Χωρίς τις αισθήσεις του εντοπίστηκε στο σπίτι του στη Λευκωσία ο διάσημος Βραζιλιάνος χορευτής μπαλέτου, Denis Viera. Ο 31χρονος έπεσε, χτύπησε το κεφάλι του και κατέληξε, βυθίζοντας στο πένθος την οικογένεια και τα αγαπημένα του πρόσωπα.
Αυτή την περίοδο προετοιμαζόταν για τις παραστάσεις που συμμετέχει και έκανε προπονήσεις σε Λευκωσία και Λάρνακα.
«Είμαι πολύ περήφανη για αυτόν. Το χαμόγελο του, η ζωή του, η εξαιρετική του δουλειά. Ο γιος μου είναι παράδειγμα για πολλούς. Είναι μια τραγική απώλεια. Σεβόμαστε τη δουλειά της αστυνομίας και των ιατροδικαστών. Φαίνεται ότι είχε ένα τραγικό δυστύχημα στο σπίτι, αλλά θα περιμένω να δω ποια θα είναι τα αποτελέσματα των αρμόδιων Αρχών. Πρέπει να περιμένουμε», δήλωσε συντετριμμένη η μητέρα του.
Το Theatro Municipal do Rio de Janeiro σημείωσε με τη σειρά του: «Είχε μια διασκεδαστική και στοργική προσωπικότητα… κατείχε ένα σπάνιο ταλέντο, αναγνωρισμένο από όλους».
Ποιος ήταν ο Denis Viera
Γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1991 στη Joinville της Βραζιλίας, όπου αρχικά σπούδασε στην Ακαδημία Μπαλέτου Μπολσόι και στη συνέχεια, από το 2010 έως το 2014, ήταν σολίστ στο Theatro Municipal do Rio de Janeiro.
Το 2014 μετακόμισε στην Ευρώπη, όπου έγινε πρώτος σολίστας στο Μπαλέτο της Ζυρίχης, πριν ενταχθεί στο Staatsballett του Βερολίνου το 2016 και στο Bayerisches Staatsballett του Μονάχου το 2019.
Μετά το τέλος της πανδημίας του κοροναϊού, ο Denis γιόρτασε την επιστροφή του στη σκηνή στο London Coliseum τον Νοέμβριο του 2021 ως μέρος του Ballet Icons Gala με την επί χρόνια παρτενέρ του, Ksenia Ovsyanick.
Η οικογένειά του σκοπεύει να δώσει στη μνήμη του μία υποτροφία μπαλέτου «Denis Vieira» για νέους χορευτές.
Η δίκη της Ρούλας Πισπιρίγκου για τη δολοφονία της πρωτότοκης κόρης της, Τζωρτζίνας, διεκόπη για την Τετάρτη (11.1.2023). Όπως είπε η πρόεδρος, η δίκη θα ξεκινήσει την Τετάρτη στις 12 το μεσημέρι, καθώς στις 9 το πρωί της ίδιας μέρας η Ρούλα Πισπιρίγκου έχει κληθεί σε απολογία από την 35η ανακρίτρια για τους θανάτους των άλλων δύο παιδιών της Μαλένας και Ίριδας.
Ο συνήγορος της κατηγορούμενης Αλέξης Κούγιας αντέδρασε λέγοντας ότι είναι αδύνατον να έχει ολοκληρωθεί η απολογία, ενώ νωρίτερα το δικαστήριο απέρριψε το αίτημα του για αναβολή της δίκης, ο οποίος επικαλέστηκε φόρτο εργασιών.
Στη συνέχεια, έξω από τα δικαστήρια ο Αλέξης Κούγιας έκανε δηλώσεις στους δημοσιογράφους, οι οποίες όμως, εξελίχθηκαν πολύ γρήγορα σε καβγά με την δημοσιογράφο Κατερίνα Σουλιώτη, από την εκπομπή Αλήθειες με τη Ζήνα. Αφορμή στάθηκε η αναφορά του γνωστού ποινικολόγου στο γεγονός ότι η Ρούλα Πισπιρίγκου πιέστηκε από τον σύζυγό της και τον τότε δικηγόρο της να δώσει συνέντευξη στον Γιώργο Σόμπολο. Η Κατερίνα Σουλιώτη αντέδρασε και ο Αλέξης Κούγιας ξέσπασε λέγοντας:
«Μην διακόπτετε! Μην ξαναδιακόψεις ποτέ! Εσύ ειδικά από την εκπομπή την οποία προέρχεσαι. Τελευταία φορά! Στα παλιά μου τα παπούτσια ο συνάδελφός σας! Πες στην κυρία που σου δίνει ψωμί και τρως εκεί και καταστρέφει ανθρώπους… Κι εσύ κι αυτή θα λογοδοτήσετε στη δικαιοσύνη. Θα βρείτε τον μπελά σας πολύ άσχημα, κοιτάξτε να σώσετε τα σπίτια σας. Τα σπίτια σας να σώσετε από τις αγωγές και τις μηνύσεις. Άφησε με να τελειώσω, δεν είσαι μόνη σου εδώ. Παραπλάνησαν τη γυναίκα και της έβαζαν δικηγόρους. Δεν είστε εκπομπή εσείς, είστε γραφείο ευρέσεως δικηγόρων».
Η αύξηση των μισθών στην ευρωζώνη αναμένεται να είναι «πολύ ισχυρή» μέσα στη χρονιά, ξεπερνώντας τις ιστορικές αναφορές και ακυρώνοντας εν μέρει τον πληθωρισμό ο οποίος έχει εκτροχιαστεί από το 2021, σύμφωνα με άρθρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) που δημοσιεύεται σήμερα.
