν γέρος 90 χρονών. Δεν υπήρχε ανοσοποιητικό από τα ξενύχτια τα οποία ερχόντουσαν από υπερένταση και ψυχική δυσκοιλιότητα. Είπα, “θα πολεμήσεις με νύχια και με δόντια”, για τους γονείς μου το έκανα γιατί αυτός που φεύγει δεν καταλαβαίνει. Αυτός που μένει είναι το θέμα. Η μητέρα μου εκ των υστέρων μου είπε ότι σκεφτόταν αν θα έρθει στην κηδεία ή όχι και αποφάσισε ότι δε θα άντεχε και μάλλον δε θα ερχόταν.
Φοβερά πράγματα. Γι’ αυτό λέω ότι ήμουν υπεύθυνη, γιατί από εξάντληση του εαυτού μου αυτό το μικρόβιο άρχισε να τρέχει στον οργανισμό και γέμισαν οι πνεύμονες πύον κτλ κτλ. Έζησα σε ένα κενοτάφειο. Η εντατική είναι πολύ δύσκολο πράγμα και δε φεύγει ποτέ από τη μνήμη σου» εξομολογήθηκε η Ελένη Κοκκίδου.
Θυμάμαι, ήταν μια συνηθισμένη μέρα του χειμώνα όπου εγώ και η οικογένεια μου ετοιμαζόμασταν για εκδρομή στα χιόνια. Εγώ μόλις 9 χρονών τότε, ήμουν ένα παιδί γεμάτο χαρά, ανεμελιά με όρεξη και όνειρα για τη ζωή και προπάντων πάντα ακούραστη από το παιχνίδι.
Δεν προλάβαμε καλά- καλά να τελειώσουμε το παιχνίδι μας στα χιόνια με τους γονείς μου, απροσδόκητα ένιωσα μια αδιαθεσία, η οποία δεν μπορούσε να εξηγηθεί για εμένα. Ήταν περίεργο γιατί ποτέ μου δεν έχανα την όρεξη για παιχνίδι.
Θυμάμαι ήταν 28 Μαρτίου του 2011.
Ένας έντονος βήχας που με έπνιγε ολόκληρο το Σαββατοκύριακο μας οδήγησε μαζί με την μητέρα μου, Δευτέρα πρωί πρωί να επισκεφτούμε τον παιδίατρο μου.
Αφού ο γιατρός έγραψε όλα τα σχετικά φάρμακα για τον βήχα και αφού με είδε λίγο χλωμή, εισηγήθηκε να κάνω αναλύσεις μήπως χρειαζόταν να πάρω κάποιες βιταμίνες.
Τα αποτελέσματα βγήκαν πολύ σύντομα και με ενα τηλεφώνημα του παιδίατρου μου προς την μητέρα μου, έπρεπε να πάω επείγοντος στο νοσοκομείο της Λεμεσού για μετάγγιση αίματος, όπως ο ίδιος της είχε πει, γιατί ήταν πολύ χαμηλή η αιμοσφαιρίνη μου.
Ακούγοντας από το τηλέφωνο την μητέρα μου να το λέει ξέσπασα σε κλάματα.
Η υπεύθυνη εκεί του νοσοκομείου λέει στους γονείς μου τις υποψίες της για λευχαιμία. Δεν το πίστευαν ότι μιλούσε για μένα. Εγώ μόνη στο κρεβάτι να περιμένω. Αναμονή και πλάι αναμονή. Πολλές σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό μου χωρίς να φανταστώ ποτέ τι με περιμένει. Τι να πρωτουποψιαστώ και τι να πρωτοσκεφτώ.
Ένα παιδί μόλις 9 χρονών πριν καλά καλά γνωρίσω τη ζωη, πριν προλάβω να κανω όνειρα και φίλους και πριν καλά καλά γνωρίσω τους κίνδυνους της ζωής, είχα την ατυχία να μου κτυπήσει την πόρτα και να μπει στην ζωή μου με το έτσι θέλω, η λευχαιμία.
