Σε συνέντευξη στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και στην εκπομπή «Το GPS της επικαιρότητας» με τον Θάνο Σιαφάκα, μίλησε ο νευρολόγος, ψυχίατρος, διδάκτωρ Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόεδρος του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, Θάνος Ασκητής, αναφέρθηκε για την ζημιά που κάνουν τα social media στους ανθρώπους, καθώς καθώς δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα. Στον αντίποδα, το βιβλίο εξακολουθεί να αποτελεί το μεγαλύτερο όπλο για να αναπτύξει κανείς τη φαντασία.
Θάνος Ασκητής: Τα social media δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα
Όπως είπε μάλιστα: «Τα social media όχι μόνο χειραγωγούν και καθοδηγούν την ανθρώπινη ζωή, αλλά δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα. Έχουμε δει τα τελευταία 30- 40 χρόνια ότι αυτή η ευμάρεια που μπήκε στη ζωή μας, η αστικοποίηση και κυρίως η νέα τεχνολογία, έκανε τους ανθρώπους να απομονωθούν, να χάσουν τον αυθορμητισμό τους, την προσωπική επαφή και επικοινωνία, να μιλούν λιγότερο. Ο προφορικός λόγος έχασε σημαντικό κομμάτι. Ο γραπτός λόγος έχασε πάρα πολύ όπως έχασε και η φαντασία. Δηλαδή οι άνθρωποι δεν δημιουργούν συναισθήματα»..
Στην συνέχεια πρόσθεσε: «Τα social media πρέπει να είναι χειριστικά και όχι να μας χειρίζονται. Δυστυχώς έχουμε φτάσει στην εποχή που οι άνθρωποι απομονώνονται και εθίζονται. Υπάρχει συσχέτιση της χρήσης των social media με την κατάθλιψη, το αλκοόλ και το τζόγο, φαινόμενα τα οποία ουσιαστικά συσχετίζονται πάρα πολύ με την ηλεκτρονική αντίληψη. Οι γονείς πρέπει να προσέξουν να περιορίσουν όσο μπορούν τη χρήση των social media στα παιδιά τους, αλλά και οι ίδιοι πρέπει να το κάνουν. Έχει καταγραφεί ότι ο θυμός και η κατάθλιψη συσχετίζεται με την υπερβολική χρήση των social media που καταστρέφει και τον εγκέφαλο», πρόσθεσε ο κ. Ασκητής σχετικά με την χρήση των social media και τους κινδύνους που ενέχει η συχνή χρήση αυτών.
Θάνος Ασκητής: Ας διαβάσουμε βιβλία
«Το βιβλίο πάντα ήταν το μεγαλύτερο όπλο για να αναπτύξεις τη φαντασία, την αντιληπτική κρίση και τη νοητική εξέλιξη»
Επεσήμανε μάλιστα, τα βιβλία είναι ένα σημαντικό όπλο για να αναπτύξει ο κάθε άνθρωπος τη φαντασία, την αντιληπτική κρίση και τη νοητική εξέλιξη. «Ζούμε μια εποχή που πρέπει να είμαστε περισσότερο προσεκτικοί, πιο ανοικτοί, να διαβάσουμε πιο πολλά βιβλία. Το 2023 θα έλεγα σε όλους μας, ας διαβάσουμε περισσότερα βιβλία, ας ακούσουμε περισσότερο μουσική, ας αποφύγουμε τα social media όσο μπορούμε, όσο είναι εφικτό και δυνατό να γίνει», ανέφερε.
Την τελευταία του πνοή άφησε 3χρονο παιδί έπειτα από γενναία μάχη, σκορπώντας τη θλίψη στην οικογένειά του και στο Λιοπέτρι Κύπρου.
Σύμφωνα με ανακοίνωση της οικογένειας του μικρού παιδιού, και όπως αναφέρει το Famagusta.news, ο 3χρονος μόλις ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι για τον παράδεισο. «Ο Μάμαντος μας μόλις ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι για τον παράδεισο κοντά στην Παναγία εκεί που ανήκει. Αυτά τα 3 χρόνια μας δίδαξε αγάπη πίστη ευλογία θαύματα ευτυχία χαρά μας έδωσε δύναμη σε όλους. Όμως έφτασε η στιγμή του αποχαιρετισμού. Ευχαριστούμε όλους όσους ήταν δίπλα μας και αγάπησαν πραγματικά αυτόν τον Άγγελο. Όλοι θα φορέσουν λευκά ρούχα ή Χαρούμενα χρώματα γιατί αποχαιρετάμε έναν Άγγελο. Η οικογένεια δεν θα δεχτεί συλλυπητήρια για ευνόητους λόγους. Σήμερα είναι Χριστούγεννα και ο Μάμας γιορτάζει σήμερα. Η ώρα 10 θα είναι η κηδεία στην Εκκλησία τις Παναγίας Λιοπέτρι και θα συνοδεύουμε τον Άγγελο μας στο τελευταίο αντίο μέχρι να ξανασυναντηθούμε στην αιώνια ζωή. Και μην λυπάστε».
Το τελευταίο «αντίο» στον 3χρονο
Η κηδεία του μικρού παιδιού θα γίνει στις 10:00, στην Εκκλησία της Παναγίας στο Λιοπέτρι, ενώ η οικογένεια δε θα δεχτεί συλλυπητήρια.
Και όμως παίδες, συνέβη σ’ εμένα. Σήμερα πριν από λίγο και ήθελα να σας το γράψω.
