Πριν από την επέμβαση, το αγόρι αγκάλιασε τον σκύλο του, αλλά ξαφνικά ο σκύλος πήδηξε από το κρεβάτι και επιτέθηκε σε έναν από τους γιατρούς· όλοι έμειναν τρομοκρατημένοι, συνειδητοποιώντας τον λόγο πίσω από την παράξενη συμπεριφορά του.
Στο μικρό θάλαμο επικράτησε σιωπή.
Το πεντάχρονο αγόρι ήταν ξαπλωμένο πάνω σε ένα κατάλευκο σεντόνι, με μεγάλα, κουρασμένα μάτια. Οι γιατροί είχαν πει στους γονείς του ότι η επέμβαση ήταν η τελευταία του ευκαιρία.
Οι νοσοκόμες τον προετοίμαζαν για αναισθησία, όταν ξαφνικά το αγόρι ψιθύρισε αδύναμα:
– Μπορεί… να έρθει ο Άρτσι σε μένα;
– Ποιος είναι ο Άρτσι, αγάπη μου; – απόρησε μια από τις νοσοκόμες.
– Ο σκύλος μου. Μου έλειψε πάρα πολύ. Σε παρακαλώ… – τα χείλη του έτρεμαν.
– Ξέρεις, γλυκέ μου, τα ζώα δεν επιτρέπονται στο νοσοκομείο. Είσαι ήδη πολύ αδύναμος, καταλαβαίνεις… – προσπάθησε να του εξηγήσει.
Το αγόρι γύρισε το κεφάλι του, και στα μάτια του φάνηκαν δάκρυα:
– Αλλά εγώ… μπορεί να μην τον ξαναδώ ποτέ.
Αυτά τα λόγια τρύπησαν την καρδιά της νοσοκόμας.
Αντάλλαξε βλέμματα με τους συναδέλφους της και, απροσδόκητα ακόμα και για την ίδια, συμφώνησε:
– Καλά. Μόνο για ένα λεπτό.
Μια ώρα αργότερα, οι γονείς του έφεραν τον Άρτσι.
Μόλις ο σκύλος είδε το αφεντικό του, όρμησε στο κρεβάτι, πήδηξε πάνω και κουλουριάστηκε δίπλα του.
Για πρώτη φορά ύστερα από εβδομάδες, το αγόρι χαμογέλασε και τον αγκάλιασε σφιχτά.
Οι γιατροί και οι νοσοκόμες παρακολουθούσαν τη σκηνή με βουρκωμένα μάτια: η φιλία ανθρώπου και σκύλου ήταν πιο δυνατή από τον πόνο και τον φόβο.
Ξαφνικά όμως, ο Άρτσι ανησύχησε.
Το τρίχωμά του σηκώθηκε, πήδηξε από το κρεβάτι και όρμησε σε μια γωνία του θαλάμου.
Εκεί στεκόταν ο χειρουργός που θα έκανε την επέμβαση. Ο σκύλος γάβγιζε τόσο άγρια που έμοιαζε έτοιμος να τον δαγκώσει.
– Διώξτε αυτό το πλάσμα! – ούρλιαξε ο γιατρός, τραβώντας πίσω το σώμα του.
Οι συνάδελφοι έτρεξαν να ηρεμήσουν τον σκύλο, αλλά ξαφνικά ένας από τους γιατρούς κοίταξε περίεργα τον χειρουργό και κατάλαβε τον λόγο της παράξενης συμπεριφοράς του ζώου.
Ο γιατρός μύρισε κάτι… Μια έντονη, κοφτερή μυρωδιά αλκοόλ.
– Θεέ μου… – ψιθύρισε ο αναισθησιολόγος κοιτάζοντας τον χειρουργό. – Είσαι μεθυσμένος;!
Στο δωμάτιο έπεσε νεκρική σιωπή. Οι γονείς χλώμιασαν, οι νοσοκόμες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους τρομαγμένες. Ο Άρτσι συνέχισε να γρυλίζει, λες και προστάτευε τον μικρό του αφέντη.
Λίγα λεπτά αργότερα όλα ξεκαθάρισαν: ο χειρουργός πράγματι είχε πάει στη δουλειά μεθυσμένος.
Απομακρύνθηκε αμέσως και του αφαιρέθηκε η άδεια.
Η επέμβαση αναβλήθηκε.
Το αγόρι εμπιστεύτηκαν σε άλλον γιατρό, και λίγες μέρες αργότερα όλα πήγαν καλά.
Όλοι έλεγαν μετά: ο Άρτσι δεν ήταν απλώς ένας πιστός φίλος – έγινε φύλακας άγγελος.
Αν δεν ήταν εκείνος, το τέλος θα μπορούσε να ήταν τραγικό.