«Η αύξηση των μισθών στη διάρκεια των επόμενων τριμήνων αναμένεται ότι θα είναι πολύ ισχυρή σε σχέση με τις ιστορικές τάσεις», αναφέρουν οι συντάκτες του άρθρου της ΕΚΤ που δημοσιεύεται στο μηνιαίο δελτίο του νομισματικού θεσμού.
Η αύξηση αυτή θα αντανακλά «μια κάποια προσέγγιση ανάμεσα στους μισθούς και τα αυξημένα ποσοστά πληθωρισμού» που παρατηρούνται από το 2021, επισημαίνουν.
«Σήμερα οι πραγματικοί μισθοί είναι πολύ πιο χαμηλοί από ό,τι το 2019»
Στην ευρωζώνη, η ετήσια αύξηση των τιμών καταναλωτή μειώθηκε τον Δεκέμβριο κάτω από το συμβολικό όριο του 10% έπειτα από ενάμισι χρόνο συνεχών αυξήσεων.
Όμως εξαιτίας της υπονόμευσης των μισθών από τις τιμές, σήμερα «οι πραγματικοί μισθοί είναι πολύ πιο χαμηλοί» απ’ ό,τι το 2019, «πριν από την πανδημία» της Covid-19, εξηγούν οι συντάκτες του άρθρου, όπως μεταδίδει το ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2022, το ποσοστό της ετήσιας πραγματικής ανόδου των μισθών ήταν αρνητικό, στο -5,2% στην ευρωζώνη, σύμφωνα με το άρθρο τους.
Αυτό θα μπορούσε να κάνει τα συνδικάτα «να απαιτήσουν μεγαλύτερες μισθολογικές αυξήσεις στους επόμενους κύκλους διαπραγματεύσεων», ιδιαίτερα στους τομείς με χαμηλούς μισθούς, προσθέτουν οι συντάκτες.
Γερμανία: Ζητούν αυξήσεις 15% στους μισθούς
Στη Γερμανία, το συνδικάτο Verdi των εργαζόμενων στον τομέα των υπηρεσιών ζητεί αυτή τη στιγμή αύξηση κατά 15% των μισθών των περίπου 160.000 εργαζομένων της γιγάντιας ταχυδρομικής υπηρεσίας Deutsche Post και κατά 10,5% για τους 2,5 εκατομμύρια δημόσιους υπαλλήλους του ομοσπονδιακού κράτους και των κοινοτήτων.
Οι ισχυρές μισθολογικές αυξήσεις που θα δοθούν, θα αντανακλούν επίσης την καλή υγεία της αγοράς εργασίας, παρά την επιβράδυνση της οικονομίας, εκτιμά η EKT.
Οι ακαθάριστοι μισθοί στην ευρωζώνη έχουν αυξηθεί κατά 4,5% το 2022 και αναμένεται να αυξηθούν κατά 5,2% φέτος, σύμφωνα με τις τελευταίες προβλέψεις της ΕΚΤ.
Μεσοπρόθεσμα μια «πίεση προς τα κάτω» θα επηρεάσει και πάλι την αύξηση των μισθών εξαιτίας της οικονομικής επιβράδυνσης και της αβεβαιότητας με φόντο τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία, καταλήγουν οι συντάκτες του άρθρου της ΕΚΤ.
Τα σχολεία άνοιξαν σήμερα για πρώτη φορά μέσα στο 2023, μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων, και οι μαθητές επέστρεψαν στα θρανία εν μέσω έξαρσης κοκτέιλ ιώσεων.
Ωστόσο, τα αυξημένα κρούσματα σε παιδιά και η μεταδοτικότητα φαίνεται πως δεν απασχολούν καθόλου το Δημοτικό σχολείο Τελένδου και τον δάσκαλό του, καθώς, στο σχολείο του νησιού, φοιτά μόνο ένας μαθητής.
Ο δάσκαλος του σχολείου, Δημήτρης Νικολαΐδης, που περνάει καθημερινά από την Κάλυμνο με καΐκι στην Τέλενδο, μιλά στην τηλεόραση του OPEN για το πώς είναι να είσαι δάσκαλος ενός μόνο μαθητή αλλά και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει αυτός και ο μικρός μαθητής του, ο Σάββας.
«Από τον Νοέμβριο έως το Πάσχα, ο Σάββας είναι μόνος του», λέει ο δάσκαλος, και συμπληρώνει:
«Ο Σάββας έχει προσαρμοστεί, είναι ένα αρκετά ώριμο παιδί για την ηλικία του, αγαπάει την Τέλενδο πολύ και έχει προσαρμοστεί πλήρως, δηλαδή δεν τον ενοχλεί τόσο ότι είναι μόνος του. Εγώ προσπαθώ να του φτιάχνω το κέφι στα διαλείμματα, είμαστε μαζί, γιατί δεν έχει άλλα παιδιά».
Ο δάσκαλος τόνισε ότι το νησί τον χειμώνα έχει περίπου 30 κατοίκους μέχρι να αρχίσει η τουριστική περίοδος.
Κρίσιμες ώρες και μεγάλη μάχη για να κρατηθεί στη ζωή δίνει ο 22χρονος Δημήτρης Σκόνδρας, ο οποίος νοσηλεύεται διασωληνωμένος στην μονάδα ανάνηψης του νοσοκομείου του Ρίου.