Με λένε Κώστα, έχω δυο παιδάκια και είμαι χωρισμένος. Πρόπερσι, επάνω σε έναν καυγά με την πρώην γυναίκα μου, πήρα το αμάξι, έτρεχα και έπεσα σε γκρεμό. Σώθηκα από θαύμα όμως από τη μέση και κάτω έμεινα παράλυτος.Νοσηλεύτηκα έξι μήνες και όταν βγήκα και γύρισα σπίτι, ήρθα αντιμέτωπος με μια τελείως άλλη πραγματικότητα.
Φυσικοθεραπείες, ειδικές ασκήσεις, ειδική ράμπα έξω από το σπίτι, ειδικά σκαμνάκια στο μπάνιο, ειδικά όλα. Δεν ήμουν ένας κανονικός αλλά ένας ειδικός άνθρωπος πια. Από τη μια ευγνωμονούσα Το Θεό που δεν άφησα τα παιδιά μου ορφανά και από τη άλλη τα έβαζα μαζί Του που δεν με πήρε και με άφησε να τυρρανιέμαι.
Πέρασαν δύο χρόνια με ψυχολογική υποστήριξη, ασκήσεις, εξετάσεις και γιατρούς. Τα θετικά της ιστορίας, ότι τα βρήκαμε σαν γονείς με την πρώην γυναίκα μου και ότι ο εργοδότης μου με στήηριξε απεριόριστα και πλέον εργάζομαι από το σπίτι, οπότε δεν έχασα τη δουλειά μου. Τα αρνητικά; Πράγματα που πριν ήταν πανεύκολα όπως πχ να βγω για έναν καφέ, φάνταζαν πλέον ακατόρθωτα. Όπως και το να βγω με μια κοπέλα, πριν ήταν κάτι συνηθισμένο, πλέον το μυαλό μου έμεινε κι αυτό στο αμαξίδιο όπως εγώ.
Και πάνω που βγαίνω απ’ το καβούκι μου γνωρίζω στο fb μια κοπέλα, φίλη φίλης. Πιάνουμε την κουβέντα,, στην αρχή μιλήσαμε μια ώρα, την επόμενη μέρα περισσότερο και τελικά καταλήξαμε να μιλάμε κάθε μέρα πρωι βράδυ. Στην ίδια πόλη και οι δύο, τί πιο φυσικό να της πω να βγούμε. Της είχα εξηγήσει εννοείται την κατάστασή μου και δεν είχε δείξει πως είχε πρόβλημα. Δασκάλα κι όλας σε παιδιά δημοτικού, φαντάστηκα ότι ήταν νοητικά ένα σκαλί πιο πάνω σε αυτά τα θέματα.
Ετοιμάζομαι σήμερα το πρωι, κάνω αγώνα για τα πιο απλά πράγματα όπως το να κάνω μπάνιο, αγγαρεύω και έναν φίλο μου να με πάει για να μην είμαι στην ώρα μου και να μην περιμένω ταξί.
Με αφήνει ο φίλος στο σημείο που είπαμε για καφέ και τη βλέπω να έρχεται. Ένας άγγελος. Ο άγγελος όμως καθώς πλησίαζε κι άλλο, άρχισε να δυσφορεί, δεν ξέρω σαν κάτι που είδε πάνω μου να μην της άρεσε.
-Γεια της λέω, όλα καλά; -Γεια, ναι, μου απαντά αδιάφορα ξερά. -Να κάτσουμε εδώ; τη ρωτάω. -Μωρέ δεν είναι αυτό το μαγαζί για όπως είμαστε τώρα. -Δηλαδή πως είμαστε; τη ρωτάω νομίζοντας ότι είμαστε πρόχειρα ντυμένοι. -Εσύ τώρα με το αναπηρικό καροτσάκι, πώς να μπούμε εδώ; Είναι κυριλέ το μαγαζί!
Καμία σχέση με τα μηνύματα που ανταλλάσαμε και που μου έδειχνε ένα πιο ζεστό και ανθρώπινο πρόσωπο.
Το ραντεβού είχε χαλάσει ήδη από το πρώτο λεπτό. Παραγγείλαμε, είπαμε πολύ λίγα πράγματα, με το ζόρι μιλούσε σαν να έκανε αγγαρεία. Στο τέλος όμως δεν κρατήθηκα, τη ρώτησα γιατί βγήκε μαζί μου ενώ ήξερε την κατάστασή μου, αφού ήταν ολοφάνερο ότι είχε πρόβλημα με την αναπηρία μου.
“Θα σου μιλήσω ειλικρινά. Έχω ταλαιπωρηθεί πολύ από σχέσεις, είμαι 38 χρονών θέλω να κάνω παιδιά και τα περιθώρια στενεύουν. Δεν θέλω άλλες δυσκολίες στη ζωή μου, ούτε τεχνικές ούτε πρακτικές, τίποτα. Αλλά κι εσύ πρέπει να καταλάβεις πως όταν θες να βγεις ραντεβού με μια κοπέλα πρώτη φορά, δεν βγαίνεις με το καροτσάκι σε καφετέρια, μπορεί ο άλλος να νιώθει άβολα. Περίμενα ότι θα πηγαίναμε κάπου πιο απόμερα”.
Έμεινα να την κοιτάζω, το πρώτο σκέλος ας πούμε ότι ήταν κατανοητό. Το δεύτερο όμως, γιατί;
Ο κόμος ανέβηκε περισσότερο στον λαιμό μου. Δεν γινόταν να κάτσω άλλο, πλήρωσα κι έφυγα χωρίς να της πω τίποτα.
Ευτυχώς βρήκα αμέσως ταξί, με έβαλε ο άνθρωπος μέσα και φύγαμε. Στον δρόμο έβαλα τα κλάματα. Δεν έχω νιώσει πιο άσχημα στη ζωή μου. Μέχρι και ο οδηγός με ρώτησε γιατί κλαίω.
