«Μέρος των χρημάτων που δείξατε στις φωτογραφίες ήταν και της κας Καϊλή. Αλλά δεν έμενε μόνη της. Εκεί ήταν και ο σύντροφός της και θα δώσει εξηγήσεις για το πώς βρέθηκαν εκεί τα χρήματα»
Τη βασική κατεύθυνση της υπερασπιστικής γραμμής της Εύας Καϊλή παρουσίασε ο δικηγόρος της Μιχάλης Δημητρακόπουλος μιλώντας στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του MEGA.
Ξεκινώντας ο Μιχάλης Δημητρακόπουλος τόνισε ότι τα χρήματα στις φωτογραφίες «είναι σοκαριστικά όπως τα βλέπουμε» ωστόσο πρόσθεσε ότι «αυτές οι φωτογραφίες δεν λένε σε ποιον ανήκουν τα χρήματα, ούτε ποιος τα έδωσε». Αφού σημείωσε ότι συνομίλησε με την Εύα Καϊλή και μεταφέρει τις απόψεις, ο κ. Δημητρακόπουλος υπογράμμισε ότι το συνολικό ποσό είναι από κατασχέσεις χρημάτων από εννέα άτομα, εκ των οποίων κρατούνται τέσσερις, μεταξύ των οποίων και η κα Καϊλή.
Δεν έχω δωροδοκηθεί
«Μου είπε ποτέ δεν έχω δωροδοκηθεί από το Κατάρ, αλλά και από κανέναν άλλο στη ζωή μου» ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Δημητρακόπουλος προσθέτοντας ότι «τα χρήματα που βρέθηκαν στο σπίτι της δεν έχουν καμία σχέση με την κα Καϊλή. Θα δώσει εξηγήσεις ο σύντροφός της για το ποιον αφορούσαν τα χρήματα».
Καμία σχέση με τα χρήματα
Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής συνέντευξης ο δικηγόρος της τόνισε ότι η θέση της κας Καϊλή είναι πως «δεν είναι δικά της τα χρήματα», ενώ επανέλαβε αρκετές φορές ότι «μέρος των χρημάτων που δείξατε στις φωτογραφίες ήταν και της κας Καϊλή. Αλλά δεν έμενε μόνη της. Εκεί ήταν και ο σύντροφός της και θα δώσει εξηγήσεις για το πώς βρέθηκαν εκεί τα χρήματα».
«Τα χρήματα δεν φυτεύονται. Ο σύζυγος ή σύντροφος της τα έβαλε. H κα Καϊλή δεν έχει καμία σχέση με τα χρήματα» ανέφερε ακόμη ο κ. Δημητρακόπουλος απαντώντας στα σχετικά δημοσιογραφικά ερωτήματα για το πως «φυτεύτηκαν» τα χρήματα στο σπίτι της αφού όπως ισχυρίζεται η ίδια δεν είναι δικά της.
Το Κατάρ δεν είχε κανένα λόγο να δωροδοκήσει την Καϊλή
«Μίλησα με την κα Καϊλή. Τα χρήματα βρέθηκαν στο σπίτι της, δεν ήρθαν με αλεξίπτωτο» επανέλαβε ο κ. Δημητρακόπουλος προσθέτοντας με νόημα ότι «την προέλευση θα την εξηγήσει ο σύντροφός της. Ένα μέρος των χρημάτων βρέθηκαν στον πατέρα της. Τα είχε δώσει ο σύντροφός της».
Ο Μιχάλης Δημητρακόπουλος υποστήριξε ότι το Κατάρ δεν είχε κανένα λόγο να δώσει χρήματα για δωροδοκία στην κα Καϊλή, αφήνοντας αιχμές κατά της ηγεσίας της ΕΕ (Ρομπέρτα Μετσόλα, Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν και Ζοζέπ Μπορέλ).
Η έρευνα να στραφεί προς την Ιταλία
Μάλιστα ο κ. Δημητρακόπουλος άφησε να εννοηθεί ότι για πολιτικούς λόγους καθαιρέθηκε από την αντιπροεδρία του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου υποστηρίζοντας ότι με καθαρά νομικούς όρους θα πρέπει να αφεθεί ελεύθερη, ενώ ανέφερε περισσότερες από μία φορές ότι αν δεν αποδειχτεί ότι τα χρήματα δεν προέρχονται από το Κατάρ, θα καταρρεύσουν οι κατηγορίες για δωροδοκία και κατ’ επέκταση για ξέπλυμα.
Σε συνέχεια μάλιστα της θέσης που διατύπωσε ότι τα χρήματα στο σπίτι της Εύας Καϊλή τα πήγε ο σύντροφός της, ο κ. Δημητρακόπουλος υποστήριξε ότι η έρευνα θα πρέπει να στραφεί προς την Ιταλία.
Τα κομμωτήρια στο Κιλκίς προχώρησαν σε μία κίνηση ανθρωπιάς, ενόψει των Χριστουγέννων, κουρεύοντας τους ανήμπορους πολίτες.
Ειδικότερα, τα μέλη του Συλλόγου Κομμωτών – Κουρέων στο Κιλκίς, σε σύμπραξη με τους εφημέριους των Ιερών Ναών Πεντεκαίδεκα Μαρτύρων, Παναγία και Αγίου Δημητρίου Κιλκίς, υπό την αιγίδα του Μητροπολίτη Πολυανής και Κιλκισίου, Βαρθολομαίου, χθες, Δευτέρα, στις πόλεις του Κιλκίς, του Πολυκάστρου και της Γουμένισσας, έκαναν δωρεάν περιποίηση σε πολίτες.
Συνολικά είχαν κάνει εγγραφή περίπου 180 ανήμποροι πολίτες σε όλο το νομό Κιλκίς.
Τα κομμωτήρια στο Κιλκίς δίπλα στους ανήμπορους πολίτες
«Μπορούμε με μία απλή και ταυτόχρονα συμβολική κίνηση/δράση να δώσουμε και εμείς αγάπη και φροντίδα σε ανθρώπους που έχουν πραγματικά ανάγκη» υπογραμμίζουν τα μέλη του Συλλόγου.
Για την διεξαγωγή της εν λόγω δράσης, ο Σύλλογος ευχαριστεί θερμά όλους όσοι συμμετείχαν, τις εταιρείες που διέθεσαν τα προϊόντα περιποίησης και στάθηκαν αρωγοί σε αυτή την προσπάθεια, καθώς και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης του νομού για την προβολή της δράσης.
Ο Μανώλης Παπαδάκης από τα Χανιά, κατέγραψε το μεγαλειώδες θέαμα και το μοιράστηκε στο Διαδίκτυο. Η στιγμή του πατέρα που διασχίζει όλο το φαράγγι με την ΑΜΕΑ κόρη του κάνει το γύρο του Διαδικτύου και συγκινεί όλους τους χρήστες.
Ο πατέρας με την ΑΜΕΑ κόρη του
Κάποια στιγμή είδε έναν άνδρα ο οποίος διέσχιζε και εκείνος το φαράγγι, κουβαλώντας στην πλάτη ένα ασυνήθιστο φορτίο. Την έφηβη κόρη του, η οποία είναι παιδί με ειδικές ανάγκες.Ενας πατέρας που ήθελε να κάνει πραγματικότητα το όνειρο ζωής της κόρης του και το έκανε χωρίς να την αφήσει να καταλάβει πόσο κουραστικό ήταν για εκείνον. Το αναπηρικό αμαξίδιο δεν μπορούσε να περάσει, οπότε ο πατέρας δεν δίστασε να γίνει αυτός το αμαξίδιό της.Διέσχισε το φαράγγι χαμογελώντας και κουβεντιάζοντας μαζί της σε όλη τη διαδρομή. Και το μόνο για το οποίο ζήτησε βοήθεια ήταν για να τους βγάλουν φωτογραφίες. Την ιστορία κατέγραψε ο Μανώλης Παπαδάκης στην ανάρτησή του στο Facebook, όπου ανέβασε και μερικές φωτογραφίες.
Η συγκινητική ιστορία
Τους συναντήσαμε στον Χριστό.
