O Γιώργος Δασκαλάκης δίνει εδώ και μήνες σκληρή μάχη με τον καρκίνο. Πριν από λίγες ημέρες, ο τραγουδιστής επισκέφθηκε την Αθήνα από τη Ρόδο, προκειμένου να υποβληθεί σε ειδικές εξετάσεις στο νοσοκομείο, Ευαγγελισμός.
Σύμφωνα με ανάρτηση της συντρόφου του, στο Facebook, οι εξετάσεις αυτές θα έδειχναν κατά πόσο ανταποκρίνεται ο οργανισμός του στις χημειοθεραπείες, αλλά και σε ποιο στάδιο βρίσκεται ο καρκίνος.
Το μεσημέρι της Κυριακής, ο Γιώργος Δασκαλάκης θέλησε να ενημερώσει τους διαδικτυακούς του φίλους για τα αποτελέσματα. Όπως έκανε γνωστό μέσα από μια δημοσίευση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, ο καρκίνος από το στάδιο 4 έφτασε πλέον, στο στάδιο 1.
Κάτω από μια φωτογραφία του, στην οποία φαίνεται να χαμογελά πλατιά, ο Γιώργος Δασκαλάκης έγραψε: «Καλησπέρα Αγάπες μου και καλή Κυριακή να έχουμε!!! Ίσως από τις πιο αυθόρμητες φωτογραφίες που με έχουν βγάλει ποτέ και το έκανε το κοριτσάκι μου… Εχθές είδατε μια ανάρτηση για τη πορεία της υγείας μου με το Θηρίο που κυρίευσε το σώμα μου…Καταφέραμε από στο στάδιο 4 να τον πάμε στάδιο 1…και συνεχίζουμε λίγο ακόμα με Χημειοθεραπείες να τον στείλουμε από εκεί που ήρθε…Ένα ευχαριστώ δε φτάνει για εσάς που νοιάζεστε καθημερινά για μένα και τους Γιατρούς μου… Συνεχίζουμε λοιπόν δυνατά και πάμε για τη ΝΙΚΗ!!! Εύχομαι Υγεία σε όλο το Κόσμο και η Παναγία μαζί μας… ΑΜΗΝ».
Σοκ έχει προκαλέσει η είδηση του θανάτου γυναίκας στην Ιταλία, λίγο μετά την κατανάλωση σούσι.
Η 40χρονη, Ροσέλα Ντι Φουόρτι, είχε τα γενέθλιά της κι αποφάσισε να τα γιορτάσει σε εστιατόριο της Νάπολη, τρώγοντας σούσι.
Η μητέρα δύο παιδιών, με καταγωγή από το Soccavo, αφού, είχε ολοκληρώσει το γεύμα της, μετά από – περίπου – μια ώρα, όπως αναφέρουν τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης και η ιστοσελίδα today, κατέληξε, παθαίνοντας καρδιακή προσβολή.
Τα ακριβή αίτια, του θανάτου της είναι ακόμη υπό διερεύνηση, με την οικογένειά της, όμως, να είναι πεπεισμένη ότι ο ξαφνικός θάνατός της συνδέεται με το συγκεκριμένο γεύμα σούσι.
Ήδη οι συγγενείς της έχουν υποβάλει καταγγελία.
Η Εισαγγελία, έχει ανοίξει έρευνα, διατάσσοντας νεκροψία – νεκροτομή, όπως μετέδωσε η NapoliToday.
Οι καραμπινιέροι «Nas», οι οποίοι επιθεώρησαν το μέρος όπου γευμάτισε η γυναίκα, προχώρησαν στην κατάσχεση μερικών δειγμάτων φαγητού.
Η Κιμ Κίλιαν, η σύζυγος του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, έκανε μία σπάνια βραδινή έξοδο, αφού τα τελευταία χρόνια έχει επιλέξει να μείνει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Η δημοσιογράφος βρέθηκε στα γενέθλια της φίλης της, health & fitness guru, Δέσποινας Καϊσίδου και η εμφάνισή της ήταν ξεχωριστή.
Συγκεκριμένα, επέλεξε να φορέσει ένα κοντό μαύρο φόρεμα σε άνετη γραμμή, με χρυσές λεπτομέρειες και το συνδύασε με μαύρα άνετα πέδιλα.
Η ίδια φωτογραφήθηκε μπαίνοντας στον Ιστιοπλοϊκό όμιλο Πειραιά, μαζί με την εορτάζουσα.
Όταν τα παιδιά είναι μικρά, δεν μπορείς να φανταστείς ότι μια μέρα θα εμφανιστούν μπροστά σου με τον καλό ή την καλή τους. Ξέρεις ότι θα γίνει, το περιμένεις, προετοιμάζεσαι, αλλά σου είναι αδύνατο να το φανταστείς!
Αυτή η μέρα, όμως, έρχεται και μάλιστα πιο σύντομα απ’ όσο νομίζεις. Και πάνω που εξοικειώνεσαι με την ιδέα ότι ο γιος ή κόρη σου είναι σε… σχέση, σου ζητούν να φιλοξενήσεις τον/την καλή του σπίτι.
Το να κοιμούνται στο σπίτι του έφηβου συντρόφου τους είναι η νέα τάση;
Συζητώντας πρόσφατα με εφήβους και ενήλικες κάτω των 30, συνειδητοποίησα πως το να φιλοξενείς τους συντρόφους των παιδιών είναι κάτι που συνηθίζεται πολύ τα τελευταία χρόνια.