Αναρωτιόμουν για πιο σκοπό άραγε γίνονται όλες αυτές οι εξετάσεις. Το ίδιο κιόλας απόγευμα μεταφέρθηκα επείγοντος με ασθενοφόρο στο Μακάριο νοσοκομείο της Λευκωσίας στον παιδοογκολογικό θάλαμο. Αφού βράδιασε, θυμάμαι καθισμένη σταυροπόδι στο κρεβάτι μου, να ρωτώ την μητέρα μου απορημένη, πώς από ένα βήχα καταλήξαμε εδώ μέσα χωρίς να ξέρω τι έχω και ποτέ θα φύγω. Τελικά, ο βήχας επιβεβαιώθηκε… ήταν λευχαιμία.
Εγώ σε ηλικία 9 χρονών μαζί με τον πατέρα μου Λούη Θωμά
Μόλυνση στο αίμα ήταν η πρώτη απλή εξήγηση που μου έδωσε η μητέρα μου καθώς ήξερε ότι το λυτρωτικό χαμόγελο θα αργήσει να φανεί στο πρόσωπο μου. 2,5 χρόνια…. 2,5 χρόνια χημειοθεραπείες…
Θυμάμαι, τις πρώτες μέρες, εικόνες μικρών παιδιών ακόμη και βρεφών, να τριγυρνάν με ένα όρο στο χέρι μέσα τον θάλαμο. Θυμάμαι στο διπλανό κρεβάτι, τον φίλο μου Χριστόδουλο μόλις δυο χρονών τότε, να προσπαθεί να παίξει με τα παιχνίδια του με τον όρο στο χέρι. Στο απέναντι κρεβάτι, να βλέπω τον φίλο μου Νικόλα με πολύ φουσκωμένη την κοιλιά του και να διερωτώμαι τι είχε…
«Γιατί μαμά όλα τα παιδάκια είναι χωρίς μαλλιά…» ρώτησα… Τελικά, αυτό ήταν το λιγότερο μπροστά στα υπόλοιπα που με περίμεναν.
Θυμάμαι πρωτόγνωρες εικόνες και λέξεις που άκουγα χωρίς να γνωρίζω το νόημα τους…μυελός, παρακέντηση, χημειοθεράπειες, χικ μαν… δυστυχώς όμως, όλα αυτά δεν άργησαν να γίνονται πράξη. Ο πόνος και για μένα ξεκίνησε και ήταν πάντα αφόρητος.
Ο πρώτος καιρός φυσιολογικά ήταν για όλους μας δύσκολος. Η αλλαγή περιβάλλοντος, της ρουτίνας…της ζωής μας ολόκληρης, δεν άργησε να φέρει τα πάνω κάτω.
Θυμάμαι όλες οι εξετάσεις γίνονταν, σε κάτι παράξενα και πρωτόγνωρα δωμάτια γεμάτα από μηχανήματα…συνέχεια ήμουν περιτριγυρισμένη από πολλούς γιατρούς..!! Οι πιο οδυνηρές στιγμές ήταν αυτές της παρακέντησης και του μυελού…..έχοντας με στην αγκαλιά τους οι γονείς μου μέχρι να τελειώσει η επίπονη διαδικασία.
Τον πρώτο καιρό δεν ήμουν καθόλου καλά από τα φάρμακα και λόγο της εξασθένησης που προκαλούσαν η χημιοθεράπειες. Θυμάμαι επίσης, πόσο έντονες και αγχώδεις ήταν οι στιγμές που έπρεπε να μπω στο χειρουργείο.
Για μένα ήταν ότι χειρότερο. Αξέχαστη θα μου μείνει η μέρα όπου με την μητέρα του φίλου Βαγγέλη, Έλενα, περπατήσαμε αμέτρητες φορές πάνω κάτω τον διάδρομο του θαλάμου κάνοντας με να ξεχαστώ.
Οι παρενέργειες των χημειοθεραπειών με έκαναν να αδυνατίσω και κυρίως να μην μπορώ να σταθώ στα πόδια μου.
Σχεδόν δεν μπορούσα να περπατήσω. Θυμάμαι, ήταν μια μέρα από τις δύσκολες των εντατικών χημιοθεραπειών που χρειαζόμουν την βοήθεια της μητέρας μου για να μπορέσω να σηκωθώ από το κρεβάτι μου και να περπατήσω.