Ο Χριστός ειναι το τελευταίο πλάτωμα πριν τις σιδερόπορτες.Μια εκκλησία , πολλα δεντρα , ξύλινα τραπέζια, ξύλινα καθίσματα, και πεντακάθαρο νερό πηγής.
Αυτή, κάθονταν πάνω σε ενα τραπέζι και αυτός περιφερόταν στον χώρο σαν να ήθελε να μην “χάσει” το ζέσταμα του.
“Πόση ώρα είναι μέχρι την έξοδο;” με ρώτησε με ξενική προφορά.
¨Μιά ώρα περίπου” του απάντησα.
¨Χώμα η πέτρα:¨
¨Πέτρα…¨
Της έδωσε ενα κομμάτι φρούτο απ αυτό που έτρωγε και εκείνος, λέγοντας οτι καλά θα ήταν να ξεκινήσουν πριν ο ήλιος ανέβει ψηλά.
Μετά της φόρεσε ενα σακίδιο στην πλάτη, την σήκωσε στην δική του πλάτη και ξεκίνησαν.
Στην διαδρομή μιλάγανε για συναισθήματα.Και για παλιές ιστορίες.
Πότε πότε αυτή του έδινε συμβουλές για το πως θα αποφύγει μια πέτρα. Εκείνος τις απέφευγε χαμογελαστός, σαν χορευτής των Μπολσόι, να μην φανεί η προσπάθεια.
Οταν κουράζοταν έβρισκε ενα πεζούλι, την ακουμπούσε μαλακά και της έβγαζε το σακίδιο απο την πλάτη.
Ήρθαν απο Αμερική.
Ο Μανωλης και η κόρη του ήρθαν απο Αμερική για να περάσουν το φαράγγι μαζί.
Κι ας μην εχει υποδομές για Α.Μ.Ε.Α.
Τον ρώτησα αν θέλει κάποια βοήθεια. ¨Φωτογραφίες …¨μου είπε
¨Δεν έχουμε φωτογραφίες μαζί…ετσι που βιάζοντε όλοι να φτάσουν στο τέρμα, δεν προλαβαίνω να το ζητήσω απο κανένα….¨
Μετά, αυτός βρήκε ενα πεζούλι, της φόρεσε αργά το σακίδιο στην πλάτη, την σήκωσε και ….. συνέχισαν την κουβέντα τους . Καθώς απομακρύνοταν, το φαράγγι πολλαπλασίαζε τις φωνές τους……Τους άκουγα ακόμα κι όταν δεν τους εβλεπα πιά…..
Τη θλίψη σκόρπισε στον αθλητικό και τηλεοπτικό κόσμο η είδηση ότι ο Γιάννης Διακογιάννης έφυγε από τη ζωή στα 91 του χρόνια.
Ο ίδιος αποτέλεσε έναν εκ των κορυφαίων στον χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας, με ευρύ φάσμα γνώσεων στον κλασικό αθλητισμό και στο ποδόσφαιρο, ενώ ξεχώριζε για τις περιγραφές του.
Ο Γιάννης Διακογιάννης γεννήθηκε στη Αθήνα όπου και ασχολήθηκε με τον αθλητισμό από την εφηβική ηλικία, με ιδιαίτερη αδυναμία στον στίβο.
Σπούδασε μουσική στη Γαλλία, όμως τελικά τον κέρδισε η δημοσιογραφία. Κάλυψε με ανταποκρίσεις του πάρα πολλές κορυφαίες διοργανώσεις, μεταξύ των οποίων Παγκόσμια Κύπελλα ποδοσφαίρου (ξεκινώντας από αυτό του 1954 στην Ελβετία και τερματίζοντας με αυτό του 1998 στη Γαλλία), διεθνείς αγώνες και παγκόσμια πρωταθλήματα στίβου, τελικούς αγώνες διασυλλογικών ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών διοργανώσεων (όπως του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971 μεταξύ Άγιαξ και Παναθηναϊκού). Το 2004 υπήρξε σχολιαστής στους αγώνες της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου ανδρών στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου όταν και το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κατέκτησε το τρόπαιο.
Από το Σεπτέμβριο του 1966 έως το 1983 ήταν ο βασικός παρουσιαστής της εβδομαδιαίας αθλητικής τηλεοπτικής εκπομπής «Αθλητική Κυριακή» (αρχικά «Αθλητικά Νέα»), ενώ το Σεπτέμβριο του 1969 είχε παρουσιάσει το 9ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Αθλητισμού, που διεξήχθη στο Στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» και αποτέλεσε την πρώτη μετάδοση αγώνων στίβου από ελληνικό τηλεοπτικό συνεργείο.
Εργάστηκε επίσης σε ιδιωτικό κέντρο αθλητικού ρεπορτάζ, ως καθηγητής δημοσιογραφίας. Από τα έργα του ξεχωρίζουν το τετράτομο «100 Χρόνια Ποδόσφαιρο» (Μίλητος, 2006), το «60 Χρόνια Μουντιάλ» (Λιβάνης, 1990), το «Οι Μεγάλες Μορφές του Αθλητισμού» (Κάκτος, 1979) κ.α. Ήταν, ακόμη, παραγωγός μουσικών ραδιοφωνικών εκπομπών.
«Αθλητική Κυριακή»
Το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς παρουσίασε και την πρώτη αθλητική εκπομπή στην Ελλάδα, η οποία μετά από λίγο καιρό μεταφέρθηκε από τη Δευτέρα, στο πρόγραμμα της Κυριακής και πήρε το όνομα “Αθλητική Κυριακή”.
Σήμερα αποτελεί την πλέον ιστορική αθλητική εκπομπή της χώρας, αλλά ο Γιάννης Διακογιάννης ήταν αυτός που την έβαλε στα σπίτια όλων των Ελλήνων, παρουσιάζοντάς τη για σχεδόν 20 χρόνια και μέχρι το 1983. Στο πλευρό του όλα αυτά τα χρόνια, βρέθηκαν πολλοί ακόμη γνωστοί αθλητικοί δημοσιογράφοι, όπως οι Βαγγέλης Φουντουκίδης, Φίλιππος Συρίγος, Σταύρος Τσώχος, Μανώλης Μαυρομμάτης, Δημήτρης Κωνσταντάρας, Νίκος Κατσαρός, Γιάννης Μαμουζέλος, Γιάννης Θεοδωρακόπουλος, Χάρης Αλευρόπουλος, Κώστας Καπάνταης και Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Ο Γιάννης Διακογιάννης μέσα από τα μάτια της κόρης του, Ρίκας Βαγιάνη
Ο Γιάννης Διακογιάννης, όπως είχε γίνει γνωστό, είχε υιοθετήσει τη Ρίκα Βαγιάννη, με την οποία είχαν μία τέλεια σχέση πατέρα και κόρης.
Το 2012 η αείμνηστη Ρίκα Βαγιάννη έγραψε ένα συγκινητικό κείμενο για τον θετό πατέρα της. Τότε δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα protagon.gr.
«Μούχει σπάσει τα νεύρα», μουρμούραγε η μάνα μου στις φιλενάδες της τα ολυμπιακά καλοκαίρια.
Κρυφάκουγα.
«Ότι τι, δηλαδή;”
«Ποτέ, μα ποτέ, δεν είναι εδώ. Δεν έχω άντρα εγώ!».
«Μα λείπει για τους Αγώνες! Είναι αυτός λόγος διαζυγίου;»
Ποτέ δεν ήταν “εδώ” τέτοια εποχή, Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο σπίτι μας είχαν πάντα τον τίτλο της ίδιας ταινίας: «Ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές» -και να σκεφτείτε πώς η ταινία δεν είχε καν γυριστεί.
Αν δεν είχαμε Ολυμπιακούς, είχαμε Μουντιάλ. Κι αν δεν είχαμε Μουντιάλ είχαμε Παγκόσμιο Στίβου, κι αν δεν είχαμε Παγκόσμιο Στίβου, είχαμε Τελικούς Κυπέλλου, Πρωταθλητριών, ή Κυπελλούχων ή Ουέφες, ή Πανευρωπαϊκό, και πάει λέγοντας.