Αρκετοί σύγχρονοι γονείς δεν είναι σαν τους δικούς μας που γνώριζαν μόνο αυτόν (ή αυτήν) που θεωρούσαμε «άνθρωπο της ζωής μας». Αντίθετα, είναι πιο ανοιχτοί σε τέτοια θέματα και συχνά μοιράζονται το πρωινό τους με τον/την σύντροφο του έφηβου παιδιού τους χωρίς ενδοιασμούς και αναστολές.
Πρέπει να αποδεχτούμε το ότι τα παιδιά μας μεγαλώνουν…
«Τα έφηβα παιδιά χρειάζονται έναν ασφαλή χώρο για να έχουν τις προσωπικές τους στιγμές» συμβουλεύει η ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια Ρομίνα Σαλούστρου σε αντίστοιχη ερώτηση αναγνώστη μας.
«Οι έφηβοι βιώνουν μεγάλες αλλαγές σε όλα τα επίπεδα ανάπτυξης. Οι συντροφικές τους σχέσεις παίρνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο καθώς προετοιμάζονται για την ενήλικη ζωή. Η σεξουαλικότητα, οι ορμόνες, οι ορμές, η επιθυμία είναι επίσης έντονα στοιχεία της περιόδου αυτής» εξηγεί η ειδικός, τονίζοντας πως εμείς οι γονείς πρέπει να αποδεχτούμε και να φροντίσουμε αυτή την πλευρά της εφηβείας τους.
Όπως και να το κάνουμε, έχει έρθει η ώρα να ορθώσουν το ανάστημά τους, να δηλώσουν την ανεξαρτησία τους και να κάνουν την επανάστασή τους.
… αλλά τους κανόνες τους βάζουμε όλοι μαζί
«Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί και να τους επιτρέπουμε να έχουν το χώρο και και τον χρόνο που χρειάζονται για να μεγαλώσουν» συμβουλεύει η κ. Σαλούστρου, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι απαραίτητη μία ειλικρινής συζήτηση μαζί τους.
Κάθε οικογένεια έχει τους δικούς της κανόνες και κινείται σε διαφορετικό πλαίσιο. Αυτό που φαίνεται απαγορευτικό για κάποιους γονείς, ενδέχεται να θεωρείται ανεκτό από κάποιους άλλους. Το ζητούμενο είναι να μιλήσουμε μαζί με τα παιδιά και να βρούμε μαζί τα όρια και τους άγραφους κανόνες που εξυπηρετούν ολόκληρη την οικογένεια.
«Είναι σπουδαίο να μπορείτε να καταλάβετε τις ανάγκες του παιδιού και χρειάζεται να βρείτε έναν τρόπο που να ταιριάζει στον τρόπο λειτουργίας του σπιτιού σας» αναφέρει η ψυχολόγος.
Υπάρχουν αρκετές πρακτικές λύσεις για να αφήσετε χώρο στο έφηβο παιδί, χωρίς όμως να νιώσετε καταπίεση. Για παράδειγμα, μπορείτε να του επιτρέψετε να συναντιέται με τον/την φίλη του στο σπίτι σας όταν εσείς λείπετε, ή να κοιμάται σπίτι μόνο κάποια σαββατοκύριακα.
Εν κατακλείδι
«Το στοίχημα είναι να είστε όλοι ευχαριστημένοι χωρίς να νιώθετε θιγμένοι. Θέστε ξεκάθαρα τα όρια ώστε να είναι ορατά, με αγάπη και ενδιαφέρον για την καλή εξέλιξη όλων των σχέσεων» συμβουλεύει η Ρομίνα Σαλούστρου.
Με λίγα λόγια, το σημαντικό είναι να βρείτε τη λύση που θα ικανοποιεί τόσο εσάς όσο και τα παιδιά, χωρίς κάνετε εκπτώσεις στις αξίες σας και χωρίς, φυσικά, να κάνετε τα εφηβάκια σας να νιώθουν πως δεν τα καταλαβαίνετε.
«Όταν έπεφταν οι βόμβες στα σπίτια μας προσπαθούσαμε να μη φωνάζουμε και μας ακούσουν οι Ταλιμπάν»
Σε τραγικές καταστάεις ζουν οι οικογένειες οι οικογένειες Αφγανών που ζουν στην Ελλάδα καθώς οι συγγενείς του κινδυνεύουν από τους Ταλιμπάν.
Όπως λένε αρκετοί συμπατριώτες τους ψάχνουν τρόπους για να φτάσουν στη χώρα μας, καθώς εδώ μπορούν να ζήσουν πιο ελεύθερα.
Η 14χρονη Μουζντέ
Η 14χρονη Μουζντέ μίλησε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Star και τον Βαγγέλη Γκούμα για τη ζωή της στη χώρα μας. Έχει αντικαταστήσει τη μαντήλα με μια μαύρη μπανάνα. Φοράει ένα λευκό μπλουζάκι και τζιν. Όπως είπε, αυτή η αμφίεση στο Αφγανιστάν μπορεί να της στοίχιζε τη ζωή:
«Νιώθω πολύ καλά που είμαι εδώ και όχι στο Αφγανιστάν. Ξέρω ότι ειναι πολύ επικίνδυνα για τις γυναίκες εκεί, ενώ κάποιες τις κλέβουν και τις πηγαίνουν στο Πακιστάν».
Η Μουζντέ ήρθε με τη μητέρα της στην Αθήνα, καθώς οι Ταλιμπάν δολοφονήσαν τον πατερά της όταν ήταν μικρή. Όπως είπε, φοβάται πολύ για τους συγγενείς της στο Αφγανιστάν και εξήγησε γιατί θέλουν να έρθουν στη χώρα μας: «Φοβάμαι πάρα πολύ για τη θεία μου και την κόρη της, την ξαδέρφη μου, που ειναι μεγαλύτερη από μένα. Είναι μια εβδομάδα στο αεροδρόμιο και περιμένουν για να έρθουν από το Αφγανιστάν εδώ».