Τα πόδια μου είχαν παραλύσει. Εκείνη την συγκεκριμένη μέρα πείσμωσα τόσο πολύ και θυμάμαι κοίταξα την μητέρα μου στα μάτια και της είπα… «σήμερα δεν θέλω να με βοηθήσεις, θα μαζέψω την κάθε μου δύναμη και θα σηκωθώ μόνη μου…γιατί Θέλω να γίνω καλά..
Μέχρι τα 9 μου χρόνια δεν είχα κατάλαβει το νόημα της πίστης στον θεό…βιώνοντας την δίκη μου μάχη με την λευχαιμία, αντιλήφθηκα ότι οι καλύτεροι γιατροί με την δύναμη της πίστης είναι οι άγιοι.
Θυμάμαι, μια μέρα κρατώντας με ο πατέρας μου στα χέρια του, αφού δεν μπορούσα να περπατήσω, με ανέβασε τα σκαλιά του μοναστηριού της Παναγίας της Αμιρούς, όπου η μοναχή, μου έδωσε να προσκυνήσω τα οστά του Αγίου Παντελεήμωνα, εξηγώντας μου ότι ο Άγιος αυτός ήταν γιατρός και ότι από τώρα και στο εξής θα είναι ο δικός μου γιατρός, που θα είναι πάντα δίπλα μου.
Την άλλη μέρα, κατάφερα να σηκωθώ από το κρεβάτι και να περπατήσω πολύ καλύτερα, χωρίς βοήθεια…έτρεξα πάνω στην μητέρα μου λέγοντας της «μάμα, ο Άγιος Παντελεήμονας με έκανε καλά» …… από τότε η πίστη μου δυνάμωσε και με την βοήθεια του Αγίου Παντελεήμονα κατάφερα να γίνω καλά.
Ο καιρός περνούσε, οι εξετάσεις συνεχίζονταν. Συχνά με επισκέπτονταν φίλοι, συγγενείς για να μάθουν για την εξέλιξη της υγείας μου. Όλες οι μέρες περνούσαν μέσα σε ένα δωμάτιο του παιδογκολογικού θαλάμου……. Στο βάθος, ο παιχνιδότοπος, ένα δωμάτιο γεμάτο χρώματα και παιδικές φωνούλες… Εκεί μαζευόμαστε όλα τα παιδιά του θαλάμου για να παίξουμε και να γνωριστούμε……
Οι νοσοκόμοι και οι γιατροί ήταν όλοι πολύ καλοί μαζί μας. Μας μιλούσαν και προσπαθούσαν να μας κάνουν να ξεχαστούμε όσο γινόταν από αυτά που περνούσαμε.
Μέρα με την μέρα πολλές φιλίες κτίζονταν μεταξύ μικρών και μεγάλων. Γίναμε όλοι μια οικογένεια σιγά σιγά. Δημιουργήθηκαν φιλίες που ακόμη κρατούν. Περνούσαμε όλες τις μέρες μαζί συμπαραστέκοντας ο ένας στον άλλο, παρηγορώντας ο ένας τον άλλο, αλλά κυρίως τα αντιμετωπίζαμε όλοι μαζί, όλα με θάρρος και γενναιότητα.
Καθημερινά τρώγαμε όλοι μαζί κουβεντιάζοντας στην μικρή κουζινούλα του θαλάμου. Φιλίες διαφορετικές… μας ένωνε όλους ο ίδιος πόνος και η ίδια έγνοια.
Οι πιο δύσκολες στιγμές, αυτές που κάποια από τα παιδιά δεν κατάφερναν να νικήσουν τον καρκίνο και έφευγαν πολύ γρήγορα και άδικα από την ζωή. Δεν πίστευα ότι εκείνη την μέρα που αποχαιρετούσαμε την μικρή μας Μαρία να φύγει για την Γερμανία, γεμάτη χαρά ότι θα γινόταν καλά και θα επέστρεφε πίσω περπατώντας πια…ότι δεν θα την ξαναβλέπαμε… δεν ήθελα να το πιστέψω, μου στοίχισε πολύ ο χαμός της.
Ο Θεός την έβαλε μαζί με όλους τους αγγέλους.