“Μεγαλώσαμε μαζί του», μου λένε όλοι, σαν συνενοημένοι. «Μεγαλώσαμε με τη φωνή του».
Έλειπε διαρκώς από το σπίτι
Κι εγώ με τη φωνή του μεγάλωσα. Ποτέ δεν ήταν σπίτι. Κι όταν ήταν, πάλι δεν ήταν. Αν δεν είχε ταξίδια, είχε εφημερίδα, κι αν δεν είχε εφημερίδα, είχε εκπομπή, η «Αθλητική Κυριακή» και ο «Κόσμος της Μπάλας». Κι αν δεν είχε εκπομπή, είχε γήπεδο, ή σύσκεψη και δεν ξέρω κι εγώ ποια άλλη ζουρλαμάρα.
Δεν κατάφερε να με κάνει να αγαπήσω το γήπεδο. Θυμάμαι το δέος του μπροστά στον Πελέ και τον Κρόιφ. Ο μεγάλος αθλητής του έφερνε ρίγη, σε όποιο αγώνισμα κι αν κατέβαινε.
Στο γήπεδο, πάντως, αρχίσαμε άσχημα. Με πήρε κάνα δυό φορές μαζί του, εγώ, αντί για φάσεις και τεχνικές ξεσήκωσα ό,τι μπινελίκι και γαμοσταβρίδι εκσφενδονιζόταν στη Λεωφόρο. Μισή μερίδα παιδί. Ένα κυριακάτικο απόγευμα ρώτησα τη μαμά μου αν χωράει στον πωπό του διαιτητή μια ολόκληρη ποδοσφαιρική μπάλα. Και αλήθεια βοηθάει να βάλεις βαζελίνη για να περάσει από τη σούφρα του και επίσης, τι ακριβώς είναι η σούφρα, μαμά;
Κάπως έτσι κόπηκαν τα σούρτα-φέρτα στα ματς. Μαχαίρι
Την έκανε να αγαπήσει τον στίβο
Κατάφερε όμως να με κάνει να αγαπήσω το στίβο. Ο στίβος ήταν άλλο πράμα-εκκλησία. Η μαμά με άφηνε να πηγαίνω μαζί του όσο ήθελα. Στο στίβο, κανείς δεν ήθελε να βάλει τίποτα στον πωπό κανενός, με βαζελίνη ή χωρίς. Ή, τουλάχιστον, δεν το ξεφώνιζε. Ο στίβος ήταν Αγώνες. Άμιλλα. Κάτι σαν έντονη πνευματική εμπειρία στην οποία συμμετείχαν σε κρεσέντο όλες οι αισθήσεις αν το έβλεπε κανείς, τουλάχιστον, από τη δική του ματιά.
«Και πάμε στο ύψος: Εδώ οι αθλητές προετοιμάζονται για το άλμα» ανακοίνωνε ψιθυριστά στη μετάδοση, σαν να προέτρεπε το κοινό να μην ταράξει την ηρεμία του άλτη. Έδινε σήμα στον ηχολήπτη ότι ετοιμάζεται να «κόψει» μικρόφωνο. Κι άρχιζε τα πριβέ: Στριμωχτή εγώ, μισό παιδί, πολύ αδύνατο, στην καμπίνα δίπλα του. Κάπνιζε αμέτρητρα Gitanes στον κλειστό θαλαμίσκο. Στην Αμερική του σήμερα, θα τον είχαν πάει μέσα για έκθεση ανηλίκου σε θανατηφόρο παθητικό κάπνισμα. Δεν ήθελε να πάει Ατλάντα: Δεν γούσταρε. Εβλεπε μέσα από τον αθλητισμό να έρχονται σκοτεινές εποχές, έβλεπε πράγματα που οι άλλοι δεν διακρίναμε, ήταν φάσεις μπροστά, κουσούρι της δουλειάς, να προβλέπει.
Χρόνια πριν, εγώ μισή μερίδα παιδί: Στα τρία μέτρα μπροστά μας, ο Βζόλα, ετοιμαζεται να καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ, μετά την απόσπαση του Πανευρωπαϊκού χρυσού Nέων στο ύψος. Ή κάτι τέτοιο. Αρχίζαν τα πριβέ.
«Κοίτα τον. Όχι, το άλμα, Ρίνγκο: την αυτοσυγκέντρωση να βλέπεις, εδώ είναι η δύναμη, Αυτός, θα δεις, θα γίνει μέγας άλτης. Θα γράψει ιστορία.”
Μάλιστα. Τσεκ.
Όχι το άλμα, λοιπόν, αλλά το αμέσως πριν: Την προς τα μέσα κατάδυση.
«Κάνε άλμα μεγαλύτερο από τη φθορά», έγραφε το “Σηματολόγιο” του Ελύτη. Aυτά τα φρόντιζε η μάνα μου στο σπίτι, αφήνοντας –τάχα μου- τυχαία ανοιχτά βιβλία στο τραπέζι της κουζίνας. Εκανε απελπισμένες προσπάθειες να μην εξελιχθώ σε γρυλλίζοντα σκυλο-χούλιγκαν, αλλά πλαγίως, ήξερε ότι δεν θα διάβαζα ποτέ κάτι που θα μου υποδείκνυε, δήθεν για να “καλλιεργηθώ”. Υποδορείως κούμπωναν εντός μου, κλικ-κλακ, η ποίηση κι ο αθλητισμός, το κορμί το σάρκινο και το Άλλο, το πώς το λέγανε, να δεις, ψυχή το λέγανε. Κλικ-κλακ.
Μεγάλωνα.
Ανάμεσα στον Πελέ και τον Ελύτη, τη Μοσχολιού και το Φον Κάραγιαν. Όλα έβγαζαν νόημα. Ακόμα και τα πιο ανεξήγητα. Από το λυσασμένο Μπερναμπέου ως την Επίδαυρο της ΅Ορέστειας΅ του Κουν, κι από τον Τάφο του Ινδού ως τη Scala, με κόκκινη Πανσέληνο. «Νessouno, mai», κι όμως, όλα είχαν νόημα.
Η ζωή μας, ένα Gitanes με φίλτρο.
Ψαχνόμουν. Μισή γυναίκα πια.
«Κοίτα τις που είναι σαν άντρες, Ρίνγκο»: Δεν μάσαγε τα λόγια του για τα γενειοφόρα θηλυκά εκτρώματα του «μεγαλείου» της τότε Ανατολικής Γερμανίας, «Κοίτα τις. Αυτό δεν είναι αθλητισμός, είναι τερατογένεση- ο άνθρωπος πρέπει να αγωνίζεται στα ανθρώπινα μέτρα, μόνο τότε αξίζει. Που θα μας οδηγήσουν όλες αυτές οι επιδόσεις, όλα αυτά τα ρεκόρ, αναρωτιέμαι…
Δεν είχε απάντηση. Καμιά φορά όμως, αξίζει να κάνεις μόνο την ερώτηση: Η προς τα μέσα κατάδυση, που λέγαμε.
Ελειπε πολύ. Συνέχεια. Αλλά εμένα, δεν μου «έλειπε». Η αγάπη εκπέμπει πιο δυνατά από το τηλεοπτικό σήμα.
Εντάξει, μείνανε και κάτι ψιλο-οιδιπόδεια –τα λένε και σύνδρομα της Ηλέκτρας- αν είστε πολύ ψείρας στα ψυχαναλυτικά. Εντάξει, ακόμα βλέπω Αγώνες από ξένα μόνο κανάλια, ή με τη φωνή στο mute. Από κακία που δεν είναι η φωνή του.
Μου έμαθε πως οι Ολυμπιακοί κύκλοι συμβολίζουν τις ανθρώπινες φυλές- κι ο τελευταίος όλη την ανθρωπότητα: Όλοι μας, από ένας κρίκος στης ζωής την εύθραυστη, αλλά αιώνια αλυσίδα. Η πάσα ουσία είναι η ισότητα και η συνύπαρξη, αλλιώς δεν αγωνιζόμαστε, απλώς πηδάμε παλούκια, σαν τα πιθήκια, με το συμπάθειο κιόλας.