Η Μουζντέ με τη μητέρα της ήρθαν από το Αφγανιστάν για μια καλύτερη ζωή.
«Όταν έπεφταν οι βόμβες στα σπίτια μας προσπαθούσαμε να μη φωνάζουμε και μας ακούσουν οι Ταλιμπάν, γιατί όταν ακούνε ότι υπάρχουν γυναίκες, μπαίνουν στα σπίτια και κλέβουν», είπε χαρακτηριστικά η μητέρα της Μουζντέ που έζησε τη φρίκη.
Την ευγνωμοσύνη της που βρίσκεται στη χώρα μας εξέφρασε μια ακόμη οικογένεια. Ήρθε από το Αφγανιστάν πριν από δυο χρόνια και έχουν ζήσει τη βαρβαρότητα των Ταλιμπάν. Η μητέρα της οικογένειας ανέφερε ότι αν τής έπαιρναν το κοριτσάκι οι Ταλιμπάν θα αυτοκτονούσε.
«Το κορίτσι μου ειναι 6 ετών. Φοβόμουν ότι όταν πάει 10-12 θα το πάρουν από εμένα γιατί έχουν κάνει νόμο των Ταλιμπάν να τα παίρνουν όταν φτάνουν σε αυτή την ηλικία».
Μαριάννα Βαρδινογιάννη: Όλα όσα δεν γνωρίζατε για τη δράση της
Μία σπάνια και εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη έδωσε η Μαριάννα Βαρδινογιάννη στο «Πρώτο Θέμα», με αφορμή τη βράβευσή της από τα Ηνωμένα Έθνη με το βραβείο «Νέλσον Μαντέλα 2020».
Ειδικότερα, η Μαριάννα Βαρδινογιάννη μίλησε- μεταξύ άλλων- για την βράβευσή της, τον κορονοϊό, τον σύλλογο «Ελπίδα» και τα δύσκολα χρόνια της εξορίας, στην Αμοργό.
-Έχετε αφιερώσει τη ζωή σας στα παιδιά που πάσχουν από καρκίνο και στον συνάνθρωπο που βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Η ανθρωπιστική σας προσφορά επιβραβεύτηκε από τον ΟΗΕ με την απονομή του βραβείου «Νέλσον Μαντέλα 2020». Τι σημαίνει για σας;
Η βράβευση από τα Ηνωμένα Έθνη αποτελεί μεγάλη τιμή. Μια τιμή που δεν είχα φανταστεί ποτέ στη ζωή μου.
Όταν αρχικά επικοινώνησαν μαζί μου από το Υπουργείο Εξωτερικών και με ενημέρωσαν πως είμαι υποψήφια για το βραβείο, ζητώντας κάποια στοιχεία για τη δράση μου, τα έδωσα αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ την εξέλιξη. Οι υποψήφιοι ήταν κορυφαίες προσωπικότητες με αξιοθαύμαστο έργο από 193 χώρες. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά τη στιγμή που έλαβα το τηλεφώνημα από τα γραφεία του ΟΗΕ που με ενημέρωναν πως πήρα το βραβείο. Τη στιγμή αυτή την μοιράστηκα με την οικογένεια μου καθώς τίποτα δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς την ολόθερμη υποστήριξη τους, του συζύγου μου Βαρδή, των παιδιών και των εγγονιών μας.
Δάκρυσα με δάκρυα χαράς και συγκίνησης. Πέρασαν αστραπιαία από μπροστά μου στιγμές από τα 30 χρόνια αδιάκοπης δουλειάς, κούρασης, αγωνίας, δύσκολες και όμορφες στιγμές ενός μεγάλου αγώνα με πολλές μάχες σε διαφορετικά πεδία, όπου αφιέρωσα τη ζωή μου. Ένοιωσα δικαίωση. Δικαίωση για τους Έλληνες που εδώ και 30 χρόνια στέκονται στο πλευρό μου. Δικαίωση για τα ιδανικά στα οποία πιστεύω και τα οποία ακολούθησα στη ζωή μου, έχοντας επιρροές από την οικογένειά μου, από την κλασική παιδεία και από μεγάλες φυσιογνωμίες όπως ο Νέλσον Μαντέλα.
Μαριάννα Βαρδινογιάννη: Η συνέντευξη της Μαριάννας Βαρδινογιάννη
– Ο πρωθυπουργός και η πρώτη κυρία σας συνεχάρησαν. Ο ΥΠΕΞ έκανε ειδική τελετή προς τιμήν σας, ενώ η Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα σας απονείμει τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος της Ευποιίας.
Είναι μεγάλη τιμή και τους ευχαριστώ θερμά. Για εμένα τα βραβεία δεν υπήρξαν ποτέ αυτοσκοπός. Το μόνο που θέλω είναι να προσφέρω στην πατρίδα μου. Κρατώ μέσα στην καρδιά μου τα συγκινητικά λόγια του πρωθυπουργού και τα λόγια του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ που μας είπε πως είμαστε «συνεχιστές του έργου του Μαντέλα», μια τεράστια τιμή αλλά και μια μεγάλη ευθύνη.