Πόσα και πόσα παιδάκια, δικοί μου φίλοι πλέον, είδα να πεθαίνουν. Και ένα τεράστιο γιατί να φεύγουν τόσο γρήγορα και άδικα, παιδιά που δεν έχουν προλάβει να ζήσουν την δίκη τους ζωή όπως την ήθελαν……
Αν με ρωτήσει κάποιος τι θέλω να ξεχάσω, θα ήθελα να ξεχάσω όλες τις στιγμές που με έκαναν να πονώ σωματικά και ψυχικά και όλες τις άσχημες στιγμές που υπήρξαν με την οικογένεια μου κατά την περίοδο της περιπέτειας μου.
Μέσα σε όλο αυτό το μαρτύριο των 2,5 χρόνων της θεραπείας μου, ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι δεν θα τα κατάφερνα…πάντα σκεφτόμουν ότι ο καιρός θα περνούσε γρήγορα και όλα θα φτιάξουν όπως ήταν πριν.
Έτσι έμαθα πάντα να σκέφτομαι θετικά και να μην αφήνω καμία αρνητική σκέψη να περνά από το μυαλό μου και να αντιμετωπίζω με αισιοδοξία τις δυσκολίες που μου τυγχάνουν στον δύσκολο αγώνα της ζωής.
Η δική μου περιπέτεια με την λευχαιμία με έκανε να συνειδητοποιήσω την πραγματική αξία της ζωής και να αναθεωρήσω τις προτεραιότητες στη ζωή μου. Αντιλιφθήκα για ποιά πράγματα αξίζει πραγματικά να κλάψει κάποιος, να στεναχωρηθεί και να αγχωθεί.
Όλα τα παιδιά τότε είχαμε κοινό στόχο….. να βγούμε νικητές από τον δύσκολο αγώνα που δειανύαμε. Ο χρόνος πέρασε σχετικά γρήγορα και στα 11 1/2 μου χρόνια τέλειωσε η θεραπεία και έγινα καλά.
Σίγουρα όλα αυτά είναι ένα κομμάτι της ζωής μου που με έκανε να αντικρίζω το μέλλον θετικά και αισιόδοξα.
Σήμερα, μετά από δέκα όλοκληρα χρόνια, φοιτώ στο Τεχνολογικό πανεπιστήμιο Κύπρου στο Τμήμα επιστημών αποκατάστασης σπουδάζοντας λογοθεραπεία και βρίσκομαι είδη στο δεύτερο έτος. Μέσα από την δική μου περιπέτεια, ένιωσα την ανάγκη να ακολουθήσω αυτή την σπουδή για να μπορώ και εγώ με την σειρά μου να βοηθώ παιδιά και ενήλικες που έχουν ανάγκη. Κατά την διάρκεια της δικής μου περιπέτειας, βίωσα έμπρακτη βοήθεια από εθελοντές και συνδέσμους και γνωρίζω πραγματικά την αναγκαιότητα της ψυχολογικής στήριξης κυρίως, αλλά και γενικότερης βοήθειας.
Δική μου ευχή, προς όλο τον κόσμο, να είστε πάντα χαρούμενοι, αλλά πάνω από όλα στην ζωή σας να έχετε υγεία, δύναμη για εσάς για όσους παλεύουν και για όσους έφυγαν. Ποτέ στην ζωή σας μην πείτε δεν μπορώ, αλλά μπορώ και θα τα καταφέρω.
Να θυμάστε ότι το ωραιότερο πράγμα στην ζωή είναι να αγαπάτε και να προσφέρετε. Κυρίως στους συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Μας έχουν ανάγκη…τους έχουμε ανάγκη. Τα συναισθήματα και η χαρά που λαμβάνει ο καθένας ξεχωριστά είναι απερίγραπτα.
Να μην ξεχνάτε πάντα να ευχαρίστητε τον θεό για όλα αυτά που καθημερινά έχουμε. Να ξέρετε ότι, ότι γίνετε στην ζωή μας υπάρχει πάντα ένας λόγος.
Η μεγαλύτερη ευλογία είναι να έχουμε την υγεία μας, τόσο τη δίκη μας, αλλά και των ανθρώπων που αγαπάμε. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι στα νοσοκομεία που παλεύουν για αυτήν, ακόμα και για άλλη μια μέρα ή ώρα ζωής.