Ντρέπομαι αλλά έκλαψα. Εγώ που δεν κλαίω ούτε όταν νιώθω τις χειρουργικές λάμες στα πόδια μου.
Εννοείται πριν καν φτάσω σπίτι μου ειχε ριξει μπλοκ. Πριν λίγο με πήρε η κοινή μας φίλη τηλέφωνο και δεν απάντησα.
Μη λέτε λοιπόν ότι δεν γίνονται αυτά και σε τί κόσμο ζούμε. Στον κόσμο που εμείς φτιάξαμε, ζούμε…
80 κάτοικοι ενός μικρού χωριού στην Ισπανία έγιναν εκατομμυριούχοι (όλοι τους) με τον πιο περίεργο τρόπο. Συγκεκριμένα, ο ιδρυτής και δισεκατομμυριούχος της μπύρας Corona, ο οποίος καταγόταν από το χωριουδάκι Cerezales del Condado της Ισπανίας και ο οποίος πέθανε τον Αύγουστο σε ηλικία 99 ετών, άφησε με τη διαθήκη του στους συγχωριανούς του το ποσό των 197,61 εκατ. ευρώ!
Αυτή τη στιγμή το χωριό αριθμεί 80 κατοίκους και ο καθένας του κληρονομεί 2,34 εκατ. ευρώ!
Η ιστορία του δισεκατομμυριούχου είναι απίστευτη, αν σκεφτεί κανείς πως στην ηλικία των 14 εγκατέλειψε το σχολείο γιατί οι γονείς του δεν είχαν λεφτά για να πληρώσουν τα δίδακτρα.
Ο ιδρυτής της Corona, εγκαταστάθηκε στο Μεξικό και ξεκίνησε να εργάζεται για την ζυθοποιία ως αποθηκάριος, καθώς ο θείος της γυναίκα του εργαζόταν εκεί. Ωστόσο οι βλέψεις του ήταν μεγαλύτερες, με αποτέλεσμα μετά από 20 χρόνια να γίνει ο Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρίας.
Ο Φερνάντεζ, μάλιστα, έγινε και Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου μέχρι το 2005, όταν και συνταξιοδοτήθηκε.
Ο ίδιος είναι γνωστός για το φιλανθρωπικό του έργο, καθώς και για το γεγονός πως ποτέ δεν ξέχασε την πατρίδα του, με τον πρώην βασιλιά της Ισπανίας Χουάν Κάρλος να τον τιμά για τα φιλανθρωπικά του έργα και συγκεκριμένα για τις προσφορές του σε νέους με ειδικές ανάγκες.
Εκτός από τα εκατομμύρια που άφησε στους κατοίκους του χωριού, ο Φερντάντεζ είχε δημιουργήσει το Ίδρυμα «Cerezales Antonino y Cinia» στη γενέτειρά του το 2009, με το οποίο στήριζε την αγροτική πρωτοβουλία και καινοτομία.
Πέρα από το ατομικό ποσό που άφησε στον καθένα, το χωριό θα αποκτήσει ολοκαίνουργιο πολιτιστικό κέντρο καθώς και ένα μη κερδοσκοπικό ίδρυμα, όπου από αυτό θα ωφεληθούν 300 εργαζόμενοι.
Εκτός εαυτού βγήκε η Κατερίνα Καινούργιου βλέποντας τον Κωνσταντίνο Εμμανουήλ και τη σύντροφό του σε τρυφερές στιγμές έξω από τα δικαστήρια.
Πιο συγκεκριμένα, μετά την καταγγελία για ξυλοδαρμό, οι δυο τους βρέθηκαν στα δικαστήρια και η κάμερα της εκπομπής «Super Κατερίνα» τους έπιασε χεράκι – χεράκι και να γελάνε.
«Δεν το βλέπω αυτό, δεν το ζούμε αυτό. Είναι φάρσα; Μου κάνετε φάρσα σήμερα. Παρακαλώ, από σήμερα και 40% να έχουμε κάνει σε αυτό το λεπτό, δεν θα ξαναπαίξουμε ποτέ τον Εμμανουήλ με τη Νάνσυ, γιατί μας δουλεύουν όλους σαν να μην υπάρχει αύριο», τόνισε αρχικά η Κατερίνα Καινούργιου.
Η Κατερίνα Καινούργιου είπε στη συνέχεια: «Έγινε καταγγελία για ξυλοδαρμό, πήγε η αστυνομία. Μόνο που τους βλέπουμε να φιλιούνται, νιώθω ότι μας δουλεύουν. Δεν με νοιάζει τι θα πουν μετά. Αν θέλετε να το παίξετε εσείς, εγώ δεν θα συμμετέχω».
Η Κατερίνα, μίλησε στο protothema.gr για την περιπέτεια της κόρης της αλλά και την υποστήριξη που έλαβε η οικογένεια από το «Make-A-Wish». Η ίδια, περιέγραψε τον γολγοθά που πέρασε η κόρη της και η οικογένειά της από την αρχή της περιπέτειας μέχρι σήμερα που η μικρή Ηλιάνα καταφέρει να βγει νικήτρια από τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής της.
Η ιστορία της μικρής Ηλιάνας που κέρδισε τον καρκίνο
Κάτι δεν πάει καλά
Η Ηλιάνα, ήταν πάντα ένα ήσυχο παιδί, όχι και πολύ δραστήριο. Μα όπως κάθε παιδί έπαιζε, έτρεχε, κολυμπούσε… ώσπου ξαφνικά στα 8 της σταμάτησε να θέλει να κάνει οποιαδήποτε δραστηριότητα, εκφράζοντας φόβο ότι θα χτυπήσει ή θα πέσει. Υποπτευθήκαμε ότι ίσως να ήθελε να τραβήξει τη προσοχή που έχασε με τον ερχομό του νέου μέλους της οικογένειάς μας.