-Μετά την απονομή του βραβείου «Νέλσον Μαντέλα 2020» δηλώσατε ότι η αναγνώριση δεν ανήκει σε σας αλλά στη χώρα μας. Ποιο είναι το κίνητρό σας για την καθημερινή προσφορά στο κοινωνικό σύνολο;
Κύριε Πολλάτο δεν νομίζω πως υπάρχει ένα κίνητρο. Έτσι μεγάλωσα. Θεωρώ αυτονόητη την προσφορά στον συνάνθρωπο και αυτό το οφείλω στην μητέρα μου. Η καταγωγή μου είναι από την Ερμιόνη, το πατρικό σπίτι μου βρίσκεται στο κέντρο αυτής της όμορφης πόλης. Ξέρετε ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή μου;
Τα βράδια έβλεπα την μητέρα μου να ανοίγει αθόρυβα την πόρτα και κρατώντας ένα καλάθι γεμάτο τρόφιμα να πηγαίνει σε σπίτια ανθρώπων που είχαν ανάγκη. Το έκανε πάντοτε βράδυ γιατί δεν ήθελε να φέρει κανέναν σε δύσκολη θέση. Από εκεί πήρα τα πρώτα μαθήματα αλληλεγγύης και προσφοράς.
Θεωρώ αυτονόητο να μοιράζεσαι με τους συνανθρώπους σου τις ευλογίες που σου έχει χαρίσει ο Θεός, να επιστρέφεις από τα δώρα της ζωής. Και είναι μεγάλο δώρο να παίρνεις, αλλά ακόμα μεγαλύτερο να προσφέρεις.
Άλλωστε αυτές τις αρχές μου δίδαξε ο σύζυγός μου, Βαρδής, που είμαστε από μικροί μαζί. Ο ίδιος βάζει πάνω από όλα την προσφορά στην πατρίδα και στην κοινωνία. Για ολόκληρη την οικογένειά μας η προσφορά αποτελεί τρόπο ζωής.
-Πώς αντιλαμβάνεστε την κληρονομιά που άφησε ο Νέλσον Μαντέλα για συμφιλίωση, πολιτική αλλαγή και κοινωνικό μετασχηματισμό; Τι σας δίνει έμπνευση για την καθημερινή προσπάθεια;
Ο Nelson Mandela είναι μια από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες του 20 αιώνα. Παρέμεινε φυλακισμένος για 27 ολόκληρα χρόνια. Ποτέ όμως δεν το έβαλε κάτω και κατάφερε μέσα από έναν πολύ μεγάλο αγώνα να κάνει πραγματικότητα το όραμά του για έναν κόσμο με περισσότερη ισότητα και αλληλεγγύη. Η παρακαταθήκη του αποτελεί έμπνευση για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Να αγωνίζεσαι για τα ιδανικά σου, και για αυτά που πιστεύεις ακόμα και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες και να μην το βάζεις ποτέ κάτω. Αυτό αποτελεί για εμένα ένα από τα μεγαλύτερα «πιστεύω» στη ζωή μου.
Η κληρονομιά του Νέλσον Μαντέλα είναι ένας μεγάλος θησαυρός για την ανθρωπότητα. Οράματα, προσωπικά παραδείγματα και αξίες που δείχνουν το δρόμο για ένα καλύτερο κόσμο. «Ονειρεύομαι το ιδανικό μίας δημοκρατικής και ελεύθερης κοινωνίας, όπου όλοι οι άνθρωποι θα ζουν μαζί, σε αρμονία και με ίσες ευκαιρίες» είναι τα λόγια του. Πράγματι όταν οι λαοί στέκονται ενωμένοι, μπορούμε να οικοδομήσουμε ένα κοινό, πιο ανθρώπινο και πιο ειρηνικό μέλλον μαζί. Μπορούμε να έχουμε ελπίδα για το αύριο.
-Η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει μια μείζονα κρίση λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού. Πόσο επιτυχής είναι η παγκόσμια συστράτευση για την ανακάλυψη ενός εμβολίου ή την επίτευξη μιας αποτελεσματικής θεραπείας;
Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η πανδημία η πρώτη μου σκέψη ήταν πως μια τόσο μεγάλη κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σε εθνικό επίπεδο, παρά μόνο με παγκόσμια συνεργασία. Προσπάθησα λοιπόν, μέσα από τις διεθνείς μου επαφές, να συστρατευθώ με πρωτοβουλίες που υπογραμμίζουν ακριβώς αυτή την ανάγκη. Βιώνουμε πρωτόγνωρες συνθήκες και πρέπει να λάβουμε πρωτόγνωρα μέτρα.
Είχα την τιμή να συνυπογράψω μαζί με 140 αρχηγούς κρατών και σημαντικές προσωπικότητες από ολόκληρο τον κόσμο μια έκκληση για παγκόσμια συνεργασία και δωρεάν διάθεση του εμβολίου όταν αυτό βρεθεί. Μια πρωτοβουλία που συντονίστηκε από τους διεθνείς οργανισμούς Oxfam και UNAIDS.
Στο πλαίσιο αυτής της έκκλησης ζητάμε τα αυτονόητα: Να υπάρξει ανταλλαγή επιστημονικών στοιχείων ανάμεσα στα κράτη που θα συμβάλουν στην πιο γρήγορη ανάπτυξη του εμβολίου, να ξεκινήσουν οι συζητήσεις με τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες και να γίνουν οι απαραίτητες συμφωνίες έτσι ώστε να διατεθεί δωρεάν και σε όλους το εμβόλιο, να στηριχθεί η μαζική παραγωγή του και βέβαια να γίνουν επιπλέον προσλήψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που θα πραγματοποιήσει τον εμβολιασμό.
Αν δεν γίνουν αυτά τότε το εμβόλιο θα αποτελέσει ένα προνόμιο για τους λίγους. Αυτό όμως που πρέπει να γίνει σαφές είναι πως αν δεν εμβολιαστούν όλοι, τότε το πρόβλημα θα συνεχίσει να υφίσταται. Αυτό είναι και το μήνυμα αυτής της κρίσης που δοκιμάζει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. Η πανδημία δεν κάνει κανενός είδους διάκριση.