Κανένα αξίωμα δεν δέχτηκε, καμιά τιμή δεν καταδέχτηκε. Όταν τα παράτησε, τα παράτησε ξερά. Όπως τα Gitanes– πέταξε το πακέτο μαζί με τα μικρόφωνα και δεν κανακοίταξε καπνό. Χωρίς εθισμούς και κολλήματα σε «περασμένα μεγαλεία».
Στο φίνις κρίνονται όλα.
«Οι κίτρινοι, Ρίνγκο, είναι καλοί στο πίνγκ πόνγκ, ας πούμε, και στα γυμναστικά. Οι άσπροι στο τένις και τα άλματα, οι μαύροι στις αποστάσεις και τα σπριντ. Αλλά αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, Ρίνγκο. Το φυσικό πλεονέκτημα καλό είναι, αλλά ο αθλητισμός είναι μαγεία είναι ζωή, όλο απρόοπτα, κανενός το χρώμα δεν σημαίνει τίποτα. Στο φίνις κρίνονται όλα.»
Τώρα λείπει πάλι.
Αυτές τις μέρες, κάπου στις μικρές Κυκλάδες, ίσως πάρει το μάτι σας έναν όμορφο, ηλιοκαμένο παππού, που μπαινοβγαίνει ακατάπαυστα σ’ ένα επαρχιακό νοσοκομείο: Προσέχει τη γυναίκα του που ανέβασε πυρετό στις διακοπές. Της φέρνει νέα, αναψυκτικά και ψαρόσουπα από τη διπλανή ταβέρνα. Η εξέλιξη του συναρπαστικού αγώνα «Μαμά vs Πνευμονία», αναμεταδίδεται στο τηλέφωνο λεπτομερώς, ανάλαφρα, ελλειπτικά, αλλά ουσιαστικά: Δεν σας κάνω πλάκα, είναι γοητευτικός, ακόμα κι όταν περιγράφει νοσηλείες! Aχ, όντως, Νessouno, mai…
«Μου σπάει τα νεύρα», μουρμουράει η μάνα μου. «Δεν φεύγει λεπτό από εδώ. Του λέω, έλα, πήγαινε μια βόλτα, να δεις κανένα αγώνισμα, να ξεσκάσεις, αυτός τίποτα, εδώ, μπάστακας δίπλα μου, όλη μέρα, ασχολείται μαζί μου. Κι έχουμε και Ολυμπιακούς αγώνες!».
«Ρε μάνα, το ότι σου συμπαραστέκεται ολοψύχως ο άντρας σου όταν ασθενείς, δεν το λες ακριβώς και λόγο διαζυγίου».
«Το ξέρω. Άρρωστη είμαι, παιδί μου, όχι ηλίθια»
Η προς την αγάπη κατάδυση. Πριν το άλμα και μετά. Πάνω από τη φθορά.
Στο σπίτι το δικό μας, πάλι, στην άλλη άκρη της Ελλάδας, οι Oλυμπιακοί Αγώνες παίζουν επί 24ώρου βάσεως.
Με τη φωνή στο mute, μπαμπά. Νessouno,mai…
Και με το νου στο finish, εκεί που κρίνονται όλα.
Λίγοι, εξάλλου, ξέρουν πώς προέκυψε το όνομα Βαγιάνη. Είναι τα αρχικά από το όνομα της μητέρας της Βαρβάρας σε συνδυασμό με το μικρό όνομα του Γιάννη Διακογιάννη, με τον οποίο είχε κάνει τον δεύτερο γάμο της.
Γιάννης Διακογιάννης – Ρίκα Βαγιάννη: Η τελευταία κοινή τηλεοπτική εμφάνιση
Ήταν Ιούλιος του 2014, όταν ο μεγάλος αθλητικογράφος εμφανίστηκε στην εκπομπή της ΕΡΤ (τότε ΝΕΡΙΤ) μαζί με την θετή του κόρη, Ρίκα Βαγιάννη που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 56 ετών, τον Αύγουστο του 2018, δίνοντας μεγάλη μάχη με τον καρκίνο.
Τρία χρόνια μετά την κοινή τους εμφάνιση, τον Οκτώβριο του 2017, ο Γιάννης Διακογιάννης είχε βρεθεί στην ΕΣΗΕΑ προκειμένου να συμπαρασταθεί στους συναδέλφους του για την απεργία που γινόταν εκείνες τις ημέρες. Ο ίδιος τότε είχε αποκαλύψει ότι η Ρίκα Βαγιάνη, είχε καρκίνο. Τη συγκεκριμένη αποκάλυψη είχε κάνει μέσω του προσωπικού της λογαριασμού στο Facebook η δημοσιογράφος και φίλη της Ρίκας Βαγιάνη, Αφροδίτη Υψηλάντη.
«Να σας πω και κάτι που θα σας στενοχωρήσει: Η Ρίκα έχει καρκίνο…». Αυτό μας εκμυστηρεύτηκε ο πατριός της Ρίκας μας, Γιάννης Διακογιάννης όταν πέρασε από την ΕΣΗΕΑ, για να μας συμπαρασταθεί στην απεργία πείνας.
Σοκαριστήκαμε, αλλά του δώσαμε κουράγιο. Πού να φανταστούμε ότι η Μαρίκα Ζούλα, το Ρικάκι, θα έφευγε τόσο αθόρυβα και παράλληλα με τόσο πάταγο!» είχε γράψει στην προσωπική της σελίδα στο Facebook η δημοσιογράφος.
Οι διακρίσεις
Υπήρξε ο πρώτος που τιμήθηκε για την εν γένει προσφορά του με το βραβείο «Ελένη Βλάχου» το 2003, ως δημοσιογράφος των «Νέων». Αποτελεί πιθανότατα τον μοναδικό Έλληνα αθλητικό δημοσιογράφο του οποίου το επώνυμο περιλήφθηκε σε στίχο τραγουδιού, συγκεκριμένα στο «Αρχίζει το ματς» σύνθεσης και εκτέλεσης του Λουκιανού Κηλαηδόνη το 1979.
Τον Δεκέμβριο του 2015, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, απένειμε στον Γιάννη Διακογιάννη τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος σε ειδική τελετή στο Προεδρικό Μέγαρο, για την προσφορά του στην αθλητική δημοσιογραφία.
Τον Ιανουάριο του 2017 ο Γιάννης Διακογιάννης παραδέχθηκε για πρώτη φορά δημόσια ότι είναι οπαδός του Παναθηναϊκού, σε εκδήλωση του Δήμου Βύρωνα για την παρουσίαση του βιβλίου του παλαιού ποδοσφαιριστή Δημήτρη Θεοφάνη. Ο ίδιος δήλωσε: «Παναθηναϊκός είμαι, Αθηναίος είμαι, Παναθηναϊκός είμαι. Έχω γνωρίσει τον Απόστολο Νικολαΐδη».
ΕΣΗΕΑ: Φωτεινό παράδειγμα ευγλωττίας, ταλέντου, εργατικότητας και αντικειμενικότητας
«Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ με οδύνη ανακοινώνει την απώλεια του καταξιωμένου δημοσιογράφου, συγγραφέα, ραδιοφωνικού παραγωγού, τηλεοπτικού παρουσιαστή και βετεράνου αθλητικογράφου Γιάννη Διακογιάννη, ο οποίος έφυγε σήμερα από τη ζωή, σε ηλικία 91 ετών.
Ο Γιάννης Διακογιάννης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1931. Μετά το πέρας των γυμνασιακών του σπουδών, σπούδασε μουσική και αθλητική δημοσιογραφία στη Γαλλία. Τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία ξεκίνησε το 1952 από την εφημερίδα «ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ» ως συντάκτης και ανταποκριτής της στο Παρίσι και στη συνέχεια ακολούθησε μια αξιοσημείωτη πορεία στον έντυπο Τύπο στο «ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ», την «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» και τη «ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ», ενώ διετέλεσε και διευθυντής του αθλητικού τμήματος της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ».