Όμως, μετά τον φόβο, ήρθαν οι έντονοι πονοκέφαλοι, η σωματική αστάθεια και, τέλος, ο τρόμος στα χέρια. Οι πονοκέφαλοι εξηγήθηκαν από τους γιατρούς ως «πίεση» από το σχολείο, αλλά εμάς κάτι μας έτρωγε. Με πείσμα, μέρα τη μέρα, γιατρό το γιατρό, καταλήξαμε να παραλάβουμε τα αποτελέσματα της πρώτης μας μαγνητικής: όγκος εγκεφάλου και υδροκεφαλία.
Περιμένοντας τη μαγνητική
Παρατηρούσα τον κόσμο στο θάλαμο αναμονής, χαμένη στις σκέψεις μου. Κάθε μισή ώρα, κάποιος σηκωνόταν με μηχανικές κινήσεις, έπαιρνε τα αποτελέσματα από τη γραμματεία και έφευγε. Έγινε κάμποσες φορές μέχρι να έρθει η δική μας μισή ώρα. Σε αντίθεση με όσους προηγήθηκαν, ακούσαμε τον ακτινολόγο να λέει «μόνο η μητέρα να περάσει». Δεν θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα που βίωσα. Σκοτείνιασαν όλα, και έμειναν ο διάδρομος, η πόρτα του ακτινολόγου κι εγώ. Και η απορία του τι συμβαίνει, αφού σαφή απάντηση δεν πήρα την ίδια ημέρα.
Φέρνω στο μυαλό μου εκείνο το βράδυ. Είχα πάρει αγκαλιά την Ηλιάνα για να κοιμηθούμε και τη χάζευα. Έκανα σενάρια στο μυαλό μου για το τι θα ακούσουμε στα αποτελέσματα. Την κοιτούσα και έκλαιγα. Ο λίγο πιο ψύχραιμος μπαμπάς μας, προσπαθούσε να με «κρατήσει» για να μην καταρρεύσω.
Η επόμενη ημέρα έφτασε, και μαζί και η απάντηση: ΟΓΚΟΣ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ και ΥΔΡΟΚΕΦΑΛΙΑ, με έναν γιατρό απέναντί μας, να μας κοιτά και να μας «μαλώνει» που δεν το ψάξαμε νωρίτερα. Που να ξέραμε…
Η ανάσα του ουρλιαχτού
Πριν φτάσουμε στο κατώφλι του νευροχειρουργού, θυμάμαι να κάνω παράκαμψη σαν ναρκωμένη, να βγαίνω από την πόρτα του νοσοκομείου του Αγία Σοφία, και να αρχίζω να ουρλιάζω. Σε εκείνο το ουρλιαχτό, άφησα όλα τα γιατί μου. Όλα όσα έπρεπε για να συνεχίσω για το παιδί μου.
Η πρώτη ματιά στη μαγνητική, έδινε ενδείξεις καλοήθειας, κάτι το οποίο μας καθησύχασε σε πρώτη φάση. Μέχρι το άκουσμα των χειρουργείων. Ήταν η σειρά του μπαμπά μας να καταρρεύσει και η σειρά μου να τον «κρατήσω». Εξαφανιστήκαμε σχεδόν όλη την ημέρα από το σπίτι. Έπρεπε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας για να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε και να το ανακοινώσουμε στην υπόλοιπη οικογένεια και κυρίως στο παιδί. Μα πως το λες… και κυρίως τι ΤΟΥ λες;;;;
«Θα πρέπει οι γιατροί να σου ξυρίσουν το κεφάλι και να κάνουν ένα χειρουργείο αγάπη μου, για να δουν τι συμβαίνει πιο καλά» της είπαμε μέσα σε όλα με σύμμαχο και στήριγμά μας την αγαπημένη της νονά. Σάστισε όταν άκουσε για τα μαλλιά της. «Να κοίτα σαν την Άννα Βίσση στο βίντεοκλιπ» σκεφτήκαμε και της δείχναμε με χαμόγελο.
Ατελείωτη μου φάνηκε η ώρα της αναμονής για το χειρουργείο. Αιώνες ολόκληροι. Αφού μπήκε στο χειρουργείο, σκεφτόμουν μόνο ότι το δυνατό μου το κορίτσι μπήκε με χαμόγελο. Αυτό με έκανε να αντέξω. Το χαμόγελό της. Όλα πήγαν καλά μέχρι που βγήκε η βιοψία: ΚΑΛΟΣ ΚΑΚΟΗΘΗΣ ΟΓΚΟΣ σε σημείο …. Δεν άκουσα τα υπόλοιπα. Πως συνδυάζονται αυτές οι τρεις λέξεις; Τι σημαίνει αυτό;
Πραγματικό δίλημμα ΖΩΗΣ!
Ενστάσεις, ιατρικά συμβούλια, συζητήσεις, πιθανότητα να τη χάσουμε σε νέο χειρουργείο και εμείς να πρέπει να πάρουμε την πιο σοβαρή απόφαση: νέο χειρουργείο βιοψίας διακινδυνεύοντας τη ζωή της σε μεγάλο βαθμό όπως μας ενημέρωσαν ή μαγνητική και μη στοχευμένη θεραπεία με αυξημένο το ποσοστό αποτυχίας;
Με βαριά καρδιά αποφασίσαμε την ειδική μαγνητική και μη στοχευμένη, η απόφαση. Ξεκινήσαμε ακτινοβολία, με την Ηλιάνα να είναι πιο δυνατή από ποτέ και εμείς παίρνουμε δύναμη από την ίδια.