Μαριάννα Βαρδινογιάννη: «Δεν επενδύσαμε όσο έπρεπε στα εθνικά συστήματα υγείας»
Αυτή η πρωτόγνωρη συνθήκη την οποία βιώνουμε νιώθω πως έχει λειτουργήσει σε δυο κατευθύνσεις. Από την μια πλευρά φάνηκε ξεκάθαρα πόσο αδύναμες παραμένουν οι κοινωνίες μας σε παγκόσμιο επίπεδο. Μπροστά σε αυτή την κρίση πανδημίας συνειδητοποιήσαμε πως δεν είχαμε επενδύσει όσο έπρεπε στα εθνικά συστήματα υγείας, δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για να κινηθούμε άμεσα και συντονισμένα και βέβαια δεν υπήρχε ικανοποιητικό δίχτυ προστασίας για τους πιο αδύναμους.
Από την άλλη πλευρά είναι εντυπωσιακό το γεγονός πως αυτή η κρίση ενεργοποίησε ένα πρωτοφανές κύμα αλληλεγγύης και αναγνώρισης όσων πραγματικά αξίζουν. Συνειδητοποιήσαμε πόσο σημαντικό αγαθό είναι η υγεία, εκτιμήσαμε την προσφορά και την αυτοθυσία του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, βγήκαμε στα μπαλκόνια και τους χειροκροτήσαμε! Και πέρα από αυτό ο κάθε ένας από εμάς προσπάθησε να βοηθήσει με κάθε τρόπο: ψωνίζοντας για τους ηλικιωμένους από το σούπερ μάρκετ, εθελοντές δότες μυελού των οστών που έδωσαν μόσχευμα παρά τον φόβο της πανδημίας, δωρεές απλών ανθρώπων στα νοσοκομεία μας και τόσες ακόμα πράξεις ανθρωπιάς φώτισαν το βαθύ σκοτάδι της απελπισίας.
Το γεγονός αυτό είναι μια ελπίδα για το αύριο και αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από αυτή την μεγάλη περιπέτεια ως παρακαταθήκη είναι ακριβώς αυτό το κύμα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε.
Με ρωτάτε τι θα συμβούλευα τους νέους Έλληνες και τις νέες Ελληνίδες; Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι τη δική μου ζωή, μια ζωή η οποία σημαδεύτηκε βαθιά από μεγάλα γεγονότα. Μεγάλωνα τα χρόνια του εμφυλίου, όταν προσπάθησαν να συλλάβουν τον πατέρα μου και αναγκαστήκαμε να φύγουμε μια νύχτα με καταιγίδα από την Ερμιόνη, μέσα σε μια μικρή βάρκα. Ήρθαμε πρόσφυγες στον Πειραιά, όπου ζήσαμε μέχρι το τέλος του πολέμου. Όταν τελείωσε ο πόλεμος επιστρέψαμε στην Ερμιόνη. Η μητέρα μου πάντα πίστευε ότι η εκπαίδευση ήταν η μεγαλύτερη αξία για την ανθρωπότητα. Όταν τελείωσα το Δημοτικό, επέμενε να πάω να συνεχίσω τις σπουδές μου στην πρωτεύουσα. Ήταν για εμένα πολύ οδυνηρό γιατί δεν ήθελα να αφήσω την οικογένεια, το σπίτι και τους παιδικούς μου φίλους.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στο γυμνάσιο, γνώρισα τον Βαρδή, έναν νεαρό αξιωματικό του Ναυτικού από το νησί της Κρήτης. Παντρευτήκαμε και ξεκινήσαμε τη ζωή μας μαζί σε πολύ νεαρή ηλικία.
Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα λόγω της δικτατορίας στην Ελλάδα. Ο σύζυγός μου ήταν αντίθετος σε αυτό το καθεστώς και εκδιώχθηκε από το Ναυτικό, φυλακίστηκε και στη συνέχεια στάλθηκε στην εξορία.
Αν και είχα ένα νεογέννητο μωρό και δύο μικρά παιδιά, ένιωσα την ανάγκη να τον στηρίξω κι έτσι τον ακολούθησα στην εξορία, στην Αμοργό. Εκεί μείναμε σε ένα μικρό δωμάτιο χωρίς ηλεκτρικό και θέρμανση. Τα βγάλαμε πέρα χάρη στη γενναιοδωρία των ντόπιων που μας αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή, και πρέπει να σας πω πως ακόμα και σήμερα έχουμε στενούς δεσμούς με τους ανθρώπους αυτούς.
Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν γεμάτα από όλες τις εμπειρίες της ζωής, εύκολες και δύσκολες. Αυτή η πορεία με δίδαξε πως η ζωή είναι απρόβλεπτη και πολλές φορές σκληρή. Δεν πρέπει ποτέ να το βάζουμε κάτω. Θα ανατρέξω στα σοφά λόγια του Nelson Mandela: “..Rising every time we fall”. Να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι. Αυτό είναι η ζωή.