Παράλληλα, δίδαξε σε ιδιωτικό κέντρο αθλητικού ρεπορτάζ, ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο στην παραγωγή αθλητικών αλλά και αμιγώς μουσικών εκπομπών και άφησε πίσω του βιβλία, τα οποία αποτελούν σημεία αναφοράς στην αθλητική βιβλιογραφία («100 Χρόνια Ποδόσφαιρο», «60 Χρόνια Μουντιάλ», «Οι Μεγάλες Μορφές του Αθλητισμού» κ.α.). Το 2003, ήταν ο πρώτος αποδέκτης του βραβείου «Ελένη Βλάχου» για τη συνολική προσφορά του ενώ το 2018, τιμήθηκε από το Μορφωτικό Ιδρυμα της Ενώσεως Συντακτών, σε εκδήλωση για τους βετεράνους του αθλητικού ρεπορτάζ.
Σημαντικές συμμετοχές
Ο Γιάννης Διακογιάννης, για πολλούς ο κορυφαίος στον τομέα του, υπήρξε αναμφισβήτητα μια εμβληματική φυσιογνωμία της δημοσιογραφίας και δικαίως λογίζεται ως ένας από τους θεμελιωτές του σύγχρονου αθλητικού ρεπορτάζ. Άνοιξε το δρόμο για τις επόμενες γενιές αθλητικών συντακτών, παρέδωσε μαθήματα ενδεδειγμένης αθλητικής μετάδοσης και κάλυψε τις περισσότερες εγχώριες και διεθνείς διοργανώσεις του καιρού του: τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες, μεταξύ αυτών και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972, τους πρώτους που μεταδόθηκαν τηλεοπτικά στην Ελλάδα, οκτώ Παγκόσμια Κύπελλα ποδοσφαίρου, παγκόσμια πρωταθλήματα στίβου και αμέτρητα άλλα αθλητικά γεγονότα, ενώ την καριέρα του στιγμάτισε η παρουσίαση της θρυλικής «Αθλητικής Κυριακής» από το 1966 έως και το 1983 στην ΕΡΤ, μιας εκπομπής που χάραξε την εθνική συλλογική μας μνήμη και ακόμα αποτελεί τη μακροβιότερη αθλητική εκπομπή στην ελληνική τηλεόραση.
«Του Διακογιάννη η φωνή»
«Του Διακογιάννη η φωνή», η φωνή που σημάδεψε τα κυριακάτικά μας βράδια, η φωνή που έγινε τραγούδι στα στόματα φιλάθλων και μη, σίγησε για πάντα. Όλοι όσοι τον γνώρισαν κι όλοι όσοι παρακολούθησαν την πορεία του, θα τον θυμούνται όπως ακριβώς ήταν: αγέρωχος και επιβλητικός, ευρυμαθής και γλαφυρός στις περιγραφές του, ευγενής και κομψός στους τρόπους του, γνώστης αλλά και λάτρης του αντικειμένου του. Υπήρξε δάσκαλος για τους νεότερους συναδέλφους και φωτεινό παράδειγμα ευγλωττίας, ταλέντου, εργατικότητας αλλά και αντικειμενικότητας στο ρεπορτάζ. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι η επαγγελματική του πορεία τον τοποθέτησε στο πάνθεον των κορυφαίων και αξεπέραστων της ελληνικής δημοσιογραφίας.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ συλλυπείται τους οικείους του και αποχαιρετά τον εκλεκτό συνάδελφο, ο οποίος αφήνει πίσω του δυσαναπλήρωτο κενό και φτωχότερο το λειτούργημά μας».
«Μας αφήσαν να καούμε» κατέθεσε μάρτυρας στη δίκη για την τραγωδία στο Μάτι, όπου προσέρχονται στο βήμα, για να πουν τη δική τους ιστορία ,οι άνθρωποι που έχασαν μέσα σε λίγα λεπτά με τον πιο φρικτό τρόπο αγαπημένους τους.
«Ήταν μέρα που η πολιτεία κοίταξε το δέντρο στη Κινέτα και χάθηκε το δάσος των ψυχών στο Μάτι» είπε γυναίκα που ο πατέρας της βρέθηκε απανθρακωμένος στο πιο φρικτό σημείο της κόλασης που βίωσε η Ανατολική Αττική: στο κτήμα Φράγκου. Στο δικαστήριο κατέθεσαν οι συγγενείς του Δημήτρη Τουρναβίτη ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο μαζί με τη σύζυγο του, ηθοποιό, Χρύσα Σπηλιώτη.
Ο κ. Κωνσταντίνος Τουρναβίτης κατέθεσε πως πίστευε ότι ο αδελφός του θα μπορούσε να έχει σωθεί γιατί «ήταν δεινός κολυμβητής», όμως : «Τα ξημερώματα, έφτασα στο κτήμα Φράγκου. Είδα το σπίτι του αδελφού μου, ολοσχερώς καμένο. Διέκρινα το όχημα του αδελφού μου στο κτήμα. Δεν μας επετράπη να μπούμε εκείνη την ώρα. Υπήρχαν διασώστες και αστυνομία. Την επόμενη ημέρα μίλησα με τον κ. Φράγκου και την μητέρα του. Μου είπε επί λέξη η μητέρα του: «η φωτιά ερχόταν από δύο πλευρές και έπεφτε από τον ουρανό». Εκεί βρήκα και τον σκύλο του αδελφού μου. Ήταν άκαυτη η γούνα του και είχε μουμιοποιηθεί. Αυτό μου είπε και μάρτυρας που έβαλε τον αδελφό μου στο σάκο».
Η κόρη του θύματος είπε στους δικαστές πως η 23η Ιουλίου 2018 «ήταν μέρα που η πολιτεία κοίταξε το δέντρο στην Κινέτα και χάθηκε το δάσος των ψυχών στο Μάτι. Δεν μπορούσα να φτάσω στο Μάτι λόγω της φωτιάς στην Κινέτα. Αρχικά ακούσαμε για το Νταού και αρχίσαμε να ανησυχούμε για τους συγγενείς μας. Στις 7 το απόγευμα πια, τα τηλέφωνα τους δε λειτουργούσαν. Ήταν πολύ κοντά στο να φτάσουν στη θάλασσα. Δηλώσαμε ότι είναι αγνοούμενοι. Δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, ο πατέρας μου ήταν αθλητής. Άρχισα να ψάχνω τα νοσοκομεία. Μέχρι που δώσαμε dna και επιβεβαιώθηκε. Εκ των υστέρων έμαθα ότι βρέθηκαν στο κτήμα. Δεν υπήρχε συντονισμός, δεν τους είπε κανείς τίποτα. Είναι αδιανόητο αυτό που συνέβη».
Ο Στέλιος και η Μαρίκα Μάσχα έχασαν τους γονείς τους. Η κ. Μαρίκα Μάσχα είπε μεταξύ άλλων: «Έπαιρνα τηλέφωνο πυροσβεστική, δεν το σήκωνε κανένας. Έφτασα στις 10 το βράδυ στη Ραφήνα. Καιγόταν όλο το Μάτι, έβλεπα μόνο μαυρίλα και καπνίλα. Επέστρεψα στη λεωφόρο Μαραθώνος και έμεινα μέχρι τις 12. Στις 3 το πρωί μπήκε ο αδελφός μου στο Μάτι και είδε αυτά που είδε: δύο κουφάρια να καίγονται. Δεν υπήρχε καμία ειδοποίηση. Στην Κινέτα τους έβγαλαν έξω, πήγαιναν πόρτα- πόρτα. Στο Μάτι δεν χτύπησε ούτε καμπάνα. Τους αφήσαν και κάηκαν ζωντανοί».