Η βαλβίδα και η παραίτηση
Από τον Σεπτέμβρη του 2018 μέχρι τον Νοέμβρη του 2020, δεν μας έλειψαν τα χειρουργεία. Η βαλβίδα που τοποθέτησαν στο κεφαλάκι της στο πρώτο χειρουργείο, δεν μας έκανε τη χάρη, όπως οι ακτινοβολίες που πήγαν πολύ καλά. Άρχισε ξανά να πέφτει, σωματικά και ψυχικά. Συχνές βόλτες στο νοσοκομείο, αξονικές, μαγνητικές, διόρθωση θέσης βαλβίδας, αλλαγή βαλβίδας. ΕΞΙ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΑ σε ένα χρόνο στο ΚΕΦΑΛΙ της 8χρονης κόρης μας.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, η Ηλιάνα ήταν πια σε άσχημη ψυχική και σωματική κατάσταση, και εγώ ανήμπορη να παρακολουθώ μέρα – μέρα την επιδείνωση της. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα απόγευμα, που φεύγοντας για το σπίτι να δω τα αδέρφια της για λίγο και να επιστρέψω, την άκουσα να λέει στον πατέρα της «Ευτυχώς που είναι κλειστή η μπαλκονόπορτα». «Γιατί αγάπη μου θες να δεις έξω» απαντά ο μπαμπάς μας. «Όχι. Ήθελα να βγω για να πέσω. Έχω κουραστεί. Διαλύθηκα» του απαντά και εκείνος πάγωσε… Συνέβη αυτό που δεν έπρεπε να γίνει. Τα είχε παρατήσει…
Προετοιμασία για την… τελική ευθεία
Οι γιατροί διαπίστωσαν ταχεία πρόοδο της νόσου, και έτσι όπως όφειλαν, άρχισαν να μας προετοιμάζουν με τον δικό τους τρόπο… για την τελική ευθεία.
Τη χάνουμε. Δεν ήξερα τι να κάνω, τι να πω, εμείς στο νοσοκομείο, η υπόλοιπη οικογένεια στο σπίτι… έπρεπε να τους το ανακοινώσουμε… δεν ξέραμε πόσος καιρός μας έμενε… Από το νοσοκομείο, μας πρότειναν να φέρουμε τα αδέλφια της να την δουν. Κατά τη μεταφορά μας σε μονόκλινο, τα μηχανήματα πίεσης και οξυγόνου, κυριολεκτικά τρελάθηκαν. Νοσηλευτές και γιατροί, έτρεχαν να δουν τι συμβαίνει. Μέσα σε μία κρίση πανικού και πιστεύοντας ότι δεν θα ξημερώσουμε, μαζεύεται όλη η οικογένεια άρον – άρον στο πλευρό της. Κι εκεί ζήσαμε ένα πρώτο μικρό θαύμα: ηρέμησε, χαμογέλασε, πίεση και οξυγόνο σταθεροποιήθηκαν. Στην επιστροφή για το σπίτι και μέχρι να γυρίσω στο νοσοκομείο ξανά, έλαβα φωτογραφία από τον μπαμπά μας, με την Ηλιάνα να είναι καθιστή στο κρεβάτι και να ζωγραφίζει.
Χριστούγεννα στο Παιδο-ογκολογικό
Η οικογένεια έπρεπε να είναι μαζί λόγω της ημέρας και της …τελικής ευθείας που λέγαμε παραπάνω. Φόρεσε το πιο φανταχτερό της φόρεμα και όλοι ντυμένοι με τα καλά μας, υποδεχτήκαμε τους γιατρούς να μας πουν τα κάλαντα. Αντί να μας εκπλήξουν εκείνοι όμως, τους σοκάραμε εμείς: η Ηλιάνα τους περίμενε όρθια, έτοιμη να τραγουδήσει. Δεν το πίστευε κανείς!
Όσο και αν αναζήτησα ιατρική εξήγηση, δεν βρήκα. Έτσι, κατέληξα ότι η επιδείνωση της κατάστασής της, είχε προκληθεί από την κακή ψυχολογική της κατάσταση και την παραίτησή της. Από την κούρασή της και την εξάντληση της υπομονής της.
Συγκινεί η ιστορία της μικρής Ηλιάνας που καταφέρε να κερδίσει τον καρκίνο
Η σοβαρότητα μίας… νεράιδας!
Το δεύτερο μικρό μας θαύμα ήταν ότι εκείνη την περίοδο που η Ηλιάνα αναθάρρευε ψυχικά σιγά – σιγά, μπήκαν στη ζωή μας οι καλές νεράιδες του Make-A-Wish! Πόσο πιο κατάλληλη η στιγμή; Ήταν αυτό που χρειαζόταν για να συνεχίσει να παλεύει με τη ψυχή της. Η Ηλιάνα άκουσε προσεκτικά τις νεράιδες και πήρε πολύ σοβαρά τη διαδικασία. Έπρεπε να πει την πιο δυνατή ευχή της… Μέσα σε πολλά που δήλωσε ότι της αρέσουν, πήρε την απόφαση να τους πει το πιο μεγάλο της όνειρο: να ζήσει την εμπειρία του Master Chef, να νιώσει λίγη από τη μαγεία της κουζίνας, του να είναι σεφ! Οι αγαπημένοι μας έκαναν τα αδύνατα – δυνατά, και τον Ιούνιο του 2021 βρεθήκαμε στο πλατό του τελικού. Το όνειρο της Hλιάνας έγινε πραγματικότητα! Έζησε την εμπειρία του Master Chef, γνώρισε από κοντά τους κριτές, τους μαγείρεψε, την βαθμολόγησαν με το απόλυτο 10αρι και πήρε το βραβείο της. Αλλά το μεγαλύτερο βραβείο απ’ όλα, ήταν η χαρά στο πρόσωπο της! Η πραγματοποίηση της ευχής της έδωσε δύναμη… δύναμη να συνεχίσει… ότι όλα μπορούν να περάσουν και όλα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα! Από τα πιο μικρά μέχρι και τα άπιαστα όνειρα!