-Σύλλογος Ελπίδα, ογκολογικό νοσοκομείο παίδων, ξενώνας ελπίδα, παιδιατρική μονάδα μεταμόσχευσης μυελού των οστών. Πώς καταφέρνετε να κινητοποιείτε τόσους πολλούς ανθρώπους και να πετυχαίνετε τόσο σημαντικά αποτελέσματα;
Νομίζω πως ο λόγος που η κοινωνία είναι στο πλευρό μας είναι ακριβώς επειδή το έργο μας έχει μετρήσιμα αποτελέσματα. Δομές υγείας, όπως η πρώτη και μοναδική Μονάδα Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών για παιδιά στην χώρα μας, η πρώτη Ογκολογική Μονάδα για παιδιά, ο Ξενώνας της «ΕΛΠΙΔΑΣ», η Τράπεζα Εθελοντών Δοτών του Συλλόγου «ΟΡΑΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ» που μετρά ήδη περισσότερους από 100.000 εθελοντές, χιλιάδες κερδισμένες ζωές παιδιών που προχωρούν στη ζωή τους, σπουδάζουν, δουλεύουν, κάνουν οικογένειες.
Κάθε μας όραμα, κάθε μας υπόσχεση υλοποιήθηκε. Αυτό που επαναλαμβάνω συνεχώς στους συνεργάτες μου είναι πως δεν αντέχω το «θα». Στη ζωή μου έχω μάθει να μιλώ με έργα, όχι με λόγια.
-Ποια είναι τα επόμενα βήματα που σχεδιάζετε ως πρόεδρος του συλλόγου Ελπίδα για τα παιδιά με καρκίνο;
Όταν ξεκινήσαμε πριν από 30 χρόνια έδωσα μια υπόσχεση ζωής πιστεύοντας πως η ζωή ενός και μόνο παιδιού αξίζει για να αγωνίζεσαι. Και έδωσα αυτή την υπόσχεση τη στιγμή που αντίκρυσα τα δακρυσμένα μάτια μιας μητέρας στο διάδρομο του νοσοκομείου. Στις αρχές ήταν πολύ σκληρό. Πέρναγαν βράδια ολόκληρα που δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί στα μάτια μου έρχονταν εικόνες από τα παιδιά που υπέφεραν. Σκέφτηκα τότε πως αν δεν κάνω κάτι όλα αυτά τα παιδιά δεν θα έχουν καμία ελπίδα. Δεν δίστασα μάλιστα στις πρώτες μεταμοσχεύσεις να μπω μαζί με τους γιατρούς στο χειρουργείο, φορώντας την πράσινη ιατρική μπλούζα, για να τους δώσω δύναμη και κουράγιο.
Μέσα από έναν πολύ μεγάλο αγώνα καταφέραμε στην Ογκολογική Μονάδα Παίδων να επιτύχουμε ένα από τα υψηλότερα ποσοστά παγκοσμίως, 3 στα 4 παιδιά μας γίνονται καλά. Αυτό όμως δεν ήταν για εμάς αρκετό. Κατά τη διάρκεια αυτού του αγώνα πολλές φορές ήρθαν στο νου μου τα λόγια του Μαντέλα: «Όταν ανέβει κανείς ένα μεγάλο λόφο, καταλαβαίνει ότι έχει μπροστά του πολλούς ακόμη να ανέβει».
Το πιο πρόσφατο επίτευγμά μας είναι η δημιουργία του Κέντρου Κυτταρικής και Γονιδιακής Θεραπείας, ό, τι πιο σύγχρονο για την αντιμετώπιση του καρκίνου παγκοσμίως. Μέσα από εξατομικευμένες θεραπείες, και τη συνεργασία μας με τα μεγαλύτερα κέντρα του εξωτερικού όπως το Johns Hopkins και το Dana Faber Cancer Institute του Πανεπιστημίου του Harvard, στοχεύουμε και στις πιο δύσκολες εκείνες περιπτώσεις παιδιών που μέχρι σήμερα δεν είχαν καμία ελπίδα. Θέλουμε 4 στα 4 παιδιά μας να γίνονται καλά.
Παράλληλα, μέσα από τον Σύλλογο «ΟΡΑΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ» έχουμε δημιουργήσει την Τράπεζα Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών. Αυτή τη στιγμή οι εθελοντές δότες ξεπερνούν τους 100.000, ενώ περισσότεροι από 100 συνάνθρωποί μας έχουν λάβει το μόσχευμα που χρειάζονταν. Η «Τράπεζα Εθελοντών Δοτών» αφορά παιδιά αλλά και ενήλικες. Στόχος μας είναι να ευαισθητοποιήσουμε και να αυξήσουμε ακόμα περισσότερο τον αριθμό εθελοντών δοτών, ενισχύοντας αυτό το μοναδικό ανθρωπιστικό κίνημα που έχει ήδη δημιουργηθεί, έτσι ώστε να μην υπάρχει κανένας ασθενής που δεν μπορεί να βρει συμβατό δότη. Υπάρχει κάτι πιο συγκινητικό και ελπιδοφόρο από το να βλέπεις νέους ανθρώπους να συρρέουν για να δώσουν κάτι από τον εαυτό τους, δίνοντας ελπίδα στον συνάνθρωπο;
Τα Μερομήνια έχουν το δικό τους τρόπο να προβλέπουν τον καιρό για τους επόμενους μήνες και για φέτος τα πράγματα μόνο θετικά δεν είναι, με την πρόγνωση να αναφέρεται σε δύσκολες συνθήκες. Ο Νίκος Βογιατζής έχει στήσει το παρατηρητήριό του στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας, ενώ την ίδια ώραΤα δεδομένα για τους επόμενους μήνες
Τα μερομήνια 2022 – 2023 προβλέπουν:
«Θαλασσοταραχή» από τον Σάκη Αρναούτογλου: «Σκαμπανεβάσματα με θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν…»
Μάρτιος 20231-15: Άστατος καιρός με βροχές, αέρα, μπουρίνια, καταιγίδες, κρύο, ίσως και χιόνια, 16-23: Πιο ήπιος καιρός, 24-31: Κακοκαιρία.Απρίλιος 20231-7: Κακοκαιρία (άστατος καιρός), 8-14: Πιο ήπιος καιρός, Πάσχα: Ήπιος καιρός, καλοσυνάτος έως και 23 Αγίου Γεωργίου, 24-30: Άστατος καιρός, κακοκαιρία, βροχές, αέρας, μπουρίνια, ίσως και καταιγίδες σε όλη την Ελλάδα.