O νεαρός ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής κατέρρευσε το περασμένο Σάββατο, ενώ εργαζόταν στην επιχείρηση του πατέρα του που διατηρεί στην Πάτρα και μεταφέρθηκε αμέσως στο νοσοκομείο με εκτεταμένη εγκεφαλική αιμορραγία, με την κατάσταση της υγείας του να κρίνεται σοβαρή και τις επόμενες ώρες να είναι κρίσιμες.
Ο 22χρονος έχει αγωνιστεί στο παρελθόν σε Ατρόμητο Λάππα και Πάτραι, ολοκλήρωσε πριν από λίγο καιρό την στρατιωτική του θητεία, ενώ είναι ανιψιός του υπαρχηγού του Πυροσβεστικού Σώματος, Ιωάννη Πετρούτσου.
Ένα σούπερ μάρκετ που προσφέρει αποκλειστικά ελληνικά προϊόντα άνοιξε στη Γερμανία, στην περιοχή της Φραγκφούρτης.
Ο ομογενής Σωτήρης Πούλος είναι ο δημιουργός του Griechischer Top Markt, της πρώτης ελληνικής υπεραγοράς στη Γερμανία, από την οποία οι καταναλωτές μπορούν προμηθευτούν περισσότερα από 1.800 ελληνικά προϊόντα!
Ο Σωτήρης Πούλος –με πτυχίο στα οικονομικά και μεταπτυχιακό στη διοίκηση επιχειρήσεων- ανήκει στους Έλληνες που «ταΐζουν» την Κεντρική Ευρώπη ασκώντας παράλληλα ένα είδος «διπλωματίας» αφού κατά κάποιο τρόπο διαδίδει τον διατροφικό πλούτο της χώρας μας.
Οι καταναλωτές μπορούν προμηθευτούν περισσότερα από 1.800 ελληνικά προϊόντα. Οι καταναλωτές μπορούν προμηθευτούν περισσότερα από 1.800 ελληνικά προϊόντα
Μιλώντας στο Economistas.gr, σημειώνει ότι: «Φέραμε κωδικούς που δεν είχαν εισαχθεί μέχρι τώρα στη γερμανική αγορά» διευκρινίζοντας πως «το πελατολόγιο μας δεν είναι μόνο Έλληνες αλλά και Γερμανοί, Τούρκοι και άλλες εθνικότητες που προτιμούν τα ελληνικά προϊόντα».
Παιδί με σύνδρομο Down: Η αναλογία των παιδιών με σύνδρομο Down είναι ένα προς επτακόσια με οκτακόσια παιδιά. Πρόκειται για μία κατάσταση, η οποία προκαλείται από επιπλέον αντίγραφο του χρωμοσώματος 21. Αυτό, επηρεάζει την ανάπτυξη τόσο του σώματος, όσο και του εγκεφάλου.
Τα παιδιά με σύνδρομο Down αποκαλούνται «ηλιόλουστα», καθώς η προσωπικότητά τους είναι λαμπερή, είναι πολύ ευγενικά και στοργικά. Και η μερίδα της κοινωνίας που έχει γεννηθεί με τον σωστό αριθμό χρωμοσωμάτων έχει να μάθει πάρα πολλά από αυτούς τους ανθρώπους.
Δυστυχώς, όμως, πολλά νεογέννητα με σύνδρομο Down, ακόμη εγκαταλείπονται από τους γονείς τους που φοβούνται αυτή την πάθηση, αλλά και το άγνωστο, αλλά μεγαλώνοντας σε μία χαρούμενη και υγιή οικογένεια, τα παιδιά αυτά έχουν την ευκαιρία να ζήσουν μία φυσιολογική ζωή. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ενημερωμένοι για αυτήν την κατάσταση και την αντιμετωπίζουν με λιγότερο αρνητισμό και προκατάληψη.
Ένα τέτοιο παράδειγμα ανθρώπου είναι και αυτός ο πατέρας από τη Ρωσία. Είναι μονογονεϊκή οικογένεια και αποστολή του είνα να αλλάξει άρδην τη στάση του κόσμου απέναντι σε αυτούς τους μοναδικούς και θαυμάσιους ανθρώπους.
Ο 33χρονος Ευγκένι Ανισίμοφ μεγαλώνει μόνος του τον μικρό γιο του, Μίσα, ο οποίος έχει σύνδρομο Down, αφότου η σύζυγός του αποφάσισε να τους αφήσει, καθώς δεν μπορούσε να διαχειριστεί την ανατροφή του παιδιού με το σύνδρομο.
Ο νεαρός πατέρας θέλησε να μοιραστεί την ιστορία του με τον κόσμο για να εμπνεύσει γονείς που αντιμετωπίζουν την ίδια πρόκληση και να μην τα παρατήσουν.
«Φοβάμαι ότι το μωρό σας έχει σύνδρομο Down»
Η χαρά της γέννησης του μικρού διήρκεσε μόλις 1 λεπτό και 39 δευτερόλεπτα. Μέχρι από τα χείλη του γιατρού να βγει η φράση: «Φοβάμαι, ότι το μωρό σας έχει σύνδρομο Down». «Δεν ήξερα τι να κάνω, όταν έμαθα ότι ο γιος μου θα είχε σύνδρομο Down. Θεώρησα ότι τώρα η αποστολή μου θα ήταν να πνίξω τα συναισθήματά μου και να υποστηρίξω τη γυναίκα μου, πιστεύοντας ότι θα ήταν πιο δύσκοκλο για εκείνη. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων θα έβγαιναν σε λίγες ημέρες και μέχρι τότε δεν είχα αποφασίσει να της πω κάτι», δήλωσε ο Ευγκένι.