Κλαίγοντας ο Στέλιος Μάσχας , περιέγραψε: «Είχαμε την ελπίδα ότι κάπως τα καταφέρανε. Φτάσαμε με φακούς, ήταν το απόλυτο σκοτάδι. Δεν υπήρχαν σπίτια, ήταν ισοπεδωμένα. Ήταν αποκαΐδια. Δεν είδα αυτοκίνητο, λέω φύγανε. Δεν μπορούσα να φανταστώ τι έγινε. Τελικά με πήραν γύρω στις 5 και μου είπαν ότι τους βρήκαν. Πήγα και είδα αυτό που έβλεπα και νόμιζα ότι ήταν ξύλα που καιγόντουσαν. Ήταν οι γονείς μου. Πήρα την αστυνομία και τους είπα ότι τους βρήκα».
Στο βήμα του μάρτυρα ανέβηκε υποβασταζόμενη η κ. Δέσποινα Ζαφειρίου η οποία εγκλωβίστηκε μαζί με τον σύζυγο της Στράτο, στο Μάτι καθώς η φωτιά τους βρήκε ενώ βρίσκονταν στο αυτοκίνητο τους στην προσπάθεια τους να φύγουν από την περιοχή. Η γυναίκα περιέγραψε ότι ακινητοποιήθηκαν και ότι όταν προσπάθησε να τραβήξει έξω τον σύζυγο της που βρισκόταν στο τιμόνι δεν μπορούσε: «Ο άνδρας μου κολλάει πάνω στο τιμόνι. Τον έβγαλα στα χέρια, τον έπιασα από τη ζώνη. Γονάτισα και τον τράβηξα. Δεν μπορούσε να πατήσει, ούτε να στρίψει. Ήταν καμένος. Δεν μπορούσε να κουνήσει ούτε τα χέρια, ούτε τα πόδια του. Ούτε ασθενοφόρο ήρθε, ούτε πέρασε αεροπλάνο, ούτε μας ειδοποίησαν ότι έπιασε φωτιά. Μετά, κατά τις 11 παρά το βράδυ, ένας φίλος άκουσε τη φωνή μου και μου φωνάζει «μην κουνηθείς, έρχομαι». Που να κουνηθώ εγώ, έκαιγε η φωτιά. Μας αφήσαν να καούμε. Δεν υπήρχε τίποτα. Τα κλαδιά δεν τα είχαν καθαρίσει, επανειλημμένως φωνάζαμε στον Δήμο…». Η σύζυγος, ο γιος και η κόρη του Δημήτριου Τζούλια κατέθεσαν στο δικαστήριο για τα γεγονότα που οδήγησαν στην απώλεια του οικείου τους.
Η Αγγελική Τζούλια- Δημητροπούλου περιέγραψε πως βρίσκονταν στο σπίτι τους μαζί με τον θανόντα και την κόρη τους. Εκείνη μαζί με την κόρη της, το εγγονάκι της και μία φιλική οικογένεια κατάφεραν και έφυγαν εγκαίρως επειδή τους προειδοποίησαν κάποιοι πολίτες. «Ο άνδρας μου έμεινε πίσω. Βγήκε από το αυτοκίνητο του για να σωθεί από τη φωτιά. Μέχρι να φτάσει σε ένα σπίτι, κάηκε. Δυστυχώς πέθανε στο ΚΑΤ. Εγώ τον είδα την άλλη ημέρα που ήταν διασωληνωμένος και καμένος».
Εισαγγελέας : Μέχρι τη στιγμή που φύγατε, υπήρξε καμία αναγγελία για τη φωτιά από καμία αρχή;
Μάρτυρας : Όχι. Απολύτως καμία.
Εισαγγελέας : Εάν δεν υπήρχαν πολίτες να σας πουν για τη φωτιά, εσείς θα φεύγατε ή θα μένατε;
Μάρτυρας : Θα μέναμε, θα καιγόμασταν.
Ο γιος του θύματος, Γρηγόρης Τζούλιας, περιέγραψε όσα του είπε ο πατέρας του πριν υποκύψει. «Μου είπε ότι δεν τον ενημέρωσε κανένας. Είδε τη φωτιά και προσπάθησε να φύγει. Πήγε μέχρι λίγο πιο κάτω και τον έκαψε το θερμικό κύμα. Δεν είχε ενημέρωση, δεν είδε εναέρια μέσα… Πάντα περνούσε ένα περιπολικό μία σειρήνα κάτι και ενημέρωνε» τόνισε ο μάρτυρας.
Ο γιος και η κόρη του Λεωνίδα Πλυμάκη κατέθεσαν πως ο πατέρας τους ακολούθησε τις οδηγίες της Αστυνομίας που στάθηκαν μοιραίες. «Τους έστειλαν εκεί και τους έκαψαν». Όπως κατέθεσαν ο Ιωσήφ και η Ευαγγελία Πλυμάκη, ο πατέρας τους έχασε τη ζωή του επειδή είχε ξεχάσει τα κλειδιά του εξοχικού του στη Νέα Μάκρη και επέστρεψε στην περιοχή για να τα πάρει. Τελικά βρέθηκε στο Κόκκινο Λιμανάκι «με το οποίο εμείς δεν είχαμε καμία σχέση. Αν είχαν γυρίσει τον κόσμο πίσω, δεν θα υπήρχαν τόσοι νεκροί. Ο πατέρας μου βρέθηκε εκεί διότι άκουσε την ελληνική αστυνομία» είπε η κυρία Πλυμάκη.
Συγκλονίζουν τα ευρήματα της ιατροδικαστικής εξέτασης για τη στυγερή δολοφονία της 22χρονης στο Μαρούσι από τη 17χρονη φίλη της.
Η 17χρονη, η οποία φέρεται από την πρώτη στιγμή του εγκλήματος να τελεί υπό σύγχυση και σοκ, ανέφερε στους αστυνομικούς του 8ου ορόφου της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αθηνών «Την σκότωσα, γιατί μου ζήτησε να μην ξαναβρεθούμε».
Σύμφωνα με την ίδια, όταν η 22χρονη ζήτησε από την 17χρονη να διακόψουν τις επαφές τους, τότε η ανήλικη, που αντιμετωπίζει όπως αποκάλυψε η οικογένειά της σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, άρπαξε ένα μαχαίρι και επιτέθηκε στο θύμα.
Μέχρι στιγμής, έχει καταθέσει μόνο η μητέρα της ανήλικης, η οποία είπε στους αστυνομικούς ότι η κόρη της πάσχει από βαριά ασθένεια και πρέπει να παίρνει τα χάπια της.
Η οικογένεια της 17χρονης είναι συντετριμμένη για το έγκλημα που διέπραξε η κόρη τους.
Όπως αναφέρει η οικογένεια της ανήλικης, η κόρη τους λάμβανε μακροχρόνια αγωγή για τα ψυχικά προβλήματα που είχε, ωστόσο δεν κατάφερε ποτέ να θεραπευτεί.
Η 17χρονη την σκότωσε με 40 μαχαιριές
Σύμφωνα με την ιατροδικαστικη εξέταση, η δολοφόνος, χρησιμοποίησε ένα μπουκάλι για να ανοίξει το κεφάλι της φίλης της και στη συνέχεια, πιθανότατα, όχι με ένα αλλά με δύο μαχαίρια, την κατακρεούργησε με περισσότερα από 40 «καρφώματα» στο πρόσωπο και τον λαιμό.
Μάλιστα, από την άγρια επίθεση, σύμφωνα με αστυνομικές «πηγές» τραυματίστηκε και η ίδια καθώς της κόπηκε ο τένοντας και χθες το βράδυ μετεφέρθηκε στο νοσοκομείο Γεννηματάς όπου της παρεσχέθη ιατρική βοήθεια, έγινε αξιολόγηση της κατάστασης και επέστρεψε στο «Ανηλίκων» όπου θα παραμείνει μέχρι την απολογία της.
Η ιατροδικαστική εξέταση, έδειξε το σκηνικό του θανάτου που στήθηκε το απόγευμα της Κυριακής στο διαμέρισμα της οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου, όταν η κόρη του γνωστού καρδιολόγου της περιοχής, αποφάσισε να «πάρει» με τον πιο φρικτό τρόπο τη ζωή της φίλης της, γιατί της ζήτησε να μην ξαναβρεθούν. Έτσι, σύμφωνα με το protothema.gr, η 17χρονη πήρε ένα μπουκάλι, χτύπησε με μανία το κεφάλι της 22χρονης και αφού της το άνοιξε, οι πληροφορίες λένε ότι ήταν τέτοια η σφοδρότητα των χτυπημάτων που το πολτοποίησε, πήρε -πιθανότατα- δύο μαχαίρια και άρχισε να την κατακρεουργεί, καρφώνοντάς την στο πρόσωπο και τον λαιμό.