Μην φοβάστε τον καρκίνο δεν είναι ανίκητος.
Τελειώνοντας, θέλω να πω ότι ο παιδικός καρκίνος δεν θέλει παγκόσμιες μέρες. Νοσοκομεία θέλει, φάρμακα θέλει, αγάπη θέλει, αισιοδοξία, δύναμη, υπομονή, επιμονή, πίστη και έτσι ένα παιδί μπορεί να κερδίσει την μάχη που δίνει για την ζωή του.
Το πιο σημαντικό από όλα, ο παιδικός καρκίνος θέλει εθελοντές! Πολλούς εθελοντές!
Και να μην ξεχνάτε πως η κάθε μέρα μας προσφέρετε για να γίνουμε καλύτεροι και καλύτεροι σημαίνει να αγαπάμε, να συγχωρούμε, να βοηθούμε και να δίνουμε χωρίς να περνούμε .
Και να σκέφτεσαι πάντα ότι μετά την καταιγίδα όσο δυνατή και αν είναι , πάντα βγαίνει το ουράνιο τόξο.
Τον ωραιότερο «ρόλο» της ζωής της έχει τον τελευταίο χρόνο η ηθοποιός, Ευαγγελία Συριοπούλου, μετά τη γέννηση του γιου της.
Η γνωστή ηθοποιός – την οποία απολαμβάνουμε στη σειρά «Ο Παράδεισος των Κυριών» – γιόρτασε με τον σύζυγό της, Στράτο Πασατζή, τα πρώτα γενέθλια του γιου τους!
Η Ευαγγελία Συριοπούλου μοιράστηκε μια τρυφερή οικογενειακή φωτογραφία στα social media και έγραψε χαρακτηριστικά στη λεζάντα: «Το αγοράκι μας σήμερα γίνεται ενός έτους. Ούτε καταλάβαμε πως πέρασε ο καιρός… Σ’ αγαπάμε μέχρι τον ουρανό».
Το παιδάκι πέθανε από σηψαιμία που του προκάλεσε πολυοργανική ανεπάρκεια, στις 27 Οκτωβρίου, στο Βόλο, έχοντας συμπληρώσει μόλις 1,5 χρόνο ζωής.
Οι γονείς μέχρι σήμερα δεν είχαν πάρει απαντήσεις για το τι προκάλεσε τον θάνατο του παιδιού τους από σηψαιμικό σοκ. Τη Δευτέρα, σύμφωνα με το gegonota.news, βγήκαν τα εργαστηριακά αποτελέσματα και τα ευρήματα έδειξαν πως το παιδί προσβλήθηκε από σπάνιο στέλεχος πνευμονιόκοκκου, που δεν καλύφθηκε από το εμβόλιο.
Το παιδί ήταν εμβολιασμένο, όπως και το δίδυμο αδελφάκι του που νοσηλεύεται ακόμα στο Βόλο. Τα εργαστηριακά ευρήματα είναι ίδια και για το δεύτερο παιδί. Τα παιδιά, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, είχαν εμβολιαστεί με συζευγμένο πνευμονιοκοκκικό εμβόλιο που ενδείκνυται για την προστασία βρεφών και νηπίων από τη διεισδυτική πνευμονιοκοκκική νόσο, την πνευμονία και την οξεία μέση ωτίτιδα που προκαλούνται από τους 13 ορότυπους που περιλαμβάνονται στο εμβόλιο.
“Υπάρχουν σπάνια στελέχη, σπάνιες περιπτώσεις, που δεν καλύπτονται από το εμβόλιο”, δήλωσαν οι γιατροί.
Θυμίζουμε ότι το παιδί πήγε στο νοσοκομείο του Βόλου το μεσημέρι της 27ης Οκτωβρίου με υψηλό πυρετό. Αμέσως μπήκε στην ανάνηψη με ανακοπή καρδιάς.