«Θυμάμαι πως όταν έμαθα ότι ο γιος μου έχει σύνδρομο Down, έφυγα από το νοσοκομείο και έκλαψα. Όχι όμως για πολύ. Αργότερα ένιωσα λίγη ντροπή για αυτά τα δάκρυα. Στη ζωή μου τίποτα δεν είχε αλλάξει. Είχα ακόμη δύο χέρια, δύο πόδια, τις επαγγελματικές μου γνώσεις. Όλα αυτά δεν είχαν πάει πουθενά. Η αποφασιστικότητά μου, η δράση, η περιέργεια, τα πάντα ήταν μαζί μου. Τα πάντα πήγαν ΄πως τα σχεδίασα, ο γιος μου γεννήθηκε. Όμως αυτό το παιδί είναι ξεχωριστό, η ζωή του, το μέλλον του, η μοίρα του είναι ήδη πολύ σημαντική. Και ειμαι εδώ. Είναι η ευθύνη μου. Δεν έγινε αμνιοπαρακέντιση, καθώς οι πιθανότητες ήτανλίγες, αλλά υπήρχαν. ΄Ηθελες ένα παιδί, παίρνεις και την ευθύνη. Θα υπήρχαν πιθανότητες για αυτισμό, γενετικές ανωμαλίες κλπ. Όμως, το σύνδρομο Down δεν είναι το χειρότερο, όπως έμαθα μετά«», πρόσθεσε.
Το ίδιο βράδυ ο 33χρονος πατέρας άρχισε να κάνει έρευνες για το σύνδρομο Down. «Άρχισα να ψάχνω πληροφορίες για το σύνδρομο από το ίδιο βράδυ που επέστρεψα σπίτι. Δεν ήξερα τίποτα για τη διάγνωση του γιου μου. Θυμάμαι μία φρικτή φωτογραφία από ένα σοβιετικό βιβλίο βιολογίας. Έψαξα στο διαδίκτυο.Έμαθα για την Evelina Bledans και τον Semyon, που γεννήθηκε στην ίδια πτέρυγα με τον Mishka. Έμαθα ότι στην Ευρώπη οι άνθρωποι με σύνδρομο Down είναι κοινωνικοποιημένοι, ζουν και εργάζονται ανεξάρτητοι. Όμως, η απόφαση μου δεν επηρεάστηκε από αυτό», ανέφερε.
Δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή να παρατήσει το παιδί του, όμως η γυναίκα του δεν ήταν έτοιμη για αυτήν την ευθύνη. «Όταν πήρα αυτήν την απόφαση, δεν είχα σκεφτεί παρά μόνο το θετικό σενάριο. Σκέφτηκα ότι θα τον παίρνω έξω να κάνουμε μπάρμπεκιου, να χαζεύουμε τον ήλιο, να ζήσει τη ζωή του. Ναι, μπορεί για κάποιους να είναι στενάχωρο, όμως θα έχει τη δική του ζωή. Δεν σκέφτηκα στιγμή να τον αφήσω σε ορφανοτροφείο», είπε ο Ευγκένι.
Με τη σύζυγό του χώρισαν και ο Ευγκένι ξεκίνησε τη νέα του ζωή ως μόνος πατέρας ενός «ηλιόλουστου» παιδιού. «Η γυναίκα μου κι εγώ είχαμε μία καλή και έμπιστη σχέση. Υπήρχαν δυσκολίες, έλλειψη χρημάτων, χωρισμοί. Είμαι ένας ευγενικός και δοτικός άνθρωπος. Σε αυτήν την περίπτωση όμως, ήμουν έτοιμος για διαμάχη. Προσπάθησα να την πείσω, ότι θα μπορέσουμε να το ξεπεράσουμε. Αυτό ήταν που μας χώρισε. Τώρα αντιλαμβάνομαι ότι φοβήθηκε την δεδομένη στιγμή, άρχισε να ενεργεί σύμφωνα με το κακό σενάριο, είχε ήδη διαβεί τον Ρουβίκωνα και ήταν πολύ αργά για να επανέλθει», σημείωσε.
Παρά τις προκλήσεις, ωστόσο, αυτής της ιδιαίτερης πατρότητας, δεν τα παρατά και δίνει τον καλύτερο εαυτό του για να μεγαλώσει τον Misha, για την σωματική και ψυχική του ανάπτυξη. Ο 33χρονος πατέρας θέλει να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για το Σύνδρομο Down και να υποστηρίξει οικογένειες που αντιμετωπίζουν ανάλογη κατάσταση. «Θέλω να στηρίξω και να εμπνεύσω με το παράδειγμά μου αυτούς τους ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με μένα. Προσπαθώ να το επικοινωνήσω και ελπίζω να τα καταφέρω. Μη φοβάστε, όλα θα πάνε καλά», κατέληξε.
Η ίδια δεν μπόρεσε να δει τη συγκίνηση που προκάλεσε σε όλους τους παριστάμενους στο Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο Καΐρου, κατά τον εορτασμό για την Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας, στην πρωτεύουσα της Αιγύπτου.
Όμως, τα μάτια των παρισταμένων, που μπορούσαν να την δουν, γέμισαν από δάκρυα. Μία συγκίνηση που δεν μπόρεσαν να κρύψουν ούτε και οι επίσημοι, όταν η 22χρονη Άντι Ελ Άραμπι παραλάμβανε το ελληνικό πτυχίο της «Γ2», που κατέκτησε ως η πρώτη Αιγύπτια με ολοκληρωτικό πρόβλημα όρασης.
Μία εκπληκτική ιστορία ξετυλίχθηκε σαν ένα παραμύθι, στα μάτια όσων την παρακολουθούσαν. Η 22χρονη Άντι, δεν μπορούσε να τους δει, αλλά τους «έβλεπε» όλους με τα αισθήματα της καρδιάς της, που ήταν συγκλονισμένοι από την προσπάθειά της.