Η 17χρονη, συνοδευόμενη από τον γνωστό ποινικολόγο κ. Ανδρέα Θεοδωρόπουλο, μετήχθη χθες το απόγευμα από τον 8ο όροφο της Υποδιεύθυνσης Προστασίας Ανηλίκων που κρατείται στον εισαγγελέα όπου πήρε προθεσμία για να απολογηθεί. Η οικογένεια της 17χρονης, δια μέσου του συνηγόρου της διόρισε τεχνικό σύμβουλο τον ιατροδικαστή κ. Δημήτρη Γαλεντέρη. Ο κ. Θεοδωρόπουλος, εξερχόμενος των δικαστηρίων έκανε λόγο για «έγκλημα πάθους».
Ησελίδα του MrDinoTV στο Tiktok έχει στο μεταξύ δημοσιεύσει και αρκετές άλλες δημοφιλείς τηλεοπτικές παραγωγές σε playmobil editions όπως το «Ευτυχισμένοι Μαζί», το «Σ’ Αγαπώ Μ’ Αγαπάς» και το «Παρά 5».
Playmobil έχουν γίνει ακόμη και συμμετοχές της Ελλάδας και της Κύπρου στην Eurovision και αποσπάσματα από ριάλιτι shows όπως το Survivor!
Πέθανε ο 16χρονος που πυροβολήθηκε από αστυνομικό στη Θεσσαλονίκη, κατέληξε στα τραύματά του μετά από αρκετές ημέρες νοσηλείας. Φίλοι και συγγενείς του παιδιού είναι απαρηγόρητοι, ενώ ο πατέρας του, δεν είχε κουράγιο ούτε να μιλήσει.
Απαρηγόρητος είναι ο πατέρας του 16χρονου, δεν έχει κουράγιο να μιλήσει, κρατά απλώς το κεφάλι του με απελπισία μόλις έμαθε το τραγικό νέο, ότι ο γιος του, μόλις 16 ετών κατέληξε αφού πυροβολήθηκε στο κεφάλι από έναν αστυνομικό.
Ο παππούς του 16χρονου συγκλονίζει μιλώντας στο Star, «η ταυτότητά μας δεν γράφει Ρομά. Γράφει Έλληνας πολίτης. Αμαρτία από τον Θεό να αφαιρέσουν τη ζωή από ένα 16χρονο παιδί. Να μην αφήσουν τον αστυνομικό ελεύθερο» λέει απαρηγόρητος και γεμάτος οργή ενώ ζητά δικαιοσύνη.
Όλοι οι κάτοικοι του οικισμού έχουν να θυμούνται από τον Κώστα μόνο τα καλύτερα, καθώς όπως λένε ήταν ένα παιδί χαρούμενο, «ένα παράδειγμα για όλα τα παιδιά. Πολύ κρίμα, λιώνει η ψυχή μας. Τρελάθηκαν από τη στενοχώρια η μαμά του και ο μπαμπάς του, κρίμα από τον Θεό. Δεν πρόλαβαν να δουν και να χαρούν το μωράκι τους με τη γυναίκα του» λέει μια κάτοικος του οικισμού.
Το νέο του τραγούδι λέγεται «Πουτ@ν@» και ο σεξισμός είναι λίγος για να περιγράψει το πόσο επικίνδυνο είναι
Tο εμετικό τραγούδι του Βαλάντη δείχνει πού βρισκόμαστε ακριβώς ως κοινωνία.
Βαλάντης- Νίνο Ξυπολητάς, Νίνο Ξυπολητάς- Βαλάντης. Δεν ξέρω με ποια σειρά να τους βάλω γιατί δεν θέλω και να αδικήσω δύο καλλιτέχνες που έστυψαν το μυαλό τους για να σκεφτούν ένα τραγούδι, που θα περιγράφει τον έρωτα, μία γυναίκα που άλλαξε γνώμη, και όλα αυτά με έναν τρόπο που να ταιριάζει στο 2022. Πουτ@ν@ ήταν η καταληκτική σκέψη τους και δεν υπήρξε άνθρωπος που να μην έμεινε με το στόμα ανοιχτό.
Πώς να ξεχάσω, τα μάτια σου σκέφτομαι, γίνομαι χάλια,
Πώς να ησυχάσω όταν βλέπω τα χείλη σου στ’ άδεια μπουκάλια,
Πώς πας και κάνεις τα ίδια με άλλον, Πουτάνα θα ήσουνα μάλλον.
Προσοχή για να μην παρεξηγηθούν οι αοιδοί. Δεν είναι ότι θεωρούν όλες τις γυναίκες π@τ@νες. Είσαι π@τ@να μόνο αν έχεις κάνει σχέση μαζί τους, αν σε έχουν ερωτευτεί και αν χώρισες και προχώρησες στην επόμενη σχέση. Πρέπει να έχεις αναπτύξει μία ιδιαίτερη οικειότητα, προκειμένου να κερδίσεις αυτόν τον χαρακτηρισμό.
Θα μου πεις, σάμπως είναι το πρώτο τραγούδι που ακούμε με αυτόν τον χαρακτηρισμό ή με την περιγραφή; Δεν είμαστε ανοργασμικιές, σύμφωνα με τον Μηλιώκα ή κ@ριόλες σύμφωνα με τον Δάντη; Αλλά μήπως δεν έχουν βγει τραγούδια όπου οι γυναίκες «τη ζητάνε τη σφαλιάρα τους από τον άνθρωπο που αγαπούν» και υποτάσσονται και είναι ο θεός τους και όλα αυτά; Υπάρχουν και μετρούν δεκαετίες επιτυχίας.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Θα έπρεπε να είναι προφανές και δεν θα έπρεπε να χρειαστεί να το εξηγήσουμε, αλλά αφού επιτρέπεται να βλέπουν το φως τη δημοσιότητας τέτοια τραγούδια, δεν είναι και τόσο προφανές. Αφού κατηγορήσαμε την τραπ (και καλά κάναμε) για τον υπερσεξισμό που διακατέχει το 99% των τραγουδιών, ώρα να επιστρέψουμε στα κλασικά λαικά.
«Ο Βαλάντης είναι εδώ με ολοκαίνουργιο music video, για το ανατρεπτικό του single «Πουτάνα». Σε μουσική και στίχους Νίνο Ξυπολητά και την παθιασμένη ερμηνεία του Βαλάντη, το “Πουτ@ν@” είναι το εκρηκτικό αποτέλεσμα της συνάντησης των δύο καλλιτεχνών. Πρόκειται για ένα τραγούδι γεμάτο νόημα, που μιλάει απευθείας στις ραγισμένες καρδιές, αφού υμνεί τον πόνο που προκαλεί ο έρωτας, τον χωρισμό και την προδοσία». Το δελτίο Τύπου της εταιρίας παραγωγής του κομματιού επιβεβαιώνει ότι ο πόνος που προκαλείται από τον έρωτα είναι οκ και δικαιολογεί τα πάντα. Και τη λεκτική, και την ψυχολογική και τη σωματική βία. Όταν κάποιος πίνει πολύ για να ξεχάσει και βρίζει τη γυναίκα που (υποτίθεται πως) αγαπούσε είναι άντρας που τιμά τα παντελόνια του (για να το πω και στη γλώσσα που καταλαβαίνουν άνθρωποι σαν τον Βαλάντη και τον Νίνο Ξυπολητά.