Το μεγάλο θαύμα
Φέτος κλείνουμε 3 χρόνια… χωρίς θεραπεία πλέον, με επανέλεγχο κάθε τρεις μήνες, αλλά είμαστε εδώ, είμαστε όλοι μαζί και ζούμε την κάθε μας στιγμή σαν να μην υπάρχει το αύριο!
Είμαι η Κατερίνα, μητέρα της Ηλιάνας, της Ελευθερίας και του Ορφέα. Με την προτροπή του Make-A-Wish Ελλάδος και με αφορμή τον Σεπτέμβρη, που είναι σημαντικός μήνας για την οικογένειά μας και αφιερωμένος στην ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση για τον ΚΑΡΚΙΝΟ της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τη δική μας ιστορία. Να θυμάστε πάντα ότι μόνο η θεϊκή παρέμβαση ξεπερνάει την ανθρώπινη θέληση και ότι το ένστικτο του γονιού δεν κάνει ποτέ λάθος.
Οι μαρτυρίες για την ερωτική ζωή των Αρχαίων Ελλήνων είναι τόσο αντιφατικές και αποσπασματικές, που εύκολα, επιλέγοντας μεμονωμένα κομμάτια, μπορείς να σχηματίσεις το παζλ μίας συντηρητικής κοινωνίας ή μίας ελευθεριάζουσας κοινωνίας.
Η πραγματική συνολική εικόνα που έχουμε και αφορά στην Αθήνα της κλασικής περιόδου του Περικλή (είναι η εποχή για την οποία έχουμε τις περισσότερες γραπτές πηγές), δείχνει μία κοινωνία που τιμά και προτρέπει τα μέλη της στην ετεροφυλόφιλη μονογαμία. Στο πρώτο μέρος του αφιερώματός μας στην ερωτική ζωή των Αρχαίων Ελλήνων θα ασχοληθούμε με τη θέση της γυναίκας και τον γάμο, όπως και το γιατί οι Αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τόσο σημαντική την παρθενία της υποψήφιας νύφης.
Η θέση της γυναίκας είχε δύο αφετηρίες. Η πρώτη ήταν ο πόλεμος, το γεγονός δηλαδή ότι οι αρχαίες κοινωνίες ανά πάσα στιγμή έπρεπε να επιτεθούν και να αμυνθούν για να επιβιώσουν ή να αποκτήσουν πλούτο. Η ανδρική δύναμη επομένως ήταν αναγκαία προϋπόθεση της ύπαρξής τους. Οι γυναίκες δεν πολέμησαν ποτέ στην αρχαιότητα, ούτε ακόμα και στην στρατιωτική κοινωνία της Σπάρτης.
Ο δεύτερος λόγος περιορισμού των γυναικών ήταν η διάρθρωση της οικονομίας στον Αρχαίο Ελληνικό κόσμο, που βασίζονταν στους «οίκους» των πολιτών. Οι γυναίκες έπρεπε να μένουν στο σπίτι για να φροντίζουν τη διατήρηση των οίκων (ο οίκος συμπεριελάμβανε συγγενείς και δούλους), όταν ο άνδρας πολεμούσε ή αποφάσιζε για τα θέματα της πόλης. Πάνω από όλα όμως, έπρεπε να μένουν στο σπίτι, ώστε να διασφαλίζεται ότι τα παιδιά που θα έκανε και θα συνέχιζαν τον «οίκο», θα ήταν γνήσιοι απόγονοι του άνδρα της οικογένειας. Η κλασική Αθήνα επέμενε στην ξεκάθαρη πατρότητα των πολιτών της. Ο κάθε άνδρας ήταν γιος συγκεκριμένου άνδρα. Και αυτό γινόταν αυταπόδεικτο μόνο όταν η γυναίκα δεν είχε την ευκαιρία να βρεθεί με άλλους άνδρες.
Από τη γένεση της αρχαίας ελληνικής πόλης – κράτους (8ος αιώνας π.Χ.), πυρήνας της δομής του μορφώματος ήταν ο «οίκος», η πατριαρχική δηλαδή οικογένεια που ζούσε κάτω από την ίδια στέγη, παρήγαγε και κατανάλωνε τα ίδια αγαθά. Η επιβίωση της πόλης εξαρτιόταν από τη συνέχιση των οίκων, κάτι που μπορούσε να γίνει μόνο με το γάμο και την απόκτηση παιδιών. Ο γάμος θωρούνταν ιερός στην αρχαιότητα και ήταν πρώτιστο μέλημα των νομοθετών να ρυθμίζουν με αυστηρούς νόμους τα ζητήματα γνησιότητας των παιδιών και της κληρονομιάς ενός γάμου.
Παλιότερη πηγή για τα γαμήλια έθιμα είναι τα ομηρικά έπη. Στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια εμφανίζεται ο γάμος ως ένας διακανονισμός ανάμεσα στον μνηστήρα και στον πατέρα της νύφης. Ως γαμήλια τελετή είναι η πανηγυρική μεταφορά της νύφης μέσα από τους κύριους δρόμους της πόλης από το πατρικό της σπίτι, στο σπίτι του γαμπρού.