Όλοι βούρκωσαν όταν αντίκρισαν την λεπτεπίλεπτη και μικροκαμωμένη φοιτήτρια να μιλά σε άπταιστα ελληνικά. «… Το να πάρω το πτυχίο Ελληνομάθειας ήταν ένα όνειρο για μένα. Θα ήθελα να επισκεφθώ την Ελλάδα και να πάρω την Ελληνική Υπηκοότητα μαζί με την Αιγυπτιακή».
Με τον διευθυντή του Ελληνικού Πολιτιστικού Κέντρου Καΐρου και στιχουργό Χρίστο Παπαδόπουλο να αγγίζει τις πιο λεπτές χορδές της ψυχής όλων όσοι παρακολουθούσαν, δείχνοντάς τους το ειδικό βιβλίο, λευκό σε πρώτη όψη, από το οποίο η νεαρή Αιγύπτια έμαθε την ελληνική, αλλά γεμάτο από γνώσεις που μόνον οι έχοντες προβλήματα όρασης μπορούν να δουν…
Η αγάπη της για τα Ελληνικά
Αριστούχος φοιτήτρια η Άντι, είναι ακάματη μελετητήρια της Ελληνικής Γλώσσας. Ξεκίνησε να μαθαίνει Ελληνικά πριν από 8 χρόνια, ακούγοντας τις εκπομπές του Ελληνικού Προγράμματος της Αιγυπτιακής Ραδιοφωνίας. Εκεί εργάζεται σήμερα ως ραδιοφωνική παραγωγός. Στη συνέχεια συνέχισε να μαθαίνει Ελληνικά στο Πανεπιστήμιο του Καϊρου, στο Τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας.
Η ελληνική γλώσσα της εμφύσησε την αγάπη σε μία Ελλάδα την οποία έμαθε μέσα από τους ήχους μόνον: μέσα από τα τραγούδια, τις ειδήσεις, τις περιγραφές των συντελεστών των ραδιοφωνικών εκπομπών.
Για να φτάσει να δώσει τελικά η Άντι τις εξετάσεις -οι οποίες λόγω της ιδιομορφίας της γραφής με τη μέθοδο γραφής Braille κράτησαν 12 ολόκληρες ώρες- και να κατακτήσει το πτυχίο της Γ2 της ελληνικής γλώσσας, μεσολάβησαν πολλές δυσκολίες, τις οποίες ξεπερνούσε με σύμμαχο την αγάπη της για την Ελλάδα.
Πλέον η Άντι είναι φοιτήτρια του τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Καΐρου.
Τα πιο θερμά συγχαρητήρια έλαβε από τον Έλληνα πρέσβη (και επίσης Αιγυπτιώτη) Νίκο Γαριλίδη και τον γενικό πρόξενο της Ελλάδας στο Κάιρο κ. Γιώργο Δασκαλόπουλο.
Στην Άντι Ελ Άραμπι και όλους τους σπουδαστές και καθηγητές της ελληνικής γλώσσας, αφιέρωσε τη εορταστική εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, ο διευθυντής του Κέντρου Χρίστος Παπαδόπουλος, κάνοντας τον απολογισμό του έργου το 2019, ενώ ευχαρίστησε τους δύο πυλώνες τού φορέα, την ελληνική πρεσβεία στην Αίγυπτο και την Ελληνική Κοινότητα Καΐρου.
Από την πλευρά του, ο Έλληνας πρέσβης επαίνεσε όλους τους συντελεστές του Κέντρου για το σπουδαίο έργο, στο πρόσωπο του διευθυντή του, που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια επικεφαλής του πολιτιστικού αυτού ελληνικού πυλώνα πολιτισμού και φιλίας Ελλάδας και Αιγύπτου.
Η Εθνική Ακαδημία Ιατρικής των ΗΠΑ (National Academy of Medicine) εξέλεξε ως νέο μέλος της μία διακεκριμένη Ελληνίδα επιστήμονα της διασποράς, την Ελίζα Κονοφάγου, καθηγήτρια Βιοϊατρικής Μηχανικής του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης. Πρόκειται για μια από τις υψηλότερες διακρίσεις που απονέμονται στον τομέα της Ιατρικής.
Η Δρ Ελίζα Κονοφάγου, καθηγήτρια Βιοϊατρικής Μηχανικής του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης επιλέχθηκε για τις καινοτομίες της στο πεδίο των θεραπευτικών υπερήχων και γενικότερα των τεχνολογιών ιατρικής απεικόνισης και των σχετικών κλινικών εφαρμογών τους στις καρδιαγγειακές και νευροεκφυλιστικές παθήσεις, τον καρκίνο κ.ά.
«Η πρωτοποριακή ερευνητική προσπάθεια της Δρ. Κονοφάγου αποτελεί μια αληθινή απόδειξη για τον αντίκτυπο της διεπιστημονικής συνεργασίας μεταξύ μηχανικής και ιατρικής. Το έργο της στον θεραπευτικό υπέρηχο είναι ευρέως αναγνωρισμένο ανοίγοντας νέο έδαφος στην ιατρική πρακτική και θεραπεία. Αυτό είναι μια μεγάλη τιμή για την Ελίζα, για το τμήμα Columbia Engineering αλλά και για το Πανεπιστήμιο» ανέφερε ο Δρ Shih-Fu Chang, προσωρινός κοσμήτορας στο Columbia Engineering.