“Το παιδί είχε πέντε ημέρες πυρετό όπως ενημερωθήκαμε. Κάναμε ό,τι ήταν δυνατόν και ό,τι συνέβη είναι αξεπέραστο. Δεν είχε σφυγμό και η κλινική του εικόνα μας έδειξε βαριά σηψαιμία”, δήλωσαν στα gegonota, οι γιατροί που το εξέτασαν και προσπάθησαν να το επαναφέρουν στη ζωή.
«Θέλει να πάει και στη γειτονιά και της λέω “ξέρει από τέτοια η γειτονιά και κεράσματα;”»
Αρκετά διαδεδομένο έχει γίνει τα τελευταία χρόνια το Halloween στην χώρα μας με πολλά πάρτι να διοργανώνονται και μικρούς και μεγάλους να μεταμφιέζονται σε τρομακτικά όντα.
Με αφορμή, λοιπόν, τη γιορτή του Halloween, η Ελένη Μενεγάκη αποκάλυψε τι της ζήτησε η κόρη της, Μαρίνα.
«Η δικιά μου ήθελε να γίνει βρικολακίνα στο φουλ. Ήθελε να της κάνω διάφορα στο πρόσωπο και ράμματα και εγώ δεν ξέρω. Παλιότερα μου τα έλεγαν και οι άλλες οι κόρες μου, αλλά εγώ δεν ήξερα και δεν ξέρω να βάφω. Τους έλεγα “πείτε μου να σας κολλήσω καμία βλεφαρίδα και τέτοια αν θέλετε. κανένα κραγιόν, κανένα μολυβάκι”. Δεν ξέρω να κάνω ράμματα και τέτοια. Θέλει να πάει και στη γειτονιά και της λέω “ξέρει από τέτοια η γειτονιά και κεράσματα;” Αν εμένα μου χτυπούσαν, δεν θα άνοιγα», είπε η Ελένη Μενεγάκη στον αέρα της εκπομπής.
Η κυβέρνηση της Τζόρτζια Μελόνι ετοιμάζεται να αλλάξει ριζικά την αντιμετώπιση της πανδημίας κορωνοϊού στην Ιταλία.
Σύμφωνα με τα ιταλικά Μέσα ενημέρωσης πρόκειται να «παγώσουν» τα πρόστιμα που είχαν επιβληθεί σε ανεμβολίαστους πολίτες άνω των πενήντα ετών.
Κάτι που σημαίνει, ουσιαστικά, ότι τα πρόστιμα αυτά -ύψους εκατό ευρώ κατ’ άτομο- πιθανότατα δεν θα πληρωθούν ποτέ.
Την ίδια ώρα η κυβέρνηση της Ρώμης ετοιμάζεται να επιτρέψει σε ανεμβολίαστους γιατρούς και υγειονομικό προσωπικό να επιστρέψουν στις θέσεις τους, ενώ βρίσκονταν σε διαθεσιμότητα μέχρι τέλος του χρόνου.
Επισήμα ο λόγος που επικαλείται το ιταλικό υπουργείο Υγείας της Ρώμης είναι η έλλειψη ιατρικού και υγειονομικού προσωπικού.
Στην πραγματικότητα όμως, η Τζόρτζια Μελόνι σύμφωνα με πολλούς αναλυτές δείχνει να θέλει να στείλει το μήνυμα ότι απορρίπτει την γραμμή πρόληψης και προστασίας από τον κορωνοϊό, την οποία υιοθέτησε αρχικά η κυβέρνηση Κόντε και αμέσως μετά εκείνη του Μάριο Ντράγκι.
Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε υπάρχει η πιθανότητα να καταργηθεί ακόμη και η χρήση της προστατευτικής μάσκας στα νοσοκομεία, ενώ δεν γίνεται καμία αναφορά πλέον στην εμβολιαστική εκστρατεία κατά του κορωνοϊού.
«Στην Ιταλία υιοθετήσαμε τα αυστηρότερα μέτρα σε σχέση με ολόκληρη τη Δύση και περιορίσαμε σημαντικά τις ατομικές και οικονομικές ελευθερίες.
»Ωστόσο στη χώρα μας καταγράφηκαν από τους υψηλότερους αριθμούς θανάτων», τόνισε η Μελόνι.