Ένα τέτοιο τραγούδι θα μπορούσε να έχει και τον εναλλακτικό τίτλο «Γυναικοκτονίες: Κεφάλαιο πρώτο». Πώς ξεκινούν αλήθεια οι γυναικοκτονίες και από ποιον διαπράττονται; Μα από πληγωμένους ερωτικούς συντρόφους, που ζήλεψαν πολύ ή που δεν άντεξαν τον χωρισμό. Κάπως όμως καταφέρνουμε να διαχωρίζουμε το έγκλημα από ένα τραγούδι που είναι γεμάτο πάθος, πόνο και λεκτική βία. Κάπως νιώθουμε ότι αυτό είναι ανάλαφρο, χαριτωμένο έως και συγκινητικό που ένας πληγωμένος άντρας αποκαλεί την πρώην του ΠΟΥΤ@Ν@.
Και επειδή είμαστε woke (και τιμή μας και καμάρι μας), να ενημερώσουμε τους δημιουργούς ότι δεν είναι οκ να λες πουτ@ν@, γιατί θέλουν να συνδέσουν τη λέξη με το επάγγελμα, το οποίο πλέον είναι αποδεκτό ως sex worker. Θα έγραφες ένα τραγούδι με τίτλο «Π@στης»; Ναι θα έγραφες, τι ρωτάω κι εγώ.
Αν το επέτρεπαν οι κανονισμοί, τότε θα είχε θέση στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς στην εν λόγω κατηγορία του Όσκαρ. Ο Pinocchio του ντελ Τόρο μπορεί να μην έχει αυτή τη δυνατότητα, αλλά θα πάρει άνετα το Όσκαρ «Ταινίας που σε κάνει να πλαντάζεις στο κλάμα».
Η Disney έχει τον δικό της Pinocchio που φτιάχτηκε το 1940 και η αλήθεια είναι πως μέχρι σήμερα δεν είχε ξεπεραστεί από τις αρκετές προσπάθειες που είχαν γίνει. Ο Μπενίνι πριν μερικά χρόνια πλησίασε, αλλά όχι τόσο ώστε να ξεπεράσει.
Ε, με όλον τον σεβασμό στον Μπενίνι, ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο είναι ένας και μόνον αυτός θα μπορούσε να πετύχει κάτι τέτοιο.
Πολύ σωστά τα έλεγε πρόσφατα η, έτοιμη να κάνει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο, Τέιλορ Σουίφτ που επέλεξε τον ντελ Τόρο ως τον άνθρωπο με τον οποίο θα αντάλλαζε ζωή για μία μέρα, μόνο και μόνο για να έχει ένα 24ωρο το μυαλό του.
Εγώ θα ικανοποιούμουν και με μερικές ώρες. Είμαι βασικά ικανοποιημένος και με το παραπάνω από κάθε ταινία του που βλέπω τα τελευταία χρόνια κι από την σειρά του, που κυκλοφόρησε στο Netflix.
Αυτό όμως που κάνει με τον Pinocchio ο ντελ Τόρο είναι κάτι το ασύλληπτο για τον θεατή. Πρόκειται για μια ιστορία που από μόνη της έχει την προοπτική να σε συγκινήσει. Κι εγώ να φτιάξω αύριο ένα φιλμάκι ή να διαβάσω με συναίσθημα την ιστορία, ένα δάκρυ θα το προκαλέσω.
Ο ντελ Τόρο το πάει στο μεθεπόμενο επίπεδο σε σχέση με κάθε άλλη αποτύπωση αυτής της ιστορίας. Ειδικά τα τελευταία δέκα λεπτά της ταινίας είναι για να πάρεις σφιχτά στα χέρια σου ένα μαξιλάρι και να το γεμίσεις δάκρυα και μυξούλες και μετά να τρέξεις στην αγκαλιά της μαμάς σου και να ποτίσεις τη μπλούζα της.
Οκ, μπορεί να σου ακούγεται παιδιάστικο, αλλά αυτός δεν είναι υποτίθεται και ο στόχος ενός παραμυθιού; Να απελευθερωθείς από την ενήλικη υπόσταση και να αφεθείς σε όλα αυτά που η μνήμη του ενήλικου εαυτού σου, η μνήμη της οδύνης και των εμπειριών, δε σου επιτρέπει να αφεθείς.
Αν είσαι ενήλικος, μια σταγόνα βροχής στο κεφάλι σου θα σε πειράξει. Αν είσαι παιδί, ένα χωράφι με φρεσκοβρεγμένο χώμα, δηλαδή λάσπη, θα γίνει καμβάς, θα γίνει το κρεβάτι σου. Έτσι είναι και τα συναισθήματα: σταγόνα για τον ενήλικο εαυτό σου, λασποχώραφο για το παιδί μέσα σου.
Κι αφού έγινα λίγο παραπάνω μπάρμπας απ΄αυτό που ήθελα, ας επανέλθω στα της ταινίας.
Τι έλεγα; Α ναι, δεν έλεγα, έγραφα, γιατί είμαστε σε σάιτ όχι στο ραδιόφωνο. Ο Pinocchio του ντελ Τόρο έχει κάτι το μοναδικό. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στην πλοκή.
Αυτό που δίνει το έξτρα στην ούτως ή άλλως δυνατή ιστορία είναι η αποτύπωση του Τζίμινι Κρίκετ και η αφήγησή του, με τη φωνή του Γιούαν ΜακΓκρέγκορ να τα κάνει όλα πιο όμορφα, αλλά και περισσότερο λυπητερά. Το ίδιο πετυχαίνει και ο υπέροχος Ντέιβιντ Μπράντλεϊ που κάνει τον Τζεπέτο.
Θυμίζει σε αρκετά σημεία animation μιας άλλης εποχής του σινεμά, είναι πιο ρομαντική με τρόπο που εγώ ως θεατής δεν μπορώ να βρω λέξεις να τον περιγράψω και δεν έχω και το γνωστικό υπόβαθρο να το κάνω και κάνει πολύ ξεκάθαρο και κάτι που προσωπικά με βασανίζει ως φιλοσοφική αναζήτηση τα τελευταία αρκετά χρόνια.
Ο Pinocchio μπορεί να πεθάνει άπειρες φορές και να επιστρέψει στη ζωή. Έχει την ευχή να είναι πάντα ζωντανός, έστω και ως ξύλο. Αλλά μια ευχή δεν έρχεται ποτέ δίχως κατάρα. Απλώς στην αρχή, το θάμβος της ευχής σε τυφλώνει και δεν κοιτάς που πίσω της είναι σκοτεινή σαν τη Σελήνη. Το παράκανα με τις λογοτεχνικές μεταφορές σήμερα.
Το να μπορείς να ζεις για πάντα, φαντάζει τέλειο σε πρώτο άκουσμα και δη για ένα παιδί που πάντοτε αγνοεί τον κίνδυνο. Αλλά πόσες απώλειες δικών σου ανθρώπων μπορείς να αντέξεις; Μπορείς να αντέξεις να ζεις σε έναν κόσμο που όλοι σου οι άνθρωποι δε θα υπάρχουν και δε θα σε ξέρει πια κανείς;
Κι άντε, πες, φίλους και σχέσεις ξανακάνεις. Γονείς όμως δεν ξαναποκτάς. Γιατί μπορεί να μην πεθαίνεις ποτέ, αλλά η γέννηση σου παραμένει μία. Κι η απώλεια των ανθρώπων που μας έδωσαν ζωή, είναι η μεγαλύτερη οδύνη.
Ο Pinocchio ως ταινία, όπως τελειώνει, είναι μια παρήγορη ταινία για όλους εμάς που έχουμε ακόμα τους γονείς μας και υποσυνείδητα μας προετοιμάζουμε για την εποχή όπου θα είμαστε οι μεγαλύτεροι στην οικογένεια μας. Άουτς. Το βάρυνα το ξέρω.
Είμαι ακόμα στο effect της ταινίας. Δείτε την κι εσείς να με συντροφεύσετε στο πλάνταγμα. Αν το λάπτοπ ήταν χαρτί, θα ήταν σαν το γράμμα που έγραψε η Στέλλα στο Είσαι Το Ταίρι Μου για τον Σωτήρη. Απλά σε μένα θα ήταν από δάκρυα κι όχι λάδι από σουβλάκι.