Η καθηγήτρια Βιοϊατρικής Τεχνολογίας και Ακτινολογίας του Πανεπιστημίου Κολούμπια Ελίζα Κονοφάγου ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Ωστόσο το τηλεφωνικό ραντεβού μας για τη συνομιλία, «τέκνο» της οποίας αποτελεί αυτό το κείμενο, έγινε στις επτά το πρωί, Χειμερινή Ώρα Ειρηνικού (PST), καθώς βρισκόταν στο Σαν Φρανσίσκο για δουλειά. Και ήταν ήδη στις επτά το πρωί έτοιμη και γεμάτη όρεξη για μια ημέρα γεμάτη συνεδριάσεις. Διότι, όπως ο συνομιλητής της καταλαβαίνει ευθύς εξαρχής, είναι μια γυναίκα που λατρεύει αυτό που κάνει, που είχε αποφασίσει τι ακριβώς ήθελε να κάνει από τα 12 έτη της, που δηλώνει ότι «η έρευνα είναι ευλογία». Και ποια είναι η ευλογία στη δική της περίπτωση; Το να «δαμάζει» τους υπερήχους τόσο για διαγνωστικούς όσο και για θεραπευτικούς σκοπούς ενάντια σε άκρως κοινές μορφές καρκίνου, και όχι μόνο.
Ερευνήτρια εξ απαλών ονύχων
Η δρ Κονοφάγου γεννήθηκε στο Παρίσι αλλά τελείωσε το λύκειο στην Ελλάδα – αποφοίτησε από τη Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή το 1989. Οπως η ίδια λέει «η επιστήμη μπήκε στη ζωή μου από μικρή ηλικία. Σε αυτό συνετέλεσε το γεγονός ότι και οι δύο γονείς μου είναι διδάκτορες, ο μπαμπάς χημικός μηχανικός και η μαμά οικονομολόγος και από μικρά παιδιά εγώ και ο αδελφός μου αναλύαμε μαζί τους πλήθος επιστημονικών θεμάτων. Καταλυτικής σημασίας ήταν για μένα ένα ταξίδι που έκανα με τη μητέρα μου στις ΗΠΑ όταν ήμουν 12 ετών για δικούς της ερευνητικούς λόγους. Επισκεφθήκαμε το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και το ΜΙΤ όπου εκεί για πρώτη φορά έμαθα την ύπαρξη του πεδίου της Βιοϊατρικής Μηχανικής. Με μάγεψε αμέσως αφού συνταίριαζε τη Μηχανική με την προσφορά στον πληθυσμό μέσω ιατρικών εφαρμογών. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή. Στα 12 έτη μου ήξερα τι ήθελα να γίνω όταν θα μεγάλωνα».
Έχοντας λοιπόν ξεκάθαρο τον στόχο στο μυαλό της, ήταν επόμενο το ότι μετά τις Πανελλαδικές Εξετάσεις, παρότι είχε συγκεντρώσει αρκετά μόρια για εισαγωγή στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ, αποφάσισε ότι δεν ήθελε να ακολουθήσει τη συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ετσι, επέστρεψε στη γενέτειρά της, το Παρίσι, όπου αρχικώς σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Paris VI Βιοφυσική και Φυσικοχημεία – έλαβε το δίπλωμά της το 1992. Ακολούθησαν μεταπτυχιακές σπουδές στη Βιοϊατρική Τεχνολογία στο Imperial College του Λονδίνου και διδακτορικό στη Βιοϊατρική Τεχνολογία στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον στο Τέξας, το οποίο και ολοκλήρωσε το 1999. Από το 1999 ως το 2003 η δρ Κονοφάγου ακολούθησε μεταδιδακτορικές σπουδές στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, όπου και έλαβε θέση λέκτορα. Το 2003 εξελέγη επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Βιοϊατρικής Τεχνολογίας της Σχολής Μηχανικών και Εφαρμοσμένων Επιστημών, όπως και στο Τμήμα Ακτινολογίας του Κολούμπια, και από το 2014 είναι τακτική και επίτιμη καθηγήτρια στο Κολούμπια, όπου διευθύνει το Εργαστήριο Υπερήχων και Ελαστικής Απεικόνισης.
Μια πορεία συνεχώς ανοδική με περισσότερες από 210 δημοσιεύσεις και 450 παρουσιάσεις σε διεθνή συνέδρια ως σήμερα, καθώς και με πλήθος βραβεύσεων, όπως από το Εθνικό Ιδρυμα Επιστημών των ΗΠΑ, τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας των ΗΠΑ, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Ιατρικών Υπερήχων και την Ακτινολογική Εταιρεία Βόρειας Αμερικής.
Υπέρηχοι και για θεραπεία
Αυτό που κάνουν η καθηγήτρια και η ομάδα της, η οποία αριθμεί περί τα 30 άτομα, είναι να αναπτύσσουν νέες τεχνικές υπερήχων για ελαστική απεικόνιση – η ελαστογραφία, όπως ονομάζεται η εξέταση, ουσιαστικώς αποτυπώνει το πώς αλλάζει η ελαστικότητα διαφορετικών ιστών όταν υπάρχει όγκος – αλλά και για θεραπευτική παρέμβαση σε πλήθος νόσων, από τον καρκίνο ως τη νόσο του Πάρκινσον. «Η ελαστογραφία μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμη σε περίπτωση κάποιων όγκων που δεν αποτυπώνονται στον «κλασικό» υπέρηχο. Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα είναι το διηθητικό πορογενές καρκίνωμα του μαστού στο οποίο η ελαστογραφία μπορεί να αυξήσει την ακρίβεια των υπερήχων από 70% σε πάνω από 90%. Αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, όπως στον καρκίνο του προστάτη, του θυρεοειδούς ή του ήπατος, η ελαστογραφία έχει πολύ μεγάλη διαγνωστική αξία».