Η κυβέρνησή της μάλιστα ετοιμάζεται να δημιουργήσει εξεταστική επιτροπή στο κοινοβούλιο με στόχο την απόδοση ευθυνών για την διαχείριση της πανδημίας.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Σέρτζιο Ματαρέλα, προειδοποιεί όμως ότι «ο κορωνοϊός ακόμη δεν ηττήθηκε.
»Συνεχίζει να χρειάζεται προσοχή και αίσθημα ευθύνης».
Παρά το ότι «τα χειρότερα μπορεί να βρίσκονται πίσω μας», ο Ιταλός πρόεδρος επεσήμανε ξεκάθαρα ότι «το δημόσιο σύστημα υγείας πρέπει να συνεχίσει να προστατεύει τους ασθενέστερους πολίτες, τους ηλικιωμένους, όσους υποφέρουν από χρόνια νοσήματα».
Και στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος, βρίσκονται πολλοί καθηγητές λοιμωξιολογίας, όπως ο Ρομπέρτο Μπουριόνι, ο οποίος, παρεμβαίνοντας σε εκπομπή της ιταλικής δημόσιας τηλεόρασης Rai, τόνισε ότι «το γεγονός ότι η κατάσταση έχει βελτιωθεί οφείλεται κυρίως στην καθοριστική βοήθεια των εμβολίων, ας μην κάνουμε ότι το ξεχνάμε.
»Σε ό,τι αφορά τα νοσοκομεία μάλιστα, η χρήση μάσκας παραμένει περισσότερο από απαραίτητη».
Μυστήριο επικρατεί σχετικά με το μέλλον της εκπομπής «Καλό Μεσημεράκι» και τη συνεργασία του Νίκου Μουτσινά με τη Ματίνα Νικολάου.
Η κάμερα της εκπομπής «Happy Day» συνάντησε την ηθοποιό στα παρασκήνια του J2US, η οποία απάντησε για τον Νίκο Μουτσινά και το αν θα συνεχίσουν μαζί.
«Δεν ξέρω τίποτα. Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Νίκος. Δεν μου έχει πει τι ακριβώς θα κάνει. Μπορεί να περνάνε πολλά από το μυαλό του. Εγώ θέλω να κάνουμε κάτι που θα μας δίνει χαρά και, είτε είμαστε μαζί είτε χώρια… Από εκεί και πέρα, θα δούμε», είπε η ηθοποιός.
Η Ματίνα Νικολάου ανέφερε επίσης: «Ο καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του και θα δούμε. Ας τελειώσει η φετινή χρονιά και βλέπουμε για του χρόνου».
“Για δουλειά μπαίνω σε αεροπλάνο, για αναψυχή όχι. Το Big Ben το έχω δει σε φωτογραφίες, στις ταινίες, σε καρτ ποστάλ”
Η Σοφία Βογιατζάκη βρέθηκε καλεσμένη στο Στούντιο 4 και με τις εξομολογήσεις έκανε αρκετές φορές τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο να μείνουν με το στόμα ανοιχτό, αλλά και να ξεκαρδιστούν στα γέλια.
Αρχικά, η Σοφία Βογιατζάκη περιέγραψε πώς ένα βράδυ δεν έβρισκε πού είναι το σπίτι της. «Είμαι με ένα φίλο που έχουμε βγει και με γυρίζει σπίτι. Φτάνουμε και μου λέει «εδώ είναι»; Λέω «όχι». Σε αυτό το σπίτι μένω τόσα χρόνια, κάπως μου φάνηκε διαφορετικό το φανάρι εκείνο το βράδυ και μετά λέω «Αχ Νίκο έχεις δίκιο». Χάνομαι…», παραδέχτηκε.
Στη συνέχεια, η ηθοποιός αποκάλυψε ότι για πολλά χρόνια δεν γνώριζε ότι η Πάτρα ανήκει στην Πελοπόννησο. «Είμαστε Μεσολόγγι, παίζουμε και λένε αύριο παίζουμε Πάτρα και λέω ωραία. Πηγαίνουμε, λοιπόν, και ρωτάω «Πού πάμε»; Μου λένε «Πελοπόννησο». Λέω «Τι δουλειά έχουμε στην Πελοπόννησο»; Μου λένε «Μα, δεν παίζουμε Πάτρα»; Λέω «Παιδιά η Πάτρα ανήκει στην Πελοπόννησο»; Νόμιζα ότι είναι αυτόνομη, πώς είναι η Κρήτη; Έμαθα στα 30 τόσο μου ότι η Πάτρα ανήκει στην Πελοπόννησο», αποκάλυψε.