Η αρχαιότερη αναφορά στην ιδεώδη ηλικία γάμου βρίσκεται στα «Έργα και Ημέρες» του Ησίοδου, όπου ο ποιητής συμβουλεύει τον αδερφό του:
«να είσαι σε κατάλληλη ηλικία, όταν φέρεις γυναίκα για σύζυγο στο σπίτι, μήτε πολύ κάτω από 30 ετών, μήτε πολύ πιο μεγάλος. Αυτός ο γάμος είναι στην ώρα του. Η γυναίκα όμως, ας κλείσει τέσσερα χρόνια στην ήβη, και στον πέμπτο ας παντρευτεί» (στίχοι 695-698).
Πως καθοριζόταν η αρχή της ήβης; Ο ποιητής δεν διευκρινίζει αλλά υποθέτουμε βάσιμα ότι εννοεί την έναρξη της εμμηνορρυσίας, αφού μοναδικός στόχος του αρχαίου γάμου ήταν η τεκνοποιία.
Σύμφωνα με ελεγεία του Σόλωνα, έναν αιώνα μετά τον Ησίοδο, η κατάλληλη ηλικία γάμου για έναν άνδρα ήταν ανάμεσα στα 27 και 34 χρόνια, ενώ ο Ξενοφώντας, έναν αιώνα ακόμα πιο μετά, αναφέρει ως κατάλληλη ηλικία γάμου για τη γυναίκα τα 15 έτη.
Στους φιλόσοφους Πλάτωνα και Αριστοτέλη, τα όρια για τις γυναίκες ανεβαίνουν στα 18 χρόνια, σε μία προσπάθεια να μειωθεί η γυναικεία θνησιμότητα που επέφερε η πρώιμη κύηση. Αδιαμφισβήτητο παραμένει το γεγονός ότι οι Αθηναίες παντρεύονταν σε πολύ μικρές ηλικίες πολύ μεγαλύτερους άνδρες. Από λογοτεχνικές μαρτυρίες προκύπτει ότι η ηλικία γάμου των γυναικών ήταν από τα 13 μέχρι τα 25 χρόνια και των ανδρών, ανάμεσα στα 17 και 35.
Πίσω από τη μεγάλη διαφορά ηλικίας ανάμεσα στη νύφη και στον γαμπρό, βρισκόταν η ιδιαίτερη σημασία που έδινε η κοινωνία στην παρθενία της γυναίκας. Ο Ησίοδος στα «Έργα και Ημέρες» μιλά χωρίς προσχήματα, δίνοντας συμβολή στον αδελφό του:
«Παρθένα να παντρευτείς, για να της μάθεις σεμνούς τρόπους».
Η σύναψη ενός γάμου στην Αρχαιότητα ήταν υπόθεση ιδιωτική, στην οποία δεν παρενέβαινε η πολιτεία, δεν υπήρχε δηλαδή καταγραφή σε κάποια αρχεία, όπως γινόταν με την γέννηση των παιδιών. Δύο διαδικασίες που απείχαν χρονικά συνιστούσαν τον αθηναϊκό γάμο: η εγγύη ή εγγύηση (ο αρραβώνας) και η έκδοση (η παράδοση της νύφης με την προίκα της στον γαμπρό). Ο γάμος ολοκληρωνόταν με τη συγκατοίκηση του ζεύγους («συνοικείν»).
Η εγγύη (αρραβώνας) ήταν η συμφωνία του μεγέθους και της σύνθεσης της προίκας ανάμεσα στον πατέρα της νύφης και στον μνηστήρα, παρουσία μαρτύρων. Η παρουσία της μέλλουσας νύφης δεν ήταν απαραίτητη. Η «έκδοση», η πανηγυρική μεταφορά της νύφης στο σπίτι του γαμπρού γινόταν κατά προτίμηση τον χειμερινό μήνα Γαμηλίωνα, κατά τον εορτασμό του γάμου του Δία με την Ήρα. Αργότερα, το Φθινόπωρο ο γαμπρός παρουσίαζε τη νύφη στη φατρία του (στην ανδρική συγγενική ομάδα που ανήκε η οικογένειά του) κατά την εορτή των Απατουρίων. Η αποδοχή της νύφης από τη φατρία ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για να θεωρηθούν Αθηναίοι πολίτες τα αρσενικά παιδιά του ζευγαριού. Η παρουσίαση της νύφης συνοδευόταν από θυσία ζώων (γαμηλία), τα οποία απολάμβανε στη συνέχεια μαγειρεμένα η φατρία.
Δημήτρης Καλαντζής
Βιβλιογραφία:
Claude Mosse: Η γυναίκα στην Αρχαία Ελλάδα, Παπαδήμα, Αθήνα 2008
Michel Foucault, Ιστορία της Σεξουαλικότητας, Πλέθρον, Αθήνα 2013
Marcel Detiene: Η καθημερινή ζωή των θεών στην Αρχαία Ελλάδα, Παπαδήμα, Αθήνα 1993
Robert Flaceliere: Ο Δημόσιος και Ιδιωτικός Βίος των Αρχαίων Ελλήνων, Παπαδήμα, Αθήνα 2007
Αγγελική Πετροπούλου, «Οικογενειακοί θεσμοί» στο Δημόσιος και Ιδιωτικός Βίος στην Αρχαία Ελλάδα, ΕΑΠ, Πάτρα 2000
Ο νεαρός κατέρρευσε το Σάββατο (7/1) ενώ εργαζόταν στην επιχείρηση του πατέρα του στην Πάτρα και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο – Οι γιατροί διαπίστωσαν πως ο νεαρός είχε εγκεφαλική αιμορραγία
Κλινικά νεκρός είναι ο 22χρονος ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής Δημήτρης Σκόνδρας, ο οποίος νοσηλευόταν διασωληνωμένος στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών στο Ρίο. Ο νεαρός κατέρρευσε το Σάββατο (7/1) ενώ εργαζόταν στην επιχείρηση του πατέρα του στην Πάτρα και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Οι γιατροί διαπίστωσαν πως ο νεαρός είχε εγκεφαλική αιμορραγία.