Οι υπέρηχοι όμως μπορούν και να θεραπεύσουν, σύμφωνα με τη δρα Κονοφάγου. «Η λογική είναι αντί να αφαιρείται ένας όγκος, να καυτηριάζεται και να καταστρέφεται με χρήση υπερήχων. Στις ΗΠΑ οι θεραπευτικοί υπέρηχοι εφαρμόζονται ήδη σε περιπτώσεις καρκίνων του προστάτη και τα μέχρι στιγμής συγκριτικά αποτελέσματα δείχνουν ότι είναι ανώτεροι της κλασικής χειρουργικής επέμβασης. Το ζήτημα είναι ότι η προσέγγιση δεν καλύπτεται – κοστίζει περί τις 10.000 δολάρια -, και γι’ αυτό δεν έχει ακόμη μεγάλη διάδοση. Ωστόσο, πιστεύω ότι διαθέτει τεράστια δυναμική σε πλήθος πεδίων, ακόμη και στα νευροεκφυλιστικά νοσήματα όπως η νόσος του Πάρκινσον, στην οποία καυτηριάζονται με υπερήχους συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου ώστε να σταματά το τρέμουλο των ασθενών».
Η Ελληνίδα ερευνήτρια εργάζεται εντατικά προκειμένου να «παντρέψει» την ελαστογραφία με τους θεραπευτικούς υπερήχους. «Πιστεύω ότι μπορούμε να επιτύχουμε απεικόνιση των όγκων με τους υπερήχους και στη συνέχεια καταστροφή τους και πάλι μέσω υπερήχων. Επιθυμώ κάποια μέρα να εφαρμοστούν ευρέως οι προσεγγίσεις αυτές και στην Ελλάδα και για τον λόγο αυτόν έχω αρκετές συνεργασίες με συναδέλφους ελληνικών πανεπιστημίων».
Η Ελλάδα βρίσκεται άλλωστε πάντα μέσα στην καρδιά της – ως εκ τούτου, δέχθηκε και την πρόταση να αποτελέσει ένα από τα μέλη του νέου Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας, Τεχνολογίας και Καινοτομίας (ΕΣΕΤΕΚ) με άλλους έγκριτους συναδέλφους της. «Θεωρώ ότι η Ελλάδα δίνει πολύ καλές θεωρητικές βάσεις στους επιστήμονες, αλλά σε εκείνο που υστερεί είναι οι υποδομές σε ό,τι αφορά κυρίως την εφαρμοσμένη έρευνα. Και αυτό θα προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε κατά το δυνατόν μέσα από το έργο του ΕΣΕΤΕΚ».
Κλείνοντας, έχει μια συμβουλή – ως μαμά δύο παιδιών, του 10χρονου Φίλιππου και του οκτάχρονου Αρη -, συγκεκριμένα προς τις γυναίκες που θέλουν να ασχοληθούν με την έρευνα. «Μπορεί σε μια γυναίκα να φαίνεται δύσκολο να ισορροπήσει την ακαδημαϊκή καριέρα με την οικογένεια, ωστόσο η ακαδημαϊκή καριέρα μπορεί να προσφέρει ευελιξία στην καθημερινότητα. Γι’ αυτό έχω να πω σε όλες τις γυναίκες που αγαπούν την έρευνα να μη διστάσουν. Μπορούν να χωρέσουν δύο αγάπες μέσα στη ζωή μας, αρκεί να το θέλουμε πραγματικά!».
36χρονη χήρα με δύο παιδιά, που έχασε τον άντρα της ξαφνικά από τη ζωή, ετοιμάζεται να φτιάξει ξανά τη ζωή της πέντε χρόνια μετά, έχοντας τη στήριξη των παιδιών της, όχι όμως και των υπολοίπων.
«Μια στιγμή αρκεί για να αλλάξει όλη σου η ζωή. Να γκρεμιστεί ο κόσμος σου κι εσύ να μοιάζεις χαμένη σε μια απέραντη έρημο που δεν βρίσκεις πουθενά την όαση σου. Απεγνωσμένη… Βλέπεις μόνο σκοτάδι και η άκρη του τούνελ για λίγο φως να μη φαίνεται πουθενά.
Έτσι, ένιωσα κι εγώ 5 χρόνια πριν όταν ο χρόνος σταμάτησε μετά το τηλεφώνημα στο γραφείο μου: ο άνδρας σου είναι στο νοσοκομείο. Έκλεισα το ακουστικό και από τότε όλα πάγωσαν. Ο άνδρας μου πέθανε ξαφνικά από ανεύρυσμα. Ήταν μόλις 37 χρόνων και εγώ 36 με ένα μωρό στην αγκαλιά κι άλλο ένα στην κοιλιά μου.
Προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου τις στιγμές εκείνες και πονάω. Πονάει ακόμη η απώλειά του. «Ο χρόνος γιατρεύει, ο χρόνος απαλύνει τον πόνο», μου έλεγαν. Αλλά ακόμη και τώρα και που ετοιμάζομαι να παντρευτώ ξανά, ο πόνος της απώλειας είναι ο ίδιος.
36χρονη χήρα ετοιμάζεται να παντρευτεί ξανά, αλλά δεν ξεχνάει τον άντρα της που “έφυγε”
Πονάω που έχασα τον άντρα μου. Πονάω που δεν είναι κοντά μας. Πονάω που δεν βλέπει την κόρη μας και τον γιο μας να μεγαλώνουν. Αυτόν τον πόνο, τίποτε δεν τον αλλάζει. Και δεν θα τον αλλάξει, όσα χρόνια και αν περάσουν. Ακόμη και τώρα που ετοιμάζομαι να φτιάξω και πάλι τη ζωή μου.