Παγωμένη είναι η κοινωνία του Λουτρακίου για την τραγική είδηση της αυτοχειρίας μιας 40χρονης μητέρας 3 παιδιών που έβαλε τέλος στη ζωή της μέσα στο σπίτι που ήταν και τα παιδιά τους, ηλικίας 15, 12 και 9 ετών.
ΠΩΣ Η 40ΧΡΟΝΗ ΕΒΑΛΕ ΤΕΡΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ – ΤΟ ΘΕΑΜΑ ΠΟΥ ΠΑΓΩΣΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Η 40χρονη Ουκρανή, σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες του loutraki365.gr, φέρεται να κρεμάστηκε από το πόμολο της πόρτας της τουαλέτας, την ώρα που μέσα στο σπίτι ήταν ο άνδρας της αλλά και τα τρία ανήλικα παιδιά τους.
Σύμφωνα με μαρτυρίες από γείτονες, είχε προηγηθεί καυγάς ανάμεσα στο ζευγάρι που έμενε τους τελευταίους 3 μήνες μόνιμα στο Σχίνο, λόγω του πολέμου στην Ουκρανία.
Ο ΜΟΙΡΑΙΟΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΚΑΒΓΑΣ
Η 40χρονη, μπήκε στην τουαλέτα, την ώρα που ο σύζυγός της, Ουκρανικής καταγωγής και αυτός, μιλούσε στο τηλέφωνο στο μπαλκόνι. Η 40χρονη καθυστερούσε να βγει από την τουαλέτα, ο σύζυγός της που έβλεπε την ώρα να περνάει ανησύχησε, φώναξε για να δει αν όλα είναι καλά, ωστόσο δεν πήρε καμία απάντηση.
Τελικά, ο σύζυγός της κατάφερε καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια να μπει στην τουαλέτα, αφού το σώμα της 40χρονης, ήταν ακριβώς πίσω από την πόρτα, με αποτέλεσμα να μην είναι εύκολο να ανοίξει και ήρθε αντιμέτωπος με τη μακάβρια εικόνα.
Αμέσως ειδοποίησε ασθενοφόρο, ωστόσο η 40χρονη ήταν ήδη νεκρή.
«ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΙΑΜΙΣΗ ΩΡΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑ ΝΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΩ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗ 39ΧΡΟΝΗ» ΛΕΕΙ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ
Ο πρόεδρος της τοπικής Κοινότητας Πισίων Δημήτρης Λάμπρου περιέγραψε στο loutrakiblog.gr τι συνέβη όταν τον κάλεσαν να μεταβεί στο σπίτι καθώς είναι αναισθησιολόγος. Όπως εξήγησε, έλαβε μια κλήση στο κινητό του από μια κοπέλα που τον παρακαλούσε να σπεύσει αμέσως στο σπίτι.
«Μπαίνοντας στο σπίτι, είδα τον σύζυγό της να προσπαθεί να της κάνει τεχνητή αναπνοή. Το τραγικό της ιστορίας είναι ότι η μεγάλη κόρη του ζευγαριού, όταν πήγα ήταν εκεί, βλέποντας τον μπαμπά της να προσπαθεί μα επαναφέρει τη μαμά της. Ζήτησα να απομακρυνθεί το παιδί.
Τα δύο μικρότερα βρίσκονταν επίσης στο σπίτι, στον κάτω όροφο της διώροφης κατοικίας», ανέφερε, προσθέτοντας: «Πάνω από 1 1/2 ώρα, προσπαθούσα να της κάνω αναζωογόνηση. Επανήλθε το χρώμα της και συνέχισα την προσπάθεια. Με βοηθούσε και ο σύζυγος δίνοντάς της το φιλί της ζωής. Ο σύζυγος με παρακαλούσε να κάνω αναζωογόνηση μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο. Ομως παρά τις προσπάθειες η κοπέλα είχε ”φύγει”».