Οι γονείς του 22χρονου ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή ενημερώθηκαν το βράδυ της Τρίτης (10/1), από τους γιατρούς και πήραν την απόφαση να δωρίσουν τα όργανα του παιδιού τους σύμφωνα με πληροφορίες του pelop.gr. «Δυστυχώς ο Δημήτρης μας δεν τα κατάφερε στη μάχη που έδωσε ώστε να κρατηθεί στη ζωή. Η οικογένεια μου και η οικογένειά του Αχαϊκού ποδοσφαίρου από απόψε θρηνεί άλλο ένα παλικάρι. Οι γονείς του έχουν πάρει μια γενναία απόφαση ώστε να δωρίσει τα όργανα του και αυτό μας κάνει περήφανους. Θα σε θυμόμαστε για πάντα Δημήτρη μου!», έγραψε σε ανάρτηση της στο διαδίκτυο η θεία του 22χρονου.
Ο Σκόνδρας έχει αγωνιστεί στο παρελθόν στον Ατρόμητο Λάππα και στο Πάτραι, ολοκλήρωσε πριν από λίγο καιρό την στρατιωτική του θητεία, ενώ είναι ανιψιός του υπαρχηγού του Πυροσβεστικού Σώματος, Ιωάννη Πετρούτσου, ο οποίος ενημερώθηκε από την πρώτη στιγμή για την κατάστασή του, σύμφωνα με το δημοσίευμα.
Ένας ιερέας με μεγάλη ψυχή είναι ο πατήρ Καλλίνικος, ο οποίος λειτουργεί στις Πυλές Καρπάθου. Οι άνθρωποι εκεί αλλά και όσοι τον γνωρίζουν έχουν να λένε τα καλύτερα για αυτόν. Αυτές τις μέρες στον αγιασμό ο πατήρ Καλλίνικος δεν ευλόγησε μόνο τους ανθρώπους. Όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες, τις οποίες ανάρτησε ο πατήρ Παναγιώτης Κωστούλας, την ευλογία του δέχτηκαν και ζώα, μια αδέσποτη γατούλα και ένα σκυλάκι.
Οι εικόνες πραγματικά είναι πολύ συγκινητικές και ελπίζουμε στο μέλλον να βλέπουμε περισσότερες σαν αυτές.
Οι άνθρωποι που φροντίζουν τα αδέσποτα καθημερινά βλέπουν άσχημες συμπεριφορές των ανθρώπων προς αυτά. Κακοποιήσεις, βαναυσότητες, φόλες, βασανισμούς. Ακόμα και αν δεν είναι κάποιος εθελοντής και δεν βλέπει την κατάσταση από κοντά, αν περιηγηθεί λίγο στο Facebook, θα δει τι ακριβώς γίνεται.
Δυστυχώς άσχημες συμπεριφορές βλέπουμε κατά καιρούς και από ιερείς, οι οποίοι δεν θέλουν στο προαύλιο της εκκλησίας αλλά ούτε εκεί γύρω ζώα. Ακόμα και αν αυτά είναι φιλικά και κοινωνικά. Ακόμα και αν δεν ενοχλούν, δεν έχουν δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα. Ακόμα και αν είναι εμβολιασμένα και στειρωμένα και φροντίζονται από ανθρώπους και φιλοζωικές. Με αποτέλεσμα να κάνουν τα πάντα για να τα διώξουν. Είτε οι ίδιοι είτε βάζοντας κάποιους άλλους.
Οι άνθρωποι της εκκλησίας μπορούν να επηρεάσουν κόσμο. Μπορούν να γίνουν πρότυπα και παραδείγματα. Μπορούν με τις πράξεις τους να διδάξουν και να αλλάξουν πράγματα. Φυσικά υπάρχουν και εκείνοι που αγαπούν τα ζώα, δεν πειράζονται από αυτά, τα θέλουν και τα φροντίζουν. Ένας από αυτούς είναι και πατήρ Καλλίνικος.
Αυτούς καλό είναι να τους προβάλλουμε ώστε να γίνουν παράδειγμα προς όλους. Να δουν ότι η εκκλησία διδάσκει αγάπη, κάτι που δυστυχώς δεν το καταφέρνει πάντα.
Ένα πανέμορφο μωρό βάλθηκε να τρελάνει όλο το διαδίκτο με την γέννηση του καθώς γεννήθηκε με κεφάλι γεμάτο μαλλιά και ένα υπέροχο χαμόγελο.
Έγινε viral με την γέννηση του
Αν και όλα τα νεογέννητα είναι όμορφα, υπάρχουν και εκείνα που γεννιούνται με κεφάλι γεμάτο μαλλάκια, ορθάνοιχτα μάτια και μεγάλο χαμόγελο, τα οποία είναι πανέμορφα.
Πραγματικά λατρεύουμε τον λογαριασμό της Monet Nicole, καθώς η φωτογράφος εγκυμοσύνης και τοκετού, κατάφερε για ακόμη μια φορά να εντυπωσιάσει με τη λήψη της και να γίνει viral.
Ο λόγος το αξιολάτρευτο μωράκι που γεννήθηκε, όπως σχολιάζει και η ίδια, με ανοιχτά ματάκια, πολλά μαλλάκια και ένα τεράστιο χαμόγελο!
Όπως είναι φυσικό, η φωτογραφία της απέσπασε χιλιάδες likes και θετικά σχόλια από τους ακόλουθούς της