Δυστυχώς οι γύρω μου, οι δικοί μου άνθρωποι αυτό δεν μπορούν να το δούνε. Δεν το καταλαβαίνουν. Λένε πως τον ξέχασα. Απορούν πότε πρόλαβα να τον ξεχάσω. Τρέμει η οικογένεια του άντρα μου πως τώρα οριστικά θα χάσουν τα εγγόνια τους. Ανησυχούν πώς θα μεγαλώσουν με έναν ξένο άντρα. Κλαίνε για τον γιο τους που τον «τρώει» το χώμα και η «άλλη», δηλαδή εγώ κάνει τη ζωή της κανονικά.
Ντρέπεται η δική μου οικογένειά που ξαναπαντρεύομαι τόσο γρήγορα γιατί ο καημός τους είναι τι θα πει ο κόσμος. Αχ, αυτός ο κόσμος. Μάλιστα…. Αυτός ο κόσμος που τον πρώτο καιρό με έβλεπε με λύπηση και ψευτοέκλαιγε για τα ορφανά. Και μετά τίποτα. Ή μάλλον όχι. Μέτραγε τις φορές που πήγαινα επίσκεψη στα πεθερικά. Και άμα λιγόστευαν, επινοούσαν προβλήματα και μου έριχναν το ανάθεμα.
Πού ήταν, όμως, αυτός ο κόσμος όταν γέννησα μόνη μου το παιδί μου; Που έτρεμα σαν το ψάρι μετά τον τοκετό κι έψαχνα απεγνωσμένα το χέρι του άντρα μου για να το σφίξω και νιώσω ασφάλεια; Που πήρα αγκαλιά το νεογέννητο μωρό μας και δεν τον είχα δίπλα να μοιραστούμε την χαρά;
Πού ήταν αυτός ο κόσμος όταν είχα το ένα παιδί άρρωστο και το άλλο στην αγκαλιά και ήμουνα μόνη; Πού ήταν αυτός ο κόσμος όταν περνούσα επιλόχειο κατάθλιψη; Πού ήταν όταν με έπιανε η απελπισία μου και δεν είχα μια αγκαλιά να χωθώ και να κλάψω; Πού ήταν όταν είχα ανάγκη από ένα τρυφερό χάδι, από ένα φιλί; Πού ήταν όταν έμεινα χωρίς δουλειά; Πουθενά. Κρυμμένοι σε γωνίες ήταν και περίμεναν κάθε μου κίνηση για να σχολιάσουν και να βγάλουν το δηλητήριό τους. Το ίδιο κάνουν και τώρα, αλλά δεν με νοιάζει.
Τον σύζυγό μου τον πένθησα, τον πενθώ και πάντα θα τον πενθώ. Αλλά έχω δύο μικρά παιδιά και τους οφείλω να είμαι ευτυχισμένη. Τους οφείλω να με βλέπουν να χαμογελώ αντί να κλαίω. Τους οφείλω να έχουμε στο σπίτι μας χαρές, γέλια και ασφάλεια και όχι μια μαυρίλα.
Έτσι, τέτοια μαυρίλα υπάρχει και στο σπίτι των πεθερικών μου. Έχασαν τον γιο τους και δεν υπάρχει τραγικότερο χτύπημα για έναν γονιό. Βυθίστηκαν στο πένθος και δεν θέλησαν ποτέ να βγούνε από αυτό. Σα να σφράγισαν το σπίτι για να μη μπει μέσα σε αυτό λίγη χαρά. Όμως, θέλησαν να βυθιστώ κι εγώ με τα παιδιά στο πένθος. Αλλά αυτό δεν γινόταν.
Όταν γνώρισα τον άντρα που πρόκειται να παντρευτώ, είχαν περάσει τρία χρόνια από την απώλεια. Όλα ήρθαν σιγά-σιγά και αβίαστα. Ποτέ δεν επιδίωξα να βρω άλλον άντρα ή να ερωτευτώ. Μου φαινόταν ακόμα και αδιανόητο. Έγινε χωρίς να το καταλάβω, από μόνο του, φυσικά.
Αυτός ο άνδρας μού έφερε πίσω το χαμένο χαμόγελο. Μου έδειξε την άκρη του τούνελ και είδα το φως. Δεν είναι η ασφάλεια που με έκανε να πάρω την απόφαση να παντρευτούμε. Πέντε χρόνια πάλευα μόνη μου. Έμαθα να στέκομαι στα πόδια μου, να νιώθω ασφάλεια με τον εαυτό μου. Να μην έχω ανάγκη κανέναν να μην εξαρτώμαι από κανέναν.
Όμως, δεν έμαθα πώς να χαμογελώ. Πώς να νιώθω ήρεμη. Μου τα έμαθε και πάλι ο άνδρας αυτός. Έφερε γαλήνη στην ψυχή μου. Αλλά το κυριότερο; Η παρουσία του, η καλοσύνη του και η αγάπη στα παιδιά μου, φώτισαν τα προσωπάκια τους. Τον αγαπούν και για εμένα αυτό είναι το παν.
Ετοιμάζομαι, λοιπόν, να παντρευτώ και πάλι. Κόντρα σε όλους, αλλά έχοντας στο πλευρό μου τα δύο μου παιδιά. Και ξέρω ότι από κάπου ψηλά κι εκείνος θα συμφωνεί με την απόφασή μου».