Μάιος 20231-12: Κακοκαιρία, 13-22: Πιο ήπιος καιρός, 23-31 κακοκαιρία.Ιούνιος 20231-10: Άστατος καιρός με βροχές, αέρα, μπουρίνια, 11-20: Κακοκαιρία με επιφύλαξη, 20-30: Ίδιος καιρός με επιφύλαξη.Ιούλιος 20231-6: Κακοκαιρία με επιφύλαξη, 7-14: Πιο ήπιος καιρός, 14-20: Άστατος καιρός με αέρα, ίσως και μπουρίνια, καταιγίδες, 21-31: Συνεχίζεται άστατος καιρός με βροχές, αέρα, ίσως και μπουρίνια και καταιγίδες.Αύγουστος 20231-13: Άστατος καιρός με επιφύλαξη.Υ.Γ.: Από 13/11 έως και 13/4 εάν οι νοτιάδες γυρίσουν σε βοριάδες, οι βροχές μπορεί να γίνουν χιόνια και αντίστροφα.
«Σφαλιάρα» Γιάννη Καλλιάνου: «Μπαίνουμε σε καιρικά περίεργη εβδομάδα…»
Τοπικές βροχές κυρίως στα κεντρικά και νότια της χώρας αναμένεται, άνεμοι γυρνάνε σε βοριάδες και έτσι πέφτει 2 με 3 βαθμούς οι θερμοκρασίες, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο κρύο. Άνοδος του υδραργύρου όμως από την Τετάρτη (15/3)και λασποβροχές σε πολλές περιοχές της Ελλάδας.
Την πιο σημαντική μάχη της ζωής του δίνει εδώ και κάποιο καιρό ο τραγουδιστής Γιώργος Δασκαλάκης, ο οποίος παλεύει με τον καρκίνο.
Ο γνωστός τραγουδιστής πριν λίγες ημέρες ήρθε από την Ρόδο στην Αθήνα για να κάνει ειδικές εξετάσεις στον Ευαγγελισμό.
Η σύντροφός του, Μαρία Ντινόρη είναι συνεχώς στο πλευρό του και στέκεται σαν βράχος σε όσα περνάει ο Γιώργος Δασκαλάκης.
Με ανάρτησή της, μάλιστα, μέσα από το προσωπικό της προφίλ στο Facebook, η σύντροφος του τραγουδιστή ενημέρωσε τους θαυμαστές του ότι τα αποτελέσματα των κρίσιμων εξετάσεων βγήκαν και όλα πήγαν καλά.
«Καλησπέρα σε όλους τους φίλους μας. Με αυτήν την ανάρτηση θέλω να ενημερώσω όλους εσάς που νοιάζεστε για τον Τσαμπίκο μου και μου στέλνετε συνέχεια μηνύματα. Είναι τόσα πολλά που μου είναι αδύνατον να απαντήσω στον καθένα ξεχωριστά. Οπότε θα τα πούμε εδώ!
Λοιπόν…. Τα νέα είναι καλά. Ο Τσαμπίκος ανταποκρίθηκε στις χημειοθεραπείες και προχωράμε κανονικά για τις υπόλοιπες. Αυτό δεν έγινε μόνο με την ιατρική βοήθεια, αλλά και από τις δικές σας προσευχές και την θετική ενέργεια που του στέλνετε καθημερινά. Μην σταματάτε συνεχίστε το δικό σας έργο κι εμείς το δικό μας… Σας ευχαριστούμε από καρδιάς!!!
Υ. Γ Μία υπόσχεση απ τον Τσαμπίκο. Του χρόνου τέτοια μέρα θα τραγουδήσει τόσο δυνατά για όλους εσάς που θα τρανταξει με την φωνή του όλο το σύμπαν. Τα φιλιά μας και τις ευχές μας σε όλους και ιδιαίτερα σ εσάς που πολεμάτε με το θηρίο που λέγεται καρκίνος. ΔΥΝΑΜΗ!!! Αγάπη, Πίστη, Ελπίδα».
Ο πατέρας του 35χρονου οδηγού της εμπορικής αμαξοστοιχίας που συγκρούστηκε με το Intercity 62 στα Τέμπη μίλησε για το δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή στον γιο του και άλλους 56 ανθρώπους.
Μιλώντας στο Mega, ο Παναγιώτης Βούλγαρης σχολίασε αρχικά τα μέτρα στήριξης που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για τους συγγενείς των θυμάτων, ενώ στη συνέχεια εξέφρασε και ένα μεγάλο παράπονο.
«Τα παιδιά μας δεν πρόκειται να γυρίσουν πίσω»
«Το χρυσάφι του κόσμου δεν ζυγίζεται με την ανθρώπινη ζωή. Αν προβλέπεται από τον νόμο ή όλα αυτά, εντάξει καλοδεχούμενα, αλλά από εκεί και πέρα τι άλλο να πω εγώ; Ό,τι είναι και πρέπει και πρόκειται να δώσει, δεν ξέρω. Μπορεί άλλοι να πουν, τι να τα κάνω εγώ τα λεφτά; Τα παιδιά μας δεν πρόκειται να γυρίσουν πίσω. Αν προβλέπεται από τον νόμο κι αν προβλέπεται ότι αυτά πρέπει να δοθούν, εντάξει ας δοθούν. Από εκεί και πέρα δεν έχω να πω κάτι περισσότερο. Έχει βαρεθεί η ψυχή μου, έχω βαρεθεί, έχω μείνει εγώ και η σύζυγος, έχουμε χάσει τον ύπνο μας. Δεν αντέχω άλλο, δεν μπορώ δηλαδή να αντέξω άλλο. Να τα βρει όλα η Δικαιοσύνη, αυτά που πρέπει».
«Ποιος μίλησε για εμένα και για τον γιο μου;»
«Εγώ αυτό που θέλω είναι να πω μια αλήθεια. Όλοι επικεντρώσατε, σωστά επικεντρώθηκε η κατάσταση, στα δύο θύματα στην επιβατική και συμφωνώ και το δέχομαι, δηλαδή εμένα η ψυχή του γιου μου μαζί με τη Δ.Μ. που ήταν στην εμπορική δεν ήταν δύο ανθρώπινες ψυχές; Ποιος μίλησε για εμένα και για τον γιο μου; Φταίει ο γιος μου που ήταν στο εμπορικό με τον άλλον; Λογικά, δεν φταίει, γιατί αυτός κατέβαινε. Ο άλλος μπήκε στην άλλη τη γραμμή. Αναφέρθηκε ποτέ κάτι για τους δύο μηχανοδηγούς; Δύο ψυχές ήταν μόνο».
Μπορεί οι Έλληνες να θεωρούμαστε από τους πιο φιλόξενους λαούς, ειδικά της Ευρώπης, όμως συχνά την αρετή μας αυτή την “κρατάμε” μόνο για τους τουρίστες και όχι για τους συμπατριώτες μας -και δη τους νέους γονείς.
Χωρίς να ισχυρίζεται πως πολλοί γονείς μικρών παιδιών αποφεύγουν να τα περιορίσουν στις οικογενειακές κοινωνικές εξόδους τους, έτσι ώστε να μην ενοχλούν τους γύρω, μια Ελληνίδα μαμά, η οποία τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στο Λονδίνο, παρατήρησε σε μία ελληνική ταβέρνα κάτι που την ενόχλησε πολύ.Η Φ. Μ., λοιπόν, φίλη του Infokids.gr, βρέθηκε τον περασμένο μήνα για διακοπές στην Ελλάδα με τον σύζυγο και τα δύο μικρά παιδιά της, και κατά την επίσκεψή της σε οικογενειακή επιχείρηση εστίασης “έπεσε πάνω” σε αυτή την ταμπέλα που την έκανε να θυμώσει και να γράψει το παρακάτω, με το οποίο πιστεύουμε, ότι πολλοί θα συμφωνήσετε:
“Μόνο στην Ελλάδα έχω νιώσει να είναι τα παιδιά τόσο ανεπιθύμητα. Έχω ταξιδέψει αρκετά και ουδέποτε έχω συναντήσει τέτοια πινακίδα. Πάντα τα παιδιά είναι ευπρόσδεκτα, ακόμα και στα πιο καλά εστιατόρια με αστέρια Michellin.
Στην Ελλάδα, σε οικογενειακή ταβέρνα βρήκα αυτή την ειδοποίηση. Και σε οικογενειακή επιχείρηση ενοικίασης δωματίων (που ήταν γεμάτα νεαρές οικογένειες), ο μαιτρ του εστιατορίου με αποθάρρυνε από το να καθίσω με το 8 μηνών αγοράκι μου στα τραπέζια μπροστά στη θάλασσα, διότι “με τόσα παιδιά, κάπου έχουμε χάσει το εστιατόριο”…
Δε λέω να τα έχουμε ανεξέλεγκτα και χωρίς τρόπους. Δε λέω να τσιρίζουν μες τα αυτιά του κόσμου συνεχόμενα. Και όντως κάποια μικράκια είναι πιο ατίθασα από άλλα. Αλλά αρκετά πια με την κουλτούρα των γιαγιάδων-babysitter που αφαιρεί τα παιδιά από την κοινωνική ζωή. Είναι δικά σας τα παιδιά, people. Μάθετέ τους τρόπους και πάρτε τα μαζί στην ταβέρνα να χαρούνε λίγο. Προσπαθήστε το λιγάκι. Δεν χάλασε ο κόσμος να γεμίσουμε ένα τραπέζι εστιατορίου με μαρκαδόρους και ζωγραφιές προκειμένου να απασχοληθούν και να απολαύσουν μαζί μας. Δεν χάθηκε ο κόσμος να παίξουν και λίγο στο τάμπλετ μισή ώρα. Κι ας φωνάξουν και λιγάκι, παιδιά είναι, όχι ρομπότ.
Όποιος ενοχλείται και ρίχνει αιχμηρές ματιές, ας θυμηθεί ότι κι αυτός ήταν παιδάκι, και τα παιδάκια κλαίνε, γελάνε δυνατά, παθαίνουν tantrums.
Δεν πειράζει. Δεν αποτελείται η κοινωνία μόνο από καλοντυμένους ενήλικες και καλοστρωμένα τραπέζια. Είναι και τα παιδιά κομμάτι της και πρέπει να την χαρούν.
Αν δεν τα βγάλουμε εκεί έξω, δε θα μάθουν να φέρονται σωστά, να σέβονται και να απολαμβάνουν μαζί μας.
Τα’πα και ξαλάφρωσα. Βρίστε με τώρα όλοι εσείς που θέλετε ησυχία για να φάτε καλαμαράκι. Θα το δεχτώ.”
